Φαίνεται ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν παρεξηγήσει την αρχή της πλειοψηφίας. Νομίζουν ότι όσο πιο πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν κάτι,τόσο πιο πολύ δίκιο πρέπει νάχουν.Δεν έχουν καταλάβει ότι η αρχή της πλειοψηφίας έχει μόνον αριθμητική αξία.Είναι απλώς ένας τρόπος λήψεως αποφάσεων,για να λειτουργεί το σύστημα.Δεν σημαίνει καθόλου ότι η γνώμη των πιο πολλών είναι η πιο σωστή.Το αντίθετο μάλιστα ισχύει. Όσο πιο πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν μιαν άποψη,τόσο πιο πολύ πρέπει να κουμπωνόμαστε.Για τον απλούστατο λόγο ότι η βλακεία αποτελεί μόνιμη πλειοψηφία σε
κάθε κοινωνία.Και η ελληνική κοινωνία,ασφαλώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Κι ας λένε οι πολιτικοί ότι ο λαός έχει αλάνθαστο αισθητήριο. Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει.Γι΄αυτό ήταν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για μένα όταν είδα ότι κάποιος στο PHORUM εντυπωσιάστηκε από την πληροφορία αμερικανικής εφημερίδας ότι το 86 τοις εκατό των ανθρώπων πιστεύει στο Θεό και το 2,3 τοις εκατο δεν πιστεύει.Επειδή,λοιπόν η μεγάλη πλειονότητα των αθρώπων πιστεύει στο Θεό,αδιάφορο πως τον βλέπει ο καθένας, να το δεχθούμε όλοι σαν αντικειμενική αλήθεια. Και φυσικά να μην το ψάχνουμε για να μη βρεθούμε μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.Αρκεί να πιστεύουμε ό,τι έχουν δεχτεί οι πολλοί και όπως το εχουν δεχτεί. Είναι δυνατόν οι πολλοί να πέφτουν έξω;

Για σκεφτείτε το. Στο γαλαξία μας υπάρχουν 400 δισεκατομμύρια άστρα.Αυτό όμως το ξέρουμε σήμερα. Όπως επίσης ξέρουμε ότι υπάρχουν άπειρα ηλιακά συστήματα,άπειροι
ήλιοι και άπειροι πλανήτες. Δεν τα ήξεραν όμως αυτοι που πρίν από δυο χιλιάδες χρόνια και πλέον έγραψαν, με την άνεση της αγνοίας τους, το θεολογικό παραμύθι ότι
ο θεός έστειλε το γιο του στο Ισραήλ για να σώσει τον κόσμο! Είναι αποκαρδιωτικό όμως, στο σημερινό κόσμο, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι να δέχονται ευλαβικά αυτό το απλοϊκό παραμύθι ως βάση της θρησκείας τους. Βέβαια, άλλα τέσσερα δισεκατομμύρια δέχονται άλλα θεολογικά παραμύθια το ίδιο ή και περισσότερο απλοϊκά από το δικό μας.Αλλ΄αυτό είναι πολύ μικρή παρηγοριά για το χάλι της νοημοσύνης μας. Και δεν αποτελεί δικαιολογία για όσους καταλαβαίνουν την ευρύτατα διαδεδομένη λαϊκή πλάνη,αλλά δεν μιλάνε.

Η ΒΛΑΚΕΊΑ ΠΗΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ

Η πιο σίγουρη και πιο προσοδοφόρα εκμετάλλευση είναι η εκμετάλλευση της βλακείας.΄
Χρειάζεται όμως πολλή εξυπνάδα για να διαπιστώσεις που προσφέρεται αφθονώτερη και
να οργανώσεις τον πιο αποδοτικό τρόπο για να βγάλεις λεφτά απ΄αυτήν. Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο μόνο για ν΄απαριθμήσει τους τρόπους εκμετάλλευσης της χαζομάρας που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Εδώ θ΄αναφερθώ σε μερικές μόνο περιπτώσεις που παρακολούθησα στην τηλεόραση και μου έκαναν εντύπωση.Η μία ήταν εκείνων που με ένα μεγάλο πλοίο κατάλληλα εξοπλισμένο, έψαχναν να βρούν την κιβωτό του Νώε!Τόσο ανόητοι ήταν ώστε να μην καταλαβοίνουν ότι η κιβωτός ήταν ένα από τα πολλά απλοϊκά παραμύθια της Βίβλου και απευθυνόταν στα ζωντόβολα της μακρινής εποχής που γράφτηκε; Κι ύστερα,για να χάψει κανείς αυτό το παραμύθι έπρεπε προηγουμένως να έχει χάψει ένα ακόμη μεγαλύτερο παραμύθι. Δηλαδή,τον εξωφρενισμό ότι υπήρχε ένας Θεός τοσο βλάκας κι αγράμματος ώστε αγνοούσε την ύπαρξη του άπειρου σύμπαντος με τους απειρους γαλαξίες του και είχε κολλήσει με το λαό του Ισραήλ.Όλους τους άλλους τους είχει χεσμένους.Αλλά επειδή τον σιχάθηκε κι αυτόν αποφάσισε να τον πνίξει.Αντί όμως να τον πνίξει ολόκληρο και να φτιάσει έναν άλλο έντελώς καινούργιο,κράτησε για μαγιά του νέου κόσμου του, την οικογένεια Νώε.Τόσο τούκοβε.Έφτιασε λοιπόν ένα λαό τρισχειρότερο απ΄αυτόν που είχε πνίξει. Κι έτσι αναγκάστηκε κάποτε να του στείλει το μοναχοπαίδι του το Χριστό για να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για το χατήρι του.Αλλά οι Εβραίοι από τότε δεν είδαν άσπρη μέρα.Πήγαν από το κακό στο χειρότερο.Πήραν το δρόμο της προσφυγιάς και διαγράφηκαν για πάρα πολλούς αιώνες από το χάρτη.Λέτε,λοιπόν,να ήταν βλάκες αυτοί που πήγαν κι έψαχναν με το πλοίο τους να βρούν τάχα την κιβωτό του Νώε;Όχι βέβαια. Ατσίδες ήταν που ήξεραν ότι υπάρχει πολλή βλακεία στον κόσμο.Βλακεία που μπορεί να φέρει πολλά λεφτά αν ξέρεις να την εκμεταλλευτείς έξυπνα.Και καταλαβαίνετε πόσα έβγαλαν από τα ντοκυμανταίρ που τράβηξαν προσπαθώντας δήθεν να βρουν την ανύπαρκτη κιβωτό του Νώε.Αλλά κι εμείς δεν πάμε πίσω.Έχουμε πολλούς ατσίδες που έχουν ανακαλύψει τη χρυσοφόρο φλέβα της βλακείας και την εκμεταλλεύονται περίτεχνα. Παράδειγμα η εκπομπή του κ.Χαρδαβέλα στον ΑLTER για τα θαύματα.Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν πιστεύει στα θαύματα,όχι γιατί τώψαξε το ζήτημα αλλά γιατί είναι έξυπνος άνθρωπος Κάλεσε,λοιπόν πολλούς και πολλές,κυρίως πολλές, που αφηγήθηκαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό,τα θαύματα που τους έκαναν διάφοροι άγιοι.Δεν θυμάμαι αν κάποιο απ΄αυτά το είχε κάνει ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως.Δεν ξέρω αν και πόσοι πρόσεξαν ότι στη διάρκεια της εκπομπής μεταδόθηκαν τέσσερις φορές
διαφημίσει από τις οποίες ο ALTER μάζεψε πολλά λεφτά.Ήταν το μόνο ουσιαστικό που βγήκε από την εκπομπή.Υψηλή τηλεθέαση,πολλές ακριβές διαφημίσεις και πολλά λεφτά. Και ο κόσμος μένει ο ίδιος.Όπως τον ξέρουμε.Είναι βέβαια πάρα πολλές οι ιστορίες που δείχνουν πόσο κερδοφόρα μπόρεί να γίνει η βλακεία. Αυτές τις μέρες είδα άλλο ένα ντοκυμαντέρ που ήταν πρόκληση κατά της νοημοσύνης μας.Επρόκειτο για τη φυγή των Εβραίων από την Αίγυπτο,όπως εξιστορείται από την Παλαιά Διαθήκη. Ο εξωφρενισμός εδώ είναι ότι οι κατασκευαστές του ντοκυμαντέρ έβαλαν επιστήμονες ν΄αποδείξουν ότι υπήρχε επιστημονική βάση στις τερατολογίες της Παλαιας Διαθήκης.Το μόνο σίγουρο όμως
καί σ΄αυτή την περίπτωση ήταν ότι κάποιοι έξυπνοι έβγαλαν πολλά λεφτά σπεκουλάροντας στην ανθρώπινη χαζομάρα.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΩΜΕΝΑ

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, στην περίπτωση της ασθένειας του αρχιεπισκόπου,είναι ότι κανεις,απολύτως κανείς, στην τηλεόραση δεν έθεσε το εύλογο ερώτημα: πού είναι ο Θεός σ΄αυτή την ιστορία που είναι πολύ δική του; Κινδυνεύει η ζωή του επι της γης εκπροσώπου του κι αυτός είναι άφαντος! Δεν μας δίνει κανένα σήμα της παρουσίας του. Αλλ΄αν δεν υπάρχει και δεν ενδιαφέρεται για τον ίδιο τον εκπρόσωπό του,γιατί να υπάρχει και να ενδιαφέρεται για μας τους κοινούς θνητούς; Τα λες αυτά σ΄ένα πιστό. Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Και εξακολουθεί να πιστεύει! O ίδιος ο αρχιεπίσκoπος μας βεβαιώνει ότι εξακολουθεί να πιστεύει ακλόνητα στην ύπαρξη ενός Θεού που δεν του έδωσε κανένα σημάδι της ύπαρξής του. Δεν αξίζει ν΄απασχολήσει τη σκέψη μας ένα τόσο παρανοϊκό φαινόμενο που μας κοστίζει μάλιστα τόσο ακριβά; Τόσα λεφτά δίνουμε για εκκλησίες,για παπάδες, για γάμους,για βαφτίσια,για κηδείες,για μνημόσυνα,για νεκροταφεία και μοναστήρια. Και γιατί όλ΄αυτά; Γιατί μας έμαθαν να πιστεύουμε σ΄έναν ανύπαρκτο Θεό και δεν κουνάμε λιγουλάκι το μυαλό μας για να δούμε αν στέκει αυτό το πράγμα. Και βέβαια δεν πρόκειται μόνο για μας εδώ. Δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη πιστεύουν ότι ο Θεός έστειλε το γιο του στο Ισραήλ,για να σώσει το λαό του,με τη σταύρωση και την ανάστασή του. Οι Εβραίοι από τότε δεν είδαν άσπρη μέρα.Δεν τους βοήθησε με κάποια θεία φώτιση να καταλαβουν ότι τον σταύρωσαν κατά λάθος.Αλλά δεν ήταν η μόνη ακατανόητη αμέλεια και αδιαφορία του Θεού σε πολύ δύσκολες στιγμές του ποιμνίου του. Οι ατσίδες οι Έλληνες κατάλαβαν την αξία του χριστιανισμού που οι αφώτιστοι Εβραίοι τον είχαν πετάξει στα αζήτητα της ιστορίας. Τον ξεσκόνισαν,τον ευπρέπισαν,του έβαλαν και φωτοστέφανο και με τη γλώσσα τους,που ήταν τότε διεθνής, τον διάδωσαν έξω από το Ισραήλ. Αλλά ο Θεός πάλι αφαντος. Τους άφησε έναν αιώνα να βασανίζονται. Οι Ρωμαίοι άρχοντες πέταγαν τους χριστιανούς στα λιοντάρια για να διασκεδάζει το πόπολο. Και μη μου πείτε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι αυτούς τους δυστυχισμένους. Πως έστειλε στον ουρανο τον καιρό του Μεγάλου Κωνσταντίνου το λαμπερό εκείνο ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ που σήμαινε τη νομιμοποίηση του ως τότε παράνομου χριστιανισμού. Και πέτυχαν βέβαια στη συνέχεια οι Έλληνες χριστιανοί να φτιάσουν τη βυζαντινή αυτοκρατορία.Αλλά ενώ αυτή στηριζόταν εντελώς στη βοήθεια του Θεού, ο Θεός άφησε και την κατέλαβαν οι Τούρκοι που πίστευαν οτι ο χριστός δεν ήταν γιος του αλλ΄απλός προφήτης όπως ο Μωάμεθ. Και μη μου πείτε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τη σώσει. Μπορούσε και παραμπορούσε. Εικοσιοχτώ χρόνια πιο πριν η Ιωάννα της Λωρένης άκουγε μέσα της τα λόγια του Θεού που την παρώτρυνε να ξεσηκώσει τους Γάλλους ένατίον των Άγγλων. Και το έκανε με θεαματικά αποτελέσματα. Γιατί δεν έκανε το ίδιο για τους Χριστιανούς του Βυζαντίου; Ανεξερεύνητοι αι βουλαί του υψίστου, λένε πολλοί και ησυχάζουν. Αλλ΄ανεξερεύνητη είναι μάλλον η ανθρώπινη βλακεία. Οι καλοί τρόποι δεν μας επιτρέπουν να την ψάχνουμε. Και είναι τόσο εκτεταμένη στη χώρα μας ώστε έχει καταστήσει σχεδόν αδύνατη την εξέταση θεμάτων σχετικών με τη νοημασύνη μας. Δε μιλάς για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Ανυπαρξία

Όσο υπάρχω δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την έννοια της ανυπαρξίας. Και φαίνεται ότι ούτε όταν πάψω να υπάρχω,θα μπορέσω να τη συνειδητοποιήσω. Τότε,δεν θα ξέρω καν ότι πέθανα.

Για να μιλήσεις για τον καπιταλισμό,δεν χρειάζεται να προβάλεις ένα σωρό δικαιολογίες
μη τυχόν και παρεξηγήσουν τις προθέσεις σου και σε πάρουν και σένα για καπιταλιστή. Εμένα μου είναι εντελώς αδιάφορο πως θα με πάρει ο καθένας.Αυτός κρίνεται με όσα λέει
Όχι εγώ.Είμαι υπεύθυνος,όπως και ο καθένας,μόνο για όσα υποστηρίζω δημόσια. Η δική μου η άποψη λοιπόν είναι ότι ο καπιταλισμός είμαστε εμείς οι ίδιοι.Είναι το σύστημα που γέννησε ο ατομικισμός μας,ο συμφεροντολογισμός μας,η απληστία μας, ο αρριβισμός μας,η αναλγησία μας.Με δυο λόγια,η πανέξυπνη,πολυμήχανη και εφευρετική μικρόνοιά μας.
Βλέπετε άλλωστε τι γίνεται. Ο καπιταλισμός δεν χρειαστηκε πουθενά πολιτικούς και ιδεολογικούς αγώνες για να επικρατήσει,ούτε και επιβολή δικτατοριών για να προστατευθεί.Κάνουν μεγάλο λαθος εκείνοι που λένε ότι οι δύο αντικομμουνιστικες δικτατορίες που επιβλήθηκαν στη χώρα μας το 1936 και το 1967 ήταν για να προστατευτεί
ο καπιταλισμός από το σοασιαλισμό!Αποδείχτηκε άλλωστε πόσο βλακώδης ήταν αυτός ο ισχυρισμός.Οι αντικομμουνιστικές δικτατορίες επιβλήθηκαν για να μήν επιβληθεί η τρισχειρότερη κομμουνιστική δικτατορία. Ο καπιταλισμός δεν απειλείτο από έναν χρεωκοπημένο μαρξιστικό σοσιαλισμό που κατέρρευσε το 1989-1990 αφήνοντας τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης πολύ πιο φτωχούς απ΄ότι τους είχε παραλάβει.Το πιο αστείο όμως σ΄αυτή την ιστορία είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ. Είκοσι ολόκληρα χρόνια είχε στα χέρια του την εξουσία και δεν τον εφάρμοσε.Και σήμερα ζητάει από το λαό να του δώσει πάλι την εξουσία για να τον εφαρμμόσει.Ποιόν κοροϊδεύει; Ποτέ δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο,όχι στην Ελλάδα αλλά στον πλανήτη ολόκληρο. Γιατί απλούστατα είναι αδύνατο να επιβληθεί ένα ιδανικό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα από μη ιδανικούς ανθρώπους

Το λάδωμα, στον δημόσιο τομέα,είναι το πιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.Ιδιαίτερα το λάδωμα αστυνομικών που υπονομεύει το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ασφάλειας των πολιτών. Είναι φοβερό να αισθάνεται ένας άνθρωπος ότι δεν μπορεί να βρεί το δικιο του μέσα στην κοινωνία που ζει αν είναι φτωχός και δεν του περισσεύουν χρήματα για να λαδώνει.Και μη μου πει κανείς ότι είναι αδικαιολόγητο ένα τέτοιο αίσθημα στη σημερινή ελληνική κοινωνία.Είναι κοινό μυστικό. Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο έως απίθανο νάρθουν τέτοια κρούσματα διαφθοράς στη δημοσιότητα. Ούτε εκείνος που λαδώνει
ούτε εκείνος που λαδώνεται έχουν συμφέρον να μιλήσουν. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις μπορεί νάρθουν στη δημοσιότητα τέτοιες δοσοληψίες.Δεν υπάρχει,λοιπόν,καμμιά δυνατότητα να διαπιστωθεί η έκταση της διαφθοράς και καμμιά δυνατότητα να αντιμετω-πιστεί. Είμαστε στο έλεος της τύχης μας. Και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ου μπλέξεις.

Ο Μίκης Θεοδωράκης.Ένα πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω στην περίπτωση αυτού του προικισμένου ανθρώπου είναι τι την ήθελε την πολιτική.Πρόκειται για μια πολύ απαιτητική δουλειά.Πολύ πιο απαιτητική από το να μάθεις να γράφεις μουσική.
Πρέπει να μάθεις ένα σωρό πράγματα για να μπορέσεις να την ασκήσεις.Ο Θεοδωράκης είχε αφιερώσει τη ζωή του στη μουσική. Δηλαδή ολόκληρο το χρόνο του. Δεν του έμενε λεπτό για κάτι άλλο. Είχε γίνει διάσημος. Αλλά εκεί ακριβώς κρυβόταν ένας κίνδυνος που ο ίδιος, φαίνεται, δεν τον είχε πάρει χαμπάρι. Από το οικογενειακό και το φιλικό του περιβάλλον και απ΄ό,τι είχε διαβάσει ο ίδιος είχε σχηματίσει κάποιαν ιδέα για τον κομμουνισμό που τον είχε γοητέψει.Δεν είχε όμως ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση ν΄ασχοληθεί συστηματικά με τη μελέτη των πολιτικών θεωριών και της ιστορίας που ήταν αναγκαία για να διαμορφώσει μιαν πιο ολοκληρωμένη και πιο σωστή αντίληψη για το μαρξιστικό σοσιαλισμό και τις εφαρμογές του.Έμεινε με τις απλοϊκότητες που τον είχαν επηρεάσει όταν ήταν νέος. Αλλά έτσι ήταν πολύ χρήσιμος για το κομμουνιστικό κίνημα που δεν έχασε,βέβαια, την ευκαρία. Εκμεταλλεύτηκε άγρια τη δημοτικότητα που είχε αποκτήσει με το καλλιτεχνικό του έργο αλλά και την πολιτική του αγραμματωσύνη.Κάποια εποχή μάλιστα τον έκανε και πρόεδρο των Λαμπράκηδων.Της κομμουνιστικής νεολαίας του δηλαδή.Σίγουρα ο Θεοδωράκης δεν εγνώριζε ότι αυτή η οργάνωση στην οποία προέδρευε ήταν απλή εφαρμογή της τακτικής των ενιαίων μετώπων που είχε εξαγγείλει τον Αύγουστο του 1935 η Κομμουνιστική Διεθνής.Ο γενικός γραμματέας της Γκεόργκη Δημητρώφ είχε πει τοτε γι΄αυτή την τακτική: "Σύντροφοι,θυμάστε την παλιά ιστορία για την κατάληψη της Τροίας.Η Τροία ήταν οχυρωμένη με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά στρατεύματα που επιτίθεντο εναντίον της.Και τα επιτιθέμενα στρατεύματα προσφέροντας πολλά θύματα,δεν μπορούσαν να νικήσουν,ως τότε που με τη βοήθεια του Δούρειου Ίππου,μπόρεσαν να εισχωρήσουν μέσα στους κόλπους του εχθρού. Εμείς οιεπαναστάτες εργάτες,μου φαίνεται,δεν πρέπει να δυσκολευόμαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική απέναντι στο φασιστικό εχθρό μας".
Σκέτη απάτη,δηλαδή.Κι αυτή την απάτη υπηρέτησε ο Μίκης Θεοδωράκης.Αλλά.ευτυχώς γι΄αυτόν και ευτχώς για μας δεν πέρασε στην Ελλάδα.Ας το καταλάβει. Αν μπορεί βέβαια.

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ

Ξέρετε, βέβαια,ότι έμείς οι Έλληνες δεν είμαστε γνωστοί σ΄όλο τον κόσμο γι΄αυτά που λέμε και κάνουμε σήμερα. Είμαστε γνωστοί γι΄αυτά που είπαν κι έκαναν κάποιοι Έλληνες πριν από 2.500 χρόνια. Ακόμη κι όταν κάνουν ταίνίες οι ξένοι και μας διαφημίζουν έστω και με καραγκιοζλίκια, στον κόσμο, παίρνουν θέματα από κείνη τη μακρυνή εποχή.Γιατί πρώτοι στην ιστορία εκείνοι οι Έλληνες,απαλλάχτηκαν απο τα δεσμά της θεολογικής μυθολογίας κι έδωσαν φώτα στην ανθρωπότητα.Έδωσαν τη φιλοσοφία,την επιστήμη,τη δημοκρατία,που εμείς οι Ελληνες με χίλια βάσανα διατηρούμε σήμερα.Από τότε κάναμε κοιλιά που κρατάει ως τώρα. Μικρή παρηγοριά είναι η βυζαντινή αυτοκρατορία και το μικρό κράτος που φτιάσαμε με τόσους αγώνες και θυσίες έπειτ΄από τέσσερις αιώνες δουλείας σε μιαν άξεστη αυτοκρατορία.Σημερα ζούμε ανάμεσα σε δύο δισεκατομμύρια Χριστιανούς.Εμείς πρωτοστατήσαμε στη διάδοση της θρησκείας τους.Και υπάρχει μια τραγική ειρωνία σ΄αυτή την ιστορία που κανένας δεν ενδιαφέρεται να ψάξει.Ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε στο Ισραηλ σαν νέα θρησκεία.Το Ισραήλ είχε ευρεσιτεχνία στην κατασκευή θεών. Εν τούτοις,οί ίδιοι οι Εβραίοι δεν ασπάστηκαν τη νέα θεολογική επινόηση των συμπατριωτών τους. Γιατί,απλούστατα,δεν συνέβη τίποτα στη χώρα τους που να τους κάνει να την ασπαστούν.Ό,τι όμως έμεινε στα αζήτητα στο Ισραήλ το αρπάξαμε εμείς οι ατσίδες οι Έλληνες. Γιατί οι σοφοί στη χώρα μας δεν έφτιαναν θεολογικά παραμύθια.Έψαχναν να βρούν την αλήθεια.Κι έτσι δεν υπήρχαν στην ελληνική αγορά αυτά τα τόσο αναγκαία στο λαό ηρεμιστικά. Γι΄αυτό αναγκάστηκε να κάνει εισαγωγή από το Ισραήλ που είχε υπερπαραγωγή σ΄αυτό το είδος. Φυσικά, οι Έλληνες θα παραμείνουν στο χάλι που βρίσκονται σήμερα όσο τα διανοητικά τους όργανα θα βρίσκονται στο σημείο που έχουν φτάσει φυσιολογικά.Η Ελλάδα δεν θα ξαναλάμψει αν δεν αποκτήσουμε μυαλά που να μην έχουν ανάγκη τα θεολογικά παραμύθια.

H ANAZHTHΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.Είναι εύκολο να λες ότι αυτό είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή.Και σίγουρα θα βρεθούν πολλοί να συμφωνήσουν μαζί σου. Αλλά μην τολμήσεις ν΄αγγίξεις πράγματα για τα οποία οι πολλοί έχουν σχηματίσει ακλόνητες βεβαιότητες ή τα έχουν αγιοποιήσει. Δεν θα χάσεις απλώς τον καιρό σου. Μπορεί να βρείς και τον μπελά σου. Και σίγουρα θα διαπιστώσεις ότι σε πολλές περιπώσεις η αναζήτηση της αλήθειας δεν είναι απλώς δύσκολη. Είναι και επικίνδυνη έως πολύ επικίνδυνη.Και, βεβαίως, άχρηστη.Όμως,οι άνθρωποι που γεννιώνται με καθαρό και ερευνητικό μυαλό δεν θα πάψουν ποτέ να την ψάχνουν.Ακόμη κι εκεί που όλοι οι άλλοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τιποτε. Και οπωσδήποτε εκεί που κάποιοι έχουν βάλει ταμπέλλες με την προειδοποίηση "απαγορεύεται το ψάξιμο".Ίσως κάποιοι μπορέσουν να δουν κάποτε τη χρησιμότητά της.

