Μου έκανε εντύπωση ότι το βιβλίο για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που μοίρασε πρόσφατα η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στους αναγνώστες της, δεν έγραψε λέξη για το ρόλο της Ελλάδας σ΄ εκείνο το μακελειό. Ισως, αν το έγραφε ένας μόνον να μη συνέβαινε αυτή η παράλειψη. Γιατι θα είχε τη συνέχεια ολόκληρης της ιστορίας που θα αφηγείτο και δεν θα ξεχνούσε κανένα σημαντικό μέρος της. Δεν έγινε όμως έτσι. Το έγραψαν πολλοί. Τριάντα καθηγητές πανεπιστημίου, υφηγητές, λέκτορες, ιστορικοί, δημοσιογράφοι έγραψαν ο καθένας από ένα άρθρο γι΄αυτό τον πόλεμο. Κανένας δεν σκέφτηκε να γράψει για την Ελλάδα. Αλλά κι εκείνος ή εκείνοι από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που συναρμολόγησαν κι έστειλαν στο τυπογραφείο αυτό το υλικό δεν πρόσεξαν την παράλειψη. Ήταν τόσο ασήμαντο το θέμα ώστε να δικαιολογείται η αδιαφορία τόσων αξιόλογων ανθρώπων; Όχι δεν ήταν. Το αντίθετο μάλιστα. O Τσώρτσιλ είχε πει μετά την αντίσταση της Ελλάδας στην Ιταλία και τη Γερμανία ότι στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και το 1942, ο ραδιοσταθμός της Μόσχας έστειλε στον ελληνικό λαό τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό του που έλεγε:
«Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Πολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί είσαστε Έλληνες. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε. Κερδίσαμε χάρη στη θυσία σας χρόνο για ν΄αμυνθούμε».
Βέβαια, εμείς οι Έλληνες δεν καταλάβαμε ποιές ήταν οι συνέπειες της αντίστασής μας στις δυνάμεις του Άξονος. Απλώς πολεμήσαμε τους ξένους εισβολείς που μας επετέθησαν απρόκλητα. Δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ μας να μάθουμε ποιες ήταν οι συνέπεις αυτής της στάσης μας στη συνέχεια του πολέμου. Δεν διαβαζουμε. Και όταν δεν διαβάζεις δεν μαθαίνεις. Αυτή ήταν και η αιτία που μετατρέψαμε στη συνέχεια την εθνική αντίσταση, λόγω πολιτικής αμάθειας, σε αλληλοσφαγή. Και η αλληλοσφαγή αυτή κράτησε ως τον Αύγουστο του 1949 και μας εστοίχισε πάνω από 150.000 νεκρούς. Πού μυαλό γι΄αλλα πράγματα. Κι ας ήταν καθοριστικά για την πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων. Η Γερμανία, όταν είδε ότι η Ιταλία δεν τα βγάζει πέρα με την Ελλάδα, της επετέθη αυτή με πολύ ισχυρές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1941. Έπρεπε να τελειώνει με τη χώρα μας πριν επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά την καθυστερήσαμε εδώ πολύ περισσότερο απ΄όσο είχε υπολογίσει. Έπρεπε να έχει μεταφέρει όλες .τις δυνάμεις της στο ανατολικό μέτωπο στις αρχές Μαϊου του 1941. Αλλά λόγω της ελληνικής αντίστασης, κατάφερε ν΄αρχίσει την επίθεσή τη εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου εκείνου του έτους. Αλλά, την πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας πριν ολοκληρώσει την πρώτη φάση των σχεδίων της, που ήταν και η κυριώτερη. Τα τανκς της κόλλησαν στους πάγους και τα χιόνια, για πολύ καιρό. Και σ΄αυτό το διάστημα, ατελείωτες νηοπομπές με πολεμικό υλικό έφταναν στα βόρεια λιμάνια της από την Αμερική και την Αγγλία. Όταν ο καιρός έφτιασε επαναλήφθηκαν οι επιχειρήσεις. Και οι σοβιετικοί που ηταν τώρα πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι,τους πήραν φαλάγγι και τους γύρισαν στη χώρα τους. Εμεις, επειδή τόσο μας έκοβε, συνεχίσαμε ν΄αλληλλοσφαζώμαστε ως τον Αύγουστο του 1949. Και τελικά καταφέραμε να φτιάσουμε την καπιταλιστική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε μέχρι σήμερα, αγνοώντας εντελώς για ποιό λόγο τη δεκαετία του 40 βγάζαμε ο ένας τα μάτια του άλλου.
