ΠΟΙΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ
Αν θέλεις να δεις τι σόϊ είναι μια κοινωνία, πρόσεξε τι ανθρώπους προβάλλει και κάνει διάσημους η τηλεόρασή της.
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΤ3
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα η συζήτηση για τη Δημοκρατία που άρχισε το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου του 2007 στην ΕΤ3. Επί τέλους, είπα θ΄ακούσω κάτι για
τα απερίγραπτα χάλια της "αυτοκυβέρνησής"μας,για τα οποία δεν μας καίγεται καρφάκι. Αλλ΄ατυχώς οι τρεις αξιόλογοι συνομιλητές που είχε καλέσει ο κ.Σαββίδης για να μας φωτίσουν σχετικά με τον τρόπο που εφαρμόζεται το πολίτευμα αυτό στη χώρα μας, ήταν πολύ ευγενικοί,πολύ επιφυλακτικοί,πολύ προσεκτικοί και κυρίως πολύ συνετοί και πολύ ανώδυνοι.Έτσι,δεν άγγιξαν τα πιο σημαντικά. Και τα πιο σημαντικά ήταν ακριβώς οι λόγοι για τους οποίους δεν μπόρεσε ποτέ,ούτε φυσικά μπορεί σήμερα, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε. Προϋπόθεση,εκ των ων ουκ άνευ, για να παίξουμε το ρόλο μας ως πολίτες,είναι να ξέρουμε πως λειτουργεί η οικονομία. Τι είναι ο καπιταλισμός,τι είναι ο σοσιαλισμός,τι είναι ο κομμουνισμός. Και γιατί στη χώρα μας επικρατεί ο καπιταλισμός και δεν μπόρεσε να επικρατήσει ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός; Tι προβλήματα έχει η χωρα μας με τις άλλες χώρες της Βαλκανικής; Τι είναι το μακεδονικό που μας ταλαιπωρεί τόσα χρόνια; Γιατί μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα ξέρουμ όλ΄αυτά και πολλά άλλα που,είτε το θέλουμε είτε όχι,καθορίζουν τη ζωή μας; . Και αν δεν τα ξέρουμε ούτε κι ενδιαφερόμαστε να τα μάθουμμε τι πολίτες είμαστε και πως θα λειτουργήσει η Δημοκρατία στη χώρα μας; Είναι σαν να έχουν βάλει στα χέρια μας ένα πολύ σπουδαίο μηχάνημα που εμείς δεν ξέρουμε και ούτε και μας νοιάζει να μάθουμε πως χρησιμοποείται. Ένα άλλο,τέλος, που μου έκανε εντύπωση στην εκπομπή,ήταν ότι δεν ερευνήθηκε καθόλου η μαρξιστική άποψη για τη Δημοκρατία. Στην Ελλάδα αυτή την άποψη την πληρώσαμε με 170.000 νεκρούς. Θα είχε πολύ ένδιαφέρον ν΄ακούσουμε για τη μαρξιστική "δημοκρατία" που επηρέασε τόσο κόσμο στη χώρα μας Κανένας όμως από τους συνομιλητές του κ.Σαββιδη δεν είχε κάτι να μας πει γι΄αυτό το ζήτημα. Τόσο ασήμαντο ήταν ένα θεμα που ταλαιπώρησε την Ευρώπη τα τρία τέταρτα του εικοστού αιώνα και στέρησε τόσες χώρες -και παραλίγο και την Ελλάδα-από τη Δημοκρατία;
τα απερίγραπτα χάλια της "αυτοκυβέρνησής"μας,για τα οποία δεν μας καίγεται καρφάκι. Αλλ΄ατυχώς οι τρεις αξιόλογοι συνομιλητές που είχε καλέσει ο κ.Σαββίδης για να μας φωτίσουν σχετικά με τον τρόπο που εφαρμόζεται το πολίτευμα αυτό στη χώρα μας, ήταν πολύ ευγενικοί,πολύ επιφυλακτικοί,πολύ προσεκτικοί και κυρίως πολύ συνετοί και πολύ ανώδυνοι.Έτσι,δεν άγγιξαν τα πιο σημαντικά. Και τα πιο σημαντικά ήταν ακριβώς οι λόγοι για τους οποίους δεν μπόρεσε ποτέ,ούτε φυσικά μπορεί σήμερα, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε. Προϋπόθεση,εκ των ων ουκ άνευ, για να παίξουμε το ρόλο μας ως πολίτες,είναι να ξέρουμε πως λειτουργεί η οικονομία. Τι είναι ο καπιταλισμός,τι είναι ο σοσιαλισμός,τι είναι ο κομμουνισμός. Και γιατί στη χώρα μας επικρατεί ο καπιταλισμός και δεν μπόρεσε να επικρατήσει ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός; Tι προβλήματα έχει η χωρα μας με τις άλλες χώρες της Βαλκανικής; Τι είναι το μακεδονικό που μας ταλαιπωρεί τόσα χρόνια; Γιατί μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα ξέρουμ όλ΄αυτά και πολλά άλλα που,είτε το θέλουμε είτε όχι,καθορίζουν τη ζωή μας; . Και αν δεν τα ξέρουμε ούτε κι ενδιαφερόμαστε να τα μάθουμμε τι πολίτες είμαστε και πως θα λειτουργήσει η Δημοκρατία στη χώρα μας; Είναι σαν να έχουν βάλει στα χέρια μας ένα πολύ σπουδαίο μηχάνημα που εμείς δεν ξέρουμε και ούτε και μας νοιάζει να μάθουμε πως χρησιμοποείται. Ένα άλλο,τέλος, που μου έκανε εντύπωση στην εκπομπή,ήταν ότι δεν ερευνήθηκε καθόλου η μαρξιστική άποψη για τη Δημοκρατία. Στην Ελλάδα αυτή την άποψη την πληρώσαμε με 170.000 νεκρούς. Θα είχε πολύ ένδιαφέρον ν΄ακούσουμε για τη μαρξιστική "δημοκρατία" που επηρέασε τόσο κόσμο στη χώρα μας Κανένας όμως από τους συνομιλητές του κ.Σαββιδη δεν είχε κάτι να μας πει γι΄αυτό το ζήτημα. Τόσο ασήμαντο ήταν ένα θεμα που ταλαιπώρησε την Ευρώπη τα τρία τέταρτα του εικοστού αιώνα και στέρησε τόσες χώρες -και παραλίγο και την Ελλάδα-από τη Δημοκρατία;
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
Η πολιτική σκέψη δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι ακριβώς είναι η δημοκρατία. Τι ακριβώς είναι ο κομμουνισμός,ο σοσιαλισμός,ο καπιταλισμός. Και,κυρίως, τι σημασία έχουν για τη ζωή μας οι πολιτικές μας ελευθερίες και τα πολιτικά μας δικαιώματα. Δεν είναι βέβαια λίγα αυτά τα πράγματα. Και χρειάζεtαι πολύ διάβασμα για να τα μάθει κάποιος. Εμεις όμως δεν το κάναμε ποτέ αυτό. Ούτε κι ενδιαφερόμαστε να το κάνουμε. Εκτός από λίγους,βέβαια.Απελπιστικά λίγους. Πληρώσαμε όμως πολύ ακριβα την πολιτική αγραμματωσύνη μας Μετατρέψαμε σε αλληλοσφαγή την εθνική αντίσταση κατά την κατοχή. Συνεχίσαμε ν΄αλληλοσκοτωνόμαστε ως το το 1949,χωρίς να ξέρουμε για ποιόν ακριβώς λόγο βγάζαμε τα μάτια μας. Οι πιο πολλοί σκότωναν για μη σκοτωθούν.Και είχαμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς,τρομακτικές ζημιές και μεγάλη καθυστέρηση στη μεταπολεμική μας ανασυγκρότηση. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν διδαχθήκαμε τίποτα απ΄αυτή την εθνική τραγωδία. Κι ούτε ενδιαφερθήκαμε ποτέ να ψάξουμε συστηματικά να εξακριβώσουμε τα πραγματικά αίτια και τους πραγματικούς αίτιους ή απατημένους. Μιλάω για τους πολλούς φυσικά. Για το λαό.Κι έχει ενδιαφέρον να δούμε μερικά τουλάχιστον απ΄όσα ακολούθησαν για ν΄αυξήσουμε την αυτογνωσία μας.To ΠΑΣΟΚ,για παράδειγμα, εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της χώρας ως κόμμα μαρξιστικό αλλά μη δογματικό.Γιατί τώκανε αυτό; Γιατί πίστευε ο ιδρυτής του ότι ο μη δογματικός μαρξισμός,άγνωστος βέβαια στους πολλούς,ήταν το καλύτερο κοινωνικό σύστημα;Γιατί νόμιζε απλώς ότι μ΄αυτό θα κέρδιζε το λαό και θάπαιρνε την έξουσία; Οχι βέβαια. Ο λαός είχε μεσάνυχτα από μαρξισμό και δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον να τον γνωρίσει. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου που ίδρυσε το νέο κόμμα είχε ανάγκη από στελέχη για να το πλαισιώσουν και να το κινητοποιήσουν. Αυτοί που είχε από την Ένωση Κέντρου δεν του έφταναν και ίσως δεν του έκαναν. Μολονότι όμως ο ίδιος είχε παύσει προ πολλού να είναι μαρξιστής, έδειξε,περιέργως,μεγάλο ενδιαφέρον για τους μαρξιστές.Ο φυσικός τους χώρος, βέβαια ,ηταν το κομμουνιστικό κίνημα. Μέσα σ΄αυτό εκκολάφτηκαν αν δεν είχαν γίνει μαρξιστές μόνοι τους τους από προσωπικό ενδιαφέρον και πολύ διάβασμα. Πoλλούς απ΄αυτούς τους απέσπασε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το κομμουνιστικό κίνημα ή τους στρατολόγησε στις παρυφές του. Και δεν ήταν δύσκολο να τους πείσει ότι μαζί του θα έφταναν ταχύτερα στο σοσιαλισμό, χωρίς κυνηγητά, χωρις φυλακές,χωρίς εξορίες και εκτελέσεις. Έτσι πολλοί πήγαν μαζί του. Αλλά στο σοσιαλισμό δεν έφτασαν. Ούτε και επρόκειτο βέβαια να φτάσουν. Το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία και την κράτησε 20 χρόνια. Αλλά δεν έκανε τίποτα για το σοσιαλισμό. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ήταν ένας πιο ευαίσθητος καπιταλισμός που θα ευνοούσε ιδιαίτερα τις ψηφοθηρικες του επιδόσεις. Το ΚΚΕ παρουσίασε, αμέσως μόλις εμφανίστηκε, μια τραγική αντινομία. Δεν ξέρω αν την πήρε κανείς χαμπάρι. Καλούσε τους οπαδούς του να σκοτωθούν σ ένα αξικό αγώνα για να...ζήσουν καλύτερα. Κι αυτοί το έκαναν χωρίς να πιστεύουν σε κάποια μεταθανάτια ανταμοιβή. Αλλ΄αφαιρούσαν και από τους ταξικούς τους εχθρούς που σκότωναν,τη δυνατότητα να διαπιστώσουν πόσο είχαν παρεξηγήσει το σοσιαλισμό. Το κόμμα αυτό πάντως, μετά το στραπάτσο που έπαθε στη δεκαετία του 40 και την επαναφορά του στη νομιμότητα από τον Καραμανλή,το 1974 αρχισε σιγά σιγά να αναλαμβάνει. Επαναλήφθηκε όμως απλώς ένα πολύ γνωστό ελληνικό φαινόμενο. Αδιαφορία για το παρελθόν και αντιμετώπιση του παρόντος χωρίς πείρα χωρίς γνώσεις και χωρίς κριτήρια. Στις τελευταίες εκλογές το κόμμα αυτό συγκέντρωσε στην περιοχή της Αττικής,όπου έχει μαζευτει ο μισός πληθυσμός της χώρας το 9,2 τοις εκατό των ψήφων. Δηλαδή ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, νέων κυρίως, προφανώς δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν ποια υπήρξε η διαδρομή του κομμουνισμού στην Ευρώπη από το 1917 ως το 1990 και τι στοίχισε στη χώρα μας τη φοβερή δεκαετία του 40. Η σταθερή αύξηση της επιρροής του στη χώρα μας,σε συνδυασμό με όλα τ΄άλλα παλαβά,φαιδρά εως τραγικά που συμβαίνουν δεν προοιωνίζονται τίποτα το καλό για τον ταλαίπωρο αυτό τόπο. Ακόμη και η κυρία Κανέλλη προσχώρησε στο ΚΚΕ και έγινε και βουλευτής του. Η γυναίκα μου μου είπε ότι είναι πολύ μορφωμένη κοπέλλα. Αλλ΄αυτό αύξησε πιο πολύ την αμηχανία μου. Είναι δυνατόν μέσα σ΄αυτά που έμαθε να μην περιέχεται η γνώση του κομμουνισμού; Ή μήπως η βεβαιότητα ότι δεν θα πάρει την εξουσία την ενθάρρυνε να πειραματιστεί μαζί του εκ του ασφαλούς;
ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΒΛΑΚΕΣ
Δεν μ΄εντυπωσιάζει τίποτα στην περίπτωση των Σκοπιανών. Είναι το ίδιο βλάκες μ΄εμάς. Το ίδιο πολιτικά αγράμματοι. Το ίδιο ανιστόρητοι. Το ίδιο άκριτοι.Το ίδιο μυθομανείς.
Μόνο που η μεγάλη ιδέα που φύτεψε στα μυαλά τους ο Τίτο δεν ήταν μόνον ανιστόρητη και ανυποστατη. Ήταν και επικίνδυνη. Τους δίδαξε,δηλαδή,απο μικρά παιδιά στο σχολείο
ότι ήταν απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι εθνικός προορισμός τους ήταν ν΄απελευθερώσουν τους άλλους Μακεδόνες που ζούσαν σκλαβωμένοι στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να τους ενώσουν μαζί τους στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κυρίως τους Μακεδόνες της Ελλάδας. Ποτέ,όμως, δεν υπήρξε τέτοια εθνότητα στη Βαλκανική. Τη σκαρφίστηκε και τη χρησιμοποίησε το 1945 ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστης ηγέτης για ν΄αρπάξει περιοχές από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα και να βγει στο Αιγαίο. Δεν αποκλείεται καθόλου να υπάρχουν και στα Σκόπια άνθρωποι που να έχουν μυαλό και να έχουν μπει στον κόπο να μάθουν την πραγματική τους ιστορία. Αλλά ποιος τους λογαριάζει; Κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που μπήκαν στον κόπο και διάβασαν κι έμαθαν για την τραγωδία της "εθνικής αντίστασης" κατά την κατοχή,για τα Δεκεβριανά και τον εμφύλιο και τις χιλιάδες νεκρούς που μας εστοίχισαν. Οι πιο πολλοί όμως έχουν άγρια μεσάνυχτα και δεν τους ένδιαφέρει καθόλου να μάθουν τι πραγματικά συνέβη στη χώρα τους κατά τη φοβερή δεκαετία του 1940-1950. Και είναι αυτοί που επιτρέπουν αδιαμαρτύρητα να γίνονται όσα απαράδεκτα γίνονται. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα Σκόπια. Έτσι η Ιστορία δεν παρουσιάζεται από τους λίγους που τη μελετούν και την ξέρουν. Παρουσιάζεται όπως θέλουν οι πολλοί αμαθείς και αγράμματοι. Δεν είναι λοιπόν ν΄απορεί κανείς όταν οι Σκοπιανοί αγωνίζονται ν΄απελευθερώσουν κάποιους ανύπαρκτους Μακεδόνες στην Ελλάδα κι εμείς μνημονεύουμε τα απερίγραπτα χάλια μας στην κατοχή ως "εθνική αντίσταση". Αυτή η "αντίσταση", που ήταν ένας άγριος όσο ηλίθιος αλληλλοσκοτωμός,μας στοίχισε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Και σ΄αυτόν έβαλε το χεράκι του και ο Τίτο που μας άφισε τους "Μακεδόνες" των Σκοπίων για να μη μείνουμε χωρίς δουλειά.
Μόνο που η μεγάλη ιδέα που φύτεψε στα μυαλά τους ο Τίτο δεν ήταν μόνον ανιστόρητη και ανυποστατη. Ήταν και επικίνδυνη. Τους δίδαξε,δηλαδή,απο μικρά παιδιά στο σχολείο
ότι ήταν απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι εθνικός προορισμός τους ήταν ν΄απελευθερώσουν τους άλλους Μακεδόνες που ζούσαν σκλαβωμένοι στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να τους ενώσουν μαζί τους στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κυρίως τους Μακεδόνες της Ελλάδας. Ποτέ,όμως, δεν υπήρξε τέτοια εθνότητα στη Βαλκανική. Τη σκαρφίστηκε και τη χρησιμοποίησε το 1945 ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστης ηγέτης για ν΄αρπάξει περιοχές από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα και να βγει στο Αιγαίο. Δεν αποκλείεται καθόλου να υπάρχουν και στα Σκόπια άνθρωποι που να έχουν μυαλό και να έχουν μπει στον κόπο να μάθουν την πραγματική τους ιστορία. Αλλά ποιος τους λογαριάζει; Κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που μπήκαν στον κόπο και διάβασαν κι έμαθαν για την τραγωδία της "εθνικής αντίστασης" κατά την κατοχή,για τα Δεκεβριανά και τον εμφύλιο και τις χιλιάδες νεκρούς που μας εστοίχισαν. Οι πιο πολλοί όμως έχουν άγρια μεσάνυχτα και δεν τους ένδιαφέρει καθόλου να μάθουν τι πραγματικά συνέβη στη χώρα τους κατά τη φοβερή δεκαετία του 1940-1950. Και είναι αυτοί που επιτρέπουν αδιαμαρτύρητα να γίνονται όσα απαράδεκτα γίνονται. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα Σκόπια. Έτσι η Ιστορία δεν παρουσιάζεται από τους λίγους που τη μελετούν και την ξέρουν. Παρουσιάζεται όπως θέλουν οι πολλοί αμαθείς και αγράμματοι. Δεν είναι λοιπόν ν΄απορεί κανείς όταν οι Σκοπιανοί αγωνίζονται ν΄απελευθερώσουν κάποιους ανύπαρκτους Μακεδόνες στην Ελλάδα κι εμείς μνημονεύουμε τα απερίγραπτα χάλια μας στην κατοχή ως "εθνική αντίσταση". Αυτή η "αντίσταση", που ήταν ένας άγριος όσο ηλίθιος αλληλλοσκοτωμός,μας στοίχισε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Και σ΄αυτόν έβαλε το χεράκι του και ο Τίτο που μας άφισε τους "Μακεδόνες" των Σκοπίων για να μη μείνουμε χωρίς δουλειά.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα. Τις πολιτικες ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα που αποτελούν τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της,τα έχουμε. Όμως δεν αρκούν καθόλου για να μιλάμε για δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που επιτρέπει σ΄ένα λαό να αυτοκυβερνηθεί. Και γι΄αυτό το λόγο κάποιοι Έλληνες τη σκέφτηκαν και την εφάρμοσαν πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια και πολλοί άλλοι τη συνέχισαν μέχρι σήμερα.Προσέξτε.Για να αυτοκυβερνηθούν. Καποιοι λαοί το πέτυχαν αυτό στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Και κατάφεραν να έχουν δημοκρατία συνεχώς ή για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ή να έχουν δημοκρατία με διακοπές δικτατορίας. Πολλοί λαοί όμως δεν μπόρεσαν ποτέ τους να αυτοκυβερνηθούν και έζησαν συνεχώς κάτω από αυταρχικά καθεστώτα. Εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε καθόλου αξιοζήλευτοι απ΄αυτή την πλευρά. Και σήμερα τυχαία ζούμε μέσα σ΄ένα δημοκρατικό καθεστώς επειδή κάποιοι από μας το θέλησαν και οι περιστάσεις εθνικές και διεθνείς τους το επέτρεψαν. Mια χαρά μπορούσαμε να ζούμε σήμερα κάτω από μια δικτατορία,ως λαός φυσικά.Όχι ως μειοψηφίες. Και δεν θα κάναμε τίποτα για να την αποτινάξουμε.Όπως δεν το κάναμε άλλωστε ποτέ μας.Κάτι μειοψηφίες μόνο κινήθηκαν. Αλλά κι αυτες δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι απέβλεπαν απλώς στην αποκατάσταση των πολιτικών τους ελευθεριών και δικαιωμάτων. Ασφαλώς και τα ήθελαν αυτά. Αλλά τα ήθελαν για να επιδιώξουν άλλους σκοπούς που δεν ήταν όμως καθόλου δημοκρατικοί. Για να λειτουργήσει η δημοκρατία πρέπει οι πολίτες που την έχουν επιλέξει να γνωρίζουν τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα,που αντιμετωπίζει μια σύγχρονη κοινωνία.Αλλά να γνωρίζουν καιιστορία για να ξέρουν τι προβλήματα αντιμετωπίζει η χώρα τους στις διεθνείς της σχέσεις. Αυτά όμως απαιτούν μυαλά και γνώσεις που πολύ λίγοι διαθέτουν ή μπορούν ν΄αποκτήσουν. Πόσοι ακριβώς είναι αυτοί δεν ξέρουμε. Στη χώρα μας ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να κάνουμε δημοσκοπήσεις και έρευνες για να μάθουμε ποια είναι τα πραγματικά επίπεδα της νοημοσύνης μας και η έκταση των γνώσεών μας. Υπθέτουμε μόνον από την προσωπική μας κρίση και γνώση ότι πολύ λίγοι θέλησαν, μπόρεσαν και έμαθαν όσα ήταν αναγκαία για ν΄ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ως πολιτών. Οι πιο πολλοί,οι απελπιστικά πολλοί, έχουν άγρια μεσάνυχτα. Πάμε στις κάλπες και εκλέγουμε κάποιους για να κυβερνήσουν τον τόπο. Αλλά δεν ενδιαφερθήκαμε ούτε και μπορέσαμε ποτέ μας να μάθουμε ποιοι είναι και τι κάνουν οι άνθρωποι αυτοί. Και δεν μπορούμε ούτε κι ενδιαφερόμαστε να κρίνουμε τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους αν και επηρεάζουν τη ζωή μας. Έχουμε δηλαδή ένα πολίτευμα που μας ανοίγει μεγάλες προοπτικές αλλά εμείς δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
Οι καταλήψεις είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Δικαιούνται,συνεπώς,παγοσμίου βραβείου ανοησίας. Το κράτος δεν μπορεί να κάνει καλύτερα σχολεία απ΄αυτά που ξέρουμε. Καμμία μα καμμία ανθρώπινη κοινωνία δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ζήσει ελεύθερα και αβίαστα μέσα σ΄ένα σοσιαλιστικό καθεστώς. Κι αυτό που κατάφερε να επιβληθεί με τη βία στη Ρωσία το 1917 και κατόπιν σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης,δεν μπόρεσε τελικά να επιβιώσει.Σάπισε και κετέρευσε μόνο του.Οι άνθρωποι αποδίδουν και μάλιστα εντυπωσιακά, μόνο μέσα στον καπιταλισμό. Δηλαδή μέσα στο πιο ελεεινό κοινωνικό σύστημα που υπάρχει.Γιατί αυτό τους πάει. Είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Κι ας το καταργιώνται πολλοί στο βαθμό που τους ξεβολεύει και τους κάνει δυστυχισμένους.Όταν λοιπόν κάποια ανόητα παιδιά για να κάνουν κοπάνα και χαβαλέ παπαγαλίζουν αυτά που λένε κάποιοι μεγάλοi,δεν είναι να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά. Και δεν τα παίρνει βέβαια αν έχει μυαλό. Ας ελπίσουμε ότι παρά την ανοησία που ευδοκιμεί απελπιστικά στη χώρα μας, θα μπορέσουμε τελικά να κάνουμε όσα περισσσότερα μπορούμε εκπαιδευτικά ιδρύματα,έξω από τα όρια της στείρας γραφειοκρτατίας, που ευνοούν οι περίεργοι "σοσιαλιστές" της χώρας μας.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;
Κανένας απ΄όσους μίλησαν στην τηλεόραση μέχρι σήμερα για τον αρχιεπίσκοπο δεν τόλμησε ή απλώς δεν θέλησε να θέσει ένα απλό και εύλογο ερώτημα: Τι κάνει ο Θεός;Κι αν είναι άφαντος και δεν κάνει τιποτα για τον εκπρόσωπό του,γιατί να κάνει για μας; Επειδή το θέμα υπερακοντίζει την καθημερινότητά μας και η ανακίνησή του μπορεί να μας ξεβολέψει ψυχικά,δεν το αγγίζουμε. H πίστη στο θεό είναι απλώς τεκμήριο της διανοητικής μας ανεπάρκειας. Της βλακείας μας,μονολεκτικά. Μας βασανίζει ένας βαθύτατος ζωώδης φόβος για τη ζωή μας που είναι πολύ δύσκολο στο μυαλό μας,όχι να τον διαλύσει, αλλ΄απλώς να τον βάλει σε κάποιο έλεγχο. Γι΄αυτό και καταφεύγουμε στη δημιουργία φανταστικών δυνάμεων. Ειναι πολύ εύκολο να τις κατασκευάσει το μυαλό μας.
Και είναι παρα πολλοί εκείνοι που είναι έτοιμοι ν΄ασπαστούν ό,τι τους αρέσει Το μυαλο τους είναι τόσο αδύνατο ώστε εύκολα δυναστεύεται και επηρεάζεται από την καρδιά τους.Όμως,δεν είμαστε πάντοτε έτσι Πέρασαν δισεκατομμύρια χρόνια από τότε εμφανίστηκε το είδος μας στον πλανήτη Γη. Και όπως όλα τ΄άλλα ζώα δεν είχε ανάγκη από θεούς και διαβόλους. Πριν από 4.000 χρόνια, οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν πρώτοι την έννοια Θεός.Ως τότε ήταν άγνωστη. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι υπήρχε κάποιος θεός που τον ανακάλυψαν πρώτοι οι Πελασγοί. Απλώς τον έπινόησαν και τούδωσαν κι ένα όνομα για να ξεχωρίζει. Μετά άλλοι άνθρωποι σκαρφίστηκαν άλλους θεούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των φαντασιοπληξιών τους. Και οι πολλοί που τους είχαν ανάγκη γονάτισαν και τους προσκύνησαν. Ή έπεσαν και μπρούμυτα κι ακούμπισαν το μέτωπό τους στο χώμα. Τόσο τους έκοβε. Και τόσο τους κόβει ακόμη. Εμείς οι τετραπέρατοι Έλληνες, επειδή οι σοφοί μας δεν επιννοούσαν θεούς αλλά έψαχναν να βρούν την αλήθεια, αναγκάστηκαν να κάνουν εισαγωγή θεού από το Ισραήλ. Και μάλιστα από τα αζήτητα του Ισραήλ. Γιατί οι Εβραίοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο θεός τους έστειλε το γιο του για να τους σώσει με τον μαρτυρικό του θάνατο και την ανάστασή του. Άλλωστε όταν υποτίθεται ότι έγινε αυτή η ανάσταση στο Ισραήλ κανένας δεν την πήρε χαμπάρι και κανένας φυσικά δεν έγραψε λέξη γι αυτήν. Ας με διαψεύσει οποιος έχει μαρτυρίες για το αντίθετο. Πάνω απο 2.000 χρόνια πιστεύουμε ακλονητα σ΄ένα θεολογικό μύθο και κανένας δεν ψάχνει να βρει τι συνέβη πραγματικά.Εννοώ σαν λαός. Γιατί κάτι λίγοι τρελλοί πάντοτε ψαχνόντουσαν και έψαχναν. Εμένα πάντως δεν με έκαψε κανένας θεός γι΄αυτά τα ασεβή που λέω καιρό τώρα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν θεοί ΙΧ.
Και είναι παρα πολλοί εκείνοι που είναι έτοιμοι ν΄ασπαστούν ό,τι τους αρέσει Το μυαλο τους είναι τόσο αδύνατο ώστε εύκολα δυναστεύεται και επηρεάζεται από την καρδιά τους.Όμως,δεν είμαστε πάντοτε έτσι Πέρασαν δισεκατομμύρια χρόνια από τότε εμφανίστηκε το είδος μας στον πλανήτη Γη. Και όπως όλα τ΄άλλα ζώα δεν είχε ανάγκη από θεούς και διαβόλους. Πριν από 4.000 χρόνια, οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν πρώτοι την έννοια Θεός.Ως τότε ήταν άγνωστη. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι υπήρχε κάποιος θεός που τον ανακάλυψαν πρώτοι οι Πελασγοί. Απλώς τον έπινόησαν και τούδωσαν κι ένα όνομα για να ξεχωρίζει. Μετά άλλοι άνθρωποι σκαρφίστηκαν άλλους θεούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των φαντασιοπληξιών τους. Και οι πολλοί που τους είχαν ανάγκη γονάτισαν και τους προσκύνησαν. Ή έπεσαν και μπρούμυτα κι ακούμπισαν το μέτωπό τους στο χώμα. Τόσο τους έκοβε. Και τόσο τους κόβει ακόμη. Εμείς οι τετραπέρατοι Έλληνες, επειδή οι σοφοί μας δεν επιννοούσαν θεούς αλλά έψαχναν να βρούν την αλήθεια, αναγκάστηκαν να κάνουν εισαγωγή θεού από το Ισραήλ. Και μάλιστα από τα αζήτητα του Ισραήλ. Γιατί οι Εβραίοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο θεός τους έστειλε το γιο του για να τους σώσει με τον μαρτυρικό του θάνατο και την ανάστασή του. Άλλωστε όταν υποτίθεται ότι έγινε αυτή η ανάσταση στο Ισραήλ κανένας δεν την πήρε χαμπάρι και κανένας φυσικά δεν έγραψε λέξη γι αυτήν. Ας με διαψεύσει οποιος έχει μαρτυρίες για το αντίθετο. Πάνω απο 2.000 χρόνια πιστεύουμε ακλονητα σ΄ένα θεολογικό μύθο και κανένας δεν ψάχνει να βρει τι συνέβη πραγματικά.Εννοώ σαν λαός. Γιατί κάτι λίγοι τρελλοί πάντοτε ψαχνόντουσαν και έψαχναν. Εμένα πάντως δεν με έκαψε κανένας θεός γι΄αυτά τα ασεβή που λέω καιρό τώρα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν θεοί ΙΧ.
ΠΩΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
Παρακολουθώ αυτό τον καιρό τις ατέλειωτες συζητήσεις που γίνονται στην τηλεόραση για το ΠΑΣΟΚ. Και αισθάνομαι ότι ζω σε άλλο πλανήτη. Για ποιο ΠΑΣΟΚ μιλάνε; Κανένας μα κανένας,είτε ανήκε σ΄αυτό το κόμμα είτε όχι,δεν άγγιξε την πραγματικότητα. Ίσως γιατι δεν μας κολακεύει καθόλου και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μιλάει για δυσάρεστες αλήθειες. Ακόμη και όταν είναι πασίγνωστες τηρεί γι αυτές αιδήμονα σιωπήν. Ξέρουμε όλοι μας πώς ψηφίζουμε σ΄αυτό τον μακάριο τόπο. Το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι να μάθουμε τι σκοπεύει να κάνει και τι πργματικά μπορεί να κάνει ένα κόμμα για τα εσωτερικά και τα εξωτερικά προβλήματα της χώρας. Το βόλεμά μας μας ενδιαφέρει μόνο. Κι αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για όσους ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ. Για όλους ίσχύει. Κάτι λίγοι προσπαθούν να γνωρίσουν, με πολύ διάβασμα φυσικά, τα διάφορα οικονομικά κοινωνικά και πολιτικά συστήματα. Αν μπορούν βέβαια να τα καταλάβουν. Αλλά δεν είναι αυτοί που ορίζουν την πορεία του τόπου. Οι πολλοί που δεν τα ξέρουν ούτε κι ενδιαφέρονται να τα μάθουν, την ορίζουν.Κι αυτοί δεν προσελκύονται
με πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα. Γιατί μιλάνε λοιπόν όσοι συζητάνε για το ΠΑΣΟΚ; Και ποιος νοιάζεται;
με πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα. Γιατί μιλάνε λοιπόν όσοι συζητάνε για το ΠΑΣΟΚ; Και ποιος νοιάζεται;
Η ΦΟΒΕΡΗ ΕΞΑΕΤΙΑ
Η μεγαλωσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα.
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Τον στίχο αυτόν έφερε στο μυαλό μου ένα ερώτημα που διάβασα έκπληκτος
στο PHORUM. Αυτό ήταν: "Μήπως πρέπει να καταργήσουμε την 28η Οκτωβρίου;" Μα είναι δυνατόν να καταργήσουμε την ιστορία, όταν μάλιστα αναφέρεται σε αγώνες του λαού
μας που άλλαξαν την πορεία του κόσμου; Ούτε καν οι Έλληνες που πολέμησαν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζιστές το 1940 και το 1941 δεν μπορούσαν
να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν τότε. Αυτοί έκαναν απλώς ό,τι ήταν αυτονόητο
για Έλληνες. Αντιστάθηκαν στους ξένους εισβολείς. Αλλά η αντίστασή τους άλλαξε
την πορεία του πολέμου. Η επίθεση έναντίον της Ελλάδας αποδείχτηκε το μοιραίο
λάθος του Άξονος. Στη χώρα μας καθηλώθηκαν ηττημένες 21 μεραρχίες του Ντούτσε.