Παρακολούθησα στον ALTER στις 12-6-07 την εκπομπή του κ.Χαρδαβέλα για τον Πάσσαρη. Και σκέφτηκα γιατί γίνονται κάποιοι κακοποιοί; Έτσι γενιώνται; Ή κάποια στιγμή μπαίνουν στο δρόμο του εγκλήματος για κάποιους λόγους που θα μπορούσαν να διαπιστωθούν,να μελετηθούν και να αντιμετωπισθούν;Το ζήτημα φαίνεται να μην απασχολεί κανένα.Σε όσες εφημερίδες διάβασα δεν βρήκα τίποτα για τον τρόπο γέννησης των κακοποιών.Δεν άκουσα κανένα ραδιόφωνο να λέει κάτι γι΄αυτό το τόσο σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα. Και η Τηλεόραση που βάζει πάνω απ΄όλα την τηλεθέαση γιατί αυτή φέρνει διαφημίσεις και οι διαφημίσεις φέρνουν λεφτά, δεν είδε να υπάρχει ψωμί σ΄αυτό το θέμα. Και δεν το ψάχνει.Βέβαια,στην Ελλάδα γεννήθηκα κι εδώ ζω. Ξέρω καλά τη διανοητική μας οκνηρία,αμάθεια και απερισκεψία.Συνεχίζουμε μηχανικά πολλά πράγματα,απλώς γιατι έτσι τα βρήκαμε όταν γεννηθήκαμε, χωρίς ποτέ μας να σκεφτούμε αν έπρεπε να τα σταματήσουμε ή να τ΄αλλάξουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την εγκληματικότητα. Τη βρήκαμε όταν γεννηθήκαμε και την αποδεχθήκαμε σαν φυσικό κοινωνικό φαινόμενο. Βέβαια κάποιοι λίγοι από μάς σπούδασαν αυτό το φαινόμενο και το ερευνούν. Αλλά ποιός νοιάζεται να τους ρωτήσει τι συμβαίνει κι αν υποάρχουν τρόποι να περιοριστεί;

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΗ ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ

Ξέρετε τι είναι η Δημοκρατία; Μη βιατείτε να απαντήσετε. Είναι η πιο άγνωστη από τις πιο γνωστές λέξεις.Μέχρι σήμερα,όταν μιλάει κανείς για δημοκρατία δεν λέει ουσιαστικά τίποτα ως τη στιγμή που θα υποχρεωθεί να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί μ΄αυτή
τη λέξη. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον ερμηνείες της που η μία είναι εντελώς διαφορετική από την άλλη.Η μία είναι η παραδοσιακή που δόθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία από τους Έλληνες τον 5ο αιώνα π.χ.Σύνφωνα μ΄αυτήν η Δημοκρατία είναι αυτό που λέει η λέξη.Κράτος του Δήμου. Κράτος του λαού. Αλλά προσέξτε κάτι πολύ σημαντικό.Αυτή η Δημοκρατία θεωρεί το λαό ενιαίο.Είναι το σύνολο των ενηλίκων πολιτών της χώρας.Ξέρει
ότι υπάρχουν διαφορές και αντιθέσεις.Αλλά,για να μη καταλήγουν σε συγκρούσεις και να μπορεί η κοινωνία να λειτουργεί ομαλά,εφαρμόζετα η αρχή της πλειοψηφίας. Σπουδαία αρχή,που όμως πολλοί παρεξηγούν.Πιστεύουν ότι οι πιο πολλοί έχουν δίκιο και γι΄αυτό πρέπει να επικρατούν οι απόψεις τους.Είναι λάθος όμως. Η αρχή της πλειοψηφίας δεν
έχει καμμιά σχέση με την ορθότητα των απόψεων της κάθε πλευράς.Έχει μόνον αριθμητική αξία. Είναι δηλαδή,απλώς,ένας τρόπος λήψεως αποφάσεων. Αν δεν ισχύει αυτός, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.Δεν υπάρχει τρίτη λύση. Η Δημοκρατία εξασφαλίζει στους πολίτες τις πολιτικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα που αποτελούν προϋπόθεση εκ των ών ουκ άνευ για ν΄αυτοκυβερνηθούν.Αλλά,το τί θα κάνουν, θα εξαρτηθεί από το αν διαβάζουν και γνωρίζουν πως λειτουργεί η οικονομία, λόγου χάρη, ώστε να είναι σέ θέση να κρίνουν την κάθε πολιτική που ασκείται γι΄αυτήν.
Εξυπακούεται ότι στο πλαίσιο της δημοκρατίας μπορούν να λειτουργήσουν όλα τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα,συμπεριλαμβανομένου και του σοσιαλισμού. Η Δημοκρατία δεν ειναι σοσιαλισμός ούτε καπιταλισμός,Είναι το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα στα δύο.
Εναντίον αυτής της Δημοκρατίας ξεσηκώθηκε ο μαρξισμός κατά τα μέσα του 19ου αιώνα.Αρνήθηκε ότι η κοινωνία είναι απλώς το σύνολο των ενηλίκων πολιτών που την αποτελούν.Η κοινωνία,κατ΄αυτόν,είναι διαιρεμένη σε τάξεις που η μία εκμεταλλεύται
και καταπιέζει την άλλη. Τους καπιταλιστές, δηλαδη,τους λεφτάδες που αποτελούν μια μικρή μειοψηφία και τους προλετάριους με τους φτωχούς αγρότες που αποτελούν τη μεγάλη
πλειοψηφία.Αλλά οι καπιταλιστές,με τον πλούτο,τη δύναμη και την επιρροή που έχουν καταφέρνουν με διάφορους τρόπους,ακόμη και με την ίδρυση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων
να κατέχουν την εξουσία. Το προλεταριάτο,οι εργαζόμενοι δηλαδή,δεν είναι καθόλου εύκολο να πάρουν την εξουσία με εκλογές.Αλλά και αν ακόμα την πάρουν,δεν μπορούν να την κρατήσουν και να κάνουν τις μεγάλες αλλαγές που θέλουν.Μόνο με την πάλη των τάξεων και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου,δηλαδή της δικτατορίας του κομμουνιστικού κόμματος που τους εκπροσωπεί,μπορούν να κάνουν αυτές τις αλλαγές.Και όπως ξέρουμε,επιχείρησαν τα κομμουνιστικά κόμματα να τις κάνουν στην Ευρώπη από το 1917 ως το 1989-90,αλλ΄απέτυχαν.Έμεινε όμως ο μαρξισμός σαν ιδεολογία που την ασπάζονται πάρα πολλοί μέχρι σήμερα. Αυτούς εκπροσωπεί στην Ελλάδα το ΚΚΕ που έχει έτσι μιαν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη δημορατία από τους άλλους.Όσους δηλαδή διάβασαν κι έμαθαν τι περίπου είναι αυτό το πράγμα

To έχω ξαναπεί. Θα το πω κι εδώ γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό και πρέπει να κατανοηθεί όσο γίνεται ευρύτερα. Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα.Αλλά είναι και το πιο δύσκολο και το πιο απαιτητικό. Δεν κάνει για όλους. Και κυρίως δεν κάνει βλάκες,όσο έξυπνοι κι αν είναι Γιατί η βλακεία δεν είναι έλλειψη εξυπνάδας.Η έξυπνάδα είναι ένα σπίθισμα του μυαλού. Δεν είναι γνώση ούτε σοφία. Τη γνώση και τη σοφία μπορούμε να τις αποκτήσουμε μόνο με το διάβασμα. Και το διάβασμα είναι αποτέλεσμα νοημοσύνης,που δεν είναι βέβαια ζήτημα επιλογής.Ή γεννιέσαι μ΄αυτήν ή δεν γεννιέσαι Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι καθόλου βλάκες,αλλά δεν διαβάζουν.Ή έχουν πολλά άλλα πράγματα να κάνουν ή απλώς βαριώνται. Όσοι όμως,για οποιοδήποτε λόγο,δεν διαβάζουν, δεν κάνουν για τη Δημοκρατία. Γιατί,απλούστατα δέν ξέρουν βασικά πράγματα που είναι αναγκαια για να λειτουργήσουν ως πολίτες. Ενώ όμως, για να οδηγήσεις ένα αυτοκίνητο,πρέπει να μάθεις οδήγηση και να πάρεις και δίπλωμα,για να καθησεις στο τιμόνι της χώρας σου,δεν σου ζητάνε τίποτα.Μα,θα πείτε,εγώ δεν κάθομαι σε κανένα τιμόνι. Σύμφωνοι. Αλλά,εσείς βάλατε κάποιους εκεί,με την ψήφο σας,να κουμαντάρουν, όχι απλώς ένα αυτοκίνητο,αλλά την ίδια τη χώρα σας. Τους εαυτούς σας δηλαδή.Δεν το καταλαβαίνετε αυτό; Δεν είναι περίεργο. Πάρα πολλοί άλλοι πριν από σας και για τους ίδιους ακριβώς λόγους,δηλαδή τη διανοητική τους οκνηρία και αμάθεια,προκάλεσαν πολύ μεγαλες ζημιές.Ακόμα τις πληρώνουμε.Και θα εξακολουθήσουμε να παθαίνουμε τα ίδια όσο δεν θα μπορούμε να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε.

ΜΙΚΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΜΙΚΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ


Φ Α Σ Τ Φ Ο Υ Ν Τ Σ Τ Η Σ Κ Ε Ψ Η Αυτά που θα πω παρακάτω τα έχω γράψει στα βιβλία μου. Όμως τα βιβλία μου δεν είναι γνωστά. Δεν τα διαφήμισα. Ούτε και τα διέθεσα σε βιβλιοπωλεία για να πουληθούν. Τα τύπωσα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και τα κράτησα στο σπίτι μου. Αυτό που μ΄ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να μην πεθάνουν και χαθούν μαζί μου όσα διάβασα κι έμαθα μιαν ολόκληρη ζωή. Σκέφτηκα, όμως, να τα παρουσιάσω μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ ώστε να τα διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται,χωρίς νά ψάχνουν να τα βρουν για να τ΄αγοράσουν. Όσο για τους βιαστικούς, που δεν έχουν πολύ αγαθές σχέσεις με το βιβλίο, είπα να εφαρμόσω τη μέθοδο του φαστ φούντ. Να κόψω, δηλαδή,σε μικρές μπουκιές το διάβασμα σημαντικών αλλά όχι γνωστών γεγονότων, ώστε να τα καταπιούν πιο εύκολα. Αν δεν τους κάτσουν στο λαιμό βέβαια.


Θ Ε Μ Ε Λ Ι Α Μ Α Σ : Ο Ι Μ Υ Θ Ο Ι

Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο λαός του Θεού ήταν ο λαός του Ισραήλ. Κάποια πολύ μακρυνή εποχή ζούσε στην Αίγυπτο. Οι Φαραώ τον είχαν σκλάβο. Ενας Φαραώ μάλιστα είχε δώσει εντολή στους ανθρώπους του να θανατώνουν όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων. Μόνο τα θηλυκά μπορούσαν να ζήσουν. Αλλά, η μητέρα του Μωυσή, μόλις γεννήθηκε τον φάσκιωσε καλά και τον έκρυψε σε μιαν ακροπoταμιά. Εκεί τον βρήκε μια κόρη του Φαραώ. Το μωρό της άρεσε. Το πήρε,λοιπόν, το φρόντισε,το ανάθρεψε και όταν μεγάλωσε το έστειλε στους μεγάλους δασκάλους της Αιγύπτου που ήταν όλοι ιερείς ,βέβαια. Εκεί τον έμαθαν όλα τα κόλπα για να κοροϊδεύει τον κόσμο και να μπορεί έτσι να τον κουμαντάρει πιο εύκολα. Και το πιο αποτελεσματικό απ΄αυτά τα κόλπα, ήταν να εμφανίζεται ως κολλητός του Θεού. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πιστός εκτελεστής των εντολών του.Ο Θεός, εν τω μεταξύ, δεν άντεχε να βλέπει το λαό του να υποφέρει κάτω από τη φαραωνική καταπίεση. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον πάρει από την Αίγυπτο και να τον μεταφέρει στη γη των Χαναναίων και των Χετταίων, όπου έρραιε μέλι και γάλα. Συμβούλεψε,όμως, τον Μωυσή να μη φυγαδεύσει λαθραία το λαό του από την Αίγυπτο. Να πάει και να ζητήσει από το Φαραώ να τον αφήσει να φύγει. Ο Μωυσής υπάκουσε. Αλλά ο Φαραώ ήταν ανένδοτος. Τους Εβραίους τους ήθελε εκεί, σκλάβους. Λες και οι δικοί του ήταν ελεύθεροι. Καθώς φαίνεται όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, πόσο ζόρικος ήταν ο Θεός τους.
Όταν ο Θεός των Εβραίων έμαθε την αρνητική απάντηση του Φαραώ έγινε έξω φρενών. Έβαλε το Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά ενός ποταμού. Αυτά έγιναν αμέσως αίμα. Και έγιναν αίμα και τα νερά όλων των άλλων ποταμών. Αλλά το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Θανατώθηκαν όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Έπεσε χαλάζι και φωτιά. Τέτοιο κακό δεν το είχαν ξαναδεί οι Αιγύπτιοι από κτίσεως κόσμου. Πυκνά σμήνη ακρίδων εμφανίστηκαν σε όλη την Αίγυπτο και κατάστρεψαν ό,τι είχε μείνει από το χαλάζι. Τρεις μέρες έπεσε ψηλαφητό σκοτάδι. Ήταν τόσο πηχτό που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλο. Τα βατράχια βγήκαν από τις λίμνες και τα ποτάμια,χώθηκαν στα σπίτια των Αιγυπτίων και τα καταβρώμισαν. Και τα σώματα των Αιγυπτίων γέμισαν πληγές. Το ωραίο είναι ότι μετά από κάθε θεομηνία ο Φαραώ φόρτωνε ψέμματα τους Εβραίους και το Θεό τους. Τους έλεγε ότι αν σταματήσει το κακό θ΄αφήσει τους Εβραίους να φύγουν. Η θεομηνία σταματούσε αλλά ο Φαραώ έπαιρνε πίσω το λόγο του. Κι έτσι ο Θεός τούστελνε νέα θεομηνία.
Βέβαια, κάποια στιγμή οι Εβραίοι και ο Θεός τους εδέησε επιτέλους να καταλάβουν ότι αυτός ο θεομπαίχτης ο Φαραώ τους κορόιδευε. Και ναι μεν, για τον λαό δεν γίνεται λόγος. Όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής ήτανε «πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ατσίδες τους Έλληνες. Ισχύει για κάθε λαό . Αλλά τι να πούμε για το Θεό που μας έμαθαν να πιστεύουμε; Κάθε καλός Χριστιανός ξέρει ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και παντογνώστης. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Αλλά, πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο Φαραώ τον κορόιδευε; Και γιατί έρριξε τόσα δεινά στον ταλαίπωρο λαό της Αιγύπτου, που δεν έφταιγε σε τίποτα και όχι στο Φαραώ που ήταν υπεύθυνος για τα πάντα; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του και ας πάμε παρακάτω.
Αποφάσισε,λοιπόν,ο Θεός των Εβραίων,μαζί με τον κολλητό του το Μωυσή να απομακρύνουν το λαό τους από την Αίγυπτο με το έτσι θέλω. Ο Φαραώ τους κυνήγησε. Έστειλε εναντίον τους 600 από τα καλύτερα άρματά του και όλο το ιππικό του. Τους έφτασε στην Ερυθρά Θαλασσα. Κι εκεί σίγουρα θα τους έπιανε και θα τους έστελνε πίσω. Αλλά εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή ο Θεός είπε στο Μωυσή να υψώσει το χέρι του και να δείξει προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Τότε, το νερό σχίστηκε στα δύο. Άνοιξε ένας φαρδύς διάδρομος. Κι από κει πέρασαν οι Εβραίοι απέναντι, αβρόχοις ποσί. Αλλά, όταν μπήκαν στο νερό τα άρματα και το ιππικό του Φαραώ, η θάλασσα έκλεισε πάλι από πάνω τους και τους έπνιξε. Αυτά μας λέει η Παλαιά Διαθήκη. Και η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος,προλογίζοντας την έκδοσή της του 1981,μας βεβαιώνει με βαθειά ευλάβεια και χωρίς κανένα ενδοιασμό, ότι αυτό το ιερό βιβλίο:
«Παραμένει εσαεί πηγή της θείας αποκαλύψεως,θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας,ανεκτίμητος περιουσία της ανθρωπότητος, πνεύμων του παγκοσμίου πολιτισμού»
Μην ψάξετε όμως να βρήτε ιστορικές μαρτυρίες που να βεβαιώνουν ότι αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη συνέβησαν πραγματικά. Θα είναι μάταιος κόπος. Ούτε η ιστορία του Ισραήλ ούτε η ιστορία της Αιγύπτου μιλάνε για τέτοια πράγματα. Πρόκειται για θεολογικούς μύθους που έπλασαν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι στο Ισραήλ για φοβερά καθυστερημένους και αμαθείς ανθρώπους. Κι εμείς οι πανέξυπνοι Έλληνες, πετάξαμε στα σκουπίδια τά δικά μας θεολογικά παραμύθια που,πάντως, δεν καταδυνάστευαν την ανθρώπινη νόηση, για να βάλουμε στη θέση τους τις ιουδαϊκές τερατολογίες. Aς μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό πνεύμα έλαμψε κάποτε ακριβώς γιατί ήταν πολύ πιο ανεξάρτητο από θρησκευτικά δεσμά, απ΄όσο είναι σήμερα.
Π Ω Σ «Ε Σ Ω Θ Η Κ Α Ν» Ο Ι Ε Β Ρ Α Ι Ο Ι Στο ευαγγέλιό του, ο Ματθαίος γράφει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιό του για να σώσει και να ποιμάνει το λαό του. Δηλαδή, το λαό του Ισραήλ. Δεν είναι γνωστό πως είχε πληροφορηθεί τις προθέσεις του Θεού. Ένα είναι το βέβαιο πάντως. Από τότε που ο Θεός έστειλε το γιο του να τους σώσει, οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Από το κακό στο χειρότερο πήγαν.
Το 66 μ.Χ. επειδή, προφανώς δεν περίμεναν τίποτε από τον ουρανό, ξεσηκώθηκαν εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Ο Νέρων έστειλε εναντίον τους τον στρατηγό Βεσπασιανό. Αλλ΄αποδείχθηκε ότι το έργο του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι Εβραίοι πρόβαλαν ισχυρή και πεισματώδη αντίσταση. Χρειάσθηκαν πάνω από δύο χρόνια στον Ρωμαίο στρατηγό για να καταλάβει τα κυριώτερα επαναστατικά κέντρα των Εβραίων.
Αλλά το 68 ο Νερων αυτοκτόνησε. Και το 69 ο Βεσπασιανός ανακηρύ-χθηκε αυτοκράτορας και αναχώρησε για τη Ρώμη. Άφησε,λοιπόν,το γιο του τον Τίτο στο Ισραήλ για να ολοκληρώσει την καταστολή της επανά-
στασης των Εβραίων. Και φαίνεται ότι έκανε πολύ καλή δουλειά εις βάρος των επαναστατών φυσικά. ‘Εσφαξε πολλές χιλιάδες Εβραίους,που ο Θεός δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει. Ούτε έκανε τίποτα, φυσικά, για να εμποδίσει ή να τιμωρίσει τους
ξένους κατακτητές. Έτσι, εντελώς ανενόχλητος ο Τιτο έκαψε τη συναγωγή τους, άρπαξε τα ιερά σκεύη της και με πολλούς επιφανείς Εβραίους που είχε αιχμαλωτίσει, πήγε στη Ρώμη όπου ακολούθησε η καθιερωμένη πορεία θριάμβου.
Έμειναν, πάντως, πολλοί Εβραίοι ακόμη στο Ισραήλ,που εξακολούθησαν να ζούν με το όνειρο της απαλλαγής τους από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτοί επαναστάτησαν για δεύτερη φορά το 132 εναντίον των Ρωμαίων. Τώρα, όμως, είχαν αποκτήσει και μεσσία. Ήταν ο Βάρ Κοχεβά
μεσσία. Ήταν ο Βαρ Κοχεβά που ο ραβίνος Ακίβα τον παρουσίασε ως τον νέο σωτήρα που τον είχε στείλει ο Θεός για να σώσει το λαό του Ισραήλ. Ούτε λέξη για τον Ιησού. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για όσους έχουν μυαλό και το χρησιμοποιούν.
Στο Ισραήλ δεν αναστήθηκε ποτέ κανένας. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε βουήξει ο κόσμος, από την πρώτη στιγμή. Δεν θα χρειαζόταν να περάσει μισός αιώνας για ν΄αρχίσουν κάποιοι να ενδιαφέρονται για κάτι που τους είχε διαφύγει εντελώς όταν υποτίθεται ότι συνέβη. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι οι Εβραίοι κατά τον δεύτερο ξεσηκωμό τους, αγνοούσαν ότι ο Θεός τους είχε στείλει το γιο του για να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για χάρη τους, χωρίς λόγο. Το πολύ να είχαν ακούσει μετά το 60 κάποιες διαδόσεις περί Ιησού στις οποίες δεν είχαν δώσει καμμιά σημασία. Είχαν βαρεθεί τις τερατολογίες .Γι΄αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο στο ραβίνο τους να τους βρει καινούργιο μεσσία. Σίγουρα ο Χριστός είχε πεθάνει και είχε ταφεί, άγνωστο πως και που,χωρίς να μάθει ότι ηταν γιος Θεού που επρόκειτο να αναστηθεί. Και για να μη σας μείνει καμμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Θεός που να χολοσκάει για τους Εβραίους,παρακολουθήστε τη συνέχεια.
Ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός,έστειλε έναντόν των απελπισμένων Εβραίων, το στρατηγό Σεβήρο. Αυτός κατέστειλε την επανάστασή τους και σκότωσε το μεσσία που επρόκειτο να τους σώσει. Και φυσικά σκό- τωσε πάρα πολλούς Εβραίους και πήρε σκληρά μέτρα κατά των επιζώντων. Τους απαγόρευσε να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Μετέβαλε την Ιερουσαλήμ σε ελληνορωμαϊκή πόλη και της άλλαξε όνομα. Τη βάφτισε Αιλία Καπιτωλίνα. Και έχτισε σ΄αυτήν ναό του Δία και της Αφροδίτης. Κυριολεκτικά, έσβησε το Ισραήλ από το χάρτη.
Από τότε,άρχισε η διασπορά των Εβραίων που είχαν απομείνει. Και το κράτος που είχε αγαπήσει τόσο πολύ ο Θεός ώστε να θυσιάσει γι΄αυτο τον μονογενή γιο του, εξαφανίστηκε για 1.816 χρόνια. Και οι προφήτες που είχαν κατά κόρον επικαλεσθεί οι ευαγγελιστές για να θεμελιώσουν τις φανταστικές τους θρησκευτικές ιστορίες,δεν κατάφεραν να προβλέψουν το σπουδαιότερο. Δηλαδή, τον αφανισμό του Ισραήλ.









Η Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α : ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΗ ΝΟΗΣΗ



Η θρησκεία είναι ένας δείκτης νοημοσύνης που δεν μας κολακεύει καθόλου. Προτιμώ να τη χαρακτηρίζω δείκτη βλακείας ή δείκτη διανοητικής ανεπάρκειας. Αλλά οι ευσεβείς πιστοί ενοχλούνται από τέτοιους χαρακηρισμούς. Πιστεύουν πως όταν λες τέτοια πράγματα θα σε κάψει ο Θεός. Τους διαφεύγει ότι για να σε κάψει κάποιος πρέπει να υπάρχει. Και Θεός,όπως αυτός που τους έμαθαν να πιστεύουν από μικρά παιδιά,δεν υπάρχει. Έίναι γνωστο ότι,κανένας από μας δεν τον βρήκε μόνος του. Και σχεδόν κανένας από μας δεν διάβασε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη για να δει αν αξίζει να πάρει στα σοβαρά αυτά που λενε.
Μόλις γεννηθούμε, μας βουτάνε σε μια κολυμπήθρα. Και δεν μας δίνουν μόνον ένα όνομα. Μας δίνουν και μια θρησκεία. Μας τη δίνουν δηλαδή,σε μια στιγμή που είμαστε μόνο μαμ,κακά και νάνι. Αν γεννιώμαστε κάπου αλλού μπορεί να μας έδιναν μιαν άλλη θρησκεία. Κι αυτή η θρησκεία να μας δίδασκε ότι ο Χριστιανισμός μας εξαπατά. Ο Ιησούς δεν ήταν γιος του Θεού,ούτε και αναστήθηκε μετά τον θάνατό του που δεν ξέρουμε αν ήταν μαρτυρικός. Η βάπτιση,λοιπόν, είναι μια πανηγυρική ομολογία ότι δεν μας χρειάζεται καθόλου μυαλό για να γίνουμε Χριστιανοί. Μυαλό χρειάζεται και μάλιστα πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα για να πάψουμε να είμαστε Χριστιανοί. Ακριβέστερα, για να πάψουμε να είμαστε θρησκευόμενοι. Να πάψουμε,δηλαδή, να ασπαζόμαστε βλακωδώς, θεολογικά παραμύθια. Φυσικά,αν το μυαλό μας είναι τόσο λίγο ώστε να πιστεύουμε πράγματα που δεν υπάρχουν,επόμενο είναι να δεχόμαστε και τα θαύματα. Όταν συμβεί κάτι απροσδόκητο και ανεξήγητο, είναι πολύ πιο εύκολο να ξοφλάμε φωνάζοντας θαύμα θαύμα,παρά να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λιγάκι. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλάβεις ότι θαύματα δεν υπάρχουν. Αυτά πού λέμε θαύματα είναι η άγνοια των παραγόντων που προκαλούν ένα φαινόμενο ή ένα γεγονός. Αλλά χρειάζεται ικανό μυαλό και πολύ διάβασμα για να τα καταλάβεις αυτά τα πράγματα
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν πειράζει αν μας φόρτωσαν ολόκληρη θρησκεία από τότε που είμαστε μωρά. Μεγαλώνοντας μπορούμε να το ξανασκεφτούμε το ζήτημα ωστε και να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε. Αυτό όμως δείχνει απλώς άγνοια της πραγματικότητας Η κοινωνία μέσα στην οποία βρεθήκαμε είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην αφήνει ούτε χαραμάδα για να περάσει το φως της αμφιβολίας και της έρευνας. Η ελεύθερη σκέψη στους μεγάλους τομείς των ανθρωπίνων αναζητήσεων είναι σχεδόν αδύνατη. Μέσα στην οικογένεια, όλοι προσπαθούν να βάλουν το νέο παιδί που γεννήθηκε,στο δρόμο του Θεού. Μόλις αρχίσει να συνεννοείται μαζί τους και να καταλαβαίνει τον κόσμο,αρχίζει η προπόνησή του ως Χριστιανού. Μαθαίνει να κάνει το σταυρό του,να προσεύχεται και να παρακαλάει το Θεό. Νηστεύει και συμμετέχει στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της οικογένειας όσο τo επιτρέπει η ηλικία του και η κρίση,βέβαια,των δικών του. Κι έρχεται έπειτα το σχολείο να ολκληρώσει το έργο της οικογένειας,όσο θα μείνει,βέβαια, το παιδί σ΄αυτό. Τα θρησκευτικά δεν είναι μάθημα. Είναι κατήχηση. Και δεν μαθαίνουν το παιδί να σκέπτεται. Το μαθαίνουν να πιστεύει και μάλιστα απόλυτα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Καιτο προειδοποιούν ότι έτσι και ξεφύγει έστω και ελάχιστα από το δρόμο πουτου δείχνουν,αλοίμονό του. Θα πέσει σίγουρα σε κάποια από τις πολυάριθμες παγίδες που έχει στήσει στο διάβα του ο διάβολος.
Αλλ΄αν και είναι καίριος ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου, δεν είναι βέβαια ο μοναδικός. Ολόκληρη η κοινωνία με τα όργανα που την εκπροσωπούν αναλαμβάνει στη συνέχεια να προστατεύει και μάλστα με τρόπο πολύ αποτελεσματικό τα μυαλά των μελών της από κάθε ανευλαβή εκτροπή. Το δικαίωμα των Ελλήνων να κοροιδεύουν τους εαυτους τους προστατεύεται από το Σύνταγμα. Αλλά δεν προστατεύεται καθόλου το δικαίωμά όσων έχουν το θράσος να σκέπτονται και να ζητούν την αλήθεια στην περίπτωση της θρησκείας. Το άρθρο 13 ορίζει ότι «ηελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αφήστε, δηλαδή, τον κόσμο να κοιμάται. Όποιος τολμήσει να διαταράξει τον ύπνο του,θα βρει το μπελά του. Δεν είναι καθόλου ελεύθερη,επομένως η καταπολέμηση τηθεσμοθετημένης βλακείας. Το άρθρο 16 ορίζει ότι μία από τις κύριες φροντίδες του κράτους είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Καταλαβαίνετε τι λέει; Λέει ότι το κράτος,αντί να ενθαρρύνει τη φιλοσοφική και επιστημονική αναζήτη-ση της αλήθειας,αναλαμβάνει το ίδιο να διαδώσει το θρησκευτικό σκοταδι- σμό με τα τεράστια μεσα που διαθέτει και με την πολύ ουσιαστικ σύμπρα –ξη φυσικά της Εκκλησίας.
Και τι μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί; Τίποτα. Απολύτως τίποτα! Ακόμη κι αν βλέπουν που πάει η κατάσταση, είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετούν. Αυτήν θέλει ο λαος . Και αν δεν πάνε με τα νερά του, θα βλέπουν τη Βουλή μόνον απέξω






Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ



Δεν μπορέσαμε ποτέ μας να αυτοκυβερνηθούμε. Σαν λαός εννοώ. Γιατί άνθρώπους ικανούς να χειριστούν τις υποθέσεις μας,πάντοτε είχαμε. Κατά τύχην, όμως ,τους χρησιμοποιούσαμε. Και τη στιγμή που τους είχαμε πιο πολύ ανάγκη, τους





διώχναμε για να βάλουμε στη θέση τους λοβιτουρατζήδες δημαγωγούς που μας χάιδευαν τ΄αυτιά.
Εξ αιτίας της αδυναμίας μας ν΄αυτοκυβερνηθούμε,μας επιβλήθηκε πολλές φορές δικτατορία. Σε καμμιάν απ ΄αυτές ο λαός δεν αισθάνθηκε ότι του αφαιρέθηκε κάτι το πολύτιμο για το οποίο θ΄άξιζε ν΄αγωνιστεί. Θα περιοριστώ στις δύο τελευταίες του 1936 και του1967. Καμμιάν απ΄αυτές δεν εμποδίσαμε και καμμιά δεν ανατρέψαμε. Η πρώτη έπαψε να υπάρχει όταν κατέλαβαν τη χώρα οι Γερμανοί. Και η δεύτερη εξαφανίστηκε το Νοέμβριο του 1974, όταν έπειτα από δικά της τραγικά λάθη εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο και κατέλαβαν μεγάλο μέρος του εδάφους της. Δεν χρειάστηκε ηρωισμός και από κανένα για να πέσει η χούντα του Ιωαννίδη. Το πώς βγήκε απ΄αυτή την αξιοθρήνητη ιστορία η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου είναι μια άλλη ιστορία. Σ΄αυτό τον τόπο,τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να γίνουν πιθανά. Και ο ηρωισμός μπορεί μια χαρά να πάει χέρι-χέρι με τη βλακεία.
Οι νεαροί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο στις 15 Νοεμβρίου του 1973,για να ρίξουν τη χούντα, έπαιξαν, χωρίς να το θέλουν, το παιχνίδι του ταξίαρχου Ιωαννίδη. Αυτός δεν ήθελε τις εκλογές που είχαν ήδη δρομολογήσει ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζινης Ήθελε την παράταση της δικτατορίας. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί είχε τις δυνάμεις ασφαλείας στα χέρια του. Δηλαδή,στρατό και αστυνομία. Αλλά,για να δράσει είχε ανάγκη κάποιαν αφορμή. Καποια δικαιολογία. Αυτή του την έδωσαν,χωρις να το καταλάβουν οι «ήρωες του Πολυτεχνείου». Ο Ιωαννίδης, μπορούσε να τους πετάξει έξω από το Πολυτεχνείο, την ίδια μέρα που μπήκαν σ΄αυτό χωρίς ν΄ανοίξει ρουθούνι. Τους άφησε όμως λιγες μέρες εκεί μέσα να το παίξουν επαναστάτες. Και ήταν πολύ καλοί σ΄αυτό το ρόλο. Οι πιο πολλοί, άλλωστε, δεν πάλευαν για την «αστική» δημοκρατία. Την ήθελαν «σοσιαλιστική» και μάλιστα μαρξιστικού τύπου. Δεν ήξεραν, βέβαια, τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Και,ούτε πήγαινε το μυαλό τους στο ότι επρόκειτο για απλή αλλαγή χρώματος της δικτατορίας. Από μαύρη,δηλαδή, θα γινόταν κόκκινη.
Οι νεαροί του Πολυτεχνείου,λοιπόν, έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ήταν αρκετά ισχυρός για ν΄ακούγεται σ΄ολόκληρη σχεδόν την Αθήνα. Κα μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο Η χούντα αντέδρασε.Βάρεσε στο ψαχνό. Οι νεκροί έφτασαν τους 16 κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 χρονώ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τους ανέβασε στους στους 400. Αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, έλεγε ότι ήταν όλοι τους φοιτητές. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει τιποτα. Ο Ιωαννίδης βρήκε αρκετά όσα έγιναν. Έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και τους έβγαλε όλους έξω. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Και στη συνέχεια έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και κράτησε για τον εαυτό του την εξουσία.
Στον ένα χρόνο που κυβέρνησε δεν κουνήθηκε φύλλο. Και ασφαλώς θα κρατούσε για πολλά χρόνια την εξουσία αν δεν έκανε το τραγικό λάθος να επέμβη στην Κύπρο για να εξοντώσει το Μακάριο. Οι Τούρκοι που καιροφυλακτούσαν,δεν έχασαν την ευκαιρία.




