ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ;

Δεν μας τιμά καθόλου το τρισάθλιο φαινόμενο που παρουσιάζουμε καθημερινά στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Τη στιγμή που κάποιος παίρνει το λόγο καί μιλάει, κάποιος, χωρίς την άδεια κανενός και χωρις να σέβεται αυτόν που μιλάει και το κοινό που τον ακούει, αρχίζει να λέει τα δικά του. Κατόπιν επεμβαίνει κι ένας τρίτος ή κι ένας τέταρτος καί γίνεται χάβρα. Μιλάνε όλοι μαζί καί δεν τους καταλαβαίνει κανένας. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι συνομιλητές κάτι απλούστατο. Ότι διάλογος, κατά την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, είναι να αναπτύσσει ένας τις απόψεις του και μόνον όταν τελειώσει, να αναπτύσσει ο άλλος τις δικές του. Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία, απολύτως καμμία, που να επιτρέπει παρεμβάσεις. Αυτές δείχνουν μόνον παρορμητικότητα και έλλειψη αυτοελέγχου, αμυαλιά δηλαδή, αλλά και απουσία σεβασμού προς τον κόσμο που τους παρακολουθεί. Πώς είναι όμως δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που δεν μας σέβονται και το μυαλό τους δεν τους βοηθάει να καταλάβουν ούτε πώς πρέπει να συζητάνε;