Αναγκάστηκε να επέμβη ο Χίτλερ για να κλείσει το πρόβλημα της Ελλάδας πριν
επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση.Έστειλε εναντίον μας 20 μεραρχίες. Και επί πλέον
τα εκλεκτώτερα τμήματα αλεξιπτωτιστών και την ομάδα θωρακισμενων μεραρχιών Κλάϊστ που αποτελούσαν τη δύναμη κρούσης του γερμανικού στρατού. Κανονικά ο Χίτλερ
έπρεπε ν΄αρχίσει την επίθεσή του κατά της Σοβιετικής Ενώσεως τις πρώτες μέρες
του Μαϊου του 1941. Έτσι την είχε κανονίσει. Καθηλώθηκε όμως στην Ελλαδα. Και μπόρεσε ν άρχίσει πια την επίθεσή του κατα της Σοβιετικής Ενώσεως στις 22 Ιουνίου του 1941. Αλλά τον πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας. Τα τανκς του κόλλησαν στα χιόνια και τις λάσπες. Και ενώ έμειναν εκεί κολλημένα για μήνες,ατελείωτες
νηοπομπές πολεμοφοδίων εφταναν από την Αμερική και την Αγγλία στα βόρεια λιμάνια
της Σοβιετικής Ένωσης.Και όταν έφτιασε ο καιρός πάνοπλοι οι Σοβιετικοί άρχισαν να κυνηγάνε τους Γερμανούς και να τους απωθούν πρός τη χώρα τους. Η αντίσταση της Ελλάδας όμως ήταν που έδωσε στους Ρώσους το χρόνο να αμυνθούν και ν΄αντιδράσουν.
Οι ίδιοι άλλωστε το αναγνώρισαν. Στις 27 Απριλίου του 1942 ο κρατικός ραδιοσταθμός της Μόσχας έστελνε στους υπόδουλους Έλληνες τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό του:
"Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Πολεμήσατε μικροί
εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς γιατι
είσαστε Έλληνες. Κερδίσαμε χάρη στη θυσία σας χρόνο για ν΄αμυνθούμε.Ως
Ρώσοι και ως άνρωποι σας ευγνωμονούμε".
Όμως ο τρόπος που μας έδειξαν στη συνέχεια την ευγνωμοσύνη τους ήταν πολύ οδυνηρός για μας. Το ελληνικό κομμουνιστικο κόμμα,που ήταν τότε τμήμα του διεθνούς επαναστατικού στρατού της Μόσχας,ίδρυσε το Σεπτέμβρη του 1941,με τη σύμπραξη τριών αριστερών αρχηγών μικροκομμάτων,το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Στρατολόγησε σ΄αυτό πάνω από δύο εκατομύρια πατριώτες για να κάνουν αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Ούτε λέξη για κομμουνισμό. Και κατάφερε να δημιουργήσει κι έναν ισχυρό κομματκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, που έφτασε τις 50.000 μαχητές.Να σκεφτείτε ότι ο στρατός μας στην Αλβανία που κυνήγησε τους Ιταλούς το 1940, δεν ξεπερνούσε τις 39.000. Με τις 50.000 που διέθεταν οι κομμουνιστές και με τις τεράστιες λαϊκές μάζες που καθοδηγούσαν στο ΕΑΜ θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλη ζημιά στους κατακτητές.Δεν το έκαναν γιατί είχαν
άλλους σκοπούς. Οι κομμουνιστές ήθελαν να μας σώσουν διαφορετικά. Και οριστικά. Αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με αγαθές προθέσεις.Κυνήγησαν και άρχισαν να διαλύουν τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις αντίστασης. Ρίχτηκαν και στον ΕΔΕΣ που
ήταν η πιο ισχυρή από τις οργανώσεις αύτές. Όπως ακριβώς έκανε ο ομοϊδεάτης τους Τίτο στη Γιυγκοσλαβία,αλλά με μεγάλη επιτυχία. Και όταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, έκαναν δύο ένοπλες απόπειρες για να πάρουν την εξουσία και να εφαρμόσουν με τη βία το κοινωνικό τους σύστημα. Το Δεκέμβρη του 1944 και τον εμφύλιο του 1946-1949. Σύνολο νεκρών απ΄αυτό το μάταιο και άσκοπο μακελλειό 170.000. Και να πεις ότι
βάλαμε μυαλό; Ούτε ξέρουν οι σημερινοί τι έγινε τη φοβερή εξαετία του 1943-1949. Ούτε κι ενδιαφέρονται να μάθουν.
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Τον στίχο αυτόν έφερε στο μυαλό μου ένα ερώτημα που διάβασα έκπληκτος
στο PHORUM. Αυτό ήταν: "Μήπως πρέπει να καταργήσουμε την 28η Οκτωβρίου;" Μα είναι δυνατόν να καταργήσουμε την ιστορία, όταν μάλιστα αναφέρεται σε αγώνες του λαού
μας που άλλαξαν την πορεία του κόσμου; Ούτε καν οι Έλληνες που πολέμησαν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζιστές το 1940 και το 1941 δεν μπορούσαν
να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν τότε. Αυτοί έκαναν απλώς ό,τι ήταν αυτονόητο
για Έλληνες. Αντιστάθηκαν στους ξένους εισβολείς. Αλλά η αντίστασή τους άλλαξε
την πορεία του πολέμου. Η επίθεση έναντίον της Ελλάδας αποδείχτηκε το μοιραίο
λάθος του Άξονος. Στη χώρα μας καθηλώθηκαν ηττημένες 21 μεραρχίες του Ντούτσε.
Αναγκάστηκε να επέμβη ο Χίτλερ για να κλείσει το πρόβλημα της Ελλάδας πριν
επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση.Έστειλε εναντίον μας 20 μεραρχίες. Και επί πλέον
τα εκλεκτώτερα τμήματα αλεξιπτωτιστών και την ομάδα θωρακισμενων μεραρχιών Κλάϊστ που αποτελούσαν τη δύναμη κρούσης του γερμανικού στρατού. Κανονικά ο Χίτλερ
έπρεπε ν΄αρχίσει την επίθεσή του κατά της Σοβιετικής Ενώσεως τις πρώτες μέρες
του Μαϊου του 1941. Έτσι την είχε κανονίσει. Καθηλώθηκε όμως στην Ελλαδα. Και μπόρεσε ν άρχίσει πια την επίθεσή του κατα της Σοβιετικής Ενώσεως στις 22 Ιουνίου του 1941. Αλλά τον πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας. Τα τανκς του κόλλησαν στα χιόνια και τις λάσπες. Και ενώ έμειναν εκεί κολλημένα για μήνες,ατελείωτες
νηοπομπές πολεμοφοδίων εφταναν από την Αμερική και την Αγγλία στα βόρεια λιμάνια
της Σοβιετικής Ένωσης.Και όταν έφτιασε ο καιρός πάνοπλοι οι Σοβιετικοί άρχισαν να κυνηγάνε τους Γερμανούς και να τους απωθούν πρός τη χώρα τους. Η αντίσταση της Ελλάδας όμως ήταν που έδωσε στους Ρώσους το χρόνο να αμυνθούν και ν΄αντιδράσουν.
Οι ίδιοι άλλωστε το αναγνώρισαν. Στις 27 Απριλίου του 1942 ο κρατικός ραδιοσταθμός της Μόσχας έστελνε στους υπόδουλους Έλληνες τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό του:
"Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Πολεμήσατε μικροί
εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς γιατι
είσαστε Έλληνες. Κερδίσαμε χάρη στη θυσία σας χρόνο για ν΄αμυνθούμε.Ως
Ρώσοι και ως άνρωποι σας ευγνωμονούμε".
Όμως ο τρόπος που μας έδειξαν στη συνέχεια την ευγνωμοσύνη τους ήταν πολύ οδυνηρός για μας. Το ελληνικό κομμουνιστικο κόμμα,που ήταν τότε τμήμα του διεθνούς επαναστατικού στρατού της Μόσχας,ίδρυσε το Σεπτέμβρη του 1941,με τη σύμπραξη τριών αριστερών αρχηγών μικροκομμάτων,το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Στρατολόγησε σ΄αυτό πάνω από δύο εκατομύρια πατριώτες για να κάνουν αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Ούτε λέξη για κομμουνισμό. Και κατάφερε να δημιουργήσει κι έναν ισχυρό κομματκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, που έφτασε τις 50.000 μαχητές.Να σκεφτείτε ότι ο στρατός μας στην Αλβανία που κυνήγησε τους Ιταλούς το 1940, δεν ξεπερνούσε τις 39.000. Με τις 50.000 που διέθεταν οι κομμουνιστές και με τις τεράστιες λαϊκές μάζες που καθοδηγούσαν στο ΕΑΜ θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλη ζημιά στους κατακτητές.Δεν το έκαναν γιατί είχαν
άλλους σκοπούς. Οι κομμουνιστές ήθελαν να μας σώσουν διαφορετικά. Και οριστικά. Αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με αγαθές προθέσεις.Κυνήγησαν και άρχισαν να διαλύουν τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις αντίστασης. Ρίχτηκαν και στον ΕΔΕΣ που
ήταν η πιο ισχυρή από τις οργανώσεις αύτές. Όπως ακριβώς έκανε ο ομοϊδεάτης τους Τίτο στη Γιυγκοσλαβία,αλλά με μεγάλη επιτυχία. Και όταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, έκαναν δύο ένοπλες απόπειρες για να πάρουν την εξουσία και να εφαρμόσουν με τη βία το κοινωνικό τους σύστημα. Το Δεκέμβρη του 1944 και τον εμφύλιο του 1946-1949. Σύνολο νεκρών απ΄αυτό το μάταιο και άσκοπο μακελλειό 170.000. Και να πεις ότι
βάλαμε μυαλό; Ούτε ξέρουν οι σημερινοί τι έγινε τη φοβερή εξαετία του 1943-1949. Ούτε κι ενδιαφέρονται να μάθουν.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΠΟΛΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρθενογένεση. Προηγήθηκαν πολλά και φοβερά που προετοίμασαν την εμφάνισή του στον πολιτικό μας στίβο. Αλλά εντελώς ιδιαίτερα το ευνόησε στη συνέχεια η διανοητική μας ανεπάρκεια.Για να προλάβω οποιαδήποτε παρεξήγη δηλώνω προκαταβολικά ότι για μένα ο σοσιαλισμός είναι το καλύτερο κοινωνικό σύστημα.Αλλά δεν εμφανίστηκε ακόμη στον πλανήτη μας το ανθρώπινο είδος που θα μπορούσε να το εφαρμόσει. Είναι πολύ ιδανικό για μας.Το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε σαν κόμμα μαρξιστικό μη δογματικό. Ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου,αν και είχε γοητευθεί από τον μαρξισμό όταν ήταν νέος,τελικά τον απέρριψε όπως άλλωστε απέρριψε και κάθε σοσιαλισμό. Σε μια διάλεξή του προς τους φοιτητές του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ το 1969,είπε ότι οι "ισμοί" έχουν πεθάνει πια. Και ότι η νέα γενεά αναζητά μιαν απαλλαγμένη από ιδεολογίες κοσμοθεώρηση. Όταν ήρθε μάλιστα στην Ελλάδα το 1959,δεν έδειξε καμμιά πρόθεση να μας οδηγήσει στον σοσιαλισμό. Για να υπηρετήσει την τότε κυβέρνηση Καραμανλή ήρθε. Δηλαδή,τον καπιταλισμό. Πολύ αργότερα συνέλαβε την ιδέα ενός σοσιαλιστικού κινήματος.Το ΚΚΕ είχε καταφέρει να παγιδεύσει στο κατοχικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπό του πάνω από 2.000.000 πατριώτες.
Απ΄αυτούς έφτιασε έναν ισχυρό κομματικό στρατό,τον ΕΛΑΣ. Και επιχείρησε δυο φορές με τα τη βία των όπλων,το 1944 και το 1946-1949 να εντάξει τη χώρα στον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Ανδρέας Ππαπανδρέου λοιπόν εφάρμοσε την ομοιοθεραπευτική, Εμφανίστηκε πιο κομμουνιστής από τους κομμουνιστές και πιο αριστερός από τους αριστερούς. Κατεδάφισε όσα είχε οικοδομήσει το ΚΚΕ και με τη βοήθεια όσων τον είχαν ακολουθησει από την Ένωση Κέντρου,χρησιμοποίησε τα υλικά της κατεδάφισης για να χτίσει το ΠΑΣΟΚ.Τα υπόλοιπα ήταν εύκολη δουλειά γι΄αυτόν. Είχε καταλάβει ότι η μόνη ιδεολογία που μπορούσε να συναρπάσει τους Έλληνες,ήταν η ιδεολογία του βολέματος.Κάτι λίγοι είχαν ιδεολογικές ανησυχίες.Και πολλούς απ΄αυτούς τους είχε στρατολογήσει με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό.Άρχισε λοιπόν να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα. Ήταν το μόνο που καταλάβαιναν. Ενας φίλος μου που τον είχαν κουφάνει τα παπανδρεϊκά "θα" με ρώτησε εντυπωσιασμένος: Λες να τα κάνει όλ΄αυτά που λέει; Όχι του λέω. Δε γίνεται. Υπάρχει προηγούμενο. Από τον μεγάλο Οκτώβρη του 1917 γίνονται μάταιες προσπάθειες να επιβληθεί ο μαρξιστικός σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη. Και μέχρι σήμερα παραμένει αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου για να συγκρατηθούν οι λαοί που τον υφίστανται εκεί πέρα. Συμφώνησε μαζί μου αλλά ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Και τό έκαναν αυτό και πάρα πολλοί άλλοι που είχαν μεσάνυχτα από μαρξισμο. Το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε στις εκλογές του 1981 το 48,08 τοις εκατό των ψήφων και πήρε την εξουσία. Την κράτησε 20 χρόνια βολεύοντας ψηφοφόρους με διορισμούς και με κάθε άλλο τρόπο που του επέτρεπε η κατοχή της εξουσίας. Ούτε λέξη για το σοσιαλισμό,που υποτίθεται ότι ήταν ο σκοπός της ίδρυσής του. Αποδείχτηκε όμως τελικά ότι οι πηγές της εξουσίας και της δύναμης του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ανεξάντλητες,όπως δεν ήταν ποτέ και για κανένα. Δεν μπορούσε να τους διορίσει όλους στο δημόσιο. Οπωσδήποτε όμως η ψηφοθηρική πολιτική του βολέματος δεν ήταν αδάπανη. Κόστισε πολύ ακριβά στον τόπο. Δημιούργησε ένα ογκώδες δημόσιο χρέος που μέχρι σήμερα πιέζε[ καταθλιπτικά την οικονομία μας. Και ποιος ξέρει πόσα χρόνια ακόμα θα την πιέζει. Το πιό σοβαρό όμως ήταν ότι αχρήστεψε σημαντικό μέρος του ενεργού πληθυσμού της. Βολεύοντάς τόσο κόσμο στο δημόσιο,τον απέσπασε από την παραγωγή. Ενίσχυσε τη στρατιά των τεμπέληδων. Και στερέωσε ακόμη πιο γερά το καθεστώς της εθνικής οκνηρίας. Σήμερα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση,μετά την νέα καθίζηση που υπέστη στις τελευταίες εκλογες. Αλλά δεν το σώζει τίποτα,όποιος κι αν γίνει αρχηγός του στις 11 του Νοέμβρη. Είναι μάλλον απίθανο να αναταράξει το ελληνικό πολιτικό τέλμα που τοσο καλά φρόντισε όσο είχε την εξουσία.
Απ΄αυτούς έφτιασε έναν ισχυρό κομματικό στρατό,τον ΕΛΑΣ. Και επιχείρησε δυο φορές με τα τη βία των όπλων,το 1944 και το 1946-1949 να εντάξει τη χώρα στον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Ανδρέας Ππαπανδρέου λοιπόν εφάρμοσε την ομοιοθεραπευτική, Εμφανίστηκε πιο κομμουνιστής από τους κομμουνιστές και πιο αριστερός από τους αριστερούς. Κατεδάφισε όσα είχε οικοδομήσει το ΚΚΕ και με τη βοήθεια όσων τον είχαν ακολουθησει από την Ένωση Κέντρου,χρησιμοποίησε τα υλικά της κατεδάφισης για να χτίσει το ΠΑΣΟΚ.Τα υπόλοιπα ήταν εύκολη δουλειά γι΄αυτόν. Είχε καταλάβει ότι η μόνη ιδεολογία που μπορούσε να συναρπάσει τους Έλληνες,ήταν η ιδεολογία του βολέματος.Κάτι λίγοι είχαν ιδεολογικές ανησυχίες.Και πολλούς απ΄αυτούς τους είχε στρατολογήσει με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό.Άρχισε λοιπόν να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα. Ήταν το μόνο που καταλάβαιναν. Ενας φίλος μου που τον είχαν κουφάνει τα παπανδρεϊκά "θα" με ρώτησε εντυπωσιασμένος: Λες να τα κάνει όλ΄αυτά που λέει; Όχι του λέω. Δε γίνεται. Υπάρχει προηγούμενο. Από τον μεγάλο Οκτώβρη του 1917 γίνονται μάταιες προσπάθειες να επιβληθεί ο μαρξιστικός σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη. Και μέχρι σήμερα παραμένει αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου για να συγκρατηθούν οι λαοί που τον υφίστανται εκεί πέρα. Συμφώνησε μαζί μου αλλά ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Και τό έκαναν αυτό και πάρα πολλοί άλλοι που είχαν μεσάνυχτα από μαρξισμο. Το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε στις εκλογές του 1981 το 48,08 τοις εκατό των ψήφων και πήρε την εξουσία. Την κράτησε 20 χρόνια βολεύοντας ψηφοφόρους με διορισμούς και με κάθε άλλο τρόπο που του επέτρεπε η κατοχή της εξουσίας. Ούτε λέξη για το σοσιαλισμό,που υποτίθεται ότι ήταν ο σκοπός της ίδρυσής του. Αποδείχτηκε όμως τελικά ότι οι πηγές της εξουσίας και της δύναμης του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ανεξάντλητες,όπως δεν ήταν ποτέ και για κανένα. Δεν μπορούσε να τους διορίσει όλους στο δημόσιο. Οπωσδήποτε όμως η ψηφοθηρική πολιτική του βολέματος δεν ήταν αδάπανη. Κόστισε πολύ ακριβά στον τόπο. Δημιούργησε ένα ογκώδες δημόσιο χρέος που μέχρι σήμερα πιέζε[ καταθλιπτικά την οικονομία μας. Και ποιος ξέρει πόσα χρόνια ακόμα θα την πιέζει. Το πιό σοβαρό όμως ήταν ότι αχρήστεψε σημαντικό μέρος του ενεργού πληθυσμού της. Βολεύοντάς τόσο κόσμο στο δημόσιο,τον απέσπασε από την παραγωγή. Ενίσχυσε τη στρατιά των τεμπέληδων. Και στερέωσε ακόμη πιο γερά το καθεστώς της εθνικής οκνηρίας. Σήμερα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση,μετά την νέα καθίζηση που υπέστη στις τελευταίες εκλογες. Αλλά δεν το σώζει τίποτα,όποιος κι αν γίνει αρχηγός του στις 11 του Νοέμβρη. Είναι μάλλον απίθανο να αναταράξει το ελληνικό πολιτικό τέλμα που τοσο καλά φρόντισε όσο είχε την εξουσία.
ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΒΛΑΚΕΣ
Για να λειτουργήσει η Δημοκρατία εφαρμόζεται η αρχή της πλειοψηφίας. Γίνεται δηλαδή ό,τι θέλουν οι πολλοί. Προσέξτε.Όχι οι πιο μυαλωμένοι,οι πιο μορφωμένοι και οι πιο σοφοί. Οι πιο πολλοί. Αλλά οι πιο πολλοί στη σύνθεση κάθε κοινωνίας είναι οι βλάκες. Τα ποσοστά μόνο διαφέρουν από χώρα σε χώρα.Παντού όμως είναι πλειοψηφία.Συντριπτική πλειοψηφία.Και όπου υπάρχει δημοκρατία είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Και τι μπορεί τότε να γίνει; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η Δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Είναι το λιγότερο κακό. Αλλά είναι το μόνο που εξασφαλίζει την ελευθερία του λόγου και του τύπου και τον δημόσιο έλεγχο. Αν καταργηθεί, μπορεί να πάρουν την εξουσία κάποιοι παλαβοί η διεφθαρμένοι και να προκαλέσουν συμφορές, όπως έχει γίνει ήδη πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οφείλουμε,λοιπόν,να κοιτάζουμε σαν τα μάτια μας τη Δημοκρατία. Κι από κει και πέρα...ό,τι μας κόβει.
ΤΑ ΚΟΣΤΗ
Κάποτε μιλούσαμε όλοι για κόστος. Πιστεύαμε ότι η λέξη δεν έχει πληθυντικό.Και πραγματικα δεν φαινόταν ότι έπρεπε να έχει. Στις μέρες μας όμως κάποιοι άρχισαν να μιλάνε για κόστη. Το βρήκαν φαίνεται πιο σωστό. Κι επειδή δεν υπήρξε καμμιά αντίδραση από τους γνωρίζοντες ελληνικά,πολλοί τους μιμήθηκαν. Φαντάστηκαν φαίνεται ότι έτσι εμφανίζονταν πιο γραματισμένοι. Δεν υπάρχει κανένας να μας πιο είναι το σωστό;
ΔΙΑΛΟΓΟΣ Α ΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Ο διάλογος είναι αδύνατος στη χώρα που γεννήθηκε. Αυτό βέβαια το ξέραμε.Αλλά τα τηλεοπτικά παράθυρα μας το θυμίζουν καθημερινά με τρόπο πολύ άγαρμπο. Μιλάει ένας. Αρχίζει να μιλάει κι ένας άλλος.Στη συνέχεια επεμβαίνουν στη συζήτηση και άλλοι και γίνεται χάβρα. Δεν καταλαβαίνουν οτι διάλογος δεν είναι να μιλάς ταυτόχρονα μ΄εναν άλλο ή με άλλους Και δεν φαίνεται ότι θα μάθουμε πολύ σύντομα να συζητάμε. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η διανοητική μας ανεπάρκεια. Πρόκειται για μια φυσική κατάσταση που δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Είναι η ψυχοσύνθεση και η νοοτροπία μας. Η αδυναμία της νόησής μας μας να βάλει σε κάποιο λογαριασμό το συναίσθημα.Και η αδυναμία της λογικής να βάλει χαλινάρι στις παρορμήσεις μας Φυσικά μιλάω για τις μεγάλες αναλογίες. Είναι πολλοί εκείνοι στη χώρα μας που τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα. Αλλά είναι απελπιστικά περισσότεροι αυτοί που δεν τα καταλαβαίνουν.Τι να κάνουμε.
ΛΑΟΣ , Ο ΜΕΓΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ
Τρείς μέρες κράτησε η συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου έμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. 28 29 και 30 Σεπτεμβρίου. Την ψήφισαν και την κράτησαν στην εξουσία οι 152 βουλευτές της. Είμαι περίεργος να μάθω πόσοι την παρακολούθησαν από την τηλεόραση φυσικο και πόσοι την κατάλαβαν. Πιστεύω πολύ λίγοι. Μια μικρή μειοψηφία εκείνων που ψήφισαν στις 16 Σεπτεμβρίου. Κανένας φυσικά απ΄όσους μίλησαν δεν είπε κακά λόγια για τον λαό. ΄Ολοι άντίθετα,έδειξαν μεγάλο σεβασμό στον υπέρτατο κριτή.Κι έτσι όλοι μείναμε με την άγνοιά μας για τον υπέρτατο κριτή και πηγή όλων των εξουσιών στην ωραία χώρα μας.Θα γίνει ποτέ καμμιά έρευνα γιά να δούμε επιτέλους ποιός είναι πραγματικά αυτός ο λαός;Μήπως δεν συμφέρει σε κανένα κόμμα να την κάνει;Αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει πραγματικά. Όταν όλοι τον κολακεύουν και τον εξυμνούν για να μαζέψουν τις ψήφους του,δεν μπορούν όταν πάρουν την εξουσία ν΄αρχίσουν να ψάχνουν για να βρουν πόσο του κόβει. Δεν στέκει. Και όμως μόνο το κράτος μπορεί ν΄αναλάβει και να πραγματοποιήσει μια τέτοια έρευνα.Θα πείτε βέβαια γιατί να την κάνει. Έλα ντε. Φαίνεται μάλλον άχρηστη σε μια χώρα που οι πιο πολλοί δεν ενδιαφέρονται να μάθουν τι συμβαίνει πέρα από τη μύτη τους.Θα είχε όμως μεγάλο ενδιαφέρον, θα μας προσγείωνε και θα μας βοηθούσε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά τα προβλήματά μας μια σειρά στατιστικών ερευνών για να διαπιστωθεί ποια ακριβώς είναι τα επίπεδα νοημοσύνης του λαού. Ποια τα ενδιαφέροντά του προσδιορισμένα σε ποσοστά του πληθυσμού.Ποσοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί το πολίτευμα της xώρας. Πόσοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί η οικονομία της. Πόσοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι ακριβώς είναι ο καπιταλισμός, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Πόσοι διαβάσουν ιστορία. Πόσοι για παράδειγμα ενδιαφέρθηκαν να μάθουν γιατί αλληλοσκοτωνόμασε από την κατοχή ως το 1949, με αποτέλεσμα να έχουμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Πόσοι πιστεύουν όσα τους έμαθαν από παιδιά για τη θρησκεία που επκρατεί στη χώρα τους. Πόσοι συνέχισαν να διαβάζουν πέρα από τα βιβλία που ήταν αναγκαία για να πάρουν κάποιους τίτλους σπουδών κλπ κλπ. Ποιοι όμως θα σκεφτούν και θα κάνουν τέτοιες έρευνες; Κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται. Εμένα το μόνο πράγμα που με ανησυχεί είναι μήπως τρομάξουμε απο τα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών.
Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Δεν καταλαβαίνω γιατί αφήνουμε χρόνια τώρα να σέρνεται και να δημιουργεί συνεχώς ζητήματα το περιβόητο μακεδονικό. Δεν είναι ένα διεθνές πολιτικό ζήτημα που θα μπορούσε να το χειριστεί η διλπλωματία. Σκέτη πολιτική απάτη είναι.Και ως τέτοια πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά,αλλά με άλλο τρόπο.Είναι προς το συμφέρον όλων να προστατεύεται η ιστορική αλήθεια. Να μήν επιτρέπεται σε κανένα να την διαστρέφει και να επινοεί μύθους που εξυπηρετούν απλώς τις δικές του ανομολόγητες επιδιώξεις,όπως συνέβη στην περίπτωση του Τίτο. Ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής ηγέτης,για να πραγματοποιήσει τα επεκτατικά του σχέδια στη Βαλκανική,επινόησε μια νέα εντελώς εθνότητα,άγνωστη ως τότε. Την εθνότητα των "Μακεδόνων". Δικτάτορας ήτανε. Ό,τι ήθελε έκανε. Διάλεξε,λοιπόν τους Σκοπιανούς και τους έβαλε να το παίξουν Μακεδόνες.Τους εξασφάλισε μάλιστα το 1945 και ιδιαίτερη κρατική υπόσταση. Ονόμασε την 6η Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,που συνόρευε με τη Βουλγαρία και την Ελλάδα,Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Οι Σκοπιανοί,βέβαια,ήταν έντελώς άσχετοι.Ο Μέγας Αλέξανδρος γεννήθηκε στην Πέλλα το 356 π.χ.και πέθανε το 323 π.χ. Οι σλάβοι,οι σημερινοί Σκοπιανοί δηλαδή εμφανίστηκαν στη Βαλκανική τον 7ο αιώνα μ.χ. Δεν είχαν ακούσει καν για Μεγαλέξαντρο.Δεν ήξεραν γρυ ελληνικά που ήταν η γλώσσα του και η βάση της παιδείας του.Δεν υπήρχε καμμιά απολύτως ιστορική μαρτυρία που να δημιουργεί έστω και υπόνοια κάποιας μακρυνής έστω σχέσεως των Σκοπιανών μ΄αυτή την ιστορική προσωπικότητα. Αλλά σ΄αυτές τις λεπτομέρειες θα σκόνταφτε τώρα ο Τίτο; Έστειλε καθοδηγητές του στα Σκόπια κι αυτοί ανέλαβαν να διδάσκουν στα σκοπιανόπουλα από την πρώτη τάξη του δημοτικού ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ότι εθνικός προορισμός τους ηταν ν΄απελευθερώσουν τους "Μακεδόνες" που...καταπιέζονταν στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία και να τους ενώσουν με τους "Μακεδόνες" των Σκοπίων που ζούσαν πανελεύθεροι στην κομμουνιστική δικτατορία του Τίτο! Ο γιουγκοσλάβος ηγέτης πέτυχε στην αρχή,με το παραμύθι των αλύτρωτων Μακεδόνων ν΄αρπάξει από τη Βουλγαρία με τη συμφωνία του Μπλεντ το 1947,τη Μακεδονία του Πιρίν.Έδωσε στους κατοίκους της περιοχής νέες ταυτότητες που έλεγαν ότι είναι Μακεδόνες και όχι Βούλγαροι.Και τους έστειλε Γιουγκοσλάβους δάσκαλους για να τους μάθουν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αεξάνδρου και έχουν ιστορικό χρέος να απελευθερώσουν και τους Μακεδόνες του Αιγαίου,δηλαδή τους Μακεδόνες της Ελλάδας και να τους ενώσουν με τους "απελευθερωμένους" Μακεδονες του Βάρδάρη. Δηλαδή τους Μακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά τον επόμενο χρόνο, το 1948, ο Στάλιν πέταξε έξω από τον Ανατολικό Συνασπισμό τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Οι Βούλγαροι του Πιρίν έσκισαν τις μακεδονικές ταυτότητες που τους έδωσαν οι Γιουγκοσλάβοι σύντροφοι και ξανάγιναν Βούλγαροι.Ο Τίτο βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στράφηκαν εναντίον του. Δέκοψαν τις σχέσεις τους μαζί του και τον κατάγγειλαν ως αποστάτη. Κατέφυγε στη βοήθεια της Ελλάδας και της Τουρκίας και υπέγραψε μαζί τους τριμερή συμμαχία. Εμείς είχαμε τότε μια μοναδική ευκαιρία να τελειώνουμε με το μακεδονικό.Αρκούσε να του θέταμε ως όρο για να συμμαχήσουμε μαζί του την εγκατάλειψη του μακεδονικού.Δεν το κάναμε. Τον βοηθήσαμε χωρίς ανταλλάγματα. Κι εκείνος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να μας το ανταποδώσει.Τέτοιοι είμαστε. Πρέπει όμως να κάνουμε κάτι.Έστω καί τώρα.Να τελειώνουμε μ΄ αυτή την έκκρεμότητα που την αφήσαμε τόσα χρόνια να μας ταλαιπωρεί. Να συγκεντρώσουμε έγκυρα ιστορικά στοιχεία. Και να ζητήσουμε από ιστορικούς γνώστες του θέματος,Έλληνες και ξένους να γράψουν αν υπήρξαν ποτέ στα Βαλκάνια Μακεδόνες ως χωριστό έθνος.Να τά βγάλουμε ολ΄αυτά σε μιαν επίσημη κρατική έκδοση και να τα στείλουμε σε όλους εκείνους που επιπόλαια και απερίσκεπτα αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Και να τα στείλουμε και στους Σκοπιανούς ν΄ανοίξουν τα στραβά τους. Είναι τόσο αγράμματοι ώστε κανένας τους δεν έψαξε ποτέ να βρεί την πραγματική τους ιστορία. Όλοι τους,από πνευματική οκνηρία, έμειναν με τα παραμύθια που τους έμαθε ο Τίτο. Μπορεί να μην πετύχουμε τιποτα μ΄αυτή την κρατική έκδοση. Αλλ΄ας μάθουν επί τέλους κάποιοι ότι δεν μπορούν να κάνουν βλακείες χωρίς κανένας να τους λέει βλάκες.
ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ
Είμασστε βαλτωμένοι μέσα σε μία πνευματική έρημο. Χρησιμοποιούμε το μυαλό μας μόνο για να ζούμε.Όχι για να σκεφτώμαστε. Συνεχίζουμε σαν κοπάδι μηχανικά όσα βρήκαμε έτοιμα στη ζωή μας όταν γεννηθήκαμε. Λες και οι πιο παλιοί που μας τα μετάγγισαν ήταν πάνσοφοι. Τα έκαναν όλα σωστά.Και δεν χρειάζεται εμείς να τα ξανασκεφτούμε.Ή απλώς δεν βλέπουμε γιατί εμείς πρέπει να σπαταλήσουμε το χρόνο μας και να κουράσουμε το μυαλό μας με τέτοια πράμματα.Εμείς πρέπει να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.Όλα τ΄άλλα τ΄αφήνουμε στους άλλους. Κάποιος φωνάζει ότι δεν σταυρώθηκε και δεν αναστήθηκε κανένας στο Ισραήλ. Και ότι κακώς έχουμε ασπαστεί τέτοια θεολογικά παραμύθια που τα έχουν απορρίψει οι ίδιοι οι Εβραίοι που τα σκαρφίστηκαν. Κανένας δεν τον ακούει.Κανένας δεν του απαντάει.Κανένας δεν συζητάει μαζί του. Μ΄αυτά θ' ασχολούνται τώρα; Πάμε και ψηφίζουμε για να βγάλουμε καινούργια κυβέρνηση. Το μόνο που μας απασχολεί και το μόνο που σκεφτώμαστε οι πιο πολλοί είναι αν θα βολευτούμε ή θα ξεβολευτούμε με τις νέες εκλογές.Ο τοπος έχει πολλά και μεγάλα προβλήματα.Εμεις τα αγνοούμε. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να τα μάθουμε έστω και στις γενικές τους γραμμές ή δεν μπορούμε καν να τα καταλάβουμε. Και συνεπώς δεν έχουμε καμμιά δυνατότητα να κρίνουμε αν αυτοί στους οποίους αναθέσαμε να τα λύσουν ενεργούν σωστά. Δεν λείπουν βέβαια κι εκείνοι που έχουν ιδεολογικά ενδιαφέροντα. Αλλά τα έχουν με τρόπο εντελώς ελληνικό.Δηλαδή,απερίσκεπτα και επιπόλαια.Αυτοί είναι οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές,που αύξησαν μάλιστα σημαντικά τη δύναμή τους στις τελευταίες εκλογές.Εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο δράμα μας που δείχνει πιο καθαρά απ΄οτιδήποτε άλλο την αμάθειά μας και την ακρισία μας.Ο σοσιαλισμός έχει αποδειχθεί εκ των πραγμάτων οτι ενώ είναι το καλύτερο κοινωνικό σύστημα δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί πουθενά.Ούτε και πρόκειται να εφαρμοστεί. Γιατί απλούστατα δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στον πλανήτη Γη το ανθρώπινο είδος που θα το εφαρμόσει.Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό μοιάζουν με τους ευσεβείς χριστιανούς που περιμένουν δύο χιλιάδες χρόνια τώρα από τον ουρανό τη σωτηρία τους! Ο κομμουνισμός,ο μαρξιστικός σοσιαλισμός δηλαδή, εφαρμόστηκε 73 ολόκληρα χρόνια στην Ευρώπη.Από το 1917 ως το 1990.Άφησε όλους τους λαούς που τον έζησαν πιο φτωχούς απ΄όσο τους παρέλαβε.Γέμισαν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες από πεινασμένους οικονομικούς μετανάστες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακόμη και στη φτωχή μας χώρα φιλοξενήσαμε πολλούς απ΄αυτούς τους δυστυχισμένους. Αλλά μυαλό δε βάλαμε. Στις τελευταίες εκλογές βγάλαμε ενισχυμένο το κομμουνιστικό κόμμα!Μόνο στην περιφέρεια Αττικής όπου έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός της χώρας,πήρε το 9,25 τοις εκατό των ψήφων. Δηλαδη κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες αγνοούν ή δεν θυμούνται ότι όπου κυβέρνησαν κομμουνιστικά κόμματα καταργήθηκαν όλες οι πολιτικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα.Επιβλήθηκαν μονοκομματικές δικτατορίες.Και ο λαός δεν καλοπέρασε.Πολλοί που δεν μπορούν φαίνεται να εξηγήσουν διαφορετικά αυτό το πολιτικό φαινόμενο,λένε ότι πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας.Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Πιστεύω ότι η πιο τραγική στιγμή για το ΚΚΕ θα είναι να μαζέψει πολλούς τέτοιους διαμαρτυρόμενους και να πάρει την εξουσία. Δεν θα ξέρει τι να την κάνει. Για ποια ψήφο,λοιπόν,διαμαρυρίας μας μιλάνε;Και είναι και το θέμα του αρχιεπίσκοπου που κινδυνεύει η ζωή του. Κανένας απ΄όσους εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και μίλησαν γι΄αυτόν δεν είπε λέξη για το σημαντικότερο στην περίπτωσή του. Ο Χριστόδουλος δεν είναι όποιος όποιος.Είναι εκπρόσωπος του Θεού στην Ελλάδα.Εμείς εδώ πιστεύουμε στο Θεό. Τον προσκυνάμε και τον παρακαλάμε να μας προσέχει και να μας φροντίζει.Όμως κινδυνεύει ο επί της γης εκπρόσωπός του κι αυτός δεν κάνει καμμιά προσπάθεια να τον σώσει. Ούτε καν ένα μόσχευμα δεν προσπάθησε να του βρει στο Μαϊάμι.Τι περιμένουν λοιπόν οι πιστοί που τον προσκυνάνε;Απλώς τους βολεύει ψυχικά να πιστεύουν.Και πιστεύουν χωρίς να έχουν κανένα τεκμήριο και κανένα επιχείρημα για να στηρίξουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.Και αν τους φέρεις επιχειρήματα που να αποδεικνύουν ότι έχουν ασπαστεί ένα θεολογικό μύθο,δεν θα σε αντικρούσουν.Αλλά θα συνεχίσουν να πιστεύουν. Πλήρης επικράτηση της συναισθηματικής νόησης πάνω στην πνευματική νόηση.
ΤΙ ΦΩΤΙΣΑΝ ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ
Αυτό που φώτισαν πιο καθαρά απ΄οτιδήποτε άλλο οι πυρκαγιές που κατάκαψαν τον τόπο μας είναι η εθνική μας βλακεία. Όμως αυτό το μειονέκτημα όχι απλώς αντισταθμίστηκε. Εξαφανίστηκε, κυριολεκτικά, κάτω από το συγκλονιστικό ενδιαφέρον που έδειξε για το κακό που μας βρήκε,η άλλη Ελλάδα.Η Ελλάδα των ομογενών που είναι σκορπισμένη σε όλο τον κόσμο. Εισπράξαμε και εισπράττουμε τόσα πολλά υλικά και ηθικά αγαθά από την αυθόρμητη και εντυπωσιακή συμπαράστασή τους,ώστε πρέπει να φροντίσουμε να έχουμε οπωσδήποτε πυρκαγιές κάθε χρόνο. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση.
Το πρόβλημά μας στη βάση του είναι διανοητικό.Δεν είναι πολιτικό,ιδεολογικό,
οικονομικό ή κοινωνικό.Αυτά είναι παράγωγά του. Και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε για τον απλούστατο λόγο ότι στο βάθος βαθος δεν θέλουμε να σκαλίζουμε θέματα σχετικά με τη νοημοσύνη μας .Οι καλοί τρόποι μας απαγορεύουν να μιλάμε για βλακεία γιατί είναι βρισιά.Έτσι σε πολλές περιπτώσεις μικρόνοιας δεν μπαίνουμε στην ουσία των θεμάτων που μας απασχολούν. Γυρίζουμε γύρω γύρω απ΄αυτήν και λέμε άρες μάρες ή επαναλαμβάνουμε βαρετές έως αφόρητες κοινοτοπίες. Ο σοσιαλισμός για παράδειγμα. Δεν έχω καμμιάν αμφιβολία ότι είναι το καλύτερο κοινωνικό σύστημα. Και όμως δεν επικράτησε ούτε πρόκειται να επικρατήσει. Γιατί,απλούστατα,οι άνθρωποι είναι βλάκες και δεν πρόκειται να γίνουν εξυπνότεροι στο ορατό μέλλον.Εγώ μπορώ να το πω αυτό γιατί ήδη είμαι πολύ μεγάλος και έχω μπεί στην τελική ευθεία για το νεκροταφείο. Δεν έχω καμμιά δικαιολογία επομένως να μασσάω τα λόγια μου. Εκατοντάδες εκατομμύρια στην Ευρώπη είχαν τη μοναδική ευκαιρία στην ιστορία της ανθρωπότητας,από το 1917 ως το 1990 να βάλουν οριστικά τον κόσμο στο δρόμο του σοσιαλισμού. Αλλά εξ αιτίας της βλακείας τους και μόνο την άφησαν να χαθεί.Θα μού πείτε ότι με το ζόρι τους έβαλαν και τους κράτησαν σ΄αυτό το σύστημα. Σύμφωνοι. Αλλά είχαν στα χέρια τους όλο το κεφάλαιο. Κι αν είχαν και λίγο νιονιό,θα μπορούσαν να δείξουν στον κόσμο ότι οι άνθρωποι δεν είναι παραγωγικοί μόνον όταν πιέζονται από την ανάγκη όπως μέσα σ΄ένα καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούν να είναι παραγωγικοί καί μέσα σ΄ένα σοσιαλιστικό σύστημα αν το μυαλό τους τους βοηθάει να καταλάβουν την κοινωνική σημασία της δουλειάς.Αλλά τα μυαλά των ανθρώπων που έζησαν πάνω από 70 χρόνια στον Ανατολικό Συνασπισμό δεν τους βοήθησαν καθόλου να καταλάβουν ούτε αυτό το απλούστατο.Όμως ο σοσιαλισμός δεν είναι ο μόνος που δείχνει τη βλακεία μας. Είναι και η αφελής και απλοϊκή πίστη σε κάθε παραμύθι που μας βολεύει ψυχικά. Κάπου δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ασπαστεί ή αρνούνται να σκεφτουν και να κρίνουν μια θρησκεία που τους λέει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιο του για να ποιμάνει και να σώσει το λαό του. Άλλα τέσσερα δισεκατομμύρια πιστεύουν σε άλλα θεολογικά παραμύθια ή απλώς τα δέχονται παθητικά. Και κανένας τους δεν κάθεται να ψάξει και να δει αν στέκουν αυτές οι ιστορίες που τους μετέδωσαν προγενέστεροι βλάκες. Η τραγική ειρωνία μάλιστα
στην περίπτωση των Χριστιανών είναι ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν ασπάστηκαν τον θεολογικό μύθο περί σταυρώσεως και αναστάσεως του Χριστού που σκαρφίστηκαν και διέδωσαν στους ξένους κάποιοι συμπατριώτες τους. Γιατί,απλούστατα,στο Ισραήλ δεν έγινε τίποτα που να τους κάνει ν΄αλλάξουν πίστη.Ελάχιστοι στον κόσμο χάνουν τον καιρό τους για δούν αν στέκουν τα παραμύθια που πάνω τους κοιμούνται όλοι οι άλλοι.
οικονομικό ή κοινωνικό.Αυτά είναι παράγωγά του. Και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε για τον απλούστατο λόγο ότι στο βάθος βαθος δεν θέλουμε να σκαλίζουμε θέματα σχετικά με τη νοημοσύνη μας .Οι καλοί τρόποι μας απαγορεύουν να μιλάμε για βλακεία γιατί είναι βρισιά.Έτσι σε πολλές περιπτώσεις μικρόνοιας δεν μπαίνουμε στην ουσία των θεμάτων που μας απασχολούν. Γυρίζουμε γύρω γύρω απ΄αυτήν και λέμε άρες μάρες ή επαναλαμβάνουμε βαρετές έως αφόρητες κοινοτοπίες. Ο σοσιαλισμός για παράδειγμα. Δεν έχω καμμιάν αμφιβολία ότι είναι το καλύτερο κοινωνικό σύστημα. Και όμως δεν επικράτησε ούτε πρόκειται να επικρατήσει. Γιατί,απλούστατα,οι άνθρωποι είναι βλάκες και δεν πρόκειται να γίνουν εξυπνότεροι στο ορατό μέλλον.Εγώ μπορώ να το πω αυτό γιατί ήδη είμαι πολύ μεγάλος και έχω μπεί στην τελική ευθεία για το νεκροταφείο. Δεν έχω καμμιά δικαιολογία επομένως να μασσάω τα λόγια μου. Εκατοντάδες εκατομμύρια στην Ευρώπη είχαν τη μοναδική ευκαιρία στην ιστορία της ανθρωπότητας,από το 1917 ως το 1990 να βάλουν οριστικά τον κόσμο στο δρόμο του σοσιαλισμού. Αλλά εξ αιτίας της βλακείας τους και μόνο την άφησαν να χαθεί.Θα μού πείτε ότι με το ζόρι τους έβαλαν και τους κράτησαν σ΄αυτό το σύστημα. Σύμφωνοι. Αλλά είχαν στα χέρια τους όλο το κεφάλαιο. Κι αν είχαν και λίγο νιονιό,θα μπορούσαν να δείξουν στον κόσμο ότι οι άνθρωποι δεν είναι παραγωγικοί μόνον όταν πιέζονται από την ανάγκη όπως μέσα σ΄ένα καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούν να είναι παραγωγικοί καί μέσα σ΄ένα σοσιαλιστικό σύστημα αν το μυαλό τους τους βοηθάει να καταλάβουν την κοινωνική σημασία της δουλειάς.Αλλά τα μυαλά των ανθρώπων που έζησαν πάνω από 70 χρόνια στον Ανατολικό Συνασπισμό δεν τους βοήθησαν καθόλου να καταλάβουν ούτε αυτό το απλούστατο.Όμως ο σοσιαλισμός δεν είναι ο μόνος που δείχνει τη βλακεία μας. Είναι και η αφελής και απλοϊκή πίστη σε κάθε παραμύθι που μας βολεύει ψυχικά. Κάπου δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ασπαστεί ή αρνούνται να σκεφτουν και να κρίνουν μια θρησκεία που τους λέει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιο του για να ποιμάνει και να σώσει το λαό του. Άλλα τέσσερα δισεκατομμύρια πιστεύουν σε άλλα θεολογικά παραμύθια ή απλώς τα δέχονται παθητικά. Και κανένας τους δεν κάθεται να ψάξει και να δει αν στέκουν αυτές οι ιστορίες που τους μετέδωσαν προγενέστεροι βλάκες. Η τραγική ειρωνία μάλιστα
στην περίπτωση των Χριστιανών είναι ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν ασπάστηκαν τον θεολογικό μύθο περί σταυρώσεως και αναστάσεως του Χριστού που σκαρφίστηκαν και διέδωσαν στους ξένους κάποιοι συμπατριώτες τους. Γιατί,απλούστατα,στο Ισραήλ δεν έγινε τίποτα που να τους κάνει ν΄αλλάξουν πίστη.Ελάχιστοι στον κόσμο χάνουν τον καιρό τους για δούν αν στέκουν τα παραμύθια που πάνω τους κοιμούνται όλοι οι άλλοι.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 16ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Οι τελευταίες εκλογές (16-9-07) ήταν μια απ΄τα ίδια.Δεν μπορούσαν να είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες αφού ό ίδιος ο λαός που φήφισε σ΄αυτές ψήφισε και στις άλλες.Κι αυτός ο λαός εξακολουθεί να παραμένει ο μεγάλος άγνωστος. Κανένας απ΄όσους πήραν κατά καιρούς την εξουσία, δεν ενδιαφέρθηκε να γίνουν δημοσκοπήσεις και έρευνες για να εξακριβωθεί πόσο του κόβει και τι μπορεί να κάνει. Κι έχει τεράστια σημασία ένα τέτοιο ψάξιμο. Γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε γιατί γίνονται πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και δεν γίνονται άλλα που έπρεπε να γίνουν. Γιατί πιστεύουμε πράγματα που μας έμαθαν να πιστεύουμε απο γεννησιμιού μας και δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ μας να ψάξουμε οι ίδιοι να δούμε αν στέκουν. Και δεν ξέρουμε ούτε κι ενδιαφερόμαστε να μάθουμε πράγματα που είναι αναγκαία για να λειτουργήσουμε ως πολίτες. Αναθέτουμε σε άλλους με την ψήφο μας να διαχειστούν την εθνική μας οικονομία.Αλλά εμείς οι ίδιοι δέν ξέρουμε ούτε και μπένουμε στον κόπο να μάθουμε έστω και στοιχειωδώς πως λειτουργεί η οικονομία μας διαβάζοντας ένα μόνο βιβλίο Πολιτικής Οικονομίας..Δεν έχουμε έτσι καμμιά δυνατότοτητα να εκτιμήσουμε αν κάνουν καλά τη δουλειά που τους βάλαμε να κάνουν .Και τό ίδιο ισχύει για όλους τους άλλους τομείς της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής. Δεν ξέρουμε ούτε κι ενδιαφερόμαστε να μάθουμε κι εδώ,έστω και σοιχειωδώς τα κυριότερα ζητήματα που αναθέσαμε σε κάπους με την ψήφο μας να τα χειριστούν.Δεν είμαστε σε θέση λοιπόν να κρίνουμε αν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πολίτες είμαστε μεις; Ιδιώτες είμαστε με την αρχαιόελληνική έννοια του όρου.Γι αυτό και δεν αλλάζει τιποτε από εκλογές σε εκλογές. Κατά τύχην υπάρχουμε.Και κατά τύχην δεν έχουμε πάθει ως τώρα πολύ χειρότερα απ΄όσα έχουμε ήδη πάθει εξ αιτίας της μικρόνοιας,της αμάθειας και της ακρισίας μας.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΙΚΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ
Φ Α Σ Τ Φ Ο Υ Ν Τ Σ Τ Η Σ Κ Ε Ψ Η
Αυτά που θα πω παρακάτω τα έχω γράψει στα βιβλία μου. Όμως τα βιβλία μου δεν είναι γνωστά. Δεν τα διαφήμισα. Ούτε και τα διέθεσα σε βιβλιοπωλεία για να πουληθούν. Τα τύπωσα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και τα κράτησα στο σπίτι μου. Αυτό που μ΄ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να μην πεθάνουν και χαθούν μαζί μου όσα διάβασα κι έμαθα μιαν ολόκληρη ζωή. Σκέφτηκα, όμως, να τα παρουσιάσω μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ ώστε να τα διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται,χωρίς νά ψάχνουν να τα βρουν για να τ΄αγοράσουν. Όσο για τους βιαστικούς, που δεν έχουν πολύ αγαθές σχέσεις με το βιβλίο, είπα να εφαρμόσω τη μέθοδο του φαστ φούντ. Να κόψω, δηλαδή,σε μικρές μπουκιές το διάβασμα σημαντικών αλλά όχι γνωστών γεγονότων, ώστε να τα καταπιούν πιο εύκολα. Αν δεν τους κάτσουν στο λαιμό βέβαια.
Θ Ε Μ Ε Λ Ι Α Μ Α Σ : Ο Ι Μ Υ Θ Ο Ι
Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο λαός του Θεού ήταν ο λαός του Ισραήλ. Κάποια πολύ μακρυνή εποχή ζούσε στην Αίγυπτο. Οι Φαραώ τον είχαν σκλάβο. Ενας Φαραώ μάλιστα είχε δώσει εντολή στους ανθρώπους του να θανατώνουν όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων. Μόνο τα θηλυκά μπορούσαν να ζήσουν. Αλλά, η μητέρα του Μωυσή, μόλις γεννήθηκε τον φάσκιωσε καλά και τον έκρυψε σε μιαν ακροπoταμιά. Εκεί τον βρήκε μια κόρη του Φαραώ. Το μωρό της άρεσε. Το πήρε,λοιπόν, το φρόντισε,το ανάθρεψε και όταν μεγάλωσε το έστειλε στους μεγάλους δασκάλους της Αιγύπτου που ήταν όλοι ιερείς ,βέβαια. Εκεί τον έμαθαν όλα τα κόλπα για να κοροϊδεύει τον κόσμο και να μπορεί έτσι να τον κουμαντάρει πιο εύκολα. Και το πιο αποτελεσματικό απ΄αυτά τα κόλπα, ήταν να εμφανίζεται ως κολλητός του Θεού. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πιστός εκτελεστής των εντολών του.
Ο Θεός, εν τω μεταξύ, δεν άντεχε να βλέπει το λαό του να υποφέρει κάτω από τη φαραωνική καταπίεση. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον πάρει από την Αίγυπτο και να τον μεταφέρει στη γη των Χαναναίων και των Χετταίων, όπου έρραιε μέλι και γάλα. Συμβούλεψε,όμως, τον Μωυσή να μη φυγαδεύσει λαθραία το λαό του από την Αίγυπτο. Να πάει και να ζητήσει από το Φαραώ να τον αφήσει να φύγει. Ο Μωυσής υπάκουσε. Αλλά ο Φαραώ ήταν ανένδοτος. Τους Εβραίους τους ήθελε εκεί, σκλάβους. Λες και οι δικοί του ήταν ελεύθεροι. Καθώς φαίνεται όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, πόσο ζόρικος ήταν ο Θεός τους.
Όταν ο Θεός των Εβραίων έμαθε την αρνητική απάντηση του Φαραώ έγινε έξω φρενών. Έβαλε το Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά ενός ποταμού. Αυτά έγιναν αμέσως αίμα. Και έγιναν αίμα και τα νερά όλων των άλλων ποταμών. Αλλά το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Θανατώθηκαν όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Έπεσε χαλάζι και φωτιά. Τέτοιο κακό δεν το είχαν ξαναδεί οι Αιγύπτιοι από κτίσεως κόσμου. Πυκνά σμήνη ακρίδων εμφανίστηκαν σε όλη την Αίγυπτο και κατάστρεψαν ό,τι είχε μείνει από το χαλάζι. Τρεις μέρες έπεσε ψηλαφητό σκοτάδι. Ήταν τόσο πηχτό που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλο. Τα βατράχια βγήκαν από τις λίμνες και τα ποτάμια,χώθηκαν στα σπίτια των Αιγυπτίων και τα καταβρώμισαν. Και τα σώματα των Αιγυπτίων γέμισαν πληγές. Το ωραίο είναι ότι μετά από κάθε θεομηνία ο Φαραώ φόρτωνε ψέμματα τους Εβραίους και το Θεό τους. Τους έλεγε ότι αν σταματήσει το κακό θ΄αφήσει τους Εβραίους να φύγουν. Η θεομηνία σταματούσε αλλά ο Φαραώ έπαιρνε πίσω το λόγο του. Κι έτσι ο Θεός τούστελνε νέα θεομηνία.
Βέβαια, κάποια στιγμή οι Εβραίοι και ο Θεός τους εδέησε επιτέλους να καταλάβουν ότι αυτός ο θεομπαίχτης ο Φαραώ τους κορόιδευε. Και ναι μεν, για τον λαό δεν γίνεται λόγος. Όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής ήτανε «πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ατσίδες τους Έλληνες. Ισχύει για κάθε λαό . Αλλά τι να πούμε για το Θεό που μας έμαθαν να πιστεύουμε; Κάθε καλός Χριστιανός ξέρει ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και παντογνώστης. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Αλλά, πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο Φαραώ τον κορόιδευε; Και γιατί έρριξε τόσα δεινά στον ταλαίπωρο λαό της Αιγύπτου, που δεν έφταιγε σε τίποτα και όχι στο Φαραώ που ήταν υπεύθυνος για τα πάντα; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του και ας πάμε παρακάτω.
Αποφάσισε, λοιπόν, ο Θεός των Εβραίων, μαζί με τον κολλητό του το Μωυσή να απομακρύνουν το λαό τους από την Αίγυπτο με το έτσι θέλω. Ο Φαραώ τους κυνήγησε. Έστειλε εναντίον τους 600 από τα καλύτερα άρματά του και όλο το ιππικό του. Τους έφτασε στην Ερυθρά Θαλασσα. Κι εκεί σίγουρα θα τους έπιανε και θα τους έστελνε πίσω. Αλλά εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή ο Θεός είπε στο Μωυσή να υψώσει το χέρι του και να δείξει προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Τότε, το νερό σχίστηκε στα δύο. Άνοιξε ένας φαρδύς διάδρομος. Κι από κει πέρασαν οι Εβραίοι απέναντι, αβρόχοις ποσί. Αλλά, όταν μπήκαν στο νερό τα άρματα και το ιππικό του Φαραώ, η θάλασσα έκλεισε πάλι από πάνω τους και τους έπνιξε.
Αυτά μας λέει η Παλαιά Διαθήκη. Και η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος,προλογίζοντας την έκδοσή της του 1981,μας βεβαιώνει με βαθειά ευλάβεια και χωρίς κανένα ενδοιασμό, ότι αυτό το ιερό βιβλίο:
«Παραμένει εσαεί πηγή της θείας αποκαλύψεως,θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας,ανεκτίμητος περιουσία της ανθρωπότητος, πνεύμων του παγκοσμίου πολιτισμού»
Μην ψάξετε όμως να βρήτε ιστορικές μαρτυρίες που να βεβαιώνουν ότι αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη συνέβησαν πραγματικά. Θα είναι μάταιος κόπος. Ούτε η ιστορία του Ισραήλ ούτε η ιστορία της Αιγύπτου μιλάνε για τέτοια πράγματα. Πρόκειται για θεολογικούς μύθους που έπλασαν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι στο Ισραήλ για φοβερά καθυστερημένους και αμαθείς ανθρώπους. Κι εμείς οι πανέξυπνοι Έλληνες, πετάξαμε στα σκουπίδια τά δικά μας θεολογικά παραμύθια που, πάντως, δεν καταδυνάστευαν την ανθρώπινη νόηση, για να βάλουμε στη θέση τους τις ιουδαϊκές τερατολογίες. Aς μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό πνεύμα έλαμψε κά- ποτε ακριβώς γιατί ήταν πολύ πιο ανεξάρτητο από θρησκευτικά δεσμά, απ΄όσο είναι σήμερα.
Π Ω Σ «Ε Σ Ω Θ Η Κ Α Ν» Ο Ι Ε Β Ρ Α Ι Ο Ι
Στο ευαγγέλιό του, ο Ματθαίος γράφει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιό του για να σώσει και να ποιμάνει το λαό του. Δηλαδή, το λαό του Ισραήλ. Δεν είναι γνωστό πως είχε πληροφορηθεί τις προθέσεις του Θεού. Ένα είναι το βέβαιο πάντως. Από τότε που ο Θεός έστειλε το γιο του να τους σώσει, οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Από το κακό στο χειρότερο πήγαν.
Το 66 μ.Χ. επειδή, προφανώς δεν περίμεναν τίποτε από τον ουρανό, ξεσηκώθηκαν εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Ο Νέρων έστειλε εναντίον τους τον στρατηγό Βεσπασιανό. Αλλ΄αποδείχθηκε ότι το έργο του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι Εβραίοι πρόβαλαν ισχυρή και πεισματώδη αντίσταση. Χρειάσθηκαν πάνω από δύο χρόνια στον Ρωμαίο στρατηγό για να καταλάβει τα κυριώτερα επαναστατικά κέντρα των Εβραίων.
Αλλά το 68 ο Νερων αυτοκτόνησε. Και το 69 ο Βεσπασιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και αναχώρησε για τη Ρώμη. Άφησε,λοιπόν,το γιο του τον Τίτο στο Ισραήλ για να ολοκληρώσει την καταστολή της επανάστασης των Εβραίων. Και φαίνεται ότι έκανε πολύ καλή δουλειά εις βάρος των επαναστατών φυσικά. ‘Εσφαξε πολλές χιλιάδες Εβραίους,που ο Θεός δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει. Ούτε έκανε τίποτα, φυσικά, για να εμποδίσει ή να τιμωρίσει τους ξένους κατακτητές. Έτσι, εντελώς ανενόχλητος ο Τιτο έκαψε τη συναγωγή τους, άρπαξε τα ιερά σκεύη της και με πολλούς επιφανείς Εβραίους που είχε αιχμαλωτίσει, πήγε στη Ρώμη όπου ακολούθησε η καθιερωμένη πορεία θριάμβου.
Έμειναν, πάντως, πολλοί Εβραίοι ακόμη στο Ισραήλ,που εξακολούθησαν να ζούν με το όνειρο της απαλλαγής τους από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτοί επαναστάτησαν για δεύτερη φορά το 132 εναντίον των Ρωμαίων. Τώρα, όμως, είχαν αποκτήσει και μεσσία. Ήταν ο Βάρ Κοχεβά μεσσία. Ήταν ο Βαρ Κοχεβά που ο ραβίνος Ακίβα τον παρουσίασε ως τον νέο σωτήρα που τον είχε στείλει ο Θεός για να σώσει το λαό του Ισραήλ. Ούτε λέξη για τον Ιησού. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για όσους έχουν μυαλό και το χρησιμοποιούν.
Στο Ισραήλ δεν αναστήθηκε ποτέ κανένας. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε βουήξει ο κόσμος, από την πρώτη στιγμή. Δεν θα χρειαζόταν να περάσει μισός αιώνας για ν΄αρχίσουν κάποιοι να ενδιαφέρονται για κάτι που τους είχε διαφύγει εντελώς όταν υποτίθεται ότι συνέβη. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι οι Εβραίοι κατά τον δεύτερο ξεσηκωμό τους, αγνοούσαν ότι ο Θεός τους είχε στείλει το γιο του για να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για χάρη τους, χωρίς λόγο. Το πολύ να είχαν ακούσει μετά το 60 κάποιες διαδόσεις περί Ιησού στις οποίες δεν είχαν δώσει καμμιά σημασία. Είχαν βαρεθεί τις τερατολογίες. Γι΄αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο στο ραβίνο τους να τους βρει καινούργιο μεσσία. Σίγουρα ο Χριστός είχε πεθάνει και είχε ταφεί, άγνωστο πως και που, χωρίς να μάθει ότι ηταν γιος Θεού που επρόκειτο να αναστηθεί. Και για να μη σας μείνει καμμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Θεός που να χολοσκάει για τους Εβραίους, παρακολουθήστε τη συνέχεια.
Ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός,έστειλε έναντόν των απελπισμένων Εβραίων, το στρατηγό Σεβήρο. Αυτός κατέστειλε την επανάστασή τους και σκότωσε το μεσσία που επρόκειτο να τους σώσει. Και φυσικά σκό- τωσε πάρα πολλούς Εβραίους και πήρε σκληρά μέτρα κατά των επιζώντων. Τους απαγόρευσε να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Μετέβαλε την Ιερουσαλήμ σε ελληνορωμαϊκή πόλη και της άλλαξε όνομα. Τη βάφτισε Αιλία Καπιτωλίνα. Και έχτισε σ΄αυτήν ναό του Δία και της Αφροδίτης. Κυριολεκτικά, έσβησε το Ισραήλ από το χάρτη.
Από τότε,άρχισε η διασπορά των Εβραίων που είχαν απομείνει. Και το κράτος που είχε αγαπήσει τόσο πολύ ο Θεός ώστε να θυσιάσει γι΄αυτο τον μονογενή γιο του, εξαφανίστηκε για 1.816 χρόνια. Και οι προφήτες που είχαν κατά κόρον επικαλεσθεί οι ευαγγελιστές για να θεμελιώσουν τις φανταστικές τους θρησκευτικές ιστορίες,δεν κατάφεραν να προβλέψουν το σπουδαιότερο. Δηλαδή, τον αφανισμό του Ισραήλ.
Η Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α : ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΗ ΝΟΗΣΗ
Η θρησκεία είναι ένας δείκτης νοημοσύνης που δεν μας κολακεύει καθόλου. Προτιμώ να τη χαρακτηρίζω δείκτη βλακείας ή δείκτη διανοητικής ανεπάρκειας. Αλλά οι ευσεβείς πιστοί ενοχλούνται από τέτοιους χαρακηρισμούς. Πιστεύουν πως όταν λες τέτοια πράγματα θα σε κάψει ο Θεός. Τους διαφεύγει ότι για να σε κάψει κάποιος πρέπει να υπάρχει. Και Θεός,όπως αυτός που τους έμαθαν να πιστεύουν από μικρά παιδιά,δεν υπάρχει. Έίναι γνωστο ότι,κανένας από μας δεν τον βρήκε μόνος του. Και σχεδόν κανένας από μας δεν διάβασε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη για να δει αν αξίζει να πάρει στα σοβαρά αυτά που λενε.
Είναι πολύ εύκολο να γίνεις χριστιανός,αλλά τρομερά δύσκολο να ξεγίνεις.Μόλις γεννηθούμε, μας βουτάνε σε μια κολυμπήθρα. Και δεν μας δίνουν μόνον ένα όνομα. Μας δίνουν και μια θρησκεία. Μας τη δίνουν δηλαδή,σε μια στιγμή που είμαστε μόνο μαμ,κακά και νάνι. Αν γεννιώμαστε κάπου αλλού μπορεί να μας έδιναν μιαν άλλη θρησκεία. Κι αυτή η θρησκεία να μας δίδασκε ότι ο Χριστιανισμός μας εξαπατά. Ο Ιησούς δεν ήταν γιος του Θεού,ούτε και αναστήθηκε μετά τον θάνατό του που δεν ξέρουμε αν ήταν μαρτυρικός. Η βάπτιση,λοιπόν, είναι μια πανηγυρική ομολογία ότι δεν μας χρειάζεται καθόλου μυαλό για να γίνουμε Χριστιανοί. Μυαλό χρειάζεται και μάλιστα πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα για να πάψουμε να είμαστε Χριστιανοί. Ακριβέστερα, για να πάψουμε να είμαστε θρησκευόμενοι. Να πάψουμε,δηλαδή, να ασπαζόμαστε βλακωδώς, θεολογικά παραμύθια. Φυσικά,αν το μυαλό μας είναι τόσο λίγο ώστε να πιστεύουμε πράγματα που δεν υπάρχουν,επόμενο είναι να δεχόμαστε και τα θαύματα. Όταν συμβεί κάτι απροσδόκητο και ανεξήγητο, είναι πολύ πιο εύκολο να ξοφλάμε φωνάζοντας θαύμα θαύμα,παρά να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λιγάκι. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλάβεις ότι θαύματα δεν υπάρχουν. Αυτά πού λέμε θαύματα είναι η άγνοια των παραγόντων που προκαλούν ένα φαινόμενο ή ένα γεγονός. Αλλά χρειάζεται ικανό μυαλό και πολύ διάβασμα για να τα καταλάβεις αυτά τα πράγματα.