Επετέθησαν εναντίον του νησιού και κατέλαβαν το 38 τοις εκατό του εδάφους του. Η κυβέρνηση του Ιωαννίδη,κυριο- λεκτικά Δεν χρειάστηκε να τη ρίξει κανένας. Και ο στρατηγός Γκιζίκης κάλεσε αμέσως τους πολιτικούς και τους παρέδωσε την εξουσία. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος στη δημοκρατία που ζούμε.
Η εικόνα που παρουσιάζουμε από τότε,είναι ,κατά την επιεικέστερη έκφραση, αξιοθρήνητη. Και η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας μας, είναι η λαμπρή επιτυχία του ΠΑΣΟΚ. Μας κυβέρνησε είκοσι ολόκληρα χρόνια κάνοντας τα αντίθετα απ΄αυτά που μας είχε υποσχεθεί. Εμφανίστηκε ως κόμμα μαρξιστικό. Ξέρετε τι είναι μαρξιστικό; Πρέπει να διαβάσετε πέντε χοντρά ακαταλαβίστικα βιβλία για να το καταλάβετε. Και το έκανε αυτό τις παραμονές της πολιτικής και ιδεολογικής χρεωκοπίας του μαρξιστικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης που συντελέστηκε το 1989-90. Τελικά περιορίστηκε στην πολιτική του βολέμματος,που μας φόρτωσε ένα δημόσιο χρεος 70 τρισεκατομμυρίων δραχμών, από 350 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981. Το 2004 το ΠΑΣΟΚ αντικαταστάθηκε από τη Ν.Δ. Η Χώρα ξεκόλλησε από το τέλμα που την είχε ρίξει το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να κάνει προσπάθειες ν΄ανοίξει το δρόμο για την προσέγγιση των επιπέδων της Κοινότητας. Μάταιος κόπος. Η νέα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το πιο σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια της να κουνήσει αυτό τον τοπο προς τα μπρος, είναι ο λαός της. Αλλά πως να το καταλάβει; Η ίδια έχει εγκωμιάσει πολλές φορές τις ανύπαρκτες αρετές του αντί να τον βοηθήσει να διορθώσει τα χάλια του. Και, φυσικά για να διορθωθούν τα χάλια του λαού – όσο γίνεται βέβαια - πρέπει να αναγνωριστούν. Όχι να εμφανίζονται σαν αρετές και να εγκωμιάζονται. Αλλά ποιο κόμμα τολμάει να κάνει κάτι τέτοιο ; Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει.
Πώς να προκόψει αυτός ο ταλαίπωρος τόπος,όταν ο καθένας από τους ατσίδες που τον κατοικούν προσπαθεί να βρει μια θέση στο Δημόσιο,να παίρνει ένα μισθό και να μην κάνει τίποτα. Και ο κάθε μπαμπάς που το αντέχει η τσέπη του, να προσπαθεί να απαλλάξει τον κανακάρη του από κάθε υποχρέωση προς την ελληνική κοινωνία.




ΟΙ ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα χρόνο πριν τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δηλαδή το 1917, άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη το φαινόμενο του ολοκληρωτισμού. Δεν επρόκειτο για απλή
επιβολή δικτατοριών. Επρόκειτο για επιβολή κοσμοθεωριών και μάλιστα με κάθε μέσο,θεμιτό ή αθέμιτο.
Στην ουσία του,βέβαια,τι φαινόμενο δεν ήταν καθόλου καινούργιο. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να εξουσιάζουν,να ποδηγετούν και να κατευθύνουν τους αλλους. Και πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ανάγκη ν΄ακολουθούν και να κάνουν




ό,τι τους λένε κάποιοι άλλοι. Βοσκοί και κοπάδια. Ηγέτες και οπαδοί. Απλώς, το φαινόμενο, έπαιρνε, την κάθε φορά, τη μορφή που επέτρεπαν,υπαγόρευαν ή ενθάρρυναν οι συνθήκες οι οποίες είχαν διαμορφωθεί σε κάθε χώρα. Και φαίνεται ότι κάποια περίοδο του εικοστού αιώνα, διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιήσει νέα λαμπρά κατορθώματα η παράνοια με την αθέλητη συνδρομή, βέβαια,της λαϊκής αμάθειας , άγνοιας και απερισκεψίας. Το πρώτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε από το Λένιν στη Ρω- σία τον Οκτώβρη του 1917. Βρισκόταν ,ήδη, στον τρίτο του χρόνο ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος,στον οποίο είχε πάρει μέρος και η Ρωσία στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Λένιν δεν είχε διαμορφώσει μια δική του κοσμοθεωρία.Είχε ασπαστεί το μαρξισμό.
Το Φεβρουάριο εκείνου του έτους, μια φιλελεύθερη επανάσταση είχε ανατρέψει τον τσαρισμό στη Ρωσία και είχε ανοίξει το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν είχαν πάρει μέρος σ΄εκείνη την επανάσταση. Ο Λένιν βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία καί όλα τα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος ήταν κλειάσμένα στις τσαρικές φυλακές. Η δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση τους έβγαλ΄έ- ξω,μη γνωρίζοντας, φυσικά, ότι έτσι έσκαβε το λάκκο της. Και οι Γερμανοί έστειλαν το Λένιν πεσκέσι στη Ρωσία,κλεισμένον μέσα σ΄ένα βαγόνι. Ήξεραν τα σχέδιά του. Kαι υπολόγιζαν ότι αν κατόρθωνε να τα πραγματοποιήσει, η Ρωσία θα συνθηκολογούσε κι έτσι θα γλύτωναν από ένα σημαντικό πολεμικό μέτωπο. Κι όπως ξέρουμε, δεν έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους. Ο Λένιν, μόλις γύρισε στην πατρίδα του και ανασυγκρότη- σε το κόμμα των μπολσεβίκων, επιδόθηκε δρατήρια στην επιβολή του κομμουνισμού με τη βία. Ο μαρξισμός δεν αναγνώριζε άλλο τρόπο επιβολής του. Αλλά, στην περίπτωση της Ρωσίας , δεν ήταν καθόλου ευνοϊκός για τα σχέδια του παρανοϊκού που ήθελε ν΄αλλάξει τη μοίρα της με το ζόρι. Σύμφωνα με το μαρξισμό, οι κοινωνίες περνάνε νομοτελειακά, με την πάλη των τάξεων, από το δουλοκτητικό σύστημα στη φεουδαρχία, από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι- σμό,όπου τερματίζεται πάλη των τάξεων,ελλείψει τάξεων και η γίνεται ονειρεμμένη. Για να περάσει όμως μια κοινωνία στο επόμενο στάδιο εξέλιξης πρέπει να ολοκληρώσει το προηγούμενο στάδιο. Η Ρωσία,επομένως, δεν μπορούσε ακόμη να γίνει σοσιαλιστική γιατί απλούστατα ή- ταν μια χώρα μισοφεουδαρχική. Η βιομηχανία τότε μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και,συνεπώς,δεν υπήρχε ακόμη το βιομηχανικό προλεταριάτο που, σύμφωνα με τη θεωρία,θα πρωτοστατούσε σε μια σοσιαλιστική επανάσταση. Μεγάλο το πρόβλημα για το Λένιν. Τι θάκανε τώρα; Θ΄ άλλαζε τον εαυτό του ή θάλλαζε την ιστορία; Άν έκανε το πρώτο, θα έπρεπε ν΄αναβάλει επ΄αόριστον την προλεταριακή επανάσταση, ώσπου να φτιαχτεί το βιομηχανικό προλεταριάτο που θα την επιχειρούσε. Άν έκανε το δεύτερο, θα έπρεπε να επαναστατικοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που υπήρχε και ν΄αναλάβει στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα να δημιουργήσει τη




βιομηχανία που ήταν αναγκαία για να προχωρήσει η χώρα στο σοσιαλισμό. Ο Λένιν έκρινε ότι το δεύτερο ήταν καλύτερο από το πρώ- το. Και, βέβαια, του άρεσε και πιο πολύ. Σίγουρα, του ήταν αφόρητη η σκέψη ότι κάποιος άλλος κάποτε θάπαιρνε τη δόξα της εγκαθίδρυσης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο κι αυτός θάμενε στα αζήτητα της ιστορίας.
Κάθησε, λοιπόν κι έγραψε μια νέα θεωρία συμπληρωματική του μαρξισμού. Σ΄αυτήν υποστήριζε ότι ήταν δυνατή η επανάσταση και η επιβολή του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα και μάλιστα καθυστερημένη. Αυτή θα ήταν ένας αδύνατος κρίκος στην αλυσσίδα του καπιταλισμού που θα μπορούσε να σπάσει ευκολώτερα. Κι αφού συμπλήρωσε έτσι το ιδεολογικό ευαγγέλιο του μαρξισμού προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό στην αρπαγή της εξουσίας. Δεν επρόκειτο για επανάσταση με την έννοια του ξεσηκωμού λαϊκών μαζών. Δεν υπήρχαν τότε στη Ρωσία οι συνθήκες για οποιουσδήποτε ξεσηκωμούς. Ο Λαός ,μετα την επανάσταση του Φεβρουαρίου, είχε πρωτοφανείς ελεθερίες. Κι εκτός από την Προσωρινή Κυβέρνηση που πήγαινε για εκλογές, είχαν αναπηδήσει αυθόρμητα από τους κόλπους του και τα περίφημα σοβιέτ .Δηλαδή, συμβούλια στρατιωτών, ναυτών,εργατων και αγροτών που δεν είχαν καμμιά εξάρτηση. Απλώς τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και το κομμουνιστικού, κατά τις αρχαιρεσίες που γίνονταν στα σοβιέτ, προσπαθούσαν ν΄αυξήσουν σ΄αυτά την επιρροή τους.
Το κόμμα του Λένιν είχε μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα κόμμα. Ήταν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που η δύναμή της υπολογίστηκε γύρω στις 40.000 μέλη. Ο Λένιν κυνηγήθηκε για την παράνομη δραστηριότητά του.
Πέρασε στην παρανομία. Και από κεί οργάνωσε και πραγματοποί- ησε το πραξικόιπημά του. Ένοπλοι κομμουνιστές εισέβαλαν στα Χειμερινά Ανάκτορα και συνέλαβαν όλα τα μέλη της κυβέρνησης που συνεδρίαζαν εκεί. Μόνον ο πρωθυπουργός Κερένσκυ κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή άλλες ομάδες ενόπλων κατέλαβαν όλα τα υπουργεία, τα ταχυδρομεία και τις άλλες καίριες κρατικές υπηρεσίες. Κι έτσι η εξουσία πέρασε στα χέρια του Λένιν. Αυτός ήταν ο « Μεγάλος Οκτώβρης » του 1917, που η σοβιετική προπαγάνδα παρουσίασε στη συνέχεια σαν επικό ξεσηκωμό του λαου.
Άκολούθησε ένας εμφύλιος πόλεμος που κράτησε δύο χρόνια.Ακό- μη κι εμείς στείλαμε στρατεύματα στην Κριμαία για να βοηθήσουμε στην
αποκατάσταση της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας που είχε ανατρα- πεί με τη βία από μιαν ένοπλη μειοψηφία. Αλλά δεν έγινε τίποτα. Οι κομ- νιστές είχαν αρπάξει γερά την εξουσία και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν. Γι αυτό το λόγο , άλλωστε ,απέσυραν αμέσως τη Ρωσία από τον πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό αναγκά- στηκαν να υπογράψουν με τη Γερμανία στο Μπρεσκ Λιτόφσκ μιαν άκρως ταπεινωτική για τη Ρωσία, χωριστή συνθήκη ειρήνης.




Ο κομμουνισμός διέγραψε μια τροχιά 73 χρόνων στη χώρα που επιβλήθηκε. Αλλά, όπως γνωρίζουμε σήμερα, τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβως όπως τα είχε φανταστεί ο Λένιν.
Ο μαρξισμός δεν είχε πει πουθενά ότι ο κομμουνισμός θα επικρατούσε σε μία χώρα και μάλιστα καθυστερημένη και από κει θα βοηθούσε όλες τις άλλες να γίνουν κομμουνιστικές. Σ΄αυτό το ζήτημα ήταν σαφέστατος. Κάθε χώρα θα πήγαινε κάποια στιγμή νομοτελειακά στον κομμουνισμό,με την ακατανίκητη δύναμη φυσικού φαινομένου.Δεν της χρειαζόταν καμμιά βοήθεια απέξω. Αλλ΄ατυχώς, ατυχέστατα, οι άνθρωποι που είχαν επιβάλει τον κομμουνισμό στη Ρωσία είχαν κατακυριευτεί από μια πολύ επικίνδυνη φρεναπάτη. Είχαν πιστέψει ότι η νίκη τους στη χώρα τους – που αποδείχτηκε τελικά συμφορά – τους έδινε το δικαίωμα να υποκινήσουν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο,την επιβολή κομμουνιστικών δικτατοριών σε άλλες χώρες. Ο κομμουνισμός, κατ΄αυτούς,ήταν τόσο σημαντι- κος για το λαό, ώστε ήταν δκαιολογημένη η χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την επιτυχία των επιδιώξεών τους. Αποδέχοντα,δηλαδή,ανενδοίαστα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όπως είπε ο Πασκάλ, οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα, εκτός ίσως σε μιά πολύ μικρή κλίμακα. Σκοποί και μέσα συγχωνεύονται στα αποτελέσμα- τα. Αλλά, ο Λένιν ήταν τόσο φανατισμένος και τόσο παθιασμένος με τη μεγάλη υπόθεση που είχε αναλάβει να επιβάλει, δηλαδή, τον κομμουνισμό σε όλους με το έτσι ιθέλω, ώστε παρώτρυνε τους συντρόφους του να μη διστάζουν να καταφεύγουν ακόμη και σε ψέμματα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους
Αμέσως μετά το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε στην ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς. Η Πρώτη και η Δεύτερη Διεθνής είχαν ιδρυθεί από τους σοσια- lsλιστες το 1864 και το 1899. Αλλά ήταν εντελώς ανεπαρκείς για τους Ρώσους κομμουνιστές Αυτοί ήθελαν μια δική τους, αμιγώς κομμουνιστική Διεθνή που να υπηρετεί τυφλά τις δικές τους επιδιώξεις. Και ξεκαθάρισαν στο καταστατικό της ότι :
« Η Κομμουνιστική Διεθνής έχει ως σκοπό τον ένοπλον αγώ-
να για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξεως και την ί-
δρυση της διεθνούς δημοκρατίας των σοβιέτ, που είναι ο
πρώτος σταθμός στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταργή-
σεως κάθε κυβερνητικού συστήματος.
Η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί τη δικτατορία του
προλεταριάτου ως το μοναδικό μέσο για ν΄αποσπασθεί η
ανθρωπότης από τις φρικαλεότητες του καπιταλισμού. Και
η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί την εξουσία των σοβιέτ ως
τη μόνη της δικτατορίας του προλεταριάτου που επιβάλλει
η ιστορία»








Ξέρουμε,βέβαια, σήμερα ότι η δικατορία του προλεταριάτου δεν ήταν καθόλου προσωρινή. Κράτησε ως το τό τέλος του μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη [1989-90]. Και στοίχισε εκατομμύρια νεκρούς ,που εκτελέστηκαν ως ταξικοί εχθροί του προλε- ταριάτου ή πέθαναν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Όλα τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα, μπορούσαν να γίνουν μέλη της Γ΄Διενούς. Αλλά υπό έναν απαράβατο όρο. Να αποδεχθούν,χωρίς επιφυλάξεις, τους 21 όρους της. Από τη στιγμή όμως που τους αποδέχονταν, έχαναν κάθε ανεξαρτησία και αυτοτέλεια. Γίνονταν τμήματα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Αυτού του επιτελείου τις αποφάσεις και τις εντολές έπρεπε να εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία.
Η Κομμουνιστική Διεθνής ,τους ξεκαθάριζε με τους 21 όρους της, ότι δεν είχαν καμμιά σχέση με τα κοινοβουλευτικά κόμματα που αγωνίζονταν να κερδίσουν την πλειοψηφία και να κυβερνήσουν με τη συγκατάθεση όλων των άλλων. Τα κομμουνιστι- κα κόμματα έπρεπε να συγκεντρώσουν μόνο τη δύναμη που τους ήταν αρκετή για να καταλάβουν την εξουσία με επαναστατική βία και να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τη δικτατορία τους, δηλαδή. Αν η χώρα ενός κομμουνιστικού κόμματος της Διεθνούς βρισκόταν σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση,τότε το κόμμα αυτό έπρεπε να κάνει ό,τι μπορούσε για να χάσει η χώρα του και να κερδίσει η Σοβιετική Ένωση.
Τέλος, τα κόμματα που ανήκαν στη Διεθνή, έπρεπε πλάϊ στο νόμιμο μηχανισμό τους να συγκροτήσουν και ένα μηχανισμό παράνομο. Και μ΄αυτόν να κάνουν κρυφή προπαγάνδα στο στρά- τευμα και να σχηματίζουν αφανείς πυρήνες στις συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις και να τις ρυμουλκούν με τρόπο στην κοίτη των δικών τους επιδιώξεων.
Πολύ όμως πιο αποτελεσματική και επικίνδυνη έγινε η Διεθνής μετά το 7Ο Συνέ- δριό της που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935. Ο Γενικός Γραμματέας της Γκεόργκη Δημητρώφ εισηγήθηκε σ΄εκείνο το συνέδριο την περίφημη τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων,που ήταν υποχρεωτική για ολα τα κομμου-νιστικά κόμματα. Είχε καταλάβει, φαίνεται, η ηγεσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ότι μόνο με τη διάδοση της κομμουνινιστικής ιδεολογίας, δεν μπορούσαν τα Κ.Κ. να συγκεντρώ- σουν τις λαϊκές δυνάμεις που ήταν αναγκαίες για να πάρουν την εξουσία στις χώρες τους. Έπρεπε να μαζέψουν όσους περισσότερους μπορούσαν ανύποπτους και απληροφόρη- τους ανθρώπους σε οργανώσεις με αθώους παραπλανητικούς τίτλους. Μπορούσαν, για παράδειγμα, να φτιάσουν ένα «κίνημα ειρήνης» και να καλέσουν όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη να πυκνώσουν τις τάξεις του «ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις». Άλλο τώρα τί θα τους έκαναν μαντρωμένους εκεί μέσα οι κομμουνιστές που ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν. Ο Δημητρώφ εξήγησε με πολύ γλαφυρό τρόπο και μ΄ένα παράδειγμα από την ελληνική μυθολογία στους συντρόφους του το νόημα της νέας τακτικής:




«Σύντροφοι –τους είπε- θυμάστε την παλιά ιστορία για την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία ήταν οχυρωμένη
με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά στρατεύματα που επιτίθεντο εναντίον της. Και τα επι-
τιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα,
δεν μπορούσαν να νικήσουν, ως τότε που με τη βοή-
θεια του Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν
μέσα στους κόλπους του εχθρού. Εμείς οι επαναστά-
τες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευό- μαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική απέναντι στο
φασιστικό εχθρό μας».

Δεν ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονταν τα μυαλά των ανθρώπων που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν μια τέτοια διεθνή πρακτική. Οι ιστορικές συνέπειες, πάντως, της εφαρμογής της υπήρξαν ολέθριες. Ελάχιστες αμφιβολίες έχω ότι τα προβλήματα μας, εσωτερικά και διεθνή δεν είναι οικονομικά,πολιτικά και ιδεολογικά. Είναι διανοητικά. Eξαρτώνται, κατά κύριο λόγο, από το μυαλό μας. Από το διανοητικό μας όργανο. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν περάσει απ΄αυτό το όργανο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Εκτός αν είμαστε υπνοβάτες ή τρελλοί .Και το ένα μυαλό σκέπτεται και κάνει για το ίδιο ζήτημα εντελώς διαφορετικά απ΄αυτά που σκέπτεται και κάνει ένα άλλο. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε.

-------------------------------- Το δεύτερο ολοκληρωτικό κρατος επιβλήθηκε το 1922 στην Ιταλία από το Μουσσολίνι. Και ήταν αντίδραση στο πρώτο. Η τα- κτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν πολύ αποτελεσματική και επικίνδυνη. Τα Κ.Κ. που ανήκαν στη δύναμή της, αν δρούσαν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είχαν μεγάλες δυνα- τότητες να στρατολογήσουν οπαδούς. Κι αυτούς τους χρησιμοποιούσαν για να διεισδύσουν παντού και να σχηματίσουν αφανείς κομμουνιστικούς πυρήνες στα συνδικάτα, στίς άλλες κοινωνικές ορανώσεις, στον κρατικό μηχανισμό και στο στρατό.
Βέβαια, το αποτέλεσμα θα κρινόταν από το είδος του λαού που μέσα του δρούσαν. Αν το διανοητικό, το μορφωτικό και το πολιτικό του επίπεδο ήταν υψηλό, οι



δυνατότητες των κομμουνιστών ήταν αντίστοιχα περιοσμένες. Και, πραγματικά, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα κόμματα της Διεθνούς δεν μπόρε- σαν να κάνουν τίποτα. Οι ίδιοι οι λαοί τους προστάτευσαν τις ε- λευθερίες τους. Γιατί γι΄αυτό πραγματικά επρόκειτο. Η πάλη των τάξεων ήταν ένας πολιτικός μύθος που τον σκαρφίστηκε ο Καρλ Μαρξ.
Το πρώτο μεγάλο υποψήφιο θύμα τους ήταν η Ιταλία. Ο λαός της δεν έδινε δεκαράκι για τα πολιτικά προβλήματα από τα οποία κρεμόταν η τύχη του. Δεν ήξερε αλλά ούτε κι ενδιαφερόταν να μάθει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα που ήταν αναγκαία για να προστατεύσει τον εαυτό του. Η χώρα του κινδύνευε να γίνει κομμουνιστική και γι΄αυτόν πέρα έβρεχε. Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε ως σοσιαλιστής. Και μέσα στο σοσι- αλιστικό κίνημα μπόρεσε να καταλάβει που το πήγαιναν οι κατευ- θυνόμενοι από τη Μόσχα μαρξιστές σοσιαλιστές. Κι επειδή, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν περισσότερο εθνικιστής παρά σοσιαλιστής, ίδρυσε το φασιτικό του κόμμα με σαφείς ολοκληρωτικές τάσεις. Δέν επρόκειτο, βέβαια, απλώς για ένα πολιτικό κόμμα. Επρόκειτο για πολιτικό στρατό, που φορούσε στολές με μαύρα πουκάμισα και ήταν στρατιωτικά πειθαρχημένος στο Μουσσο- λίνι.
Αυτό, φαίνεται, εκτιμήθηκε από το βασιλιά, ο οποίος του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Απομακρύνθηκε έτσι ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Αλλ΄άνοιξε ο δρόμος στην παράνοια. Ο Μουσσολίνι πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και μην έχο- ντας κανένα ν΄αντιταχθεί στις παλαβομάρες του, άρχισε να μπλέ- κει τη χώρα του σε καταστρεπτικές περιπέτειες. Δεν ξέρω πόσες εκαντάδες χιλιάδες Ιταλών έχασαν άδικα τη ζωή τους. Ούτε αν πρόλαβε κανένας απ΄αυτούς να σκεφτεί, πριν πεθάνει, πόσο ακριβά μπορεί να στοιχίσει η αδιαφορία για τα κοινά


-----------------------------------


Το τρίτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε στη Γερμανία το 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ. Κι αυτό υπήρξε αντίδραση στον κομμουνισμό. Μεγάλο μέρος των Γερμανών είχε ανησυχήσει πο- λύ από την ραγδαία εξάπλωσή του που τον είχε φέρει στο κατώ- φλι της εξουσίας. Ο Χίτλερ είχε ξεκινήσει κι αυτός ως σοσιαλι- στης. Αλλά δεν άργησε ν΄αποδειχθεί άγριος και αποτρόπαιος ε- θνικιστής. Και, όπως έκανε ο Μουσσολίνι, μετέτρεψε κι αυτός το κόμμα του σε πολιτικό στρατό με στολές. Ο Μουσσολίνι είχε τους
μελανοχίτωνες και ο Χίτλερ τους φαιοχίτωνες Τελικά, όμως, το που θα πήγαινε η κατάσταση εξαρτιώταν αποκλειστικά από το λαό. Μόνον οι Γερμανοί μπορούσαν να προ-στατεύσουν αποτελεσματικά τις πολιτικές




τους ελεθερίες και τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μείνουν κυρίαρχοι στον τοπο τους. Αλλά, δυστυχώς γι΄αυτούς και δυστυχώς για όλο τον κό- σμο, τα μυαλά τους δεν τους βοήθησαν να διακρίνουν ποιος ήταν ο σωστός δρόμος και να τον ακολουθήσουν. Κατ΄αρχήν δεν είχαν συμβιβασθεί ποτέ με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γιατί δεν ήταν δική τους επιλογή. Τους την είχαν επιβάλει οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Συνεπώς, δεν θα τους κόστιζε και πολύ αν κάποιοι τους την αφαιρούσαν. Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν ότι πάρα πολλοί Γερμανοί είχαν ασπα-στεί την κομμουνιστική ιδεολογία και χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν, αγωνίζονταν με πάθος να γίνουν τμήμα της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Προφανώς, αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος που δόθηκε το 1933 η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στο Χίτλερ. Ο ίδιος προκάλεσε την πυρκαγιά του Ράϊχσταγκ και την απέδωσε στους κομμουνιστές. Μετά απ΄αυτή την προβοκάτσια ζήτησε να
ανασταλούν τα άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν τα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών. Έτσι, πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και πολλά εκατομμύρια συμπατριωτών του – ίσως πάνω από δεκαοχτώ – τον ζητωκραύγαζαν τη στιγμή ακριβως
που τους αφαιρούσε κάθε δικαίωμα να τον ελέγχουν.
Βέβαια, ο κίνδυνος του κομμουνισμού απομακρύνθηκε α- πό τη Γερμανία. Αλλά ο κόσμος πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την ανεξέλεγκτη και αποχαλινωμένη παράνοια του ναζιστικού ολο- κληρωτισμού.

