ΑΧΡΗΣΤΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΝΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

Για ποιο λόγο πρέπει να διατηρείται στη σημερινή Ελλάδα το πανεπιστημιακό άσυλο; Δεν έχει κανένα νόημα. Απολύτως κανένα. Και μας εκθέτει και ως παλαβούς σε κάθε νοήμονα ξένο που τυχαίνει να πληροφορηθεί αυτή την πρωτοτυπία μας. Μπορεί να υπήρχαν κάποτε κάποιοι που να θεωρούσαν αναγκαίο αυτό το θεσμό. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν. Αν έχουν λίγο νιονιό βέβαια.

ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

Με τον μοναχισμό και τον καλογερισμό έπρεπε να έχουμε τελειώσει προ πολλού. Μπορεί να είχαν κάποιο νόημα κάποτε, γιατί οι κοινωνίες ήταν πολύ καθυστερημένες, αλλά σήμερα δεν έχουν. Δεν μπορούν να έχουν. Όσοι, δεν αντέχουν για οποιουσδήποτε λόγους να ζούν πια μέσα στην κοινωνία που βρέθηκαν, ας συγκεντρώνονται, σε άσυλα, για να ζήσουν. Κι αν, βέβαια, κάποιοι αισθανθούν κάποια στιγμή, ότι ανέκτησαν το κουράγιο τους εκεί μέσα, ας επιστρέψουν στην ελευθερη και υπεύθυνη κοινωνική ζωή. Ποτέ όμως δεν θα πάνε σε μοναστήρια. Τα μοναστήρια θα μείνουν γραφικότητες του παρελθόντος, που θα τις εκμεταλλεύεται το κράτος για τη διαμονή τουριστών, παντός φύλλου και πάσης εθνικότητος. Ποτέ καλόγεροι που πάνε τάχα εκεί να μονάσουν και εξελίσσονται σε δεινούς επιχειρηματίες. Γιάννης Αθανασούλιας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κ.ΠΑΣΑΛΑΡΗ

Με πολλή απογοήτευση διάβασα στους ΒΑΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ MEDIA του κ. Πασαλάρη ότι:
«Το Πολυτεχνείο όμως ήρθε στις 17 Νοεμβρίου (1973) να δώσει ένα τέλος στην
οπερέτα και να τσαλακώσει το λιμπρέτο της «λύσης Μαρκεζίνη», που ποιος
ξέρει ποιοι το είχαν γράψει κι αυτό. Τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από τα
σενάρια. Συμβαίνει πολύ συχνά στη διεθνή σκηνή άλλα να σχεδιάζουν οι
αρχιτέκτονες και άλλα να βγαίνουν στην πράξη. Οι παίκτες, άλλωστε, στηνα
παγκόσμια σκακιέρα είναι παραπάνω από δύο και κάνουν τόσο περισσότερα
λάθη, όσο λιγότερο λογαριάζουν τον παράγοντα Λαό. Στην υπόθεση του
Πολυτεχνείου τον πήραν αψήφιστα, απ΄όλες τις πλευρές, αφού ούτε κι οι ίδιοι οι
ηγέτες της εξέγερσης περίμεναν να γίνει αυτό που έγινε. Ξεπεράστηκαν κι αυτοί
από τα κάτω, αν και πολύ σπάνια το ομολογούν».
Φοβάμαι ότι κάποιο λάθος κάνει ο συγγραφέας του αξιόλογου,κατά τα άλλα βιβλίου του.