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν πειράζει αν μας φόρτωσαν ολόκληρη θρησκεία από τότε που είμαστε μωρά. Μεγαλώνοντας μπορούμε να το ξανασκεφτούμε το ζήτημα και να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε. Αυτό όμως δείχνει απλώς άγνοια της πραγματικότητας Η κοινωνία μέσα στην οποία βρεθήκαμε είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην αφήνει ούτε χαραμάδα για να περάσει το φως της αμφιβολίας και της έρευνας. Η ελεύθερη σκέψη στους μεγάλους τομείς των ανθρωπίνων αναζητήσεων είναι σχεδόν αδύνατη. Μέσα στην οικογένεια, όλοι προσπαθούν να βάλουν το νέο παιδί που γεννήθηκε,στο δρόμο του Θεού. Μόλις αρχίσει να συνεννοείται μαζί τους και να καταλαβαίνει τον κόσμο,αρχίζει η προπόνησή του ως Χριστιανού. Μαθαίνει να κάνει το σταυρό του,να προσεύχεται και να παρακαλάει το Θεό. Νηστεύει και συμμετέχει στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της οικογένειας όσο το επιτρέπει η ηλικία του και η κρίση,βέβαια,των δικών του. Κι έρχεται έπειτα το σχολείο να ολκληρώσει το έργο της οικογένειας,όσο θα μείνει,βέβαια, το παιδί σ΄αυτό. Τα θρησκευτικά δεν είναι μάθημα. Είναι κατήχηση. Και δεν μαθαίνουν το παιδί να σκέπτεται. Το μαθαίνουν να πιστεύει και μάλιστα απόλυτα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Και το προειδοποιούν ότι έτσι και ξεφύγει έστω και λίγο από το δρόμο που του δείχνουν,αλοίμονό του. Θα πέσει σίγουρα σε κάποια από τις πολυάριθμες παγίδες που έχει στήσει στο διάβα του ο διάβολος.
Αλλ΄αν και είναι καίριος ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου, δεν είναι βέβαια ο μοναδικός. Ολόκληρη η κοινωνία με τα όργανα που την εκπροσωπούν αναλαμβάνει στη συνέχεια να προστατεύει και μάλιστα με τρόπο πολύ αποτελεσματικό τα μυαλά των μελών της από κάθε ανευλαβή εκτροπή. Το δικαίωμα των Ελλήνων να κοροϊδεύουν τους εαυτους τους προστατεύεται από το Σύνταγμα. Αλλά δεν προστατεύεται καθόλου το δικαίωμά όσων έχουν το θράσος να σκέπτονται και να ζητούν την αλήθεια στην περίπτωση της θρησκείας. Το άρθρο 13 ορίζει ότι «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αφήστε, δηλαδή, τον κόσμο να κοιμάται. Όποιος τολμήσει να διαταράξει τον ύπνο του,θα βρει το μπελά του. Δεν είναι καθόλου ελεύθερη,επομένως η καταπολέμηση της θεσμοθετημένης βλακείας. Το άρθρο 16 ορίζει ότι μία από τις κύριες φροντίδες του κράτους είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Καταλαβαίνετε τι λέει; Λέει ότι το κράτος,αντί να ενθαρρύνει τη φιλοσοφική και επιστημονική αναζήτηση της αλήθειας,αναλαμβάνει το ίδιο να διαδώσει το θρησκευτικό σκοταδισμό με τα τεράστια μεσα που διαθέτει και με την πολύ ουσιαστικ σύμπραξη φυσικά της Εκκλησίας.
Και τι μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί; Τίποτα. Απολύτως τίποτα! Ακόμη κι αν βλέπουν που πάει η κατάσταση, είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετούν. Αυτήν θέλει ο λαος . Και αν δεν πάνε με τα νερά του, θα βλέπουν τη Βουλή μόνον απέξω
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Δεν μπορέσαμε ποτέ μας να αυτοκυβερνηθούμε. Σαν λαός εννοώ. Γιατί άνθρώπους ικανούς να χειριστούν τις υποθέσεις μας,πάντοτε είχαμε. Κατά τύχην, όμως ,τους χρησιμοποιούσαμε. Και τη στιγμή που τους είχαμε πιο πολύ ανάγκη, τους διώχναμε για να βάλουμε στη θέση τους λοβιτουρατζήδες δημαγωγούς που μας χάιδευαν τ΄αυτιά.
Εξ αιτίας της αδυναμίας μας ν΄αυτοκυβερνηθούμε,μας επιβλήθηκε πολλές φορές δικτατορία. Σε καμμιάν απ ΄αυτές ο λαός δεν αισθάνθηκε ότι του αφαιρέθηκε κάτι το πολύτιμο για το οποίο θ΄άξιζε ν΄αγωνιστεί. Θα περιοριστώ στις δύο τελευταίες του 1936 και του1967. Καμμιάν απ΄αυτές δεν εμποδίσαμε και καμμιά δεν ανατρέψαμε. Η πρώτη έπαψε να υπάρχει όταν κατέλαβαν τη χώρα οι Γερμανοί. Και η δεύτερη εξαφανίστηκε το Νοέμβριο του 1974, όταν έπειτα από δικά της τραγικά λάθη εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο και κατέλαβαν μεγάλο μέρος του εδάφους της. Δεν χρειάστηκε ηρωισμός και από κανένα για να πέσει η χούντα του Ιωαννίδη. Το πώς βγήκε απ΄αυτή την αξιοθρήνητη ιστορία η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου είναι μια άλλη ιστορία. Σ΄αυτό τον τόπο,τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να γίνουν πιθανά. Και ο ηρωισμός μπορεί μια χαρά να πάει χέρι-χέρι με τη βλακεία.
Οι νεαροί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο στις 15 Νοεμβρίου του 1973,για να ρίξουν τη χούντα, έπαιξαν, χωρίς να το θέλουν, το παιχνίδι του ταξίαρχου Ιωαννίδη. Αυτός δεν ήθελε τις εκλογές που είχαν ήδη δρομολογήσει ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζινης Ήθελε την παράταση της δικτατορίας. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί είχε τις δυνάμεις ασφαλείας στα χέρια του. Δηλαδή,στρατό και αστυνομία. Αλλά,για να δράσει είχε ανάγκη κάποιαν αφορμή. Καποια δικαιολογία. Αυτή του την έδωσαν,χωρις να το καταλάβουν οι «ήρωες του Πολυτεχνείου». Ο Ιωαννίδης, μπορούσε να τους πετάξει έξω από το Πολυτεχνείο, την ίδια μέρα που μπήκαν σ΄αυτό χωρίς ν΄ανοίξει ρουθούνι. Τους άφησε όμως λιγες μέρες εκεί μέσα να το παίξουν επαναστάτες. Και ήταν πολύ καλοί σ΄αυτό το ρόλο. Οι πιο πολλοί, άλλωστε, δεν πάλευαν για την «αστική» δημοκρατία. Την ήθελαν «σοσιαλιστική» και μάλιστα μαρξιστικού τύπου. Δεν ήξεραν, βέβαια, τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Και,ούτε πήγαινε το μυαλό τους στο ότι επρόκειτο για απλή αλλαγή χρώματος της δικτατορίας. Από μαύρη,δηλαδή, θα γινόταν κόκκινη.
Οι νεαροί του Πολυτεχνείου,λοιπόν, έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ήταν αρκετά ισχυρός για ν΄ακούγεται σ΄ολόκληρη σχεδόν την Αθήνα. Κα μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο Η χούντα αντέδρασε.Βάρεσε στο ψαχνό. Οι νεκροί έφτασαν τους 16 κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 χρονώ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τους ανέβασε στους στους 400. Αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, έλεγε ότι ήταν όλοι τους φοιτητές. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει τιποτα. Ο Ιωαννίδης βρήκε αρκετά όσα έγιναν. Έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και τους έβγαλε όλους έξω. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Και στη συνέχεια έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και κράτησε για τον εαυτό του την εξουσία.
Στον ένα χρόνο που κυβέρνησε δεν κουνήθηκε φύλλο. Και ασφαλώς θα κρατούσε για πολλά χρόνια την εξουσία αν δεν έκανε το τραγικό λάθος να επέμβη στην Κύπρο για να εξοντώσει το Μακάριο. Οι Τούρκοι που καιροφυλακτούσαν,δεν έχασαν την ευκαιρία.
Επετέθησαν εναντίον του νησιού και κατέλαβαν το 38 τοις εκατό του εδάφους του. Η κυβέρνηση του Ιωαννίδη,κυριο- λεκτικά Δεν χρειάστηκε να τη ρίξει κανένας. Και ο στρατηγός Γκιζίκης κάλεσε αμέσως τους πολιτικούς και τους παρέδωσε την εξουσία. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος στη δημοκρατία που ζούμε.
Η εικόνα που παρουσιάζουμε από τότε,είναι ,κατά την επιεικέστερη έκφραση, αξιοθρήνητη. Και η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας μας, είναι η λαμπρή επιτυχία του ΠΑΣΟΚ. Μας κυβέρνησε είκοσι ολόκληρα χρόνια κάνοντας τα αντίθετα απ΄αυτά που μας είχε υποσχεθεί. Εμφανίστηκε ως κόμμα μαρξιστικό. Ξέρετε τι είναι μαρξιστικό; Πρέπει να διαβάσετε πέντε χοντρά ακαταλαβίστικα βιβλία για να το καταλάβετε. Και το έκανε αυτό τις παραμονές της πολιτικής και ιδεολογικής χρεωκοπίας του μαρξιστικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης που συντελέστηκε το 1989-90. Τελικά περιορίστηκε στην πολιτική του βολέμματος,που μας φόρτωσε ένα δημόσιο χρεος 70 τρισεκατομμυρίων δραχμών, από 350 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981. Το 2004 το ΠΑΣΟΚ αντικαταστάθηκε από τη Ν.Δ. Η Χώρα ξεκόλλησε από το τέλμα που την είχε ρίξει το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να κάνει προσπάθειες ν΄ανοίξει το δρόμο για την προσέγγιση των επιπέδων της Κοινότητας. Μάταιος κόπος. Η νέα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το πιο σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια της να κουνήσει αυτό τον τοπο προς τα μπρος, είναι ο λαός της. Αλλά πως να το καταλάβει; Η ίδια έχει εγκωμιάσει πολλές φορές τις ανύπαρκτες αρετές του αντί να τον βοηθήσει να διορθώσει τα χάλια του. Και, φυσικά για να διορθωθούν τα χάλια του λαού – όσο γίνεται βέβαια - πρέπει να αναγνωριστούν. Όχι να εμφανίζονται σαν αρετές και να εγκωμιάζονται. Αλλά ποιο κόμμα τολμάει να κάνει κάτι τέτοιο ; Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει.
Πώς να προκόψει αυτός ο ταλαίπωρος τόπος,όταν ο καθένας από τους ατσίδες που τον κατοικούν προσπαθεί να βρει μια θέση στο Δημόσιο,να παίρνει ένα μισθό και να μην κάνει τίποτα. Και ο κάθε μπαμπάς που το αντέχει η τσέπη του, να προσπαθεί να απαλλάξει τον κανακάρη του από κάθε υποχρέωση προς την ελληνική κοινωνία.
ΟΙ ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα χρόνο πριν τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δηλαδή το 1917, άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη το φαινόμενο του ολοκληρωτισμού. Δεν επρόκειτο για απλή
επιβολή δικτατοριών. Επρόκειτο για επιβολή κοσμοθεωριών και μάλιστα με κάθε μέσο,θεμιτό ή αθέμιτο.
Στην ουσία του,βέβαια,τι φαινόμενο δεν ήταν καθόλου καινούργιο. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να εξουσιάζουν,να ποδηγετούν και να κατευθύνουν τους αλλους. Και πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ανάγκη ν΄ακολουθούν και να κάνουν
ό,τι τους λένε κάποιοι άλλοι. Βοσκοί και κοπάδια. Ηγέτες και οπαδοί. Απλώς, το φαινόμενο, έπαιρνε, την κάθε φορά, τη μορφή που επέτρεπαν,υπαγόρευαν ή ενθάρρυναν οι συνθήκες οι οποίες είχαν διαμορφωθεί σε κάθε χώρα. Και φαίνεται ότι κάποια περίοδο του εικοστού αιώνα, διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιήσει νέα λαμπρά κατορθώματα η παράνοια με την αθέλητη συνδρομή, βέβαια,της λαϊκής αμάθειας , άγνοιας και απερισκεψίας.
Το πρώτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε από το Λένιν στη Ρω- σία τον Οκτώβρη του 1917. Βρισκόταν ,ήδη, στον τρίτο του χρόνο ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος,στον οποίο είχε πάρει μέρος και η Ρωσία στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Λένιν δεν είχε διαμορφώσει μια δική του κοσμοθεωρία.Είχε ασπαστεί το μαρξισμό.
Το Φεβρουάριο εκείνου του έτους, μια φιλελεύθερη επανάσταση είχε ανατρέψει τον τσαρισμό στη Ρωσία και είχε ανοίξει το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν είχαν πάρει μέρος σ΄εκείνη την επανάσταση. Ο Λένιν βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία καί όλα τα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος ήταν κλειάσμένα στις τσαρικές φυλακές. Η δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση τους έβγαλ΄έ- ξω,μη γνωρίζοντας, φυσικά, ότι έτσι έσκαβε το λάκκο της. Και οι Γερμανοί έστειλαν το Λένιν πεσκέσι στη Ρωσία,κλεισμένον μέσα σ΄ένα βαγόνι. Ήξεραν τα σχέδιά του. Kαι υπολόγιζαν ότι αν κατόρθωνε να τα πραγματοποιήσει, η Ρωσία θα συνθηκολογούσε κι έτσι θα γλύτωναν από ένα σημαντικό πολεμικό μέτωπο. Κι όπως ξέρουμε, δεν έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους.
Ο Λένιν, μόλις γύρισε στην πατρίδα του και ανασυγκρότη- σε το κόμμα των μπολσεβίκων, επιδόθηκε δρατήρια στην επιβολή του κομμουνισμού με τη βία. Ο μαρξισμός δεν αναγνώριζε άλλο τρόπο επιβολής του. Αλλά, στην περίπτωση της Ρωσίας , δεν ήταν καθόλου ευνοϊκός για τα σχέδια του παρανοϊκού που ήθελε ν΄αλλάξει τη μοίρα της με το ζόρι. Σύμφωνα με το μαρξισμό, οι κοινωνίες περνάνε νομοτελειακά, με την πάλη των τάξεων, από το δουλοκτητικό σύστημα στη φεουδαρχία, από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι- σμό,όπου τερματίζεται πάλη των τάξεων,ελλείψει τάξεων και η γίνεται ονειρεμμένη. Για να περάσει όμως μια κοινωνία στο επόμενο στάδιο εξέλιξης πρέπει να ολοκληρώσει το προηγούμενο στάδιο. Η Ρωσία,επομένως, δεν μπορούσε ακόμη να γίνει σοσιαλιστική γιατί απλούστατα ή- ταν μια χώρα μισοφεουδαρχική. Η βιομηχανία τότε μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και,συνεπώς,δεν υπήρχε ακόμη το βιομηχανικό προλεταριάτο που, σύμφωνα με τη θεωρία,θα πρωτοστατούσε σε μια σοσιαλιστική επανάσταση.
Μεγάλο το πρόβλημα για το Λένιν. Τι θάκανε τώρα; Θ΄ άλλαζε τον εαυτό του ή θάλλαζε την ιστορία; Άν έκανε το πρώτο, θα έπρεπε ν΄αναβάλει επ΄αόριστον την προλεταριακή επανάσταση, ώσπου να φτιαχτεί το βιομηχανικό προλεταριάτο που θα την επιχειρούσε. Άν έκανε το δεύτερο, θα έπρεπε να επαναστατικοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που υπήρχε και ν΄αναλάβει στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα να δημιουργήσει τη
βιομηχανία που ήταν αναγκαία για να προχωρήσει η χώρα στο σοσιαλισμό. Ο Λένιν έκρινε ότι το δεύτερο ήταν καλύτερο από το πρώ- το. Και, βέβαια, του άρεσε και πιο πολύ. Σίγουρα, του ήταν αφόρητη η σκέψη ότι κάποιος άλλος κάποτε θάπαιρνε τη δόξα της εγκαθίδρυσης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο κι αυτός θάμενε στα αζήτητα της ιστορίας.
Κάθησε, λοιπόν κι έγραψε μια νέα θεωρία συμπληρωματική του μαρξισμού. Σ΄αυτήν υποστήριζε ότι ήταν δυνατή η επανάσταση και η επιβολή του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα και μάλιστα καθυστερημένη. Αυτή θα ήταν ένας αδύνατος κρίκος στην αλυσσίδα του καπιταλισμού που θα μπορούσε να σπάσει ευκολώτερα. Κι αφού συμπλήρωσε έτσι το ιδεολογικό ευαγγέλιο του μαρξισμού προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό στην αρπαγή της εξουσίας.
Δεν επρόκειτο για επανάσταση με την έννοια του ξεσηκωμού λαϊκών μαζών. Δεν υπήρχαν τότε στη Ρωσία οι συνθήκες για οποιουσδήποτε ξεσηκωμούς. Ο Λαός ,μετα την επανάσταση του Φεβρουαρίου, είχε πρωτοφανείς ελεθερίες. Κι εκτός από την Προσωρινή Κυβέρνηση που πήγαινε για εκλογές, είχαν αναπηδήσει αυθόρμητα από τους κόλπους του και τα περίφημα σοβιέτ .Δηλαδή, συμβούλια στρατιωτών, ναυτών,εργατων και αγροτών που δεν είχαν καμμιά εξάρτηση. Απλώς τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και το κομμουνιστικού, κατά τις αρχαιρεσίες που γίνονταν στα σοβιέτ, προσπαθούσαν ν΄αυξήσουν σ΄αυτά την επιρροή τους.
Το κόμμα του Λένιν είχε μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα κόμμα. Ήταν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που η δύναμή της υπολογίστηκε γύρω στις 40.000 μέλη. Ο Λένιν κυνηγήθηκε για την παράνομη δραστηριότητά του.
Πέρασε στην παρανομία. Και από κεί οργάνωσε και πραγματοποί- ησε το πραξικόιπημά του. Ένοπλοι κομμουνιστές εισέβαλαν στα Χειμερινά Ανάκτορα και συνέλαβαν όλα τα μέλη της κυβέρνησης που συνεδρίαζαν εκεί. Μόνον ο πρωθυπουργός Κερένσκυ κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή άλλες ομάδες ενόπλων κατέλαβαν όλα τα υπουργεία, τα ταχυδρομεία και τις άλλες καίριες κρατικές υπηρεσίες. Κι έτσι η εξουσία πέρασε στα χέρια του Λένιν. Αυτός ήταν ο « Μεγάλος Οκτώβρης » του 1917, που η σοβιετική προπαγάνδα παρουσίασε στη συνέχεια σαν επικό ξεσηκωμό του λαου.
Άκολούθησε ένας εμφύλιος πόλεμος που κράτησε δύο χρόνια.Ακό- μη κι εμείς στείλαμε στρατεύματα στην Κριμαία για να βοηθήσουμε στην
αποκατάσταση της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας που είχε ανατρα- πεί με τη βία από μιαν ένοπλη μειοψηφία. Αλλά δεν έγινε τίποτα. Οι κομ- νιστές είχαν αρπάξει γερά την εξουσία και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν. Γι αυτό το λόγο , άλλωστε ,απέσυραν αμέσως τη Ρωσία από τον πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό αναγκά- στηκαν να υπογράψουν με τη Γερμανία στο Μπρεσκ Λιτόφσκ μιαν άκρως ταπεινωτική για τη Ρωσία, χωριστή συνθήκη ειρήνης.
Ο κομμουνισμός διέγραψε μια τροχιά 73 χρόνων στη χώρα που επιβλήθηκε. Αλλά, όπως γνωρίζουμε σήμερα, τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβως όπως τα είχε φανταστεί ο Λένιν.
Ο μαρξισμός δεν είχε πει πουθενά ότι ο κομμουνισμός θα επικρατούσε σε μία χώρα και μάλιστα καθυστερημένη και από κει θα βοηθούσε όλες τις άλλες να γίνουν κομμουνιστικές. Σ΄αυτό το ζήτημα ήταν σαφέστατος. Κάθε χώρα θα πήγαινε κάποια στιγμή νομοτελειακά στον κομμουνισμό,με την ακατανίκητη δύναμη φυσικού φαινομένου.Δεν της χρειαζόταν καμμιά βοήθεια απέξω. Αλλ΄ατυχώς, ατυχέστατα, οι άνθρωποι που είχαν επιβάλει τον κομμουνισμό στη Ρωσία είχαν κατακυριευτεί από μια πολύ επικίνδυνη φρεναπάτη. Είχαν πιστέψει ότι η νίκη τους στη χώρα τους – που αποδείχτηκε τελικά συμφορά – τους έδινε το δικαίωμα να υποκινήσουν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο,την επιβολή κομμουνιστικών δικτατοριών σε άλλες χώρες. Ο κομμουνισμός, κατ΄αυτούς,ήταν τόσο σημαντι- κος για το λαό, ώστε ήταν δκαιολογημένη η χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την επιτυχία των επιδιώξεών τους. Αποδέχοντα,δηλαδή,ανενδοίαστα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όπως είπε ο Πασκάλ, οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα, εκτός ίσως σε μιά πολύ μικρή κλίμακα. Σκοποί και μέσα συγχωνεύονται στα αποτελέσμα- τα. Αλλά, ο Λένιν ήταν τόσο φανατισμένος και τόσο παθιασμένος με τη μεγάλη υπόθεση που είχε αναλάβει να επιβάλει, δηλαδή, τον κομμουνισμό σε όλους με το έτσι ιθέλω, ώστε παρώτρυνε τους συντρόφους του να μη διστάζουν να καταφεύγουν ακόμη και σε ψέμματα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους
Αμέσως μετά το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε στην ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς. Η Πρώτη και η Δεύτερη Διεθνής είχαν ιδρυθεί από τους σοσια- lsλιστες το 1864 και το 1899. Αλλά ήταν εντελώς ανεπαρκείς για τους Ρώσους κομμουνιστές Αυτοί ήθελαν μια δική τους, αμιγώς κομμουνιστική Διεθνή που να υπηρετεί τυφλά τις δικές τους επιδιώξεις. Και ξεκαθάρισαν στο καταστατικό της ότι :
« Η Κομμουνιστική Διεθνής έχει ως σκοπό τον ένοπλον αγώ-
να για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξεως και την ί-
δρυση της διεθνούς δημοκρατίας των σοβιέτ, που είναι ο
πρώτος σταθμός στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταργή-
σεως κάθε κυβερνητικού συστήματος.
Η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί τη δικτατορία του
προλεταριάτου ως το μοναδικό μέσο για ν΄αποσπασθεί η
ανθρωπότης από τις φρικαλεότητες του καπιταλισμού. Και
η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί την εξουσία των σοβιέτ ως
τη μόνη της δικτατορίας του προλεταριάτου που επιβάλλει
η ιστορία»
Ξέρουμε,βέβαια, σήμερα ότι η δικατορία του προλεταριάτου δεν ήταν καθόλου προσωρινή. Κράτησε ως το τό τέλος του μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη [1989-90]. Και στοίχισε εκατομμύρια νεκρούς ,που εκτελέστηκαν ως ταξικοί εχθροί του προλε- ταριάτου ή πέθαναν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Όλα τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα, μπορούσαν να γίνουν μέλη της Γ΄Διενούς. Αλλά υπό έναν απαράβατο όρο. Να αποδεχθούν,χωρίς επιφυλάξεις, τους 21 όρους της. Από τη στιγμή όμως που τους αποδέχονταν, έχαναν κάθε ανεξαρτησία και αυτοτέλεια. Γίνονταν τμήματα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Αυτού του επιτελείου τις αποφάσεις και τις εντολές έπρεπε να εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία.
Η Κομμουνιστική Διεθνής ,τους ξεκαθάριζε με τους 21 όρους της, ότι δεν είχαν καμμιά σχέση με τα κοινοβουλευτικά κόμματα που αγωνίζονταν να κερδίσουν την πλειοψηφία και να κυβερνήσουν με τη συγκατάθεση όλων των άλλων. Τα κομμουνιστι- κα κόμματα έπρεπε να συγκεντρώσουν μόνο τη δύναμη που τους ήταν αρκετή για να καταλάβουν την εξουσία με επαναστατική βία και να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τη δικτατορία τους, δηλαδή.
Αν η χώρα ενός κομμουνιστικού κόμματος της Διεθνούς βρισκόταν σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση,τότε το κόμμα αυτό έπρεπε να κάνει ό,τι μπορούσε για να χάσει η χώρα του και να κερδίσει η Σοβιετική Ένωση.
Τέλος, τα κόμματα που ανήκαν στη Διεθνή, έπρεπε πλάϊ στο νόμιμο μηχανισμό τους να συγκροτήσουν και ένα μηχανισμό παράνομο. Και μ΄αυτόν να κάνουν κρυφή προπαγάνδα στο στρά- τευμα και να σχηματίζουν αφανείς πυρήνες στις συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις και να τις ρυμουλκούν με τρόπο στην κοίτη των δικών τους επιδιώξεων.
Πολύ όμως πιο αποτελεσματική και επικίνδυνη έγινε η Διεθνής μετά το 7Ο Συνέ- δριό της που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935. Ο Γενικός Γραμματέας της Γκεόργκη Δημητρώφ εισηγήθηκε σ΄εκείνο το συνέδριο την περίφημη τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων,που ήταν υποχρεωτική για ολα τα κομμου-νιστικά κόμματα. Είχε καταλάβει, φαίνεται, η ηγεσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ότι μόνο με τη διάδοση της κομμουνινιστικής ιδεολογίας, δεν μπορούσαν τα Κ.Κ. να συγκεντρώ- σουν τις λαϊκές δυνάμεις που ήταν αναγκαίες για να πάρουν την εξουσία στις χώρες τους. Έπρεπε να μαζέψουν όσους περισσότερους μπορούσαν ανύποπτους και απληροφόρη- τους ανθρώπους σε οργανώσεις με αθώους παραπλανητικούς τίτλους. Μπορούσαν, για παράδειγμα, να φτιάσουν ένα «κίνημα ειρήνης» και να καλέσουν όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη να πυκνώσουν τις τάξεις του «ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις». Άλλο τώρα τί θα τους έκαναν μαντρωμένους εκεί μέσα οι κομμουνιστές που ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν.
Ο Δημητρώφ εξήγησε με πολύ γλαφυρό τρόπο και μ΄ένα παράδειγμα από την ελληνική μυθολογία στους συντρόφους του το νόημα της νέας τακτικής:
«Σύντροφοι –τους είπε- θυμάστε την παλιά ιστορία για
την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία ήταν οχυρωμένη
με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά
στρατεύματα που επιτίθεντο εναντίον της. Και τα επι-
τιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα,
δεν μπορούσαν να νικήσουν, ως τότε που με τη βοή-
θεια του Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν
μέσα στους κόλπους του εχθρού. Εμείς οι επαναστά-
τες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευό-
μαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική απέναντι στο
φασιστικό εχθρό μας».
Δεν ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονταν τα μυαλά των ανθρώπων που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν μια τέτοια διεθνή πρακτική. Οι ιστορικές συνέπειες, πάντως, της εφαρμογής της υπήρξαν ολέθριες.
Ελάχιστες αμφιβολίες έχω ότι τα προβλήματα μας, εσωτερικά και διεθνή δεν είναι οικονομικά,πολιτικά και ιδεολογικά. Είναι διανοητικά. Eξαρτώνται, κατά κύριο λόγο, από το μυαλό μας. Από το διανοητικό μας όργανο. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν περάσει απ΄αυτό το όργανο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Εκτός αν είμαστε υπνοβάτες ή τρελλοί .Και το ένα μυαλό σκέπτεται και κάνει για το ίδιο ζήτημα εντελώς διαφορετικά απ΄αυτά που σκέπτεται και κάνει ένα άλλο. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε.
--------------------------------
Το δεύτερο ολοκληρωτικό κρατος επιβλήθηκε το 1922 στην Ιταλία από το Μουσσολίνι. Και ήταν αντίδραση στο πρώτο. Η τα- κτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν πολύ αποτελεσματική και επικίνδυνη. Τα Κ.Κ. που ανήκαν στη δύναμή της, αν δρούσαν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είχαν μεγάλες δυνα- τότητες να στρατολογήσουν οπαδούς. Κι αυτούς τους χρησιμοποιούσαν για να διεισδύσουν παντού και να σχηματίσουν αφανείς κομμουνιστικούς πυρήνες στα συνδικάτα, στίς άλλες κοινωνικές ορανώσεις, στον κρατικό μηχανισμό και στο στρατό.
Βέβαια, το αποτέλεσμα θα κρινόταν από το είδος του λαού που μέσα του δρούσαν. Αν το διανοητικό, το μορφωτικό και το πολιτικό του επίπεδο ήταν υψηλό, οι
δυνατότητες των κομμουνιστών ήταν αντίστοιχα περιοσμένες. Και, πραγματικά, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα κόμματα της Διεθνούς δεν μπόρε- σαν να κάνουν τίποτα. Οι ίδιοι οι λαοί τους προστάτευσαν τις ε- λευθερίες τους. Γιατί γι΄αυτό πραγματικά επρόκειτο. Η πάλη των τάξεων ήταν ένας πολιτικός μύθος που τον σκαρφίστηκε ο Καρλ Μαρξ.
Το πρώτο μεγάλο υποψήφιο θύμα τους ήταν η Ιταλία. Ο λαός της δεν έδινε δεκαράκι για τα πολιτικά προβλήματα από τα οποία κρεμόταν η τύχη του. Δεν ήξερε αλλά ούτε κι ενδιαφερόταν να μάθει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα που ήταν αναγκαία για να προστατεύσει τον εαυτό του. Η χώρα του κινδύνευε να γίνει κομμουνιστική και γι΄αυτόν πέρα έβρεχε.
Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε ως σοσιαλιστής. Και μέσα στο σοσι- αλιστικό κίνημα μπόρεσε να καταλάβει που το πήγαιναν οι κατευ- θυνόμενοι από τη Μόσχα μαρξιστές σοσιαλιστές. Κι επειδή, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν περισσότερο εθνικιστής παρά σοσιαλιστής, ίδρυσε το φασιτικό του κόμμα με σαφείς ολοκληρωτικές τάσεις. Δέν επρόκειτο, βέβαια, απλώς για ένα πολιτικό κόμμα. Επρόκειτο για πολιτικό στρατό, που φορούσε στολές με μαύρα πουκάμισα και ήταν στρατιωτικά πειθαρχημένος στο Μουσσο- λίνι.
Αυτό, φαίνεται, εκτιμήθηκε από το βασιλιά, ο οποίος του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Απομακρύνθηκε έτσι ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Αλλ΄άνοιξε ο δρόμος στην παράνοια. Ο Μουσσολίνι πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και μην έχο- ντας κανένα ν΄αντιταχθεί στις παλαβομάρες του, άρχισε να μπλέ- κει τη χώρα του σε καταστρεπτικές περιπέτειες. Δεν ξέρω πόσες εκαντάδες χιλιάδες Ιταλών έχασαν άδικα τη ζωή τους. Ούτε αν πρόλαβε κανένας απ΄αυτούς να σκεφτεί, πριν πεθάνει, πόσο ακριβά μπορεί να στοιχίσει η αδιαφορία για τα κοινά
-----------------------------------
Το τρίτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε στη Γερμανία το 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ. Κι αυτό υπήρξε αντίδραση στον κομμουνισμό. Μεγάλο μέρος των Γερμανών είχε ανησυχήσει πο- λύ από την ραγδαία εξάπλωσή του που τον είχε φέρει στο κατώ- φλι της εξουσίας. Ο Χίτλερ είχε ξεκινήσει κι αυτός ως σοσιαλι- στης. Αλλά δεν άργησε ν΄αποδειχθεί άγριος και αποτρόπαιος ε- θνικιστής. Και, όπως έκανε ο Μουσσολίνι, μετέτρεψε κι αυτός το κόμμα του σε πολιτικό στρατό με στολές. Ο Μουσσολίνι είχε τους
μελανοχίτωνες και ο Χίτλερ τους φαιοχίτωνες
Τελικά, όμως, το που θα πήγαινε η κατάσταση εξαρτιώταν αποκλειστικά από το λαό. Μόνον οι Γερμανοί μπορούσαν να προ-στατεύσουν αποτελεσματικά τις πολιτικές
τους ελεθερίες και τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μείνουν κυρίαρχοι στον τοπο τους. Αλλά, δυστυχώς γι΄αυτούς και δυστυχώς για όλο τον κό- σμο, τα μυαλά τους δεν τους βοήθησαν να διακρίνουν ποιος ήταν ο σωστός δρόμος και να τον ακολουθήσουν.
Κατ΄αρχήν δεν είχαν συμβιβασθεί ποτέ με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γιατί δεν ήταν δική τους επιλογή. Τους την είχαν επιβάλει οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Συνεπώς, δεν θα τους κόστιζε και πολύ αν κάποιοι τους την αφαιρούσαν. Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν ότι πάρα πολλοί Γερμανοί είχαν ασπα-στεί την κομμουνιστική ιδεολογία και χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν, αγωνίζονταν με πάθος να γίνουν τμήμα της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Προφανώς, αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος που δόθηκε το 1933 η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στο Χίτλερ. Ο ίδιος προκάλεσε την πυρκαγιά του Ράϊχσταγκ και την απέδωσε στους κομμουνιστές. Μετά απ΄αυτή την προβοκάτσια ζήτησε να
ανασταλούν τα άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν τα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών. Έτσι, πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και πολλά εκατομμύρια συμπατριωτών του – ίσως πάνω από δεκαοχτώ – τον ζητωκραύγαζαν τη στιγμή ακριβως
που τους αφαιρούσε κάθε δικαίωμα να τον ελέγχουν.