---------------------------------


Πολλές χώρες της Ευρώπης, που προφανώς οι λαοί τους δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, λόγω πολιτικης αγραμματωσύνης και αμάθειας, παρασύρθηκαν σε τραγικές αιματηρές περιπέτειες. Πρώτοι πλήρωσαν οι Ισπανοί την παράνοια του εικοστού αιώνα. Οι κομμουνιστές, σε συνεργασία με άλλους αριστερούς κατάφεραν να πάρουν την εξουσία. Η κυβέρνηση που σχημάτι-σαν δεν φαινόταν καθόλου κομμουνιστική. Εμφανίστηκε ως κυ-βέρνηση λαϊκού μετώπου. Αλλά, οδηγούσε ραγδαία την Ισπανία στον κομμουνισμό. Για πρώτη φορά στη χώρα τους οι Ισπανοί κομμουνιστές εφάρμοσαν το 1936 τπν παραπλανητική τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων, για την οποία έχω γράψει πιο πάνω. Eναντίον τους ο στρατηγός Φράνκο ξεσήκωσε τους εθνι- κιστές. Κι έτσι άρχισε στις 19 Ιουλίου του 1936 ένας άγριος εμ- φύλιος πόλεμος που κράτησε ως τις 28 Μαρτίου του 1939 και






στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς. Και τα τρία ολοκληρωτικά κράτη – Ιταλία, Γερμανία, Σοβιετική Ένωση –έστειλαν δυνάμεις για να βοηθήσουν την πλευρά που το καθένα τους υποστήριζε. Κανένας τους δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει την τραγική αντινο-μία που υπήρχε σ΄αυτό το μακελειό. Άνθρωποι πέθαιναν, για να ....ζήσουν καλύτερα σ΄ένα άλλο καθεστώς Ο Χεμιγουέϊ εμπνεύστηκε από τον ισπανικό εφύλιο το βιβλίο του « Για ποιον χτυπά η καμπάνα » Με μεγάλη επιτυχία εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων και το κομμουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Γιόσιπ Μρος Τίτο. Αλλά κι αυτό, όπως και το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, δεν άρχισε την αντίσταση κατά των Γερμανών, αμέσως μόλις κατέλαβαν τη χώρα του. Και ο λόγος ήταν ο ίδιος και για τα δύο κομματα. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοηθείας που είχε υπογραφεί τον Αύγουστο του 1939. Όταν όμως η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετι - κής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, ξεσηκώθηκαν εναντίον της και οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές. Αλλά έκρυψαν τις πραγματι- κές προθέσεις τους, τις κόκκινες σημαίες τους και τα σφυροδρέ- πανά τους. Εμφανίσθηκαν απλώς ως απελευθερωτικό μέτωπο και δέχθηκαν σ΄αυτό κάθε καρυδιάς καρύδι. Συγκέντρωσαν έτσι μεγάλη δύναμη,που τη χρησιμοποίησαν με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν να κάνουν ισχυρή αντίσταση κατα των Γερμανών και ο άλλος να συντρίψουν κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης.
Σύνολο Γιουγκοσλάβων νεκρών από τις δύο αυτές δραστηριότητες 1.700.000 ! Σε μας τους Έλληνες εστοίχισε πολύ πιο φτηνά η αδυναμία μας να καταλάβουμε τι μας γινόταν. Μόλις 170.000 νεκρούς πληρώσαμε για την άγνοιά μας. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν σή- μερα που και πως σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρέπει όμως να αναφέρω τα συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία συνδέονται με όσα έγραψα παραπάνω Το Κ.Κ.Ε., ως τμήμα τότε της Διεθνούς, εφάρμοσε στην Ελλάδα την τακτική των ενιαίων μετώπων, αμέσως μόλις εξαγγέλθηκε τον Αύγουστο του 1935. Επειδή όμως τότε το κυρίαρχο θέμα ήταν το θέμα της ειρήνης,τα μέτωπα εμφανίστηκαν ως φιλειρηνικά. Ενώθηκαν μάλιστα στη Φ.Ε.Ο.Ν. πρόεδρος της οποίας γινε η Λουκία Κουντουριώτη,μη κομμουνίστρια φυσικά που φανταζόταν ότι υπηρετούσε την υπόθεση της ειρ’ηνης.Το Κ.Κ.Ε.αύξησε τη δύναμή του και συγκέντρωσε πολλούς φιλειρηνιστές στις μετωπικές του οργανώσεις. Αλλά, η δραστηριότητά του ανακόπηκε από τη δικτατορία Μεταξά που επιβλήθηκε ατις 4 Αυγούστου του 1936. Οι κομμουνιστές κλείστηκαν στις φυλακές ή εξορίστηκαν στα ξερονήσια.
Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, το Κ.Κ.Ε., όπως άλλωστε και το Κ.Κ. Γιουγγκοσλαβίας, δεν ξεσηκώθηκε εναντίον τους Αντίθετα, δικαιολόγησε την εισβολή τους με το επιχείρημα ότι την προκάλεσε η βασιλομεταξική δικτατορία, πηγαίνοντας με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύφωνο του 1939. Μόνον όταν επετέθη η Γερμανία ενατίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941. Αλλά δεν εμφανίστηκε με το πραγματικό του πρόσωπο. Κρύφτηκε πίσω από ένα νέο μέτωπο. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο [ Ε.Α.Μ.] που το εμφάνισε μάλιστα ως



δημιούργημα τεσσάρων κομμάτων ενώ ήταν εντελώς δική του πολιτική παγίδα. Σ΄αυτό κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα πάνω από δύο εκατομμύρια ανυποψίαστους πατριώτες και να δημιουργήσει κι ένα κομματικό στρατό με πάνω από 50.000 καλά οπλισμένους μαχητές. Μ΄αυτούς άρχισε από τα μέσα της κατοχής να διαλύει με τη βία και να κατασυκοφαντεί ως προδοτικές τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις.
Δεν στάθηκε όμως τόσο τυχερό ή αποτελεσματικό όσο το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Έμειναν αρκετοί πατριώτες για ν΄αντισταθούν στα σχέδιά του. Και ήρθαν και βρεταννικές δυνάμεις με τεθωρακισμένα. Οι Έλληνες κομμουνιστές είχαν χάσει το παιχνίδι. Αλλά δεν τώβαλαν κάτω. Μολονότι δεν περίμεναν καμμιά βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση μετά τη συμφωνία της Γιάλτας, συνέχισαν μόνοι τους, με τις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. Αν είχαν σταματήσει εκεί, πολλες χιλιάδες Έλληνες θα γλύτωναν τη ζωή τους. Αλλά ήταν τόσο γοητευτικό το όραμα που τους είχε συνεπάρει, ώστε έστειλαν τη φρόνηση περίπατο. Ο αλληλοσκοτωμός, που είχε αρχίσει από την κατοχή, συνεχίστηκε άγριος, ανελέητος και καταστροφικός ως τον Αύγουστο του 1949. Έτσι συμπληρώθηκαν οι 170.000 νεκροί που δεν πρόκαναν να δουν αν σκοτώθηκαν τζάμπα.
Ο Ε.Λ.Α.Σ. μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Κι αυτός υποσχέθηκε στους μαχητές του ότι , αν νικήσουν, θα ζήσουν μέσα σ΄ένα καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Ήταν φυσικό να σκεφτούν οι άνθρωποι ότι η λαϊκή δημοκρατία ήταν κάτι πιο πολύ από τη σκέτη δημοκρατία. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά τι ήταν. Όλες οι χωρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες επιβλήθηκαν κομμουνιστικές δικτατορίες , ονομάστηκαν Λαϊκές Δημοκρατίες. Τέτοια θα ήταν και η δική μας αν μας επιβαλλόταν. Τελικά, αυτό που στερεώθηκε για τα καλά μέσα μου, δεν ηταν η μια ή άλλη ιδεολογία. Δεν ήταν δεξιά,κέντρο ή αριστερά. Δεν ήταν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Ήταν το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα σε όλ΄αυτά. Δηλαδή, οι πολιτικές μου ελευθερίες και τα πολτικά μου δικαιώματα. Όσο θα τα έχει αυτά ένας λαός, θα είναι κυρίαρχος. Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα και αφήσει να του τ΄αρπάξουν, θα γίνει σκλάβος. Αλλά, ώσπου να γίνει σκλάβος , θα έχει αφήσει τη χώρα του να ρημάξει. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να ασκήσει τα δικαιώματα που του δί- νει το Σύνταγμα, αφήνει το έδαφος ελεύθερο για να ευδοκιμήσουν όλα τα άνθη του κακού στον τόπο του. Αν θέλουμε να μάθουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα άνθη, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τα έχουμε όλα μαζεμμένα εδώ. ---------------------------------





Ο Χ Ω Ρ Ο Σ Τ Η Σ Ν Ο Η Σ Η Σ



Δεν πάει άλλο. Όσοι το καταλαβαίνουν,το θέλουν και μπορούν πρέπει ν΄αρχίσουν να φωνάζουν δυνατά και σταθερά. Δεν μπορεί η θεσμοθετημένη βλακεία να μας καταδυναστεύει και να μας κατευθύνει ανενόχλητη,ενώ η σκέψη οριοθετείται και πνίγεται. Καμαρώνουμε για το αρχαίο ελλhνικό πνεύμα, επειδή όλος ο κόσμος το πενεύει. Αλλά δεν ξέρουμε, ούτε θέλουμε, ούτε προσπαθούμε να μάθουμε γιατί πραγματικά έλαμψε και επηρέασε την πορεία της ανθρωπότητας. Και δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μας η σκέψη ότι εμείς, όχι μόνον έχουμε αποβλακωθεί,αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να συντηρηθεί η πνευματική ξεραϊλα στη δύσμοιρη χώρα μας. Δίνουμε βραβεία και λεφτά σε όσους τρέχουν πιο γρήγορα,πηδάνε πιο ψηλά ή σηκώνουν μεγαλύτερα βάρη. Πληρώνουμε εισιτήρια για να τους καμαρώσουμε και να τους χειροκροτήσουμε. Αλλά δε δίνουμε δεκάρα για να δούμε πόσο μακρυά ή πόσο ψηλά πάει το μυαλό μας και τι προβλήματα μπορεί να λύσει. Ούτε αθλήματα,ούτε μετρήσεις,ούτε βραβεία,ούτε χειροκροτήματα. Αθόρυβα περνάνε τα επιτεύγματα του μυαλού. Σιγά τώρα μη χάνουμε την ώρα μας με τέτοια πράμματα! Κι ύστερα, ποιοι θα βραβεύουν τους έξυπνους; Οι βλάκες;
Με βαθειά κατάνυξη, παρακολουθούμε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου
την ανάσταση του Κυρίου.Όλοι είμαστε σίγουροι ότι αληθώς ανέστη. Δεν έχουμε την παραμικρη αμφιβολία. Αλλά πώς καταλήξαμε σ΄αυτή την ακλόνητη βεβαιότητα; Το ψάξαμε το θέμα; Ανοίξαμε ποτέ μας κανένα βιβλίο όχι κατήχηση βέβαια – να μάθουμε τι πραγματικά έγινε στο Ισραήλ πριν α- πό δυο χιλιάδες χρόνια; Όχι βέβαια! Απλώς, συνεχίσαμε αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν ήρθαμε στον κόσμο. Αυτά πίστευαν εκείνοι που μας γέννησαν. Αυτά πιστεύουμε κι εμείς. Και τα ίδια βάλαμε και τα παιδιά μας να πιστεύ- ουν. Και παίρνουμε μάλιστα και τα μέτρα μας να μην ξεστραβωθούν.
Ο κ. Αντωνιάδης έγινε αρχηγός του ΓΕΝ και αποστρατεύθηκε ως ναύαρχος επί τιμή.
Ξέρετε γιατί; Γιατί έκρυψε ότι είχε μυαλό και το χρησιμοποιούσε. Μόνον όταν αποστρατεύθηκε, φανέρωσε και την άκρως επιλήψημη μανία του να χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βεβαιωθεί αν έστεκαν τα θεολογικά παραμύθια με τα οποία τον μεγάλωσαν.Όπως καταλαβαίνετε,τα συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει, ήταν εντελώς αντισυμβατικά. Και τότε ξεσηκώθηκαν ενύαντίον του, λαύροι, πολλοί ευσεβείς χριστιανοί αλλά και κάποιοι βουλευτες να τον φάνε. Τους ήταν αδύνατο να δεχτούν το
θράσος του να σκέπτεται. Και δεν του συχώρεσαν ποτέ ότι για να γίνει αρχηγός του ναυτικού, έκρυψε τη γνώμη που είχε για τη θεολογική μυθολογία. Έπρεπε να τους είχε πει από την αρχή οτι είχε ένα μυαλό ερευνητικό,για να τον στείλουν να κόβει βρούβες. Πού ακούστηκε να γίνει κάποιος αχηγός του ΓΕΝ,χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο Χριστός είναι γιος του Θεού, σταυρώθηκε και αναστήθηκε; Και μάλιστα χωρίς να απορούν πως τα




τα κατάφεραν οι Έλληνες να νικήσουν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, χωρίς ακόμη να έχει γεννηθεί ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλοί και αξιόπιστοι δείκτες της διανοητικής μας ανεπάρκειας, που είναι γενική. Ποτέ δεν τους χρησιμοποιήσαμε για να δούμε πόσο ακριβώς μας κόβει. Φοβάμαι ότι είμαι ο μόνος Έλληνας που ξέρει ότι είναι βλάκας. Πως να το καταλάβει άλλωστε αυτό το πράγμα ό κόσμος, όταν ακούει κάθε μέρα τους πολιτικούς να παινεύουν την εξυπνάδα του και να τον βεβαιώνουν ότι έχει αλάνθαστο αισθητήριο. Και ούτε διαφαίνεται καποια πιθανότητα ν ΄αλλάξει κάτι στο μέλλον. Η θεσμοθετημένη βλακεία θα εξακολουθήσει να μας ρημάζει και στο μέλλον. Δεν μας σώζει τίποτα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όσοι τουλάχιστον βλέπουμε τα χάλια μας , είναι να φωνάζουμε για να μην καταποντιστούμε έντελώς στον ωκεανό της βλακείας που παραδέρνουμε. Χωρίς καμμιάν ελπίδα ότι θα βρούμε κάποτε κάποιο λιμάνι ν΄αράξουμε.







Τ Ο Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Κ Ο

Γ ι α τ ί δ ε ν λ ύ ν ε τ α ι




Υπάρχει μια πλευρά του ζητήματος που δεν το τιμήσαμε όσο θάπρεπε με την προσοχή μας. Ίσως μας εμπόδισαν και οι καλοί τρόποι να γίνουμε πιο ομιλητικοί. Αλλά,η ανάγκη να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο που βρεθήκαμε,είναι πολύ πιο σημαντική από τους καλούς τρόπους. Ας τους αφήσουμε, λοιπόν,κατά μέρος για να δούμε πιο καθαρά αυτό το ζήτημα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Οι Βούλγαροι το δημιούργησαν πρώτοι,πολύ πριν από τους βαλκανικούς πολέμους.Ήθελαν να πάρουν τη Μακεδονία και τη Θράκη για να βγουν στο Αγαίο. Απ΄αυτούς το πήρε ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπρος. Ο Τίτο δηλαδή, όπως ήταν γνωστός με το κομματικό του ψευδώνυμο. Ήταν ένας πολύ προικισμένος βλάκας. Έχουμε τέτοιους και στη χώρα μας. Ταλαντούχους, επιτήδειους, που έβγαλαν





όνομα και λεφτά. Αλλα καθόλου γνώση,ούτε σοφία Από το κεφάλι του Τίτο δεν μπορούσε να βγεί μια ιδεολογία. Βρήκε μια έτοι του έκανε και την ασπάστηκε. Τον κομμουνισμό. Και,όπως συμβαίνει με όλους τους χοντροκέφαλους του κόσμου,δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό του η σκέψη ότι το πιο σπουδαίο πράγμα, για κάθε άνθρωπο, είναι οι πολιτικές του ελευθερίες και τα πολιτικά του δικαιώματα. Αφού αυτά μόνο τον κάνουν κυρίαρχο. Ο Τίτο έκρινε ότι αφού ο ίδιος είχε ασπαστεί τον κομμουνι- σμο, είχε αποκτήσει αυτόματα το δικαίωμα να τον επιβάλει με το ζόρι σε όλους τους άλλους. Αυτό το ζόρι οι Γιουγκοσλάβοι το πλήρωσαν με 1.000.000 νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά. Πληρώσαμε μόνο με 170.000 νεκρούς τις προσπάθειες που έκαναν οι ομόφρονές του στην Ελλάδα να μας σώσουν,από την κατοχή ως το 1949.Ευτυχώς γι΄αυτούς, δεν μας έσωσαν.
Ως τότε που ο Τίτο άρχισε να σπεκουλάρει με το μακεδονικό,οι Σκοπιανοί δεν ήξεραν ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και γιατί να το ξέρουν άλλωστε; Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε από το 356 ως το 323 π.χ. Οι Σλάβοι εμ-φανίστηκαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα μ.χ. Δεν είχαν καμμιά συγγένεια και καμμιά σχέση μαζί του. Ούτε και τους ενδιέφερε να έχουν. Ο Τίτο τους είπε το 1945 ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και που το ήξερε αυτός; Δεν το ήξερε. Ούτε χρειαζόταν να το ξέρει. Απλώς ήξερε τι ήθελε. Από το 1925 που ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κομμουνιστι- κού κόμματος της Σερβίας, είχε καταλάβει ότι το μακεδονικό που είχαν δημιουργήσει για νειδικούς τους λόγους οι Βούλγαροι,είχε πολύ ψαχνό. Και το 1945,όταν είχε ξεκάνει λαϊ- κοδημοκρατικά όλους τους πολιτικούς του αντίπαλους και είχε πάρει στα χέρια του όλες τις εξουσίες, του κατέβηκε μια λαμπρή ιδέα. Να χρησιμοποιήσει αυτό το ζήτημα για να επεκτείνει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια και να βγει και στο Αιγαίο. Ένα παραμύθι μόνο του χρειαζόταν και η δημιουργία των αναγκαίων όρων για να μπεί σε εφαρμογή. Η ιστορική αλήθεια του ήταν εντελώς άχρηστη. Κι επειδή είχε τή δύναμη να κάνει ό,τι θέλει,έβαλε τους ανθρώπους του να του φτιάσουν μιαν άλλη ιστορική αλήθεια, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δικών του επιδιώξεων. Έτσι, ονόμασε την 6η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συνόρευε με την Ελλάδα, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και άλλαξε φυσικά και την ιστορία που διδασκόταν στα σκοπιανά σχολεία. Άρχισαν,λοιπόν,από τότε να μεγαλώνουν γενιές Σκοπιανών που μάθαιναν ότι ήταν αυθεντικοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ότι, προορισμός τους ήταν
ν΄απελευθερώσουν τους Μακεδόνες που ζούσαν στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν και στην ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου και να τους ενώσουν με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία του Βαρδάρη. Μ΄αυτό τον τρόπο,οι Σκοπιανοί που δεν είχαν ως τότε τίποτα,απόκτησαν ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν και μια μεγάλη ιδέα. Κι επειδή ζούσαν κάτω από μιαν αδυσώπητη δικτατορία που δεν άφηνε ούτε μια χαραμάδα για να περάσει το φως της ιστορικής αλήθειας, έχαψαν ό,τι τους δίδασκε η προπαγάνδα του Τίτο. Τι να την έκαναν άλλωστε και την ιστορική αλήθεια; Άχρηστη τους ήταν έτσι άχαρα που είχε





κυλήσει ως τότε. Οι άνθρωποι ασπάζονται ευκολότερα ένα ευχάριστο ψέμμα παρά μια δυσάρεστη αλήθεια.Άσε που η αναζήτηση της αλήθειας είναι μεγάλος μπελάς και απαιτεί και μυαλό που δεν είναι στο χέρι μας να το έχουμε στην αναγκαία ποσότητα.
Τελικά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε οΤίτο.Το μόνο που κατάφερε με το παραμύθι του μακεδονικού ήταν ν΄αρπάξει το 1947 από τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν.Έδωσε στους κατοίκους της νέες ταυτότητες με τις οποίες έπαψαν να είναι Βούλγαροι.Έγιναν Μακεδόνες. Αλλά,τον επόμενο χρόνο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας εκδιώχθηκε από τον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Στάλιν δεν ανεχόταν κομμουνιστές ηγέτες που δεν ήταν του χεριού του. Και ήταν τόσο προνοητικός που σκότωνε όποιον υποπτευόταν ότι μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα έπειτ΄από πέντε χρόνια. Οι Βούλγαροι δεν έχασαν την ευκαιρία. Πήραν πίσω τη Μακεδονία του Π-ρίν. Και οι κάτοικοί της έσκισαν τις μακεδονικές τους ταυτότητες και ξανάγιναν Βούλγα-ροι
Κι εμείς κινδυνέψαμε τότε. Αν οι κομμουνιστές είχαν πάρει την εξουσία στην Ελλάδα κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 ή τον εμφύλιο του 1946 – 49 και ο Τίτο δεν είχε εκδιωχθεί από τον Ανατολικό Συνασπισμό,η ελληνική Μακεδονία θα γινόταν τμήμα της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας. Και τα δικά μας σύνορα θα κατέβαιναν στον Όλυμπο. Γλυτώσαμε αυτή τη συμφορά. Αλλά μας κληροδότησε το μπελά των Μακεδόνων των Σκοπίων,από τους οποίους πολλά τραβήξαμε κι εξακολουθούμε να τραβάμε. Γύριζαν τον κόσμο και κυρίως τον Καναδά και την Αυστραλία και μας έκαναν ρεζίλι με τον αλυτρωτι-σμό των Μακεδόνων αδελφών τους που καταπιέζονταν στην ελληνική Μακεδονία. Κι εμείς δεν μπορούσαμε ν΄αφήνουμε τις δουλειές μας και να τρέχουμε να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν παντού όπου μπορούσαν. Έκαναν σαν παιδιά που κάποιος είχε βάλει στα χέρια τους ένα διαβολικό παιχνίδι και το έπαιζαν με πολλή φασαρία. Δεν πέρα- σε φαίνεται ποτέ από το μυαλό τους η σκέψη ότι συνέχιζαν απλώς μια χρεωκοπημέ- λοβιτούρα του Τίτο. Και φαίνεται ότι δεν θα γλυτώσουμε απ΄αυτούς τους μικρόμυαλους Γιατί το πρόβλημα δεν υπάρχει αντικειμενικά,οπότε και θα μπορούσε ν΄αντιμετωπισθεί. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό τους. Είναι ψυχοπαθολογικό,όπως η θρησκοληψία. Γι αυτό και δεν χρειάζεται διπλωμάτες. Ψυχίατρους χρειάζεται. Και είναι κρίμα που δεν υπάρχει πλάϊ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κι ένα Διεθνές Τρελλάδικο. Από ένα τέτοιο έπρεπε να περάσουν και οι παλαβοί του Ναζισμού και όχι από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργη σα να ήταν καλά στα μυαλά τους. Αυτό που φέρνει απελπισία στην περίπτωση των Σκοπιανών είναι ότι το πρόβλημά τους αφέθηκε και έγινε υπαρξιακό. Εδωσε νόημα στην ύπαρξή τους ο μύθος με τον οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν επί δεκαετίες,χωρίς κανέναν αντίλογο. Άντε τώρα να τους βγάλεις από το μυαλό ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου και έχουν το ιερό χρέος να ελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τους καλούς Χριστιανούς να δεχτούν ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Θεού και δεν αναστήθηκε. Μόνο μια άλλη ιδεο- ληψία πιο ελκυστική μπορεί να




διαλύσει μια ιδεοληψία που μας δυναστεύει. Eκτός κι αν έχουμε μυαλό που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι πραγματικά συμβαί-νει. Αλλά το είδος αυτό ανήκει στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία.

---------------------------------------


Έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο για το μακεδονικό. Δεν τυπώθηκε για λόγους αστείους μάλλον. Λόγους ελληνικούς δηλαδή. Επειδή όμως μου πήρε πολύ κόπο, είπα να το βάλω στην ιστοσελίδα μου, μήπως θελήσει κανείς να το διαβάσει.





Ε Ν Α Ε Θ Ν Ο Σ Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α

Πως γεννήθηκε το μακεδονικό




ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ


Η διένεξη Αθηνών-Σκοπίων γύρω από το μακεδονικό, βρίσκεται σήμερα [Μάρτιο του 1993] σε πλήρη εξέλιξη. Η ουσία του είναι ότι η Λαϊκή Δη-μοκρατία της Μακεδονίας,που δημιουργήθηκε το 1945 ως ένα από τα 6 ομό- σπονδα κράτη που αποτέλεσαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,εμφα- νίστηκε από την πρώτη στιγμή ως εκπρόσωπος ενός ανύπαρκτου ως τότε έθ- νους και ως κέντρο ενός εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Ισχυρίστηκε και επιμένει μέχρι σήμερα ότι είναι το μόνο ελεύθερο τμήμα του «μακεδονικού έ- θνους», που μοιράστηκε από παλιά, ανάμεσα στην Ελλάδα,τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Και ότι ιστορική αποστολή του είναι να τα απελευθερώσει και να τα ενώσει εδαφικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η Ελλάδα,κατά τους ίδιους ισχυρισμούς, όχι μόνο καταπιέζει το «μακεδονικό έθνος» που ζει στο έδα- φός της,αλλ΄αρνείται ακόμα και την ύπαρξή του. Το λιγότερο,λοιπόν,που της ζητούν οι Σκοπιανοί, είναι να αναγνωρίσει,τουλάχιστον,ότι υπάρχει μακεδονική





εθνική μειονότητα στο έδαφός της και να σεβαστεί τα δικαιώματά της,κατά τα διεθνώς ισχύοντα.
Η Ελλάδα δεν αρνείται ότι υπάρχει Μακεδονία. Ούτε ότι υπάρχουν Μακεδό-νες. Η Μακεδονία όμως είναι γεωγραφικός όρος.Όχι εθνικός. Και Μακεδόνες είναι αυτοί που κατάγονται από τη Μακεδονία,όπως ακριβώς Ηπειρώτες είνα αυ-τοί που κατάγονται από την Ήπειρο,Κρήτες είναι αυτοί που κατάγονται από την Κρήτη,Πελοπονήσιοι αυτοί που κατάγονται από την Πελοπόνησο κ.ο.κ. Όλοι ό- μως αυτοί είναιΈλληνες. Δεν ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Κατοικούν σε διάφορετικές περιοχές που έχουν τις ονομασίες τους. Δεν υπάρχει στα Βαλκανια έθνος μακεδονικό. Υπάρχουν μόνο τα γνωστά έθνη που εμφανίστηκαν κατά τη διαδρομή των αιώνων. Δεν είναι μόνο εξωπραγματικό και παράλογο. Είνα και γελοίο να δεχτούμε ότι στη διάρκεια όλων αυτών των εθνικών περιπετειών κατα τις οποίες έδωσε το παρών του ακόμη και το μικρό Μαυροβούνιο,ένα πανάρχαιο έθνος το έκρυψαν ή το εμπόδισαν κάποιοι να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ως το 1945 που κατέβηκε στο κεφάλι του Τίτο να το ιδρύσει.
Αλλά, πως ανανακάλυψε ο Τίτο αυτό το έθνος που δεν το ήξερε ως τότε κανένας; Γιατί έπρεπε οι Σκοπιανοί ν΄αποκτήσουν ιστορικές ρίζες που τις αγνοούσαν και που δεν τους έννοιαζε καθόλου να τις βρούν; Και γιατί έπρεπε ν
αγωνιστούν με κίνδυνο της ζωής τους ν΄απελευθερώσουν όλους τους Μακεδό-νες που καταπιέζονταν στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν κα- θόλου ελεύθεροι στην κομμουνιστική δικτατορία που τους είχε ανακαλύψει; Η ι-στορία παρουσίαζε πολύ ενδιαφέρον. Κι άρχισε κι εκείνος να την ψάχνει.

ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ

Ως τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, η Μακεδονία,ως γεωγραφι-κή έκταση βέβαια,ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα κράτη της Βαλκανι- κής που είχαν ανακτήσει στο μεταξύ την ανεξαρτησία τους [Ελλάδα-Σερβία] ή αποτελούσαν αυτόνομες ηγεμονίες υπο την επικυριαρχία του Σουλτάνου [Βουλ- γαρία] την εποφθαλμιούσαν. Δεν ήθελαν όμως όλοι τη διανομή της για τον ίδιο λόγο. Άλλοι ενδιαφέρονταν κυρίως ή μόνον για την εθνική τους ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση δηλαδή ομοεθνών τους από την οθωμανική κυριαρχία.
Άλλοι όμως ήθελαν την εδαφική τους επέκταση με σκοπό την έξοδό τους στο
Αιγαίο.
Στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το ελληνικό στοιχείο υπερίσχυε. Οι Έλληνες,άλλωστε, ήταν ίσως οι πρώτοι και οι μόνοι κάτοικοι της περιοχής πολ- λούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Και παρά τις πληθυ-σμιακές μεταβολές που συνελέστηκαν μετά τον 7ο αιώνα μ.χ. στην Οθωμανική






Αυτοκρατορία,εξακολούθησαν να είναι η πολυαριθμότερη εθνότητα. Σ΄ένα φυλ- λάδιο που κυκλοφόρησε το 1885 η βουλγαρική Εξαρχία,έλεγε:
«Τα μεγάλα και τα δευτερεύοντα κέντρα είναι εξελληνισμένα κάτω από
την επιρροή των Γραικομάνων ή των Ελλήνων. Η ελληνική γλώσσα κα-
τακτά έδαφος. Θα μπορούσαμε άραγε να κερδίσουμε τη Μακεδονία οι
Βούλγαροι αν γινόταν σήμερα δημοψήφισμα; Είμαστε βέβαιοι ότι σε
μια τέτοια περίπτωση,το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας θα έφευγε
από τα χέρια μας,διότι οι πλείστοι των κατοίκων,αν και μιλούν την βουλ
γαρικήν θα δηλώσουν ότι είναι Έλληνες ».
Το πρόβλημα,λοιπόν,για την Ελλάδα ήταν να επεκταθεί εδαφικά μόνο στις περιοχές που κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί και δεινοπαθούσαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Δεν είχε βλέψεις εις βάρος των γειτόνων της. Ούτε και την πίεζε καμμιά ανάγκη ανάγκη να διεκδικεί εδάφη στα οποία δεν υ-περτερούσαν πληθυσμιακά οι Έλληνες. Πρόβλημα εξόδου της στη θάλασσα δεν είχε. Καλώς ή κακώς βρισκόταν στο Αιγαίο.
Διαφορετικές ήταν οι προθέσεις των Βουλγάρων. Τα μόνα παράλιά τους βρίσκονταν στον Εύξεινο Πόντο. Ήταν έτσι στο έλεος των Τούρκων,που κατεί- χαν τα Στενά των Δαρδανελίων, για να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα. Γι΄αυτό τους απασχολούσε πιο πολύ απ΄οτιδήποτε άλλο η κατάληψη περιοχών που θα τους έβγαζαν στο Αιγαίο. Διεκδικούσαν,λοιπόν, τη Μακεδονία και τη Θράκη ό- που όμως οι Βούλγαροι ήταν πολύ λίγοι για να θεμελιωθούν εδαφικά δικαιώμα- τα.
Ανάλογες ήταν και οι βλέψεις των Σέρβων. Είχαν βέβαια την Αδριατική.Άλ-λά, γιατί να μη βγουν και στο Αιγαίο; Κακό ήταν; Κάθε άλλο. Όμως δεν ήθελαν να χυμήξουν και ν΄αρπάξουν με τη βία ακτές αιγαιοπελαγίτικες.Έπρεπε να το κάνουν με τρόπο. Όχι τόσο άγαρμπα όσο οι Βούλγαροι. Kι έτσι η τουρκοκρα- τούμενη Μκεδονία έγινε απο τα τέλη του 19ου αιώνα μήλο της έριδος ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία, που αποδύθηκαν σ΄έναν αγώνα να βρεθούν στην πλεονεκτικότερη δυνατή θέση,κατά την απελευθέρωση και τη δι- ανομή της.






Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΞΑΡΧΙΑ

Εκείνη την εποχή η Βουλγαρία έτυχε να διαθέτει μιαν εξαιρετικά ευνοϊκή προϋπόθεση για την προώθηση των σχεδίων της. Η τσαρική Ρωσία,απόν τον




καιρό του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης,φαινόταν να έχει βε-βαιωθεί ότι η χώρα αυτή ήταν το πιο πρόθυμο και το πιο κατάλληλο έθνος για να τη βοηθήσει να πετύχει τους φιλόδοξους στοχους της εξωτερικής της πολι-τικής. Πρωταρχικά έπρεπε να της εξασφαλίσει διέξοδο στο Αιγαίο. Είχε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα μ΄εκείνη. Η μόνη θάλασσα που διέθετε στο Νότο ήταν η Μαύρη Θάλασσα που την έκλειναν τα στενά των Δαρδανελίων. Έπρεπε να βγει στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Και η μόνη χώρα που μπορούσε να της ανοίξει αυτό το δρόμο ήταν ήταν η Βουλγαρία εφόσον φυσικά επεκτεινόταν ως το Αιγαίο.
Ήταν,λοιπόν,συνεχείς,επίμονες και άοκνες οι προσπάθειες της Ρωσίας να εξασφαλίσει στη Βουλγαρία τους αναγκαίους όρους για να παίξει το ρόλο που της είχε αναθέσει στα Βαλκάνια. Μια πρώτη μεγάλη επιτυχία της ήταν να εξα-σφαλίσει το 1870 την ίδρυση μιας αυτόνομης εκκλησιαστικής βουλγαρικής Ε-ξαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. Οι Ρώσοι ήξεραν τη μεγάλη δύναμη της Εκ- κλησίας και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην αύξηση της επιρροής της ανάμεσα στους πληθυσμούς της περιοχής. Και οι συνθήκες για την εξασφάλιση μιας πιο καλής θέσης στη βουλγαρική Εκκλησία ήταν πολύ ευνοϊκές.
To 1866 είχαν ξεσηκωθεί οι Κρήτες εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας. Ο Σουλτάνος είχε εξοργισθεί πολύ από την εξέγερσή τους. Οι Ρώσοι παρώτρυναν τους Βούλγαρους να βοηθήσουν στην καταστολή της επανάστασης. Και πολλοί απ΄αυτούς έκαναν αιτήσεις στην Υψηλή Πύλη να τους δοθούν όπλα και να στα-λούν στην Κρήτη να πολεμήσουν κατά των επαναστατών. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Αλλά οι Βούλγαροι κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν πολύ καλές εντυ- πώσεις στους Τούρκους. Τότε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, Ιγνάτιεφ,έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να πετύχει μια σημαντική εκ-κλησιαστική μεταρρύθμιση υπέρ των προστατευομένων του. Συνέταξε,μάλιστα,
ένα σχέδιο σουλτανικού φιρμανίου και ο Σουλτάνος,για να τιμωρήσει τους Έλ-ληνες, το υπέγραψε. Έτσι,το Μάρτη του 1870,ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία που θα υπαγόταν ονομαστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Σύνοδος,πάντως,
του Πατριαρχείου τον Αύγουστο του 1872, καταδίκασε τη βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική.
Οι Βούλγαροι όμως, αφού είχαν την οθωμανική συγκατάθεση,προχώρησαν απτόητοι στην εφαρμογή του. Το φιρμάνι όριζε ότι για να θεωρηθεί μια επαρχία εξαρχική,δηλαδή βουλγαρική, έπρεπε τα δύο τρίτα των κατοίκων της να ζητή- σουν την εκκλησιαστική υπαγωγή τους στην Έξαρχία. Και από τότε,το βουλγα- ρικό κομιτάτο έκανε έναν από πιο σημαντικούς σκοπούς του,τον εξαναγκασμό







των κατοίκων της Μακεδονίας με κάθε τρόπο,θεμιτό ή αθέμιτο,να δηλώσουν ότι είναι εξαρχικοί,για να φανεί ότι είναι μεγάλη η επιρροή της Βουλαρίας στην περιοχή.


Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ


To 1887 η Ρωσία έκρινε ότι ώρίμασε η στιγμή να καταφύγει σε πιο τολμη- ρά,δραστικά και αποτελεσματικά μέσα για να προωθήσει την εξωτερική πολιτική της στα Βακάνια. Κατηγόρησε την Τουρκία ότι αρνήθηκε να πάρει μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των Χριστιανών της χερσονήσου και στις 24 Απριλίου εκεί- νου του έτους,της εκήρυξε τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερό- ταν για όλους τους Χριστιανούς. Για τους Βούλγαρους ένδιαρόταν και δευτερευ-όντως για τους Σέρβους. Οι προθέσεις της δεν άργησαν να εκδηλωθούν σαφέ-στερα όταν τον επόμενο χρόνο κατανίκησε τους Οθωμανούς και τα στρατεύμα- τά της έφτασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι υπέκυψαν και έ- πειτα από τρεις μήνες διαπραγματεύσεων,δέχτηκαν να υπογράψουν την περί- φημη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με την οποία εδημιουργείτο η Μεγάλη Βουλ
γαρία σε βάρος της Ελλάδας στις 3 Μαρτίου του 1878. Η εντολή του Τσάρου προς τον πεσβευτή Ιγνάτιεφ, που υπαγόρευσε τους όρους της συνθήκης ήταν «ούτε σπιθαμή εδάφους στην Ελλάδα». Με τους όρους της συνθήκης αναγνωρί- ζονταν ως πλήρως ανεξάρτητα κράτη η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμα- νία και τους παρεχωρούντο και κάποια εδάφη. Η Βουλγαρία όμως έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Σύμφωνα με το άθρο 6 της συνθήκης, εκτός από την περι-οχή που κατείχε ως τότε, έπαιρνε τη Βόρεια Θράκη, το μελύτερο μέρος της Μα- κεδονίας ως τη Θεσσαλονίκη, τη χερσόνησο της Χαλκιδικής και κατέληγε στο Αι-γαίο. Κέρδιζε,δηλαδή,περιοχές που δεν εκατοικούντο από Βούλγαρους και δεν της ανήκαν.
Οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς τις δυτικές και τις κεντρικές δυνάμεις. Κανένας όμως δεν τους πήρε σοβαρά. Δεν είχαν,άλλωστε, τη δύναμη να κάνουν σεβαστή τη θέλησή τους. Τα πράγματα άλλαξαν μόνον όταν αντέδρασαν ισχυρά η Αγγλία και η Αυστρουγγα-ρία. Οι δύο δυνάμεις δεν συμφώνησαν με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και άρχισαν να κινητοποιούνται στρατιωτικά. Η Ρωσία ανησύχησε. Δεν ήθελε να α- ναμετρηθεί μαζί τους. Και όταν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1878 συνήλθε το Συνέδριο του Βερολίνου,η Ρωσία δεν επέμεινε στις αξιώσεις της. Δέχτηκε να






συρρικνωθούν τα σύνορα της Βουλγαρίας και να φτάσουν προς βορράν στο Δούναβη και προς νότον στον Αίμο. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ακυρώθη- κε. Ελήφθη όμως μία απόφαση που άνοιξε άλλες ιστορίες. Η Ανατολική Ρωμυ-
λία, όπου υπήρχε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός, ανακηρύχθηκε αυτόνομη πε- ριοχή που θα εδιοικείτο από Χριστιανό διοικητή υπό την τουρκική επικυριαρχία,
χωρίς όμως τουρκικό στρατό. Η ελληνική,τουρκική και βουλγαρική γλώσσα χα- ρακτηρίστηκαν ισότιμες. Αλλά δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι αυτή η κατάστα- ση μπορούσε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά, η Ανατολική Ρωμυλία αφηνόταν στην τύχη της. Και η Βουλγαρία δεν έχασε την ευκαιρία. Τον Σεπτέμβριο του 1885 επιτέθηκε στην αυτόνομη αυτή περιοχή και την προσάρτησε με τη βία.
Η Ελλάδα εξοργίστηκε. Αντέδρασε. Κήρυξε επιστράτευση. Αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανάγκασαν ν΄αποστρατευθεί και να συμμορφωθεί με τη δημιουρ-γηθείσα κατάσταση. Και τον επόμενο χρόνο,σε μια συνδιάσκεψή τους στο Βου- κουρέστι, αναγνώρισαν το βουλγαρικό πραξικόπημα και επιδίκασαν οριστικά την Ανατολική Ρωμυλία στη Βουλγαρία. Αυτή ήταν η αφετηρία μεγάλων διωγμών κατά του ελληνικού στοιχείου. Έπαψε να θεωρείται ισότιμο με το βουλγαρικό και άρχισε ο συστηματικός αφελληνισμός της περιοχής με όλα τα μέσα,θεμιτά ή αθέμιτα.


ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ


Η προπαγάνδα των Σέρβων για την αύξηση της επιρροής τους στις περιοχες της Μακεδονίας που τους ενδιέφεραν,αλλά και σε άλλες που είχαν γι΄αυτούς ζωτική σημασία,άρχισε το 1887. Την ανέλαβε το κομιτάτο «Αγιος Σάββας» που είχε την έδρα του στο Βελιγράδι. Αρχικά, περιορίστηκε στα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αργότερα,όμως, επεκτάθηκε στο Μοναστήρι,στην ίδια τη Θεσσαλονίκη,στις Σέρρες και στη Χαλκιδική.
Η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στο Βελιγράδι. Οι Σέρβοι τη διαβε-βαίωσαν ότι ενδιαφέρονται μόνον για τα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αλλά,ο Σέρβος πρωθυπουργός Καρασιβίν δήλωσε το 1889 στη σερβική Βουλή:
«Η μητέρα πατρίδα οφείλει να κάνει αυτή την προπαρασκευή [δηλα-
δή τον προσηλυτισμό] με την ίδια αποφασιστικότητα, είτε ζουν εκεί
μόνο Σέρβοι είτε καθαροί Βούλγαροι είτε Μογγόλοι ή Κινέζοι. Και
πρέπει να την κάνει. Γιατί είναι χρέος μας».






Είπε με άλλα λόγια, αρκετά καθαρά,ότι η επέκταση στη Μακεδονία ήταν ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής. Δεν είχε καμμιά σχέση με την εθνολογική σύσταση της περιοχής. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ ότι ενώ μιλάει για Μογ- λους και Κινέζους, δεν λέει λέξη για Μακεδόνες. Δεν είχαν επινοηθεί ακόμη ως χωριστή εθνότητα ή φυλή. Πρέπει, όμως, να αναγνωρισθεί ότι οι Σέρβοι,αντίθε- τα απ΄ό,τι έκαναν οι Βούλγαροι, απέφυγαν το βίαιο προσηλυτισμό,τους διωγ- μους και τις σφαγές. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι έγιναν τέτοια πράμματα. Οι Σέρβοι περιορίστηκαν στο διορισμό σλαβόφωνων ιερέων και διδασκάλων. Και παρώτρυναν απλώς να τελείται η λειτουργία των εκκλησιών στη σερβική. Υπήρ- ξε μάλιστα και μία περίοδος προσέγγισης της Ελλάδας και της Σερβίας,για κοινή αντιμετώπιση των Βουλγάρων όταν η πίεσή τους, μετά το 1896 εναντίον των Σέρβων και των Ελλήνων της Μακεδονίας έγινε εντονώτερα αισθητή. Οι δύο χώρες όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Επενέβη η Ρωσία καί διέκοψε το ειδύλιό τους. Εφόσον στρεφόταν εναντίον της Βουλγαρίας, στρεφόταν και εναντίον αυ- της της ίδιας. Και δεν περιορίστηκε μόνο σ΄αυτό. Έπεισε και τη Σερβία για ένα διάστημα να προσεγγίσει τη Βουλγαρία και ν΄αναλάβει μαζί της κοινή προσπά- θεια για τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας. Γρήγορα όμως η συμφωνία των δύο χωρών ματαιώθηκε και άρχισε σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσά τους στις περιο-χές κυρίως της Δίβρης,των Σκοπίων και των Βελεσσών.


Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ


Μακεδονικός αγώνας θεωρείται μόνον η ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία που άρχισε το 1904 και κρά- τησε ως το 1908. Οι Ελληνες δεν είχαν κανένα λόγο και επομένως καμμιά πρό- θεση να επιδιώξουν με τη δύναμη των όπλων την προστασία της επιρροής τους στην περιοχή. Οι Βούλγαροι ήταν αυτοί που άρχισαν να καταφεύγουν στη βία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Ήδη, από τα τέλη του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα μετά το 1870 που ιδρύθηκε η εκκλησιαστική τους Εξαρχία, ε- πιδόθηκαν επίμονα στην αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της περιοχής, με ένοπλα ανταρτικά σώματα.
Υπήρξε,βέβαια,αντίδραση από τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής. Δημι- ουργήθηκαν και κάποια ανταρτικά σώματα για ν΄αναχαιτίσουν τη βουλγαρική επιδρομή. Αλλά,στερημένα από την κρατική βοήθεια και τη συμπαράσταση της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Στην Ελλάδα,
πάντως έγινε συνείδηση κάποια στιγμή ότι αν η Μακεδονία εγκαταλειπόταν στο έλεος των Βουλγάρων κομιτατζήδων, θα εδημιουργούντο πολύ δυσμενείς




συν- θήκες για τη χώρα. Και δεν μπορούσε ν΄αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να πα- ραπλανηθούν οι Μεγάλες Δυνάμεις και να κλείσουν τό ζήτημα με τρόπο που να ευνοεί τα βουλγαρικά συμφέροντα.
Στην Αθήνα οργανώθηκε μακεδονικό κομιτάτο. Αναχώρησαν μυστικά Έλ- ληνες αξιωματικοί για τη Μακεδονία. Πήγαν εκεί να μελετήσουν επί τόπου την κατάσταση και να προτείνουν τους κατάλληλους τρόπος ενέργειας. Και άρχισε
τότε η γενικότερη κινητοποίηση του πληθυσμού. Ένα γεγονός που έδειξε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση και πόσο επιτακτική είχε γίνει η ανάγκη της άμεσης ελληνικής αντίδραση,ήταν η βουλγαρική ψευδοεπανάσταση «Ηλίν Ντεν». Ονο-μάστηκε έτσι γιατί εδηλώθηκε τα ξημερώματα της γιορτής του Προφήτη Ηλία στις 20 Μαρτίου του 1903. Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν οι φωτιές που άνα- ψαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες στις κορυφές των βουνών, όπου χτίζονταν συ-νήθως εκκλησίες του Προφήτη Ηλία. Έγιναν όμως και δυναμιτιστικές ενέργειες ακόμη και μέσα στη Θεσσαλονίκη και πλήγηκαν προξενεία,τράπεζες,εκκλησίες,
νοσοκομεία,ακόμη και μαγαζιά και σπίτια.
Η ψευδοεπανάσταση του «Ηλιν Ντεν» δεν είχε καμμιά συνέχεια και συνέ- πεια. Ήταν μια θεαματική ενέργεια που δεν οδήγησε σε συγκρούσεις με τους Τούρκους κατακτητές. Προφανώς,είχε σκοπό να επηρεαστεί η διεθνής κοινή γνώμη και να μείνει με την εντύπωση ότι η Μακεδονία ήταν βουλγαρική. Φρόν- τισαν όμως, επιτηδείως, οι Βούλγαροι να θεωρηθούν ένοχοι οι Έλληνες για τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει εναντίον των τελευταίων η μα- νία των Τούρκων και να γίνουν σκληρά αντίποινα εις βάρος τους. Τα γεγονότα αυτά επιτάχυναν τις προετοιμασίες στην Ελλάδα. Και το φθινόπωρο του 1904 μεταφέρθηκε κρυφά στη Μακεδονία το πρώτο σώμα ανταρτών. Επί κεφαλής του ήταν ο γαμπρός των Δραγούμηδων,μόνιμος αξιωματικός του στρατού Παύ- λος Μελάς. Ανέλαβε επίσημα τον αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Δεν ε- πρόκειτο όμως να ζήσει πολύ. Προδόθηκε στούς Τούρκους από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και εξοντώθηκε στο χωριό Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Το παράδειγμά του ξύπνησε και κινητοποί- σε πολλούς ανθρώπους. Ο Παύλος Μελάς έγινε σύμβολο του ελληνισμού και θρηνήθηκε όσο λίγοι Έλληνες.
Μετά απ΄αυτόν,συνέχισαν άλλοι πολλοί τον αγώνα. Και η παρουσία των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων γινόταν όλο και πιο αισθητή με αποτέλεσμα να αναθαρρούν οι ντοπιοι ελληνικοι πληθυσμοί. Ήταν ενας πραγματικός συναγερμός της εθνικής συνείδησης. Όλοι ξεσηκώθηκαν να πάρουν μέρος στον αγώνα ή να τον βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Γρήγορα ανακτήθηκε το χαμένο έδαφος και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες έχασν κάθε δυνατότητα να επιτύχουν κάτι το ουσιαστικό.
























ΜΙΚΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ


Φ Α Σ Τ Φ Ο Υ Ν Τ Σ Τ Η Σ Κ Ε Ψ Η Αυτά που θα πω παρακάτω τα έχω γράψει στα βιβλία μου. Όμως τα βιβλία μου δεν είναι γνωστά. Δεν τα διαφήμισα. Ούτε και τα διέθεσα σε βιβλιοπωλεία για να πουληθούν. Τα τύπωσα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και τα κράτησα στο σπίτι μου. Αυτό που μ΄ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να μην πεθάνουν και χαθούν μαζί μου όσα διάβασα κι έμαθα μιαν ολόκληρη ζωή. Σκέφτηκα, όμως, να τα παρουσιάσω μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ ώστε να τα διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται,χωρίς νά ψάχνουν να τα βρουν για να τ΄αγοράσουν. Όσο για τους βιαστικούς, που δεν έχουν πολύ αγαθές σχέσεις με το βιβλίο, είπα να εφαρμόσω τη μέθοδο του φαστ φούντ. Να κόψω, δηλαδή,σε μικρές μπουκιές το διάβασμα σημαντικών αλλά όχι γνωστών γεγονότων, ώστε να τα καταπιούν πιο εύκολα. Αν δεν τους κάτσουν στο λαιμό βέβαια.


Θ Ε Μ Ε Λ Ι Α Μ Α Σ : Ο Ι Μ Υ Θ Ο Ι

Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο λαός του Θεού ήταν ο λαός του Ισραήλ. Κάποια πολύ μακρυνή εποχή ζούσε στην Αίγυπτο. Οι Φαραώ τον είχαν σκλάβο. Ενας Φαραώ μάλιστα είχε δώσει εντολή στους ανθρώπους του να θανατώνουν όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων. Μόνο τα θηλυκά μπορούσαν να ζήσουν. Αλλά, η μητέρα του Μωυσή, μόλις γεννήθηκε τον φάσκιωσε καλά και τον έκρυψε σε μιαν ακροπoταμιά. Εκεί τον βρήκε μια κόρη του Φαραώ. Το μωρό της άρεσε. Το πήρε,λοιπόν, το φρόντισε,το ανάθρεψε και όταν μεγάλωσε το έστειλε στους μεγάλους δασκάλους της Αιγύπτου που ήταν όλοι ιερείς ,βέβαια. Εκεί τον έμαθαν όλα τα κόλπα για να κοροϊδεύει τον κόσμο και να μπορεί έτσι να τον κουμαντάρει πιο εύκολα. Και το πιο αποτελεσματικό απ΄αυτά τα κόλπα, ήταν να εμφανίζεται ως κολλητός του Θεού. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πιστός εκτελεστής των εντολών του.




Ο Θεός, εν τω μεταξύ, δεν άντεχε να βλέπει το λαό του να υποφέρει κάτω από τη φαραωνική καταπίεση. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον πάρει από την Αίγυπτο και να τον μεταφέρει στη γη των Χαναναίων και των Χετταίων, όπου έρραιε μέλι και γάλα. Συμβούλεψε,όμως, τον Μωυσή να μη φυγαδεύσει λαθραία το λαό του από την Αίγυπτο. Να πάει και να ζητήσει από το Φαραώ να τον αφήσει να φύγει. Ο Μωυσής υπάκουσε. Αλλά ο Φαραώ ήταν ανένδοτος. Τους Εβραίους τους ήθελε εκεί, σκλάβους. Λες και οι δικοί του ήταν ελεύθεροι. Καθώς φαίνεται όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, πόσο ζόρικος ήταν ο Θεός τους.
Όταν ο Θεός των Εβραίων έμαθε την αρνητική απάντηση του Φαραώ έγινε έξω φρενών. Έβαλε το Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά ενός ποταμού. Αυτά έγιναν αμέσως αίμα. Και έγιναν αίμα και τα νερά όλων των άλλων ποταμών. Αλλά το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Θανατώθηκαν όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Έπεσε χαλάζι και φωτιά. Τέτοιο κακό δεν το είχαν ξαναδεί οι Αιγύπτιοι από κτίσεως κόσμου. Πυκνά σμήνη ακρίδων εμφανίστηκαν σε όλη την Αίγυπτο και κατάστρεψαν ό,τι είχε μείνει από το χαλάζι. Τρεις μέρες έπεσε ψηλαφητό σκοτάδι. Ήταν τόσο πηχτό που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλο. Τα βατράχια βγήκαν από τις λίμνες και τα ποτάμια,χώθηκαν στα σπίτια των Αιγυπτίων και τα καταβρώμισαν. Και τα σώματα των Αιγυπτίων γέμισαν πληγές. Το ωραίο είναι ότι μετά από κάθε θεομηνία ο Φαραώ φόρτωνε ψέμματα τους Εβραίους και το Θεό τους. Τους έλεγε ότι αν σταματήσει το κακό θ΄αφήσει τους Εβραίους να φύγουν. Η θεομηνία σταματούσε αλλά ο Φαραώ έπαιρνε πίσω το λόγο του. Κι έτσι ο Θεός τούστελνε νέα θεομηνία.
Βέβαια, κάποια στιγμή οι Εβραίοι και ο Θεός τους εδέησε επιτέλους να καταλάβουν ότι αυτός ο θεομπαίχτης ο Φαραώ τους κορόιδευε. Και ναι μεν, για τον λαό δεν γίνεται λόγος. Όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής ήτανε «πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ατσίδες τους Έλληνες. Ισχύει για κάθε λαό . Αλλά τι να πούμε για το Θεό που μας έμαθαν να πιστεύουμε; Κάθε καλός Χριστιανός ξέρει ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και παντογνώστης. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Αλλά, πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο Φαραώ τον κορόιδευε; Και γιατί έρριξε τόσα δεινά στον ταλαίπωρο λαό της Αιγύπτου, που δεν έφταιγε σε τίποτα και όχι στο Φαραώ που ήταν υπεύθυνος για τα πάντα; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του και ας πάμε παρακάτω.
Αποφάσισε,λοιπόν,ο Θεός των Εβραίων,μαζί με τον κολλητό του το Μωυσή να απομακρύνουν το λαό τους από την Αίγυπτο με το έτσι θέλω. Ο Φαραώ τους κυνήγησε. Έστειλε εναντίον τους 600 από τα καλύτερα άρματά του και όλο το ιππικό του. Τους έφτασε στην Ερυθρά Θαλασσα. Κι εκεί σίγουρα θα τους έπιανε και θα τους έστελνε πίσω. Αλλά εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή ο Θεός είπε στο Μωυσή να υψώσει το χέρι του και να δείξει προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Τότε, το νερό σχίστηκε στα δύο. Άνοιξε ένας φαρδύς διάδρομος. Κι από κει πέρασαν οι Εβραίοι απέναντι, αβρόχοις ποσί. Αλλά, όταν μπήκαν στο νερό τα άρματα και το ιππικό του Φαραώ, η θάλασσα έκλεισε



πάλι από πάνω τους και τους έπνιξε. Αυτά μας λέει η Παλαιά Διαθήκη. Και η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος,προλογίζοντας την έκδοσή της του 1981,μας βεβαιώνει με βαθειά ευλάβεια και χωρίς κανένα ενδοιασμό, ότι αυτό το ιερό βιβλίο:
«Παραμένει εσαεί πηγή της θείας αποκαλύψεως,θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας,ανεκτίμητος περιουσία της ανθρωπότητος, πνεύμων του παγκοσμίου πολιτισμού»

Μην ψάξετε όμως να βρήτε ιστορικές μαρτυρίες που να βεβαιώνουν ότι αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη συνέβησαν πραγματικά. Θα είναι μάταιος κόπος. Ούτε η ιστορία του Ισραήλ ούτε η ιστορία της Αιγύπτου μιλάνε για τέτοια πράγματα. Πρόκειται για θεολογικούς μύθους που έπλασαν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι στο Ισραήλ για φοβερά καθυστερημένους και αμαθείς ανθρώπους. Κι εμείς οι πανέξυπνοι Έλληνες, πετάξαμε στα σκουπίδια τά δικά μας θεολογικά παραμύθια που,πάντως, δεν καταδυνάστευαν την ανθρώπινη νόηση, για να βάλουμε στη θέση τους τις ιουδαϊκές τερατολογίες. Aς μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό πνεύμα έλαμψε κά- ποτε ακριβώς γιατί ήταν πολύ πιο ανεξάρτητο από θρησκευτικά δεσμά, απ΄όσο είναι σήμερα.
Π Ω Σ «Ε Σ Ω Θ Η Κ Α Ν» Ο Ι Ε Β Ρ Α Ι Ο Ι Στο ευαγγέλιό του, ο Ματθαίος γράφει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιό του για να σώσει και να ποιμάνει το λαό του. Δηλαδή, το λαό του Ισραήλ. Δεν είναι γνωστό πως είχε πληροφορηθεί τις προθέσεις του Θεού. Ένα είναι το βέβαιο πάντως. Από τότε που ο Θεός έστειλε το γιο του να τους σώσει, οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Από το κακό στο χειρότερο πήγαν.

Το 66 μ.Χ. επειδή, προφανώς δεν περίμεναν τίποτε από τον ουρανό, ξεσηκώθηκαν εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Ο Νέρων έστειλε εναντίον τους τον στρατηγό Βεσπασιανό. Αλλ΄αποδείχθηκε ότι το έργο του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι Εβραίοι πρόβαλαν ισχυρή και πεισματώδη αντίσταση. Χρειάσθηκαν πάνω από δύο χρόνια στον Ρωμαίο στρατηγό για να καταλάβει τα κυριώτερα επαναστατικά κέντρα των Εβραίων.
Αλλά το 68 ο Νερων αυτοκτόνησε. Και το 69 ο Βεσπασιανός ανακηρύ-χθηκε αυτοκράτορας και αναχώρησε για τη Ρώμη. Άφησε,λοιπόν,το γιο του τον Τίτο στο Ισραήλ για να ολοκληρώσει την καταστολή της επανά-
στασης των Εβραίων. Και φαίνεται ότι έκανε πολύ καλή δουλειά εις βάρος των επαναστατών φυσικά. ‘Εσφαξε πολλές χιλιάδες Εβραίους,που ο Θεός δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει. Ούτε έκανε τίποτα, φυσικά, για να εμποδίσει ή να τιμωρίσει τους




ξένους κατακτητές. Έτσι, εντελώς ανενόχλητος ο Τιτο έκαψε τη συναγωγή τους, άρπαξε τα ιερά σκεύη της και με πολλούς επιφανείς Εβραίους που είχε αιχμαλωτίσει, πήγε στη Ρώμη όπου ακολούθησε η καθιερωμένη πορεία θριάμβου.
Έμειναν, πάντως, πολλοί Εβραίοι ακόμη στο Ισραήλ,που εξακολούθησαν να ζούν με το όνειρο της απαλλαγής τους από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτοί επαναστάτησαν για δεύτερη φορά το 132 εναντίον των Ρωμαίων. Τώρα, όμως, είχαν αποκτήσει και μεσσία. Ήταν ο Βάρ Κοχεβά
μεσσία. Ήταν ο Βαρ Κοχεβά που ο ραβίνος Ακίβα τον παρουσίασε ως τον νέο σωτήρα που τον είχε στείλει ο Θεός για να σώσει το λαό του Ισραήλ. Ούτε λέξη για τον Ιησού. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για όσους έχουν μυαλό και το χρησιμοποιούν.
Στο Ισραήλ δεν αναστήθηκε ποτέ κανένας. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε βουήξει ο κόσμος, από την πρώτη στιγμή. Δεν θα χρειαζόταν να περάσει μισός αιώνας για ν΄αρχίσουν κάποιοι να ενδιαφέρονται για κάτι που τους είχε διαφύγει εντελώς όταν υποτίθεται ότι συνέβη. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι οι Εβραίοι κατά τον δεύτερο ξεσηκωμό τους, αγνοούσαν ότι ο Θεός τους είχε στείλει το γιο του για να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για χάρη τους, χωρίς λόγο. Το πολύ να είχαν ακούσει μετά το 60 κάποιες διαδόσεις περί Ιησού στις οποίες δεν είχαν δώσει καμμιά σημασία. Είχαν βαρεθεί τις τερατολογίες .Γι΄αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο στο ραβίνο τους να τους βρει καινούργιο μεσσία. Σίγουρα ο Χριστός είχε πεθάνει και είχε ταφεί, άγνωστο πως και που,χωρίς να μάθει ότι ηταν γιος Θεού που επρόκειτο να αναστηθεί. Και για να μη σας μείνει καμμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Θεός που να χολοσκάει για τους Εβραίους,παρακολουθήστε τη συνέχεια.
Ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός,έστειλε έναντόν των απελπισμένων Εβραίων, το στρατηγό Σεβήρο. Αυτός κατέστειλε την επανάστασή τους και σκότωσε το μεσσία που επρόκειτο να τους σώσει. Και φυσικά σκό- τωσε πάρα πολλούς Εβραίους και πήρε σκληρά μέτρα κατά των επιζώντων. Τους απαγόρευσε να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Μετέβαλε την Ιερουσαλήμ σε ελληνορωμαϊκή πόλη και της άλλαξε όνομα. Τη βάφτισε Αιλία Καπιτωλίνα. Και έχτισε σ΄αυτήν ναό του Δία και της Αφροδίτης. Κυριολεκτικά, έσβησε το Ισραήλ από το χάρτη.
Από τότε,άρχισε η διασπορά των Εβραίων που είχαν απομείνει. Και το κράτος που είχε αγαπήσει τόσο πολύ ο Θεός ώστε να θυσιάσει γι΄αυτο τον μονογενή γιο του, εξαφανίστηκε για 1.816 χρόνια. Και οι προφήτες που είχαν κατά κόρον επικαλεσθεί οι ευαγγελιστές για να θεμελιώσουν τις φανταστικές τους θρησκευτικές ιστορίες,δεν κατάφεραν να προβλέψουν το σπουδαιότερο. Δηλαδή, τον αφανισμό του Ισραήλ.









