ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΝΑΣ

Όποτε ο κίνδυνος ήταν ολοφάνερος και η αντιμετώπισή του αυτονόητη, εμείς οι Έλληνες τα πήγαμε καλά έως πολύ καλά. Όποτε όμως βρεθήκαμε μπροστά σε καταστάσεις, που η αντιμετώπισή τους απαιτούσε μελέτη, διάβασμα και σκέψη, τα θαλασσώσαμε. Ή απλώς αποφύγαμε, κατά τύχη, να τις πληρώσουμε τόσο ακριβά όσο τις πλήρωσαν άλλοι λαοί. Για να μην πάμε πολύ μακρυά, ας σταθούμε στη φοβερή δεκαετία του 40, που ειναι πολύ διδακτική. Όχι για όλους βέβαια αλλά για τους λίγους που ενδιαφέρονται να μάθουν το παρελθόν της χώρας τους. Όταν μας επετέθη η Ιταλία του Μουσσολίνι τον Οκτώβρη του 1940, δεν υπήρχε τίποτα που έπρεπε να το σκεφτούμε και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Κι ευτυχώς η δικτατορία που μας κυβερνούσε τότε δεν το είδε το πράγμα διαφορετικά απ΄ότι τώβλεπε ο λαός. Και το όχι που είπε στο ιταλικό τελεσίγραφο απηχούσε το πανελλήνιο αίσθημα. Γι΄αυτό, όσα ακολούθησαν ήταν αναμενόμενα. Σίγουρα θα τους ρίχναμε τους Ιταλούς στη θάλασσα, αν δεν επενέβαινε η ναζιστική Γερμανία με πολύ ισχυρές δυνάμεις για να καταληφθεί η χώρα μας. Η αντίσταση όμως που προέβαλαν οι Έλληνες αποδείχθηκε μοιραία για τα σχέδια του Χίτλερ. Ήταν κυριολεκτικά η αρχή του τέλους του. Αλλ΄αυτό δεν μπορέσαμε να το αξιοποιήσουμε γιατί, πολλά χρόνια μετά, βγάζαμε τα μάτια μας και δεν μας έμεινε καιρός ν΄ασχοληθούμε με τίποτ΄άλλο. Έτσι κανείς σήμερα δεν μιλάει για τον ρόλο που έπαιξε η αντίσταση των Ελλήνων στην έκβαση του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν όμως περάσαμε στην κατοχή, που κράτησε ως τον Σεπτέμβρη του 1944,άρχισαν τα δύσκολα. Άρχισαν, δηλαδή, να συμβαίνουν πράγματα που οφείλονταν σε λόγους που δεν ξέραμε ούτε κι ενδιαφερθήκαμε ποτέ να μάθουμε. Και ήταν επόμενο όχι μόνο να μη μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αλλά και να πέσουμε σε πολιτικές παγίδες που μας έφεραν, χωρίς να το ξέρουμε, μεγάλα δεινά. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1941 εμφανίστηκε στο στίβο της αντίστασης το Ε.Α.Μ. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Κάτι λίγοι έμαθαν ότι το έφτιαξαν οι κομμουνιστές. Αλλά δεν τους ένοιαξε καθόλου. Ε και, είπαν. Αντίσταση κάνουμ΄εμεις, αντίσταση κάνουν κι αυτοί, όπως τόσες άλλες οργανώσεις που είχαν ήδη εμφανιστεί μόλις καταλήφθηκε η χώρα από τους Γερμανούς. Κανένας δεν είχε διαβάσει και κανένας δεν γνώριζε αλλά ούτε και είχε ενδιαφερθεί να μάθει ότι τον Ιούλιο του 1935 είχε συνέλθει στη Μόσχα το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είναι ζήτημα μάλιστα αν την είχε ακούσει καν. Το απέκλειε, άλλωστε και η δικτατορία Μεταξά που είχε επιβληθεί τον Αύγουστο του 1936Όμως, το συνέδριο εκείνο της Διεθνους έμεινε ιστορικό και έβαλε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη δράση όλων των κομμουνιστικών κομμάτων που ανήκαν στη δύναμή της. Γιατί επεξεργάστηκε και εξάγγειλε την τακτική των ενιαίων μετώπων που ήταν ουσιαστικά μια πολιτική απάτης. Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της,άλλωστε, Γκεόργκη Δημητρώφ, την είχε χαρακτηρίσει τακτική Δουρείου Ιππου, που θα βοηθούσε την εργατική τάξη να διεισδύσει στους κόλπους του εχθρού και να τον καταλάβει από τα μέσα, όπως έγινε με τους πολιορκητές της Τροίας. Στην πράξη αυτό εσήμαινε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα έπρεπε να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο και με την τακτική των ενιαίων μετώπων να τραβήξουν στις γραμμές τους όσο μπορούσαν περισσότερους μη κομμουνιστές και να τους βάλουν με τρόπο να δουλεύουν για τον κομμουνισμό, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι. Οι πρώτοι που εφάρμοσαν με επιτυχία τη νέα τακτική ήταν οι Ισπανοί κομμουνιστές. Με τη συνεργασία άλλων αριστερών κατάφεραν τον Ιανουάριο του 1936 να σχηματίσουν κυβέρνηση λαϊκού μετώπου. Ούτε λέξη για κομμουνισμό. Αλλά, τον Ιούλιο του ίδιου έτους ξεσηκώθηκαν εναντίον τους οι Ισπανοί εθνικιστές υπό τον στρατηγό Φράνκο. Ακολούθησε ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος στον οποίο πήραν μέρος και πολλοί ξένοι κομμουνιστές και εθνικιστές. Σ΄αυτό τον εμφύλιο, που κράτησε τρία χρόνια και στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς, επικράτησε τελικά ο Φράνκο. Αυτός, επέβαλε τη δικτατορία του που διατηρήθηκε ως το θάνατό του. Δηλαδή, ως το 1975. Πιο τυχερός στάθηκε ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης Γιόσιπ Μπρος Τίτο. Αυτός εφαρμόζοντας την τακτική του ενιαίου μετώπου κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, πήρε μαζί του πολλούς Γιουγκοσλάβους πατριώτες. Μ΄αυτούς κατάφερε να ξεκάνει όλους τους αντιπάλους του. Και όταν εγκατέλειψαν οι Γερμανοί τη χώρα του το 1944, επέβαλε άνετα τη δικτατορία του. Δεν είχε μείνει κανένας ζωντανός για να τον εμποδίσει. Κατά σύμπτωση και ή δική του επιχείρηση για την κατάληψη της εξουσίας, στοίχισε, όπως και στην περίπτωση των Ισπανών συντρόφων του, ένα εκατομμύριο νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά η ανάλογη επιχείρηση των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία με την τακτική του ενιαίου μετώπου. Μας εστοίχισε μόνον 170.000 νεκρούς. Όταν στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσαν το Ε.Α.Μ. κρύβοντας το πραγματικό τους πρόσωπο και κάνοντας μέτωπο με τρεις αριστερούς μικροκομματάρχες, κατάφεραν να τραβήξουν σ΄αυτό 2.000.000 πατριώτες που νόμιζαν ότι θα έκαναν απλώς αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Απ΄αυτούς στρατολόγησαν πολλούς και τους έκαναν μέλη του Κ.Κ.Ε. Κι έφτιασαν κι ένα κομματικό στρατό, τον Ε.Λ.Α.Σ. (Εθνικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό) που έφτασε τους 50.000 μαχητές. Μ΄αυτή τη δύναμη επιχείρησε δύο φορές, κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και κατά τον εμφύλιο του 1946-1949 να πάρει με τη βία την εξουσία, όπως ακριβώς έκανε ο Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Όχι βέβαια ότι πετύχαμε και τίποτα σπουδαίο στα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά τουλάχιστον γλυτώσαμε από μια κομμουνιστική δικτατορία που ποιος ξέρει πόσα δεινά θα μας έφερνε. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τίτο ήταν αυτός που κατασκεύασε το 1946 το ανύπαρκτο ως τότε έθνος των «μακεδόνων» των Σκοπίων που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα. Αυτά παθαίνουμε όταν βαριώμαστε να διαβάσουμε και να μάθουμε μέσα σε τι παλιόκοσμο ζούμε και πόσο πρέπει να προσέχουμε αυτά που κάνουμε.