ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;

Οι καλοί τρόποι μας εμποδίζουν να μιλήσουμε ανοιχτά για τους πραγματικούς λόγους, που αγνοούμε πολλά και σοβαρά πράγματα για τη ζωή του τόπου μας και ενδιαφερόμαστε μόνον για ασήμαντα που έχουν σχέση με την προσωπική μας ζωή, τις φιλικές μας σχέσεις, και τη διασκέδασή μας. Εμφανίζονται αυτές οι προτιμήσεις μας σαν απλή μετατόπιση του ενδιαφέροντός μας σε ορισμένα θέματα κι εγκατάλειψη άλλων, που θα μπορούσαμε, αν θέλαμε, να ενδιαφερθούμε και γι΄αυτά. Όμως, το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό απ΄οσο μας επιτρέπουν οι καλοί μας τρόποι να αναγνωρίζουμε. Έχει σχέση με τη νοημοσύνη μας. Και η νοημοσύνη μας δεν είναι επιλογή μας. Δεν διαλέγουμε εμείς αν θα γεννηθούμε έξυπνοι η βλάκες, πολύ έξυπνοι ή πολύ βλάκες. Στο μάκρος του χρόνου θα αποδειχθεί αυτό και μάλιστα με τρόπους που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Ένας απ΄αυτούς, ο κυριότερος κατά τη γνώμη μου, είναι να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε. Αλλά, προσέξτε. Να διαβάζουμε πέρα από το υποχρεωτικό διάβασμα που κάνουμε για ν΄αποκτήσουμε τίτλους σπουδών. Πέρα από τις εφημερίδες ή τα περιοδικά που παίρνουμα για να ενημερωθούμε. Να διαβάζουμε για να μάθουμε όσα μπορούμε περισσότερα, πέρα απ΄όσα μας έμαθαν. Αυτά και μόνον αυτά μας βοηθούν ουσιαστικά να μάθουμε τον κόσμο, που μέσα του βρεθήκαμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και, τελικά, αυτά που έχουν την πιο μεγάλη σημασία, δεν είναι αυτά που πήραμε από τον κόσμο. Είναι αυτά που του δώσαμε. Όμως, για να δώσεις κάτι, πρέπει να το αποκτήσεις πρώτα εσύ. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να το κάνεις. Πρέπει να έχεις γεννηθεί ικανός να το αποκτήσεις. Ο Ωνάσης απέκτησε λεφτά γιατι δεν μπορούσε να αποκτήσει σοφία. Αν μπορούσε να κάνει το δεύτερο θάμενε φτωχός. Αλλά, τι έχει μεγαλύτερη αξία για την ιστορία; Πως θα ζήσεις ή τι θ΄αφήσεις;

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ

Τα δύο πιο χαρακτηριστικά τεκμήρια της διανοητικής ανεπάρκειας των ανθρώπων είναι η πίστη τους στο Θεό και η αδυναμία τους να αυτοκυβερνηθούν. Άλλωστε, το ένα φέρνει το άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι στις κοινωνίες τους επικρατεί ανετότερα το χειρότερο των πολιτευμάτων. Ο καπιταλισμός.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΒΛΑΚΕΣ

Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν γιατί δεν έχουν περισσότερα μυαλά από τα παιδιά τους. Πρέπει όμως να το πάρουμε χαμπάρι ότι οι νεαροί, που συνήθως οργανωμένα και χωρίς καμμιά κατεύθυνση, καταστρέφουν αυτοκίνητα, καταστήματα, σπίτια και συνήθως δημόσια περιουσία, πάσχουν από διανοητική ανεπάρκεια. Είναι βλάκες, δηλαδή, Συνεπώς, όταν οι γονείς τους δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πως να αναλάβουν τη συμμόρφωσή τους, πρέπει να κλείνονται σε ιδρύματα, όπου κατάλληλοι εκπαιδευτές θα τους εξηγούν τις κοινωνικές συνέπειες της συμπεριφοράς τους. Κυρίως πρέπει να τους βοηθούν να καταλάβουν ότι η συμπεριφορά τους ίδιους. Και τέλος, πρέπει να τους εξηγείται, με τρόπο πειστικό, πόσο ευεργετική είναι η σωστή κοινωνική συμπεριφορά για όλα ανεξαιρέτως τα μέλη μιας κοιωνίας. Δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι οι νεαροί βλάκες θα συμμορφωθούν. Αλλά πιστεύω ότι η κοινωνία πρέπει να ψάχνει και να βρίσκει θετικούς τρόπους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Γιάννης Αθανασούλιας.

ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Στην Ελλάδα, βέβαια, διαβάζουμε κάποιοι. Αλλά γιατί διαβάζουμε; Διαβάζουμε, απλώς για να εξασφαλίσουμε κάποιους τίτλους σπουδών, που ίσως μας εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο. Διαβάζουμε για να μάθουμε κάτι που είναι αναγκαίο για να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά μας. Διαβάζουμε για να πληροφορηθούμε τις τυχόν νέες εξελίξεις στην επιστήμη που υπηρετούμε και να μπορέσουμε έτσι να την ασκήσουμε καλύτερα. Και διαβάζουμε ακόμη για να πληροφορηθούμε τα τρέχοντα γεγονότα, εσωτερικά και διεθνή και να είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με το τι συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος εγωκεντρισμός στη σχέση μας με το βιβλίο. Δεν χάνουμε τον καιρό μας για να μάθουμε πράγματα που μας είναι άχρηστα, όπως, λόγου χάρη, αν υπάρχει ο θεός που έστειλε το γιο του τη Γη για να σταυρωθεί και να μας σώσει. Αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Αν υπάρχουν άλλα κοινωνικά συστήματα καλύτερα από το δικό μας ελεεινό σύστημα των δύο τρίτων. Πως έζησαν οι πρόγονοί μας, τι λάθη έκαναν και αν τα πληρώνουμε εμείς μέχρι σήμερα. Και γιατί, ενώ έχουμε τρία σοσιαλιστικά κόμματα, που το ένα μάλιοστα κυβέρνησε τη χώρα 20 χρόνια, δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα στο σοσιαλισμό. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πολύ κόπο για να καταλάβουμε – όσοι μπορούμε εννοείται – ότι το διανοητικό μας όργανο είναι ακόμη ατελέστατο. Αρκεί να ρωτήσουμε στην τύχη, όχι έναν αμόρφωτο, αλλά ένα δικηγόρο, ένα γιατρό, έναν αρχιτέκτονα, ένα φυσικό, ένα φιλόλογο ή ένα διανοούμενο, γιατί αλληλοσφαζώμαστε έξι ολόκληρα χρόνια, από το 1943 ως το 1949. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξέρουν τι να μας πουν.. Αλλ΄αν δεν έχουν χρησιμοποιήσει το μυλό τους για να μελετήσουν τόσο τραγικά γεγονότα, που μας εστοίχισαν πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, γιατί να το χρησιμοποιήσουν για να μελετήσουν άλλα κοινωνικά προβλήματα που δεν έχουν καμμιά σχέση με τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα;

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ;

Δεν έχουμε κανένα λόγο να καμαρώνουμε για τη νοημοσύνη μας. Από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι σήμερα, πιστεύουμε παραμύθια ως πραγματικότητες. Έχουμε θεμελιώσει μάλιστα ολόκληρη τη ζωή μας σ΄αυτά και αρνούμαστε ευλαβικά να τα σκεφτούμε απλώς και να τα συζητήσουμε. Είμαστε ψυχολογικά βολεμένοι και δεν έχουμε καμμιά διάθεση να χαλάσουμε τη βολή μας. Και λόγω μικρόνοιας, αμάθειας και ακρισίας, έχουμε κάνει αλλεπάλληλα τραγικά λάθη που τα πληρώσαμε πολύ ακριβά σε αίμα και καταστροφές. Θα ασχοληθώ με ένα μόνον αλλά πολύ σημαντικό. Τη θρησκεία μας.Τον 6ο και τον 5ο αιώνα π.χ. οι Έλληνες σοφοί,που είπαν τόσο σπουδαία πράγματα στους ανθρώπους, δεν έφτιαναν θεούς . Την αλήθεια έψαχναν να βρουν. Αλλά οι πολλοί δεν είχαν ανάγκη από την αλήθεια. Ούτε καταλάβαιναν καν τι τους έλεγαν οι σοφοί τους. Oι λαοί ζουν.Δε σκέπτονται. Κι έχουν ανάγκη από θεούς που να τους κάνουν ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι. Έτσι, οι Έλληνες εκείνης της εποχής, μη βρίσκοντας κατασκευαστες θεών στην Ελλάδα, αναγκάστηκαν να κάνουν εισαγωγή από το Ισραήλ, που ειδικευόταν στο είδος. Είχαμε βέβαια θεούς. Αλλά μας έμοιαζαν πολύ και δεν τους είχαμε μεγάλο σεβασμό. Αυτοί που μας πρόσφεραν κάποιοι Εβραίοι που ήρθαν από το Ισραήλ μας φάνηκαν καλύτεροι. Βέβαια δεν είχε πιάσει εκεί πέρα το θεολογικό παραμύθι τους. Κανένας δεν γεννήθηκε εκεί, όπως μας είπαν οι ευαγγελιστές και κανένας δεν αναστήθηκε αφού σταυρώθηκε. Οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν είδαν και δεν έζησαν τέτοια αφύσικα πράγματα. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό κείμενο, που να αναφέρει έστω και σαν απλή φήμη ότι αναστήθηκε κάποιος που είχε σταυρωθεί στο Ισραήλ. Εν τούτοις, αυτή τη φανταστική ιστορία που δεν έχει καμμιά πραγματική βάση και στο Ισραήλ είχε πεταχτεί στα αζήτητα, την έχουν σήμερα ως θρησκεία τους δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μπορεί να μας πει κάποιος γιατί;






αα

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1938 ΩΣ ΤΟ 2006

Kάθησα κι έγραψα ένα βιβλίο 350 σελίδων. Ο τίτλος του είναι ΑΝ ΞΕΡΑΜΕ. Τυπώθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων το 2006. Πεντακόσια μόνο. Ο σκοπός του δεν ήταν εμπορικός. Ήθελα απλώς να γράψω όσα έζησα, διάβασα κι εμαθα από το 1938 ως το 2006, για να μη χαθούν μαζί μου όταν θα πέθαινα. Ήταν φοβερά και πολύ διδακτικά γεγονότα που ίσως αποδεικνύονταν χρήσιμα σε όσους τα διάβαζαν. Το βιβλίο αυτό δεν μπορεί κανείς να το βρει στα βιβλιοπωλεία σήμερα. Κάτι λίγα αντίτυπά του έχουν μείνει στο σπίτι μου. Το έβαλα όμως στην ιστοσελίδα μου στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, όπου μπορεί κανείς να το βρει και να το διαβάσει πληκτρολογώντας απλώς το όνομά μου. Δεν θα χάσει αν αφιερώσει λίγο από το χρόνο του για να επωφεληθεί από την πείρα ζωής ενός άλλου ανθρώπου. Γιάννης Αθανασούλιας. Τηλ. 210 7786718

Ο ΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Ο φόνος του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό όργανο και τα όσα ακολούθησαν, εκτός φυσικά από τα αναμενόμενα και δικαιολογημένα σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν μας δίνουν καθόλου κολακευτικές εικόνες για την κοινωνία μας. Θα έλεγα ότι ήταν μια ακόμη απεικόνιση της απερίγραπτης και απελπιστικής διανοητικής μας ανεπάρκειας. Μονολεκτικά, βλακείας.

ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Τι νομίζει ότι μας πρόσφερε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με το βιβλίο που μας μοίρασε για τα Δεκεμβριανά του 1944; Ενημέρωση; Ο Θεός να την κάνει. Ο κ. Ζεβελάκης, που έγραψε τον πρόλογο του βιβλίου και στη συνέχεια παρέθεσε όλες εκείνες τις φωτοτυπίες από τις πρώτες σελίδες εφημερίδων εκείνης της εποχής, κομμουνιστικών, μη κομμουνιστικών και αντικομμουνιστικών, συγκάλυψε μάλλον την ιστορική αλήθεια αντί να τη φανερώσει. Δεν πιστεύω ότι το έκανε από πρόθεση. Μάλλον δεν το ήξερε. Το ΚΚΕ, από τότε που ιδρύθηκε, έπαψε γρήγορα να είναι ένα ανεξάρτητο ελληνικό πολιτικό κόμμα. Δέχτηκε ανεπιφύλακτα τους 21 όρους της Κομιντέρν και έγινε μέλος της. Έγινε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού, που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Από κει μόνον έπαιρνε εντολές. Γι αυτό, όταν η Γερμανία του Χίτλερ κατέλαβε τη χώρα μας τον Απρίλη του 1941, το ΚΚΕ δεν ξεσηκώθηκε για να κάνει αντίσταση. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939. Το κόμμα αυτό δεν μπορούσε να ενεργήσει με τρόπο αντίθετο ή διαφορετικό απ΄αυτόν που του υπαγόρευε η πολιτική της Κομιντέρν. Και πραγματικά, το μόνο που βρήκε να κάνει τότε, ήταν να ιδρύσει ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και να καλεί τον κόσμο να προσχωρήσει σ΄αυτό και ν΄αρχίσει να ζητάει από τη Σοβιετικη Ένωση να μεσολαβήσει στη φίλη της ναζιστική Γερμανία να μας να μας αφήσει ελεύθερους! Μόνον όταν η λυκοφιλία εκείνη έληξε με την επίθεση του παρανοϊκού Χίτλερ εναντίον των σοβιετικών συμμάχων του, με τους οποίους είχε αρχίσει τον Β Παγκόμιο Πόλεμο, οι Έλληνες κομμουνιστές μπορούσαν πια να κάνουν αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Αυτό έγινε τον Ιούνιο του 1941. Αλλά προσέξτε με τι τρόπο έγινε, γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία για την εθνική τραγωδία που ακολούθησε, για πολύ καιρό έπειτα. Το ΚΚΕ δεν έμφανίστηκε στην αντίσταση με τον πραγματικό του τίτλο, τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Τάκρυψε όλ΄αυτά και εφάρμοσε την τακτική των «ενιαίων μετώπων», που είχε εξαγγείλει ως υποχρεωτική για όλα τα Κ.Κ. η Κομμουνιστική Διεθνής, με τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της τον Ιούλιο του 1935, πράγμα βέβαια που δεν ήξερε ο λαός ούτε κι ενδιαφέρθηκε ποτέ του να μάθει. Κάλεσε, λοιπόν, τρεις μη κομμουνιστές μικροκομματάρχες, τον Σωμερίτη, τον Τσιριμώκο και τον Βογιατζή και άρχισε να συζητάει μαζί τους την ίδρυση ενός ενιαίου απελευθερωτικού μετώπου. Οι συζητήσεις κράτησαν ως τις 27 Σεπτεμβρίου, οπότε υπογράφηκε το σύμφωνο ίδρυσης του Ε.Α.Μ. Δηλαδή, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου,. Από την πλευρά του ΚΚΕ υπέγραψε ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, ενώ αυτό δημιούργησε το ΕΑΜ και το είχε έκτοτε υπό τον πλήρη έλεγχό του, εμφανίστηκε σαν να είχε μόνο το ένα τέταρτο της ευθύνης ίδρυσής του. Αμέσως κατόπιν το ΚΚΕ επιδόθηκε δραστήρια στη στρατολόγηση νέων μελών για το ΕΑΜ, πράγμα που δεν ήταν καθόλου δύσκολο εκείνη την εποχή. Έτσι αύξησε ραγδαία τη δύναμή του και πλησίασε γρήγορα τα δύο εκατομμύρια μέλη. Απ΄αυτή τη δύναμη συγκρότησε ένα κομματικό στρατό, τον ΕΛΑΣ, που έφτασε τις 50.000 μαχητές και ενισχύθηκε σημαντικά σε οπλισμό όταν κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία το 1943. Μ΄αυτή τη δύναμη, όταν εφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, επιχείρησε να πάρει με τη βία την εξουσία κατά το Δεκεμβριανό κίνημα και κατά τον Εμφύλιο του 1946 – 1949, αλλά χωρίς επιτυχία.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πιστεύουμε τα ίδια παραμύθια που μας δίδαξαν κάποιοι από παιδιά. Αλλά κι αυτοί οι κάποιοι τα διδάχθηκαν από άλλους με την ίδια ανευθυνότητα και επιπολαιότητα που τα μετέφεραν σ΄εμάς. Κανένας δεν διανοήθηκε ποτέ να τα ψάξει, να τα κρίνει και να τ΄απορρίψει αν χρειαστεί. Ούτε να τα σκεφτούμε καν δεν μας άφησαν. Απορώ με την ευκολία που πολλοί δέχονται ότι κανένας δεν μας εμποδίζει να σκεφτώμαστε. Και ότι μπορούμε ν΄αλλάξουμε όσα βρήκαμε έτοιμα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν γεννιέσαι σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που αρχίζει από πολύ νωρίς να σε φορτώνει όρισμένες βεβαιότητες για το Θεό, τη θρησκεία και την εκκλησία, που μπορεί να τις κουβαλάς μια ζωή, χωρίς να τολμήσεις ποτέ σου να τις αμφισβητήσεις. Κι αυτές οι βεβαιότητες, χωρίς ό ίδιος να το καταλαβαίνεις σε κάνουν να δέχεσαι και να υπομένεις καταστάσεις παράλογες, εξωφρενικές ή και κακουργηματικές και να εμποδίζεται, αν δεν γίνεται αδύνατη η επιβολή του νόμου. Τις ζούμε αυτές τις καταστάσεις τον τελευταίο καιρό σε μοναστήρια, μέσα και έξω από το Άγιο Ορος. Και απορούμε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα μεσαιωνικά πράγματα τον 21ο αιώνα.

ΑΧΡΗΣΤΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΝΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

Για ποιο λόγο πρέπει να διατηρείται στη σημερινή Ελλάδα το πανεπιστημιακό άσυλο; Δεν έχει κανένα νόημα. Απολύτως κανένα. Και μας εκθέτει και ως παλαβούς σε κάθε νοήμονα ξένο που τυχαίνει να πληροφορηθεί αυτή την πρωτοτυπία μας. Μπορεί να υπήρχαν κάποτε κάποιοι που να θεωρούσαν αναγκαίο αυτό το θεσμό. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν. Αν έχουν λίγο νιονιό βέβαια.

ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

Με τον μοναχισμό και τον καλογερισμό έπρεπε να έχουμε τελειώσει προ πολλού. Μπορεί να είχαν κάποιο νόημα κάποτε, γιατί οι κοινωνίες ήταν πολύ καθυστερημένες, αλλά σήμερα δεν έχουν. Δεν μπορούν να έχουν. Όσοι, δεν αντέχουν για οποιουσδήποτε λόγους να ζούν πια μέσα στην κοινωνία που βρέθηκαν, ας συγκεντρώνονται, σε άσυλα, για να ζήσουν. Κι αν, βέβαια, κάποιοι αισθανθούν κάποια στιγμή, ότι ανέκτησαν το κουράγιο τους εκεί μέσα, ας επιστρέψουν στην ελευθερη και υπεύθυνη κοινωνική ζωή. Ποτέ όμως δεν θα πάνε σε μοναστήρια. Τα μοναστήρια θα μείνουν γραφικότητες του παρελθόντος, που θα τις εκμεταλλεύεται το κράτος για τη διαμονή τουριστών, παντός φύλλου και πάσης εθνικότητος. Ποτέ καλόγεροι που πάνε τάχα εκεί να μονάσουν και εξελίσσονται σε δεινούς επιχειρηματίες. Γιάννης Αθανασούλιας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ.ΠΑΣΑΛΑΡΗ

Με πολλή απογοήτευση διάβασα στους ΒΑΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ MEDIA του κ. Πασαλάρη ότι:
«Το Πολυτεχνείο όμως ήρθε στις 17 Νοεμβρίου (1973) να δώσει ένα τέλος στην
οπερέτα και να τσαλακώσει το λιμπρέτο της «λύσης Μαρκεζίνη», που ποιος
ξέρει ποιοι το είχαν γράψει κι αυτό. Τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από τα
σενάρια. Συμβαίνει πολύ συχνά στη διεθνή σκηνή άλλα να σχεδιάζουν οι
αρχιτέκτονες και άλλα να βγαίνουν στην πράξη. Οι παίκτες, άλλωστε, στηνα
παγκόσμια σκακιέρα είναι παραπάνω από δύο και κάνουν τόσο περισσότερα
λάθη, όσο λιγότερο λογαριάζουν τον παράγοντα Λαό. Στην υπόθεση του
Πολυτεχνείου τον πήραν αψήφιστα, απ΄όλες τις πλευρές, αφού ούτε κι οι ίδιοι οι
ηγέτες της εξέγερσης περίμεναν να γίνει αυτό που έγινε. Ξεπεράστηκαν κι αυτοί
από τα κάτω, αν και πολύ σπάνια το ομολογούν».
Φοβάμαι ότι κάποιο λάθος κάνει ο συγγραφέας του αξιόλογου,κατά τα άλλα βιβλίου του.
Τον Νοέμβριο του 1973 δεν δόθηκε τέλος σε κάποιαν οπερέτα. Ούτε και τσαλακώθηκε
κάποιο λιμπρέτο.Ήταν η αρχή μιας τραγωδίας που κατέληξε στην παράταση της
δικτατορίας και στην αρπαγή της μισής σχεδόν Κύπρου, από τους Τούρκους , με τις
ευλογίες των «συμμάχων» μας. Το 1973, ο αρχηγός της χούντας Γ. Παπαδόπουλος,
επηρεαζόμενος προφανώς και από τον Σπύρο Μαρκεζίνη αποφάσισε να γίνουν εκλογές
και να τερματιστεί η δικτατορία. Ο πολιτικός κόσμος, αντί ν΄αρπάξει την ευκαιρία και να
ενεργήσει έτσι ώστε να απαλλαγούμε το γρηγορότερο από τη δικτατορία, αντέδρασε με
μεγάλη δυσπιστία στην πολιτική του δικτάτορα. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πως όποιες
πονηρές και ιδιοτελείς σκέψεις κι αν έκανε ο δικτάτορας, θα σαρώνονταν, όταν θα
επαναλαμβανόταν το πολιτικό παιχνίδι και θα άνοιγαν οι κάλπες. Η Ελλάδα δεν ήταν
Τουρκία. Και δεν υπήρχαν εδώ οι συνθήκες δημιουργίας βαθέος κράτους στρατιωτικών
ενώ θα λειτουργούσε ο κοινοβουλευτισμός. Στενοκεφαλιά έδειχνε η αδυναμία των
πολιτικών να καταλάβουν τι πραγματικά συνέβαινε και τι έπρεπε και μπορούσαν να
κάνουν. Δυστυχώς, με την άκαιρη και επικίνδυνη επαναστατικότητά τους, που δεν την
έδειξαν όταν έπρεπε, έξι ολόκληρα χρόνια, πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς φοιτητές,
που ήταν ήδη επηρεασμένοι σε μεγάλο ποσοστό από την προπαγάνδα του ΚΚΕ.Βέβαια,
πολλούς απ΄αυτούς,έπειτα από δυο χρόνια, τους στροτολόγησε ο Ανδρέας Παπανδρέου
και τους έκανε στελέχη του μαρξιστικού αλλά μη δογματικού ΠΑΣΟΚ του, μειώνοντας
δραστικά την κομμουνιστική επιρροή στην Ελλάδα. Αλλά, τον Νοέμβριο του 1973
πρόλαβε και εκμεταλλεύτηκε τον νεανικό ιδεαλισμό τους ο ταξίαρχος Ιωαννίδης. Ο
μοιραίος άνθρωπος που εκείνο τον καιρό είχε στα χέρια του τις δυνάμεις ασφαλείας της
χούντας. Αυτός, όταν οι νεαροί κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, μπορούσε να τους πετάξει
την ίδια μέρα έξω απ΄αυτό. Δεν το έκανε όμως γιατί είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε τρεις
μέρες εκεί να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά, χωρίς να πάρουν χαμπάρι και
χωρίς να το θέλουν, βέβαια,έπαιξαν, πολύ καλά μάλιστα, το παιχνίδι του. Έφτιαξαν ένα
ραδιοπομπό, που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα. Και μ΄αυτόν, καλούσαν το λαό να
ξεσηκωθεί και να ρίξει με το ζόρι,τη δικτατορία που ήθελε να πέσει μόνη της. Ένα
μέρος ων δημοτών, ανταποκρίθηκε. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια στην Αθήνα. Η
αστυνομία του Ιωαννίδη επενέβη και έριξε στο ψαχνό. Έπεσαν 16 νεκροί κι ανάμεσά
τους ένα παιδί 15 ετών. Τότε μόνον ο ταξίαρχος έστειλε ένα τανκς στο Πολυτεχνείο κι
έβγαλε έξω αυτούς που είχαν κλειστεί σ΄αυτό. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Μόνο μια
κοπέλλα τραυματίστηκε. Κι αφού έτσι ο Ιωαννίδης εξασφάλισε τα αναγκαία προσχήματα,
έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του, πήρε αυτός την εξουσία, έκανε τη δικτατορία
σκληρότερη και τη συνέχισε ένα χρόνο ακόμη. Και ποιος ξέρει πόσο καιρό θα την
κρατούσε, αν δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους την αφορμή να
εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν το μισό σχεδόν του εδάφους του. Ι.Αθανασούλιας

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Όταν μιλάει κανείς για τη Δημοκρατία σήμερα, δεν λέει ουσιαστικά τίποτα ως τη στιγμή που θα υποχρεωθεί να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί μ΄αυτή τη λέξη. Οι Έλληνες που τη σκέφτηκαν πριν από 2.500 χρόνια εννοούσαν κάτι πολύ απλό. Εννοούσαν την αυτοκυβέρνηση του λαού. Κράτος του δήμου, δηλαδή. Και μ΄αυτή την έννοια διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες. Κατά το 1848 όμως, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρήντριχ Ένγκελς έδωσαν μια δική τους, εντελώς διαφορετική, έννοια στη Δημοκρατία. Υποστήριξαν, δηλαδή, ότι η κοινωνία ήταν διαιρεμένη σε τάξεις που η μία καταπίεζε και εκμεταλλευόταν την άλλη. Κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε να γίνει λόγος για δημοκρατία, ακόμη κι αν είχαν παραχωρηθεί στο λαό πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνον όταν θα συντριβεί η αστική τάξη με επαναστατική βία και θα επικρατήσει η δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης δηλαδη, οποία θα εξελιχθεί μελλοντικά σε πραγματική δημοκρατία. Δεν θα υπάρχουν πια αντίπαλες κοινωνικές τάξεις, που να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται η μία την άλλη. Χρειάστηκε, βέβαια, να περάσουν πολλά χρόνια από τότε για να προσελκυστεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων σ΄αυτό το θέμα. Έγινε η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 στη Ρωσία που ανέτρεψε το τσαρικό καθεστώς και άνοιξε το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν πήραν μέρος σ΄αυτήν. Ο αρχηγός τους ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι σύντροφοί του στη Ρωσία ήταν κλεισμένοι στις φυλακές. Και μόνον όταν ανατράπηκε το αυταρχικό τσαρικό καθεστώς και η χώρα τους μπήκε στο δρόμο του κοινοβουλευτισμού, βγήκαν από τις φυλακές και ο αρχηγός τους γύρισε από την εξορία. Αλλά, δεν ήθελαν να ζήσουν σ΄ένα φιλελεύθερο πολιτικό καθεστώς με πολλά κόμματα. Ο Λένιν συγκρότησε γρήγορα ένα δικό του κομματικό στρατό 40.000 μαχητών. Μ΄αυτή τη δύναμη, κατέλαβε την εξουσία στις 25 Οκτωβρίου του 1917 και επέβαλε τη δικτατορία του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό το πραξικόπημα ονομάστηκε Οκτωβριανή Επανάσταση. Από τότε διαδόθηκε ευρύτατα στον κόσμο η μαρξιστική εκδοχή για τη Δημοκρατία. Οι περισσότεροι όμως που την ασπάστηκαν, οι απελπιστικά περισσότεροι, δεν είχαν ιδέα από μαρξισμό. Δεν είχαν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο για να μάθουν τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Απλώς είχε εκλαϊκευτεί από την προπαγάνδα και είχε μείνει στον κόσμο σαν συντριβή της πλουτοκρατίας και πέρασμα του πλούτου και της εξουσίας της στο λαό.Κι έτσι έχει μείνει σε πολλούς, έστω και αόριστα, η έννοια της Δημοκρατίας.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μας θυμίζει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να χαιρώμαστε και να είμαστε υπερήφανοι. Μόνο την εθνική μας βλακεία μας θυμίζει και την αμορφωσιά μας. Οπως ξέρουν οι λίγοι που διαβάζουν και γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους, τον Απρίλη του 1967 επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών. Δεν ήταν, βέβαια, κεραυνός εν αιθρία. Ήδη, από τα μέσα της κατοχής αρχίσαμε να αλληλοσκοτωνόμαστε, χωρίς να ξέρουμε για ποιον ακριβώς λόγο βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Έτσι, μεταβάλαμε την εθνική αντίσταση σε αλληλοσφαγή, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Ο λόγος ήταν ότι το ΚΚΕ, όταν η Γερμανία έπετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, μπήκε κι αυτό στην αντίσταση. Δεν εμφανίστηκε όμως με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Αυτά τα έκρυψε. Και σε συνεργασία με τρία αριστερίζοντα μικρά κόμματα υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 1941 τη συμφωνία για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το ΕΑΜ επειδή εμφανίστηκε απλώς ως αντιστασιακή οργάνωση κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα στις γραμμές του κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες, που δεν είχαν καμμιά σχέση με τον κομμουνισμό. Ούτε καν τον ήξεραν. Όμως, με πενήντα χιλιάδες απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα δικό του κομματικό στρατό. Τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Και όταν τον Σεπτέμβρη του 1943, κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες προτίμησαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους στους Έλληνες αντάρτες, παρά στους τέως συμμάχους τους, Κι έτσι ο ΕΛΑΣ έγινε μια σημαντική ένοπλη δύναμη. Να σκεφτείτε ότι οι Έλληνες στρατιώτες που κυνήγησαν τους Ιταλούς στην Αλβανία ήταν μόνο 39.000. Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, προσπάθησε , κατά τη διάρκεια της κατοχής, να διαλύσει όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Δεν τα κατάφερε, όμως, τόσο καλά όσο ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Του έμεινε πολλή δουλειά για μετά την κατοχή. Προσπάθησε έτσι, κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και κατά τον Εμφύλιο του 1946-1949 να πάρει με τη βία την εξουσία. Ηττήθηκε όμως και πάνω από 70.000 αντάρτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου διαπίστωσαν τι ήταν στην πραγματικότητα η σούπερ δημοκρατία για την οποία έβαλαν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Η χώρα μπήκε από τότε στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτής έστω της ελεεινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που ξέρουμε. Αλλά, δεν μας έμελλε να μείνουμε εκεί. Κάποιοι συνταγματάρχες έκριναν ότι ο λαός δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του από τον κίνδυνο της κομμουνιστικής διτατορίας, που εμφανιζόταν ως λαϊκή δημοκρατία. Κι έτσι, την πρωταπριλιά του 1967 μας έβαλαν στο γύψο της δικτατορίας για να μας προστατεύσουν από τους εαυτούς μας. Έπειτα από έξι χρόνια, ο αρχηγός της δικτατορίας συνταγματάρχης Παπαδόπουλος, επηρεαζόμενος προφανώς και από τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη δικτατορία και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Οι πολιτικοί, αντί να βοηθήσουν τη χώρα να πάει το γρηγορότερο σε εκλογές και να τελειώνουμε έτσι κι αλλιώς με τη δικτατορία, άρχισαν να κάνουν αντίσταση. Αμφισβήτησαν την ειλικρίνεια των προθέσεων του Παπαδόπουλου και τάχθηκαν υπέρ της συνεχίσεως του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Η φοιτητική νεολαία πρωτοστάτησε σ΄αυτή την έξαλλη πολιτική, που είχε κόψει κάθε σχέση με τον ρεαλισμό. Και η φυσική κατάληξή της ήταν να κλειστούν πολλοί στο Πολυτεχνείο και να συνεχίσουν από κει την αντίσταση κατά της δικτατορίας. Μπορούσε, βέβαια, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που είχε τις δυνάμεις ασφαλείας να στείλει ένα τανκς και να τους βγάλει έξω την ίδια μέρα από τη σχολή. Αυτός, όμως, είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε εκεί τρεις μέρες να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά δεν έχασαν την ευκαιρία. Έφτιασαν ένα ραδιοπομπό κι άρχισαν να ξεσηκώνουν το λαό εναντίον της δικτατορίας. Πολλοί, χωρίς να το πολυσκεφτούν το ζήτημα, ξεσηκώθηκαν. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια. Ο Ιωαννίδης έβαλε την αστυνoμία να ρίξει στο ψαχνό.Σκοτώθηκαν 16 άτομα κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 ετών. Οι ενθουσιώδεις νεαροί του Πολυτεχνείου του ήταν πια άχρηστοι. Έστειλε ένα τανκς και τους έβγαλε έξω. Κανένας δεν σκοτώθηκε εκεί. Μια κοπέλλα μόνο τραυματίστηκε. Στη συνέχεια έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του και ματαίωσε τις εκλογές που ετοίμαζε. Συνέχισε ένα ακόμη χρόνο τη δικτατορία ακόμη πιο σκληρή και καταπιεστική απ΄οσο ήταν ήδη. Στη δικτατορία του Ιωαννίδη δεν έγινε καμμιά δημοκρατική εκδήλωση. Και ίσως κρατούσε πολύ περισσότερο απ΄όσο κράτησε αν ο Ιωαννίδης δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους το πρόσχημα να εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν μεγάλο μέρος του εδάφους του. Τότε η κυβέρνησή του κατέρρευσε και ο στρατηγός Γκιζίκης, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τους πολιτικούς να αναλάβουν την εξουσία.

ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ

Το 1929 ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέσπισε το περίφημο ιδιώνυμο. Ήταν ένας νόμος για την προστασία του κοινωνικού καθεστώτος της χώρας και των ελευθεριών των πολιτών. Και τιμωρούσε με την ποινή του θανάτου ή της ισοβίου καθείρξεως όσους είχαν ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους της επικρατείας ή την διενέργειαν προσηλυτισμού υπέρ των επιδιώξεων αυτών. Η εκδίκαση των αδικημάτων αυτών υπαγόταν στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων. Όπως καταλαβαίνετε επρόκειτο για μέτρα που απέβλεπαν στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Ο ίδιος κίνδυνος έγινε η αιτία να επιβληθεί στις 4 Αυγούστου του 1936 και η δικτατορία Μεταξά, που κράτησε ως την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς τον Απρίλη του 1941. Το ΚΚΕ, αμέσως μετά την ίδυσή του, το 1920, έπαψε να είναι ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα. Δέχθηκε ανεπιφύλακτα τους 21 όρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έγινε δεκτό ως μέλος της. Έγινε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού, που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Από κει μόνο έπαιρνε γραμμή. Από πουθενά αλλού. Όταν η Γερμανία του Χίτλερ κατέλαβε τη χώρα μας το 1941, το ΚΚΕ δεν πήρε μέρος στην αντίσταση που ξεσηκώθηκε εναντίον των ξένων κατακτητών. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939 που έκανε αδιανόητη την εξέγερση των κομμουνιστών εναντίον των Γερμανών, στις χώρες που κατελάμβαναν. Μη σας μπερδεύει το γράμμα του κρατούμενου ήδη πολύ καιρό στις φυλακές αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριαδη, που απέσπασε απ΄αυτόν ο υπουργός ασφαλείας Μανιαδάκης και το έδωσε για δημοσίευση στις εφημερίδες στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Ήταν εντελώς άσχετο προς τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ακολουθούσαν όλα τα Κ.Κ. Το μόνο που βρήκε τότε να κάνει το ΚΚΕ ήταν να ιδρύσει ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και να καλεί το λαό να προσχωρήσει σ΄αυτό και να ζητήσει από τη Σοβιετική Ένωση να μεσολαβήσει στη φίλη της Γερμανία ν΄αφήσει την Ελλάδα ελεύθερη. Εκείνο το Μέτωπο κανένας δεν το πρόσεξε και κανένας δεν το θυμάται σήμερα. Μόνον όταν η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941, το ΚΚΕ ξεσηκώθηκε εναντίον της,όπως και όλα τα άλλα Κ.Κ. Αλλά τότε συνέβη κάτι που επιβάλλεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί έχει μεγάλη σπουδαιότητα. Το ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε στην αντίσταση αμέσως και με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Όπως συνέβη και με όλα τα άλλα Κ.Κ. εφάρμοσε τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς που συνήλθε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935 . Σύμφωνα μ΄αυτές, όλα τα Κ.Κ έπρεπε να κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις πραγματικές τους επιδιώξεις και να δημιουργούν ενιαία ή λαϊκά μέτωπα με όσους άλλους μπορούσαν – κόμματα, οργανώσεις, άτομα – για να προστατέύσουν τάχα την ειρήνη ή τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, που κινδύνευαν από τον φασισμό. Το ΚΚΕ, πρόφτασε για λίγο να εφαρμόσει με επιτυχία την τακτική αυτή με το σύμφωνο Σοφούλη Σκλάβαινα και με τη δημιουργία φιλειρηνικών οργανώσεων νέων, όπως η ΦΕΟΝ. Επιβλήθηκε όμως η δικτατορία Μεταξά και ανακόπηκε αύτη η δραστηριότητα του για να επαναληφθεί με άλλη μορφή, όταν επετέθη η Γερμανία. εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως. Τότε το ΚΚΕ, εφαρμόζοντας την ίδια τακτική, προσέγγισε τρεις μικροκομματάρχες, τον Τσιριμώκο, τον Σωμερίτη και τον Βογιατζή και μαζί τους υπέγραψε τη συμφωνία του ΕΑΜ.Του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, δηλαδή. Αυτός που υπέγραψε από την πλευρά του ΚΚΕ ήταν ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, εμφανίστηκε να έχει μονο το ένα τέταρτο της ευθύνης ιδρύσεως του ΕΑΜ, ενώ ήταν δικό του δημιούργημα. Μέσα σ΄αυτή την καλοστημένη πολιτική παγίδα έπεσαν κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες που νόμιζαν ότι απλώς έκαναν αντίσταση. Δεν πήγαινε αλλού το μυαλό τους. Κι απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα κομματικό στρατό, τον ΕΛΑΣ. Τον Εθνικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, που πλησίασε τους 50.000 μαχητές και εξοπλίστηκε γερά όταν κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι . Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, μετέτρεψε την αντίσταση σε αλληλοσφαγή,καταγγέλλοντας όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακες οργανώσεις ως προδοτικές και δοσίλογες και διαλύοντάς τες, σκοτώνοντας στελέχη και μέλη τους. Όπως ακριβώς έκανε ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία που κατάφερε τελικά να επιβάλει τη δικτατορία του χωρίς αντίσταση. Οι Έλληνες κομμουνιστές όμως ατύχησαν. Δεν μπόρεσαν στη διάρκεια της κατοχής να ξεκάνουν όλους τους αντιπάλους τους και να διαλύσουν όλες τις οργανώσεις τους. Χρειάστηκε να συνεχίσουν και μετά την αποχώρηση των Γερμανών, τον ένοπλο αγώνα τους για τη βίαια κατάληψη της εξουσίας. Έτσι ζήσαμε τα Δεκεμβριανά του 1944 και τον Εμφύλιο του 1946-1949, που μας εστοίχισαν δεκάδες χιλιάδες και άλλους νεκρούς. Αυτά ελπίζω να τα διαβάσει και ο κ.Καλαμούκης, ο Θύμιος Καλαμούκης, για να συμπληρώσει την εικόνα του ΚΚΕ που έχει στο κεφάλι του. Εγώ πιστεύω ότι ο σοσιαλισμός είναι το ανώτερο κοινωνικό σύστημα, αλλά δεν νομίζω ότι έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη μας το είδος των ανθρώπων που θα μπορέσουν να τον εφαρμόσουν.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μου κάνει εντύπωση ότι κανένας δεν αγγίζει τις αιτίες της κακομοιριάς μας. Και όταν κάποιοι αναφέρονται σ΄αυτήν μιλάνε για έλλειψη παιδείας. Είμαστε καλά; Η παιδεία δεν είναι αίτιο. Είναι αποτέλεσμα της κακομοιριάς μας. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό το απλούστατο οι σοφοί μας ; Ή οι καλοί τους τρόποι τους εμποδίζουν να μιλήσουν ανοιχτά; Κάνουμε ό,τι μας κόβει να κάνουμε και δεν κάνουμε ό,τι δεν μας κόβει να κάνουμε. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν γίνεται μόνο του. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό μας. Αν έχουμε μυαλό θα βρούμε το δρόμο μας. Αν δεν έχουμε δεν θα τον βρούμε. Ακόμη κι αν κάποιοι μας σπρώξουν σ΄αυτόν. Αν κλείσετε ένα βλάκα σ΄ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία δεν θ΄ανοίξει κανένα για να διαβάσει. Αλλά και αν ακόμη τυχαία ανοίξει κάποιο από βαρεμάρα δεν θα το καταλάβει και θα το παρατήσει. Πρέπει κάποια σιγμή να καταλάβουμε ότι όλοι δεν γεννιώμαστε με το ίδιο μυαλό. Είναι ένα όργανο του σώματος που μπορεί να διαφέρει από τον ένα στον άλλον όπως όλα τα άλλα. Και να μην έχει φυσικά το μυαλό του ενός τις ίδιες δυνατότητες με το μυαλό του άλλου. Στο κάτω κάτω, η νοημοσύνη του λαού αυτής της χώρας, είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος. Αντί ν΄αεροκοπανάμε δεν στρωνόμαστε να το μετρήσουμε; Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να καταρτιστούν τα αναγκαία ερωτηματολόγια και να γίνουν δημοσκοπήσεις ή κοινωνιολογικές έρευνες που θα μας βοηθήσουν να εξακριβώσουμε πόσο πραγματικά μας κόβει. Γιατί κάποιοι που έχουν όλες τις δυνατότητες να κάνουν τέτοιες έρευνες, δεν τις κάνουν; Μήπως τους βολεύει η άγνοια; Εγώ έχω σχηματίσει τη γνώμη ότι το 95% του έλληνικού λαού, για να μην πω περισσότερο, δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στη διαχείριση των κοινών. Ο καθένας χρησιμοποιεί το μυαλό του για να τη βγάλει όσο μπορεί καλύτερα. Όχι για να γνωρίσει τον κόσμο και να πάρει ενεργά μέρος στη διακυβέρνησή της χώρας του. Αυτό δεν είναι κάτι που αξίζει να το ψάξουμε;

ΒΑΘΙΕΣ ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Αυτά που συμβαίνουν στη μονή Βατοπεδίου έχουν πολύ βαθιές ρίζες. Δεν πρόκειται για σημερινές αυθαίρετες πρωτοβουλίες κάποιων καλόγερων που τους κατέβηκε ξαφνικά να κάνουν όσα έκαναν. Είναι καρπός μιας προαιώνιας ελληνικής παράδοσης, που διατηρείται ευλαβικά μέχρι σήμερα. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν στο σχολείο να πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιοι άγιοι άνθρωποι ανάμεσά μας που πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε διαφορετικά από τους άλλους, τους κοινούς θνητούς. Να τους φιλάμε το χέρι όταν τους συναντάμε στο δρόμο, να εξομολογούμεθα σ΄αυτούς και να τους θεωρούμε διάμεσους στις σχέσεις μας με το Θεό, από τον οποίο περιμένουμε να μας έχει καλά και να μας κάνει και κάποιο θαύμα. Ο λαός δεν τα αποκλείει καθόλου αυτά τα ενδεχόμενα. Γι αυτό κι έχει περί πολλού τους επί της γης εκπροσώπους του υψίστου. Μη σας παρασύρουν κάποιοι που τους κοροϊδεύουν και τους βρίζουν. Οι πολιτικοί μας που δεν ενδιαφέρονται για το αντικειμενικά σωστό αλλά για τις εκμεταλλεύσιμες πλάνες των ψηφοφόρων τους, κρατάνε απέναντι στους καλόγερους τη στάση που θέλει ο λαός που τους ψηφίζει να κρατάνε. Aυτό τους συμφέρει πολιτικά, αυτό κάνουν. Υπάρχει,δηλαδή,στη χώρα μας ένα διαμορφωμένο από παλιά κλίμα κοινής γνώμης που όχι μόνον επιτρέπει στους καλόγερους να δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο αλλά και τους προτρέπει να αναπτύσσουν κοσμικές δραστηριότητες απαράδεκτες για τον μοναστικό βίο. Αυτό ήταν θεσμός για αιώνες αποδεκτός απ΄όλο τον κόσμο, που επέτρεψε στα μοναστήρια ν΄αρπάξουν μεφάλες εκτάσειε γης και να εξασφαλίσουν ειδικη μεταχείριση από τη θεοσεβούμενη κοινωνία μας και τους ασσορτί μ΄αυτήν εκπροσώπους της. Και φυσικά επωφελήθηκαν και πολλοί κερδοσκόποι Έλληνες και ξένοι κι΄έβγαλαν πολλά από την εκμετάλλευση της αμορφωσιάς και των ιδεοληψιών μας. Μόνον όταν εξελιχθήκαμε πολιτιστικά και πολλοί απαλλάχθηκαν από την επικρατούσα θρησκοληψία, αρχίσαμε να παρατηρούμε τα στραβά και τ΄ανάποδα που είχαμε διαπράξει κατά τη διάρκεια του ελληνικού μεσαίωνα. Αλλά δεν φαίνεται να γλυτώσαμε ακόμη σε βαθμό ικανοποιητικό από πολλές παραδόσεις που μας κληροδότησε το παρελθόν. Είναι απελπιστικά πολλοί αυτοί που γενιώνται και πεθαίνουν χωρίς να σκεφτούν ποτέ τους αν στέκουν όλ΄αυτά που βρήκαν έτοιμα στον κόσμο που βρέθηκαν.

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

Η κρίση που περνά ή μάλλον ξαναπερνά σήμερα η παγκόμια οικονομία είναι κρίση υπερπαραγωγής. Ο Μάρξ ειχε πεί γι΄αυτό το περιοδικό φαινόμενο της ελεύθερης αγοράς ότι οι εργάτες πεινούν γιατί παρήγαγαν πολλά αγαθά. Και αυτό συμβαίνει πραγματικά. Η ελεύθερη οικονομία, ή καπιταλιστική οικονομία, δεν έχει κεντρικό έλεγχο και κεντρική διεύθυνση ώστε να παράγονται μόνον εκείνα τα αγαθά που έχει ανάγκη η κοινωνία. Ο καθένας μπορεί να παράγει ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί και να το τοποθετεί στην αγορά για να πουληθεί. Δεν ξέρει πόσες ακριβώς και ποιες είναι οι ανάγκες της αγοράς. Έτσι από κάποια στιγμή η κοινωνία δεν μπορεί πια ν΄απορροφήσει τα ακατάσχετα παραγόμενα αγαθά. Οι επιχειρήσεις που τα πουλάνε και στη συνέχεια αυτές που τα παράγουν, κλείνουν και οι εργαζόμενοι σ΄αυτές μένουν χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά. Και όσοι απ΄αυτούς έχουν αγοράσει με δόσεις κάποιο σπίτι κάποιο αυτοκίνητο ή κάποιο άλλο ακριβό πράγμα, δεν μπορούν να το αποπληρώσουν και το επιστρέφουν. Και μ΄αυτό τον τρόπο η οικονομική κρίση επεκτείνεται διαρκώς ευρύτερα και πλήττει όλους όσοι ζουν από τη δυνατότητα των ανθρώπων να πληρώνουν τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Το χειρότερο όμως σ΄αυτή την περίπτωση είναι ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε για ν΄αντιμετωπιστεί το κακό. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι κοινωνίες που το υφίστανται είναι να το βλέπουν σαν μπόρα που θα περάσει. Ίσως έπειτα από χιλιάδες χρόνια να εμφανιστεί κάποιο ανθρώπινο είδος που θα μπορέσει να οργανώσει τις κοινωνίες του καλύτερα από τις δικές μας.

ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΤΙ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ;

Είναι πάρα πολλοί, απελπιστικά πολλοί αυτοί που πιστεύουν στα θαύματα. Αλλά, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες φαντασιοπληξίες των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή και δεν ανασκευάζονται. Οι πιο πολλοί, για να μην πω όλοι πιστεύουν ότι είναι χαμένος κόπος ν΄ασχολείσαι με τις ανοησίες του ενός και του άλλου και να προσπαθείς να τις ανασκευάσεις με λογικά επιχειρήματα. Βέβαια, δεν έχουν άδικο οι άνθρωποι. Είναι τόσο εκτεταμένη η επικρατούσα διανοητική ανεπάρκεια – μονολεκτικά βλακεία – ώστε να φαντάζει σχεδόν αδύνατη η αντιμετώπισή της. Όμως, είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να φωτίζεται ο δρόμος της κοινωνίας μας από σωστές κατευθύντήριες ιδέες, ώστε όσοι μπορούν να συμβάλουν σ΄αυτό να μην αρνούνται ποτέ τη συνδρομή τους. Με πιάνει απελπισία όταν σκέπτομαι ότι η κοινωνία που έδωσε κάποτε στους ανθρώπους τις ιδέες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, δεν μπόρεσε να τους ξαναδώσει τίποτα πια. Αρκείται στην εκμετάλλευση του μεγαλείου των αρχαίων ημών προγόνων. Δεν πρέπει όμως κι εμεις κάποτε να κάνουμε κάτι; Ή να το πάρουμε απόφαση ότι έχουμε προ πολλού οριστικά ξοφλίσει;