Βέβαια, ο κίνδυνος του κομμουνισμού απομακρύνθηκε α- πό τη Γερμανία. Αλλά ο κόσμος πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την ανεξέλεγκτη και αποχαλινωμένη παράνοια του ναζιστικού ολο- κληρωτισμού.
---------------------------------
Πολλές χώρες της Ευρώπης, που προφανώς οι λαοί τους δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, λόγω πολιτικης αγραμματωσύνης και αμάθειας, παρασύρθηκαν σε τραγικές αιματηρές περιπέτειες.
Πρώτοι πλήρωσαν οι Ισπανοί την παράνοια του εικοστού αιώνα. Οι κομμουνιστές, σε συνεργασία με άλλους αριστερούς κατάφεραν να πάρουν την εξουσία. Η κυβέρνηση που σχημάτι-σαν δεν φαινόταν καθόλου κομμουνιστική. Εμφανίστηκε ως κυ-βέρνηση λαϊκού μετώπου. Αλλά, οδηγούσε ραγδαία την Ισπανία στον κομμουνισμό. Για πρώτη φορά στη χώρα τους οι Ισπανοί κομμουνιστές εφάρμοσαν το 1936 τπν παραπλανητική τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων, για την οποία έχω γράψει πιο πάνω. Eναντίον τους ο στρατηγός Φράνκο ξεσήκωσε τους εθνι- κιστές. Κι έτσι άρχισε στις 19 Ιουλίου του 1936 ένας άγριος εμ- φύλιος πόλεμος που κράτησε ως τις 28 Μαρτίου του 1939 και
στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς. Και τα τρία ολοκληρωτικά κράτη – Ιταλία, Γερμανία, Σοβιετική Ένωση –έστειλαν δυνάμεις για να βοηθήσουν την πλευρά που το καθένα τους υποστήριζε. Κανένας τους δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει την τραγική αντινο-μία που υπήρχε σ΄αυτό το μακελειό. Άνθρωποι πέθαιναν, για να ....ζήσουν καλύτερα σ΄ένα άλλο καθεστώς
Ο Χεμιγουέϊ εμπνεύστηκε από τον ισπανικό εφύλιο το βιβλίο του « Για ποιον χτυπά η καμπάνα »
Με μεγάλη επιτυχία εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων και το κομμουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Γιόσιπ Μρος Τίτο. Αλλά κι αυτό, όπως και το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, δεν άρχισε την αντίσταση κατά των Γερμανών, αμέσως μόλις κατέλαβαν τη χώρα του. Και ο λόγος ήταν ο ίδιος και για τα δύο κομματα. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοηθείας που είχε υπογραφεί τον Αύγουστο του 1939. Όταν όμως η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετι - κής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, ξεσηκώθηκαν εναντίον της και οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές. Αλλά έκρυψαν τις πραγματι- κές προθέσεις τους, τις κόκκινες σημαίες τους και τα σφυροδρέ- πανά τους. Εμφανίσθηκαν απλώς ως απελευθερωτικό μέτωπο και δέχθηκαν σ΄αυτό κάθε καρυδιάς καρύδι. Συγκέντρωσαν έτσι μεγάλη δύναμη,που τη χρησιμοποίησαν με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν να κάνουν ισχυρή αντίσταση κατα των Γερμανών και ο άλλος να συντρίψουν κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης.
Σύνολο Γιουγκοσλάβων νεκρών από τις δύο αυτές δραστηριότητες 1.700.000 !
Σε μας τους Έλληνες εστοίχισε πολύ πιο φτηνά η αδυναμία μας να καταλάβουμε τι μας γινόταν. Μόλις 170.000 νεκρούς πληρώσαμε για την άγνοιά μας. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν σή- μερα που και πως σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρέπει όμως να αναφέρω τα συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία συνδέονται με όσα έγραψα παραπάνω
Το Κ.Κ.Ε., ως τμήμα τότε της Διεθνούς, εφάρμοσε στην Ελλάδα την τακτική των ενιαίων μετώπων, αμέσως μόλις εξαγγέλθηκε τον Αύγουστο του 1935. Επειδή όμως τότε το κυρίαρχο θέμα ήταν το θέμα της ειρήνης,τα μέτωπα εμφανίστηκαν ως φιλειρηνικά. Ενώθηκαν μάλιστα στη Φ.Ε.Ο.Ν. πρόεδρος της οποίας γινε η Λουκία Κουντουριώτη,μη κομμουνίστρια φυσικά που φανταζόταν ότι υπηρετούσε την υπόθεση της ειρ’ηνης.Το Κ.Κ.Ε.αύξησε τη δύναμή του και συγκέντρωσε πολλούς φιλειρηνιστές στις μετωπικές του οργανώσεις. Αλλά, η δραστηριότητά του ανακόπηκε από τη δικτατορία Μεταξά που επιβλήθηκε ατις 4 Αυγούστου του 1936. Οι κομμουνιστές κλείστηκαν στις φυλακές ή εξορίστηκαν στα ξερονήσια.
Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, το Κ.Κ.Ε., όπως άλλωστε και το Κ.Κ. Γιουγγκοσλαβίας, δεν ξεσηκώθηκε εναντίον τους Αντίθετα, δικαιολόγησε την εισβολή τους με το επιχείρημα ότι την προκάλεσε η βασιλομεταξική δικτατορία, πηγαίνοντας με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύφωνο του 1939. Μόνον όταν επετέθη η Γερμανία ενατίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941. Αλλά δεν εμφανίστηκε με το πραγματικό του πρόσωπο. Κρύφτηκε πίσω από ένα νέο μέτωπο. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο [ Ε.Α.Μ.] που το εμφάνισε μάλιστα ως
δημιούργημα τεσσάρων κομμάτων ενώ ήταν εντελώς δική του πολιτική παγίδα. Σ΄αυτό κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα πάνω από δύο εκατομμύρια ανυποψίαστους πατριώτες και να δημιουργήσει κι ένα κομματικό στρατό με πάνω από 50.000 καλά οπλισμένους μαχητές. Μ΄αυτούς άρχισε από τα μέσα της κατοχής να διαλύει με τη βία και να κατασυκοφαντεί ως προδοτικές τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις.
Δεν στάθηκε όμως τόσο τυχερό ή αποτελεσματικό όσο το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Έμειναν αρκετοί πατριώτες για ν΄αντισταθούν στα σχέδιά του. Και ήρθαν και βρεταννικές δυνάμεις με τεθωρακισμένα. Οι Έλληνες κομμουνιστές είχαν χάσει το παιχνίδι. Αλλά δεν τώβαλαν κάτω. Μολονότι δεν περίμεναν καμμιά βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση μετά τη συμφωνία της Γιάλτας, συνέχισαν μόνοι τους, με τις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. Αν είχαν σταματήσει εκεί, πολλες χιλιάδες Έλληνες θα γλύτωναν τη ζωή τους. Αλλά ήταν τόσο γοητευτικό το όραμα που τους είχε συνεπάρει, ώστε έστειλαν τη φρόνηση περίπατο. Ο αλληλοσκοτωμός, που είχε αρχίσει από την κατοχή, συνεχίστηκε άγριος, ανελέητος και καταστροφικός ως τον Αύγουστο του 1949. Έτσι συμπληρώθηκαν οι 170.000 νεκροί που δεν πρόκαναν να δουν αν σκοτώθηκαν τζάμπα.
Ο Ε.Λ.Α.Σ. μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Κι αυτός υποσχέθηκε στους μαχητές του ότι , αν νικήσουν, θα ζήσουν μέσα σ΄ένα καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Ήταν φυσικό να σκεφτούν οι άνθρωποι ότι η λαϊκή δημοκρατία ήταν κάτι πιο πολύ από τη σκέτη δημοκρατία. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά τι ήταν. Όλες οι χωρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες επιβλήθηκαν κομμουνιστικές δικτατορίες , ονομάστηκαν Λαϊκές Δημοκρατίες. Τέτοια θα ήταν και η δική μας αν μας επιβαλλόταν.
Τελικά, αυτό που στερεώθηκε για τα καλά μέσα μου, δεν ηταν η μια ή άλλη ιδεολογία. Δεν ήταν δεξιά,κέντρο ή αριστερά. Δεν ήταν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Ήταν το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα σε όλ΄αυτά. Δηλαδή, οι πολιτικές μου ελευθερίες και τα πολτικά μου δικαιώματα. Όσο θα τα έχει αυτά ένας λαός, θα είναι κυρίαρχος. Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα και αφήσει να του τ΄αρπάξουν, θα γίνει σκλάβος. Αλλά, ώσπου να γίνει σκλάβος , θα έχει αφήσει τη χώρα του να ρημάξει. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να ασκήσει τα δικαιώματα που του δί- νει το Σύνταγμα, αφήνει το έδαφος ελεύθερο για να ευδοκιμήσουν όλα τα άνθη του κακού στον τόπο του. Αν θέλουμε να μάθουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα άνθη, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τα έχουμε όλα μαζεμμένα εδώ.
---------------------------------
Ο Χ Ω Ρ Ο Σ Τ Η Σ Ν Ο Η Σ Η Σ
Δεν πάει άλλο. Όσοι το καταλαβαίνουν,το θέλουν και μπορούν πρέπει ν΄αρχίσουν να φωνάζουν δυνατά και σταθερά. Δεν μπορεί η θεσμοθετημένη βλακεία να μας καταδυναστεύει και να μας κατευθύνει ανενόχλητη,ενώ η σκέψη οριοθετείται και πνίγεται. Καμαρώνουμε για το αρχαίο ελλhνικό πνεύμα, επειδή όλος ο κόσμος το πενεύει. Αλλά δεν ξέρουμε, ούτε θέλουμε, ούτε προσπαθούμε να μάθουμε γιατί πραγματικά έλαμψε και επηρέασε την πορεία της ανθρωπότητας. Και δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μας η σκέψη ότι εμείς, όχι μόνον έχουμε αποβλακωθεί,αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να συντηρηθεί η πνευματική ξεραϊλα στη δύσμοιρη χώρα μας. Δίνουμε βραβεία και λεφτά σε όσους τρέχουν πιο γρήγορα,πηδάνε πιο ψηλά ή σηκώνουν μεγαλύτερα βάρη. Πληρώνουμε εισιτήρια για να τους καμαρώσουμε και να τους χειροκροτήσουμε. Αλλά δε δίνουμε δεκάρα για να δούμε πόσο μακρυά ή πόσο ψηλά πάει το μυαλό μας και τι προβλήματα μπορεί να λύσει. Ούτε αθλήματα,ούτε μετρήσεις,ούτε βραβεία,ούτε χειροκροτήματα. Αθόρυβα περνάνε τα επιτεύγματα του μυαλού. Σιγά τώρα μη χάνουμε την ώρα μας με τέτοια πράμματα! Κι ύστερα, ποιοι θα βραβεύουν τους έξυπνους; Οι βλάκες;
Με βαθειά κατάνυξη, παρακολουθούμε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου
την ανάσταση του Κυρίου.Όλοι είμαστε σίγουροι ότι αληθώς ανέστη. Δεν έχουμε την παραμικρη αμφιβολία. Αλλά πώς καταλήξαμε σ΄αυτή την ακλόνητη βεβαιότητα; Το ψάξαμε το θέμα; Ανοίξαμε ποτέ μας κανένα βιβλίο όχι κατήχηση βέβαια – να μάθουμε τι πραγματικά έγινε στο Ισραήλ πριν α- πό δυο χιλιάδες χρόνια; Όχι βέβαια! Απλώς, συνεχίσαμε αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν ήρθαμε στον κόσμο. Αυτά πίστευαν εκείνοι που μας γέννησαν. Αυτά πιστεύουμε κι εμείς. Και τα ίδια βάλαμε και τα παιδιά μας να πιστεύ- ουν. Και παίρνουμε μάλιστα και τα μέτρα μας να μην ξεστραβωθούν.
Ο κ. Αντωνιάδης έγινε αρχηγός του ΓΕΝ και αποστρατεύθηκε ως ναύαρχος επί τιμή.
Ξέρετε γιατί; Γιατί έκρυψε ότι είχε μυαλό και το χρησιμοποιούσε. Μόνον όταν αποστρατεύθηκε, φανέρωσε και την άκρως επιλήψημη μανία του να χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βεβαιωθεί αν έστεκαν τα θεολογικά παραμύθια με τα οποία τον μεγάλωσαν.Όπως καταλαβαίνετε,τα συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει, ήταν εντελώς αντισυμβατικά. Και τότε ξεσηκώθηκαν ενύαντίον του, λαύροι, πολλοί ευσεβείς χριστιανοί αλλά και κάποιοι βουλευτες να τον φάνε. Τους ήταν αδύνατο να δεχτούν το
θράσος του να σκέπτεται. Και δεν του συχώρεσαν ποτέ ότι για να γίνει αρχηγός του ναυτικού, έκρυψε τη γνώμη που είχε για τη θεολογική μυθολογία. Έπρεπε να τους είχε πει από την αρχή οτι είχε ένα μυαλό ερευνητικό,για να τον στείλουν να κόβει βρούβες. Πού ακούστηκε να γίνει κάποιος αχηγός του ΓΕΝ,χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο Χριστός είναι γιος του Θεού, σταυρώθηκε και αναστήθηκε; Και μάλιστα χωρίς να απορούν πως τα
τα κατάφεραν οι Έλληνες να νικήσουν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, χωρίς ακόμη να έχει γεννηθεί ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλοί και αξιόπιστοι δείκτες της διανοητικής μας ανεπάρκειας, που είναι γενική. Ποτέ δεν τους χρησιμοποιήσαμε για να δούμε πόσο ακριβώς μας κόβει. Φοβάμαι ότι είμαι ο μόνος Έλληνας που ξέρει ότι είναι βλάκας. Πως να το καταλάβει άλλωστε αυτό το πράγμα ό κόσμος, όταν ακούει κάθε μέρα τους πολιτικούς να παινεύουν την εξυπνάδα του και να τον βεβαιώνουν ότι έχει αλάνθαστο αισθητήριο. Και ούτε διαφαίνεται καποια πιθανότητα ν ΄αλλάξει κάτι στο μέλλον. Η θεσμοθετημένη βλακεία θα εξακολουθήσει να μας ρημάζει και στο μέλλον. Δεν μας σώζει τίποτα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όσοι τουλάχιστον βλέπουμε τα χάλια μας , είναι να φωνάζουμε για να μην καταποντιστούμε έντελώς στον ωκεανό της βλακείας που παραδέρνουμε. Χωρίς καμμιάν ελπίδα ότι θα βρούμε κάποτε κάποιο λιμάνι ν΄αράξουμε.
Τ Ο Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Κ Ο
Γ ι α τ ί δ ε ν λ ύ ν ε τ α ι
Υπάρχει μια πλευρά του ζητήματος που δεν το τιμήσαμε όσο θάπρεπε με την προσοχή μας. Ίσως μας εμπόδισαν και οι καλοί τρόποι να γίνουμε πιο ομιλητικοί. Αλλά,η ανάγκη να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο που βρεθήκαμε,είναι πολύ πιο σημαντική από τους καλούς τρόπους. Ας τους αφήσουμε, λοιπόν,κατά μέρος για να δούμε πιο καθαρά αυτό το ζήτημα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Οι Βούλγαροι το δημιούργησαν πρώτοι,πολύ πριν από τους βαλκανικούς πολέμους.Ήθελαν να πάρουν τη Μακεδονία και τη Θράκη για να βγουν στο Αγαίο. Απ΄αυτούς το πήρε ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπρος. Ο Τίτο δηλαδή, όπως ήταν γνωστός με το κομματικό του ψευδώνυμο. Ήταν ένας πολύ προικισμένος βλάκας. Έχουμε τέτοιους και στη χώρα μας. Ταλαντούχους, επιτήδειους, που έβγαλαν
όνομα και λεφτά. Αλλα καθόλου γνώση,ούτε σοφία Από το κεφάλι του Τίτο δεν μπορούσε να βγεί μια ιδεολογία. Βρήκε μια τέτοια του έκανε και την ασπάστηκε. Τον κομμουνισμό. Και,όπως συμβαίνει με όλους τους χοντροκέφαλους του κόσμου,δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό του η σκέψη ότι το πιο σπουδαίο πράγμα, για κάθε άνθρωπο, είναι οι πολιτικές του ελευθερίες και τα πολιτικά του δικαιώματα. Αφού αυτά μόνο τον κάνουν κυρίαρχο. Ο Τίτο έκρινε ότι αφού ο ίδιος είχε ασπαστεί τον κομμουνι- σμο, είχε αποκτήσει αυτόματα το δικαίωμα να τον επιβάλει με το ζόρι σε όλους τους άλλους. Αυτό το ζόρι οι Γιουγκοσλάβοι το πλήρωσαν με 1.000.000 νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά. Πληρώσαμε μόνο με 170.000 νεκρούς τις προσπάθειες που έκαναν οι ομόφρονές του στην Ελλάδα να μας σώσουν,από την κατοχή ως το 1949.Ευτυχώς γι΄αυτούς, δεν μας έσωσαν.
Ως τότε που ο Τίτο άρχισε να σπεκουλάρει με το μακεδονικό,οι Σκοπιανοί δεν ήξεραν ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και γιατί να το ξέρουν άλλωστε; Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε από το 356 ως το 323 π.χ. Οι Σλάβοι εμ-φανίστηκαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα μ.χ. Δεν είχαν καμμιά συγγένεια και καμμιά σχέση μαζί του. Ούτε και τους ενδιέφερε να έχουν. Ο Τίτο τους είπε το 1945 ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και που το ήξερε αυτός; Δεν το ήξερε. Ούτε χρειαζόταν να το ξέρει. Απλώς ήξερε τι ήθελε. Από το 1925 που ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κομμουνιστι- κού κόμματος της Σερβίας, είχε καταλάβει ότι το μακεδονικό που είχαν δημιουργήσει για νειδικούς τους λόγους οι Βούλγαροι,είχε πολύ ψαχνό. Και το 1945,όταν είχε ξεκάνει λαϊ- κοδημοκρατικά όλους τους πολιτικούς του αντίπαλους και είχε πάρει στα χέρια του όλες τις εξουσίες, του κατέβηκε μια λαμπρή ιδέα. Να χρησιμοποιήσει αυτό το ζήτημα για να επεκτείνει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια και να βγει και στο Αιγαίο. Ένα παραμύθι μόνο του χρειαζόταν και η δημιουργία των αναγκαίων όρων για να μπεί σε εφαρμογή. Η ιστορική αλήθεια του ήταν εντελώς άχρηστη. Κι επειδή είχε τή δύναμη να κάνει ό,τι θέλει,έβαλε τους ανθρώπους του να του φτιάσουν μιαν άλλη ιστορική αλήθεια, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δικών του επιδιώξεων. Έτσι, ονόμασε την 6η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συνόρευε με την Ελλάδα, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και άλλαξε φυσικά και την ιστορία που διδασκόταν στα σκοπιανά σχολεία. Άρχισαν,λοιπόν,από τότε να μεγαλώνουν γενιές Σκοπιανών που μάθαιναν ότι ήταν αυθεντικοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ότι, προορισμός τους ήταν
ν΄απελευθερώσουν τους Μακεδόνες που ζούσαν στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν και στην ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου και να τους ενώσουν με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία του Βαρδάρη. Μ΄αυτό τον τρόπο,οι Σκοπιανοί που δεν είχαν ως τότε τίποτα,απόκτησαν ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν και μια μεγάλη ιδέα. Κι επειδή ζούσαν κάτω από μιαν αδυσώπητη δικτατορία που δεν άφηνε ούτε μια χαραμάδα για να περάσει το φως της ιστορικής αλήθειας, έχαψαν ό,τι τους δίδασκε η προπαγάνδα του Τίτο. Τι να την έκαναν άλλωστε και την ιστορική αλήθεια; Άχρηστη τους ήταν έτσι άχαρα που είχε
κυλήσει ως τότε. Οι άνθρωποι ασπάζονται ευκολότερα ένα ευχάριστο ψέμμα παρά μια δυσάρεστη αλήθεια.Άσε που η αναζήτηση της αλήθειας είναι μεγάλος μπελάς και απαιτεί και μυαλό που δεν είναι στο χέρι μας να το έχουμε στην αναγκαία ποσότητα.
Τελικά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε οΤίτο.Το μόνο που κατάφερε με το παραμύθι του μακεδονικού ήταν ν΄αρπάξει το 1947 από τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν.Έδωσε στους κατοίκους της νέες ταυτότητες με τις οποίες έπαψαν να είναι Βούλγαροι.Έγιναν Μακεδόνες. Αλλά,τον επόμενο χρόνο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας εκδιώχθηκε από τον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Στάλιν δεν ανεχόταν κομμουνιστές ηγέτες που δεν ήταν του χεριού του. Και ήταν τόσο προνοητικός που σκότωνε όποιον υποπτευόταν ότι μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα έπειτ΄από πέντε χρόνια. Οι Βούλγαροι δεν έχασαν την ευκαιρία. Πήραν πίσω τη Μακεδονία του Π-ρίν. Και οι κάτοικοί της έσκισαν τις μακεδονικές τους ταυτότητες και ξανάγιναν Βούλγα-ροι
Κι εμείς κινδυνέψαμε τότε. Αν οι κομμουνιστές είχαν πάρει την εξουσία στην Ελλάδα κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 ή τον εμφύλιο του 1946 – 49 και ο Τίτο δεν είχε εκδιωχθεί από τον Ανατολικό Συνασπισμό,η ελληνική Μακεδονία θα γινόταν τμήμα της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας. Και τα δικά μας σύνορα θα κατέβαιναν στον Όλυμπο. Γλυτώσαμε αυτή τη συμφορά. Αλλά μας κληροδότησε το μπελά των Μακεδόνων των Σκοπίων,από τους οποίους πολλά τραβήξαμε κι εξακολουθούμε να τραβάμε. Γύριζαν τον κόσμο και κυρίως τον Καναδά και την Αυστραλία και μας έκαναν ρεζίλι με τον αλυτρωτι-σμό των Μακεδόνων αδελφών τους που καταπιέζονταν στην ελληνική Μακεδονία. Κι εμείς δεν μπορούσαμε ν΄αφήνουμε τις δουλειές μας και να τρέχουμε να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν παντού όπου μπορούσαν. Έκαναν σαν παιδιά που κάποιος είχε βάλει στα χέρια τους ένα διαβολικό παιχνίδι και το έπαιζαν με πολλή φασαρία. Δεν πέρα- σε φαίνεται ποτέ από το μυαλό τους η σκέψη ότι συνέχιζαν απλώς μια χρεωκοπημέ- λοβιτούρα του Τίτο. Και φαίνεται ότι δεν θα γλυτώσουμε απ΄αυτούς τους μικρόμυαλους Γιατί το πρόβλημα δεν υπάρχει αντικειμενικά,οπότε και θα μπορούσε ν΄αντιμετωπισθεί. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό τους. Είναι ψυχοπαθολογικό,όπως η θρησκοληψία. Γι αυτό και δεν χρειάζεται διπλωμάτες. Ψυχίατρους χρειάζεται. Και είναι κρίμα που δεν υπάρχει πλάϊ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κι ένα Διεθνές Τρελλάδικο. Από ένα τέτοιο έπρεπε να περάσουν και οι παλαβοί του Ναζισμού και όχι από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργη σα να ήταν καλά στα μυαλά τους. Αυτό που φέρνει απελπισία στην περίπτωση των Σκοπιανών είναι ότι το πρόβλημά τους αφέθηκε και έγινε υπαρξιακό. Εδωσε νόημα στην ύπαρξή τους ο μύθος με τον οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν επί δεκαετίες,χωρίς κανέναν αντίλογο. Άντε τώρα να τους βγάλεις από το μυαλό ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου και έχουν το ιερό χρέος να ελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τους καλούς Χριστιανούς να δεχτούν ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Θεού και δεν αναστήθηκε. Μόνο μια άλλη ιδεο- ληψία πιο ελκυστική μπορεί να
διαλύσει μια ιδεοληψία που μας δυναστεύει. Eκτός κι αν έχουμε μυαλό που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά το είδος αυτό ανήκει στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία.
---------------------------------------
Έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο για το μακεδονικό. Δεν τυπώθηκε για λόγους αστείους μάλλον. Λόγους ελληνικούς δηλαδή. Επειδή όμως μου πήρε πολύ κόπο, είπα να το βάλω στην ιστοσελίδα μου, μήπως θελήσει κανείς να το διαβάσει.
Ε Ν Α Ε Θ Ν Ο Σ Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α
Πως γεννήθηκε το μακεδονικό
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Η διένεξη Αθηνών-Σκοπίων γύρω από το μακεδονικό, βρίσκεται σήμερα (Μάρτιο του 1993) σε πλήρη εξέλιξη. Η ουσία του είναι ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας,που δημιουργήθηκε το 1945 ως ένα από τα 6 ομόσπονδα κράτη που αποτέλεσαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή ως εκπρόσωπος ενός ανύπαρκτου ως τότε έθνους και ως κέντρο ενός εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Ισχυρίστηκε και επιμένει μέχρι σήμερα ότι είναι το μόνο ελεύθερο τμήμα του «μακεδονικού έ- θνους», που μοιράστηκε από παλιά, ανάμεσα στην Ελλάδα,τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Και ότι ιστορική αποστολή του είναι να τα απελευθερώσει και να τα ενώσει εδαφικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η Ελλάδα,κατά τους ίδιους ισχυρισμούς, όχι μόνο καταπιέζει το «μακεδονικό έθνος» που ζει στο έδαφός της,αλλ΄αρνείται ακόμα και την ύπαρξή του. Το λιγότερο,λοιπόν,που της ζητούν οι Σκοπιανοί, είναι να αναγνωρίσει,τουλάχιστον,ότι υπάρχει μακεδονική εθνική μειονότητα στο έδαφός της και να σεβαστεί τα δικαιώματά της,κατά τα διεθνώς ισχύοντα. Η Ελλάδα δεν αρνείται ότι υπάρχει Μακεδονία. Ούτε ότι υπάρχουν Μακεδόνες. Η Μακεδονία όμως είναι γεωγραφικός όρος. Όχι εθνικός. Και Μακεδόνες είναι αυτοί που κατάγονται από τη Μακεδονία,όπως ακριβώς Ηπειρώτες είνα αυτοί που κατάγονται από την Ήπειρο,Κρήτες είναι αυτοί που κατάγονται από την Κρήτη,Πελοπονήσιοι αυτοί που κατάγονται από την Πελοπόνησο κ.ο.κ. Όλοι όμως αυτοί είναι Έλληνες. Δεν ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Κατοικούν σε διάφορετικές περιοχές που έχουν τις ονομασίες τους. Δεν υπάρχει στα Βαλκανια έθνος μακεδονικό. Υπάρχουν μόνο τα γνωστά έθνη που εμφανίστηκαν κατά τη διαδρομή των αιώνων. Δεν είναι μόνο εξωπραγματικό και παράλογο. Είναι και γελοίο να δεχτούμε ότι στη διάρκεια όλων αυτών των εθνικών περιπετειών κατα τις οποίες έδωσε το παρών του ακόμη και το μικρό Μαυροβούνιο, ένα πανάρχαιο έθνος το έκρυψαν ή το εμπόδισαν κάποιοι να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ως το 1945 που κατέβηκε στο κεφάλι του Τίτο να το ιδρύσει. Αλλά, πως ανανακάλυψε ο Τίτο αυτό το έθνος που δεν το ήξερε ως τότε κανένας; Γιατί έπρεπε οι Σκοπιανοί ν΄αποκτήσουν ιστορικές ρίζες που τις αγνοούσαν και που δεν τους έννοιαζε καθόλου να τις βρούν; Και γιατί έπρεπε ν’αγωνιστούν με κίνδυνο της ζωής τους ν΄απελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες που καταπιέζονταν στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν καθόλου ελεύθεροι στην κομμουνιστική δικτατορία που τους είχε ανακαλύψει; Η ιστορία παρουσίαζε πολύ ενδιαφέρον. Κι άρχισε κι εκείνος να την ψάχνει.
ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ
Ως τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, η Μακεδονία, ως γεωγραφική έκταση βέβαια, ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα κράτη της Βαλκανικής που είχαν ανακτήσει στο μεταξύ την ανεξαρτησία τους [Ελλάδα-Σερβία] ή αποτελούσαν αυτόνομες ηγεμονίες υπο την επικυριαρχία του Σουλτάνου [Βουλγαρία] την εποφθαλμιούσαν. Δεν ήθελαν όμως όλοι τη διανομή της για τον ίδιο λόγο. Άλλοι ενδιαφέρονταν κυρίως ή μόνον για την εθνική τους ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση δηλαδή ομοεθνών τους από την οθωμανική κυριαρχία. Άλλοι όμως ήθελαν την εδαφική τους επέκταση με σκοπό την έξοδό τους στο Αιγαίο. Στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το ελληνικό στοιχείο υπερίσχυε. Οι Έλληνες,άλλωστε, ήταν ίσως οι πρώτοι και οι μόνοι κάτοικοι της περιοχής πολλούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Και παρά τις πληθυσμιακές μεταβολές που συνελέστηκαν μετά τον 7ο αιώνα μ.χ. στην Οθωμανική Αυτοκρατορία,εξακολούθησαν να είναι η πολυαριθμότερη εθνότητα. Σ΄ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε το 1885 η βουλγαρική Εξαρχία, έλεγε:
«Τα μεγάλα και τα δευτερεύοντα κέντρα είναι εξελληνισμένα κάτω από την επιρροή των Γραικομάνων ή των Ελλήνων. Η ελληνική γλώσσα κατακτά έδαφος. Θα μπορούσαμε άραγε να κερδίσουμε τη Μακεδονία οι Βούλγαροι αν γινόταν σήμερα δημοψήφισμα; Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια περίπτωση,το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας θα έφευγε από τα χέρια μας, διότι οι πλείστοι των κατοίκων,αν και μιλούν την βουλγαρικήν θα δηλώσουν ότι είναι Έλληνες ».
Το πρόβλημα,λοιπόν, για την Ελλάδα ήταν να επεκταθεί εδαφικά μόνο στις περιοχές που κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί και δεινοπαθούσαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Δεν είχε βλέψεις εις βάρος των γειτόνων της. Ούτε και την πίεζε καμμιά ανάγκη ανάγκη να διεκδικεί εδάφη στα οποία δεν υπερτερούσαν πληθυσμιακά οι Έλληνες. Πρόβλημα εξόδου της στη θάλασσα δεν είχε. Καλώς ή κακώς βρισκόταν στο Αιγαίο. Διαφορετικές ήταν οι προθέσεις των Βουλγάρων. Τα μόνα παράλιά τους βρίσκονταν στον Εύξεινο Πόντο. Ήταν έτσι στο έλεος των Τούρκων,που κατείχαν τα Στενά των Δαρδανελίων, για να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα. Γι΄αυτό τους απασχολούσε πιο πολύ απ΄οτιδήποτε άλλο η κατάληψη περιοχών που θα τους έβγαζαν στο Αιγαίο. Διεκδικούσαν, λοιπόν, τη Μακεδονία και τη Θράκη όπου όμως οι Βούλγαροι ήταν πολύ λίγοι για να θεμελιωθούν εδαφικά δικαιώματα.
Ανάλογες ήταν και οι βλέψεις των Σέρβων. Είχαν βέβαια την Αδριατική. Άλλά, γιατί να μη βγουν και στο Αιγαίο; Κακό ήταν; Κάθε άλλο. Όμως δεν ήθελαν να χυμήξουν και ν΄αρπάξουν με τη βία ακτές αιγαιοπελαγίτικες. Έπρεπε να το κάνουν με τρόπο. Όχι τόσο άγαρμπα όσο οι Βούλγαροι. Kι έτσι η τουρκοκρατούμενη Μακεδονία έγινε από τα τέλη του 19ου αιώνα μήλο της έριδος ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία, που αποδύθηκαν σ΄έναν αγώνα να βρεθούν στην πλεονεκτικότερη δυνατή θέση, κατά την απελευθέρωση και τη διανομή της.
Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΞΑΡΧΙΑ
Εκείνη την εποχή η Βουλγαρία έτυχε να διαθέτει μιαν εξαιρετικά ευνοϊκή προϋπόθεση για την προώθηση των σχεδίων της. Η τσαρική Ρωσία,απόν τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης,φαινόταν να έχει βεβαιωθεί ότι η χώρα αυτή ήταν το πιο πρόθυμο και το πιο κατάλληλο έθνος για να τη βοηθήσει να πετύχει τους φιλόδοξους στοχους της εξωτερικής της πολιτικής. Πρωταρχικά έπρεπε να της εξασφαλίσει διέξοδο στο Αιγαίο. Είχε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα μ΄εκείνη. Η μόνη θάλασσα που διέθετε στο Νότο ήταν η Μαύρη Θάλασσα που την έκλειναν τα στενά των Δαρδανελίων. Έπρεπε να βγει στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Και η μόνη χώρα που μπορούσε να της ανοίξει αυτό το δρόμο ήταν ήταν η Βουλγαρία εφόσον φυσικά επεκτεινόταν ως το Αιγαίο. Ήταν, λοιπόν, συνεχείς, επίμονες και άοκνες οι προσπάθειες της Ρωσίας να εξασφαλίσει στη Βουλγαρία τους αναγκαίους όρους για να παίξει το ρόλο που της είχε αναθέσει στα Βαλκάνια. Μια πρώτη μεγάλη επιτυχία της ήταν να εξασφαλίσει το 1870 την ίδρυση μιας αυτόνομης εκκλησιαστικής βουλγαρικής Εξαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. Οι Ρώσοι ήξεραν τη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην αύξηση της επιρροής της ανάμεσα στους πληθυσμούς της περιοχής. Και οι συνθήκες για την εξασφάλιση μιας πιο καλής θέσης στη βουλγαρική Εκκλησία ήταν πολύ ευνοϊκές. To 1866 είχαν ξεσηκωθεί οι Κρήτες εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας. Ο Σουλτάνος είχε εξοργισθεί πολύ από την εξέγερσή τους. Οι Ρώσοι παρώτρυναν τους Βούλγαρους να βοηθήσουν στην καταστολή της επανάστασης. Και πολλοί απ΄αυτούς έκαναν αιτήσεις στην Υψηλή Πύλη να τους δοθούν όπλα και να σταλούν στην Κρήτη να πολεμήσουν κατά των επαναστατών. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Αλλά οι Βούλγαροι κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν πολύ καλές εντυπώσεις στους Τούρκους. Τότε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, Ιγνάτιεφ,έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να πετύχει μια σημαντική εκκλησιαστική μεταρρύθμιση υπέρ των προστατευομένων του. Συνέταξε, μάλιστα, ένα σχέδιο σουλτανικού φιρμανίου και ο Σουλτάνος, για να τιμωρήσει τους Έλληνες, το υπέγραψε. Έτσι,το Μάρτη του 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία που θα υπαγόταν ονομαστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Σύνοδος,πάντως, του Πατριαρχείου τον Αύγουστο του 1872, καταδίκασε τη βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική. Οι Βούλγαροι όμως, αφού είχαν την οθωμανική συγκατάθεση, προχώρησαν απτόητοι στην εφαρμογή του. Το φιρμάνι όριζε ότι για να θεωρηθεί μια επαρχία εξαρχική,δηλαδή βουλγαρική, έπρεπε τα δύο τρίτα των κατοίκων της να ζητήσουν την εκκλησιαστική υπαγωγή τους στην Έξαρχία. Και από τότε,το βουλγαρικό κομιτάτο έκανε έναν από πιο σημαντικούς σκοπούς του, τον εξαναγκασμό των κατοίκων της Μακεδονίας με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, να δηλώσουν ότι είναι εξαρχικοί, για να φανεί ότι είναι μεγάλη η επιρροή της Βουλαρίας στην περιοχή.
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
To 1887 η Ρωσία έκρινε ότι ώρίμασε η στιγμή να καταφύγει σε πιο τολμηρά,δραστικά και αποτελεσματικά μέσα για να προωθήσει την εξωτερική πολιτική της στα Βακάνια. Κατηγόρησε την Τουρκία ότι αρνήθηκε να πάρει μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των Χριστιανών της χερσονήσου και στις 24 Απριλίου εκείνου του έτους,της εκήρυξε τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν για όλους τους Χριστιανούς. Για τους Βούλγαρους ένδιαρόταν και δευτερευόντως για τους Σέρβους. Οι προθέσεις της δεν άργησαν να εκδηλωθούν σαφέστερα όταν τον επόμενο χρόνο κατανίκησε τους Οθωμανούς και τα στρατεύμα- τά της έφτασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι υπέκυψαν και έπειτα από τρεις μήνες διαπργματεύσεων, δέχτηκαν να υπογράψουν την περίφημη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με την οποία εδημιουργείτο η Μεγάλη Βουλγαρία σε βάρος της Ελλάδας στις 3 Μαρτίου του 1878. Η εντολή του Τσάρου προς τον πεσβευτή Ιγνάτιεφ, που υπαγόρευσε τους όρους της συνθήκης ήταν «ούτε σπιθαμή εδάφους στην Ελλάδα». Με τους όρους της συνθήκης αναγνωρίζονταν ως πλήρως ανεξάρτητα κράτη η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμανία και τους παρεχωρούντο και κάποια εδάφη. Η Βουλγαρία όμως έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Σύμφωνα με το άθρο 6 της συνθήκης, εκτός από την περιοχή που κατείχε ως τότε, έπαιρνε τη Βόρεια Θράκη, το μελύτερο μέρος της Μακεδονίας ως τη Θεσσαλονίκη, τη χερσόνησο της Χαλκιδικής και κατέληγε στο Αιγαίο. Κέρδιζε, δηλαδή, περιοχές που δεν εκατοικούντο από Βούλγαρους και δεν της ανήκαν.
Οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς τις δυτικές και τις κεντρικές δυνάμεις. Κανένας όμως δεν τους πήρε σοβαρά. Δεν είχαν,άλλωστε, τη δύναμη να κάνουν σεβαστή τη θέλησή τους. Τα πράγματα άλλαξαν μόνον όταν αντέδρασαν ισχυρά η Αγγλία και η Αυστρουγγαρία. Οι δύο δυνάμεις δεν συμφώνησαν με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και άρχισαν να κινητοποιούνται στρατιωτικά. Η Ρωσία ανησύχησε. Δεν ήθελε να αναμετρηθεί μαζί τους. Και όταν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1878 συνήλθε το Συνέδριο του Βερολίνου, η Ρωσία δεν επέμεινε στις αξιώσεις της. Δέχτηκε να συρρικνωθούν τα σύνορα της Βουλγαρίας και να φτάσουν προς βορράν στο Δούναβη και προς νότον στον Αίμο. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ακυρώθηκε. Ελήφθη όμως μία απόφαση που άνοιξε άλλες ιστορίες. Η Ανατολική Ρωμυλία, όπου υπήρχε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός, ανακηρύχθηκε αυτόνομη περιοχή που θα εδιοικείτο από Χριστιανό διοικητή υπό την τουρκική επικυριαρχία, χωρίς όμως τουρκικό στρατό. Η ελληνική, τουρκική και βουλγαρική γλώσσα χαρακτηρίστηκαν ισότιμες. Αλλά δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι αυτή η κατάσταση μπορούσε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά, η Ανατολική Ρωμυλία αφηνόταν στην τύχη της. Και η Βουλγαρία δεν έχασε την ευκαιρία. Τον Σεπτέμβριο του 1885 επιτέθηκε στην αυτόνομη αυτή περιοχή και την προσάρτησε με τη βία.
Η Ελλάδα εξοργίστηκε. Αντέδρασε. Κήρυξε επιστράτευση. Αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανάγκασαν ν΄αποστρατευθεί και να συμμορφωθεί με τη δημιουργηθείσα κατάσταση. Και τον επόμενο χρόνο,σε μια συνδιάσκεψή τους στο Βουκουρέστι, αναγνώρισαν το βουλγαρικό πραξικόπημα και επιδίκασαν οριστικά την Ανατολική Ρωμυλία στη Βουλγαρία. Αυτή ήταν η αφετηρία μεγάλων διωγμών κατά του ελληνικού στοιχείου. Έπαψε να θεωρείται ισότιμο με το βουλγαρικό και άρχισε ο συστηματικός αφελληνισμός της περιοχής με όλα τα μέσα,θεμιτά ή αθέμιτα.
ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ
Η προπαγάνδα των Σέρβων για την αύξηση της επιρροής τους στις περιοχες της Μακεδονίας που τους ενδιέφεραν, αλλά και σε άλλες που είχαν γι΄αυτούς ζωτική σημασία, άρχισε το 1887. Την ανέλαβε το κομιτάτο «Αγιος Σάββας» που είχε την έδρα του στο Βελιγράδι. Αρχικά, περιορίστηκε στα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αργότερα,όμως, επεκτάθηκε στο Μοναστήρι,στην ίδια τη Θεσσαλονίκη,στις Σέρρες και στη Χαλκιδική.
Η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στο Βελιγράδι. Οι Σέρβοι τη διαβεβαίωσαν ότι ενδιαφέρονται μόνον για τα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αλλά,ο Σέρβος πρωθυπουργός Καρασιβίν δήλωσε το 1889 στη σερβική Βουλή:
«Η μητέρα πατρίδα οφείλει να κάνει αυτή την προπαρασκευή (δηλαδή τον προσηλυτισμό) με την ίδια αποφασιστικότητα, είτε ζουν εκεί μόνο Σέρβοι είτε καθαροί Βούλγαροι είτε Μογγόλοι ή Κινέζοι. Και πρέπει να την κάνει. Γιατί είναι χρέος μας».
Είπε με άλλα λόγια, αρκετά καθαρά, ότι η επέκταση στη Μακεδονία ήταν ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής. Δεν είχε καμμιά σχέση με την εθνολογική σύσταση της περιοχής. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ ότι ενώ μιλάει για Μογγόλους και Κινέζους, δεν λέει λέξη για Μακεδόνες. Δεν είχαν επινοηθεί ακόμη ως χωριστή εθνότητα ή φυλή. Πρέπει, όμως, να αναγνωρισθεί ότι οι Σέρβοι, αντίθετα απ΄ό,τι έκαναν οι Βούλγαροι, απέφυγαν το βίαιο προσηλυτισμό,τους διωγμούς και τις σφαγές. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι έγιναν τέτοια πράμματα. Οι Σέρβοι περιορίστηκαν στο διορισμό σλαβόφωνων ιερέων και διδασκάλων. Και παρώτρυναν απλώς να τελείται η λειτουργία των εκκλησιών στη σερβική. Υπήρξε μάλιστα και μία περίοδος προσέγγισης της Ελλάδας και της Σερβίας, για κοινή αντιμετώπιση των Βουλγάρων όταν η πίεσή τους, μετά το 1896 εναντίον των Σέρβων και των Ελλήνων της Μακεδονίας έγινε εντονώτερα αισθητή. Οι δύο χώρες όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Επενέβη η Ρωσία καί διέκοψε το ειδύλιό τους. Εφόσον στρεφόταν εναντίον της Βουλγαρίας, στρεφόταν και εναντίον αυτής της ίδιας. Και δεν περιορίστηκε μόνο σ΄αυτό. Έπεισε και τη Σερβία για ένα διάστημα να προσεγγίσει τη Βουλγαρία και ν΄αναλάβει μαζί της κοινή προσπάθεια για τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας. Γρήγορα όμως η συμφωνία των δύο χωρών ματαιώθηκε και άρχισε σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσά τους στις περιοχές κυρίως της Δίβρης, των Σκοπίων και των Βελεσσών.
Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Μακεδονικός αγώνας θεωρείται μόνον η ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία που άρχισε το 1904 και κράτησε ως το 1908. Οι Ελληνες δεν είχαν κανένα λόγο και επομένως καμμιά πρόθεση να επιδιώξουν με τη δύναμη των όπλων την προστασία της επιρροής τους στην περιοχή. Οι Βούλγαροι ήταν αυτοί που άρχισαν να καταφεύγουν στη βία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Ήδη, από τα τέλη του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα μετά το 1870 που ιδρύθηκε η εκκλησιαστική τους Εξαρχία, επιδόθηκαν επίμονα στην αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της περιοχής, με ένοπλα ανταρτικά σώματα. Υπήρξε, βέβαια, αντίδραση από τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής. Δημιουργήθηκαν και κάποια ανταρτικά σώματα για ν΄αναχαιτίσουν τη βουλγαρική επιδρομή. Αλλά,στερημένα από την κρατική βοήθεια και τη συμπαράσταση της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Στην Ελλάδα, πάντως έγινε συνείδηση κάποια στιγμή ότι αν η Μακεδονία εγκαταλειπόταν στο έλεος των Βουλγάρων κομιτατζήδων, θα εδημιουργούντο πολύ δυσμενείς συνθήκες για τη χώρα. Και δεν μπορούσε ν΄αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να παραπλανηθούν οι Μεγάλες Δυνάμεις και να κλείσουν τό ζήτημα με τρόπο που να ευνοεί τα βουλγαρικά συμφέροντα. Στην Αθήνα οργανώθηκε μακεδονικό κομιτάτο. Αναχώρησαν μυστικά Έλληνες αξιωματικοί για τη Μακεδονία. Πήγαν εκεί να μελετήσουν επί τόπου την κατάσταση και να προτείνουν τους κατάλληλους τρόπος ενέργειας. Και άρχισε τότε η γενικότερη κινητοποίηση του πληθυσμού. Ένα γεγονός που έδειξε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση και πόσο επιτακτική είχε γίνει η ανάγκη της άμεσης ελληνικής αντίδραση, ήταν η βουλγαρική ψευδοεπανάσταση «Ηλίν Ντεν». Ονο-μάστηκε έτσι γιατί εδηλώθηκε τα ξημερώματα της γιορτής του Προφήτη Ηλία στις 20 Μαρτίου του 1903. Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν οι φωτιές που άναψαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες στις κορυφές των βουνών, όπου χτίζονταν συ-νήθως εκκλησίες του Προφήτη Ηλία. Έγιναν όμως και δυναμιτιστικές ενέργειες ακόμη και μέσα στη Θεσσαλονίκη και πλήγηκαν προξενεία, τράπεζες, εκκλησίες, νοσοκομεία, ακόμη και μαγαζιά και σπίτια.
Η ψευδοεπανάσταση του «Ηλιν Ντεν» δεν είχε καμμιά συνέχεια και συνέπεια. Ήταν μια θεαματική ενέργεια που δεν οδήγησε σε συγκρούσεις με τους Τούρκους κατακτητές. Προφανώς, είχε σκοπό να επηρεαστεί η διεθνής κοινή γνώμη και να μείνει με την εντύπωση ότι η Μακεδονία ήταν βουλγαρική. Φρόντισαν όμως, επιτηδείως, οι Βούλγαροι να θεωρηθούν ένοχοι οι Έλληνες για τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει εναντίον των τελευταίων η μανία των Τούρκων και να γίνουν σκληρά αντίποινα εις βάρος τους. Τα γεγονότα αυτά επιτάχυναν τις προετοιμασίες στην Ελλάδα. Και το φθινόπωρο του 1904 μεταφέρθηκε κρυφά στη Μακεδονία το πρώτο σώμα ανταρτών. Επί κεφαλής του ήταν ο γαμπρός των Δραγούμηδων, μόνιμος αξιωματικός του στρατού Παύλος Μελάς. Ανέλαβε επίσημα τον αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Δεν επρόκειτο όμως να ζήσει πολύ. Προδόθηκε στούς Τούρκους από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και εξοντώθηκε στο χωριό Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Το παράδειγμά του ξύπνησε και κινητοποίσε πολλούς ανθρώπους. Ο Παύλος Μελάς έγινε σύμβολο του ελληνισμού και θρηνήθηκε όσο λίγοι Έλληνες.
Μετά απ΄αυτόν, συνέχισαν άλλοι πολλοί τον αγώνα. Και η παρουσία των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων γινόταν όλο και πιο αισθητή με αποτέλεσμα να αναθαρρούν οι ντόπιοι ελληνικοί πληθυσμοί. Ήταν ενας πραγματικός συναγερμός της εθνικής συνείδησης. Όλοι ξεσηκώθηκαν να πάρουν μέρος στον αγώνα ή να τον βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Γρήγορα ανακτήθηκε το χαμένο έδαφος και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες έχασν κάθε δυνατότητα να επιτύχουν κάτι το ουσιαστικό.
Το θέρος του 1908 ήρθε το τέλος του αγώνα. Κηρύχθηκε τότε η επανάσταση των Νεοτούρκων, οι οποίοι έδωσαν γενική αμνησθίακαι υποσχέθηκαν - υποκριτικότατα, όπως όπως αποδείχθηκε αργότερα - να παραχωρήσουν ισοπολιτεία σε όλους τους κατοίκους της τουρκίας. Όλα τα ανταρτικά σώματα κατέθεσαν τα όπλα. Όλοι οι αγωνιστές, ακόμη και οι οπλαρχηγοί κατέβηκαν στις πόλεις και πήραν μέρος στις πανηγυρικές εκδηλώσεις. Τότε έγινε ολοφάνερο ότι οι Έλληνες είχαν κερδίσει το “παιχνίδι”.
Διανομή δια των όπλων
Τελικά, το ζήτημα της απελευθέρωσης της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας και της διανομής της ανάμεσα στις χώρες που την διεκδικούσαν λύθηκε με τα όπλα. Το 1912 η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο, συμμάχησαν εναντίον της Τουρκίας. Tης κήρυξαν τον πόλεμο και την έδιωξαν όχι μόνο από τη Μακεδονία αλλά και απο τη Δυτική Θράκη και από ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Θράκης, το οποίο όμως αργότερα ανακατέλαβε. Οι τρεις χώρες δεν είχαν αποφασίσει για την περιοχή που θα μοιράζονταν. Είχαν συμφωνήσει ότι η καθεμία θα κρατούσε για τον εαυτό της τα εδάφη που θα κατόρθωνε να αποσπάσει απο την Τουρκία. Όταν όμως η κατάληψη της περιοχής ολοκληρώθηκε και η Τουρκία απωθήθηκε πέρα απο τον Έβρο, η ουλγαρία παρασπόνδησε.
Είχε ουσιαστικά πραγματοποιήσει το ονειρό της να βγει στο Αιγαίο. Είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και της Θράκης και είχε φτάσει μόλις 14 χιλιόμετρα απο τη Θεσσαλονίκη. Όμως δεν θεώρησε αρκετά τα εδαφικά της κέρδη. Άρχισε να αξιώνει απο την Ελλάδα συγκυριρχία των περιοχών που η τελευταία είχε καταλάβει και να προβαίνει σε σοβαρές προκλήσεις ενατίον της Το Μάιο του 1913 η Ελλάδα και η Σερβία συμμάχησανγια ν’αντιμετωπίσουν τη Βουλγαρική απειλή. Δεν είχαν πρόθεση να επιτεθούν εναντίον της Βουλγαρίας. Αντίθετα έκαναν διαβήματα στη Σόφια και προσπάθησαν να την πείσουν να λύσει ειρηνικά τις διαφορές της μαζί τους. Όμως οι Βούλγαροι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Ήταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να νικήσουν τις ελληνικές και τις σερβικές δυνάμεις και να γίνουν κύριοι όλης της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. Αλλά, τα γεγονότα εξελίχθηκαν αντίθετα απο τις προσδοκίες τους.
Οι ελληνικές δυνάμεις έπειτα απο θυελλώδεις επιθέσεις κατανίκησαν τους Βουλγάρους και τους απώθησαν προς βορραν. Δεν τους άφησαν πουθενά να σταματήσουν, να οχυρωθούν και να προβάλουν αντίσταση. Και θα έφταναν σίγουρα στη Σόφια, αν δεν εβράδυνε απελπιστικά η σερβική προέλαση. Πλήρωσαν, βέβαια, πολύ ακριβά τις νίκες τους. Σε 10.000 άνδρες υπολογίσθηκαν οι απώλειές τους. Κατόρθωσαν, όμως, να απομακρύνουν τον κίνδυνο που τους απειλούσε και να κερδίσουν εδάφη που είχαν καταλάβει αρχικά οι Βούλγαροι.
Μιαν ακόμη ευκαιρία νόμισαν οι Βούλγαροι ότι βρήκαν κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Συμμάχησσαν με τις κεντρικές δυνάμεις και ακολουθώντας τους Γερμανούς κατέλαβαν ένα τμήμα της Μακεδονίας και κατέβηκαν στο Αιγαίο. Ατύχησαν όμως και πάλι. Ηττήθηκαν μαζί με τους συμμάχους τους και έχασαν τις περιοχες που είχαν καταλάβει.
Η γέννηση του “μακεδονικού”.
Έφασε όμως η στιγμή να εξετάσουμε πως δημιουργήθηκε το “μακεδονικό”. Πως και γιατί κάποιοι είχαν την ιδέα να κατασκευάσουν το έθνος – φάντασμα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Πριν απο πολλά χρόνια, οι Βούλγαροι και όχι οι Σκοπιανοί, που αγνοούσαν τότε εντελώς το θέμα – επινόησαν το “μακεδονικό έθνος”. Ήδη απο τα τέλη του περασμένου αιώνα, είχαν σχηματίσει την αντίληψη ότι δεν ήταν έξυπνο γι’αυτούς, ούτε αποδοτικό, να παρουσιάζονται απροκάλυπτα ως διεκδικητές της Μακεδονίας. Δεν υπερτερούσαν πληθυσμιακά στην περιοχή και δεν μπορούσαν να προβάλουν νόμιμες ή λογικές έστω διεκδικήσεις. Είχαν διπιστώσει, εξάλλου, ότι οι ντόπιοι δεν τους συμπαθούσαν. Και ήταν σίγουροι ότι όχι μόνο δεν θα τους βοηθούσαν αλλά ούτε καν θα τους ανέχονταν αν διεκδικούσαν τη Μακεδονία για λογαριασμό της Βουλγαρίας. Έπρεπε, λοιπόν, να μεταμφιεσθούν σε κάτι άλλο απ’αυτό που ήταν και να προβάλουν επιδιώξεις απατηλές.
Προσπάθησε, έτσι, το κομιτάτο που είχαν δημιουργήσει, να μη γίνει γνωστό ως βουλγαρικό αλλά ως “μακεδονικό”. Και το κύριο προπαγανδιστικό σύνθημα που έρριξαν ήταν: «Oι Μακεδόνες για τη Μακεδονία». Γι’αυτό και καλούσαν τους ντόπιους να πυκνώσουν τις γραμμές του είτε Βούλγαροι ήσαν, είτε Έλληνες, είτε Σέρβοι, είτε Αλβανοί.
Τότε ακόμη, βέβαια, δεν υπήρχε ούτε ίχνος «Μακεδόνων». Οι Βούλγαροι ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να τους κατασκευάσουν. Κι έτσι, άρχισαν με μία απλοϊκή προπαγάνδα που προσπαθούσε να πείσει τους Μακεδόνες ότι αποτελούσαν χωριστό έθνος και έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι ακόμοι και οι Σλάβοι της περιοχής ήταν απόγονοι του...Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Έπαιρνε, δηλαδή, σιγά-σιγά η κίνηση τη μορφή του αγώνα μιας ανύπαρκτης ως τότε εθνότητας, που ξεφύτρωσε ξαφνικά και άρχισε να προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις. Το καθήκον αυτό ανέλαβε να το διεκπεραιώσει η ΕΜΕΟ. Την ίδρυσε το Κομιτάτο του 1893. Ήταν μια καθαρά βουλγαρική οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Εμφανίσθηκε όμως σαν Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, που θα αγωνιζόταν να απελευθερώσει τη Μακεδονία.
Το σχέδιο της οργάνωσης ήταν να αυτονομηθεί σε πρώτη φάση η περιοχή και στη συνέχεια να την προσαρτήσει πραξικοπιματικά η Βουλγαρία, κατά το προηγούμενο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Εκδηλώθηκαν όμως οξύτατες διαφωνίες στου κόλπους της. Οι πιο βιαστικοί και ανυπόμονοι υποστήριξαν ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί η φάση της αυτονόμησης και να αποβλέψει η οργάνωση στην άμεση προσάρτηση τη Μακεδονίας στη Βουλγαρία.
Στη συνέχεια οι δύο μερίδες δεν κατάφεραν να τα βρούν. Διασπάστηκαν και το 1895 οι οπαδοί της άμεσης προσάρτησης αποχώρησαν και δημιούργησαν την εξωτερική ΜΕΟ. Αλλά, τα πνεύματα δεν ηρέμησαν. Ξέσπασαν και άλλες αντιδικίες που κατέληξαν σε δολοφονίες, όπως του ιδρυτή της ΕΜΕΟ Αλεξαντρώφ, του Πρωτογέρωφ και άλλων στελεχών.
Η κατάσταση εκτραχύνθηκε επικύνδυνα. Αλλά, τελικά, έπειτα από επεμβάσεις που έγιναν επί των άνω, επιτεύχθηκε η επανένωσητων δύο οργανώσεων. Πώς ακριβώς έγινε αυτό, δεν το ξέρουμε. Η όλη δραστηριότητα ήταν αυστηρά συνωμοτική. Γεγονός, πάντως, ήταν ότι η ΕΜΕΟ που βγήκε απο την επανασυγκόληση εξελίχθηκε γρήγορα σε μια πολύ ισχυρή οργάνωση. Πλαισιώθηκε απο Βούλγαρους αξιωματικούς και δημοσίους υπαλλήλους και έγινε κυριολεκτικά, κράτος εν κράτει μέσα στους κόλπους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό, πάντως, που έχει σημασία για μας είναι ότι επιχειρήθηκε η αρπαγή της Μακεδονίας, εν ονόματι της... αυτοδιάθεσής της.
Η υποκρισία αποκαλύπτεται
Έχει λεχθεί ότι η υποκρισία είναι ο φόρος τιμής που καταβάλλει το ψέμα στην αλήθεια. Φαίνεται όμως ότι κι εδώ υπάρχουν... φοροφυ
γάδες. Δεν ήταν και τόσο εύκολο στους Βούλγαρους, ιδιαίτερα τους λιγότερο μυημένους στο πολιτικό παιχνίδι,να υποκρίνονται συνεχώς κάτι άλλο απ’αυτό που ήσαν. Συχνά, οι περιστάσεις τους υποχρέωναν να φανερώνονται. Το Κομιτάτο δεν περιοριζόταν στην πειθώ. Προχωρούσε σε βιαιότητες, πιέσεις, εκβιασμούς ακόμη και σε φόνους. Και όταν εδημιουργούντο οξύτητες, αντιδικίες και συγκρούσεις ήταν εύκολο στον καθένα να διακρίνει τις εθνικές ταυτότητες.
Αλλά, στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, η πολιτική απάτη ξεσκεπάστηκε εντελώς. Αφού η διανομή θα γινόταν πια μόνο με τα όπλα, δεν είχαν κανέναν λόγο οι Βούλγαροι να παίζουν θέατρο. Οι “Μακεδόνες” δεν τους χρειάζονταν πια. Έγιναν άφαντοι. Άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Το ίδιο φαινόμενο επαναλήφθηκε και κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αφού η λύση θα δινόταν με τα όπλα, το “μακεδονικό” δεν τους χρειαζόταν. Το έβαλαν πάλι στο ράφι. Και ενώ γινόταν πόλεμος και χάλαγε ο κόσμος γύρω τους, οι “Μακεδόνες” εξαφανίστηκαν.
Οι “Μακεδόνες” επανεμφανίζονται.
Μετά τον πόλεμο η αντιδικία πέρασε στη σφαίρα της πολιτικής. Οι Βούλγαροι θεώρησαν πάλι χρήσιμους τους “Μακεδόνες”. Τους έβγαλαν απο το ράφι, τους ξεσκόνισαν και τους τοποθέτησαν ανανεωμένους στο προσκήνιο.
Από το 1919 αρχίζει νέα προπαγανδιστική σταυροφορία για τα δίκαια των “καταπιεζόμενων Μακεδόνων” στη Ελλάδα και τη Σερβία. Για την εξωτερική ΜΕΟ δεν γίνεται πια λόγος. Εμφανίζεται μόνο η εσωτερική ΜΕΟ, αλλά εργάζεται τώρα πιο συστηματικά, πιο μελετημένα. Εγκαταλείπει τις παλιές χοντροκοπιές, όπως λόγου χάρη, τη θεωρία ότι οι Σλάβοι κατάγονται απο τον Μέγα Αλέξανδρο. Τώρα ο πολιτικός μύθος είναι ότι οι Μακεδόνες αποτελούν χωριστή εθνότητα που πρέπει να κερδίσει την εθνική της αυτονομία.
Ακόμη και οι οργανώσεις που δημιουργούνται αποφεύγουν να παρουσιαστούν ως πολιτικές. Οι μακεδνικής καταγωγής Βούλγαροι, που έχουν καταφύγει στη Βουλγαρία αλλά και οι Βούλγαροι της Ελλάδας και της Σερβίας, ενώνονται σε αδελφότητες με το μανδύα των φιλανθρωπικών συλλόγων. Στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά τμήματα της ΕΜΕΟ η οποία επεκτείνει την δραστηριότητά της και στο εξωτερικό για την εξαπάτηση της διεθνούς κοινής γνώμης.
Το νέο καταστατικό της οργάνωσηςόριζε, ανάμεσα σε άλλα, λέει τα εξής:
“Άρθρον 1. Η ΕΜΕΟ σκοπόν έχει την επίτευξη ελευθέρας και ανεξαρτήτου Μακεδονίας, εντός των ορίων των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων και την διαμόρφωσιν αυτής εις αυτοτελή πολιτικήν μονάδα, συμμετέχουσαν ως ισότιμον μέλος της μελλούσης Βαλκανικής Ομοσπονδίας.
Άρθρον 3. Προς επίτευξιν του σκοπού τούτου η ΕΜΕΟ θέτει εις εαυτήν τα κάτωθι προβλήματα:
α. Τον καταρτισμόν Γενικής Επαναστατικής Οργανώεως ήτις θα περιλαμβάνει τας λαικάς μάζας των τριών τμημάτων της Μακεδονίας, της κατανεμηθείσης μεταξύ Σερβίας, Ελλάδος και Βουλγαρίας, ως και σύμπασαν την μακεδονικήν μετανάστευσην, των ευρισκομένων εντός των ορίωντης Μακεδονίας.
Άρθρον 5. Την πραγματοποίησην των σκοπών της η ΕΜΕΟ θα επιδιώξει δια των εξής μέσων:
α. Δια προφορικής και δια του τύπου προπαγάνδας προς αφύπνισην της εθνικής και επαναστατικής συνειδήσεως των μακεδονικών μαζών και προς προπαίδευσην και προπαρασκευήν αυτών εις εθνικήν εξέγερσην. Η προπαγάνδα θα οργανωθεί υπό την μιαν ή την άλλην μορφήν, έννομον ή έκνομον, αναλόγως των πολιτικών συνθηκών υφ’ ας είναι υποχρεωμένη να δράσει η οργάνωσης.
β. Δι’ εξοπλισμού του μακεδονικού πληθυσμού προς επιτυχή διεξαγωγήν της εθνικής εξεγέρσεως”.
Η δραστηριότητα της ΕΜΕΟ συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σχεδόν εντελώς τερματίστηκε το 1938. Αλλ’ αυτό δεν εσήμαινε καθόλου ότι η Ελλάδα γλύτωσε από το “μακεδονικό ζήτημα”. Στο μεταξύ είχαν εμφανισθεί άλλοι στο προσκήνιο της ιστορίας, οι οποίοι άρπαξαν με νέα όρεξη τη σκυτάλη και άρχισαν να προωθούν για λογαριασμό τους το θέμα.
Νέα εποχή
Τον Οκτώβριο του 1917επικράτησε κουμμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσία. Στις διεθνείς σχέσεις φαινόταν να πνέει ένας νέος εντελώς άνεμος. Τα έθνη, τα σύνορα, οι εθνικές διαφορές, οι διαπληκτισμοί, οι συγκρούσεις, ήταν εφευρήματα των αρχουσών τάξεων με τις ανπόφευκτες συνέπειες τους. Έτσι μας βεβαίωσε. Και μας υποσχέθηκε ρητά ότι η εργατική τάξη της Ρωσίας και των άλλων χωρών θα εργαζόταν για έναν κόσμο απο τον οποίο θα ξερριζώνονταν αυτές οι προκαταλήψεις και όλοι οι άνθρωποι θα συνεργάζονταν αδελφικά. Το ευαγγέλιο τους, το “Κουμμουνιστικό Μανιφέστο” βεβαίωνε ξεκάθαρα:
“Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμία περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης. Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, με την ελεθερία του εμπορίου, με την παγκόσμια αγορά, με την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ’αυτήν.
Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο γρήγορα. Η κοινή δράση του, τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες, αποτελεί έναν απο τους πρώτους όρους της απελευθέρωσης”.
Όμως στην πράξη τέτοια πράγματα δεν έγιναν. Ούτε καν άρχισαν να γίνονται στα 73 χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Αντίθετα, η τεράστια επικράτεια που οι “αναμορφωτές” δημιούργησαν, διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, μετά την κατάρρευση του κουμμουνισμού. Και πολλά έθνη από αυτά που την αποτέλεσαν ή αναγκάστηκαν να την αποτελέσουν, ρίχτηκαν το ένα στο άλλο με πρωτοφανή αγριότητα.
Αυτό δείχνει πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο κόσμος που δημιουργήθηκε ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα θεμελιωμένο στη βία και τον καταναγκασμό. Και αντί να εξαλείψει ή να αδυνατίσει έστω τις εθνικές διαφορές και αντιθέσεις, τις έκανε ακόμη οξύτερες και συσσώρευσε πολλή εκρηκτική ύλη στις σχέσεις των εθνών που τον αποτέλεσαν.
Στο προσκήνιο η Κομιντέρν
Στα Βαλκάνια η Σοβιετική Ρωσία ακολούθησε πολιτική, που δεν θα εύρισκε αντίθετους τους Τούρκους. Και το ΚΚ Βουλγαρίας ανέλαβε να πραγματοποιήσει τόσο τα ρωσικά όνειρα όσο και τα σχέδια των Βουλγάρων “αντιδραστικών” και μάλιστα υιοθετώντας και βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τις επεκτατικές τους μεθόδους.
Τώρα όμως, το ΚΚΣΕ και το ΚΚ Βουλγαρίας, μπορούσαν να υπολογίζουν στη βοήθεια και την συμπαράσταση ενός νέου ευνοϊκού για τα σχέδια τους παράγοντα. Ήταν ένα νέο πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1918. Αρχικά πήρε το όνομα Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και προσχώρησε στη 2η Σοσιαλιστική Διεθνή. Δηλαδή, στη Διεθνή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσεως. Έπειτα όμως απο δύο χρόνια εγκατέλειψε τη 2η Διεθνή. Πήρε οριστικό διαζύγιο απο τη Δυτική Σοσιαλδημοκρατία. Και προσχώρησε στην 3η Διεθνή ή Κουμμουνιστική Διεθνή. Κατόπιν άλλαξε και το όνομα και έγινε Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος – Ελληνικό Τμήμα της Κουμμουνιστικής Διεθνούς. Αυτός ήταν ο πλήρης τίτλος του.