Η Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α : ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΗ ΝΟΗΣΗ



Η θρησκεία είναι ένας δείκτης νοημοσύνης που δεν μας κολακεύει καθόλου. Προτιμώ να τη χαρακτηρίζω δείκτη βλακείας ή δείκτη διανοητικής ανεπάρκειας. Αλλά οι ευσεβείς πιστοί ενοχλούνται από τέτοιους χαρακηρισμούς. Πιστεύουν πως όταν λες τέτοια πράγματα θα σε κάψει ο Θεός. Τους διαφεύγει ότι για να σε κάψει κάποιος πρέπει να υπάρχει. Και Θεός,όπως αυτός που τους έμαθαν να πιστεύουν από μικρά παιδιά,δεν υπάρχει. Έίναι γνωστο ότι,κανένας από μας δεν τον βρήκε μόνος του. Και σχεδόν κανένας από μας δεν διάβασε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη για να δει αν αξίζει να πάρει στα σοβαρά αυτά που λενε.
Μόλις γεννηθούμε, μας βουτάνε σε μια κολυμπήθρα. Και δεν μας δίνουν μόνον ένα όνομα. Μας δίνουν και μια θρησκεία. Μας τη δίνουν δηλαδή,σε μια στιγμή που είμαστε μόνο μαμ,κακά και νάνι. Αν γεννιώμαστε κάπου αλλού μπορεί να μας έδιναν μιαν άλλη θρησκεία. Κι αυτή η θρησκεία να μας δίδασκε ότι ο Χριστιανισμός μας εξαπατά. Ο Ιησούς δεν ήταν γιος του Θεού,ούτε και αναστήθηκε μετά τον θάνατό του που δεν ξέρουμε αν ήταν μαρτυρικός. Η βάπτιση,λοιπόν, είναι μια πανηγυρική ομολογία ότι δεν μας χρειάζεται καθόλου μυαλό για να γίνουμε Χριστιανοί. Μυαλό χρειάζεται και μάλιστα πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα για να πάψουμε να είμαστε Χριστιανοί. Ακριβέστερα, για να πάψουμε να είμαστε θρησκευόμενοι. Να πάψουμε,δηλαδή, να ασπαζόμαστε βλακωδώς, θεολογικά παραμύθια. Φυσικά,αν το μυαλό μας είναι τόσο λίγο ώστε να πιστεύουμε πράγματα που δεν υπάρχουν,επόμενο είναι να δεχόμαστε και τα θαύματα. Όταν συμβεί κάτι απροσδόκητο και ανεξήγητο, είναι πολύ πιο εύκολο να ξοφλάμε φωνάζοντας θαύμα θαύμα,παρά να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λιγάκι. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλάβεις ότι θαύματα δεν υπάρχουν. Αυτά πού λέμε θαύματα είναι η άγνοια των παραγόν- των που προκαλούν ένα φαινόμενο ή ένα γεγονός. Αλλά χρειάζεται ικανό μυαλό και πολύ διάβασμα για να τα καταλάβεις αυτά τα πράγματα
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν πειράζει αν μας φόρτωσαν ολόκληρη θρησκεία από τότε που είμαστε μωρά. Μεγαλώνοντας μπορούμε να το ξανασκεφτούμε το ζήτημα ωστε και να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε. Αυτό όμως δείχνει απλώς άγνοια της πραγματικότητας Η κοινωνία μέσα στην οποία βρεθήκαμε είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην αφήνει ούτε χαραμάδα για να περάσει το φως της αμφιβολίας και της έρευνας. Η ελεύθερη σκέψη στους μεγάλους τομείς των ανθρωπίνων αναζητήσεων είναι σχεδόν αδύνατη. Μέσα στην οικογένεια, όλοι προσπαθούν να βάλουν το νέο παιδί που γεννήθηκε,στο δρόμο του Θεού. Μόλις αρχίσει να συνεννοείται μαζί τους και να καταλαβαίνει τον κόσμο,αρχίζει η προπόνησή του ως Χριστιανού. Μαθαίνει να κάνει το σταυρό του,να προσεύχεται και να παρακαλάει το Θεό. Νηστεύει και συμμετέχει στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της οικογένειας όσο το




επιτρέπει η ηλικία του και η κρίση,βέβαια,των δικών του. Κι έρχεται έπειτα το σχολείο να ολκληρώσει το έργο της οικογένειας,όσο θα μείνει,βέβαια, το παιδί σ΄αυτό. Τα θρησκευτικά δεν είναι μάθημα. Είναι κατήχηση. Και δεν μαθαίνουν το παιδί να σκέπτεται. Το μαθαίνουν να πιστεύει και μάλιστα απόλυτα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Και το προειδοποιούν ότι έτσι και ξεφύγει έστω και ελάχιστα από το δρόμο που
του δείχνουν,αλοίμονό του. Θα πέσει σίγουρα σε κάποια από τις πολυάριθμες παγίδες που έχει στήσει στο διάβα του ο διάβολος.
Αλλ΄αν και είναι καίριος ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου, δεν είναι βέβαια ο μοναδικός. Ολόκληρη η κοινωνία με τα όργανα που την εκπροσωπούν αναλαμβάνει στη συνέχεια να προστατεύει και μάλστα με τρόπο πολύ αποτελεσματικό τα μυαλά των μελών της από κάθε ανευλαβή εκτροπή. Το δικαίωμα των Ελλήνων να κοροιδεύουν τους εαυτους τους προστατεύεται από το Σύνταγμα. Αλλά δεν προστατεύεται καθόλου το δικαίωμά όσων έχουν το θράσος να σκέπτονται και να ζητούν την αλήθεια στην περίπτωση της θρησκείας. Το άρθρο 13 ορίζει ότι «ηελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αφήστε, δηλαδή, τον κόσμο να κοιμάται. Όποιος τολμήσει να διαταράξει τον ύπνο του,θα βρει το μπελά του. Δεν είναι καθόλου ελεύθερη,επομένως η καταπολέμηση τηθεσμοθετημένης βλακείας. Το άρθρο 16 ορίζει ότι μία από τις κύριες φροντίδες του κράτους είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Καταλαβαίνετε τι λέει; Λέει ότι το κράτος,αντί να ενθαρρύνει τη φιλοσοφική και επιστημονική αναζήτη-ση της αλήθειας,αναλαμβάνει το ίδιο να διαδώσει το θρησκευτικό σκοταδι- σμό με τα τεράστια μεσα που διαθέτει και με την πολύ ουσιαστικ σύμπρα –ξη φυσικά της Εκκλησίας.
Και τι μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί; Τίποτα. Απολύτως τίποτα! Ακόμη κι αν βλέπουν που πάει η κατάσταση, είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετούν. Αυτήν θέλει ο λαος . Και αν δεν πάνε με τα νερά του, θα βλέπουν τη Βουλή μόνον απέξω






Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ



Δεν μπορέσαμε ποτέ μας να αυτοκυβερνηθούμε. Σαν λαός εννοώ. Γιατί άνθρώπους ικανούς να χειριστούν τις υποθέσεις μας,πάντοτε είχαμε. Κατά τύχην, όμως ,τους χρησιμοποιούσαμε. Και τη στιγμή που τους είχαμε πιο πολύ ανάγκη, τους





διώχναμε για να βάλουμε στη θέση τους λοβιτουρατζήδες δημαγωγούς που μας χάιδευαν τ΄αυτιά.
Εξ αιτίας της αδυναμίας μας ν΄αυτοκυβερνηθούμε,μας επιβλήθηκε πολλές φορές δικτατορία. Σε καμμιάν απ ΄αυτές ο λαός δεν αισθάνθηκε ότι του αφαιρέθηκε κάτι το πολύτιμο για το οποίο θ΄άξιζε ν΄αγωνιστεί. Θα περιοριστώ στις δύο τελευταίες του 1936 και του1967. Καμμιάν απ΄αυτές δεν εμποδίσαμε και καμμιά δεν ανατρέψαμε. Η πρώτη έπαψε να υπάρχει όταν κατέλαβαν τη χώρα οι Γερμανοί. Και η δεύτερη εξαφανίστηκε το Νοέμβριο του 1974, όταν έπειτα από δικά της τραγικά λάθη εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο και κατέλαβαν μεγάλο μέρος του εδάφους της. Δεν χρειάστηκε ηρωισμός και από κανένα για να πέσει η χούντα του Ιωαννίδη. Το πώς βγήκε απ΄αυτή την αξιοθρήνητη ιστορία η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου είναι μια άλλη ιστορία. Σ΄αυτό τον τόπο,τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να γίνουν πιθανά. Και ο ηρωισμός μπορεί μια χαρά να πάει χέρι-χέρι με τη βλακεία.
Οι νεαροί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο στις 15 Νοεμβρίου του 1973,για να ρίξουν τη χούντα, έπαιξαν, χωρίς να το θέλουν, το παιχνίδι του ταξίαρχου Ιωαννίδη. Αυτός δεν ήθελε τις εκλογές που είχαν ήδη δρομολογήσει ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζινης Ήθελε την παράταση της δικτατορίας. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί είχε τις δυνάμεις ασφαλείας στα χέρια του. Δηλαδή,στρατό και αστυνομία. Αλλά,για να δράσει είχε ανάγκη κάποιαν αφορμή. Καποια δικαιολογία. Αυτή του την έδωσαν,χωρις να το καταλάβουν οι «ήρωες του Πολυτεχνείου». Ο Ιωαννίδης, μπορούσε να τους πετάξει έξω από το Πολυτεχνείο, την ίδια μέρα που μπήκαν σ΄αυτό χωρίς ν΄ανοίξει ρουθούνι. Τους άφησε όμως λιγες μέρες εκεί μέσα να το παίξουν επαναστάτες. Και ήταν πολύ καλοί σ΄αυτό το ρόλο. Οι πιο πολλοί, άλλωστε, δεν πάλευαν για την «αστική» δημοκρατία. Την ήθελαν «σοσιαλιστική» και μάλιστα μαρξιστικού τύπου. Δεν ήξεραν, βέβαια, τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Και,ούτε πήγαινε το μυαλό τους στο ότι επρόκειτο για απλή αλλαγή χρώματος της δικτατορίας. Από μαύρη,δηλαδή, θα γινόταν κόκκινη.
Οι νεαροί του Πολυτεχνείου,λοιπόν, έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ήταν αρκετά ισχυρός για ν΄ακούγεται σ΄ολόκληρη σχεδόν την Αθήνα. Κα μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο Η χούντα αντέδρασε.Βάρεσε στο ψαχνό. Οι νεκροί έφτασαν τους 16 κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 χρονώ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τους ανέβασε στους στους 400. Αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, έλεγε ότι ήταν όλοι τους φοιτητές. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει τιποτα. Ο Ιωαννίδης βρήκε αρκετά όσα έγιναν. Έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και τους έβγαλε όλους έξω. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Και στη συνέχεια έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και κράτησε για τον εαυτό του την εξουσία.
Στον ένα χρόνο που κυβέρνησε δεν κουνήθηκε φύλλο. Και ασφαλώς θα κρατούσε για πολλά χρόνια την εξουσία αν δεν έκανε το τραγικό λάθος να επέμβη στην Κύπρο για να εξοντώσει το Μακάριο. Οι Τούρκοι που καιροφυλακτούσαν,δεν έχασαν την ευκαιρία.




Επετέθησαν εναντίον του νησιού και κατέλαβαν το 38 τοις εκατό του εδάφους του. Η κυβέρνηση του Ιωαννίδη,κυριο- λεκτικά Δεν χρειάστηκε να τη ρίξει κανένας. Και ο στρατηγός Γκιζίκης κάλεσε αμέσως τους πολιτικούς και τους παρέδωσε την εξουσία. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος στη δημοκρατία που ζούμε.
Η εικόνα που παρουσιάζουμε από τότε,είναι ,κατά την επιεικέστερη έκφραση, αξιοθρήνητη. Και η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας μας, είναι η λαμπρή επιτυχία του ΠΑΣΟΚ. Μας κυβέρνησε είκοσι ολόκληρα χρόνια κάνοντας τα αντίθετα απ΄αυτά που μας είχε υποσχεθεί. Εμφανίστηκε ως κόμμα μαρξιστικό. Ξέρετε τι είναι μαρξιστικό; Πρέπει να διαβάσετε πέντε χοντρά ακαταλαβίστικα βιβλία για να το καταλάβετε. Και το έκανε αυτό τις παραμονές της πολιτικής και ιδεολογικής χρεωκοπίας του μαρξιστικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης που συντελέστηκε το 1989-90. Τελικά περιορίστηκε στην πολιτική του βολέμματος,που μας φόρτωσε ένα δημόσιο χρεος 70 τρισεκατομμυρίων δραχμών, από 350 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981. Το 2004 το ΠΑΣΟΚ αντικαταστάθηκε από τη Ν.Δ. Η Χώρα ξεκόλλησε από το τέλμα που την είχε ρίξει το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να κάνει προσπάθειες ν΄ανοίξει το δρόμο για την προσέγγιση των επιπέδων της Κοινότητας. Μάταιος κόπος. Η νέα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το πιο σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια της να κουνήσει αυτό τον τοπο προς τα μπρος, είναι ο λαός της. Αλλά πως να το καταλάβει; Η ίδια έχει εγκωμιάσει πολλές φορές τις ανύπαρκτες αρετές του αντί να τον βοηθήσει να διορθώσει τα χάλια του. Και, φυσικά για να διορθωθούν τα χάλια του λαού – όσο γίνεται βέβαια - πρέπει να αναγνωριστούν. Όχι να εμφανίζονται σαν αρετές και να εγκωμιάζονται. Αλλά ποιο κόμμα τολμάει να κάνει κάτι τέτοιο ; Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει.
Πώς να προκόψει αυτός ο ταλαίπωρος τόπος,όταν ο καθένας από τους ατσίδες που τον κατοικούν προσπαθεί να βρει μια θέση στο Δημόσιο,να παίρνει ένα μισθό και να μην κάνει τίποτα. Και ο κάθε μπαμπάς που το αντέχει η τσέπη του, να προσπαθεί να απαλλάξει τον κανακάρη του από κάθε υποχρέωση προς την ελληνική κοινωνία.




ΟΙ ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα χρόνο πριν τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δηλαδή το 1917, άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη το φαινόμενο του ολοκληρωτισμού. Δεν επρόκειτο για απλή
επιβολή δικτατοριών. Επρόκειτο για επιβολή κοσμοθεωριών και μάλιστα με κάθε μέσο,θεμιτό ή αθέμιτο.
Στην ουσία του,βέβαια,τι φαινόμενο δεν ήταν καθόλου καινούργιο. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να εξουσιάζουν,να ποδηγετούν και να κατευθύνουν τους αλλους. Και πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ανάγκη ν΄ακολουθούν και να κάνουν




ό,τι τους λένε κάποιοι άλλοι. Βοσκοί και κοπάδια. Ηγέτες και οπαδοί. Απλώς, το φαινόμενο, έπαιρνε, την κάθε φορά, τη μορφή που επέτρεπαν,υπαγόρευαν ή ενθάρρυναν οι συνθήκες οι οποίες είχαν διαμορφωθεί σε κάθε χώρα. Και φαίνεται ότι κάποια περίοδο του εικοστού αιώνα, διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιήσει νέα λαμπρά κατορθώματα η παράνοια με την αθέλητη συνδρομή, βέβαια,της λαϊκής αμάθειας , άγνοιας και απερισκεψίας. Το πρώτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε από το Λένιν στη Ρω- σία τον Οκτώβρη του 1917. Βρισκόταν ,ήδη, στον τρίτο του χρόνο ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος,στον οποίο είχε πάρει μέρος και η Ρωσία στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Λένιν δεν είχε διαμορφώσει μια δική του κοσμοθεωρία.Είχε ασπαστεί το μαρξισμό.
Το Φεβρουάριο εκείνου του έτους, μια φιλελεύθερη επανάσταση είχε ανατρέψει τον τσαρισμό στη Ρωσία και είχε ανοίξει το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν είχαν πάρει μέρος σ΄εκείνη την επανάσταση. Ο Λένιν βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία καί όλα τα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος ήταν κλειάσμένα στις τσαρικές φυλακές. Η δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση τους έβγαλ΄έ- ξω,μη γνωρίζοντας, φυσικά, ότι έτσι έσκαβε το λάκκο της. Και οι Γερμανοί έστειλαν το Λένιν πεσκέσι στη Ρωσία,κλεισμένον μέσα σ΄ένα βαγόνι. Ήξεραν τα σχέδιά του. Kαι υπολόγιζαν ότι αν κατόρθωνε να τα πραγματοποιήσει, η Ρωσία θα συνθηκολογούσε κι έτσι θα γλύτωναν από ένα σημαντικό πολεμικό μέτωπο. Κι όπως ξέρουμε, δεν έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους. Ο Λένιν, μόλις γύρισε στην πατρίδα του και ανασυγκρότη- σε το κόμμα των μπολσεβίκων, επιδόθηκε δρατήρια στην επιβολή του κομμουνισμού με τη βία. Ο μαρξισμός δεν αναγνώριζε άλλο τρόπο επιβολής του. Αλλά, στην περίπτωση της Ρωσίας , δεν ήταν καθόλου ευνοϊκός για τα σχέδια του παρανοϊκού που ήθελε ν΄αλλάξει τη μοίρα της με το ζόρι. Σύμφωνα με το μαρξισμό, οι κοινωνίες περνάνε νομοτελειακά, με την πάλη των τάξεων, από το δουλοκτητικό σύστημα στη φεουδαρχία, από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι- σμό,όπου τερματίζεται πάλη των τάξεων,ελλείψει τάξεων και η γίνεται ονειρεμμένη. Για να περάσει όμως μια κοινωνία στο επόμενο στάδιο εξέλιξης πρέπει να ολοκληρώσει το προηγούμενο στάδιο. Η Ρωσία,επομένως, δεν μπορούσε ακόμη να γίνει σοσιαλιστική γιατί απλούστατα ή- ταν μια χώρα μισοφεουδαρχική. Η βιομηχανία τότε μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και,συνεπώς,δεν υπήρχε ακόμη το βιομηχανικό προλεταριάτο που, σύμφωνα με τη θεωρία,θα πρωτοστατούσε σε μια σοσιαλιστική επανάσταση. Μεγάλο το πρόβλημα για το Λένιν. Τι θάκανε τώρα; Θ΄ άλλαζε τον εαυτό του ή θάλλαζε την ιστορία; Άν έκανε το πρώτο, θα έπρεπε ν΄αναβάλει επ΄αόριστον την προλεταριακή επανάσταση, ώσπου να φτιαχτεί το βιομηχανικό προλεταριάτο που θα την επιχειρούσε. Άν έκανε το δεύτερο, θα έπρεπε να επαναστατικοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που υπήρχε και ν΄αναλάβει στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα να δημιουργήσει τη




βιομηχανία που ήταν αναγκαία για να προχωρήσει η χώρα στο σοσιαλισμό. Ο Λένιν έκρινε ότι το δεύτερο ήταν καλύτερο από το πρώ- το. Και, βέβαια, του άρεσε και πιο πολύ. Σίγουρα, του ήταν αφόρητη η σκέψη ότι κάποιος άλλος κάποτε θάπαιρνε τη δόξα της εγκαθίδρυσης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο κι αυτός θάμενε στα αζήτητα της ιστορίας.
Κάθησε, λοιπόν κι έγραψε μια νέα θεωρία συμπληρωματική του μαρξισμού. Σ΄αυτήν υποστήριζε ότι ήταν δυνατή η επανάσταση και η επιβολή του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα και μάλιστα καθυστερημένη. Αυτή θα ήταν ένας αδύνατος κρίκος στην αλυσσίδα του καπιταλισμού που θα μπορούσε να σπάσει ευκολώτερα. Κι αφού συμπλήρωσε έτσι το ιδεολογικό ευαγγέλιο του μαρξισμού προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό στην αρπαγή της εξουσίας. Δεν επρόκειτο για επανάσταση με την έννοια του ξεσηκωμού λαϊκών μαζών. Δεν υπήρχαν τότε στη Ρωσία οι συνθήκες για οποιουσδήποτε ξεσηκωμούς. Ο Λαός ,μετα την επανάσταση του Φεβρουαρίου, είχε πρωτοφανείς ελεθερίες. Κι εκτός από την Προσωρινή Κυβέρνηση που πήγαινε για εκλογές, είχαν αναπηδήσει αυθόρμητα από τους κόλπους του και τα περίφημα σοβιέτ .Δηλαδή, συμβούλια στρατιωτών, ναυτών,εργατων και αγροτών που δεν είχαν καμμιά εξάρτηση. Απλώς τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και το κομμουνιστικού, κατά τις αρχαιρεσίες που γίνονταν στα σοβιέτ, προσπαθούσαν ν΄αυξήσουν σ΄αυτά την επιρροή τους.
Το κόμμα του Λένιν είχε μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα κόμμα. Ήταν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που η δύναμή της υπολογίστηκε γύρω στις 40.000 μέλη. Ο Λένιν κυνηγήθηκε για την παράνομη δραστηριότητά του.
Πέρασε στην παρανομία. Και από κεί οργάνωσε και πραγματοποί- ησε το πραξικόιπημά του. Ένοπλοι κομμουνιστές εισέβαλαν στα Χειμερινά Ανάκτορα και συνέλαβαν όλα τα μέλη της κυβέρνησης που συνεδρίαζαν εκεί. Μόνον ο πρωθυπουργός Κερένσκυ κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή άλλες ομάδες ενόπλων κατέλαβαν όλα τα υπουργεία, τα ταχυδρομεία και τις άλλες καίριες κρατικές υπηρεσίες. Κι έτσι η εξουσία πέρασε στα χέρια του Λένιν. Αυτός ήταν ο « Μεγάλος Οκτώβρης » του 1917, που η σοβιετική προπαγάνδα παρουσίασε στη συνέχεια σαν επικό ξεσηκωμό του λαου.
Άκολούθησε ένας εμφύλιος πόλεμος που κράτησε δύο χρόνια.Ακό- μη κι εμείς στείλαμε στρατεύματα στην Κριμαία για να βοηθήσουμε στην
αποκατάσταση της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας που είχε ανατρα- πεί με τη βία από μιαν ένοπλη μειοψηφία. Αλλά δεν έγινε τίποτα. Οι κομ- νιστές είχαν αρπάξει γερά την εξουσία και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν. Γι αυτό το λόγο , άλλωστε ,απέσυραν αμέσως τη Ρωσία από τον πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό αναγκά- στηκαν να υπογράψουν με τη Γερμανία στο Μπρεσκ Λιτόφσκ μιαν άκρως ταπεινωτική για τη Ρωσία, χωριστή συνθήκη ειρήνης.




Ο κομμουνισμός διέγραψε μια τροχιά 73 χρόνων στη χώρα που επιβλήθηκε. Αλλά, όπως γνωρίζουμε σήμερα, τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβως όπως τα είχε φανταστεί ο Λένιν.
Ο μαρξισμός δεν είχε πει πουθενά ότι ο κομμουνισμός θα επικρατούσε σε μία χώρα και μάλιστα καθυστερημένη και από κει θα βοηθούσε όλες τις άλλες να γίνουν κομμουνιστικές. Σ΄αυτό το ζήτημα ήταν σαφέστατος. Κάθε χώρα θα πήγαινε κάποια στιγμή νομοτελειακά στον κομμουνισμό,με την ακατανίκητη δύναμη φυσικού φαινομένου.Δεν της χρειαζόταν καμμιά βοήθεια απέξω. Αλλ΄ατυχώς, ατυχέστατα, οι άνθρωποι που είχαν επιβάλει τον κομμουνισμό στη Ρωσία είχαν κατακυριευτεί από μια πολύ επικίνδυνη φρεναπάτη. Είχαν πιστέψει ότι η νίκη τους στη χώρα τους – που αποδείχτηκε τελικά συμφορά – τους έδινε το δικαίωμα να υποκινήσουν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο,την επιβολή κομμουνιστικών δικτατοριών σε άλλες χώρες. Ο κομμουνισμός, κατ΄αυτούς,ήταν τόσο σημαντι- κος για το λαό, ώστε ήταν δκαιολογημένη η χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την επιτυχία των επιδιώξεών τους. Αποδέχοντα,δηλαδή,ανενδοίαστα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όπως είπε ο Πασκάλ, οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα, εκτός ίσως σε μιά πολύ μικρή κλίμακα. Σκοποί και μέσα συγχωνεύονται στα αποτελέσμα- τα. Αλλά, ο Λένιν ήταν τόσο φανατισμένος και τόσο παθιασμένος με τη μεγάλη υπόθεση που είχε αναλάβει να επιβάλει, δηλαδή, τον κομμουνισμό σε όλους με το έτσι ιθέλω, ώστε παρώτρυνε τους συντρόφους του να μη διστάζουν να καταφεύγουν ακόμη και σε ψέμματα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους
Αμέσως μετά το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε στην ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς. Η Πρώτη και η Δεύτερη Διεθνής είχαν ιδρυθεί από τους σοσια- lsλιστες το 1864 και το 1899. Αλλά ήταν εντελώς ανεπαρκείς για τους Ρώσους κομμουνιστές Αυτοί ήθελαν μια δική τους, αμιγώς κομμουνιστική Διεθνή που να υπηρετεί τυφλά τις δικές τους επιδιώξεις. Και ξεκαθάρισαν στο καταστατικό της ότι :
« Η Κομμουνιστική Διεθνής έχει ως σκοπό τον ένοπλον αγώ-
να για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξεως και την ί-
δρυση της διεθνούς δημοκρατίας των σοβιέτ, που είναι ο
πρώτος σταθμός στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταργή-
σεως κάθε κυβερνητικού συστήματος.
Η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί τη δικτατορία του
προλεταριάτου ως το μοναδικό μέσο για ν΄αποσπασθεί η
ανθρωπότης από τις φρικαλεότητες του καπιταλισμού. Και
η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί την εξουσία των σοβιέτ ως
τη μόνη της δικτατορίας του προλεταριάτου που επιβάλλει
η ιστορία»








Ξέρουμε,βέβαια, σήμερα ότι η δικατορία του προλεταριάτου δεν ήταν καθόλου προσωρινή. Κράτησε ως το τό τέλος του μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη [1989-90]. Και στοίχισε εκατομμύρια νεκρούς ,που εκτελέστηκαν ως ταξικοί εχθροί του προλε- ταριάτου ή πέθαναν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Όλα τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα, μπορούσαν να γίνουν μέλη της Γ΄Διενούς. Αλλά υπό έναν απαράβατο όρο. Να αποδεχθούν,χωρίς επιφυλάξεις, τους 21 όρους της. Από τη στιγμή όμως που τους αποδέχονταν, έχαναν κάθε ανεξαρτησία και αυτοτέλεια. Γίνονταν τμήματα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Αυτού του επιτελείου τις αποφάσεις και τις εντολές έπρεπε να εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία.
Η Κομμουνιστική Διεθνής ,τους ξεκαθάριζε με τους 21 όρους της, ότι δεν είχαν καμμιά σχέση με τα κοινοβουλευτικά κόμματα που αγωνίζονταν να κερδίσουν την πλειοψηφία και να κυβερνήσουν με τη συγκατάθεση όλων των άλλων. Τα κομμουνιστι- κα κόμματα έπρεπε να συγκεντρώσουν μόνο τη δύναμη που τους ήταν αρκετή για να καταλάβουν την εξουσία με επαναστατική βία και να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τη δικτατορία τους, δηλαδή. Αν η χώρα ενός κομμουνιστικού κόμματος της Διεθνούς βρισκόταν σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση,τότε το κόμμα αυτό έπρεπε να κάνει ό,τι μπορούσε για να χάσει η χώρα του και να κερδίσει η Σοβιετική Ένωση.
Τέλος, τα κόμματα που ανήκαν στη Διεθνή, έπρεπε πλάϊ στο νόμιμο μηχανισμό τους να συγκροτήσουν και ένα μηχανισμό παράνομο. Και μ΄αυτόν να κάνουν κρυφή προπαγάνδα στο στρά- τευμα και να σχηματίζουν αφανείς πυρήνες στις συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις και να τις ρυμουλκούν με τρόπο στην κοίτη των δικών τους επιδιώξεων.
Πολύ όμως πιο αποτελεσματική και επικίνδυνη έγινε η Διεθνής μετά το 7Ο Συνέ- δριό της που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935. Ο Γενικός Γραμματέας της Γκεόργκη Δημητρώφ εισηγήθηκε σ΄εκείνο το συνέδριο την περίφημη τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων,που ήταν υποχρεωτική για ολα τα κομμου-νιστικά κόμματα. Είχε καταλάβει, φαίνεται, η ηγεσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ότι μόνο με τη διάδοση της κομμουνινιστικής ιδεολογίας, δεν μπορούσαν τα Κ.Κ. να συγκεντρώ- σουν τις λαϊκές δυνάμεις που ήταν αναγκαίες για να πάρουν την εξουσία στις χώρες τους. Έπρεπε να μαζέψουν όσους περισσότερους μπορούσαν ανύποπτους και απληροφόρη- τους ανθρώπους σε οργανώσεις με αθώους παραπλανητικούς τίτλους. Μπορούσαν, για παράδειγμα, να φτιάσουν ένα «κίνημα ειρήνης» και να καλέσουν όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη να πυκνώσουν τις τάξεις του «ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις». Άλλο τώρα τί θα τους έκαναν μαντρωμένους εκεί μέσα οι κομμουνιστές που ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν. Ο Δημητρώφ εξήγησε με πολύ γλαφυρό τρόπο και μ΄ένα παράδειγμα από την ελληνική μυθολογία στους συντρόφους του το νόημα της νέας τακτικής:




«Σύντροφοι –τους είπε- θυμάστε την παλιά ιστορία για την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία ήταν οχυρωμένη
με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά στρατεύματα που επιτίθεντο εναντίον της. Και τα επι-
τιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα,
δεν μπορούσαν να νικήσουν, ως τότε που με τη βοή-
θεια του Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν
μέσα στους κόλπους του εχθρού. Εμείς οι επαναστά-
τες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευό- μαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική απέναντι στο
φασιστικό εχθρό μας».