ΠΟΤΕ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΩΝΟΥΜΕ

Όταν το 1940 και το 1941 μας επετέθησαν η Ιταλία και η Γερμανία τα πράγματα ήταν πολύ καθαρά για τον ελληνικό λαό. Δέν χρειαζόταν γνώσεις και σκέψεις, ούτε και διάβασμα συνεπώς για να να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Και το έκανε, πολύ καλά μάλιστα. .Αντιστάθηκε στους δύο εισβολείς .Και η αντίστασή του, χωρίς ο ίδιος να ενδιαφερθεί ποτέ του να μάθει ποιες ήταν οι συνέπειές της, έκριναν κυριολεκτικά τη μοίρα του πολέμου. Ο Χίτλερ έπρεπε να έχει μεταφέρει τα στρατεύματά του στο ρωσικό μέτωπο από τις πρώτες μέρες του Μαϊου του 1941. Αλλά η αντίσταση η δική μας τον καθυστέρησε πολύ περισσότερο απ΄όσο είχε υπολογίσει. Κι έτσι, άρχισε την επίθεσή του εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως στις 22 Ιουνίου του 1941 κι έχασε τον πόλεμο. Όταν όμως επιβλήθηκε η γερμανική κατοχή στη χώρα μας κι άρχισε η αντίσταση διαμορφώθηκαν νέες συνθήκες που ο λαός αγνοούσε αλλά και δεν ήθελε ούτε και μπορούσε ίσως να γνωρίσει. Η γνώση τους απαιτούσε πολύ διάβασμα που ελάχιστοι ήταν διατεθειμένοι και μπορούσαν να το κάνουν. Ο πολύς κόσμος είχε άγρια μεσάνυχτα. Κι έτσι ακολούθησαν μοιραία όσα δυσάρεστα έως τραγικά ακολούθησαν. Οι κομμουνιστές, όσο διαρκούσε η γερμανοσοβιετική λυκοφιλία δεν κινήθηκαν εναντίον των Γερμανών ναζιστών που είχαν καταλάβει τη χώρα μας. Αν κάποιοι μπήκαν στην αντίσταση ήταν γιατί αυτοί το αποφάσισαν, λόγω πολιτικής αγραμματωσύνης,. Δεν ήταν γραμμή του ΚΚΕ. Μόνον όταν η Γερμανία του Χίτλερ επετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης ξύπνησε αυτό το κόμμα. Γιατί, απλούστατα,άλλαξε η πολιτική της Μόσχας από την οποία και μόνο έπαιρνε εντολές Αλλά δεν μπήκε αμέσως στην ατίσταση με τον πραγματικό τίτλο του και τι ς κόκκινες σημαίες του ώστε να ξέρει ο κόσμος με ποιους είχε να κάνει. Έκρυψε τον πραγματικό του τίτλο και τις κόκκινες σημαίες του και εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων που είχε εξαγγείλει το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Ιούλιο του 1935. Κάλεσε τρεις μικροκομματάρχες, τον Τσιριμώκο, τον Σωμερίτη και τον Βογιατζή και μαζί τους υπέγραψε τον Σεπτέμβρη πια του 1941 το σύμφωνο του ΕΑΜ. Δηλαδή του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.Από την πλευρά του ΚΚΕ υπέγραψε μόνον ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, ενώ αυτό είχε φτιάσει το ΕΑΜ, εμφανίστηκε σαν να έχει μόνο το ένα τέταρτο της ευθύνης της ίδρυσής του. Έπαιρνε, δηλαδή, απλώς μέρος σε μιάν απελευθερωτική οργάνωση που άλλοι δημιούργησαν. Μέσα σ΄αυτή την πολιτική παγίδα έπεσαν κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες. Κι απ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα κομματικό στρατό, που φρόντισε όμως να μην εμφανιστεί ως κομμουνιστικός. Τον ονόμασε ΕΛΑΣ. Δηλαδή Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό. Όμως, οι ελασίτες, χωρίς ποτέ τους να το πάρουν χαμπάρι και χωρίς ποτέ τους να ενδιαφερθούν να μάθουν ποιαν υπόθεση πραγματικά υπηρετούσαν έχαφταν ό,τι τους έλεγε το κόμμα. ΄Αλλωστε, δεν ήξεραν ότι αυτό κρυβόταν πίσω από το ΕΑΜ και αυτό υπηρετούσαν, χωρίς καν να το υποπτεύονται. Έτσι η εθνική αντίσταση μεταβλήθηκε σε εθνική αλληλοσφαγή. Το ΕΑΜ, οι κομμουνιστές δηλαδή που το κατηύθυναν παρασκηνιακά, επιδόθηκαν από την πρώτη στιγμή, στη διάλυση όλων των μη κομμουνιστικών οργανώσεων αντίστασης, εμφανίζοντάς τες ως συνεργαζόμενες με τον κατακτητή. Ο λαός διαιρέθηκε. Καλλιεργήθηκαν φοβερά μίση ανάμεσα στους εαμίτες και τους αντιπάλους τους. Κι έτσι άρχισε ο εμφύλιος, που κράτησε ως τον Αύγουστο του 1949 και μας εστοίχισε πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Όμως οι Έλληνες κομμουνιστές δεν εφάνηκαν τόσο τυχεροί όσο ο σύντροφός τους Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Αυτός κατάφερε στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της χώρας του, να διαλύσει όλες τις μη κομμουνιστικές ή αντικομμουνιστικές οργανώσεις εφαρμόζοντας, όπως και το ΚΚΕ, τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Οι ΄Ελληνες κομμουνιστές όμως δεν τα κατάφεραν. Αναγκάστηκαν να δώσουν πολλές μάχες, μετά την αποχώρηση των Γερμανών για να επιβάλουν τη δικτατορία τους. Αλλά ηττήθηκαν τον Αύγουστο του 1949 και κατέφυγαν κυνηγημένοι στις κομμουνιστικές χώρες. Έτσι, καταλήξαμε στο σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Αλλά δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Ούτε κι ενδιαφερόμαστε να το μάθουμε.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι κομμουνιστές πιστεύουν τόσο βαθειά στην ορθότητα της ιδεολογίας τους, ώστε κατέχονται από ένα αίσθημα υπεροχής έναντι όλων των άλλων. Ο διάλογος μαζί τους δεν έχει νόημα και δεν καταλήγει πουθενά. Εκτός αν συμφωνήσεις μαζί τους ότι έχουν δίκιο. Θα περιοριστώ, λοιπόν, αναγκαστικά, σε όσους δεν έχουν φυλακίσει το μυαλό τους σε ένα δόγμα και ψάχνουν αδιάκοπα να βρουν τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Το 1848 ο Κάρλ Μαρξ και ο Φρήντριχ Ενγκελς έδωσαν στη δημοσιότητα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τους. Σ΄αυτό υποστήριζαν ότι όλη η μέχρι σήμερα ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών ήταν μια αδυσώπητη πάλη των τάξεων. Αυτή κατέληξε σε πάλη ανάμεσα στους καπιταλιστές, τους λεφτάδες και τους προλετάριους, τους εργάτες δηλαδή. Χρειάστηκε όμως να περάσει πολύς καιρός από τότε για να σκεφτούν κάποιοι, όχι πάντως εργάτες αλλά διανοούμενοι, τις μαρξιστικές θεωρίες και να τις εφαρμόσουν στη χώρα τους, αλλά με τρόπο ελάχιστα δημοκρατικό. Αυτοί ήταν οι Ρώσοι κομμουνιστές. Δεν πήραν μέρος στην ανατροπή του τσαρισμού που συντελέστηκε τον Φεβρουάριο του 1917. Ο αρχηγός τους ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι οπαδοί του στη Ρωσία είχαν συλληφθεί και είχαν κλειστεί στις φυλακές από το τσαρικό καθεστώς.Η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 έφερε τον Λένιν στη Ρωσία και ελευθέρωσε τους κρατούμενους στις φυλακές συντρόφους του. Αυτοί όμως δεν πολιτεύθηκαν στο πλαίσιο της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας. Αντίθετα άρχισαν αμέσως να σκάβουν το λάκκο της. Και στις 25 Οκτωβρίου του 1917, έπειτα από ένα ένοπλο πραξικόπημα, που ονομάστηκε Οκτωβριανή Επανάσταση, κατέλαβαν με τη βία την εξουσία και επέβαλαν κομμουνιστική δικτατορία. Τη δικτατορία αυτή την επέβαλαν σε όλες τις χώρες που απελευθέρωσαν από τη γερμανική κατοχή.Αλλά τελικά όλες οι κομμουνιστικές δικτατορίες που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη κατέρρευσαν το 1989-90. Η χώρα μας τη γλύτωσε με έναν εμφύλιο που κράτησε εξι χρόνια και στοίχισε 170.000 νεκκρούς. Γιάννης Αθανασούλιας.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Αγαπητοί σύντροφοι του ΚΚΕ. Ονειρεύομε κι εγώ μια κοινωνία σαν κι αυτή που ονειρευόσαστε κι εσεις. Η διαφορά μου μαζί σας είναι ότι εγώ ξέρω πως ονειρεύομαι. Εσείς, αλήθεια, τι περιμένετε να συμβεί, πέρα απ΄όσα ήδη συνέβησαν γι ν΄αρχίσετε να καταλαβαίνετε ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη μας το είδος των θηλαστικών που θα εφαρμόσει το σοσιαλισμό; Δεν σας αρκούν όσα ήδη συνέβησαν; Η μήπως επαναλαμβάνεται και σ΄αυτή την περίπτωση κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο στον μακάριο τόπο μας; Δεν διαβάζουμε, δηλαδή, για να μάθουμε τι έγινε πραγματικά στο παρελθόν κι έτσι ανακαλύπτουμε κάθε μέρα κατάπληκτοι τον κόσμο. Αν δεν το καταλαβαίνετε αυτό, σας τα κάνω πιο λιανά. Το 1848 ό Μάρξ και ο Ένγκελς έδωσαν στη δημοσιότητα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τους. Σ΄αυτό συμπυκνώνοταν οι σκέψεις, πού είχαν ήδη αναλυτικά αναπτύξει σε πρηγούμενα βιβλία τους, στα οποία υποστήριζαν ότι ο σοσιαλισμός θα επικρατούσε παντού, νομοτελειακά με την πάλη των τάξεων. Δεν υπήρχε, δηλαλή, περίπτωση αποτροπής του. Όμως αυτό δεν έγινε αμέσως. Χρειάστηκε να περάσουν 69 χρόνια, να ασπαστεί τις ίδέες τους ο Λένιν και να τις επιβάλει με τη βία των όπλων στη Ρωσία, στις 25 του Οκτώβρη του 1917, με το κομμουνιστικό κόμμα που είχε δημιουργήσει και εξοπλίσει γι΄αυτό το σκοπό. Στη συνέχεια, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός επιβλήθηκε, μετά το 1945 σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, σαν αποτέλεσμα της εκδίωξης απ΄αυτές των Γερμανών ναζιστών που τις είχαν καταλάβει το 1941. Οι λαοί τους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι νόημα είχε για τη ζωή τους ο σοσιαλισμός, έστω και με τον τρόπο που τους επιβλήθηκε. Δεν έκαναν τίποτα για να ξεπεράσουν τον καπιταλισμό σε παραγωγικότητα, πράγμα που ήταν απόλυτα αναγκαίο για να πραγματοποιήσουν τη σωστή κοινωνική τους κοινωνική οργάνωση. Έπεσαν σε πολυετή στασιμότητα και κατέρρευσαν όλες τους στην Ευρώπη το 1989-90. Κάτι απομινάρια του μαρξιστικού σοσιαλιασμού έχουν μείνει στην Ασία και την Αμερική. Αλλ΄αυτά δεν είναι πρότυπα σοσιαλιστικής οργάνωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ίσως αυτό αρχίσει να γίνεται έπειτ΄από δέκα χιλιάδες χρόνια. Αν εμφανιστεί βέβαια ως τότε το είδος των νοημόνων όντων που θα καταλάβουν και θα εφαρμόσουν το σοσιαλισμό. Δεν καθόλου εύκολο πράγμα.

ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ

Μου έκανε εντύπωση ότι το βιβλίο για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που μοίρασε πρόσφατα η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στους αναγνώστες της, δεν έγραψε λέξη για το ρόλο της Ελλάδας σ΄ εκείνο το μακελειό. Ισως, αν το έγραφε ένας μόνον να μη συνέβαινε αυτή η παράλειψη. Γιατι θα είχε τη συνέχεια ολόκληρης της ιστορίας που θα αφηγείτο και δεν θα ξεχνούσε κανένα σημαντικό μέρος της. Δεν έγινε όμως έτσι. Το έγραψαν πολλοί. Τριάντα καθηγητές πανεπιστημίου, υφηγητές, λέκτορες, ιστορικοί, δημοσιογράφοι έγραψαν ο καθένας από ένα άρθρο γι΄αυτό τον πόλεμο. Κανένας δεν σκέφτηκε να γράψει για την Ελλάδα. Αλλά κι εκείνος ή εκείνοι από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που συναρμολόγησαν κι έστειλαν στο τυπογραφείο αυτό το υλικό δεν πρόσεξαν την παράλειψη. Ήταν τόσο ασήμαντο το θέμα ώστε να δικαιολογείται η αδιαφορία τόσων αξιόλογων ανθρώπων; Όχι δεν ήταν. Το αντίθετο μάλιστα. O Τσώρτσιλ είχε πει μετά την αντίσταση της Ελλάδας στην Ιταλία και τη Γερμανία ότι στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και το 1942, ο ραδιοσταθμός της Μόσχας έστειλε στον ελληνικό λαό τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό του που έλεγε:
«Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Πολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί είσαστε Έλληνες. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε. Κερδίσαμε χάρη στη θυσία σας χρόνο για ν΄αμυνθούμε».
Βέβαια, εμείς οι Έλληνες δεν καταλάβαμε ποιές ήταν οι συνέπειες της αντίστασής μας στις δυνάμεις του Άξονος. Απλώς πολεμήσαμε τους ξένους εισβολείς που μας επετέθησαν απρόκλητα. Δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ μας να μάθουμε ποιες ήταν οι συνέπεις αυτής της στάσης μας στη συνέχεια του πολέμου. Δεν διαβαζουμε. Και όταν δεν διαβάζεις δεν μαθαίνεις. Αυτή ήταν και η αιτία που μετατρέψαμε στη συνέχεια την εθνική αντίσταση, λόγω πολιτικής αμάθειας, σε αλληλοσφαγή. Και η αλληλοσφαγή αυτή κράτησε ως τον Αύγουστο του 1949 και μας εστοίχισε πάνω από 150.000 νεκρούς. Πού μυαλό γι΄αλλα πράγματα. Κι ας ήταν καθοριστικά για την πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων. Η Γερμανία, όταν είδε ότι η Ιταλία δεν τα βγάζει πέρα με την Ελλάδα, της επετέθη αυτή με πολύ ισχυρές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1941. Έπρεπε να τελειώνει με τη χώρα μας πριν επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά την καθυστερήσαμε εδώ πολύ περισσότερο απ΄όσο είχε υπολογίσει. Έπρεπε να έχει μεταφέρει όλες .τις δυνάμεις της στο ανατολικό μέτωπο στις αρχές Μαϊου του 1941. Αλλά λόγω της ελληνικής αντίστασης, κατάφερε ν΄αρχίσει την επίθεσή τη εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου εκείνου του έτους. Αλλά, την πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας πριν ολοκληρώσει την πρώτη φάση των σχεδίων της, που ήταν και η κυριώτερη. Τα τανκς της κόλλησαν στους πάγους και τα χιόνια, για πολύ καιρό. Και σ΄αυτό το διάστημα, ατελείωτες νηοπομπές με πολεμικό υλικό έφταναν στα βόρεια λιμάνια της από την Αμερική και την Αγγλία. Όταν ο καιρός έφτιασε επαναλήφθηκαν οι επιχειρήσεις. Και οι σοβιετικοί που ηταν τώρα πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι,τους πήραν φαλάγγι και τους γύρισαν στη χώρα τους. Εμεις, επειδή τόσο μας έκοβε, συνεχίσαμε ν΄αλληλλοσφαζώμαστε ως τον Αύγουστο του 1949. Και τελικά καταφέραμε να φτιάσουμε την καπιταλιστική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε μέχρι σήμερα, αγνοώντας εντελώς για ποιό λόγο τη δεκαετία του 40 βγάζαμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ;

Πέρασαν όχι εκατομμύρια αλλά δισεκατομμύρια χρόνια από τότε που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στον πλανήτη μας. Και σε ποια κατάσταση έχει φτάσει; Τη βρίσκετε ικαναποητική; Αν βέβαια ασχοληθήκατε ποτέ μαζί της. Εγώ ασχολήθηκα. Αλλά όχι βέβαια για να κάνω ανακαλύψεις ή να εξετάσω πράγματα που δεν τα πρόσεξαν οι άλλοι. Απλώς στάθηκα λίγο και σκέφτηκα πράγματα που όλοι τα ζούμε, όλοι τα βλέπουμε και όλοι τα ξέρουμε. Απλώς δεν μας αρέσει καθόλου να δούμε και να παραδεχτούμε αυτό που μας λένε. Κι αυτό είναι ότι το ανθρώπινο είδος, παρά τη μακραίωνη εξέλιξή του, παραμένει ατελέστατο. Απελπιστικά ατελέστατο. Η νοημοσύνη του δεν το βοηθά καθόλου ακόμη να αντιμετωπίσει και να λύσει τα βασικά, τα στοιχεώδη κοινωνικά του προβλήματα Αρκεί να σκεφτείτε ένα μόνο πράγμα που όλοι μας το θεωρούμε αυτονόητο και δεν το κυβεντιάζουμε, ενώ δείχνει καθαρά τη ζώώδη υπόστασή μας. Κι αυτό είναι το γεγονός ότι όλα τα κράτη έχουν ισχυρούς στρατούς για άμυνα ή για επίθεση. Δυνάμεις, δηλαδή, που είναι έτοιμες την κάθε στιγμή να φέρουν το θάνατο και την καταστροφή στους αντιπάλους τους. Και όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν πόσο καθυστερημένα είναι, γι΄αυτό και μόνο το λόγο αλλά και παρασημοφορούν τους πολίτες τους που πρωτοστατούν σε σκοτωμούς άλλων ανθρώπων και σε καταστροφές. Για τόλμα να τους πεις κάτι γι΄αυτά τα εγκλήματα και να δεις τί έχεις ν΄ακούσεις. Τα θεωρούν τόσο φυσικά και αυτονόητα ώστε τους είναι αδύνατο να φανταστούν ένα κόσμο χωρίς αυτά. Ίσως έπειτα από χιλιάδες χρόνια να εμφανιστούν άνθρωποι που θ΄αρχίσουν να σκέπτωνται ότι δεν είναι ανάγκη να σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους για να βελτιώσουν τη δική τους ζωή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΩΤΕΣ, ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.

O καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί για να τη βγάλει όσο γίνεται καλύτερα. Και οι πιο πολλοί τα καταφέρνουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να φτιάσουμε τη ζωή μας. Για τον εαυτό μας όμως μόνο. Όχι για το κοινωνικό σύνολο που μέσα του ζούμε. Γι αυτό δεν μας καίγεται καρφάκι. Μιλάω φυσικά για την πλειονότητα των ανθρώπων που κατοικούν στην Ελλάδα. Για την απελπιστικά μεγάλη πλειονότητα. Δεν διστάζουν μάλιστα να το διακηρύξουν και φωναχτά. Δεν ξέρουν πώς κυβερνιέται αυτή η χώρα. Δεν ξέρουν πως λειτουργεί η οικονομία της. Δεν ξέρουν τα προβλήματα της με τις άλλες χώρες. Και ούτε ενδιαφέρονται να τα μάθουν. Τυχαία μπορεί ν΄άκουσαν ή να διάβασαν κάτι γι΄αυτά χωρίς όμως να του δώσουν και τη σημασία που δίνουν στην τσέπη τους. Δεν είναι πολίτες που ενδιαφέρονται τα κοινά. Ιδιώτες είναι γιατί εδιαφέρονται μόνον για τα ίδια. Για τα δικά τους δηλαδή. Και ίσως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Η έκταση και η σύνθεση των ενδιαφερόντων μας είναι βασικά ζήτημα νοημοσύνης. Και η νοημοσύνη δεν είναι επιλογή μας. Γεννιώμαστε βλάκες ή έξυπνοι ή πολύ βλάκες και πολύ έξυπνοι. Αλλά η βλακεία επικρατεί παντού της εξυπνάδας. Και η εξυπνάδα δεν είναι πάντα για το καλό. Και ο Αλ Καπόνε εξυπνος ήταν. Δεν μπορεί, λοιπόν, ο καθένας να γίνει πολίτης. Χρειάζεται πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα. Κι αυτά καθώς φαίνεται σπανίζουν στην Ελλάδα.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

Μόνοι μας ή και συνεργαζόμενοι με άλλους μπορούμε να φτιάσουμε πολύ ωραία πράγματα στην κοινωνία που ζούμε. Ένα πράγμα μόνο δεν μπορούμε να φτιάσουμε. Την κοινωνία μας. Εγώ πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε, ότι η καλύτερη και η ανθρωπινότερη φυσικά κοινωνία, είναι σοσιαλιστική. Αυτή αντιστοιχεί, περισσότερο απ΄οποιαδήποτε άλλη στην έννοια του ανθρώπου. Και όμως, ενώ έχουμε τρία σοσιαλιστικά κόμματα στη χώρα μας κι απ΄αυτά το ένα την κυβέρνησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα προς τον σοσιαλισμό. Και ούτε πρόκειται, βέβαια, να κάνουμε. Γιατί, όπως έδειξε η αρνητική πείρα ενός σχεδόν αιώνα, δεν αρκεί να πάρουν την έξουσία μερικές οργανωμένες μειοψηφίες ιδεολόγων, με ή χωρίς εκλογές, για ν΄αρχίσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Πρέπει, η μεγάλη πλειονότητα ενός λαού, με πολύ διάβασμα, να καταλάβει τί ακριβώς είναι ο σοσιαλισμός και να τον εφαρμόσει συνειδητά στην πράξη. Αυτό όμως το ανθρώπινο είδος δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στον πλανήτη μας. Και το ήδη υπάρχον από εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια, είναι ατελές έως ατελέστατο, για να αναλάβει και να φέρει εις πέρας κοινωνικές προσπάθειες που απαιτούν υψηλή νοημοσύνη και μεγάλη μόρφωση.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ

Οι περισσότεροι, για να μην πω το 90%, απλώς τη βγάζουν. Δεν προβληματίζονται παρά μόνο με τα ζητήματα της καθημερινότητάς τους. Με τίποτ΄άλλο δεν απασχολούν το μυαλό τους. Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι είχανε τόση πολλή δουλειά, τόσους μπελάδες και τόσες φροντίδες, ώστε δεν τους έμεινε καθόλου καιρός για διάβασμα. Αυτά όμως είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Δεν έχουν καμμιάν απολύτως πραγματική βάση. Ειναι αστεία πράγματα, για να μην πω ανοησίες. Το διάβασμα σήμερα δεν είναι ζήτημα χρόνου. Ούτε ζήτημα χρημάτων είναι αφού υπάρχουν βιβλιοθήκες, ακόμη και βιβλιοθήκες δανειστικές στις οποίες μπορείς να διαβάσεις τα πάντα, χωρίς λεφτά. Μπορείς να είσαι πάμπτωχος αλλά να θέλεις απλώς να μάθεις. Αυτό είναι ζήτημα επιλογής και μόνο. Κάτι που πρέπει να το θελήσεις, να το αποφασίσεις και να το κάνεις. Είναι πάρα πολλοί, απελπιστικά πολλοί, εκείνοι που βαριώνται απλώς να διαβάσουν. Δεν βλέπουν κανένα νόημα στο διάβασμα. Απλό χάσιμο χρόνου το θεωρούν. Γι΄αυτό δεν ανοίγουν βιβλίο να διαβάσουν, ακόμη κι αν τους κλειδώσεις μέσα σε μια βιβλιοθήκη. Πρόκειται για πνευματική οκνηρία που την πληρώσαμε ήδη πολύ ακριβά στο παρελθόν, την πληρώνουμε σήμερα και θα εξακολουθήσουμε να την πληρώνουμε και στο μέλλον.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΡΑΔΥΚΙΝΗΤΗ ΣΚΕΨΗ

Γίνεται πολύ βραδυκίνητη η σκέψη μας όσο απομακρύνεται από τα στενά προσωπικά μας ενδιαφέροντα. Και είναι απίστευτο τι μπορεί να συγκρατήσει, με ευλάβεια μάλιστα σαν ιερές παρακαταθήκες για αιώνες ή και χιλιετίες. Είναι τρομερό να σκεφτεί κανείς ότι οι άθρωποι έχουν κάνει καταπληκτικά πράγματα στη ζωή τους για την ικανοποιήση των υλικών αναγκών τους. Αλλά χίλια χρόνια πιστευαν ότι η γη ήταν το κέντρο του κόσμου και ότι δεν εγύριζε. Και χιλιάδες χρόνια πιστεύει σε απλοϊκούς και αφελείς θεολογικούς μύθους όπως ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός και έλάχιστοι έχουν αντιδράσει στην επικρατούσα παγκοσμίως μακαριότητα. Και αν επιχειρήσεις να θέσεις για συζήτηση σε μια συντροφιά αυτό το θέμα, το πιθανότερο είναι να καταποντιστεί στην απαραβίαστη καθημερινότητα και στη βαρεμάρα των συνομιλητών σου.

ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ

Ο κόσμος δεν εκτιμά τους πολιτικούς. Δεν τους εμπιστεύεται. Δεν λέει καλά λόγια γι΄αυτούς Και συχνά τους ελεεινολογεί. Έχετε καμμιάν αντίρρηση σ΄αυτό; Δεν νομίζω. Αλλά γιατί συμβαίνει και μάλιστα σε τέτοια κλίμακα; Γιατί, απλούστατα, τόσο μας κόβει. Οι πολιτικοί δεν μπήκαν μόνοι τους στη Βουλή και δεν βρήκαν στο δρόμο τις εξουσίες που ασκούν και τις μοιράστηκαν μεταξύ τους.Το σύνταγμά μας, που κανένας δεν εδιάβασε (εκτός από ελάχιστους) λέει ότι εμείς ο λαός είμαστε η πηγή όλων των εξουσιών. Εμείς διαλέγουμε τους πολιτικούς που θέλουμε να μας κυβερνήσουν. Κανένας δεν υπάρχει δίπλα μας στο παραβάν, όπου μπαίνουμε για να ψηφίσουμε, που να μας λέει ποιο ψηφοδέλτιο θα διαλέξουμε και σε ποιους θα βάλουμε σταυρούς. Και ξέρετε με πόσο ελεεινό τρόπο ψηφίζουμε. Ελεεινότερος δεν υπάρχει. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να κακολογούμε αυτούς που εμείς οι ίδιοι διαλέγουμε για να μας κυβερνήσουν και στη συνέχεια τους αφήνουμε να κάνουν ό,τι τους κατέβει, χωρίς κανένα έλεγχο. Το πιο σωστό θα ήταν να σταθούμε μπροστά σ΄ένα καθρέφτη και να τραβήξουμε μια γερή μούντζα σ΄αυτόν που θα βλέπαμε μπροστά μας.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Είχε βέβαια την πλάκα του το φιάσκο της Ιλένιας στο Πολυτεχνείο το 1973. Αλλά έγιναν και πολλά άλλα που δεν είχαν καθόλου πλάκα. Ποιος όμως τα θυμάτε αυτά σε μια χώρα που είμαστε μόνο κονόμα, φαϊ, χέσιμο και πήδημα;Μιλάω για τους πολλούς εννοείται που καθόριζαν την κατάσταση και όχι για τους λίγους που έβλεπαν τι γινόταν αλλά δεν μπορούσαν να επηρεάσουν την πορεία της χώρας. Εκείνη την εποχή παιζόταν κυριολεκτικά η μοίρα της Ελλάδας. Όλα τα άλλα κράτη της Βαλκανικής είχαν γίνει με τη βία Λαϊκές Δημοκρατίες. Δηλαδή, κομμουνιστικές δικτατορίες. Εμείς γλυτώσαμε απ΄αυτή την εμπειρία. Αλλά, πληρώσαμε πολύ ακριβά τη σωτηρία μας. Αλληλοσφαζώμαστε από τα μέσα της κατοχής ως τον Αυγουστο του 1949 που ήττήθηκε στο Γράμμο – Βίτσι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Το τίμημα όμως εκείνης της νίκης ήταν πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκροί, που δεν ήξεραν ακριβώς γιατί τους είχαν στείλει να σκοτωθούν. Αλλά το κακό είχε και συνέχεια. Κάποιοι από τους αξιωματικούς που είχαν σηκώσει το κύριο βάρος του εμφύλιου, έκριναν ότι ο λαός δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του. Γι΄αυτό τον έβαλαν στο γύψο για να τον σώσουν από τον εαυτό του. Δε νομίζω ότι αυτό κακοφάνηκε στους πολλούς. Αρπάζοντάς τους πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα που δεν ασκούσαν, δεν είχαν την αίσθηση ότι τους αφαιρέθηκε κάτι για το οποίο άξιζε ν΄αγωνιστούν. Μόνον κατά το 1973 άρχισε κάτι να κουνιέται. Αλλ΄αυτό έδειξε ότι σαν λαός, δεν είμαστε και πολύ κονομημένοι από μυαλά. Ο αρχηγός της στρατιωτικής χούντας που κυβερνούσε δικτατορικά τη χώρα, Γεώργιος Παπαδόπουλος, επηρεαζόμενος προφανώς και από τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, είπε να βάλει τέλος στην εξαετή δικτατορία των συνταγματαρχών και να κάνει εκλογές. Οι πολιτικοί, χωρίς καμμιάν εξαίρεση, αντί ν΄αρπάξουν την ευκαιρία και να βοηθήσουν να περάσει η Ελλάδα το γρηγορότερο στον κοινοβουλευτισμό, άρχισαν να εκφράζουν φόβους για τις προθέσεις του Παπαδόπουλου και να μιλάνε μάλιστα για κίνδυνο επιβολής του βαθέος κράτους της Τουρκίας στη χώρα μας. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν είναι Τουρκία και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουρηθεί κι εδώ κάποιο βαθύ κράτος από τους στρατιωτικούς όταν η εξουσία θα έφευγε από τα χέρια τους καί θα επαναλαμβανόταν το πολιτικό παιχνίδι. Εδώ μπορούσαμε να έχουμε δικτατορία στρατιωτικών, αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε δημοκρατία στρατιωτικών. Αυτό ήταν φαίνεται πολύ δύσκολο στους πολιτικους μας να το καταλάβουν. Γι΄αυτό και άρχισαν να κάνουν επιδείξεις υπερδημοκρατικότητας και να ξεσηκώνουν εκείνους τους λίγους που μπορούσαν να ξεσηκώσουν. Κι αυτοί ήταν κυρίως νεαροί της αριστεράς που διαφωνούσαν μόνο στο χρώμα της δικτατορίας. Δεν την ήθελαν μαύρη. Την ήθελαν κόκκινη. Όπως αυτή που επικρατούσε ήδη σε πολλές χώρες γύρω μας. Άρχισαν, λοιπόν, κάποιες εκδηλώσεις αντίστασης τη στιγμή ακριβώς που η δικτατορία έδειχνε ότι ήθελε να τα παρατήσει. Κανένας δεν είχε προσέξει ότι υπήρχε κι ένα μέλος της χούντας που δεν είχε καμμιά διάθεση να τα παρατήσει. Κι αυτός, για κακή μας τύχη, ήταν ο ταξίαρχος Ιωαννίδης που είχε στα χέρια του τις δυνάμεις ασφαλείας. Είχε κάποια σχέδια στο κεφάλι του που τα ευνοούσε η απερισκεψία των πολιτικών και η ανωριμότητα των νεαρών που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο για να ξεσηκώσουν από κει την επανάσταση, άγνωστο αν ήταν καθοδηγούμενοι και από ποιους. Ο Ιωαννίδης μπορούσε να τους πετάξει έξω απ΄αυτό, αμέσως μόλις μπήκαν. Δεν το έκανε όμως. Τους άφησε μερικές μέρες κι έπαιξαν το παιχνίδι του, χωρίς να το ξέρουν. Κι αυτοί, άθελά τους, ανταποκρίθηκαν με πολύ ενθουσιασμό, με μεγάλη γενναιότητα και με εντυπωσιακή επινοητικότητα, άξια καλύτερης τύχης. Έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα και μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο. Οι δυνάμεις ασφαλείας του Ιωαννίδη βάρεσαν στο ψαχνό. Άφησαν στον τόπο 16 νεκρούς κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 ετών. Τότε ο ταξίαρχος έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και έβγαλε έξω όλους όσοι είχαν κλειστεί σ΄αυτό. Κανένας τους δεν έπαθε τίποτα. Και όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε την εξουσία, είδαν και κάποιους δρόμους να ονομάζονται ΟΔΟΣ ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Ο Ιωαννίδης έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και ματαίωσε τις εκλογές που είχε προκηρύξει. Και μπορούσε να κρατήσει για πολλά χρόνια την εξουσία, αλλά δεν τον βοήθησε καθόλου το μυαλό του να κάνει τίς σωστές εκτιμήσεις. Διέπραξε τραγικά λάθη στο κυπριακό – αν ήτανε λάθη – και έδωσε στους Τούρκους την ευκαιρία, που περίμεναν χρόνια για να επέμβουν στο νησί και ν΄αρπάξουν το μισό σχεδόν έδαφός του. Έπειτα απ΄αυτό το κακό, η κυβέρνηση του εξατμίστηκε κυριολεκτικά κι άνοιξε ο δρόμος για την κοινοβουλευτική δημοκρατία που ζούμε μέχρι σήμερα. Χωρίς βέβαια να έχουμε κάνει τίποτα, απολύτως τίποτα, για να την κατακτήσουμε και να τη χρησιμοποιήσουμε συνειδητά.

ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΚΟΥΤΑ;

Όλα τα σκέπτονται οι ελληνίδες και οι γονείς τους όταν πρόκειται να παντρευτούν. Όλα, εκτός από ένα. Τί παιδιά θα βγουν από το γάμο που πάνε να κάνουν. Επικρατεί γενικά η αντίληψη ότι τα παιδιά έρχονται έτσι κι αλλιώς. Και ότι κατά τύχην βγαίνουν έξυπνα ή κουτά. Οι ευσεβείς Χριστιανοί μάλιστα έχουν βρει μια πιο βολική εξήγηση. Ο Θεός τα φέρνει, ο Θεός τα παίρνει. Και δεν κάνει βέβαια μόνον αυτό. Αποφασίζει καί ποια απο τα παιδιά που θα γεννηθούν θα είναι έξυπνα έως πανέξυπνα και ποια βλάκες έως πανίβλακες. Συμβαίνει όμως αυτό πραγματικά; Ή μήπως η φύση μας λέει με τον τρόπο της τί πρέπει να κάνουμε αλλά εμείς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε τί μας λέει και κάνουμε του κεφαλιού μας; Και για να γίνω πιο κατανοητός εξηγούμαι. Καποιες κοπέλλες παντρεύονται αυτούς που ερωτεύονται και μ΄αυτούς κάνουν παιδιά. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση, γιατί απλούστατα είναι η πιο φυσιολογική. Η πιο ταιριαστή. Πάρα πολλές άλλες όμως, απελπιστικά πολλές, δεν παντρεύονται κάποιον επειδή απλώς κάνουν έρωτα μαζί του. O έρωτας γι΄αυτές είναι υπόθεση στιγμής ενώ ο γάμος είναι υπόθεση ζωής. Πρέπει, επομένως, να τον σκεφτούν καλά και να υπολογίσουν πολλά πράγματα πριν τον αποφασίσουν. Και συμβαίνει συχνά να παίρνουν τον άντρα με τον οποίο πιστεύουν ότι θα περάσουν καλά και όχι εκείνο με τον οποίο θέλουν απλώς να κάνουν έρωτα. Οι πιο πρακτικές μάλιστα, αν τυχαίνει νάχουν και ζήτηση στην ερωτική αγορά, παντρεύονται κάποιον για να βολέψουν τη ζωή τους, έστω και αν δεν τον γουστάρουν για ερωτικό σύντροφο και πηδιώνται κρυφά με άλλους που τους γουστάρουν. Παιδιά ομως κάνουν μ΄αυτόν που παντρεύοντα και όχι μ΄αυτούς που ξενοπηδιώνται. Κι αν τύχει να συλλάβουν παιδί και με τον εραστή, το απλούστερο είναι να το φορτώσουν στον ανύποπτο σύζυγο. Κι αυτός θ΄απορεί γιατί ένα απο τα παιδιά του βγήκε έξυπνο ενώ τα άλλα γεννήθηκαν μέτρια έως κουτά. Θα πήτε,βέβαια, πού τα ξέρω εγώ αυτά. Δεν τα ξέρω. Τα σκέπτομαι. Τα υποθέτω. Ειπα ότι η φύση δε φύτεψε μέσα μας έτσι για πλάκα αυτό το φοβερό γενετήσιο ένστικτο που μας λεει με τον τρόπο του, αλλ΄αρκετά καθαρά, με ποιον ή με ποια πρέπει να κάνουμε έρωτα για να βγει το σωστό παιδί. Άλλο αν εμείς, από μικρόνοια, αμάθεια και άγνοια δεν πιάνουμε τα μηνύματά της και γεννοβολάμε ασυλλόγιστα απλώς για να πιάσουμε ένα μωρό στην αγκαλιά μας. Εγώ έχω σχηματίσει τη γνώμη ότι τα πιο έξυπνα παιδιά βγαίνουν όταν ή γυναίκα φτάνει σε οργασμό κατά τη σύλληψή τους. Ακόμη κι αν η ίδια είναι μια μετριότητα ή κουτή. Ας το σκεφτούν κάποτε αυτό οι γυναικολόγοι, σεξολόγοι και αφροδισιολόγοι μας. Και ας κάνουν έρευνες σε βάθος είκοσι και τριάντα ετών για να δουν τί παιδιά βγαίνουν από διάφορες σεξουαλικές ενώσεις ανδρών και γυναικών με ή χωρίς αμοιβαία ερωτική επιθυμία. Ίσως τα αποτελέσματά τους τους καταπλήξουν.

