ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ

Το 1929 ο Ελευθέριος Βενιζέλος θέσπισε το περίφημο ιδιώνυμο. Ήταν ένας νόμος για την προστασία του κοινωνικού καθεστώτος της χώρας και των ελευθεριών των πολιτών. Και τιμωρούσε με την ποινή του θανάτου ή της ισοβίου καθείρξεως όσους είχαν ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους της επικρατείας ή την διενέργειαν προσηλυτισμού υπέρ των επιδιώξεων αυτών. Η εκδίκαση των αδικημάτων αυτών υπαγόταν στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων. Όπως καταλαβαίνετε επρόκειτο για μέτρα που απέβλεπαν στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Ο ίδιος κίνδυνος έγινε η αιτία να επιβληθεί στις 4 Αυγούστου του 1936 και η δικτατορία Μεταξά, που κράτησε ως την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς τον Απρίλη του 1941. Το ΚΚΕ, αμέσως μετά την ίδυσή του, το 1920, έπαψε να είναι ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα. Δέχθηκε ανεπιφύλακτα τους 21 όρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έγινε δεκτό ως μέλος της. Έγινε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού, που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Από κει μόνο έπαιρνε γραμμή. Από πουθενά αλλού. Όταν η Γερμανία του Χίτλερ κατέλαβε τη χώρα μας το 1941, το ΚΚΕ δεν πήρε μέρος στην αντίσταση που ξεσηκώθηκε εναντίον των ξένων κατακτητών. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939 που έκανε αδιανόητη την εξέγερση των κομμουνιστών εναντίον των Γερμανών, στις χώρες που κατελάμβαναν. Μη σας μπερδεύει το γράμμα του κρατούμενου ήδη πολύ καιρό στις φυλακές αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριαδη, που απέσπασε απ΄αυτόν ο υπουργός ασφαλείας Μανιαδάκης και το έδωσε για δημοσίευση στις εφημερίδες στις 2 Νοεμβρίου του 1940. Ήταν εντελώς άσχετο προς τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ακολουθούσαν όλα τα Κ.Κ. Το μόνο που βρήκε τότε να κάνει το ΚΚΕ ήταν να ιδρύσει ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και να καλεί το λαό να προσχωρήσει σ΄αυτό και να ζητήσει από τη Σοβιετική Ένωση να μεσολαβήσει στη φίλη της Γερμανία ν΄αφήσει την Ελλάδα ελεύθερη. Εκείνο το Μέτωπο κανένας δεν το πρόσεξε και κανένας δεν το θυμάται σήμερα. Μόνον όταν η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941, το ΚΚΕ ξεσηκώθηκε εναντίον της,όπως και όλα τα άλλα Κ.Κ. Αλλά τότε συνέβη κάτι που επιβάλλεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί έχει μεγάλη σπουδαιότητα. Το ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε στην αντίσταση αμέσως και με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Όπως συνέβη και με όλα τα άλλα Κ.Κ. εφάρμοσε τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς που συνήλθε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935 . Σύμφωνα μ΄αυτές, όλα τα Κ.Κ έπρεπε να κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις πραγματικές τους επιδιώξεις και να δημιουργούν ενιαία ή λαϊκά μέτωπα με όσους άλλους μπορούσαν – κόμματα, οργανώσεις, άτομα – για να προστατέύσουν τάχα την ειρήνη ή τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, που κινδύνευαν από τον φασισμό. Το ΚΚΕ, πρόφτασε για λίγο να εφαρμόσει με επιτυχία την τακτική αυτή με το σύμφωνο Σοφούλη Σκλάβαινα και με τη δημιουργία φιλειρηνικών οργανώσεων νέων, όπως η ΦΕΟΝ. Επιβλήθηκε όμως η δικτατορία Μεταξά και ανακόπηκε αύτη η δραστηριότητα του για να επαναληφθεί με άλλη μορφή, όταν επετέθη η Γερμανία. εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως. Τότε το ΚΚΕ, εφαρμόζοντας την ίδια τακτική, προσέγγισε τρεις μικροκομματάρχες, τον Τσιριμώκο, τον Σωμερίτη και τον Βογιατζή και μαζί τους υπέγραψε τη συμφωνία του ΕΑΜ.Του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, δηλαδή. Αυτός που υπέγραψε από την πλευρά του ΚΚΕ ήταν ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, εμφανίστηκε να έχει μονο το ένα τέταρτο της ευθύνης ιδρύσεως του ΕΑΜ, ενώ ήταν δικό του δημιούργημα. Μέσα σ΄αυτή την καλοστημένη πολιτική παγίδα έπεσαν κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες που νόμιζαν ότι απλώς έκαναν αντίσταση. Δεν πήγαινε αλλού το μυαλό τους. Κι απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα κομματικό στρατό, τον ΕΛΑΣ. Τον Εθνικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό, που πλησίασε τους 50.000 μαχητές και εξοπλίστηκε γερά όταν κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι . Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, μετέτρεψε την αντίσταση σε αλληλοσφαγή,καταγγέλλοντας όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακες οργανώσεις ως προδοτικές και δοσίλογες και διαλύοντάς τες, σκοτώνοντας στελέχη και μέλη τους. Όπως ακριβώς έκανε ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία που κατάφερε τελικά να επιβάλει τη δικτατορία του χωρίς αντίσταση. Οι Έλληνες κομμουνιστές όμως ατύχησαν. Δεν μπόρεσαν στη διάρκεια της κατοχής να ξεκάνουν όλους τους αντιπάλους τους και να διαλύσουν όλες τις οργανώσεις τους. Χρειάστηκε να συνεχίσουν και μετά την αποχώρηση των Γερμανών, τον ένοπλο αγώνα τους για τη βίαια κατάληψη της εξουσίας. Έτσι ζήσαμε τα Δεκεμβριανά του 1944 και τον Εμφύλιο του 1946-1949, που μας εστοίχισαν δεκάδες χιλιάδες και άλλους νεκρούς. Αυτά ελπίζω να τα διαβάσει και ο κ.Καλαμούκης, ο Θύμιος Καλαμούκης, για να συμπληρώσει την εικόνα του ΚΚΕ που έχει στο κεφάλι του. Εγώ πιστεύω ότι ο σοσιαλισμός είναι το ανώτερο κοινωνικό σύστημα, αλλά δεν νομίζω ότι έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη μας το είδος των ανθρώπων που θα μπορέσουν να τον εφαρμόσουν.