Τον Νοέμβριο του 1973 δεν δόθηκε τέλος σε κάποιαν οπερέτα. Ούτε και τσαλακώθηκε
κάποιο λιμπρέτο.Ήταν η αρχή μιας τραγωδίας που κατέληξε στην παράταση της
δικτατορίας και στην αρπαγή της μισής σχεδόν Κύπρου, από τους Τούρκους , με τις
ευλογίες των «συμμάχων» μας. Το 1973, ο αρχηγός της χούντας Γ. Παπαδόπουλος,
επηρεαζόμενος προφανώς και από τον Σπύρο Μαρκεζίνη αποφάσισε να γίνουν εκλογές
και να τερματιστεί η δικτατορία. Ο πολιτικός κόσμος, αντί ν΄αρπάξει την ευκαιρία και να
ενεργήσει έτσι ώστε να απαλλαγούμε το γρηγορότερο από τη δικτατορία, αντέδρασε με
μεγάλη δυσπιστία στην πολιτική του δικτάτορα. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πως όποιες
πονηρές και ιδιοτελείς σκέψεις κι αν έκανε ο δικτάτορας, θα σαρώνονταν, όταν θα
επαναλαμβανόταν το πολιτικό παιχνίδι και θα άνοιγαν οι κάλπες. Η Ελλάδα δεν ήταν
Τουρκία. Και δεν υπήρχαν εδώ οι συνθήκες δημιουργίας βαθέος κράτους στρατιωτικών
ενώ θα λειτουργούσε ο κοινοβουλευτισμός. Στενοκεφαλιά έδειχνε η αδυναμία των
πολιτικών να καταλάβουν τι πραγματικά συνέβαινε και τι έπρεπε και μπορούσαν να
κάνουν. Δυστυχώς, με την άκαιρη και επικίνδυνη επαναστατικότητά τους, που δεν την
έδειξαν όταν έπρεπε, έξι ολόκληρα χρόνια, πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς φοιτητές,
που ήταν ήδη επηρεασμένοι σε μεγάλο ποσοστό από την προπαγάνδα του ΚΚΕ.Βέβαια,
πολλούς απ΄αυτούς,έπειτα από δυο χρόνια, τους στροτολόγησε ο Ανδρέας Παπανδρέου
και τους έκανε στελέχη του μαρξιστικού αλλά μη δογματικού ΠΑΣΟΚ του, μειώνοντας
δραστικά την κομμουνιστική επιρροή στην Ελλάδα. Αλλά, τον Νοέμβριο του 1973
πρόλαβε και εκμεταλλεύτηκε τον νεανικό ιδεαλισμό τους ο ταξίαρχος Ιωαννίδης. Ο
μοιραίος άνθρωπος που εκείνο τον καιρό είχε στα χέρια του τις δυνάμεις ασφαλείας της
χούντας. Αυτός, όταν οι νεαροί κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, μπορούσε να τους πετάξει
την ίδια μέρα έξω απ΄αυτό. Δεν το έκανε όμως γιατί είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε τρεις
μέρες εκεί να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά, χωρίς να πάρουν χαμπάρι και
χωρίς να το θέλουν, βέβαια,έπαιξαν, πολύ καλά μάλιστα, το παιχνίδι του. Έφτιαξαν ένα
ραδιοπομπό, που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα. Και μ΄αυτόν, καλούσαν το λαό να
ξεσηκωθεί και να ρίξει με το ζόρι,τη δικτατορία που ήθελε να πέσει μόνη της. Ένα
μέρος ων δημοτών, ανταποκρίθηκε. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια στην Αθήνα. Η
αστυνομία του Ιωαννίδη επενέβη και έριξε στο ψαχνό. Έπεσαν 16 νεκροί κι ανάμεσά
τους ένα παιδί 15 ετών. Τότε μόνον ο ταξίαρχος έστειλε ένα τανκς στο Πολυτεχνείο κι
έβγαλε έξω αυτούς που είχαν κλειστεί σ΄αυτό. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Μόνο μια
κοπέλλα τραυματίστηκε. Κι αφού έτσι ο Ιωαννίδης εξασφάλισε τα αναγκαία προσχήματα,
έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του, πήρε αυτός την εξουσία, έκανε τη δικτατορία
σκληρότερη και τη συνέχισε ένα χρόνο ακόμη. Και ποιος ξέρει πόσο καιρό θα την
κρατούσε, αν δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους την αφορμή να
εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν το μισό σχεδόν του εδάφους του. Ι.Αθανασούλιας

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Όταν μιλάει κανείς για τη Δημοκρατία σήμερα, δεν λέει ουσιαστικά τίποτα ως τη στιγμή που θα υποχρεωθεί να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί μ΄αυτή τη λέξη. Οι Έλληνες που τη σκέφτηκαν πριν από 2.500 χρόνια εννοούσαν κάτι πολύ απλό. Εννοούσαν την αυτοκυβέρνηση του λαού. Κράτος του δήμου, δηλαδή. Και μ΄αυτή την έννοια διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες. Κατά το 1848 όμως, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρήντριχ Ένγκελς έδωσαν μια δική τους, εντελώς διαφορετική, έννοια στη Δημοκρατία. Υποστήριξαν, δηλαδή, ότι η κοινωνία ήταν διαιρεμένη σε τάξεις που η μία καταπίεζε και εκμεταλλευόταν την άλλη. Κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε να γίνει λόγος για δημοκρατία, ακόμη κι αν είχαν παραχωρηθεί στο λαό πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνον όταν θα συντριβεί η αστική τάξη με επαναστατική βία και θα επικρατήσει η δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης δηλαδη, οποία θα εξελιχθεί μελλοντικά σε πραγματική δημοκρατία. Δεν θα υπάρχουν πια αντίπαλες κοινωνικές τάξεις, που να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται η μία την άλλη. Χρειάστηκε, βέβαια, να περάσουν πολλά χρόνια από τότε για να προσελκυστεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων σ΄αυτό το θέμα. Έγινε η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 στη Ρωσία που ανέτρεψε το τσαρικό καθεστώς και άνοιξε το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν πήραν μέρος σ΄αυτήν. Ο αρχηγός τους ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι σύντροφοί του στη Ρωσία ήταν κλεισμένοι στις φυλακές. Και μόνον όταν ανατράπηκε το αυταρχικό τσαρικό καθεστώς και η χώρα τους μπήκε στο δρόμο του κοινοβουλευτισμού, βγήκαν από τις φυλακές και ο αρχηγός τους γύρισε από την εξορία. Αλλά, δεν ήθελαν να ζήσουν σ΄ένα φιλελεύθερο πολιτικό καθεστώς με πολλά κόμματα. Ο Λένιν συγκρότησε γρήγορα ένα δικό του κομματικό στρατό 40.000 μαχητών. Μ΄αυτή τη δύναμη, κατέλαβε την εξουσία στις 25 Οκτωβρίου του 1917 και επέβαλε τη δικτατορία του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό το πραξικόπημα ονομάστηκε Οκτωβριανή Επανάσταση. Από τότε διαδόθηκε ευρύτατα στον κόσμο η μαρξιστική εκδοχή για τη Δημοκρατία. Οι περισσότεροι όμως που την ασπάστηκαν, οι απελπιστικά περισσότεροι, δεν είχαν ιδέα από μαρξισμό. Δεν είχαν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο για να μάθουν τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Απλώς είχε εκλαϊκευτεί από την προπαγάνδα και είχε μείνει στον κόσμο σαν συντριβή της πλουτοκρατίας και πέρασμα του πλούτου και της εξουσίας της στο λαό.Κι έτσι έχει μείνει σε πολλούς, έστω και αόριστα, η έννοια της Δημοκρατίας.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μας θυμίζει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να χαιρώμαστε και να είμαστε υπερήφανοι. Μόνο την εθνική μας βλακεία μας θυμίζει και την αμορφωσιά μας. Οπως ξέρουν οι λίγοι που διαβάζουν και γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους, τον Απρίλη του 1967 επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών. Δεν ήταν, βέβαια, κεραυνός εν αιθρία. Ήδη, από τα μέσα της κατοχής αρχίσαμε να αλληλοσκοτωνόμαστε, χωρίς να ξέρουμε για ποιον ακριβώς λόγο βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Έτσι, μεταβάλαμε την εθνική αντίσταση σε αλληλοσφαγή, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Ο λόγος ήταν ότι το ΚΚΕ, όταν η Γερμανία έπετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, μπήκε