ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Στην Ελλάδα, βέβαια, διαβάζουμε κάποιοι. Αλλά γιατί διαβάζουμε; Διαβάζουμε, απλώς για να εξασφαλίσουμε κάποιους τίτλους σπουδών, που ίσως μας εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο. Διαβάζουμε για να μάθουμε κάτι που είναι αναγκαίο για να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά μας. Διαβάζουμε για να πληροφορηθούμε τις τυχόν νέες εξελίξεις στην επιστήμη που υπηρετούμε και να μπορέσουμε έτσι να την ασκήσουμε καλύτερα. Και διαβάζουμε ακόμη για να πληροφορηθούμε τα τρέχοντα γεγονότα, εσωτερικά και διεθνή και να είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με το τι συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος εγωκεντρισμός στη σχέση μας με το βιβλίο. Δεν χάνουμε τον καιρό μας για να μάθουμε πράγματα που μας είναι άχρηστα, όπως, λόγου χάρη, αν υπάρχει ο θεός που έστειλε το γιο του τη Γη για να σταυρωθεί και να μας σώσει. Αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Αν υπάρχουν άλλα κοινωνικά συστήματα καλύτερα από το δικό μας ελεεινό σύστημα των δύο τρίτων. Πως έζησαν οι πρόγονοί μας, τι λάθη έκαναν και αν τα πληρώνουμε εμείς μέχρι σήμερα. Και γιατί, ενώ έχουμε τρία σοσιαλιστικά κόμματα, που το ένα μάλιοστα κυβέρνησε τη χώρα 20 χρόνια, δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα στο σοσιαλισμό. Δεν χρειάζεται να κάνουμε πολύ κόπο για να καταλάβουμε – όσοι μπορούμε εννοείται – ότι το διανοητικό μας όργανο είναι ακόμη ατελέστατο. Αρκεί να ρωτήσουμε στην τύχη, όχι έναν αμόρφωτο, αλλά ένα δικηγόρο, ένα γιατρό, έναν αρχιτέκτονα, ένα φυσικό, ένα φιλόλογο ή ένα διανοούμενο, γιατί αλληλοσφαζώμαστε έξι ολόκληρα χρόνια, από το 1943 ως το 1949. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξέρουν τι να μας πουν.. Αλλ΄αν δεν έχουν χρησιμοποιήσει το μυλό τους για να μελετήσουν τόσο τραγικά γεγονότα, που μας εστοίχισαν πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, γιατί να το χρησιμοποιήσουν για να μελετήσουν άλλα κοινωνικά προβλήματα που δεν έχουν καμμιά σχέση με τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα;