ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Είχε βέβαια την πλάκα του το φιάσκο της Ιλένιας στο Πολυτεχνείο το 1973. Αλλά έγιναν και πολλά άλλα που δεν είχαν καθόλου πλάκα. Ποιος όμως τα θυμάτε αυτά σε μια χώρα που είμαστε μόνο κονόμα, φαϊ, χέσιμο και πήδημα;Μιλάω για τους πολλούς εννοείται που καθόριζαν την κατάσταση και όχι για τους λίγους που έβλεπαν τι γινόταν αλλά δεν μπορούσαν να επηρεάσουν την πορεία της χώρας. Εκείνη την εποχή παιζόταν κυριολεκτικά η μοίρα της Ελλάδας. Όλα τα άλλα κράτη της Βαλκανικής είχαν γίνει με τη βία Λαϊκές Δημοκρατίες. Δηλαδή, κομμουνιστικές δικτατορίες. Εμείς γλυτώσαμε απ΄αυτή την εμπειρία. Αλλά, πληρώσαμε πολύ ακριβά τη σωτηρία μας. Αλληλοσφαζώμαστε από τα μέσα της κατοχής ως τον Αυγουστο του 1949 που ήττήθηκε στο Γράμμο – Βίτσι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Το τίμημα όμως εκείνης της νίκης ήταν πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκροί, που δεν ήξεραν ακριβώς γιατί τους είχαν στείλει να σκοτωθούν. Αλλά το κακό είχε και συνέχεια. Κάποιοι από τους αξιωματικούς που είχαν σηκώσει το κύριο βάρος του εμφύλιου, έκριναν ότι ο λαός δεν μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του. Γι΄αυτό τον έβαλαν στο γύψο για να τον σώσουν από τον εαυτό του. Δε νομίζω ότι αυτό κακοφάνηκε στους πολλούς. Αρπάζοντάς τους πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα που δεν ασκούσαν, δεν είχαν την αίσθηση ότι τους αφαιρέθηκε κάτι για το οποίο άξιζε ν΄αγωνιστούν. Μόνον κατά το 1973 άρχισε κάτι να κουνιέται. Αλλ΄αυτό έδειξε ότι σαν λαός, δεν είμαστε και πολύ κονομημένοι από μυαλά. Ο αρχηγός της στρατιωτικής χούντας που κυβερνούσε δικτατορικά τη χώρα, Γεώργιος Παπαδόπουλος, επηρεαζόμενος προφανώς και από τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, είπε να βάλει τέλος στην εξαετή δικτατορία των συνταγματαρχών και να κάνει εκλογές. Οι πολιτικοί, χωρίς καμμιάν εξαίρεση, αντί ν΄αρπάξουν την ευκαιρία και να βοηθήσουν να περάσει η Ελλάδα το γρηγορότερο στον κοινοβουλευτισμό, άρχισαν να εκφράζουν φόβους για τις προθέσεις του Παπαδόπουλου και να μιλάνε μάλιστα για κίνδυνο επιβολής του βαθέος κράτους της Τουρκίας στη χώρα μας. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα δεν είναι Τουρκία και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουρηθεί κι εδώ κάποιο βαθύ κράτος από τους στρατιωτικούς όταν η εξουσία θα έφευγε από τα χέρια τους καί θα επαναλαμβανόταν το πολιτικό παιχνίδι. Εδώ μπορούσαμε να έχουμε δικτατορία στρατιωτικών, αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε δημοκρατία στρατιωτικών. Αυτό ήταν φαίνεται πολύ δύσκολο στους πολιτικους μας να το καταλάβουν. Γι΄αυτό και άρχισαν να κάνουν επιδείξεις υπερδημοκρατικότητας και να ξεσηκώνουν εκείνους τους λίγους που μπορούσαν να ξεσηκώσουν. Κι αυτοί ήταν κυρίως νεαροί της αριστεράς που διαφωνούσαν μόνο στο χρώμα της δικτατορίας. Δεν την ήθελαν μαύρη. Την ήθελαν κόκκινη. Όπως αυτή που επικρατούσε ήδη σε πολλές χώρες γύρω μας. Άρχισαν, λοιπόν, κάποιες εκδηλώσεις αντίστασης τη στιγμή ακριβώς που η δικτατορία έδειχνε ότι ήθελε να τα παρατήσει. Κανένας δεν είχε προσέξει ότι υπήρχε κι ένα μέλος της χούντας που δεν είχε καμμιά διάθεση να τα παρατήσει. Κι αυτός, για κακή μας τύχη, ήταν ο ταξίαρχος Ιωαννίδης που είχε στα χέρια του τις δυνάμεις ασφαλείας. Είχε κάποια σχέδια στο κεφάλι του που τα ευνοούσε η απερισκεψία των πολιτικών και η ανωριμότητα των νεαρών που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο για να ξεσηκώσουν από κει την επανάσταση, άγνωστο αν ήταν καθοδηγούμενοι και από ποιους. Ο Ιωαννίδης μπορούσε να τους πετάξει έξω απ΄αυτό, αμέσως μόλις μπήκαν. Δεν το έκανε όμως. Τους άφησε μερικές μέρες κι έπαιξαν το παιχνίδι του, χωρίς να το ξέρουν. Κι αυτοί, άθελά τους, ανταποκρίθηκαν με πολύ ενθουσιασμό, με μεγάλη γενναιότητα και με εντυπωσιακή επινοητικότητα, άξια καλύτερης τύχης. Έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα και μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο. Οι δυνάμεις ασφαλείας του Ιωαννίδη βάρεσαν στο ψαχνό. Άφησαν στον τόπο 16 νεκρούς κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 ετών. Τότε ο ταξίαρχος έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και έβγαλε έξω όλους όσοι είχαν κλειστεί σ΄αυτό. Κανένας τους δεν έπαθε τίποτα. Και όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε την εξουσία, είδαν και κάποιους δρόμους να ονομάζονται ΟΔΟΣ ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Ο Ιωαννίδης έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και ματαίωσε τις εκλογές που είχε προκηρύξει. Και μπορούσε να κρατήσει για πολλά χρόνια την εξουσία, αλλά δεν τον βοήθησε καθόλου το μυαλό του να κάνει τίς σωστές εκτιμήσεις. Διέπραξε τραγικά λάθη στο κυπριακό – αν ήτανε λάθη – και έδωσε στους Τούρκους την ευκαιρία, που περίμεναν χρόνια για να επέμβουν στο νησί και ν΄αρπάξουν το μισό σχεδόν έδαφός του. Έπειτα απ΄αυτό το κακό, η κυβέρνηση του εξατμίστηκε κυριολεκτικά κι άνοιξε ο δρόμος για την κοινοβουλευτική δημοκρατία που ζούμε μέχρι σήμερα. Χωρίς βέβαια να έχουμε κάνει τίποτα, απολύτως τίποτα, για να την κατακτήσουμε και να τη χρησιμοποιήσουμε συνειδητά.