κι αυτό στην αντίσταση. Δεν εμφανίστηκε όμως με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Αυτά τα έκρυψε. Και σε συνεργασία με τρία αριστερίζοντα μικρά κόμματα υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 1941 τη συμφωνία για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το ΕΑΜ επειδή εμφανίστηκε απλώς ως αντιστασιακή οργάνωση κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα στις γραμμές του κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες, που δεν είχαν καμμιά σχέση με τον κομμουνισμό. Ούτε καν τον ήξεραν. Όμως, με πενήντα χιλιάδες απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα δικό του κομματικό στρατό. Τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Και όταν τον Σεπτέμβρη του 1943, κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες προτίμησαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους στους Έλληνες αντάρτες, παρά στους τέως συμμάχους τους, Κι έτσι ο ΕΛΑΣ έγινε μια σημαντική ένοπλη δύναμη. Να σκεφτείτε ότι οι Έλληνες στρατιώτες που κυνήγησαν τους Ιταλούς στην Αλβανία ήταν μόνο 39.000. Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, προσπάθησε , κατά τη διάρκεια της κατοχής, να διαλύσει όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Δεν τα κατάφερε, όμως, τόσο καλά όσο ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Του έμεινε πολλή δουλειά για μετά την κατοχή. Προσπάθησε έτσι, κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και κατά τον Εμφύλιο του 1946-1949 να πάρει με τη βία την εξουσία. Ηττήθηκε όμως και πάνω από 70.000 αντάρτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου διαπίστωσαν τι ήταν στην πραγματικότητα η σούπερ δημοκρατία για την οποία έβαλαν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Η χώρα μπήκε από τότε στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτής έστω της ελεεινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που ξέρουμε. Αλλά, δεν μας έμελλε να μείνουμε εκεί. Κάποιοι συνταγματάρχες έκριναν ότι ο λαός δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του από τον κίνδυνο της κομμουνιστικής διτατορίας, που εμφανιζόταν ως λαϊκή δημοκρατία. Κι έτσι, την πρωταπριλιά του 1967 μας έβαλαν στο γύψο της δικτατορίας για να μας προστατεύσουν από τους εαυτούς μας. Έπειτα από έξι χρόνια, ο αρχηγός της δικτατορίας συνταγματάρχης Παπαδόπουλος, επηρεαζόμενος προφανώς και από τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη δικτατορία και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Οι πολιτικοί, αντί να βοηθήσουν τη χώρα να πάει το γρηγορότερο σε εκλογές και να τελειώνουμε έτσι κι αλλιώς με τη δικτατορία, άρχισαν να κάνουν αντίσταση. Αμφισβήτησαν την ειλικρίνεια των προθέσεων του Παπαδόπουλου και τάχθηκαν υπέρ της συνεχίσεως του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Η φοιτητική νεολαία πρωτοστάτησε σ΄αυτή την έξαλλη πολιτική, που είχε κόψει κάθε σχέση με τον ρεαλισμό. Και η φυσική κατάληξή της ήταν να κλειστούν πολλοί στο Πολυτεχνείο και να συνεχίσουν από κει την αντίσταση κατά της δικτατορίας. Μπορούσε, βέβαια, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που είχε τις δυνάμεις ασφαλείας να στείλει ένα τανκς και να τους βγάλει έξω την ίδια μέρα από τη σχολή. Αυτός, όμως, είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε εκεί τρεις μέρες να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά δεν έχασαν την ευκαιρία. Έφτιασαν ένα ραδιοπομπό κι άρχισαν να ξεσηκώνουν το λαό εναντίον της δικτατορίας. Πολλοί, χωρίς να το πολυσκεφτούν το ζήτημα, ξεσηκώθηκαν. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια. Ο Ιωαννίδης έβαλε την αστυνoμία να ρίξει στο ψαχνό.Σκοτώθηκαν 16 άτομα κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 ετών. Οι ενθουσιώδεις νεαροί του Πολυτεχνείου του ήταν πια άχρηστοι. Έστειλε ένα τανκς και τους έβγαλε έξω. Κανένας δεν σκοτώθηκε εκεί. Μια κοπέλλα μόνο τραυματίστηκε. Στη συνέχεια έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του και ματαίωσε τις εκλογές που ετοίμαζε. Συνέχισε ένα ακόμη χρόνο τη δικτατορία ακόμη πιο σκληρή και καταπιεστική απ΄οσο ήταν ήδη. Στη δικτατορία του Ιωαννίδη δεν έγινε καμμιά δημοκρατική εκδήλωση. Και ίσως κρατούσε πολύ περισσότερο απ΄όσο κράτησε αν ο Ιωαννίδης δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους το πρόσχημα να εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν μεγάλο μέρος του εδάφους του. Τότε η κυβέρνησή του κατέρρευσε και ο στρατηγός Γκιζίκης, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τους πολιτικούς να αναλάβουν την εξουσία.

ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ

Το 1929 ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέσπισε το περίφημο ιδιώνυμο. Ήταν ένας νόμος για την προστασία του κοινωνικού καθεστώτος της χώρας και των ελευθεριών των πολιτών. Και τιμωρούσε με την ποινή του θανάτου ή της ισοβίου καθείρξεως όσους είχαν ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους της επικρατείας ή την διενέργειαν προσηλυτισμού υπέρ των επιδιώξεων αυτών. Η εκδίκαση των αδικημάτων αυτών υπαγόταν στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων. Όπως καταλαβαίνετε επρόκειτο για μέτρα που απέβλεπαν στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Ο ίδιος κίνδυνος έγινε η αιτία να επιβληθεί στις 4 Αυγούστου του 1936 και η δικτατορία Μεταξά, που κράτησε ως την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς τον Απρίλη του 1941. Το ΚΚΕ, αμέσως μετά την ίδυσή του, το 1920, έπαψε να είναι ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα. Δέχθηκε ανεπιφύλακτα τους 21 όρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έγινε δεκτό ως μέλος της. Έγινε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού, που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Από κει μόνο έπαιρνε γραμμή. Από πουθενά αλλού. Όταν η Γερμανία του Χίτλερ κατέλαβε τη χώρα μας το 1941, το ΚΚΕ δεν πήρε μέρος στην αντίσταση που ξεσηκώθηκε εναντίον των ξένων κατακτητών. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939 που έκανε αδιανόητη την εξέγερση των κομμουνιστών εναντίον των Γερμανών, στις χώρες που κατελάμβαναν. Μη σας μπερδεύει το γράμμα του κρατούμενου ήδη πολύ καιρό στις φυλακές αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριαδη, που απέσπασε απ΄αυτόν ο υπουργός ασφαλείας Μανιαδάκης και το έδωσε για δημοσίευση στις εφημερίδες στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Ήταν εντελώς άσχετο προς τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ακολουθούσαν όλα τα Κ.Κ. Το μόνο που βρήκε τότε να κάνει το ΚΚΕ ήταν να ιδρύσει ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και να καλεί το λαό να προσχωρήσει σ΄αυτό και να ζητήσει από τη Σοβιετική Ένωση να μεσολαβήσει στη φίλη της Γερμανία ν΄αφήσει την Ελλάδα ελεύθερη. Εκείνο το Μέτωπο κανένας δεν το πρόσεξε και κανένας δεν το θυμάται σήμερα. Μόνον όταν η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941, το ΚΚΕ ξεσηκώθηκε εναντίον της,όπως και όλα τα άλλα Κ.