ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μου κάνει εντύπωση ότι κανένας δεν αγγίζει τις αιτίες της κακομοιριάς μας. Και όταν κάποιοι αναφέρονται σ΄αυτήν μιλάνε για έλλειψη παιδείας. Είμαστε καλά; Η παιδεία δεν είναι αίτιο. Είναι αποτέλεσμα της κακομοιριάς μας. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό το απλούστατο οι σοφοί μας ; Ή οι καλοί τους τρόποι τους εμποδίζουν να μιλήσουν ανοιχτά; Κάνουμε ό,τι μας κόβει να κάνουμε και δεν κάνουμε ό,τι δεν μας κόβει να κάνουμε. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν γίνεται μόνο του. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό μας. Αν έχουμε μυαλό θα βρούμε το δρόμο μας. Αν δεν έχουμε δεν θα τον βρούμε. Ακόμη κι αν κάποιοι μας σπρώξουν σ΄αυτόν. Αν κλείσετε ένα βλάκα σ΄ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία δεν θ΄ανοίξει κανένα για να διαβάσει. Αλλά και αν ακόμη τυχαία ανοίξει κάποιο από βαρεμάρα δεν θα το καταλάβει και θα το παρατήσει. Πρέπει κάποια σιγμή να καταλάβουμε ότι όλοι δεν γεννιώμαστε με το ίδιο μυαλό. Είναι ένα όργανο του σώματος που μπορεί να διαφέρει από τον ένα στον άλλον όπως όλα τα άλλα. Και να μην έχει φυσικά το μυαλό του ενός τις ίδιες δυνατότητες με το μυαλό του άλλου. Στο κάτω κάτω, η νοημοσύνη του λαού αυτής της χώρας, είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος. Αντί ν΄αεροκοπανάμε δεν στρωνόμαστε να το μετρήσουμε; Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να καταρτιστούν τα αναγκαία ερωτηματολόγια και να γίνουν δημοσκοπήσεις ή κοινωνιολογικές έρευνες που θα μας βοηθήσουν να εξακριβώσουμε πόσο πραγματικά μας κόβει. Γιατί κάποιοι που έχουν όλες τις δυνατότητες να κάνουν τέτοιες έρευνες, δεν τις κάνουν; Μήπως τους βολεύει η άγνοια; Εγώ έχω σχηματίσει τη γνώμη ότι το 95% του έλληνικού λαού, για να μην πω περισσότερο, δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στη διαχείριση των κοινών. Ο καθένας χρησιμοποιεί το μυαλό του για να τη βγάλει όσο μπορεί καλύτερα. Όχι για να γνωρίσει τον κόσμο και να πάρει ενεργά μέρος στη διακυβέρνησή της χώρας του. Αυτό δεν είναι κάτι που αξίζει να το ψάξουμε;

ΒΑΘΙΕΣ ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Αυτά που συμβαίνουν στη μονή Βατοπεδίου έχουν πολύ βαθιές ρίζες. Δεν πρόκειται για σημερινές αυθαίρετες πρωτοβουλίες κάποιων καλόγερων που τους κατέβηκε ξαφνικά να κάνουν όσα έκαναν. Είναι καρπός μιας προαιώνιας ελληνικής παράδοσης, που διατηρείται ευλαβικά μέχρι σήμερα. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν στο σχολείο να πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιοι άγιοι άνθρωποι ανάμεσά μας που πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε διαφορετικά από τους άλλους, τους κοινούς θνητούς. Να τους φιλάμε το χέρι όταν τους συναντάμε στο δρόμο, να εξομολογούμεθα σ΄αυτούς και να τους θεωρούμε διάμεσους στις σχέσεις μας με το Θεό, από τον οποίο περιμένουμε να μας έχει καλά και να μας κάνει και κάποιο θαύμα. Ο λαός δεν τα αποκλείει καθόλου αυτά τα ενδεχόμενα. Γι αυτό κι έχει περί πολλού τους επί της γης εκπροσώπους του υψίστου. Μη σας παρασύρουν κάποιοι που