Δεν ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονταν τα μυαλά των ανθρώπων που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν μια τέτοια διεθνή πρακτική. Οι ιστορικές συνέπειες, πάντως, της εφαρμογής της υπήρξαν ολέθριες. Ελάχιστες αμφιβολίες έχω ότι τα προβλήματα μας, εσωτερικά και διεθνή δεν είναι οικονομικά,πολιτικά και ιδεολογικά. Είναι διανοητικά. Eξαρτώνται, κατά κύριο λόγο, από το μυαλό μας. Από το διανοητικό μας όργανο. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν περάσει απ΄αυτό το όργανο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Εκτός αν είμαστε υπνοβάτες ή τρελλοί .Και το ένα μυαλό σκέπτεται και κάνει για το ίδιο ζήτημα εντελώς διαφορετικά απ΄αυτά που σκέπτεται και κάνει ένα άλλο. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε.

-------------------------------- Το δεύτερο ολοκληρωτικό κρατος επιβλήθηκε το 1922 στην Ιταλία από το Μουσσολίνι. Και ήταν αντίδραση στο πρώτο. Η τα- κτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν πολύ αποτελεσματική και επικίνδυνη. Τα Κ.Κ. που ανήκαν στη δύναμή της, αν δρούσαν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είχαν μεγάλες δυνα- τότητες να στρατολογήσουν οπαδούς. Κι αυτούς τους χρησιμοποιούσαν για να διεισδύσουν παντού και να σχηματίσουν αφανείς κομμουνιστικούς πυρήνες στα συνδικάτα, στίς άλλες κοινωνικές ορανώσεις, στον κρατικό μηχανισμό και στο στρατό.
Βέβαια, το αποτέλεσμα θα κρινόταν από το είδος του λαού που μέσα του δρούσαν. Αν το διανοητικό, το μορφωτικό και το πολιτικό του επίπεδο ήταν υψηλό, οι



δυνατότητες των κομμουνιστών ήταν αντίστοιχα περιοσμένες. Και, πραγματικά, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα κόμματα της Διεθνούς δεν μπόρε- σαν να κάνουν τίποτα. Οι ίδιοι οι λαοί τους προστάτευσαν τις ε- λευθερίες τους. Γιατί γι΄αυτό πραγματικά επρόκειτο. Η πάλη των τάξεων ήταν ένας πολιτικός μύθος που τον σκαρφίστηκε ο Καρλ Μαρξ.
Το πρώτο μεγάλο υποψήφιο θύμα τους ήταν η Ιταλία. Ο λαός της δεν έδινε δεκαράκι για τα πολιτικά προβλήματα από τα οποία κρεμόταν η τύχη του. Δεν ήξερε αλλά ούτε κι ενδιαφερόταν να μάθει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα που ήταν αναγκαία για να προστατεύσει τον εαυτό του. Η χώρα του κινδύνευε να γίνει κομμουνιστική και γι΄αυτόν πέρα έβρεχε. Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε ως σοσιαλιστής. Και μέσα στο σοσι- αλιστικό κίνημα μπόρεσε να καταλάβει που το πήγαιναν οι κατευ- θυνόμενοι από τη Μόσχα μαρξιστές σοσιαλιστές. Κι επειδή, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν περισσότερο εθνικιστής παρά σοσιαλιστής, ίδρυσε το φασιτικό του κόμμα με σαφείς ολοκληρωτικές τάσεις. Δέν επρόκειτο, βέβαια, απλώς για ένα πολιτικό κόμμα. Επρόκειτο για πολιτικό στρατό, που φορούσε στολές με μαύρα πουκάμισα και ήταν στρατιωτικά πειθαρχημένος στο Μουσσο- λίνι.
Αυτό, φαίνεται, εκτιμήθηκε από το βασιλιά, ο οποίος του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Απομακρύνθηκε έτσι ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Αλλ΄άνοιξε ο δρόμος στην παράνοια. Ο Μουσσολίνι πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και μην έχο- ντας κανένα ν΄αντιταχθεί στις παλαβομάρες του, άρχισε να μπλέ- κει τη χώρα του σε καταστρεπτικές περιπέτειες. Δεν ξέρω πόσες εκαντάδες χιλιάδες Ιταλών έχασαν άδικα τη ζωή τους. Ούτε αν πρόλαβε κανένας απ΄αυτούς να σκεφτεί, πριν πεθάνει, πόσο ακριβά μπορεί να στοιχίσει η αδιαφορία για τα κοινά


-----------------------------------


Το τρίτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε στη Γερμανία το 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ. Κι αυτό υπήρξε αντίδραση στον κομμουνισμό. Μεγάλο μέρος των Γερμανών είχε ανησυχήσει πο- λύ από την ραγδαία εξάπλωσή του που τον είχε φέρει στο κατώ- φλι της εξουσίας. Ο Χίτλερ είχε ξεκινήσει κι αυτός ως σοσιαλι- στης. Αλλά δεν άργησε ν΄αποδειχθεί άγριος και αποτρόπαιος ε- θνικιστής. Και, όπως έκανε ο Μουσσολίνι, μετέτρεψε κι αυτός το κόμμα του σε πολιτικό στρατό με στολές. Ο Μουσσολίνι είχε τους
μελανοχίτωνες και ο Χίτλερ τους φαιοχίτωνες Τελικά, όμως, το που θα πήγαινε η κατάσταση εξαρτιώταν αποκλειστικά από το λαό. Μόνον οι Γερμανοί μπορούσαν να προ-στατεύσουν αποτελεσματικά τις πολιτικές




τους ελεθερίες και τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μείνουν κυρίαρχοι στον τοπο τους. Αλλά, δυστυχώς γι΄αυτούς και δυστυχώς για όλο τον κό- σμο, τα μυαλά τους δεν τους βοήθησαν να διακρίνουν ποιος ήταν ο σωστός δρόμος και να τον ακολουθήσουν. Κατ΄αρχήν δεν είχαν συμβιβασθεί ποτέ με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γιατί δεν ήταν δική τους επιλογή. Τους την είχαν επιβάλει οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Συνεπώς, δεν θα τους κόστιζε και πολύ αν κάποιοι τους την αφαιρούσαν. Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν ότι πάρα πολλοί Γερμανοί είχαν ασπα-στεί την κομμουνιστική ιδεολογία και χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν, αγωνίζονταν με πάθος να γίνουν τμήμα της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Προφανώς, αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος που δόθηκε το 1933 η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στο Χίτλερ. Ο ίδιος προκάλεσε την πυρκαγιά του Ράϊχσταγκ και την απέδωσε στους κομμουνιστές. Μετά απ΄αυτή την προβοκάτσια ζήτησε να
ανασταλούν τα άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν τα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών. Έτσι, πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και πολλά εκατομμύρια συμπατριωτών του – ίσως πάνω από δεκαοχτώ – τον ζητωκραύγαζαν τη στιγμή ακριβως
που τους αφαιρούσε κάθε δικαίωμα να τον ελέγχουν.
Βέβαια, ο κίνδυνος του κομμουνισμού απομακρύνθηκε α- πό τη Γερμανία. Αλλά ο κόσμος πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την ανεξέλεγκτη και αποχαλινωμένη παράνοια του ναζιστικού ολο- κληρωτισμού.

---------------------------------


Πολλές χώρες της Ευρώπης, που προφανώς οι λαοί τους δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, λόγω πολιτικης αγραμματωσύνης και αμάθειας, παρασύρθηκαν σε τραγικές αιματηρές περιπέτειες. Πρώτοι πλήρωσαν οι Ισπανοί την παράνοια του εικοστού αιώνα. Οι κομμουνιστές, σε συνεργασία με άλλους αριστερούς κατάφεραν να πάρουν την εξουσία. Η κυβέρνηση που σχημάτι-σαν δεν φαινόταν καθόλου κομμουνιστική. Εμφανίστηκε ως κυ-βέρνηση λαϊκού μετώπου. Αλλά, οδηγούσε ραγδαία την Ισπανία στον κομμουνισμό. Για πρώτη φορά στη χώρα τους οι Ισπανοί κομμουνιστές εφάρμοσαν το 1936 τπν παραπλανητική τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων, για την οποία έχω γράψει πιο πάνω. Eναντίον τους ο στρατηγός Φράνκο ξεσήκωσε τους εθνι- κιστές. Κι έτσι άρχισε στις 19 Ιουλίου του 1936 ένας άγριος εμ- φύλιος πόλεμος που κράτησε ως τις 28 Μαρτίου του 1939 και






στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς. Και τα τρία ολοκληρωτικά κράτη – Ιταλία, Γερμανία, Σοβιετική Ένωση –έστειλαν δυνάμεις για να βοηθήσουν την πλευρά που το καθένα τους υποστήριζε. Κανένας τους δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει την τραγική αντινο-μία που υπήρχε σ΄αυτό το μακελειό. Άνθρωποι πέθαιναν, για να ....ζήσουν καλύτερα σ΄ένα άλλο καθεστώς Ο Χεμιγουέϊ εμπνεύστηκε από τον ισπανικό εφύλιο το βιβλίο του « Για ποιον χτυπά η καμπάνα » Με μεγάλη επιτυχία εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων και το κομμουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Γιόσιπ Μρος Τίτο. Αλλά κι αυτό, όπως και το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, δεν άρχισε την αντίσταση κατά των Γερμανών, αμέσως μόλις κατέλαβαν τη χώρα του. Και ο λόγος ήταν ο ίδιος και για τα δύο κομματα. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοηθείας που είχε υπογραφεί τον Αύγουστο του 1939. Όταν όμως η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετι - κής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, ξεσηκώθηκαν εναντίον της και οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές. Αλλά έκρυψαν τις πραγματι- κές προθέσεις τους, τις κόκκινες σημαίες τους και τα σφυροδρέ- πανά τους. Εμφανίσθηκαν απλώς ως απελευθερωτικό μέτωπο και δέχθηκαν σ΄αυτό κάθε καρυδιάς καρύδι. Συγκέντρωσαν έτσι μεγάλη δύναμη,που τη χρησιμοποίησαν με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν να κάνουν ισχυρή αντίσταση κατα των Γερμανών και ο άλλος να συντρίψουν κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης.
Σύνολο Γιουγκοσλάβων νεκρών από τις δύο αυτές δραστηριότητες 1.700.000 ! Σε μας τους Έλληνες εστοίχισε πολύ πιο φτηνά η αδυναμία μας να καταλάβουμε τι μας γινόταν. Μόλις 170.000 νεκρούς πληρώσαμε για την άγνοιά μας. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν σή- μερα που και πως σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρέπει όμως να αναφέρω τα συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία συνδέονται με όσα έγραψα παραπάνω Το Κ.Κ.Ε., ως τμήμα τότε της Διεθνούς, εφάρμοσε στην Ελλάδα την τακτική των ενιαίων μετώπων, αμέσως μόλις εξαγγέλθηκε τον Αύγουστο του 1935. Επειδή όμως τότε το κυρίαρχο θέμα ήταν το θέμα της ειρήνης,τα μέτωπα εμφανίστηκαν ως φιλειρηνικά. Ενώθηκαν μάλιστα στη Φ.Ε.Ο.Ν. πρόεδρος της οποίας γινε η Λουκία Κουντουριώτη,μη κομμουνίστρια φυσικά που φανταζόταν ότι υπηρετούσε την υπόθεση της ειρ’ηνης.Το Κ.Κ.Ε.αύξησε τη δύναμή του και συγκέντρωσε πολλούς φιλειρηνιστές στις μετωπικές του οργανώσεις. Αλλά, η δραστηριότητά του ανακόπηκε από τη δικτατορία Μεταξά που επιβλήθηκε ατις 4 Αυγούστου του 1936. Οι κομμουνιστές κλείστηκαν στις φυλακές ή εξορίστηκαν στα ξερονήσια.
Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, το Κ.Κ.Ε., όπως άλλωστε και το Κ.Κ. Γιουγγκοσλαβίας, δεν ξεσηκώθηκε εναντίον τους Αντίθετα, δικαιολόγησε την εισβολή τους με το επιχείρημα ότι την προκάλεσε η βασιλομεταξική δικτατορία, πηγαίνοντας με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύφωνο του 1939. Μόνον όταν επετέθη η Γερμανία ενατίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941. Αλλά δεν εμφανίστηκε με το πραγματικό του πρόσωπο. Κρύφτηκε πίσω από ένα νέο μέτωπο. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο [ Ε.Α.Μ.] που το εμφάνισε μάλιστα ως



δημιούργημα τεσσάρων κομμάτων ενώ ήταν εντελώς δική του πολιτική παγίδα. Σ΄αυτό κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα πάνω από δύο εκατομμύρια ανυποψίαστους πατριώτες και να δημιουργήσει κι ένα κομματικό στρατό με πάνω από 50.000 καλά οπλισμένους μαχητές. Μ΄αυτούς άρχισε από τα μέσα της κατοχής να διαλύει με τη βία και να κατασυκοφαντεί ως προδοτικές τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις.
Δεν στάθηκε όμως τόσο τυχερό ή αποτελεσματικό όσο το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Έμειναν αρκετοί πατριώτες για ν΄αντισταθούν στα σχέδιά του. Και ήρθαν και βρεταννικές δυνάμεις με τεθωρακισμένα. Οι Έλληνες κομμουνιστές είχαν χάσει το παιχνίδι. Αλλά δεν τώβαλαν κάτω. Μολονότι δεν περίμεναν καμμιά βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση μετά τη συμφωνία της Γιάλτας, συνέχισαν μόνοι τους, με τις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. Αν είχαν σταματήσει εκεί, πολλες χιλιάδες Έλληνες θα γλύτωναν τη ζωή τους. Αλλά ήταν τόσο γοητευτικό το όραμα που τους είχε συνεπάρει, ώστε έστειλαν τη φρόνηση περίπατο. Ο αλληλοσκοτωμός, που είχε αρχίσει από την κατοχή, συνεχίστηκε άγριος, ανελέητος και καταστροφικός ως τον Αύγουστο του 1949. Έτσι συμπληρώθηκαν οι 170.000 νεκροί που δεν πρόκαναν να δουν αν σκοτώθηκαν τζάμπα.
Ο Ε.Λ.Α.Σ. μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Κι αυτός υποσχέθηκε στους μαχητές του ότι , αν νικήσουν, θα ζήσουν μέσα σ΄ένα καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Ήταν φυσικό να σκεφτούν οι άνθρωποι ότι η λαϊκή δημοκρατία ήταν κάτι πιο πολύ από τη σκέτη δημοκρατία. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά τι ήταν. Όλες οι χωρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες επιβλήθηκαν κομμουνιστικές δικτατορίες , ονομάστηκαν Λαϊκές Δημοκρατίες. Τέτοια θα ήταν και η δική μας αν μας επιβαλλόταν. Τελικά, αυτό που στερεώθηκε για τα καλά μέσα μου, δεν ηταν η μια ή άλλη ιδεολογία. Δεν ήταν δεξιά,κέντρο ή αριστερά. Δεν ήταν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Ήταν το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα σε όλ΄αυτά. Δηλαδή, οι πολιτικές μου ελευθερίες και τα πολτικά μου δικαιώματα. Όσο θα τα έχει αυτά ένας λαός, θα είναι κυρίαρχος. Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα και αφήσει να του τ΄αρπάξουν, θα γίνει σκλάβος. Αλλά, ώσπου να γίνει σκλάβος , θα έχει αφήσει τη χώρα του να ρημάξει. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να ασκήσει τα δικαιώματα που του δί- νει το Σύνταγμα, αφήνει το έδαφος ελεύθερο για να ευδοκιμήσουν όλα τα άνθη του κακού στον τόπο του. Αν θέλουμε να μάθουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα άνθη, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τα έχουμε όλα μαζεμμένα εδώ. ---------------------------------





Ο Χ Ω Ρ Ο Σ Τ Η Σ Ν Ο Η Σ Η Σ



Δεν πάει άλλο. Όσοι το καταλαβαίνουν,το θέλουν και μπορούν πρέπει ν΄αρχίσουν να φωνάζουν δυνατά και σταθερά. Δεν μπορεί η θεσμοθετημένη βλακεία να μας καταδυναστεύει και να μας κατευθύνει ανενόχλητη,ενώ η σκέψη οριοθετείται και πνίγεται. Καμαρώνουμε για το αρχαίο ελλhνικό πνεύμα, επειδή όλος ο κόσμος το πενεύει. Αλλά δεν ξέρουμε, ούτε θέλουμε, ούτε προσπαθούμε να μάθουμε γιατί πραγματικά έλαμψε και επηρέασε την πορεία της ανθρωπότητας. Και δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μας η σκέψη ότι εμείς, όχι μόνον έχουμε αποβλακωθεί,αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να συντηρηθεί η πνευματική ξεραϊλα στη δύσμοιρη χώρα μας. Δίνουμε βραβεία και λεφτά σε όσους τρέχουν πιο γρήγορα,πηδάνε πιο ψηλά ή σηκώνουν μεγαλύτερα βάρη. Πληρώνουμε εισιτήρια για να τους καμαρώσουμε και να τους χειροκροτήσουμε. Αλλά δε δίνουμε δεκάρα για να δούμε πόσο μακρυά ή πόσο ψηλά πάει το μυαλό μας και τι προβλήματα μπορεί να λύσει. Ούτε αθλήματα,ούτε μετρήσεις,ούτε βραβεία,ούτε χειροκροτήματα. Αθόρυβα περνάνε τα επιτεύγματα του μυαλού. Σιγά τώρα μη χάνουμε την ώρα μας με τέτοια πράμματα! Κι ύστερα, ποιοι θα βραβεύουν τους έξυπνους; Οι βλάκες;
Με βαθειά κατάνυξη, παρακολουθούμε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου
την ανάσταση του Κυρίου.Όλοι είμαστε σίγουροι ότι αληθώς ανέστη. Δεν έχουμε την παραμικρη αμφιβολία. Αλλά πώς καταλήξαμε σ΄αυτή την ακλόνητη βεβαιότητα; Το ψάξαμε το θέμα; Ανοίξαμε ποτέ μας κανένα βιβλίο όχι κατήχηση βέβαια – να μάθουμε τι πραγματικά έγινε στο Ισραήλ πριν α- πό δυο χιλιάδες χρόνια; Όχι βέβαια! Απλώς, συνεχίσαμε αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν ήρθαμε στον κόσμο. Αυτά πίστευαν εκείνοι που μας γέννησαν. Αυτά πιστεύουμε κι εμείς. Και τα ίδια βάλαμε και τα παιδιά μας να πιστεύ- ουν. Και παίρνουμε μάλιστα και τα μέτρα μας να μην ξεστραβωθούν.
Ο κ. Αντωνιάδης έγινε αρχηγός του ΓΕΝ και αποστρατεύθηκε ως ναύαρχος επί τιμή.
Ξέρετε γιατί; Γιατί έκρυψε ότι είχε μυαλό και το χρησιμοποιούσε. Μόνον όταν αποστρατεύθηκε, φανέρωσε και την άκρως επιλήψημη μανία του να χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βεβαιωθεί αν έστεκαν τα θεολογικά παραμύθια με τα οποία τον μεγάλωσαν.Όπως καταλαβαίνετε,τα συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει, ήταν εντελώς αντισυμβατικά. Και τότε ξεσηκώθηκαν ενύαντίον του, λαύροι, πολλοί ευσεβείς χριστιανοί αλλά και κάποιοι βουλευτες να τον φάνε. Τους ήταν αδύνατο να δεχτούν το
θράσος του να σκέπτεται. Και δεν του συχώρεσαν ποτέ ότι για να γίνει αρχηγός του ναυτικού, έκρυψε τη γνώμη που είχε για τη θεολογική μυθολογία. Έπρεπε να τους είχε πει από την αρχή οτι είχε ένα μυαλό ερευνητικό,για να τον στείλουν να κόβει βρούβες. Πού ακούστηκε να γίνει κάποιος αχηγός του ΓΕΝ,χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο Χριστός είναι γιος του Θεού, σταυρώθηκε και αναστήθηκε; Και μάλιστα χωρίς να απορούν πως τα




τα κατάφεραν οι Έλληνες να νικήσουν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, χωρίς ακόμη να έχει γεννηθεί ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλοί και αξιόπιστοι δείκτες της διανοητικής μας ανεπάρκειας, που είναι γενική. Ποτέ δεν τους χρησιμοποιήσαμε για να δούμε πόσο ακριβώς μας κόβει. Φοβάμαι ότι είμαι ο μόνος Έλληνας που ξέρει ότι είναι βλάκας. Πως να το καταλάβει άλλωστε αυτό το πράγμα ό κόσμος, όταν ακούει κάθε μέρα τους πολιτικούς να παινεύουν την εξυπνάδα του και να τον βεβαιώνουν ότι έχει αλάνθαστο αισθητήριο. Και ούτε διαφαίνεται καποια πιθανότητα ν ΄αλλάξει κάτι στο μέλλον. Η θεσμοθετημένη βλακεία θα εξακολουθήσει να μας ρημάζει και στο μέλλον. Δεν μας σώζει τίποτα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όσοι τουλάχιστον βλέπουμε τα χάλια μας , είναι να φωνάζουμε για να μην καταποντιστούμε έντελώς στον ωκεανό της βλακείας που παραδέρνουμε. Χωρίς καμμιάν ελπίδα ότι θα βρούμε κάποτε κάποιο λιμάνι ν΄αράξουμε.







Τ Ο Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Κ Ο

Γ ι α τ ί δ ε ν λ ύ ν ε τ α ι




Υπάρχει μια πλευρά του ζητήματος που δεν το τιμήσαμε όσο θάπρεπε με την προσοχή μας. Ίσως μας εμπόδισαν και οι καλοί τρόποι να γίνουμε πιο ομιλητικοί. Αλλά,η ανάγκη να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο που βρεθήκαμε,είναι πολύ πιο σημαντική από τους καλούς τρόπους. Ας τους αφήσουμε, λοιπόν,κατά μέρος για να δούμε πιο καθαρά αυτό το ζήτημα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Οι Βούλγαροι το δημιούργησαν πρώτοι,πολύ πριν από τους βαλκανικούς πολέμους.Ήθελαν να πάρουν τη Μακεδονία και τη Θράκη για να βγουν στο Αγαίο. Απ΄αυτούς το πήρε ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπρος. Ο Τίτο δηλαδή, όπως ήταν γνωστός με το κομματικό του ψευδώνυμο. Ήταν ένας πολύ προικισμένος βλάκας. Έχουμε τέτοιους και στη χώρα μας. Ταλαντούχους, επιτήδειους, που έβγαλαν





όνομα και λεφτά. Αλλα καθόλου γνώση,ούτε σοφία Από το κεφάλι του Τίτο δεν μπορούσε να βγεί μια ιδεολογία. Βρήκε μια έτοι του έκανε και την ασπάστηκε. Τον κομμουνισμό. Και,όπως συμβαίνει με όλους τους χοντροκέφαλους του κόσμου,δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό του η σκέψη ότι το πιο σπουδαίο πράγμα, για κάθε άνθρωπο, είναι οι πολιτικές του ελευθερίες και τα πολιτικά του δικαιώματα. Αφού αυτά μόνο τον κάνουν κυρίαρχο. Ο Τίτο έκρινε ότι αφού ο ίδιος είχε ασπαστεί τον κομμουνι- σμο, είχε αποκτήσει αυτόματα το δικαίωμα να τον επιβάλει με το ζόρι σε όλους τους άλλους. Αυτό το ζόρι οι Γιουγκοσλάβοι το πλήρωσαν με 1.000.000 νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά. Πληρώσαμε μόνο με 170.000 νεκρούς τις προσπάθειες που έκαναν οι ομόφρονές του στην Ελλάδα να μας σώσουν,από την κατοχή ως το 1949.Ευτυχώς γι΄αυτούς, δεν μας έσωσαν.
Ως τότε που ο Τίτο άρχισε να σπεκουλάρει με το μακεδονικό,οι Σκοπιανοί δεν ήξεραν ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και γιατί να το ξέρουν άλλωστε; Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε από το 356 ως το 323 π.χ. Οι Σλάβοι εμ-φανίστηκαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα μ.χ. Δεν είχαν καμμιά συγγένεια και καμμιά σχέση μαζί του. Ούτε και τους ενδιέφερε να έχουν. Ο Τίτο τους είπε το 1945 ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και που το ήξερε αυτός; Δεν το ήξερε. Ούτε χρειαζόταν να το ξέρει. Απλώς ήξερε τι ήθελε. Από το 1925 που ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κομμουνιστι- κού κόμματος της Σερβίας, είχε καταλάβει ότι το μακεδονικό που είχαν δημιουργήσει για νειδικούς τους λόγους οι Βούλγαροι,είχε πολύ ψαχνό. Και το 1945,όταν είχε ξεκάνει λαϊ- κοδημοκρατικά όλους τους πολιτικούς του αντίπαλους και είχε πάρει στα χέρια του όλες τις εξουσίες, του κατέβηκε μια λαμπρή ιδέα. Να χρησιμοποιήσει αυτό το ζήτημα για να επεκτείνει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια και να βγει και στο Αιγαίο. Ένα παραμύθι μόνο του χρειαζόταν και η δημιουργία των αναγκαίων όρων για να μπεί σε εφαρμογή. Η ιστορική αλήθεια του ήταν εντελώς άχρηστη. Κι επειδή είχε τή δύναμη να κάνει ό,τι θέλει,έβαλε τους ανθρώπους του να του φτιάσουν μιαν άλλη ιστορική αλήθεια, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δικών του επιδιώξεων. Έτσι, ονόμασε την 6η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συνόρευε με την Ελλάδα, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και άλλαξε φυσικά και την ιστορία που διδασκόταν στα σκοπιανά σχολεία. Άρχισαν,λοιπόν,από τότε να μεγαλώνουν γενιές Σκοπιανών που μάθαιναν ότι ήταν αυθεντικοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ότι, προορισμός τους ήταν
ν΄απελευθερώσουν τους Μακεδόνες που ζούσαν στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν και στην ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου και να τους ενώσουν με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία του Βαρδάρη. Μ΄αυτό τον τρόπο,οι Σκοπιανοί που δεν είχαν ως τότε τίποτα,απόκτησαν ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν και μια μεγάλη ιδέα. Κι επειδή ζούσαν κάτω από μιαν αδυσώπητη δικτατορία που δεν άφηνε ούτε μια χαραμάδα για να περάσει το φως της ιστορικής αλήθειας, έχαψαν ό,τι τους δίδασκε η προπαγάνδα του Τίτο. Τι να την έκαναν άλλωστε και την ιστορική αλήθεια; Άχρηστη τους ήταν έτσι άχαρα που είχε





κυλήσει ως τότε. Οι άνθρωποι ασπάζονται ευκολότερα ένα ευχάριστο ψέμμα παρά μια δυσάρεστη αλήθεια.Άσε που η αναζήτηση της αλήθειας είναι μεγάλος μπελάς και απαιτεί και μυαλό που δεν είναι στο χέρι μας να το έχουμε στην αναγκαία ποσότητα.
Τελικά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε οΤίτο.Το μόνο που κατάφερε με το παραμύθι του μακεδονικού ήταν ν΄αρπάξει το 1947 από τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν.Έδωσε στους κατοίκους της νέες ταυτότητες με τις οποίες έπαψαν να είναι Βούλγαροι.Έγιναν Μακεδόνες. Αλλά,τον επόμενο χρόνο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας εκδιώχθηκε από τον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Στάλιν δεν ανεχόταν κομμουνιστές ηγέτες που δεν ήταν του χεριού του. Και ήταν τόσο προνοητικός που σκότωνε όποιον υποπτευόταν ότι μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα έπειτ΄από πέντε χρόνια. Οι Βούλγαροι δεν έχασαν την ευκαιρία. Πήραν πίσω τη Μακεδονία του Π-ρίν. Και οι κάτοικοί της έσκισαν τις μακεδονικές τους ταυτότητες και ξανάγιναν Βούλγα-ροι
Κι εμείς κινδυνέψαμε τότε. Αν οι κομμουνιστές είχαν πάρει την εξουσία στην Ελλάδα κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 ή τον εμφύλιο του 1946 – 49 και ο Τίτο δεν είχε εκδιωχθεί από τον Ανατολικό Συνασπισμό,η ελληνική Μακεδονία θα γινόταν τμήμα της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας. Και τα δικά μας σύνορα θα κατέβαιναν στον Όλυμπο. Γλυτώσαμε αυτή τη συμφορά. Αλλά μας κληροδότησε το μπελά των Μακεδόνων των Σκοπίων,από τους οποίους πολλά τραβήξαμε κι εξακολουθούμε να τραβάμε. Γύριζαν τον κόσμο και κυρίως τον Καναδά και την Αυστραλία και μας έκαναν ρεζίλι με τον αλυτρωτι-σμό των Μακεδόνων αδελφών τους που καταπιέζονταν στην ελληνική Μακεδονία. Κι εμείς δεν μπορούσαμε ν΄αφήνουμε τις δουλειές μας και να τρέχουμε να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν παντού όπου μπορούσαν. Έκαναν σαν παιδιά που κάποιος είχε βάλει στα χέρια τους ένα διαβολικό παιχνίδι και το έπαιζαν με πολλή φασαρία. Δεν πέρα- σε φαίνεται ποτέ από το μυαλό τους η σκέψη ότι συνέχιζαν απλώς μια χρεωκοπημέ- λοβιτούρα του Τίτο. Και φαίνεται ότι δεν θα γλυτώσουμε απ΄αυτούς τους μικρόμυαλους Γιατί το πρόβλημα δεν υπάρχει αντικειμενικά,οπότε και θα μπορούσε ν΄αντιμετωπισθεί. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό τους. Είναι ψυχοπαθολογικό,όπως η θρησκοληψία. Γι αυτό και δεν χρειάζεται διπλωμάτες. Ψυχίατρους χρειάζεται. Και είναι κρίμα που δεν υπάρχει πλάϊ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κι ένα Διεθνές Τρελλάδικο. Από ένα τέτοιο έπρεπε να περάσουν και οι παλαβοί του Ναζισμού και όχι από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργη σα να ήταν καλά στα μυαλά τους. Αυτό που φέρνει απελπισία στην περίπτωση των Σκοπιανών είναι ότι το πρόβλημά τους αφέθηκε και έγινε υπαρξιακό. Εδωσε νόημα στην ύπαρξή τους ο μύθος με τον οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν επί δεκαετίες,χωρίς κανέναν αντίλογο. Άντε τώρα να τους βγάλεις από το μυαλό ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου και έχουν το ιερό χρέος να ελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τους καλούς Χριστιανούς να δεχτούν ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Θεού και δεν αναστήθηκε. Μόνο μια άλλη ιδεο- ληψία πιο ελκυστική μπορεί να




διαλύσει μια ιδεοληψία που μας δυναστεύει. Eκτός κι αν έχουμε μυαλό που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι πραγματικά συμβαί-νει. Αλλά το είδος αυτό ανήκει στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία.