Κ. Αλλά τότε συνέβη κάτι που επιβάλλεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί έχει μεγάλη σπουδαιότητα. Το ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε στην αντίσταση αμέσως και με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Όπως συνέβη και με όλα τα άλλα Κ.Κ. εφάρμοσε τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς που συνήλθε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935 . Σύμφωνα μ΄αυτές, όλα τα Κ.Κ έπρεπε να κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις πραγματικές τους επιδιώξεις και να δημιουργούν ενιαία ή λαϊκά μέτωπα με όσους άλλους μπορούσαν – κόμματα, οργανώσεις, άτομα – για να προστατέύσουν τάχα την ειρήνη ή τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, που κινδύνευαν από τον φασισμό. Το ΚΚΕ, πρόφτασε για λίγο να εφαρμόσει με επιτυχία την τακτική αυτή με το σύμφωνο Σοφούλη Σκλάβαινα και με τη δημιουργία φιλειρηνικών οργανώσεων νέων, όπως η ΦΕΟΝ. Επιβλήθηκε όμως η δικτατορία Μεταξά και ανακόπηκε αύτη η δραστηριότητα του για να επαναληφθεί με άλλη μορφή, όταν επετέθη η Γερμανία. εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως. Τότε το ΚΚΕ, εφαρμόζοντας την ίδια τακτική, προσέγγισε τρεις μικροκομματάρχες, τον Τσιριμώκο, τον Σωμερίτη και τον Βογιατζή και μαζί τους υπέγραψε τη συμφωνία του ΕΑΜ.Του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, δηλαδή. Αυτός που υπέγραψε από την πλευρά του ΚΚΕ ήταν ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, εμφανίστηκε να έχει μονο το ένα τέταρτο της ευθύνης ιδρύσεως του ΕΑΜ, ενώ ήταν δικό του δημιούργημα. Μέσα σ΄αυτή την καλοστημένη πολιτική παγίδα έπεσαν κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες που νόμιζαν ότι απλώς έκαναν αντίσταση. Δεν πήγαινε αλλού το μυαλό τους. Κι απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα κομματικό στρατό, τον ΕΛΑΣ. Τον Εθνικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, που πλησίασε τους 50.000 μαχητές και εξοπλίστηκε γερά όταν κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι . Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, μετέτρεψε την αντίσταση σε αλληλοσφαγή,καταγγέλλοντας όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακες οργανώσεις ως προδοτικές και δοσίλογες και διαλύοντάς τες, σκοτώνοντας στελέχη και μέλη τους. Όπως ακριβώς έκανε ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία που κατάφερε τελικά να επιβάλει τη δικτατορία του χωρίς αντίσταση. Οι Έλληνες κομμουνιστές όμως ατύχησαν. Δεν μπόρεσαν στη διάρκεια της κατοχής να ξεκάνουν όλους τους αντιπάλους τους και να διαλύσουν όλες τις οργανώσεις τους. Χρειάστηκε να συνεχίσουν και μετά την αποχώρηση των Γερμανών, τον ένοπλο αγώνα τους για τη βίαια κατάληψη της εξουσίας. Έτσι ζήσαμε τα Δεκεμβριανά του 1944 και τον Εμφύλιο του 1946-1949, που μας εστοίχισαν δεκάδες χιλιάδες και άλλους νεκρούς. Αυτά ελπίζω να τα διαβάσει και ο κ.Καλαμούκης, ο Θύμιος Καλαμούκης, για να συμπληρώσει την εικόνα του ΚΚΕ που έχει στο κεφάλι του. Εγώ πιστεύω ότι ο σοσιαλισμός είναι το ανώτερο κοινωνικό σύστημα, αλλά δεν νομίζω ότι έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη μας το είδος των ανθρώπων που θα μπορέσουν να τον εφαρμόσουν.