τους κοροϊδεύουν και τους βρίζουν. Οι πολιτικοί μας που δεν ενδιαφέρονται για το αντικειμενικά σωστό αλλά για τις εκμεταλλεύσιμες πλάνες των ψηφοφόρων τους, κρατάνε απέναντι στους καλόγερους τη στάση που θέλει ο λαός που τους ψηφίζει να κρατάνε. Aυτό τους συμφέρει πολιτικά, αυτό κάνουν. Υπάρχει,δηλαδή,στη χώρα μας ένα διαμορφωμένο από παλιά κλίμα κοινής γνώμης που όχι μόνον επιτρέπει στους καλόγερους να δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο αλλά και τους προτρέπει να αναπτύσσουν κοσμικές δραστηριότητες απαράδεκτες για τον μοναστικό βίο. Αυτό ήταν θεσμός για αιώνες αποδεκτός απ΄όλο τον κόσμο, που επέτρεψε στα μοναστήρια ν΄αρπάξουν μεφάλες εκτάσειε γης και να εξασφαλίσουν ειδικη μεταχείριση από τη θεοσεβούμενη κοινωνία μας και τους ασσορτί μ΄αυτήν εκπροσώπους της. Και φυσικά επωφελήθηκαν και πολλοί κερδοσκόποι Έλληνες και ξένοι κι΄έβγαλαν πολλά από την εκμετάλλευση της αμορφωσιάς και των ιδεοληψιών μας. Μόνον όταν εξελιχθήκαμε πολιτιστικά και πολλοί απαλλάχθηκαν από την επικρατούσα θρησκοληψία, αρχίσαμε να παρατηρούμε τα στραβά και τ΄ανάποδα που είχαμε διαπράξει κατά τη διάρκεια του ελληνικού μεσαίωνα. Αλλά δεν φαίνεται να γλυτώσαμε ακόμη σε βαθμό ικανοποιητικό από πολλές παραδόσεις που μας κληροδότησε το παρελθόν. Είναι απελπιστικά πολλοί αυτοί που γενιώνται και πεθαίνουν χωρίς να σκεφτούν ποτέ τους αν στέκουν όλ΄αυτά που βρήκαν έτοιμα στον κόσμο που βρέθηκαν.

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

Η κρίση που περνά ή μάλλον ξαναπερνά σήμερα η παγκόμια οικονομία είναι κρίση υπερπαραγωγής. Ο Μάρξ ειχε πεί γι΄αυτό το περιοδικό φαινόμενο της ελεύθερης αγοράς ότι οι εργάτες πεινούν γιατί παρήγαγαν πολλά αγαθά. Και αυτό συμβαίνει πραγματικά. Η ελεύθερη οικονομία, ή καπιταλιστική οικονομία, δεν έχει κεντρικό έλεγχο και κεντρική διεύθυνση ώστε να παράγονται μόνον εκείνα τα αγαθά που έχει ανάγκη η κοινωνία. Ο καθένας μπορεί να παράγει ό,τι θέλει και ό,τι μπορεί και να το τοποθετεί στην αγορά για να πουληθεί. Δεν ξέρει πόσες ακριβώς και ποιες είναι οι ανάγκες της αγοράς. Έτσι από κάποια στιγμή η κοινωνία δεν μπορεί πια ν΄απορροφήσει τα ακατάσχετα παραγόμενα αγαθά. Οι επιχειρήσεις που τα πουλάνε και στη συνέχεια αυτές που τα παράγουν, κλείνουν και οι εργαζόμενοι σ΄αυτές μένουν χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά. Και όσοι απ΄αυτούς έχουν αγοράσει με δόσεις κάποιο σπίτι κάποιο αυτοκίνητο ή κάποιο άλλο ακριβό πράγμα, δεν μπορούν να το αποπληρώσουν και το επιστρέφουν. Και μ΄αυτό τον τρόπο η οικονομική κρίση επεκτείνεται διαρκώς ευρύτερα και πλήττει όλους όσοι ζουν από τη δυνατότητα των ανθρώπων να πληρώνουν τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Το χειρότερο όμως σ΄αυτή την περίπτωση είναι ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε για ν΄αντιμετωπιστεί το κακό. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι κοινωνίες που το υφίστανται είναι να το βλέπουν σαν μπόρα που θα περάσει. Ίσως έπειτα από χιλιάδες χρόνια να εμφανιστεί κάποιο ανθρώπινο είδος που θα μπορέσει να οργανώσει τις κοινωνίες του καλύτερα από τις δικές μας.

ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΤΙ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ;

Είναι πάρα πολλοί, απελπιστικά πολλοί αυτοί που πιστεύουν στα θαύματα. Αλλά, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες φαντασιοπληξίες των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή και δεν ανασκευάζονται. Οι πιο πολλοί, για να μην πω όλοι πιστεύουν ότι είναι χαμένος κόπος ν΄ασχολείσαι με τις ανοησίες του ενός και του άλλου και να προσπαθείς να τις ανασκευάσεις με λογικά επιχειρήματα. Βέβαια, δεν έχουν άδικο οι άνθρωποι. Είναι τόσο εκτεταμένη η επικρατούσα διανοητική ανεπάρκεια – μονολεκτικά βλακεία – ώστε να φαντάζει σχεδόν αδύνατη η αντιμετώπισή της. Όμως, είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να φωτίζεται ο δρόμος της κοινωνίας μας από σωστές κατευθύντήριες ιδέες, ώστε όσοι μπορούν να συμβάλουν σ΄αυτό να μην αρνούνται ποτέ τη συνδρομή τους. Με πιάνει απελπισία όταν σκέπτομαι ότι η κοινωνία που έδωσε κάποτε στους ανθρώπους τις ιδέες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, δεν μπόρεσε να τους ξαναδώσει τίποτα πια. Αρκείται στην εκμετάλλευση του μεγαλείου των αρχαίων ημών προγόνων. Δεν πρέπει όμως κι εμεις κάποτε να κάνουμε κάτι; Ή να το πάρουμε απόφαση ότι έχουμε προ πολλού οριστικά ξοφλίσει;

ΠΟΤΕ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΩΝΟΥΜΕ

Όταν το 1940 και το 1941 μας επετέθησαν η Ιταλία και η Γερμανία τα πράγματα ήταν πολύ καθαρά για τον ελληνικό λαό. Δέν χρειαζόταν γνώσεις και σκέψεις, ούτε και διάβασμα συνεπώς για να να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Και το έκανε, πολύ καλά μάλιστα. .Αντιστάθηκε στους δύο εισβολείς .Και η αντίστασή του, χωρίς ο ίδιος να ενδιαφερθεί ποτέ του να μάθει ποιες ήταν οι συνέπειές της, έκριναν κυριολεκτικά τη μοίρα του πολέμου. Ο Χίτλερ έπρεπε να έχει μεταφέρει τα στρατεύματά του στο ρωσικό μέτωπο από τις πρώτες μέρες του Μαϊου του 1941. Αλλά η αντίσταση η δική μας τον καθυστέρησε πολύ περισσότερο απ΄όσο είχε υπολογίσει. Κι έτσι, άρχισε την επίθεσή του εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως στις 22 Ιουνίου του 1941 κι έχασε τον πόλεμο. Όταν όμως επιβλήθηκε η γερμανική κατοχή στη χώρα μας κι άρχισε η αντίσταση διαμορφώθηκαν νέες συνθήκες που ο λαός αγνοούσε αλλά και δεν ήθελε ούτε και μπορούσε ίσως να γνωρίσει. Η γνώση τους απαιτούσε πολύ διάβασμα που ελάχιστοι ήταν διατεθειμένοι και μπορούσαν να το κάνουν. Ο πολύς κόσμος είχε άγρια μεσάνυχτα. Κι έτσι ακολούθησαν μοιραία όσα δυσάρεστα έως τραγικά ακολούθησαν. Οι κομμουνιστές, όσο διαρκούσε η γερμανοσοβιετική λυκοφιλία δεν κινήθηκαν εναντίον των Γερμανών ναζιστών που είχαν καταλάβει τη χώρα μας. Αν κάποιοι μπήκαν στην αντίσταση ήταν γιατί αυτοί το αποφάσισαν, λόγω πολιτικής αγραμματωσύνης,. Δεν ήταν γραμμή του ΚΚΕ. Μόνον όταν η Γερμανία του Χίτλερ επετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης ξύπνησε αυτό το κόμμα. Γιατί, απλούστατα,άλλαξε η πολιτική της Μόσχας από την οποία και μόνο έπαιρνε εντολές Αλλά δεν μπήκε αμέσως στην ατίσταση με τον πραγματικό τίτλο του και τι ς κόκκινες σημαίες του ώστε να ξέρει ο κόσμος με ποιους είχε να κάνει. Έκρυψε τον πραγματικό του τίτλο και τις κόκκινες σημαίες του και εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων που είχε εξαγγείλει το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Ιούλιο του 1935. Κάλεσε τρεις μικροκομματάρχες, τον Τσιριμώκο, τον Σωμερίτη και τον Βογιατζή και μαζί τους υπέγραψε τον Σεπτέμβρη πια του 1941 το σύμφωνο του ΕΑΜ. Δηλαδή του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.Από την πλευρά του ΚΚΕ υπέγραψε μόνον ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, ενώ αυτό είχε φτιάσει το ΕΑΜ, εμφανίστηκε σαν να έχει μόνο το ένα τέταρτο της ευθύνης της ίδρυσής του. Έπαιρνε, δηλαδή, απλώς μέρος σε μιάν απελευθερωτική οργάνωση που άλλοι δημιούργησαν. Μέσα σ΄αυτή την πολιτική παγίδα έπεσαν κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες. Κι απ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα κομματικό στρατό, που φρόντισε όμως να μην εμφανιστεί ως κομμουνιστικός. Τον ονόμασε ΕΛΑΣ. Δηλαδή Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό. Όμως, οι ελασίτες, χωρίς ποτέ τους να το πάρουν χαμπάρι και χωρίς ποτέ τους να ενδιαφερθούν να μάθουν ποιαν υπόθεση πραγματικά υπηρετούσαν έχαφταν ό,τι τους έλεγε το κόμμα. ΄Αλλωστε, δεν ήξεραν ότι αυτό κρυβόταν πίσω από το ΕΑΜ και αυτό υπηρετούσαν, χωρίς καν να το υποπτεύονται. Έτσι η εθνική αντίσταση μεταβλήθηκε σε εθνική αλληλοσφαγή. Το ΕΑΜ, οι κομμουνιστές δηλαδή που το κατηύθυναν παρασκηνιακά, επιδόθηκαν από την πρώτη στιγμή, στη διάλυση όλων των μη κομμουνιστικών οργανώσεων αντίστασης, εμφανίζοντάς τες ως συνεργαζόμενες με τον κατακτητή. Ο λαός διαιρέθηκε. Καλλιεργήθηκαν φοβερά μίση ανάμεσα στους εαμίτες και τους αντιπάλους τους. Κι έτσι άρχισε ο εμφύλιος, που κράτησε ως τον Αύγουστο του 1949 και μας εστοίχισε πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Όμως οι Έλληνες κομμουνιστές δεν εφάνηκαν τόσο τυχεροί όσο ο σύντροφός τους Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Αυτός κατάφερε στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της χώρας του, να διαλύσει όλες τις μη κομμουνιστικές ή αντικομμουνιστικές οργανώσεις εφαρμόζοντας, όπως και το ΚΚΕ, τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Οι ΄Ελληνες κομμουνιστές όμως δεν τα κατάφεραν. Αναγκάστηκαν να δώσουν πολλές μάχες, μετά την αποχώρηση των Γερμανών για να επιβάλουν τη δικτατορία τους. Αλλά ηττήθηκαν τον Αύγουστο του 1949 και κατέφυγαν κυνηγημένοι στις κομμουνιστικές χώρες. Έτσι, καταλήξαμε στο σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Αλλά δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Ούτε κι ενδιαφερόμαστε να το μάθουμε.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι κομμουνιστές πιστεύουν τόσο βαθειά στην ορθότητα της ιδεολογίας τους, ώστε κατέχονται από ένα αίσθημα υπεροχής έναντι όλων των άλλων. Ο διάλογος μαζί τους δεν έχει νόημα και δεν καταλήγει πουθενά. Εκτός αν συμφωνήσεις μαζί τους ότι έχουν δίκιο. Θα περιοριστώ, λοιπόν, αναγκαστικά, σε όσους δεν έχουν φυλακίσει το μυαλό τους σε ένα δόγμα και ψάχνουν αδιάκοπα να βρουν τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Το 1848 ο Κάρλ Μαρξ και ο Φρήντριχ Ενγκελς έδωσαν στη δημοσιότητα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τους. Σ΄αυτό υποστήριζαν ότι όλη η μέχρι σήμερα ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών ήταν μια αδυσώπητη πάλη των τάξεων. Αυτή κατέληξε σε πάλη ανάμεσα στους καπιταλιστές, τους λεφτάδες και τους προλετάριους, τους εργάτες δηλαδή. Χρειάστηκε όμως να περάσει πολύς καιρός από τότε για να σκεφτούν κάποιοι, όχι πάντως εργάτες αλλά διανοούμενοι, τις μαρξιστικές θεωρίες και να τις εφαρμόσουν στη χώρα τους, αλλά με τρόπο ελάχιστα δημοκρατικό. Αυτοί ήταν οι Ρώσοι κομμουνιστές. Δεν πήραν μέρος στην ανατροπή του τσαρισμού που συντελέστηκε τον Φεβρουάριο του 1917. Ο αρχηγός τους ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι οπαδοί του στη Ρωσία είχαν συλληφθεί και είχαν κλειστεί στις φυλακές από το τσαρικό καθεστώς.