ΟΙ "ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ" ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Ελπίζω, οι ασχολούμενοι με την εξωτερική πολιτική της χώρας μας να έχουν καταλάβει πια ότι συμφωνία με τα Σκόπια στο θέμα του ονόματός τους, δεν είναι δυνατή. Πρόκειται για μια πολύ παλιά πολιτική απάτη. Και οι πολιτικές απάτες δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο διπλωματικώv διαπραγματεύσεων. Απλώς καταγγέλλονται. Στη Βαλκανική δεν υπήρξε ποτέ έθνος Μακεδόνων. Υπήρξαν μόνον τα έθνη που πάλαιψαν και διαμόρφωσαν τον γεωγραφικό χάρτη της περιοχής. Αυτά τα ξέρουμε. Ο άνθρωπος που σκέφτηκε να κατασκευάσει το νέο έθνος από το τίποτα ήταν ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης Γιόσιπ Μπρος Τίτο. Αυτός, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της χώρας του,κατάφερε, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, να βγάλει από τη μέση όλους τους αντιπάλους του. Έτσι, όταν έφυγαν οι Γερμανοί από τη Γιουγκοσλαβία το 1944 δεν υπήρχαν, άλλοι, εκτός απ΄αυτόν, να διεκδικήσουν την έξουσία. Επέβαλε, λοιπόν, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στη χώρα του, που την είχε χωρίσει σε έξι ομόσπονδες Λαϊκές Δημοκρατίες. Την 6η απ΄αυτές, που συνόρευε με τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, την ονόμασε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και δεν αρκέστηκε, ατυχώς, σ΄αυτό. Άρχισε να περνάει τις νέες γενιές των κατοίκων αυτής της «Λαϊκής Δημοκρατίας», τα σκοπιανόπουλα δηλαδή, από σχολεία και να τα διδάσκει με δασκαλεμένους δάσκαλους ότι είναι ...απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έχουν ως ιστορική αποστολή να απελευθερώσουν τους καταπιεζόμενους στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία «Μακεδόνες» αδελφούς τους και να τους ενώσουν με τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων. Σ΄αυτή την αθλιότητα δεν αντιδράσαμε καθόλου τότε. Γιατί αλληλοσφαζόμαστε και δεν μας έμενε καιρός ν΄ασχοληθούμε με τίποτ΄άλλο. Ο Τίτο κατάφερε, με το παραμύθι των «αλύτρωτων Μακεδόνων» ν΄αρπάξει από τη Βουλγαρία το 1947, με τη συμφωνία του Μπλεντ, τη Μακεδονία του Πιρίν και να την προσαρτήσει στη Γιουγκοσλαβία. Η Βουλγαρία δεν μπορούσε ν΄αντιδράσει. Ανήκε κι αυτή στον Ανατολικό Συνασπισμό κι έπαιρνε γραμμή από τη Μόσχα. Όταν όμως, τον επόμενο χρόνο η Μόσχα πέταξε τον Τίτο έξω από το Συνασπισμό, η συμφωνία του Μπλεντ ακυρώθηκε. Και οι Βούλγαροι έσκισαν τις μακεδονικές τους ταυτότητες και ξανάγιναν Βούλγαροι. Εμείς γλυτώσαμε γιατί συντρίψαμε την κομμουνιστική ανταρσία του Δεκέμβρη του 1944 και καταφέραμε κατά τον εμφύλιο του 1946-1949 να μην επικρατήσει ο κομμουνιστικός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Αλλά, δεν γλυτώσαμε τελικά από την ταλαιπωρία του «μακεδονικού». Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Νίκολα Γκρουέφσκυ, γνήσιο τέκνο της προπαγάνδας του Τίτο, μας ζητάει τώρα θρασύτατα να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και να αποζημιώσουμε τους «Μακεδόνες» που έφυγαν κυνηγημένοι από δω το 1949. Αλλά, δεν έφυγε κανένας κυνηγημένος από την Ελλάδα λόγω της εθνικότητάς του. Αυτοί που έφυγαν κυνηγημένοι ήταν όσοι παρασύρθηκαν, λόγω πολιτικής αγραμματωσύνης και άγνοιας στην αρχή από το ΕΑΜ και στη συνέχεια από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας του ΚΚΕ καί προσπάθησαν με τη βία των όπλων να επιβάλουν κομμουνιστική δικτατορία στη χώρα μας. Πολλοί απ΄αυτούς, κατέφυγαν κυνηγημένοι στα Σκόπια. Αυτό όμως δεν δίνει κανένα δικαίωμα στους Σκοπιανούς να τους εμφανίζουν σήμερα σαν κυνηγημένους μακεδόνες και να μας ζητούν και αποζημιώσεις από πάνω επειδή έξι ολόκληρα χρόνια μας ρήμαξαν με την ασυγχώρητη μωρία τους και θρηνήσαμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.Όμως μη μας παραπλανά και μας εφησυχάζει το γεγονός ότι στη χώρα μας μας δεν υπάρχει κάποια καταπιεζόμενη μακεδονική μειονότητα και συνεπώς μπορούμε να κοιμωμαστε ήσυχοι. Η σκοπιανή προπαγάνδα δεν απευθύνεται μόνο σ΄εμάς και τους Βαλκάνιους γείτονές μας. Απευθύνεται σε λαούς που ζουν πολύ μακρυά από μας και δεν ξέρουν τι γίνεται στη Βαλκανική, όπως οι Αυστραλοί και οι Καναδοί. Εναι πολύ καλά οργανωμένη η σκοπιανή προπαγάνδα σ΄αυτές και τις παρέσυρε όλες ν΄αναγνωρίσοουν τα άσχετα σλαβικά Σκόπια ως Μακεδονία. Και καμμία απο τις ελληννικές κυβερνήσεις δεν αντέδρασε σ΄άυτή την ψευδολόγο προπαγάνδα που συνεχίζεται ανενόχλητη σε όλο τον κόσμο .Κατά τύχην μπορεί να τη γλυτωσουμε τελικά και να μην πάθουμε καμμιά σοβαρή ζημιά από την απρονοησία μας.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Όταν γεννιώμαστε βρισκόμαστε μέσα σ΄έναν έτοιμο κόσμο. Έχει τους θεούς του, τους αγίους του, τους διαβόλους του και τους παπάδες του. Τις εκκλησίες του και τα μοναστήρια του Το οικονομικό του σύστημα. Την αστυνομία του και τις φυλακές του. Το Σύνταγμά του, που ορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών. Την κυβέρνησή του και τα πολιτικά του κόμματα. Το χρέος αλλά και το συμφέρον του νέου πολίτη είναι να τα μαθαίνει όλ΄αυτά. Γιατί όσο πιο καλά τα ξέρει τόσο πιο σωστά μπορεί να παίξει ρόλο του ως πολίτη και να συμβάλει στην οικονομική και πολιτιστική άνοδο της κοινωνίας του. Εδώ τελειώνει το πρέπει και μπαίνουμε στο είναι. Στο τί κάνει, δηλαδή, στη χώρα μας ο νέος πολίτης πραγματικά. Δεν έχουμε στοιχεία. Δεν έγιναν ποτέ δημοσκοπήσεις ή έρευνες για την εξακρίβωση των δυνατοτήτων και των επιτευγμάτων των μελών της ελληνικής κοινωνίας, νεώτερων και παλαιώτερων. Θα περιοριστώ, λοιπόν, αναγκαστικά στις αντιλήψεις που έχω σχηματίσει εγώ για την κατάσταση και τις προοπτικές της. Αυτό, λοιπόν, που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι πιο πολλοί κράτησαν αυτά που βρήκαν έτοιμα. Δεν τα έψαξαν και δεν τα έκριναν. Πηγαίνουν στην εκκλησία, προσεύχονται και περιμένουν να τους έχει ο Θεός καλά και να τους κάνει και κανένα θαύμα. Πολλοί μάλιστα και πολλές, πιστεύουν ότι πραγματικά ο Θεός κάνει θαύματα και αναφέρουν και θαύματα που έχει κάνει ειδικά γι΄αυτούς. Πολλοί άλλοι, βέβαια, για να βγάλουν λεφτά και να περάσουν καλύτερα, δεν διστάζουν να κάνουν όποιες παλιανθρωπιές, λοβιτούρες απάτες και εγκλήματα τους βολεύουν προσέχοντας πάντως να μην τους πιάσει η τσιμπήδα του νόμου. Αυτοί βλέπουν εκ των πραγμάτων ότι δεν υπάρχει Θεός που να τιμωρεί τις κακές πράξεις. Κάποιοι μάλιστα απ΄αυτούς πάνε και στην εκκλησία. ανάβουν κεριά και προσεύχονται στο Θεό να πάνε καλά οι δουλειές τους. Από τους Έλληνες όλα να τα περιμένεις. Βέβαια πρέπει να συμμετάσχουμε και στη διακυβέρνηση της χώρας μας. Κατά τύχην είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και όπως ξέρετε σ΄αυτό το σύστημα όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό. Μόνο που δεν το ξέρει. Ούτε κι ενδιαφέρεται να το μάθει. Και γιατί να το μάθει άλλωστε; Για να βάλει μπελάδες στο κεφάλι του; Ξέρετε πόσα πράγματα πρέπει να μάθει ένας λαός για μπορέσει να αυτοκυβερνηθεί; Πάρα πολλά. Και το πιο σημαντικό είναι πως λειτουργεί η οικονομία της χώρας του ώστε να μπορεί να ελέγχει αυτούς στους οποίους αναθέτει τη διαχείρισή της. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό στην Ελλάδα; Ελάχιστοι. Γι αυτό δεν είναι περίεργο ότι είμαστε από τους τελευταίους στην Ευρώπη. Αν όχι οι τελευταίοι.

Εμείς οι Χριστιανοί υπολογιζόμαστε χοντρικά σε δύο δισεκατομμύρια σ΄ένα σύνολο εξήμισυ δισεκατομμυρίων. Άλλοι πιστεύουν ότι ο πληθυσμός της γης είναι μικρότερος. Δεν θα σταθούμε όμως εκεί. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα δύο δισεκατομύρια Χριστιανοί, δεν το διάλεξαν οι ίδιοι να γίνουν Χριστιανοί. Τους έκαναν Χριστιανούς αυτοί που τους γέννησαν με την ανεπιφύλακτη συγκατάθεση όλων των γύρω τους, συγγενών και φίλων. Φαίνεται ότι κάποιοι, που κουμαντάριζαν πριν από πολλούς αιώνες την περιοχή μας, είχαν πειστεί ότι πραγματικά ο Θεός είχε στείλει στο Ισραήλ το γιο του να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για να σώσει τον κόσμο. Δεν τους έκανε καμμμιάν εντύπωση το γεγονός ότι από τότε οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Και ότι ήταν αυτοί ακριβώς που δεν εσώθηκαν από τα παθήματα, την ανάσταση και την ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, με όλα του τα ρούχα. Για το χατήρι τους είχαν γίνει όλ΄αυτά τα πρωτοφανή κοσμοϊστορικά γεγονότα και δεν τα είχε πάρει χαμπάρι κανένας. Κάθησα και διάβασα προσεχτικά την ιστορία του Ισραήλ. Προσέξτε. Την πραγματική ιστορία του και όχι τα θεολογικά παραμύθια των ευαγγελίων. Καί διαπίστωσα ότι δεν κουνήθηκε φύλλο σ΄αυτή τη χώρα όταν υποτίθεται ότι έγιναν ολ΄αυτά τα φοβερά και τρομερά πράγματα που αφηγούνται μόνο τα ευαγγέλια, με πρώτο του Ματθαίου που άρχισε να γράφεται το 60 μ.χ. και τελείωσε το 68 μ.χ. Τα υπόλοιπα τέσσερα γράφτηκαν ως το τέλος του πρώτου αιώνα της χρονολογίας μας. Γράφτηκαν και πάνω από 30 «απόκρυφα» που ονομάστηκαν έτσι γιατί η εκκλησία αρνήθηκε να τα περιλάβει στον κανόνα της. Έγραφαν τέτοιες τερατολογίες που θα την εξέθεταν αν κυκλοφορούσαν με τις ευλογίες της. Άν είχαν συμβεί αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα,θα γινόταν χαμός.Ποιος ξέρει για πόσο καιρό θα ήταν το θέμα της ημέρας. Οι άνθρωποι δεν θα συζητούσαν τίποτ΄άλλο

ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΤΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Από σοσιαλιστικά κόμματα πάμε καλά. Τρία έχουμε. Το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κ.Κ.Ε. Σοσιαλισμό μόνο δεν βλέπουμε. Και φοβάμαι ότι δεν θα τον δούμε ποτέ μας. Γιατί, απλούστατα, ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση μερικών μόνον ιδεολόγων που τον διάβασαν, τον κατάλαβαν και τον αποδέχθηκαν. Είναι υπόθεση του λαού. Και αν ο λαός, στη μεγάλη έστω πλειονότητα του, δεν τον ξέρει, δεν ενδιαφέρεται να τον μάθει και δεν του καίγεται καρφάκι αν εφαρμοστεί, χανουν απλώς τον καιρό τους τα πολιτικά κόμματα που τον επικαλούνται, απλώς, για να μαζέψουν ψήφους. Όπως ίσως ξέρετε, άρχισε μία προσπάθεια από τον Λένιν τον Οκτώβρη του 1917, να επιβληθεί με τη βία ο σοσιαλισμός στη Ρωσία. Ο άνθρωπος αυτός είχε την αφελή βεβαιότητα ότι ήταν αρκετό ο λαός, με την πάλη των τάξεων, να εξουδετερώσει την πλουτοκρατία και να πάρει την εξουσία, για ν΄αρχίσει το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Πέθανε όμως το 1924 και δεν πρόλαβε να δει ότι ο σοσιαλισμός όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση δεν μπόρεσε να επικρατήσει, αλλά ούτε και στις χώρες που αυτή κατέλαβε κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Ακόμα καί οι κομμουνιστικές χώρες που έμειναν στην Ασία και την Αμερική συντηρούνται από ενέσεις που τους γίνονται από τον καπιταλισμό, που επρόκειτο να γίνουν οι νεκροθάφτες του. Αλλά και στη χώρα μας κυβερνηθήκαμε 20 χρόνια από κόμμα σοσιαλιστικό. Σοσιαλισμό όμως δεν είδαμε. Και ούτε πρόκειται βέβαια να δούμε ακόμη κι αν κυβερνηθούμε από σοσιαλιστές, όλο τον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε. Αν εμφανιστεί στον πλανήτη, έπειτα από πέντε δέκα χιλιάδες χρόνια ένα πιο εξελιγμένο βιολογικά είδος ανθώπων, ίσως αρχίσει να γίνεται κάτι. Με τους σημερινούς, αποκλείεται.

Ένας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Αβραάμ Λίνκολν αν δεν κάνω λάθος, είχε πει την περίφημη φράση:
«Μπορείς να εξαπατάς λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό.
Μπορείς να εξαπατάς πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό.
Αλλά δεν μπορείς να εξαπατάς όλους τους ανθρώπους για
όλο τον καιρό».
Μου άρεσε πολύ η φράση και την ασπάστηκα χωρίς ενδοιασμούς. Άργησα πολύ να καταλάβω ότι ο Λίκολν, επειδή ο ίδιος ήταν ευσεβής Χριστιανός, είχε εξαιρέσει από τον παραπάνω κανόνα τους θρησκευόμενους. Δεν επέτρεπε, φαίνεται, στον εαυτό του την παραμικρή αμφιβολία ότι η θεολογική ιστορία, που του είχαν μάθει να πιστεύει όταν ήταν μικρός, ανταποκρινόταν στα πράγματα. Και βέβαια δεν ήταν μόνον ο Λίνκολν που είχε ασπαστεί ένα θεολογικό παραμύθι. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που είχαν κάνει το ίδιο. Πόσοι Χριστιανοί για παράδειγμα, ενδιαφέρθηκαν ποτέ και μπόρεσαν να μάθουν με ποιον ακριβώς τρόπο ήρθε στον κόσμο ο Ιησούς καί ποιες ιστορικές μαρτυρίες υπάρχουν – όχι φυσικά των ευαγγελίων – ότι αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς; Εδώ ισχύει το έτσι είναι, εάν έτσι σας αρέσει. Όλοι όσοι γεννηθήκαμε σε χριστιανικές χώρες διδαχτήκαμε από παιδιά ορισμένα πράγματα. Και οι πιο πολλοί μείναμε μ΄αυτά. Ελάχιστοι τα έψαξαν και είδαν ότι δεν έστεκαν. Αλλά δεν κατάφεραν να επηρεάσουν και να μεταστρέψουν τους πιστούς, που έφτασαν τελικά τα δύο δισεκατομμύρια. Αν είχαμε γεννηθεί σε κάποια μουσουλμανική χώρα, θα μας είχαν μάθει να πιστεύουμε άλλα πράγματα. Και εκεί θα ήταν πολύ πιο δύσκολο και σίγουρα πολύ επικίνδυνο να βγει κανείς και να διατυπώσει κάποιους ενδοιασμούς για τα θεολογικά παραμύθια που πιστεύουν ακλόνητα οι πολλοί. Τα υπόλοιπα από τα εξήμισυ δισεκατομμύρια του πληθυσμού της γης, πιστεύουν ακλόνητα σε άλλα θεολογικά παραμύθια. Και άντε να τους πείς ότι δεν στέκουν αυτά που πιστεύουν. Αν καταφέρεις δηλαδή τελικά να βγεις ζωντανός από τα χέρια τους.

ΚΡΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ

Είναι πολύ σημαντικό το βιβλίο του επίτημου αρχηγού του πολεμικού ναυτικού κ. Αντ. Αντωνιάδη «ΚΡΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ». Εγώ, βέβαια, θα προτιμούσα ΤΗ ΣΤΟΛΗ χωρίς το Ν. Αλλ΄ας μη μείνουμε εκεί. Είναι εντελώς επουσιώδες. Το περιεχόμενο του βιβλίου έχει σημασία. Μεγάλη σημασία μάλιστα. Αλλά, το δυστύχημα είναι ότι θα πάει χαμένο, όπως πήγανε χαμένα και όλα τα προηγούμενα, που προσπάθησαν ν΄ανοίξουν τα μάτια του λαού. Οι Έλληνες, έχουν μυαλό μόνο για να ζούνε. Όχι για να σκέπτονται. Κάτι λίγοι παράξενοι το κάνουν αυτό. Αλλά ποιος τους ακούει. Γι΄αυτό δυο χιλιάδες χρόνια τώρα έχουμε ασπαστεί ένα θεολογικό μύθο. Μας άρεσε. Βολευτήκαμε ψυχικά μ΄αυτόν. Και τον κάναμε θεμέλιο της ζωής μας. Αλλά, όπως πολύ σωστά αναφέρει στο βιβλίο του ο Επίτημος Αρχηγός του Ναυτικού, δεν στέκουν όσα μας έμαθαν από μικρά παιδιά να πιστεύουμε ευλαβικά, ως θρησκεία μας. Ο Χριστιανισμός αποδείχτηκε ταφόπλακα του ελληνισμού. Όσο κι αν δεν θέλουν οι πολλοί να το πιστέψουν, επειδή η θρησκεία έγινε το αποκούμπι τους και η παρηγοριά τους, το ελληνικό πνεύμα φυλακίστηκε μέσα σ΄ένα θεολογικό δόγμα και έσβησε. Γιατί να αναζητήσει την αλήθεια αφού την είχε βρει; Ο κ. Αντωνιάδης χαρακτηρίστηκε από μερικούς ως άθεος. Μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος δεν τα έβαλε με κάποιο θεό. Τα έβαλε με τις βλακείες κάποιων ανθρώπων περί θεού, τις οποίες εμείς οι ατσίδες οι Έλληνες τις ασπαστήκαμε χωρίς ποτέ μας να τις σκεφτούμε

ΠΩΣ ΓΕΝΝΟΒΟΛΑΜΕ;

Καθώς παρακολουθούσα τις όμορφες κοπέλες που παρέλασαν από τα καλλιστεία του ΑΝΤΕΝΑ έκανα μερικές μελαγχολικές σκέψεις. Γιατί κάποια παιδιά γεννιώνται όμορφα και γερά και κάποια άλλα άσκημα και αρρωστιάρικα; Τυχαία βγήκαν οι κοπέλλες που είδαμε στα καλλιστεία; Και αν όχι, μήπως υπάρχει κάποια επιστημονική εξήγηση σ΄αυτό το φυσικό φαινόμενο, που καλά θα κάνουμε να τη βρούμε; Δεν είναι σωστό να χαζεύουμε μόνο μ΄αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Άς κοιτάξουμε μήπως έχουν και κάποια κοινωνική σημασία. Μήπως, απ΄αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον να μάθουμε και τί παιδιά θα γεννηθούν από τις κοπέλλες των καλλιστείων; Και μη μου πείτε τί μας νοιάζει εμάς. Μας νοιάζει και μας παρανοιάζει με τι τροπο πηδιώνται οι ελληνίδες και μάλιστα οι όμορφες που έχουν μεγάλη ζήτηση στην ερωτική αγορά. Έχουμε πήξει στους βλάκες. Μήπως αυτό οφείλεται στον τρόπο που πηδιώμαστε στην Ελλάδα και κυρίως στον τρόπο που πηδιώνται οι γυναίκες μας; Μη γελάτε. Δεν είναι καθόλου αστείο το θέμα. Ίσως εμείς οι ίδιοι και κυρίως οι γυναίκες μας, εκφυλίζουμε το γένος μας με τον τρόπο που το διαιωνίζουμε. Είδατε ποτέ καμμιά να προβληματίζεται με το τί παιδιά μπορεί να βγουν από το γάμο που πάει να κάνει; Μόνο το πώς θα περάσει η ιδια με τον άντρα που θα πάρει σκέπτεται. Αλλ΄αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό. Ίσως υπάρχουν πολλά επιστημονικά μυστικά στις σεξουαλικές συνευρέσεις μας, που δεν απασχολούν καθόλου τα μυαλά μας.

ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ;

Δεν μας τιμά καθόλου το τρισάθλιο φαινόμενο που παρουσιάζουμε καθημερινά στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Τη στιγμή που κάποιος παίρνει το λόγο καί μιλάει, κάποιος, χωρίς την άδεια κανενός και χωρις να σέβεται αυτόν που μιλάει και το κοινό που τον ακούει, αρχίζει να λέει τα δικά του. Κατόπιν επεμβαίνει κι ένας τρίτος ή κι ένας τέταρτος καί γίνεται χάβρα. Μιλάνε όλοι μαζί καί δεν τους καταλαβαίνει κανένας. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι συνομιλητές κάτι απλούστατο. Ότι διάλογος, κατά την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, είναι να αναπτύσσει ένας τις απόψεις του και μόνον όταν τελειώσει, να αναπτύσσει ο άλλος τις δικές του. Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία, απολύτως καμμία, που να επιτρέπει παρεμβάσεις. Αυτές δείχνουν μόνον παρορμητικότητα και έλλειψη αυτοελέγχου, αμυαλιά δηλαδή, αλλά και απουσία σεβασμού προς τον κόσμο που τους παρακολουθεί. Πώς είναι όμως δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που δεν μας σέβονται και το μυαλό τους δεν τους βοηθάει να καταλάβουν ούτε πώς πρέπει να συζητάνε;

ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΕΞΥΠΝΑΔΑ;

Τώχετε πάρει χαμπάρι ότι έχουμε κολλήσει σαν λαός; Είμαστε, βέβαια, έξυπνοι. Δεν συζητιεται. Κάνουμε πολλά πράγματα. Δεν είναι όμως πάντοτε καλά. Ιδιαίτερη μάλιστα εξυπνάδα δείχνουμε στις απάτες,τίς κλεψιές και τα εγκλήματά μας. Το πιο δύσκολο πράγμα στη χώρα μας είναι ν΄ανακαλυφθεί ποιος έκανε έκανε ένα φόνο ή πώς έκλεψε το Δημόσιο. Αλλ΄ας αφήσουμε τη διαφθορά που είναι το κυριώτερο εθνικό μας γνώρισμα. Δεν έχουμε ταίρι σ΄αυτό, άλλωστε. Κι ας δούμε τα θετικά μας. Τι περισσότερο κάναμε απ΄αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν γεννηθήκαμε; Ποιος κάθησε να σκεφτεί αν στέκουν αυτά που τον έμαθαν να πιστεύει και να προσκυνάει; Κι αν γεννήθηκαν μέσα του κάποιες αμφιβολίες, τί έκανε; Το έψαξε το ζήτημα; Διάβασε για να μάθει περισσότερα γι αυτό; Το συζήτησε με άλλους; Το πιθανότερο είναι να το παράτησε έτσι, όπως πολλά άλλα που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητά του και κυρίως με την τσέπη του. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι δεν κάνουμε τίποτε που να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου και να συζητηθεί. Ένας ενστικτώδης φόβος μας εμποδίζει ν΄ασχοληθούμε με την έρευνα της νημοσύνης μας. Ασχολούμεθα με τον αθλητισμό και με ότιδήποτε έχει σχέση με το σώμα μας, από το λαιμό μας και κάτω, αλλά όχι με το κεφάλι μας και το περιεχόμενό του. Ακόμη και σε μια τηλεοπτική εκπομπή, που έχει σχέσεις με τις γνώσεις των ανθρώπων και την ευστροφία του μυαλού τους υποχρεώνουν όσους παίρνουν μέρος σ΄αυτήν να δηλώσουν δημόσια ότι δεν έχουν περισσότερο μυαλό από ένα δεκάχρονο. Πρόκειται για αστείο βέβαια. Αλλά είναι ένα αστείο που μας εμποδίζει να δούμε μια θλιβερή πραγματικότητα. Ότι οι πανέξυπνοι μικροί και οι μη έξυπνοι μεγάλοι που παίρνουν μέρος στην εκπομπή, είναι μέλη μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο. Και δεν πρόκειται να βγεί τίποτε από τα πανέξυπνα παιδιά. Το πιθανότερο είναι να βγούν πανέξυπνοι καταφερτζήδες.

Ο ΓΑΜΟΣ

Άκουσα μια κυρία στην τηλεόραση να μιλάει για «χειρωνακτική» βία στο γάμο. Προφανώς εννοούσε τη βία που ασκείται μόνο με χαστούκια και κατακεφαλιές που γίνονται με τα χέρια. Αλλιως, θα έκανε λόγο για «ποδωνακτική» βία. Κοινώς κλωτσοπατινάδα. Την παρακολούθησα,τέλος πάντων την εκπομπή ολόκληρη. Αλλά δεν κατάλαβα γιατί έγινε. Για να μας δείξει πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο γάμος και πόσο ξύλο μπορεί να πέσει στη διάρκειά του; Ή απλώς για να εξασφαλίσει κάποια τηλεθέαση ο σταθμός, με ρεαλιστικές περιγραφές της καθημερινότητάς μας και να βγάλει κάποια λεφτά από διαφημίσεις; Μάλλον το τελευταίο ισχύει. Είναι τεράστιο το θέμα που άγγιξε η εκπομπή και απαιτεί πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα μόνο για να μάθει κανείς πως φτάσαμε από την άγρια κατάσταση του θηλαστικού άνθρωπος στη θεσμοθέτηση των σεξουαλικών αναγκών του. Και είναι πραγματικά ένα βασικό και μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το πήδημα αφ΄ενός, η αναπαραγωγή του είδους δηλαδή και η συμβίωση αφ΄ετέρου δύο ανθρώπων κάτω από την ίδια στέγη. Μήπως πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα που εμείς οι ίδιοι τάχουμε μπερδέψει στη διαδρομή των αιώνων; Και αν ναι, πώς θα το ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι με τα μυαλά που κουβαλάμε;

ΖΙΒΑΓΚΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Είδα πάλι χτες στην τηλεόραση τον δόκτορα Ζιβάγκο. Αλλ΄αυτή τη φορά είπα να μην αφήσω ασχολίαστη αυτή την ταινία που τόσο άρεσε στον κόσμο και μας άφησε και τη μόδα του ζιβάγκο που φόραγε ο Αντρέας Παπανδρέου. Όχι όμως σαν κινηματογραφικό έργο αλλά σαν ιστορική αναφορά. Ο Μπόρις Πάστερνακ, ο συγγραφέας του έργου, γεννήθηκε στη Ρωσία το 1890 κι εκεί πέθανε το 1960. Δηλαδή, τριάντα χρόνια πριν καταρρεύσει το σοβιετικό καθεστώς. Είχε την τόλμη βέβαια και το κουράγιο να δώσει στο βιβλίο του Δόκτωρ Ζιβάγκο μερικές φοβερές εικόνες από τα πρώτα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας στη Ρωσία που κατέρρευσε τελικά το 1989-1990. Το βιβλίο του εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ιταλικά το 1957 αλλ΄απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του στη Σοβιετική Ένωση. Τον επόμενο χρόνο του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Αλλ΄ αρνήθηκε να το δεχτεί, έπειτα από υπόδειξη προφανώς της σοβιετικής κυβέρνησης. Το Χόλλυγουντ όμως το έκανε ταινία με τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι που παίχτηκε σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Για να ολοκληρωθεί,πάντως, η ιστορία που ένα μέρος της μόνον έδειξε το έργο του Πάστερνακ, πρέπει λεχθεί ότι δεν έγινε καμμιά επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβρη του 1917. Επανάσταση έγινε οχτώ μήνες νωρίτερα. Τον Φεβρουάριο του 1917 που ξεσηκώθηκαν οι φελεύθεροι δημοκράτες της Ρωσίας και ανάτρεψαν το τσαρικό καθεστώς. Τότε σχηματίστηκε μια προσωρινή κυβέρνηση που σκοπός της ηταν ν΄ανοίξει το δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στους Ρώσους. Ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι κομμουνιστές ήταν κλεισμένοι στις φυλακές. Έτσι, αν και πολύ θα το ήθελαν, δεν πήραν μέρος στην ανατροπή του τσαρισμού. Μετά απ΄αυτή την επανάσταση γύρισε ο Λένιν στη Ρωσία και βγήκαν και οι σύντροφοί του από τις φυλακές. Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να βοηθήσουν τη χώρα τους να μπεί στο δρόμο της Δημοκρατίας. Και στις εκλογές που θ΄ακολουθούσαν να ζητούσαν από τους συμπατριώτες τους να τους ψηφίσουν και να τους δώσουν τη δύναμη να κυβερνήσουν. Ή να μπορούν έστω να επηρεάσουν την πορεία της κατά τη δύναμη που θα τους έδινε η λαϊκή φήφος. Δεν το έκαναν. Δεν πολιτεύθηκαν σαν ένα πολιτικό κόμμα. Ο Λένιν, ενώ η χώρα του πολεμουσε ακόμα με τους Γερμανούς έφτιασε μια πολιτική οργάνωση 40.000 οπλισμένων μελών. Έφτιασε με άλλα λόγια ένα δικό του ισχυρό κομματικό στρατό. Και μ΄αυτή τη δύναμη κατέλαβε με τη βία την εξουσία. Εκτέλεσε όλα τα μέλη της τσαρικής οικογένειας που είχαν συλληφθεί από τους επαναστάτες του Φεβρουαρίου. Επεβαλε κομμουνιστική δικτατορία και εμπόδισε τη Ρωσία να προστεθεί στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης. Αυτό έγινε δυνατό έπειτα από 73 χρόνια, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ήταν πολύ δυσοίωνη και πολύ θλιβερή αυτή η κατάντια. Μπορεί οι Ρώσοι να βρέθηκαν με τη βία μέσα σ΄ένα σοσιαλιστικό καθετώς.Δυστυχώς όμως γι αυτούς, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν κατάλαβαν ποτέ τους ότι ανεξάρτητα από το πώς είχε συμβεί αυτό το πράγμα, ολόκληρος ό πλούτος της χώρας τους είχε περάσει στα χέρια τους και εξαρτιώταν απ΄αυτούς η αύξηση και η διανομή του. Όπως θα έκανε κάθε εργαζόμενος σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου, νοιάζονταν μόνο για το τί έμπαινε στην τσέπη τους και για το πώς θ΄αποφύγουν τη δουλειά που ήταν υποχρεωτική για όλους αλλά δεν έφερνε ατομικά κέρδη. Η λογική της σοσιαλιστικής οικονομίας τους ήταν ακατανόητη, όπως είναι ακατανόητη σε κάθε λαό άλλωστε.Έτσι αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων,ότι δεν ήταν αρκετό να περάσει ο πλούτος μιας χώρας από τα χέρια των καπιταλιστών στα χέρια των προλεταρίων για ν΄αρχίσει το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Προϋποθέτει μυαλά και γνώσεις που απουσιάζουν από τις μεγάλες λαϊκές μάζες. Καθώς φαίνεται,λοιπόν,δεν πρόκειται να έχουμε σοσιαλισμό στον πλανήτη μας,αν δεν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος που που θα μπορέσει να τον εφαρμόσει.Το ξέρουν άλλωστε,όσοι έχουν ενδιαφερθεί να το μάθουν, ότι πουθενά στον κόσμο δεν έγινε δυνατή η εφαρμογή αυτού του κοινωνικού συστήματος, ακόμη κι αν την εξουσία την είχαν για πολλά χρόνια σοσιαλιστικά κόμματα, έπειτα από εκλογές. Οι μεγάλες λαϊκές μάζες δεν τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μόνο να διαμαρτύρονται ξέρουν με διάφορους τροπους, δημοκρατικούς ή και μη δημοκρατικούς για τις κοινωνικές αντιθέσεις και τα άλλα δεινά, τα πολλά και μεγάλα δεινά, που φέρνει ο καπιταλισμός. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ξέρουν. Ούτε θέλησαν ούτε μπόρεσαν ποτέ τους να τον μάθουν.

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΗ ΒΛΑΚΕΙΑ;

Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε γεμίσει βλάκες. Και ο αριθμός τους, αντί να μειώνεται αυξάνεται συνεχώς. Το πιο σημαντικό όμως για κάθε κοινωνία είναι ότι δεν πρόκεται μόνο για κοινούς, ασήμαντους και άγνωστους ανθρώπους. Πρόκειται και για μεγάλους αξιωματούχους διακεκριμένους επιστήμονες και εκλεκτούς του λαού, που είναι γνωστοί στον κόσμο. Η βλακεία δεν εμποδίζει κανένα να φτάσει ψηλά. Ίσως μάλιστα, είναι αναγκαία σε κέποιο βαθμό για να προκόψε. κάποιος. Οι βλάκες δρούν, είχε πεί κάποιος που δεν θυμάμαι τ΄όνομά του. Και μπορούν μ΄αυτό μόνο τον τρόπο να γίνουν διάσημοι.Και η επικρατούσα διανοητική ανεπάρκεια θέτει ορισμένα όρια, που αν τα παραβιάσει κανείς γίνεται τουλάχιστον παράξενος και ακατανόητος στους γύρω του.Κι έτσι αποξενώνεται. Κι ύστερα, οι βλάκες ψηφίζουν βλάκες.Κατά τύχην μπορεί να ψηφίσουν, χωρίς να το θέλουν και κάποιον έξυπνο.Και οι εκλεγόμενοι βλάκες,για να μαζέψουν ψήφους διορίζουν άλλους βλάκες σε διάφορες θέσειες του Δμοσίου χωρίς να νοιάζονται καθόλου αν είναι κατάλληλοι γι΄αυτές.Κι έτσι φτιάσαμε μιαν αστυνομία εντελώς ανεπαρκή, που χρηματίζεται και βοηθάει τους εγκληματίες αντί να τους κυνηγάει.Δν υπάρχει δυστυχώς βλακόμετρο για να μετράει τη νοημοσύνη μας.Αλλά και αν ακόμα πουλιόταν στα φαρμακεία και στα σούπερ μάρκετ φοβάμαι ότι θα έμενε στα αζήτητα. Κανένας βλάκας δεν δέχεται να αμφισβητηθεί η εξυπνάδα του. Όπως και να το κάνουμε πάντως, έχει τεράστια σημασία για μας σήμερα να ψάξουμε και να βρούμε γιατί κάποιοι γεννιώνται έξυπνοι και κάποιοι άλλοι γεννιώνται βλάκες. Κατά τύχη συμβαίνει αυτό το πράγμα και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε; ‘Η μήπως οφείλεται σε κάποιους λόγους που η βλακεία μας δεν μας άφησε ακόμη να τους ερευνήσουμε να τους μάθουμε και να εξαλείψομε;

ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΝΑΣ

Όποτε ο κίνδυνος ήταν ολοφάνερος και η αντιμετώπισή του αυτονόητη, εμείς οι Έλληνες τα πήγαμε καλά έως πολύ καλά. Όποτε όμως βρεθήκαμε μπροστά σε καταστάσεις, που η αντιμετώπισή τους απαιτούσε μελέτη, διάβασμα και σκέψη, τα θαλασσώσαμε. Ή απλώς αποφύγαμε, κατά τύχη, να τις πληρώσουμε τόσο ακριβά όσο τις πλήρωσαν άλλοι λαοί. Για να μην πάμε πολύ μακρυά, ας σταθούμε στη φοβερή δεκαετία του 40, που ειναι πολύ διδακτική. Όχι για όλους βέβαια αλλά για τους λίγους που ενδιαφέρονται να μάθουν το παρελθόν της χώρας τους. Όταν μας επετέθη η Ιταλία του Μουσσολίνι τον Οκτώβρη του 1940, δεν υπήρχε τίποτα που έπρεπε να το σκεφτούμε και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Κι ευτυχώς η δικτατορία που μας κυβερνούσε τότε δεν το είδε το πράγμα διαφορετικά απ΄ότι τώβλεπε ο λαός. Και το όχι που είπε στο ιταλικό τελεσίγραφο απηχούσε το πανελλήνιο αίσθημα. Γι΄αυτό, όσα ακολούθησαν ήταν αναμενόμενα. Σίγουρα θα τους ρίχναμε τους Ιταλούς στη θάλασσα, αν δεν επενέβαινε η ναζιστική Γερμανία με πολύ ισχυρές δυνάμεις για να καταληφθεί η χώρα μας. Η αντίσταση όμως που προέβαλαν οι Έλληνες αποδείχθηκε μοιραία για τα σχέδια του Χίτλερ. Ήταν κυριολεκτικά η αρχή του τέλους του. Αλλ΄αυτό δεν μπορέσαμε να το αξιοποιήσουμε γιατί, πολλά χρόνια μετά, βγάζαμε τα μάτια μας και δεν μας έμεινε καιρός ν΄ασχοληθούμε με τίποτ΄άλλο. Έτσι κανείς σήμερα δεν μιλάει για τον ρόλο που έπαιξε η αντίσταση των Ελλήνων στην έκβαση του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν όμως περάσαμε στην κατοχή, που κράτησε ως τον Σεπτέμβρη του 1944,άρχισαν τα δύσκολα. Άρχισαν, δηλαδή, να συμβαίνουν πράγματα που οφείλονταν σε λόγους που δεν ξέραμε ούτε κι ενδιαφερθήκαμε ποτέ να μάθουμε. Και ήταν επόμενο όχι μόνο να μη μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αλλά και να πέσουμε σε πολιτικές παγίδες που μας έφεραν, χωρίς να το ξέρουμε, μεγάλα δεινά. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1941 εμφανίστηκε στο στίβο της αντίστασης το Ε.Α.Μ. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Κάτι λίγοι έμαθαν ότι το έφτιαξαν οι κομμουνιστές. Αλλά δεν τους ένοιαξε καθόλου. Ε και, είπαν. Αντίσταση κάνουμ΄εμεις, αντίσταση κάνουν κι αυτοί, όπως τόσες άλλες οργανώσεις που είχαν ήδη εμφανιστεί μόλις καταλήφθηκε η χώρα από τους Γερμανούς. Κανένας δεν είχε διαβάσει και κανένας δεν γνώριζε αλλά ούτε και είχε ενδιαφερθεί να μάθει ότι τον Ιούλιο του 1935 είχε συνέλθει στη Μόσχα το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είναι ζήτημα μάλιστα αν την είχε ακούσει καν. Το απέκλειε, άλλωστε και η δικτατορία Μεταξά που είχε επιβληθεί τον Αύγουστο του 1936Όμως, το συνέδριο εκείνο της Διεθνους έμεινε ιστορικό και έβαλε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη δράση όλων των κομμουνιστικών κομμάτων που ανήκαν στη δύναμή της. Γιατί επεξεργάστηκε και εξάγγειλε την τακτική των ενιαίων μετώπων που ήταν ουσιαστικά μια πολιτική απάτης. Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της,άλλωστε, Γκεόργκη Δημητρώφ, την είχε χαρακτηρίσει τακτική Δουρείου Ιππου, που θα βοηθούσε την εργατική τάξη να διεισδύσει στους κόλπους του εχθρού και να τον καταλάβει από τα μέσα, όπως έγινε με τους πολιορκητές της Τροίας. Στην πράξη αυτό εσήμαινε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα έπρεπε να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο και με την τακτική των ενιαίων μετώπων να τραβήξουν στις γραμμές τους όσο μπορούσαν περισσότερους μη κομμουνιστές και να τους βάλουν με τρόπο να δουλεύουν για τον κομμουνισμό, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι. Οι πρώτοι που εφάρμοσαν με επιτυχία τη νέα τακτική ήταν οι Ισπανοί κομμουνιστές. Με τη συνεργασία άλλων αριστερών κατάφεραν τον Ιανουάριο του 1936 να σχηματίσουν κυβέρνηση λαϊκού μετώπου. Ούτε λέξη για κομμουνισμό. Αλλά, τον Ιούλιο του ίδιου έτους ξεσηκώθηκαν εναντίον τους οι Ισπανοί εθνικιστές υπό τον στρατηγό Φράνκο. Ακολούθησε ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος στον οποίο πήραν μέρος και πολλοί ξένοι κομμουνιστές και εθνικιστές. Σ΄αυτό τον εμφύλιο, που κράτησε τρία χρόνια και στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς, επικράτησε τελικά ο Φράνκο. Αυτός, επέβαλε τη δικτατορία του που διατηρήθηκε ως το θάνατό του. Δηλαδή, ως το 1975. Πιο τυχερός στάθηκε ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης Γιόσιπ Μπρος Τίτο. Αυτός εφαρμόζοντας την τακτική του ενιαίου μετώπου κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, πήρε μαζί του πολλούς Γιουγκοσλάβους πατριώτες. Μ΄αυτούς κατάφερε να ξεκάνει όλους τους αντιπάλους του. Και όταν εγκατέλειψαν οι Γερμανοί τη χώρα του το 1944, επέβαλε άνετα τη δικτατορία του. Δεν είχε μείνει κανένας ζωντανός για να τον εμποδίσει. Κατά σύμπτωση και ή δική του επιχείρηση για την κατάληψη της εξουσίας, στοίχισε, όπως και στην περίπτωση των Ισπανών συντρόφων του, ένα εκατομμύριο νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά η ανάλογη επιχείρηση των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία με την τακτική του ενιαίου μετώπου. Μας εστοίχισε μόνον 170.000 νεκρούς. Όταν στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσαν το Ε.Α.Μ. κρύβοντας το πραγματικό τους πρόσωπο και κάνοντας μέτωπο με τρεις αριστερούς μικροκομματάρχες, κατάφεραν να τραβήξουν σ΄αυτό 2.000.000 πατριώτες που νόμιζαν ότι θα έκαναν απλώς αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Απ΄αυτούς στρατολόγησαν πολλούς και τους έκαναν μέλη του Κ.Κ.Ε. Κι έφτιασαν κι ένα κομματικό στρατό, τον Ε.Λ.Α.Σ. (Εθνικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό) που έφτασε τους 50.000 μαχητές. Μ΄αυτή τη δύναμη επιχείρησε δύο φορές, κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και κατά τον εμφύλιο του 1946-1949 να πάρει με τη βία την εξουσία, όπως ακριβώς έκανε ο Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Όχι βέβαια ότι πετύχαμε και τίποτα σπουδαίο στα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά τουλάχιστον γλυτώσαμε από μια κομμουνιστική δικτατορία που ποιος ξέρει πόσα δεινά θα μας έφερνε. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τίτο ήταν αυτός που κατασκεύασε το 1946 το ανύπαρκτο ως τότε έθνος των «μακεδόνων» των Σκοπίων που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα. Αυτά παθαίνουμε όταν βαριώμαστε να διαβάσουμε και να μάθουμε μέσα σε τι παλιόκοσμο ζούμε και πόσο πρέπει να προσέχουμε αυτά που κάνουμε.

Η ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ

Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόση συζήτηση από την τηλεόραση για την απόφαση που πήρε ο γιος της Αλίκης Βουγιουκλάκη να κάνει σήριαλ τη ζωή της μητέρας του. Τζάμπα κόπος είναι. Δεν έχει κανένα νόημα. Απολύτως κανένα. Ακόμη κι αν παιζόταν έπειτα από 50 ή 100 χρόνια δε θάλλαζε τίποτα. Το λέω αυτό για τις κυρίες και τους κυρίους που βρήκαν ότι είναι πολύ νωρίς για ν΄ ασχοληθούμε με τη ζωή της τόσο πρόωρα χαμένης ηθοποιού. Τι νομίζουν ότι θα κερδίσουν όσοι θα παρακολουθήσουν έπειτα από μισό ή έναν αιώνα τη ζωή της Αλίκης όσο πιστή κι αν είναι η ανάπλασή της; Ας κάνουν μια προσπάθεια να το βρούν. Αν βέβαια τους ενδιαφέρει πραγματικά το ζήτημα. Πιστεύω, πάντως, ότι αυτοί που θα φτιάσουν σήμερα το σήριαλ, αν το φτιάσουν τελικά, δεν πρέπει να χάσουν καθόλου τον καιρό τους για να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα με τη ζωή της εκλιπούσης. Θα πάθουν μεγάλη ζημιά αν κάνουν κάτι τέτοιο. Αν είναι καλοί επιχειρηματίες πρέπει να κοιτάξουν να βγάζει γέλοιο ή κλάμμα το κάθε επεισόδιο της σειράς. Ή απλώς να συγκρατεί το ενδιαφέρον του κοινού. Αλλλιώς χαθήκανε. Δεν έχει κι ούτε μπορούσε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον η ζωή της Βουγιουκλάκη. Τί έκανε που να έχει ενδιαφέρον για μας; Διασκέδαζε τον κόσμο κι έβγαζε πολλα λεφτά. Και ο γιος της εκμεταλλεύεται τη φήμη της μαμάς για να βγάλει κι άλλα λεφτά. Τι έκαναν για ν΄αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου; Και τί θα γίνει αν βγουν περισσότερες λεπτομέρειες από τη ζωή της μαμάς στη φόρα; Θα γίνουμε σοφώτεροι; Θ΄αλλάξουμε προς το καλύτερο; Ποιος μπορεί να πιστεύει κάτι τέτοιο; Εμένα, το μόνο που θα μ΄ενδιέφερε πολύ να μάθω είναι πώς συνέλαβε το γιο της όταν έκανε έρωτα με τον άντρα της. Έφτασε κείνη τη στιγμή σε οργασμό ή απλώς εκπλήρωνε το συζυγικό της καθήκον; Δίνω μεγάλη σημασία σ΄αυτό.Πιστεύω ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στον έρωτα και τη γενετική και ότι οι ελληνίδες, σε απελπιστικά μεγάλο ποσοστό, λόγω αγνοίας, εκφυλίζουν το γένος τους με τον απερίσκεπτο τρόπο που το διαιωνίζουν. Κι έτσι, χωρίς να το ξέρουν και χωρίς να το θέλουν, γίνονται αίτιες να γεμίζει ο τόπος βλάκες που δεν μπορούν ν΄αυτοκυβερνηθούν. Ήταν ευκαιρία, με το σήριαλ που ετοιμάζεται, να μαθαίναμε πώς ακριβώς έφτιασε η διάσημη Αλίκη το γιο της. Αλλά φαίνεται δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ αυτό το μυστικό. Το πήρε στον τάφο της. Και είναι μάλλον απίθανο να το είχε εξομολογηθεί στο γιο της. Τι άλλο μπορούσαμε να μάθουμε από τη μακαρίτισα; Δεν βλέπω.

ΩΡΑΙΟ ΛEIΨΑΝΟ

Στα 84, που τα κλείνω σ΄ένα μήνα, είναι φυσικό να έχω σκεβρώσει. Δεν μπορώ πια να περπατώ ίσιος οπως έκανα πριν από μερικά χρόνια. Κι αυτό μ΄έβαλε σκέψεις. Λες, είπα , να εξακολουθήσω να δημιουργώ προβλήματα στους δικούς μου ακόμα και πεθαμένος; Αλλά, ένας καλός φίλος, που έξερε απ΄αυτά, με καθησύχασε. Μη σε νοιάζει, μου λέει. Όταν τα τινάξεις, θα σε ισιώσουν. Θα γίνεις ένα καταπληκτικά λείψανο. Ας είναι καλά ο άνθρωπος. Είχα που είχα τις αμφιβολίες μου αν ήμουνα χρήσιμος όσο ζούσα. Να μη δημιουργούσα μπελάδες και με τον τρόπο που θα τα τίναζα.

ΑΣΑΛΕΦΤΗ ΖΩΗ

Είναι πολύ βραδυκίνητη η εξέλιξη του είδους μας. Απίστευτα βραδυκίνητη. Και δεν ξέρουμε αν και πότε θα εμφανιστεί ένα άλλο πιο εξελιγμένο ανθρώπινο είδος, με πιο γερό και πιο καθαρό μυαλό που θα το βοηθήσει να μην κάνει βλακείες. Ή έστω να μην κάνει τόσες πολλές και τόσο μεγάλες, όσο αυτές που κάνει ασταμάτητα μέχρι σήμερα. Πριν από εκταμμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια είχε εμφανιστεί στον πλανήτη μας το θηλαστικό άνθρωπος. Έμοιαζε με τους άλλους πιθήκους, αλλά δεν ήταν πιθηκος. Και ο ίδιος άργησε πολύ να το καταλάβει αυτό το πράγμα. Αλλά και όταν εδέησε κάποτε να το καταλάβει δεν άλλαξαν και πολλά στη ζωή του. Μόλις πριν από είκοσι χιλιάδες χρόνια άρχισε να χρησιμοποιεί το μυαλό του, όχι μόνο για να επιβιώνει. Αλλά επειδή δεν ήταν ποτέ αρκετό, πλάϊ στα καλά που έκανε, έκανε και πολλά και μεγάλα κακά. Κι αυτά εξακολουθεί να τα κάνει μέχρι σήμερα. Και ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες χρόνια ακόμη θα συνεχίσει να τα κάνει. Οι πιο πολλοί, οι απελπιστικά πιο πολλοί, δεν ενδιαφέρονται καθόλου να μάθουν τι έκαναν οι πρόγονοί τους, έστω και στις τελευταίες μόνο δεκαετίες, για να διδαχτούν κάτι από τα λάθη τους. Μόνο πώς να τη βγάλουν κοιτάνε. Και όλοι έχουν πρόχειρη τη δικαιολογία. Δεν μου έμεινε καιρός. Αν ρωτήσεις κάποιον στην τύχη γιατί αλληλοσφαζόμαστε από την κατοχή ως το 1949 ή γιατί έγινε ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος που στοίχισε 55 εκατομμύρια νεκρούς ή γιατί ο Χίτλερ έκανε σαπούνι εξήμισυ εκατομμυρια Εβραίους, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σου πει δεν ξέρω. Δεν είναι περίεργo, λοιπόν, ότι δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μας, πιστεύουν δύο χιλιάδες χρόνια, ότι ο Θεός έστειλε το γιο του στο Ισραήλ για να σώσει το λαό του με τον σταυρικό του θάνατο και την ανάστασή του. Δεν τους λέει τίποτα το γεγονός ότι από τότε οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, που τόσο είχε αγαπήσει ο Θεός και να σκορπιστούν σε όλο τον κόσμο για να ζήσουν. Και μόλις το 1948 κατάφεραν, χωρίς καμμιά βοήθεια από τον Θεό και σφάζοντας πολύ κόσμο, ν΄αποκτήσουν το κράτος που ξέρουμε. Τα υπόλοιπα 4,5 δισεκατομμύρια του πληθυσμού της γης πιστεύουν ακλόνητα σε άλλα θεολογικά παραμύθια. Κάποιοι λίγοι δεν τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα ή απλώς ζουν με τα ερωτηματικά τους.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Δεν είναι μόνον ανόητη και γελοία. Είναι και ύποπτη η προσπάθεια κάποιων να τροφοδοτούν την τηλεόραση με ντοκυμαντέρ στα οποία επιχειρείται ή επιστημονική θεμελίωση των θεολογικών μύθων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Η θρησκεία και η επιστήμη είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Εντελώς διαφορετικά. Και υπηρετούν εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Μη τα μπερδεύουμε για να κρατήσουμε όσο γίνεται περισότερους πιστούς στην εκκλησία. Η εκκλησία δεν ψάχνει να βρει την αλήθεια. Την έχει βρει και τη διδάσκει στους πιστούς της. Και αν όλοι οι άνθρωποι την ασπάζονταν, θα έπαυαν να την αναζητούν. Η εκκλησία το πέτυχε αυτό σε μεγάλο, για μην πω απόλυτα τον μεσαίωνα. Η φιλοσοφία είχε γινει θεραπαινίδα της και την υπηρετούσε πιστά. Και οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους είχαν βολευτεί ψυχικά μέσα σ΄αυτή την κατάσταση. Πέρασε αιώνες η ανθρώπινη σκέψη μέσα σ΄αυτό το διανοητικό τέλμα. Αλλά, τελικά
κάποιοι άνθρωποι και όχι όλοι βέβαια, άρχισαν να ψάχνουν πάλι με νέο ενθουσιασμό για να βρουν την επιστημονική αλήθεια. Και επιτεύχθηκαν όλ΄αυτά τα θαυμαστά πράγματα που βλέπουμε γύρω μας Βέβαια, η πρόοδος της επιστήμης βοήθησε τους ανθρώπους να βγάζουν και πιο αποτελεσματικά τα μάτια τους σέ σχέση με το παρελθόν. Ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος, χάρη στη συνδρομή της επιστήμης, μας εστοίχισε 55 εκατομμύρια νεκρούς. Αλλά δεν φταίει γι΄αυτό καθόλου η επιστήμη. Η επιστήμη δεν έχει δική της βούληση. Την ευθύνη την φέρουν ολοκληρωτικά οι άνθρωποι που την χρησιμοποιούν. Και αν καταφέρουν όλοι καποτε – δηλαδή έπειτα από χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια – να περάσουν σε ένα ανώτερο επίπεδο βιολογικής εξελιξης, είναι πολύ πιθανό να καταλάβουν όλοι πια τι τους είναι χρήσιμο και τι όχι. Γάννης Αθανασούλιας. Τηλ. 210 6516896.