---------------------------------------


Έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο για το μακεδονικό. Δεν τυπώθηκε για λόγους αστείους μάλλον. Λόγους ελληνικούς δηλαδή. Επειδή όμως μου πήρε πολύ κόπο, είπα να το βάλω στην ιστοσελίδα μου, μήπως θελήσει κανείς να το διαβάσει.





Ε Ν Α Ε Θ Ν Ο Σ Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α

Πως γεννήθηκε το μακεδονικό




ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ


Η διένεξη Αθηνών-Σκοπίων γύρω από το μακεδονικό, βρίσκεται σήμερα [Μάρτιο του 1993] σε πλήρη εξέλιξη. Η ουσία του είναι ότι η Λαϊκή Δη-μοκρατία της Μακεδονίας,που δημιουργήθηκε το 1945 ως ένα από τα 6 ομό- σπονδα κράτη που αποτέλεσαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,εμφα- νίστηκε από την πρώτη στιγμή ως εκπρόσωπος ενός ανύπαρκτου ως τότε έθ- νους και ως κέντρο ενός εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Ισχυρίστηκε και επιμένει μέχρι σήμερα ότι είναι το μόνο ελεύθερο τμήμα του «μακεδονικού έ- θνους», που μοιράστηκε από παλιά, ανάμεσα στην Ελλάδα,τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Και ότι ιστορική αποστολή του είναι να τα απελευθερώσει και να τα ενώσει εδαφικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η Ελλάδα,κατά τους ίδιους ισχυρισμούς, όχι μόνο καταπιέζει το «μακεδονικό έθνος» που ζει στο έδα- φός της,αλλ΄αρνείται ακόμα και την ύπαρξή του. Το λιγότερο,λοιπόν,που της ζητούν οι Σκοπιανοί, είναι να αναγνωρίσει,τουλάχιστον,ότι υπάρχει μακεδονική





εθνική μειονότητα στο έδαφός της και να σεβαστεί τα δικαιώματά της,κατά τα διεθνώς ισχύοντα.
Η Ελλάδα δεν αρνείται ότι υπάρχει Μακεδονία. Ούτε ότι υπάρχουν Μακεδό-νες. Η Μακεδονία όμως είναι γεωγραφικός όρος.Όχι εθνικός. Και Μακεδόνες είναι αυτοί που κατάγονται από τη Μακεδονία,όπως ακριβώς Ηπειρώτες είνα αυ-τοί που κατάγονται από την Ήπειρο,Κρήτες είναι αυτοί που κατάγονται από την Κρήτη,Πελοπονήσιοι αυτοί που κατάγονται από την Πελοπόνησο κ.ο.κ. Όλοι ό- μως αυτοί είναιΈλληνες. Δεν ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Κατοικούν σε διάφορετικές περιοχές που έχουν τις ονομασίες τους. Δεν υπάρχει στα Βαλκανια έθνος μακεδονικό. Υπάρχουν μόνο τα γνωστά έθνη που εμφανίστηκαν κατά τη διαδρομή των αιώνων. Δεν είναι μόνο εξωπραγματικό και παράλογο. Είνα και γελοίο να δεχτούμε ότι στη διάρκεια όλων αυτών των εθνικών περιπετειών κατα τις οποίες έδωσε το παρών του ακόμη και το μικρό Μαυροβούνιο,ένα πανάρχαιο έθνος το έκρυψαν ή το εμπόδισαν κάποιοι να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ως το 1945 που κατέβηκε στο κεφάλι του Τίτο να το ιδρύσει.
Αλλά, πως ανανακάλυψε ο Τίτο αυτό το έθνος που δεν το ήξερε ως τότε κανένας; Γιατί έπρεπε οι Σκοπιανοί ν΄αποκτήσουν ιστορικές ρίζες που τις αγνοούσαν και που δεν τους έννοιαζε καθόλου να τις βρούν; Και γιατί έπρεπε ν
αγωνιστούν με κίνδυνο της ζωής τους ν΄απελευθερώσουν όλους τους Μακεδό-νες που καταπιέζονταν στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν κα- θόλου ελεύθεροι στην κομμουνιστική δικτατορία που τους είχε ανακαλύψει; Η ι-στορία παρουσίαζε πολύ ενδιαφέρον. Κι άρχισε κι εκείνος να την ψάχνει.

ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ

Ως τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, η Μακεδονία,ως γεωγραφι-κή έκταση βέβαια,ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα κράτη της Βαλκανι- κής που είχαν ανακτήσει στο μεταξύ την ανεξαρτησία τους [Ελλάδα-Σερβία] ή αποτελούσαν αυτόνομες ηγεμονίες υπο την επικυριαρχία του Σουλτάνου [Βουλ- γαρία] την εποφθαλμιούσαν. Δεν ήθελαν όμως όλοι τη διανομή της για τον ίδιο λόγο. Άλλοι ενδιαφέρονταν κυρίως ή μόνον για την εθνική τους ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση δηλαδή ομοεθνών τους από την οθωμανική κυριαρχία.
Άλλοι όμως ήθελαν την εδαφική τους επέκταση με σκοπό την έξοδό τους στο
Αιγαίο.
Στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το ελληνικό στοιχείο υπερίσχυε. Οι Έλληνες,άλλωστε, ήταν ίσως οι πρώτοι και οι μόνοι κάτοικοι της περιοχής πολ- λούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Και παρά τις πληθυ-σμιακές μεταβολές που συνελέστηκαν μετά τον 7ο αιώνα μ.χ. στην Οθωμανική






Αυτοκρατορία,εξακολούθησαν να είναι η πολυαριθμότερη εθνότητα. Σ΄ένα φυλ- λάδιο που κυκλοφόρησε το 1885 η βουλγαρική Εξαρχία,έλεγε:
«Τα μεγάλα και τα δευτερεύοντα κέντρα είναι εξελληνισμένα κάτω από
την επιρροή των Γραικομάνων ή των Ελλήνων. Η ελληνική γλώσσα κα-
τακτά έδαφος. Θα μπορούσαμε άραγε να κερδίσουμε τη Μακεδονία οι
Βούλγαροι αν γινόταν σήμερα δημοψήφισμα; Είμαστε βέβαιοι ότι σε
μια τέτοια περίπτωση,το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας θα έφευγε
από τα χέρια μας,διότι οι πλείστοι των κατοίκων,αν και μιλούν την βουλ
γαρικήν θα δηλώσουν ότι είναι Έλληνες ».
Το πρόβλημα,λοιπόν,για την Ελλάδα ήταν να επεκταθεί εδαφικά μόνο στις περιοχές που κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί και δεινοπαθούσαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Δεν είχε βλέψεις εις βάρος των γειτόνων της. Ούτε και την πίεζε καμμιά ανάγκη ανάγκη να διεκδικεί εδάφη στα οποία δεν υ-περτερούσαν πληθυσμιακά οι Έλληνες. Πρόβλημα εξόδου της στη θάλασσα δεν είχε. Καλώς ή κακώς βρισκόταν στο Αιγαίο.
Διαφορετικές ήταν οι προθέσεις των Βουλγάρων. Τα μόνα παράλιά τους βρίσκονταν στον Εύξεινο Πόντο. Ήταν έτσι στο έλεος των Τούρκων,που κατεί- χαν τα Στενά των Δαρδανελίων, για να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα. Γι΄αυτό τους απασχολούσε πιο πολύ απ΄οτιδήποτε άλλο η κατάληψη περιοχών που θα τους έβγαζαν στο Αιγαίο. Διεκδικούσαν,λοιπόν, τη Μακεδονία και τη Θράκη ό- που όμως οι Βούλγαροι ήταν πολύ λίγοι για να θεμελιωθούν εδαφικά δικαιώμα- τα.
Ανάλογες ήταν και οι βλέψεις των Σέρβων. Είχαν βέβαια την Αδριατική.Άλ-λά, γιατί να μη βγουν και στο Αιγαίο; Κακό ήταν; Κάθε άλλο. Όμως δεν ήθελαν να χυμήξουν και ν΄αρπάξουν με τη βία ακτές αιγαιοπελαγίτικες.Έπρεπε να το κάνουν με τρόπο. Όχι τόσο άγαρμπα όσο οι Βούλγαροι. Kι έτσι η τουρκοκρα- τούμενη Μκεδονία έγινε απο τα τέλη του 19ου αιώνα μήλο της έριδος ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία, που αποδύθηκαν σ΄έναν αγώνα να βρεθούν στην πλεονεκτικότερη δυνατή θέση,κατά την απελευθέρωση και τη δι- ανομή της.






Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΞΑΡΧΙΑ

Εκείνη την εποχή η Βουλγαρία έτυχε να διαθέτει μιαν εξαιρετικά ευνοϊκή προϋπόθεση για την προώθηση των σχεδίων της. Η τσαρική Ρωσία,απόν τον




καιρό του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης,φαινόταν να έχει βε-βαιωθεί ότι η χώρα αυτή ήταν το πιο πρόθυμο και το πιο κατάλληλο έθνος για να τη βοηθήσει να πετύχει τους φιλόδοξους στοχους της εξωτερικής της πολι-τικής. Πρωταρχικά έπρεπε να της εξασφαλίσει διέξοδο στο Αιγαίο. Είχε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα μ΄εκείνη. Η μόνη θάλασσα που διέθετε στο Νότο ήταν η Μαύρη Θάλασσα που την έκλειναν τα στενά των Δαρδανελίων. Έπρεπε να βγει στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Και η μόνη χώρα που μπορούσε να της ανοίξει αυτό το δρόμο ήταν ήταν η Βουλγαρία εφόσον φυσικά επεκτεινόταν ως το Αιγαίο.
Ήταν,λοιπόν,συνεχείς,επίμονες και άοκνες οι προσπάθειες της Ρωσίας να εξασφαλίσει στη Βουλγαρία τους αναγκαίους όρους για να παίξει το ρόλο που της είχε αναθέσει στα Βαλκάνια. Μια πρώτη μεγάλη επιτυχία της ήταν να εξα-σφαλίσει το 1870 την ίδρυση μιας αυτόνομης εκκλησιαστικής βουλγαρικής Ε-ξαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. Οι Ρώσοι ήξεραν τη μεγάλη δύναμη της Εκ- κλησίας και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην αύξηση της επιρροής της ανάμεσα στους πληθυσμούς της περιοχής. Και οι συνθήκες για την εξασφάλιση μιας πιο καλής θέσης στη βουλγαρική Εκκλησία ήταν πολύ ευνοϊκές.
To 1866 είχαν ξεσηκωθεί οι Κρήτες εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας. Ο Σουλτάνος είχε εξοργισθεί πολύ από την εξέγερσή τους. Οι Ρώσοι παρώτρυναν τους Βούλγαρους να βοηθήσουν στην καταστολή της επανάστασης. Και πολλοί απ΄αυτούς έκαναν αιτήσεις στην Υψηλή Πύλη να τους δοθούν όπλα και να στα-λούν στην Κρήτη να πολεμήσουν κατά των επαναστατών. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Αλλά οι Βούλγαροι κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν πολύ καλές εντυ- πώσεις στους Τούρκους. Τότε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, Ιγνάτιεφ,έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να πετύχει μια σημαντική εκ-κλησιαστική μεταρρύθμιση υπέρ των προστατευομένων του. Συνέταξε,μάλιστα,
ένα σχέδιο σουλτανικού φιρμανίου και ο Σουλτάνος,για να τιμωρήσει τους Έλ-ληνες, το υπέγραψε. Έτσι,το Μάρτη του 1870,ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία που θα υπαγόταν ονομαστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Σύνοδος,πάντως,
του Πατριαρχείου τον Αύγουστο του 1872, καταδίκασε τη βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική.
Οι Βούλγαροι όμως, αφού είχαν την οθωμανική συγκατάθεση,προχώρησαν απτόητοι στην εφαρμογή του. Το φιρμάνι όριζε ότι για να θεωρηθεί μια επαρχία εξαρχική,δηλαδή βουλγαρική, έπρεπε τα δύο τρίτα των κατοίκων της να ζητή- σουν την εκκλησιαστική υπαγωγή τους στην Έξαρχία. Και από τότε,το βουλγα- ρικό κομιτάτο έκανε έναν από πιο σημαντικούς σκοπούς του,τον εξαναγκασμό







των κατοίκων της Μακεδονίας με κάθε τρόπο,θεμιτό ή αθέμιτο,να δηλώσουν ότι είναι εξαρχικοί,για να φανεί ότι είναι μεγάλη η επιρροή της Βουλαρίας στην περιοχή.


Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ


To 1887 η Ρωσία έκρινε ότι ώρίμασε η στιγμή να καταφύγει σε πιο τολμη- ρά,δραστικά και αποτελεσματικά μέσα για να προωθήσει την εξωτερική πολιτική της στα Βακάνια. Κατηγόρησε την Τουρκία ότι αρνήθηκε να πάρει μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των Χριστιανών της χερσονήσου και στις 24 Απριλίου εκεί- νου του έτους,της εκήρυξε τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερό- ταν για όλους τους Χριστιανούς. Για τους Βούλγαρους ένδιαρόταν και δευτερευ-όντως για τους Σέρβους. Οι προθέσεις της δεν άργησαν να εκδηλωθούν σαφέ-στερα όταν τον επόμενο χρόνο κατανίκησε τους Οθωμανούς και τα στρατεύμα- τά της έφτασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι υπέκυψαν και έ- πειτα από τρεις μήνες διαπραγματεύσεων,δέχτηκαν να υπογράψουν την περί- φημη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με την οποία εδημιουργείτο η Μεγάλη Βουλ
γαρία σε βάρος της Ελλάδας στις 3 Μαρτίου του 1878. Η εντολή του Τσάρου προς τον πεσβευτή Ιγνάτιεφ, που υπαγόρευσε τους όρους της συνθήκης ήταν «ούτε σπιθαμή εδάφους στην Ελλάδα». Με τους όρους της συνθήκης αναγνωρί- ζονταν ως πλήρως ανεξάρτητα κράτη η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμα- νία και τους παρεχωρούντο και κάποια εδάφη. Η Βουλγαρία όμως έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Σύμφωνα με το άθρο 6 της συνθήκης, εκτός από την περι-οχή που κατείχε ως τότε, έπαιρνε τη Βόρεια Θράκη, το μελύτερο μέρος της Μα- κεδονίας ως τη Θεσσαλονίκη, τη χερσόνησο της Χαλκιδικής και κατέληγε στο Αι-γαίο. Κέρδιζε,δηλαδή,περιοχές που δεν εκατοικούντο από Βούλγαρους και δεν της ανήκαν.
Οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς τις δυτικές και τις κεντρικές δυνάμεις. Κανένας όμως δεν τους πήρε σοβαρά. Δεν είχαν,άλλωστε, τη δύναμη να κάνουν σεβαστή τη θέλησή τους. Τα πράγματα άλλαξαν μόνον όταν αντέδρασαν ισχυρά η Αγγλία και η Αυστρουγγα-ρία. Οι δύο δυνάμεις δεν συμφώνησαν με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και άρχισαν να κινητοποιούνται στρατιωτικά. Η Ρωσία ανησύχησε. Δεν ήθελε να α- ναμετρηθεί μαζί τους. Και όταν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1878 συνήλθε το Συνέδριο του Βερολίνου,η Ρωσία δεν επέμεινε στις αξιώσεις της. Δέχτηκε να






συρρικνωθούν τα σύνορα της Βουλγαρίας και να φτάσουν προς βορράν στο Δούναβη και προς νότον στον Αίμο. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ακυρώθη- κε. Ελήφθη όμως μία απόφαση που άνοιξε άλλες ιστορίες. Η Ανατολική Ρωμυ-
λία, όπου υπήρχε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός, ανακηρύχθηκε αυτόνομη πε- ριοχή που θα εδιοικείτο από Χριστιανό διοικητή υπό την τουρκική επικυριαρχία,
χωρίς όμως τουρκικό στρατό. Η ελληνική,τουρκική και βουλγαρική γλώσσα χα- ρακτηρίστηκαν ισότιμες. Αλλά δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι αυτή η κατάστα- ση μπορούσε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά, η Ανατολική Ρωμυλία αφηνόταν στην τύχη της. Και η Βουλγαρία δεν έχασε την ευκαιρία. Τον Σεπτέμβριο του 1885 επιτέθηκε στην αυτόνομη αυτή περιοχή και την προσάρτησε με τη βία.
Η Ελλάδα εξοργίστηκε. Αντέδρασε. Κήρυξε επιστράτευση. Αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανάγκασαν ν΄αποστρατευθεί και να συμμορφωθεί με τη δημιουρ-γηθείσα κατάσταση. Και τον επόμενο χρόνο,σε μια συνδιάσκεψή τους στο Βου- κουρέστι, αναγνώρισαν το βουλγαρικό πραξικόπημα και επιδίκασαν οριστικά την Ανατολική Ρωμυλία στη Βουλγαρία. Αυτή ήταν η αφετηρία μεγάλων διωγμών κατά του ελληνικού στοιχείου. Έπαψε να θεωρείται ισότιμο με το βουλγαρικό και άρχισε ο συστηματικός αφελληνισμός της περιοχής με όλα τα μέσα,θεμιτά ή αθέμιτα.


ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ


Η προπαγάνδα των Σέρβων για την αύξηση της επιρροής τους στις περιοχες της Μακεδονίας που τους ενδιέφεραν,αλλά και σε άλλες που είχαν γι΄αυτούς ζωτική σημασία,άρχισε το 1887. Την ανέλαβε το κομιτάτο «Αγιος Σάββας» που είχε την έδρα του στο Βελιγράδι. Αρχικά, περιορίστηκε στα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αργότερα,όμως, επεκτάθηκε στο Μοναστήρι,στην ίδια τη Θεσσαλονίκη,στις Σέρρες και στη Χαλκιδική.
Η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στο Βελιγράδι. Οι Σέρβοι τη διαβε-βαίωσαν ότι ενδιαφέρονται μόνον για τα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αλλά,ο Σέρβος πρωθυπουργός Καρασιβίν δήλωσε το 1889 στη σερβική Βουλή:
«Η μητέρα πατρίδα οφείλει να κάνει αυτή την προπαρασκευή [δηλα-
δή τον προσηλυτισμό] με την ίδια αποφασιστικότητα, είτε ζουν εκεί
μόνο Σέρβοι είτε καθαροί Βούλγαροι είτε Μογγόλοι ή Κινέζοι. Και
πρέπει να την κάνει. Γιατί είναι χρέος μας».






Είπε με άλλα λόγια, αρκετά καθαρά,ότι η επέκταση στη Μακεδονία ήταν ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής. Δεν είχε καμμιά σχέση με την εθνολογική σύσταση της περιοχής. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ ότι ενώ μιλάει για Μογ- λους και Κινέζους, δεν λέει λέξη για Μακεδόνες. Δεν είχαν επινοηθεί ακόμη ως χωριστή εθνότητα ή φυλή. Πρέπει, όμως, να αναγνωρισθεί ότι οι Σέρβοι,αντίθε- τα απ΄ό,τι έκαναν οι Βούλγαροι, απέφυγαν το βίαιο προσηλυτισμό,τους διωγ- μους και τις σφαγές. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι έγιναν τέτοια πράμματα. Οι Σέρβοι περιορίστηκαν στο διορισμό σλαβόφωνων ιερέων και διδασκάλων. Και παρώτρυναν απλώς να τελείται η λειτουργία των εκκλησιών στη σερβική. Υπήρ- ξε μάλιστα και μία περίοδος προσέγγισης της Ελλάδας και της Σερβίας,για κοινή αντιμετώπιση των Βουλγάρων όταν η πίεσή τους, μετά το 1896 εναντίον των Σέρβων και των Ελλήνων της Μακεδονίας έγινε εντονώτερα αισθητή. Οι δύο χώρες όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Επενέβη η Ρωσία καί διέκοψε το ειδύλιό τους. Εφόσον στρεφόταν εναντίον της Βουλγαρίας, στρεφόταν και εναντίον αυ- της της ίδιας. Και δεν περιορίστηκε μόνο σ΄αυτό. Έπεισε και τη Σερβία για ένα διάστημα να προσεγγίσει τη Βουλγαρία και ν΄αναλάβει μαζί της κοινή προσπά- θεια για τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας. Γρήγορα όμως η συμφωνία των δύο χωρών ματαιώθηκε και άρχισε σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσά τους στις περιο-χές κυρίως της Δίβρης,των Σκοπίων και των Βελεσσών.


Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ


Μακεδονικός αγώνας θεωρείται μόνον η ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία που άρχισε το 1904 και κρά- τησε ως το 1908. Οι Ελληνες δεν είχαν κανένα λόγο και επομένως καμμιά πρό- θεση να επιδιώξουν με τη δύναμη των όπλων την προστασία της επιρροής τους στην περιοχή. Οι Βούλγαροι ήταν αυτοί που άρχισαν να καταφεύγουν στη βία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Ήδη, από τα τέλη του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα μετά το 1870 που ιδρύθηκε η εκκλησιαστική τους Εξαρχία, ε- πιδόθηκαν επίμονα στην αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της περιοχής, με ένοπλα ανταρτικά σώματα.
Υπήρξε,βέβαια,αντίδραση από τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής. Δημι- ουργήθηκαν και κάποια ανταρτικά σώματα για ν΄αναχαιτίσουν τη βουλγαρική επιδρομή. Αλλά,στερημένα από την κρατική βοήθεια και τη συμπαράσταση της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Στην Ελλάδα,
πάντως έγινε συνείδηση κάποια στιγμή ότι αν η Μακεδονία εγκαταλειπόταν στο έλεος των Βουλγάρων κομιτατζήδων, θα εδημιουργούντο πολύ δυσμενείς




συν- θήκες για τη χώρα. Και δεν μπορούσε ν΄αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να πα- ραπλανηθούν οι Μεγάλες Δυνάμεις και να κλείσουν τό ζήτημα με τρόπο που να ευνοεί τα βουλγαρικά συμφέροντα.
Στην Αθήνα οργανώθηκε μακεδονικό κομιτάτο. Αναχώρησαν μυστικά Έλ- ληνες αξιωματικοί για τη Μακεδονία. Πήγαν εκεί να μελετήσουν επί τόπου την κατάσταση και να προτείνουν τους κατάλληλους τρόπος ενέργειας. Και άρχισε
τότε η γενικότερη κινητοποίηση του πληθυσμού. Ένα γεγονός που έδειξε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση και πόσο επιτακτική είχε γίνει η ανάγκη της άμεσης ελληνικής αντίδραση,ήταν η βουλγαρική ψευδοεπανάσταση «Ηλίν Ντεν». Ονο-μάστηκε έτσι γιατί εδηλώθηκε τα ξημερώματα της γιορτής του Προφήτη Ηλία στις 20 Μαρτίου του 1903. Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν οι φωτιές που άνα- ψαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες στις κορυφές των βουνών, όπου χτίζονταν συ-νήθως εκκλησίες του Προφήτη Ηλία. Έγιναν όμως και δυναμιτιστικές ενέργειες ακόμη και μέσα στη Θεσσαλονίκη και πλήγηκαν προξενεία,τράπεζες,εκκλησίες,
νοσοκομεία,ακόμη και μαγαζιά και σπίτια.
Η ψευδοεπανάσταση του «Ηλιν Ντεν» δεν είχε καμμιά συνέχεια και συνέ- πεια. Ήταν μια θεαματική ενέργεια που δεν οδήγησε σε συγκρούσεις με τους Τούρκους κατακτητές. Προφανώς,είχε σκοπό να επηρεαστεί η διεθνής κοινή γνώμη και να μείνει με την εντύπωση ότι η Μακεδονία ήταν βουλγαρική. Φρόν- τισαν όμως, επιτηδείως, οι Βούλγαροι να θεωρηθούν ένοχοι οι Έλληνες για τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει εναντίον των τελευταίων η μα- νία των Τούρκων και να γίνουν σκληρά αντίποινα εις βάρος τους. Τα γεγονότα αυτά επιτάχυναν τις προετοιμασίες στην Ελλάδα. Και το φθινόπωρο του 1904 μεταφέρθηκε κρυφά στη Μακεδονία το πρώτο σώμα ανταρτών. Επί κεφαλής του ήταν ο γαμπρός των Δραγούμηδων,μόνιμος αξιωματικός του στρατού Παύ- λος Μελάς. Ανέλαβε επίσημα τον αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Δεν ε- πρόκειτο όμως να ζήσει πολύ. Προδόθηκε στούς Τούρκους από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και εξοντώθηκε στο χωριό Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Το παράδειγμά του ξύπνησε και κινητοποί- σε πολλούς ανθρώπους. Ο Παύλος Μελάς έγινε σύμβολο του ελληνισμού και θρηνήθηκε όσο λίγοι Έλληνες.
Μετά απ΄αυτόν,συνέχισαν άλλοι πολλοί τον αγώνα. Και η παρουσία των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων γινόταν όλο και πιο αισθητή με αποτέλεσμα να αναθαρρούν οι ντοπιοι ελληνικοι πληθυσμοί. Ήταν ενας πραγματικός συναγερμός της εθνικής συνείδησης. Όλοι ξεσηκώθηκαν να πάρουν μέρος στον αγώνα ή να τον βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Γρήγορα ανακτήθηκε το χαμένο έδαφος και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες έχασν κάθε δυνατότητα να επιτύχουν κάτι το ουσιαστικό.