Η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 έφερε τον Λένιν στη Ρωσία και ελευθέρωσε τους κρατούμενους στις φυλακές συντρόφους του. Αυτοί όμως δεν πολιτεύθηκαν στο πλαίσιο της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας. Αντίθετα άρχισαν αμέσως να σκάβουν το λάκκο της. Και στις 25 Οκτωβρίου του 1917, έπειτα από ένα ένοπλο πραξικόπημα, που ονομάστηκε Οκτωβριανή Επανάσταση, κατέλαβαν με τη βία την εξουσία και επέβαλαν κομμουνιστική δικτατορία. Τη δικτατορία αυτή την επέβαλαν σε όλες τις χώρες που απελευθέρωσαν από τη γερμανική κατοχή.Αλλά τελικά όλες οι κομμουνιστικές δικτατορίες που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη κατέρρευσαν το 1989-90. Η χώρα μας τη γλύτωσε με έναν εμφύλιο που κράτησε εξι χρόνια και στοίχισε 170.000 νεκκρούς. Γιάννης Αθανασούλιας.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Αγαπητοί σύντροφοι του ΚΚΕ. Ονειρεύομε κι εγώ μια κοινωνία σαν κι αυτή που ονειρευόσαστε κι εσεις. Η διαφορά μου μαζί σας είναι ότι εγώ ξέρω πως ονειρεύομαι. Εσείς, αλήθεια, τι περιμένετε να συμβεί, πέρα απ΄όσα ήδη συνέβησαν γι ν΄αρχίσετε να καταλαβαίνετε ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη μας το είδος των θηλαστικών που θα εφαρμόσει το σοσιαλισμό; Δεν σας αρκούν όσα ήδη συνέβησαν; Η μήπως επαναλαμβάνεται και σ΄αυτή την περίπτωση κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο στον μακάριο τόπο μας; Δεν διαβάζουμε, δηλαδή, για να μάθουμε τι έγινε πραγματικά στο παρελθόν κι έτσι ανακαλύπτουμε κάθε μέρα κατάπληκτοι τον κόσμο. Αν δεν το καταλαβαίνετε αυτό, σας τα κάνω πιο λιανά. Το 1848 ό Μάρξ και ο Ένγκελς έδωσαν στη δημοσιότητα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο τους. Σ΄αυτό συμπυκνώνοταν οι σκέψεις, πού είχαν ήδη αναλυτικά αναπτύξει σε πρηγούμενα βιβλία τους, στα οποία υποστήριζαν ότι ο σοσιαλισμός θα επικρατούσε παντού, νομοτελειακά με την πάλη των τάξεων. Δεν υπήρχε, δηλαλή, περίπτωση αποτροπής του. Όμως αυτό δεν έγινε αμέσως. Χρειάστηκε να περάσουν 69 χρόνια, να ασπαστεί τις ίδέες τους ο Λένιν και να τις επιβάλει με τη βία των όπλων στη Ρωσία, στις 25 του Οκτώβρη του 1917, με το κομμουνιστικό κόμμα που είχε δημιουργήσει και εξοπλίσει γι΄αυτό το σκοπό. Στη συνέχεια, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός επιβλήθηκε, μετά το 1945 σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, σαν αποτέλεσμα της εκδίωξης απ΄αυτές των Γερμανών ναζιστών που τις είχαν καταλάβει το 1941. Οι λαοί τους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι νόημα είχε για τη ζωή τους ο σοσιαλισμός, έστω και με τον τρόπο που τους επιβλήθηκε. Δεν έκαναν τίποτα για να ξεπεράσουν τον καπιταλισμό σε παραγωγικότητα, πράγμα που ήταν απόλυτα αναγκαίο για να πραγματοποιήσουν τη σωστή κοινωνική τους κοινωνική οργάνωση. Έπεσαν σε πολυετή στασιμότητα και κατέρρευσαν όλες τους στην Ευρώπη το 1989-90. Κάτι απομινάρια του μαρξιστικού σοσιαλιασμού έχουν μείνει στην Ασία και την Αμερική. Αλλ΄αυτά δεν είναι πρότυπα σοσιαλιστικής οργάνωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ίσως αυτό αρχίσει να γίνεται έπειτ΄από δέκα χιλιάδες χρόνια. Αν εμφανιστεί βέβαια ως τότε το είδος των νοημόνων όντων που θα καταλάβουν και θα εφαρμόσουν το σοσιαλισμό. Δεν καθόλου εύκολο πράγμα.