Η μεταμόρφωση δεν ήταν εύκολη, ούτε και έγινε ομαλά. Ξέσπασε σοβαρή κρίση στις γραμμές του. Ένα μέρος των στελεχών του δεν ήθελαν την πρόσδεση του κόμματος σ’ένα ξένο διεθνή οργανισμό, που βρισκόταν στα χέρια μιας άλλης χώρας. Προτιμούσαν την ελευθερία και την άνεση της σοσιαλδημοκρατίας, που ταίριαζε πιο πολύ στην ελληνική τους ψυχοσύνθεση. Αλλά το πιο ισχυρό τμήμα του ΣΕΚΕ, που είχε ενθουσιαστεί απο τη νίκη του κουμμουνισμού στη Ρωσία και πίστευε φανατικά στη ανάγκη πρόσδεσης του στο άρμα του, πίεζε το κόμμα να προσχωρήσει στην Κουμμουνιστική Διεθνή.
Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις, καυγάδες, διαπληκτισμοί, αλλά τελικά οι οπαδοί της προσχώρησης κατάφεραν να ρυμουλκήσουν το 1920 το κόμμα στηην Κ.Δ. Δεν επρόκειτο, φυσικά, για μια απλή αλλαγή πολιτικού στρατοπέδου ή για μια απλή αλλαγή ονόματος. Το ΚΚΕ ήταν κάτι εντελώς άλλο απο το ΣΕΚΕ. Και η προσχώρηση στην Κ.Δ. εξαρτιόταν απο την ανεπιφύλακτη αποδοχή 21 όρων, που μετέτρεπαν το κόμμα σε απλό τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικ στρατού με σιδερένια πειθαρχία, που κατευθυνόταν απο το επιτελείο μιας ξένης Δύναμης.
Μερικοί από τους 21 όρους μιλούσαν πολύ εύγλωτα και έδιναν μια σαφή εικόνα του τί περίμενε όσους θα προσχωρούσαν στην Κ.Δ.
12. «Τα κόμματα που ανήκουν στην Κουμμουνιστική Διεθνή πρέπει να οργανώνονται επί τη βάσει της αρχής της δημοκρατικής συγκέντρωσης...Το κουμμουνιστικό κόμμα δε θα μπορέσει να εκπληρώσει το ρόλο του, αν δεν είναι οργανωμένο κατά τον πιο συγκεντρωτικό τρόπο, αν δεν δεχτεί μια σιδερένια πειθαρχία παρόμοια προς τη στρατιωτική πειθαρχία και αν ο κεντρικός οργανισμός του δεν έχει πλατιά δικαιοδοσία. Δεν θα ασκεί μιαν αναμφισβήτητη επιβολή αν δεν έχει την ομόθυμη εμπιστοσύνη των μελών».
14. «Τα κόμματα που θέλουν να ανήκουν στην Κουμμουνιστική διεθνή πρέπει χωρίς καμμιάν επιφύλαξη να υποστηρίζουν τις σοβιετικές δημοκρατίες, στους αγώνες που κάνουν εναντίον της αντεπαναστάσεως. Πρέπει ακούραστα να κηρύσσουν στους εργάτες την άρνηση να μεταφέρουν πολεμοφόδια και στρατεύματα προορισμένα για τους εχθρούς των σοβιετικών δημοκρατιών και να κάνουν προπαγάνδα μόνιμη ή παράνομη μέσα στα στρατεύματα που στέλνονται εναντίον των σοβιετικών δημοκρατιών».
16. «Όλες οι αποφάσεις των συνεδρίων της Κουμμουνιστικής Διεθνούς κθώς και της Εκτελεστικής Επιτροπής είναι υποχρεωτικές για όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κουμμουνιστική Διεθνή...»
Αποδεχόμενο το ΚΚΕ τόσο σοβαρές δεσμεύσεις, έχανε ουσιαστικά κάθε αυτοτέλεια και ανεξαρτησία. Ήταν υποχρεωμένο να ακολουθεί πολιτικές που άλλοι αποφάσιζαν για λογαριασμό του, ακόμη κι αν διαφωνούσε. Ακόμη κι αν του ήταν πολύ δυσάρεστες. Και δεν άργησαν να φανούν οι πικροί καρποί.
Η Βαλκανικά Κουμμουνιστική Ομοσπονδία
Ήδη κατά το συνέδριο της 2ας Διεθνούς το 1907 στη Στουτγάρδη, ρίχτηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας. Το ιδρυτικό της συνέδριο πραγματοποιήθηκε το 1909 στο Βελιγράδι.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα της Βαλκανικής συνέχισαν τη συνεργασία τους στο πλαίσιο της Ομοσπονδίας ως το 1920. Αυτά τα χρόνια συζητήθηκαν πολλά πράγματα αλλά κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να μιλήσει για κάποιο αλύτρωτο “μακεδονικό έθνος”. Ούτε καν υποπτεύονταν την ύπαρξή του.
Πολλοί από τους σοσιαλιστές της εποχής προσχώρησαν στη Κ.Δ. και το 1920 ιδρύθηκε στη Σόφια η Βαλκανική Κουμμουνιστική Ομοσπονδία, η οποία πήρε τη θέση της σοσιαλιστικής και προσχώρησε αμέσως στην Κ.Δ. Τότε ξαφνικά ανακαλύφθηκε ένα νέο “έθνος”, που ως τότε δεν είχαν αντιληφθεί οι σοσιαλιστές.
Ανάμεσα στους σκοπούς της σημαντικότεροι έγιναν η “απελευθέρωση των βαλκανικών εθνοτήτων” και η “αυτοδιάθεση των βαλκανικών λαών”.
Στην Β.Κ.Ο. κυριάρχησε απο τη πρώτη στιγμή το ΚΚ Βουλγαρίας είχε τρεις αντιπροσώπους στην Κεντρική Επιτροπή της Ομοσπονδίας και η Γιουγκοσλαβία και Ρουμανία απο ένα. Η Ελλάδα και η τουρκία δεν είχαν κανένα, επειδή τα κουμμουνιστικά τους κόμματα δεν συγκέντρωναν ακόμη τον αναγκαίο αριθμό μελών, που αποτελούσε το μέτρο για την εκπροσώπηση τους. Μπορούσαν μόνο να αντιπροσωπευθούν στα συνέδια της ΒΚΟ αλλά όχι και στην Κεντρική Επιτροπή της.
Έτσι, το ΚΚ Βουλγαρίας μπόρεσε εύκολα να περάσει την πολιτική του γραμμή, που είχε, εγκριθεί, βέβαια απο τη Μόσχα. Αν η Μόσχα άλλωστε, δεν συμφωνούσε, κανένας δεν θα μπορούσε να θέσει θέμα, που θα την έβρισκε ανίθετη.
Ύποπτη βιασύνη
Κατά τη 4η συνδιάσκεψη της ΒΚΟ στη Σόφια, το 1922, ο γραμματέας του ΚΚ Βουλγαρίας Βασίλη Κολάρωφ, έθεσε αιφνιδιαστικά εκτός ημερησίας διατάξεως, ζήτημα αυτονομήσεως όχι μόνο της Μακεδονίας αλλά και της Θράκης. Οι άλλοι σύνεδροι ξαφνιάστηκαν. Δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα, να τους θέτουν, χωρίς καμμία προειδοπποίηση, μπροστά σ’ένα τέτοιο ζήτημα. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τελικά, ο αντιπροσωπος του ΚΚΕ Γιάννης Πετσόπουλος προτίμησε την προσωρινή λύση της αναβολής, επικαλούμενος τον αιφνιδιαστικό τρόπο με τον οποίο ετέθη το ζήτημα και ζήτησε να παραπεμφθεί στην επόμενη συνδίσκεψη. Μαζί του συμφώνησαν οι εκπροσωποι της Σερβίας και της Ρουμανίας και έγινε δεκτή η αναβολή.
Πολύ αργότερα το 1946, ο ίδιος στο βιβλίο του «Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου απο το ΚΚΕ” εξομολογήθηκε:
«Στην ολομέλεια της Κ.Ε. της Βαλκανικής Ομοσπονδίας στη Σόφια, το Μάη του 1922 (λάθος έκανε, Ιούνιος ήταν) τέθηκε το ζήτημα της αυτονομίας της Μακεδονίας και της Θράκης, που έθεταν οι Βούλγαροι σύντροφοι απο σκοπιμότητες, που βέβαια γι’αυτούς ήταν σοβαρές. Εξηγούσαν, δηλαδή, ότι τα συνθήματα αυτά, δημιουργώντας ελπίδες για τους Βούλγαρους πρόσφυγες, επανόδου στα μέρη που εγκατέλειψαν, θα τους έφερναν προς το κόμμα και θα εμπόδιζαν να πάνε με τους κομιτατζήδες. Εγώ πιστεύοντας πως το κόμμα μας δε μπορούσε να υψώσει συνθήματα που είχαν ρίξει οι διάφορες βουλγαρικές αστικές κυβερνήσεις, μετά την ήττα της Βουλγαρίας το 1913, χωρίς να κινδυνεύσει να συντριβεί απο το βάρος της κατηγορίας, πως είχε μπει στην υπηρεσία τους και βρίσκοντας πως οι σκοπιμότητες της ύπαρξης του Ελληνικού και Σερβικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ανώτερες απο κείνες που έθεταν οι Βούλγαροι για το δικό τους τότε ισχυρότατο Κόμμα, ζήτησα, σαν εκπρόσωπος του κόμματος, αναβολή, για να φέρω το ζήτημα στην Ολομέλεια της ΚΕ στην Αθήνα, μόλις γυρίσω. (Η δική μου γνώμη την οποία και τους είπα, ήταν τότε, πως για το ζήτημα των μειονοτήτων της Μακεδονίας και Θράκης, θα έπρεπε να βρεθούν άλλες λύσεις, μέσα στο πλαίσιο της Βαλκανικής Ομοσπονδίας και να διατυπωθούν ανάλογα συνθήματα για όλα τα Κουμμουνιστιά Κόμματα της Βαλκανικής). Με την πρωτοβουλία μου συμφώνησαν ο Σέρβος αντιπρόσωπος και ο Ρουμάνος.
Το ζήτημα αναβλήθηκε για την άλλη διάσκεψη του γραφείου της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Εδώ στην Αθήνα, η ΚΕ ομόφωνα ενέκρινε τη στάση μου. Μα λίγο μετά, που έφυγα απο το κόμμα και όταν ήμουνα στη Γερμανία, η καινούργια διοίκηση του κόμματος υιοθέτησε το σύνθημα”.
Ήταν φανερή η προσπάθεια που έκανε ο Πετσόπουλος να υποβαθμίσει το θέμα και να το εμφανίσει σαν απλή συνθηματολογία για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά βέβαια, τόσο μόνο μπορούσε να κάνει, τόσο έκανε. Και βέβαια, έπρεπε να ξέρει ότι η αναβολή που ζήτησε δεν επρόκειτο ν’αλλάξει τίποτε.
Απρόθυμη ενδοτικότητα
Φαίνεται, πάντως, ότι υπήρχε γενικά κάποια απροθυμία από την πλευρά των Ελλήνων κουμμουνιστών, να ανταποκριθούν στις βουλγαρικές επιθυμίες. Και στην επόμενη συνδιάσκεψη της ΒΚΟ που έγινε τον επόμενο χρόνο στη Μόσχα, έδειξαν ότι δεν βιάζονται ιδιαίτερα να αδειάσουν το περιεχόμενο του πικρού ποτηριού που τους πρόσφερε ο Κολάρωφ. Βέβαια, οι Βούλγαροι τώρα ήταν πιο προσεκτικοί. Τήρησαν τους τύπους για να μη δώσουν άλλα προσχήματα στους συνομιλητές τους. Κι έτσι έγινε δεκτή η πρότασή τους που συντάχθηκε απο τον Κολάρωφ και είχε ως εξής:
“Τόσο η Μακεδονία (ελληνική, βουλγαρική, σερβική και αλβανική) όσο και η Θράκη (τουρκική, ελληνική και βουλγαρική) κατοικούνται από πληθυσμό, που ως προς την εθνότητα, δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι, ούτε Αλβανοί, αλλά Μακεδόνες με συνείδηση μακεδονική (μακεδονιτική φυλή) και Θράκες με συνείδηση θρακική (θρακική φυλή). Κατά συνέπεια, οι λαοί αυτοί, εφόσον έχουν ιδιαίτερη εθνική συνείδηση, έχουν απαράγραπτο δικαίωμα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας”.
Όμως, το ΚΚΕ, μόλις γύρισαν οι αντιπροσωποί του απο τη Μόσχα, ζήτησε κάποιες διευκρινίσεις απο την Κ.Δ. για το ζήτημα της αυτονομήσεως της Μακεδονίας. Και το ίδιο έκαναν οι Σέρβοι κουμμουνιστές. Φαίνεται ότι κι αυτοί δεν βιάζονταν καθόλου να πεισθούν. Και η ΚΔ δεχθηκε να επανεξετασθεί το ζήτημα στην 7η συνδιάσκεψη της Β.Κ.Ο.
Η απόφαση της Κ.Δ.
Η Κουμμουνιστική Διεθνής δεν συμμεριζόταν, βέβαια, καθόλου, τους ενδοιασμούς του ΚΚΕ. Ήξερε καλά που πήγαινε και είχε πάρει τις αποφάσεις της. Στο 5ο συνέδριο της, που πργματοποιήθηκε στη Μόσχα απο τις 17 Ιουνίου ως τις 8 Ιουλίου του 1924, όχι μόνον ενέκρινε αλλά και υπερθεμάτισε την απόφαση της 6ης συνδιασκέψεως της ΒΚΟ – για την οποία το ΚΚΕ είχε ζητήσει διευκρινίσεις – και έκανε έτσι υποχρεωτική την εφαρμογή της απο όλα τα ΚΚ της Βαλκανικής.
Αλλά και το ΚΚΕ κατάλαβε στο μεταξύ ότι δεν είχαν πια κανένα νόημα οι παρελκυστικές του δυστροπίες και συμμορφώθηκε με τις ρωσοβουλγαρικές επιθυμίες. Οι αντιπρόσωποί του στο συνέδριο Πουλιόπουλος και Μάξιμος παρέλαβαν τις αποφάσεις του, χωρίς να εκφράσουν κανένα ενδοιασμό και τις μετέφεραν στην Ελλάδα. Το κείμενο δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στο τεύχος 10 της Κουμμουνιστικής Επιθεώρησης. Στο μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο μέρος του, έλεγε:
“1.- To μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδας, προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη ενώνει και το θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχιστεί σε τρία μέρη απο την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία.
2.- Η κατάσταση αυτή κάνει ώστε το Μακεδονικό και το Θρακικό ζήτημα να αποτελούν ένα ενιαίο και σοβαρότατο πρόβλημα, το οποίο η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, πρέπει να αγωνιστεί να το λύσει, με το πνεύμα της αναπτύξεως της προλεταριανής επαναστάσεως στα Βαλκάνια.
Το συνέδριο διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι η 6η Βαλκανική Συνδιάσκεψη έδωσε για το ζήτημα αυτό μια ορθή στο σύνολο λύση, που έχει πρωτεύουσα σημασία.
3.- Το συνέδριο παραδέχεται ότι τα ζητήματα που διατύπωσε η Βαλκανική Ομοσπονδία: “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία”, “ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη” είναι τελείως ορθά και και αληθινά επαναστατικά...”
Έπειτα απο λίγες μέρες τον Ιούλιο του 1924, πραγματοποιήθηκε και η 7η Συνδιάσκεψη της ΒΚΟ. Ενέκρινε την απόφαση της Κ.Δ. και έβγαλε κι αυτή μιαν απόφαση, όμοια ουσιαστικά με την απόφαση της Κ.Δ. Και το ΚΚΕ τη δημοσίευσε κι αυτή στο μηνιαίο θεωρητικό του όργανο Κουμμουνιστική Επιθεώρηση, τεύχος 10, του Οκτωβρίου 1924.
Συμφωνεί ανεπιφύλακτα
Τέλος Νοεμβρίου αρχές Δεκεμβρίου του 1924 συνήλθε το 3ο έκτακτο Συνέδριο του ΚΚΕ στην Αθήνα. Αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα τις αποφάσεις της ΚΔ και της ΒΚΟ για το “Μακεδονικό” και το “Θρακικό” και δημοσίευσε και ένα μανιφέστο του στο οποίο υπερθεμάτιζε:
“Ανεξαρτησία στη Μακεδονία και στη Θράκη”:
“Η ντόπια κεφαλαιοκρατία... καταπιέζει τις εθνικές μειονότητες στη Μακεδονία και στη Θράκη... Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού, κρατώντας με το σίδερο και τη φωτιά τη μακεδονική και θρακική χώρα στην υποταγή της. Δίχως την καταπίεση του μακεδονικού και του θρακικού λαού και των ξένων εθνών, της είναι αδύνατο να δυναμώσει επάνώ μας τον κοινωνικό της ζυγό. Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού και συγχρόνως ο κοινωνικός δυνάστης της εργατικής τάξεως, και των φτωχών αγροτικών και προσφυγικών μαζών. Αν δεν συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας, που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη, δεν μπορούμε να τσακίσουμε τον κοινωνικό ζυγό της ίδιας μπουζουαρζίας που βαρύνει πάνω σε εμάς. Δεν μπορούμε αλλοιώτικα να γλυτώσουμε απο τους κατακτητικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ξεσπούν εις βάρος μας, εν όσω εξακολουθεί η σημερινή κατάσταση του διαμελισμού και της καταπιέσεως της Μακεδονίας και της Θράκης απο τη Βαλκανική και Τουρκική μπουρζουαζία.
Να γιατί αγωνιζόμαστε εναντίον των εξοπλισμών, εναντίον των πολέμων που προετοιμάζει η κεφαλαιοκρατία, εναντίον της εθνικής καταπιέσεως και του βίαιου εκπατρισμού. Να γιατί αγωνιζόμαστε για την ένωση των τριών τμημάτων της Μακεδονίας και Θράκης και για ενιαία και ανεξάρτητη κρατική τους ύπαρξη.
Αθήναι 3 Δεκεμβρίου 1924
Το προεδρείο”
Βέβαια, οι κουμμουνιστές των Βαλκανίων, που πάλευαν, με τόσο πάθος για τα δίκαια φανταστικών εθνοτήτων, είχαν κλείσει ερμητικά τα μάτια τους και τα αυτιά τους στο δράμα του συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Ρωμυλίας, που είχε απογυμνωθεί απο όλα του τα δικαιώματα. Και αντιμετώπιζε πραγματική γενοκτονία. Ούτε λέξη δεν βρήκαν να πουν γι’αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους, αφού μάλιστα ήταν η “αστική” κυβέρνηση της Βουλγαρίας, που τους καταπίεζε. Αλλά, βέβαια, αυτοί άλλα πράγματα είχαν στο μυαλό τους. Δεν τους ενδιέφερε πως θα ανακτούσαν τα δίκαια τους οι λαοί, αλλά πως θα κατέβουν οι Βούλγαροι και οι Ρώσοι στο Αιγαίο.
Επιβάλλεται, πάντως, να σημειώσουμε ότι οι Βούλγαροι κουμμουνιστές σημείωσαν μια σημαντική... πρόοδο σε σύγκριση με τους εθνικιστές συματριώτες τους. Εκτός απο το “μακεδονικό έθνος” ανακάλυψαν και το “Θρακικό έθνος” και ξεσηκώθηκαν λαύροι να το γλυτώσουν απο τα νύχια της ελληνικής μπουρζουαζίας με την ανεπιφύλακτη βοήθεια των Ελλήνων ομοφρόνων τους.
Πολύ αργότερα, κατάλαβαν φαίνεται ότι το είχαν παρατραβήξει με την παραγωγή “εθνοτήτων” και σιωπηρά εγκατέλειψαν τους “Θράκες” στην τύχη τους. Έπαυσαν απλώς να μιλούν γι’αυτούς και περιορίστηκαν στην “απελευθέρωση” των “Μακεδόνων”. Μετά το 1935 οι “καταπιεζόμενοι Θράκες” άρχισαν να λησμονούνται ώσπου ξεχάστηκαν εντελώς.
Οι συνέπειες στο ΚΚΕ
Όπως ήταν επόμενο,οι αποφάσεις της ΚΔ και της ΒΚΟ για την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης, δεν έγιναν εύκολα δεκτές απο το ΚΚΕ. Πολλοί αντέδρασαν, ακόμη και ηγετικά στελέχη του, με αποτέλεσμα να διαγραφούν. Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, ηγέτης του κόμματος που ήταν ένα απο τα θύματα των εκκαθαρίστων, αποκάλυψε σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο “Ριζοσπάστη” στις 25 Φεβρουαρίου του 1927:
“Πράγματι, η Διεθνής εξάσκησε την επιρροή της και πίεσε στο έκτακτο συνέδριο του κόμματος, τον Νοέμβρη 1924, ν’αντικαταστήσει την Κεντρική Κορδάτου με την Κεντρική Πουλιοπούλου. Απο τότε το παν κατέρρευσε σε συντρίμμια. Οι νέοι αρχηγοί, πιπιλίζοντας την καραμέλα της μπολσεβικοποίησης ρίχτηκαν σε τρελλές επιχειρήσεις. Αντί να ενισχύσουν ολοένα περισσότερο την επιρροή του κόμματος πάνω στην εργατική τάξη, κατέστησαν απεναντίας το κόμμα αντιπαθητικό στην εργατική μάζα. Με τα εξτρεμιστικά τους συνθήματα δώσανε στο κράτος προσχήματα για μερικές διώξεις. Μα το άκρον άωτον του παραλογισμού ήταν το σύνθημα της αυτονομίας της Μακεδονίας. Χωρίς να υπάρχει το ελάχιστο εθνικιστικό κίνημα στην ελληνική Μακεδονία γιατί απο πολύ καιρό η ελληνική μπουρζουαγία είχε διώξει τους σλαβικούς πληθυσμούς και είχε κατοικήσει με πρόσφυγες Έλληνες την ελληνική Μακεδονία. Το ΚΚ δημιούργησε μετά ταύτα αυτό το ζήτημα. Η πολιτική αυτή έδωσε στο κόμμα το τελειωτικό κτύπημα. Διαλύθηκε όχι μόνο γιατί νικήθηκε απο το κράτος, μα και γιατί αποδοκιμάστικε απο τους εργάτες, γιατί ο κουμμουνισμός στην Ελλάδα παρουσιάστηκε σαν σύμμαχος του βουλγαρικού σωβινισμού. Για έναν αμερόληπτο κριτή, η πολιτική του ΚΚΕ στο εθνικό ζήτημα ήταν αδέξια, παιδαριώδικη, “αντικομμουνιστική”. Το ΚΚΕ παρασύρθηκε σε συμμαχία με τους Βούλγαρους υπερεθνικιστές, τους κομμιτατζήδες, ενώ ξέχασε να μιλήσει για τα Δωδεκάνησα που ανήκουν στην Ιταλία, αν και το 90% του πληθυσμού τους είναι Έλληνες και για την Κύπρο που ανήκει στην Αγγλία, αν και ο πληθυσμός της είναι κατά τα 85% ελληνικός. Δυστυχώς η Διεθνής άφησε τη Βαλκανική Ομοσπονδία να παρασύρει τα Κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων σε τυχοδιωκτισμό και στην οριστική τους διάλυση. Στη Βουλγαρία και στη Σερβία είναι λυσσασμένοι ενάντια στον Κολάρωφ και τον Δημητρώφ, τους κυριότερους υπεύθυνους, στην Ελλάδα ο Πουλιόπουλος και ο Μάξιμος, είναι τώρα μάλλον για οίκτο, γιατί αποδοκιμάστηκαν απο τη Διεθνή “αποστεριόρι” (εκ των υστέρων) και καταδικάστηκαν απο την εργατική τάξη εξ΄αιτίας των ερειπίων που συσσώρευσαν.Το άστρο τους έδυσε πολύ νωρίς, μα ο κουμμουνισμός
Πλήρωσε με μεγάλες θυσίες το καταστρεπτικό τους έργο”.
Αλλά και ο Πουλιόπουλος, που μαζί με τον Μάξιμο μετέφερε απο τη Μόσχα τις αποφάσεις της Κ.Δ. και της ΒΚΟ για το μακεδονικό, αργότερα μετάνιωσε. Και σε άρθρο του που δημοσίευσε στο Ριζοσπάστη στις 5-2-1927, διαπίστωνε ότι: “η πολιτική του ΚΚΕ στο εθνικό ζήτημα, στη Μακεδονία και Θράκη αποδείχτηκε ολοφάνερα απο τα πράγματα εσφαλμένη και έφερε ως ένα σημείο καταστρεπτικό μπορούμε να πούμε αποτέλεσμα για τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου”.
Θεαματική αλλαγή
Το σύνθημα της αυτονόμησης της Μακεδονίας και της Θράκης διατηρήθηκε 11 περίπου χρόνια. Και τότε ξαφνικά άλλαξε. Αντικαταστάθηκε απο το σύνθημα “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες”.
Δεν γινόταν πια λόγος για εδαφικό αποχωρισμό τους αλλά απλώς για σεβασμό των δικαιωμάτων τους μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους.
Το ΚΚΕ παρουσίασε τη θεαματική αυτή αλλαγή σαν αποτέλεσμα της μεταβολής της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού της Μακεδονίας. Στη σχετική απόφαση του 6ου Συνεδρίου του το Δεκέμβριο του 1935 έλεγε:
“Την αντικατάσταση του παλαιού συνθήματος “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη”, επιβάλλει αυτή η ίδια αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας σε στενή σύνδεση με την αλλαγή των συνθηκών, μέσα στις οποίες αναπτύσσεται σήμερα το επαναστατικό κίνημα γενικά στα Βαλκάνια και ειδικότερα στη χώρα μας, με βασικό καθήκον την αντιφασιστική και αντιπολεμική πάλη”.
Δεν έλεγε βέβαια, την αλήθεια. Η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης της Μακεδονίας είχε γίνει ήδη αμέσως μετά το 1922. Όμως αυτό δεν το εμπόδισε καθόλου να μεταφέρει μηχανικά στην Ελλάδα τα αυτονομιστικά συνθήματα της Μόσχας και να τα διαδίδει χρόνια ολόκληρα.
Η αλήθεια βρισκόταν στην τελευταία κάπως αόριστη παρατήρηση του ότι τώρα το επαναστατικό κίνημα αναπτυσσόταν με “βασικό καθήκον την αντιφασιστική πάλη”. Όντως το 1924, έτσι και τώρα, τις αποφάσεις τις πήρε η Κ.Δ. και το ΚΚΕ υποχρεώθηκε απλώς να τις εφαρμόσει.
Τα ενιαία μέτωπα
Το 1933 επικράτησε ο Ναζισμός στην Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση δεν τον πήρε στην αρχή πολύ σοβαρά. Πίστευε ότι το νέο καθεστώς ήταν θνησιγενές και μέσα σ’ένα χρόνο θα κατέρρε. Τα γεγονότα την διέψευσαν. Άρχισε τελικά να βεβαιώνεται ότι βρισκόταν μπροστά σε έναν κίνδυνο, που γινόταν διαρκώς σοβαρότερος και έπρεπε να αντιμετωπισθεί.
Έκρινε ότι η πιο αποτελεσματική αντίδραση ήταν να ρυμουλκήσει στην κοίτη των δικών της επιδιώξεων μή κομμουνιστικές μάζες, ακόμη και μη κομμουνιστικές οργανώσεις και να δημιουργήσει γύρω της ένα διαρκώς ισχυρότερο τείχος. Αλλά, με τι τρόπο θα κατόρθωνε να πείσει άλλους μη κομμουνιστές, να γίνουν δική της ασπίδα; Με την πολιτική απάτη φυσικά. Κι έτσι, αποφάσισε να εφαρμόσει την τακτική των μετώπων – που την είχε χρησιμοποιήσει κι ο Λένιν κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση – πολύ πιο συστηματική, πιο βελτιωμένη πιο ανοικτή σε σύγκριση με το παρελθόν.
Τα ενιαία μέτωπα βασίζονταν ουσιαστικά στην απόκρυψη και την παραπλάνηση. Οι κομμουνιστές θα πρόβαλλαν, όχι τις δικές τους βέβαια, αλλά προσχηματικές επιδιώξεις, θα χρησιμοποιούσαν συνοδοιπόρους και θα καλούσαν άλλους, ακόμη και αντίπαλους ιδεολογικά, να συνεργασθούν μαζί τους σ’ένα κοινό μέτωπο αντιφασιστικό, αντιπολεμικό, φιλειρηνικό, δημοκρατικό κ.ο.κ.
Τη νέα τακτική εισηγήθηκε στο 7ο συνέδριο της Κ.Δ. - που συνήλθε τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1935 – ο Βούλγαρος κουμμουνιστής Γκεόργκη Δημητρώφ. Και δεν εδίστασε να την χαρακτηρίσει τακτική πολιτικής απάτης, παρομοιάζοντας την με το Δούρειο Ίππο της Τροίας.
“Σύντροφοι – είπε – θυμάστε την παλιά ιστορία για την κατάληψη της Τροίας; Η Τροία ήταν οχυρωμένη με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά στρατεύματα που επιτίθονταν εναντίον της. Και τα επιτιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα, δεν μπορούσαν να νικήσουν ως τότε, που με τη βοήθεια του περίφημου Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν μέσα στους κόλπους του εχθρού.
Εμείς οι επαναστάτες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευόμαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική, απέναντι στο φασιστικό μας εχθρό, που αμύνεται ενάντια στο λαό με το ζωντανό τοίχο των δημίων του.
Εκείνος που δεν καταλαβαίνει την αναγκαιότητα της εφαρμογής μιας τέτοιας τακτικής, όποιος θεωρεί αυτή τη μέθοδο ως “ταπεινωτική”, αυτός μπορεί να είναι ο καλύτερος σύντροφος, αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως είναι φλύαρος και όχι επαναστάτης, αυτός δεν θα μπορέσει να οδηγήσει τις μάζες στην ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας.
Το μαζικό κίνημα του ενιαίου μετώπου, που γεννιέται έξω και μέσα στις οργανώσεις της Γερμανίας, Ιταλίας και άλλων χωρών, όπου ο φασισμός έχει μαζική βάση, ξεκινώντας απο την υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών ανγκών, αλλάζοντας τις μορφές και τα συνθήματα πάλης, ανάλογα με το πλάταιμα και το μεγάλωμα αυτού του αγώνα, θα γίνει το σαράκι που θα συντρίψει το φρούριο τηε φασιστικής δικτατορίας, που σε πολλούς σήμερα φαίνεται απόρθητο”.
Τα κείμενα του 7ου Συνεδρίου του 1935, δημοσιεύθηκαν απο το “Ριζοσπάστη” στις 2 Αυγούστου 1935.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διάφορα παραδείγματα επιτυχούς εφαρμογής της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Αρκεί όμως ένα το, πιο χαρακτηριστικό και γνωστό. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής το ΚΚΕ δεν κατέβηκε στο στίβο της αντίστασης με τον πραγματικό τίτλο του, το κόκκινο χρώμα του και το σφυροδρέπανό του. Αυτά όλα τα έκρυβε επιμελώς. Και χρησιμοποιώντας συνοδοιπόρους ίδρυσε ένα ενιαίο μέτωπο, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) καλώντας όλους, ανεξάρτητα απο πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις, να πυκνώσουν τις γραμμές του. Να παλέψουν ενάντια στον κατακτητή.
Στη πατρίδα έπεσαν χιλιάδες πατριώτες. Και είτε το ήθελαν είτε όχι εργάστηκαν για λογαριασμό του ΚΚΕ.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εξαπάτηση εφαρμοζόταν από τα υψηλότερα κλιμάκια, σαν γενική πολιτική, υποχρεωτική για όλα τα Κ.Κ. και συνεπώς δεν μπορούσαμε να περιμένουμε ειλικρίνεια και σεβασμό προς τα γεγονότα στα εθνικά θέματα. Ήταν αδίστακτοι.
Πάλι στο ράφι
Από τότε η αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης μπήκε στο ράφι. Οι “αλύτρωτοι” μπορούσαν να κάνουν υπομονή. Και την έκαναν πολλά χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθούν, χωρίς να εμφανιστούν πουθενά, χωρίς να επιχειρήσουν την παραμικρή εκδήλωση. Υπήρχαν μόνον και όσο χρειάζονταν στους εφευρέτες τους. Και χάνονταν μ’ένα χτύπημα της μπαγκέττας τους.
Σε όλες τις χώρες έγινε προσπάθεια να παραμερισθούν τα ζητήματα που δυσχέραιναν την προσέγγιση των κομμουνιστών με άλλες πολιτικές και ιδεολογικές κινήσεις για κοινό αγώνα εναντίον του αυξανόμενου ναζιστικού κινδύνου.
Στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για διάφορες συνεργασίες στη βάση και στη κορυφή, όπως ήταν το σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους κομμουνιστές. Και ταυτόχρονα, εφαρμόστηκε η τακτική του ενιαίου μετώπου με άλλες μορφές και προσχήματα. Κι έτσι, για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν, εκτός από τα “αντιφασιστικά” και “αντιπολεμικά” “φιλειρηνικά μέτωπα”, στα οποία πήραν μέρος ακόμη και νέοι της Δεξιάς. Ακόμη και η βασιλόφρονη νεολαία. Αγνοούσαν εντελώς τα πολιτικά τεχνάσματα της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα οποία άλλωστε ακόμη ήταν πολύ νέα. Και το ΚΚΕ κατάφερε να φέρει τους τελευταίους σε σύγκρουση με το... κράτος το οποίο εμφάνισε ως “πολεμοκαπηλικό”.
Όμως η δικτατορία που επιβλήθηκε τον Αύγουστο του 1936, έστειλε τα περισσότερα κομμουνιστικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού τους, καθώς και πολλά μέλη του κόμματος, σε φυλακές ή στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Και η δράση του κόμματος παρέλυσε ως το 1941.
Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο
Η αλλαγή της πολιτικής της Μόσχας, έγινε, φυσικά, για όλα τα ΚΚ. Και φυσικά και το ΚΚ Βουλγαρίας. Διαλύθηκε, αμέσως κατόπιν, η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, της οποίας ο κύριος ρόλος, αν όχι ο μοναδικός, ήταν να προωθήσει τα βουλγαροσοβιετικά σχέδια στη Βαλκανική.
Για τη Σοβιετική Ένωση, η έξοδος στο Αιγαίο έχασε τη σημασία που είχε παλαιότερα. Το ζήτημα πια γι’αυτήν δεν ήταν να επεκταθεί στα Βαλκάνια αλλά να επιβιώσει. Η αντιμετώπιση του ναζιστικού κινδύνου που όλο μεγάλωνε, έγινε το κύριο μέλημά της, γι’αυτό και έστρεψε σ’αυτό το άμεσο ζήτημα όλη της την προσοχή.
Τα επόμενα τρία χρόνια, οι Σοβιετικοί αντιμετωπίζοντας συνεχώς το φάσμα της χιτλερικής απειλής, συνέχισαν μετά μανίας την αντιναζιστική τους προπαγάνδα. Και προσπάθησαν να βοηθήσουν όσο μπορούσαν τους κομμουνιστές στον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην Ισπανία. Όμως το 1939 τα πράγματα άλλαξαν θεαματικά. Ο Χίτλερ έχοντας ετοιμαστεί να αναμετρηθεί με τους Αγγλογάλλους, έκρινε ότι ήταν σκόπιμο να καλύψει πρώτα τα νώτα του. Δεν ήθελε να ανοίξει ταυτόχρονα δύο μέτωπα στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη. Πλησίασε, λοιπόν, τη Σοβιετική Ένωση και κατάφερε, έπειτα απο έντονες διαπραγματεύσεις να υπογραφεί στη Μόσχα στις 23 Αυγούστου του 1939 το περίφημο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο που ήταν ουσιαστικά το εισιτήριο για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Σοβιετικοί δέχθηκαν αυτή την απροσδόκητη συμμαχία με προφανή ανακούφιση. Τα πλεονεκτήματα γι’αυτούς φαίνονταν μεγάλα εκείνη τη περίοδο. Απομάκρυναν πρώτα – πρώτα τον κίνδυνο ενός άμεσου πολέμου με τη Γερμανία. Κέρδιζαν χρόνο να προετοιμαστούν καλύτερα. Και αν μεν νικούσαν οι Αγγλογάλλοι, θα τους άφηναν ήσυχους αλλά αν νικούσαν οι Γερμανοί θα στρέφονταν εναντίον τους κάποια μέρα, όμως θα ήταν πολύ εξασθενημένοι απο τον πόλεμο με τους Αγγλογάλους.
Τα κέρδη των σοβιετικών από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, σε εδαφικά επέκταση, ήταν πολύ σημαντικά. Μοίρασαν με τους Γερμανούς την Πολώνία και κατέλαβαν τα τρία Βαλτικά κράτη. Κατέλαβαν, δηλαδή και υποδούλωσαν τόσους λαούς, οι άνθρωποι που λίγα χρόνια πριν κόπτονταν για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα ενός ανύπαρκτου “έθνους”. Και το παραμέρισαν αμέσως μόλις, άλλα θύματα, τράβηξαν την προσοχή τους.
Η ώρα της αλήθειας
Η Βουλγαρία ενθαρρύνθηκε απο το σοβιετικό παράδειγμα. Την 1η Μαρτίου 1941 συμμάχησε με τον Άξονα. Άνοιξε στους Γερμανούς τα σύνορά της και πρόσφερε όλες τις αναγκαίες διευκολύνσεις για να προωθηθούν στο Νότο και να επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας.
Ο λόγος που συμμάχησε ήταν παρόμοιος με τον λόγο για τον οποίο συμμάχησε με τις κεντρικές Δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χίτλερ της υποσχέθηκε την ικανιποίηση όλων των βλέψεών της και κυρίως την κατάληψη της Μακεδονίας και την εξοδό της στο Αιγαίο.
Όταν στις 6 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν εναντίον της Ελλάδας και στη συνέχεια εισέβαλαν στο εδαφός της, οι Βούλγαρι τους ακολούθησαν και εγκαταστάθηκαν σαν στρατός κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη.
Η Γιουγκοσλαβία είχε επίσης προσχωρήσει στον Άξονα, τον ίδιο καιρό με την Βουλγαρία και οι Γερμανοί της υποσχέθηκαν τη Θεσσαλονίκη και την ενδοχώρα της. Έγινε όμως ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Η φιλοναζιστική της κυβέρνηση ανατράπηκε και η συμφωνία με τους Γερμανούς ακυρώθηκε. Στις 6 Απριλίου ο Χίτλερ της επιτέθηκε και την κατέλαβε μέσα σε λίγες μέρες. Η δική της κατάρρευση έγινε και η αιτία να παραδοθούν και οι Έλληνες οι οποίοι μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Τα οχυρά είχαν αντέξει. Δεν είχαν καταληφθεί.
Για να την τιμωρήσουν οι Γερμανοί παρέδωσαν και τη Γιουγκοσλβική Μακεδονία στους Βουλγάρους και έτσι βουλγαρικά στρατεύματα εγκαταστάθηκαν και στα Σκόπια.
Έφτασε, δηλαδή, κάποια στιγμή που η Βουλγαρία είχε στα χέρια της και τα τρία τμήματα της Μακεδονίας. Δηλαδή, κατά τη σλαβική ορολογία, τη Μακεδονία του Πιρίν, τη σερβική Μακεδονία του Βαρδάρη και την ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου. Έφτασε όμως και η στιγμή της αλήθειας. Όλοι τώρα θα μπορούσαν να διαπιστώσουν πόσο ειλικρινής ήταν η Βουλγαρία όταν, χρόνια ολόκληρα, επροσποιείτο ότι δεν την ενδιέφερε η δική της εδαφική επέκταση, αλλά η απελευθέρωση και η εδαφική αποκατάσταση του “μακεδονικού έθνους”, που είχε μοιραστεί ανάμεσα στις τρεις βαλκανικές χώρες.
Σ’αυτό το σκοπό – ας μη ξεχνάμε – είχε αφιερώσει όλες τις δυνάμεις της. Το ίδιο κομμουνιστικό κόμμα της είχε υιοθετήσει τα αλυτρωτικά συνθήματα των Βουλγαρικών κυβερνήσεων και είχε προσθέσει στο “μακεδονικό έθνος” και κάποιο, επισης ανύπαρκτο “θρακικό έθνος”. Και εξαπολύσει ολόκληρη προπαγανδιστική σταυροφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και την Αυστραλία.
Θα περίμενε, λοιπόν, τώρα ο καθένας, να πανηγυρίσουν οι Βούλγαροι την απελευθέρωση του “μακεδονικού έθνους” και να κάνουν κάτι, το παραμικρό έστω, που θα έδειχνε, ότι όλος αυτός ο διεθνής θόρυβος είχε κάποια πραγματική βάση. Όμως, δεν έκαναν τίποτα. Τους “Μακεδόνες” τους είχαν ξεχάσει εντελώς. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν γι’αυτούς ή για τα εθνικά τους δίκαια.
Και τι έκαναν; Εργάστηκαν αποκλειστικά για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Εκδήλωσαν έναν άγριο σωβινισμό. Και πιστεύοντας ότι θα είναι οι παντοτινοί κυρίαρχοι της Μακεδονίας, επιδόθηκαν αμέσως στον βίαιο εκβουλγαρισμό της. Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσε να γραφεί μόνο για την εξιστόρηση των θηριωδιών τους στις κατεχόμενες περιοχές, κατά την διάρκεια των τρισήμιση χρόνων που έμειναν εκεί. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στα τέλη του 1941 μόνο στη Δράμα εκτέλεσαν 1500 Μακεδόνες Έλληνες και στην κεντρική πλατεία της πόλεως οι Βούλγαροι έπαιξαν ποδόσφαιρο κλωτσώντας τα κεφάλια των εκτελεσμένων, υπό τους καγχασμούς του συνταγματάρχη Μιχαήλωφ και του Βούλγαρου Δήμαρχου Πατσιβόρωφ.
Σύμφωνα με βρετανικές πηγές, η βουλγαροποίηση της ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης πραγματοποιήθηκε με τη σφαγή 60.000 Ελλήνων και τον εκπατρισμό 350.000.
Αν αυτή η γενοκτονία εξυπηρετούσε κάποιο “μακεδονικό έθνος” μας το λέει ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα της βουλγαρικής εφημερίδας “Ζορά” τις 3-9-1942:
“Οι Έλληνες εκδιώχθηκαν τώρα απ’αυτές τις βουλγαρικές περιοχές και οι αδελφοί μας της Θράκης επανέρχονται μαζικά στις εστίες τους. Διά μέσου του επικισμού των περιοχών αυτών με Βουλγάρους, που εφαρμόζεται σε μεγάλη κλίμακα, με τη βουλγαροποίηση της Δυτικής Θράκης, τα εδάφη της Νοτίου Βουλγαρίας εποικίζονται για τέταρτη φορά”.
Η Θράκη λοιπόν βαπτίστηκε Νότια Βουλγαρία και ο ελληνικός πληθυσμός της, άρχισε να αντικαθιστάται μαζικά με βουλγαρικό. Εκεί κατέληξε το ενδιαφέρον της Βουλγαρίας για τη δημιουργία ενός “μακεδονικού έθνους”. Η προειδοποίηση για μας σήμερα είναι σαφής.
Το “μακεδονικό” μπούμεραγκ
Όμως, η ιστορία παίζει κάποτε πολύ άσκημα παιχνίδια σε εκείνους που την προεξοφλούν. Τα γεγονότα έπαψαν κάποια στιγμή να εξελίσσονται σύμφωνα με τις προσδοκίες της Σόφιας.
Τον Ιούνιο του 1941 η ναζιστική Γερμανία στράφηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Θεωρούσε τη νίκη της εύκολη και γρήγορη. Και σημείωσε, πραγματικά μερικές θεαματικές επιτυχίες τον πρώτο καιρό. Επρόκειτο όμως για επιτυχίες πολύ καθυστερημένες και όχι αποφασιστικές.
Η Ελλάδα είχε καθηλώσει απροσδόκητα το Χίτλερ στα Βαλκάνια. Και η καθυστέρηση εκείνη αποδείχθηκε μοιραία για τα μελλοντικά του σχέδια. Οι Σοβιετικοί το αναγνώρισαν. Οι ίδιοι εκείνοι, που λίγα χρόνια πριν αγωνίζονταν για να τν ακρωτηριάσουν εδαφικά, απηύθυναν απο το ραδιοσταθμό της Μόσχας στους Έλληνες, τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό της 27ης Απριλίου 1942:
“Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατό να γίνει αλλιώς γιατί είσαστε Έλληνες. Κερδίσαμε χάρις στη θυσία σας χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε”.
Άλλο τώρα το πως μας το ανταπόδωσαν. Γεγονός πάντως είναι ότι τους Γερμανούς τους πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας και τους κόλλησε στη λάσπη, το χιόνι και την παγωνιά. Στο μεταξύ ατελείωτες νηοπομπές απο τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με τανκς, αυτοκίνητα και άλλα εφόδια έφταναν συνεχώς στη Σοβιετική Ένωση.
Αλλά και ο Στάλιν κατάλαβε κάποια στιγμή ότι οι Ρώσοι δεν θα πολεμούσαν για τον κομμουνισμό. Τον άφησε, λοιπόν, κατά μέρος και, όπως είπε ο Αμάλρικ, “ίππευσε τον ρωσικό εθνικισμό”, που είχε καλυφθεί κάτω απο ένα λεπτό στρώμα κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης. Ονόμασε τον πόλεμο “πατριωτικό” και κάλεσε το λαό να αγωνισθεί, όχι για το σοσιαλισμό, αλλά για την πατρίδα. Τον επόμενο χρόνο διάλυσε τη Κομμουνιστική Διεθνή, που είχε ορκιστεί ότι θα διατηρούσε δια βίου και ανασύστησε το πατριαρχείο της Μόσχας.
Όταν επαναλήφθηκαν οι επιχειρήσεις στο μέτωπο, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει προς την πλευρά της Ρωσίας και των συμμάχων της. Όλα πια έδειχναν ότι η Βουλγαρία επρόκειτο, για μιαν ακόμη φορά να ατυχήσει στις επιλογές της. Όμως οι άνθρωποι επιμένουν σε μια χρεωκοπημένη πολιτική ακόμη κι όταν έχουν αρχίσει όλα γύρω τους να σωριάζονται σε συντρίμμια. Οι Βούλγαροι συνέχισαν απτόητοι τον εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας και της Θράκης. Δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι επρόκειτο για μια παράλογη, απάνθρωπη και μάταια επιχείρηση.
Ενώ όμως η Βουλγαρία πάθαινε καθίζηση και το κομμουνιστικό της κόμμα πέρναγε σε δεύτερη μοίρα, ανέβαινε το άστρο του Τίτο. Ο Σέρβος ηγέτης, άρπαξε την πεταμένη σκυτάλη του “μακεδονικού” και άρχισε να εκμεταλλεύεται τη βουλγαρική εφεύρεση για δικό του λογαρισμό.
Η Βουλγαρία δεν θ’αργούσε πολύ να διαπιστώσει ότι ένα όπλο μπορεί να γίνει μπούμεραγκ.
Η άνοδος του Τίτο
Ο Ιωσήφ Μπρος (ο αργότερα Τίτο) είχε απο πολύ νωρίς μυηθεί στις σοβιετοβουλγαρικές δολοπλοκίες για το “μακεδονικό”. Ήταν ακόμη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Σερβίας, όταν το 1925 ενδιαφέρθηκε για το θέμα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ οι περισσότεροι ομόφρονές του, είχαν αντιδράσει στις προσπάθειες των Βουλγάρων κομμουνιστών και σοβιετικών πατρώνων τους, να δημιουργήσουν ένα τέτοιο ζήτημα, ο Τίτο συμφώνησε με τις αποφάσεις της Β.Κ.Ο.
Ίσως από κείνη την εποχή είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι επρόκειτο για μιαν αποδοτική κομματική επένδυση, που θα μπορούσε να είναι χρήσιμη και στον ίδιο. Αλλά μόνον όταν – ηγέτης πια του κομμουνιστικού κόμματος – κυριάρχησε στο αντιστασιακό κίνημα της χώρας του, είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το θέμα ως ένα στοιχείο της πολιτικής του. Και ήταν φανερό ότι στόχευε πολύ μακριά.
Ο Τίτο ήταν ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος με μεγαλεπήβολα σχέδια. Κατάφερε να εκμηδενίσει κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης και ν’ανοίξει τον δρόμο του προς την εξουσία. Και ήταν φυσικό εκείνη την εποχή των επιτυχιών του, να πιστεύει ότι ο χρόνος εργαζόταν για το πολιτικοϊδεολογικό του κίνημα και ότι η Ιστορία του άνοιγε μεγάλες προοπτικές.
Σαν καλός κομμουνιστής φρόντιζε για τη σταδιακή προώθηση των σκοπών του, χωρίς να αποκαλύπτει το επόμενο βήμα του. Έγινε όμως φανερό, ιδίως μετά την κατάρρευση της Β.Κ.Ο. το φθινόπωρο του 1943, ότι σκόπευε να κυριαρχήσει σ’ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα της Βαλκανικής, να βάλει κάτω απο τον δικό του έλεγχο τα ΚΚ της Βουλγαρίας και της Ελλάδας και να μεγαλώσει εδαφικά τη Γιουγκοσλαβία εις βάρος των δύο χωρών με την κατάλληλη εκμετάλλευση του “μακεδονικού”.
Μια πρώτη προσπάθειά του, πάντως, να δημιουργήσει ένα βαλκανικό αντάρτικο υπό την ηγεσία του, έπεσε στο κενό. Έστειλε μυστικά στην Ελλάδατον υπαρχηγό του Βουκμάνοβιτς Τέμπο, να πείσει τους Έλληνες κομμουνιστές να δημιουργήσουν ένα κοινό στρατηγείο για να κατευθύνουν μαζί την αντίσταση. Όμως το ΚΚΕ και ο ΕΛΛΑΣ αρνήθηκαν. Διέκριναν φαίνεται την ιδιοτέλεια που κρυβόταν στην πρόταση και δεν ήθελαν να καταντήσουν παρατρεχάμενοι του Τίτο.
Δεν μπόρεσαν πάντως, να αρνηθούν την συμμετοχή τους στην οργάνωση ΣΝΟΦ, μολονότι η ιδέα τους δεν τους ήταν και πολύ ευχάριστη. Αλλά, τι ήταν το ΣΝΟΦ;
Το ΣΝΟΦ
Ο Τίτο καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε ξαφνικά και ξεκάρφωτα να “λανσάρει” ένα ολόκληρο καινούργιο έθνος. Έπρεπε όπως – όπως να του φτιάξει κάποια σκαριά. Έπρεπε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κίνηση ξεκινούσε από τα κάτω. Και ποιός ήταν αυτός ο λαός που θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε εθνότητα; Δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι άλλος απο τους σλαβόφωνους ή σκλαβομακεδόνες όπως τους έλεγαν οι κομμουνιστές.
Η ανάμιξη των λαών στην τουρκοκρατούμενη Βαλκανική είχε δημιουργήσει απο παλιά, ανάγκες επικοινωνίας και συναλλαγών. Και οι ανάγκες αυτές, στο μάκρος του χρόνου διαμόρφωσαν ένα φτωχό άγραφο γλωσσικό ιδίωμα, κάτι σαν τα αρβανίτικα που μιλάνε ορισμένοι ακόμα στην Αττική και τη Βοιωτία. Το ιδίωμα αυτό έκλινε κυρίως προς τη βουλγαρική, αλλά κάθε άλλο παρά έδειχνε ότι υπήρχε και κάποιο άλλο έθνος, διαφορετικό απο αυτά που ξέραμε.
Όσοι το μιλούσαν ήταν απλώς Έλληνες, Βούλγαροι ή Σέρβοι. Οι Βούλγαροι σκλαβόφωνοι κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πήγαν στη Βουλγαρία. Στην Ελλάδα έμειναν οι Σλαβόφωνοι που είχαν ελληνική συνείδηση. Κι αυτοί υπολογίσθηκαν σε 80.000.
Αυτό ήταν το ανθρώπινο υλικό που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του “μακεδονικού έθνους”. Δηλαδή, άτομα σλαβικής κυρίως προελεύσεως ή και σλαβόφωνοι Έλληνες στρατολογημένοι από το ΚΚΕ, που υπέστησαν ορισμένη προπαγανδιστική επεξεργασία.Ήταν αστείο, που άτομα σαν κι αυτούς δέχθηκαν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο. Σλαβόφωνοι ζούσαν πάρα πολλά χρόνια, αιώνες ακριβέστερα, στην περιοχή και ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί, ότι ανήκαν σε κάποια άλλη εθνότητα, διαφορετική απο τις υπάρχουσες. Μόνον όταν στρατολογήθηκαν απο τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής άρχισαν ξαφνικά, κατάλληλα δασκαλεμένοι να παρουσιάζονται ως μέλη ενός... αλύτρωτου έθνους.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό έγινε αμέσως μετά την κατάρρευση της Ιταλίας. Πράγματι, στις 3 Σεπτεμβρίου 1943, ιδρύθηκε το ΣΝΟΦ. Τα αρχικά του αποτελέστηκαν απο τέσσερις σλαβικές λέξεις: “Σλάβια νομακεντονσκι Νατσιουνάλεν Οσλομποντίτελεν Φροντ”, που σήμαινε ΕΑΜ των Σλαβομακεδόνων.
Τι δουλειά τώρα μπορούσε να έχει ένα σλαβικό κατασκεύασμα με την αρχαία ελληνική φυλή των Μακεδόνων, που είχαν δημιουργήσει μια κοσμοκρατορία και είχαν διαδόσει σ’όλον τον κόσμο την ελληνική γλώσσα, είναι ένα άλυτο μυστήριο.
Γνωστό, πάντως, είναι ότι μετά την κατάρρευση της Ιταλίας, τα ΚΚ της Βαλκανικής και κυρίως το γιουγκοσλαβικό και το ελληνικό, είδαν ότι μπήκαν στην τελική ευθεία. Έπρεπε, λοιπόν, δραστήρια και χωρίς να πολυδίνουν σημασία στα παλαιότερα προσχήματα, να προετοιμαστούν για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας και τη μονοπώλησή της.
Άνοιξαν τα χαρτιά τους
Στο μυαλό του Τίτο είχε ωριμάσει η ιδέα ότι μπορούσε να προσθέσει στη Γιουγκοσλβία τμήματα της Βουλγαρίας και κυρίως της Ελλάδας, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης και της ενοποίησης των “Μακεδόνων”. Γι’αυτό και φρόντισε να περάσει γρήγορα στον δικό του έλγχο το ΣΝΟΦ, που αρχικά είχε εμφανιστεί σαν κοινό δημιούργημα των ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας.
Ας σημειωθεί στο μεταξύ, πολλοί Βούλγαροι που είχαν βασανίσει τους ελληνικούς πληθυσμούς, της Μακεδονίας, ως στρατός κατοχής,, βλέποντασ τη γερμανική ήττα να πλησιάζει, λιποτάκτησαν και προσχώρησαν στο ΣΝΟΦ. Έγιναν δεκτοί στην οργάνωση, με ενθουσιασμό και χωρίς κανέναν έλγχο. Αλλά μεγάλωσε η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία στον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχαν προσχωρήσει πολλοί Έλληνες πατριώτες, που δεν ήθελαν να δεχτούν ότι ήταν δημιούργημα και εξάρτημα του ΚΚΕ. Ακολούθησαν προστριβές ανάμεσα στην ελληνική ανταρτική οργάνωση και στους περίφημους “Mακεδόνες” του Τίτο, που λίγο έλειψε, δυο φορές τουλάχιστον, να εξελιχθεί σε σοβαρή ένοπλη σύγκρουση. Τελικά, με τη μεσολάβηση των σκοτεινών κομμουνιστικών παρασκηνίων της περιοχής Φλώρινας εμποδίστηκε ο ΕΛΑΣ να εξοντώσει το ΣΝΟΦ, αλλά το υποχρέωσε να εγκαταλείψει το ελληνικό έδαφος και να καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία.
Εκεί, το “μακεδονικό” ανταρτικό σώμα έφτασε τις 3.500 άνδρες και αποτέλεσε την “Πρώτη Ταξιαρχία Κρούσεως της Μακεδονίας του Αιγαίου”. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, η γιουγκοσλαβική κομμουνιστική οργάνως, έγινε αντάρτικο της... ελληνικής Μακεδονίας. Και σε μία μεγάλη τελετή, που έγινε στο Μοναστήρι με την ευκαιρία αυτή στις 18 Νοεμβρίου 1944, ο υπαρχηγός του Τίτο, Βουκμάνοβιτς Τέμπο, είπε μεταξύ άλλων στη “μακεδονική” ταξιαρχία:
“Σεις που είστε εδώ στη Γιουγκοσλαβία, στην ταξιαρχία αυτή είναι τιμή σας να βρίσκεστε κοντά στα αδέρφια σας και όταν θάρθει η ώρα θα κατεβείτε στη Ελλάδα και με τη βοήθεια τη δική μας, θα απελευθερώσετε τη Μακεδονία του Αιγαίου απο τους Έλληνες, για να την ενώσετε με την αδερφή της Μακεδονία του Βαρδάρη”.
Δεν χρειαζόταν πια να τηρούν τα προσχήματα. Μπορούσαν να μιλούν ανοικτά για τα σχεδιά τους. Και μιλούσαν σαν να επρόκειτο για μιαν αυταπόδεικτη αλήθεια.
Γεννιέται η “Μακεδονία”
Για πρώτη φορά κατασκευάστηκε ένα “έθνος” στα γραφεία ενός κομμουνιστικού κράτους. Η πρώτη ανακήρυξη της ίδρυσης της “Ομόσπονδης Λαικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας” – έτσι λεγόταν τότε – έγινε στις 8 Αυγούστου του 1944 στο Μοναστήρι Πολυχροτσίνκυ. Αλλά η επικύρωση της ίδρυσης της πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1945 απο τη “Δεύτερη Εθνοσυνέλευση του Νοτιουσλαβικού Κομμουνιστικού Κράτους”, ως 6ης ανάμεσα στις άλλες Ομόσπονδες Λαϊκές Δημοκρατίες της Νοτιοσλαβίας (αργότερα Γιουγκοσλβίας).
Στους πανηγυρισμούς που έγιναν στα Σκόπια στις 11 Οκτωβρίου 1945, με την ευκαιρία του γεγονότος παρέστη και ο Τίτο, ο οποίος εξήγησε αρκετά καθαρά τη σημασία του:
“Σήμερα – είπε – υπάρχουν Μακεδόνες έξω από τη Μακεδονία. Αυτοί είναι οι αδερφοί μας στη Μακεδονία του Αιγαίου (δηλ. στην ελληνική Μακεδονία). Εμείς πιστεύουμε ότι θα ενωθούν μ’εμάς στην Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία”.
Αλλά, υπήρχαν και θρασύτερες δηλώσεις. Ο Ντιμήτρη Βλάχωφ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ανδρεικέλλων, που είχε διορίσει ο Τίτο στα Σκόπια, είπε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1945:
“Δηλώνουμε απερίφραστα, ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα πάνω στη Μακεδονία του Αιγαίου”.
Δηλαδή, πάνω στην ελληνική Μακεδονία.
Βέβαια, η Νότια Γιουγκοσλαβία, που διάλεξε ο Τίτο για να εγκαταστήσει τη “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, δεν ήταν και τόσο κατάλληλη περιοχή. Όμως, δεν είχε άλλες καλύτερες επιλογές. Αυτή διέθετε, αυτή χρησιμοποίησε.
Ένα μικρό μόνο μέρος του κράτους τωνΣκοπίων 25.774 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βρισκόταν μέσα στα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας. Η Ελλάδα είχε 34.602,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η Βουλγαρία 6.789,2.
Αλλά και ο πληθυσμός του ήταν ένα μωσαϊκό λαών. Το ένα τρίτο του περίπου το αποτελούσαν Αλβανοί και τα υπόλοιπα δύο τρίτα Βούλγαροι, Σέρβοι και Έλληνες. Για “Μακεδόνες” δεν είχε γίνει ποτέ λόγος ως τη στιγμή που ο Τίτο σκέφτηκε να βάλει τη γνωστή βουλγαρική εφεύρεση να λειτουργήσει για λογαριασμό του.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι τα Σκόπια ποτέ δεν ήταν στους αιώνες που προηγήθηκαν, πρωτεύουσα η πόλη έστω κάποιου μακεδονικού έθνους. Ήταν πρωτεύουσα της παλαιάς Σερβίας, όπου το 1246, ο Στέφανος Δουσάν στέφθηκε “αυτοκράτορας των Σέρβων, των Ελλήνων, των Βουλγάρων και των Αλβανών. Ούτε λέξη για “Μακεδόνες”, οι οποίοι, βέβαια, ήταν ανύπαρκτοι ως έθνος. Η “αυτοκρατορία” του Δουσαν δεν είχα καμμιά σχέση με την Μακεδονία”.
Όταν στην εποχή μας πια εμφανίστηκε το βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, δεν έγινε ποτέ λόγος για “Μακεδόνες”. Ούτε εμφανίστηκε πουθενά έθνος ή κίνημα έστω μακεδονικό στη διάρκεια των πολέμων που πήραν μέρος οι έρβοι και οι άλλοι λαοί της βαλκανικής. Και είναι φυσικά αδιανόητο ένα έθνος και μάλιστα έθνος με μεγάλη ιστορία να εξαφανίζεται ακριβώς τις περιόδους που έπρεπε να δώσει το παρόν του όπως το έδωσαν ακόμη και οι Μαυροβούνιοι. Μπορεί σήμερα οι σκοπιανοί προπαγανδιστές να ισχυρίζονται ότι στον έναν ή στον άλλον πόλεμο πήραν μέρος ή και πρωτοστάτησαν οι Μακεδόνες. Αλλά αυτό που συνέβη πραγματικά και που έχει σημασία για κάθε καλόπιστο ερευνητή είναι το γεγονός ότι σε όλους αυτούς τους πολέμους οι Μακεδόνες όχι σαν κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής αλλά σαν έθνος ήταν άγνωστοι. Μήπως πρέπει Να δεχτούμε ότι όλοι στη βαλκανική και στο κόσμο ολόκληρο συνωμότησαν να κρύψουν ένα ολόκληρο έθνος και να αρνηθούν πραγματικότητες και γεγονότα που μόνο οι Σκοπιανοί γνώριζαν...
Η γλώσσα
Ο Τίτο έκρινε ότι ένα έθνος της προκοπής έπρεπε να έχει και τη δική του γλώσσα. Δεν ήταν βέβαια καθόλου απαραίτητο κάτι τέτοιο. Τα έθνη δεν τα κάνουν οι γλώσσες. Όλοι ξέρουν σήμερα και μόνο οι Σκοπιανοί φαίνονται να αγνοούν ότι οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, οι Καναδοί μιλάνε αγγλικά. Είναι όμως πέντε διαφορετικά έθνη. Οι Ελβετοί δεν έχουν μία δική τους γλώσσα που να διφέρει απο τις άλλες Ευρωπαικές γλώσσες. Μιλάνε γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ρουμανικά. Αποτελούν όμως ένα διαφορετικό έθνος. Και καμμία απο τις γειτονικές τους χώρες δεν διανοήθηκε να προβάλλει εδαφικές αξιώσεις σε βάρος τους με επιχειρήματα γλωσσικά. Πολλοί Έλληνες της διασποράς τέλος ξέχασαν μετά τη δεύτερη και Τρίτη γεννιά τα ελληνικά τους. Αισθάνονται όμως και βεβαιώνουν ότι είναι Έλληνες. Ο Τίτο και συνεργάτες του θα μπορούσαν να μην δώσουν υπερβολική προσοχή στη γλώσσα όπως δεν έδωσαν πριν απ’αυούς οι Βούλγαροι. Δυναστεύονταν όμως απο το σύνδρομο της υποκρισίας. Είχαν κατασκευάσει έναν πολιτικό μύθο και προσπαθούσαν να τον πλουτίσουν με όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τον έκαναν πιο πιστευτό. Θεώρησαν τη γλώσσα απαραίτητη και έκριναν ότι το σλαβιμακεδονικό ιιδίωμα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Ήταν άλλωστε το μόνο που διέθεταν και τα κομμουνιστικά κόμματα της εποχής το είχαν χρησιμοποιήσει πριν απ’αυτούς για τον ίδιο λόγο. Το άγραφο αυτό ιδίωμα δεν εμφανίστηκε στη βαλκανική απο τη μία μέρα στην άλλη. Διαμορφώθηκε στη διαδρομή των αιώνων στις περιοχές που ζούσαν ανακατεμένοι Σλάβοι και Έλληνες. Ήταν ένας τρόπος να συνενοηθούν και να διευκολυθούν στις συναλλαγές τους. Όπως απέδειξαν ο καθηγητής Ν. Ανδριώτης και ο εκπαιδευτκός Κ. Τσιούλκας αναλύοντας μια προς μια χιλάδς λέξεις του ιδώματος έχει κατά το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικές ρίζες, αλλά παρεφθαρμένες απο τους Βούλγαρους κυρίως. Δεν έχει πάντως νόημα να ασχοληθούμε με τη μελέτη αυτού του ιδώματος με το οποίο ασχολήθηκαν άλλοι με άριστα αποτελέσματα. Αρκεί να ξέρουμε ότι ο Τίτο είχε ανάγκη απο τη κατασκευή μιας εθνικής γλώσσας. Μάζεψε λοιπόν πολλούς εκαπιδευτικούς και ειδικούς και τους έβαλε να του τη φτάξουν μετατρέποντας το άγραφο ιδίωμα σε γραπτό και εμπλουτίζοντάς το με όσες περισσότερες μπορούσαν σερβικές λέξεις γιατί φαινόταν να παραείναι βουλγαρικό. Βέβαια ένα τέτοιο κατσκεύασμα σλάβικο στη μορφή τουλάχιστον δεν μπορούσε να επηρεάσει όσους είχαν κάποια γνώση του θέματος ή ειδικότερα της έννοιας μιας γλώσσας. Οι Μακεδόνες ζούσαν στην περιοχή πολλούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σλάβοι. Ήταν ελληνικό φύλλο και μιλούσε ελληνικά. Αυτή τη γλώσσα διέδωσε στη κοσμοκρατορία που δημιούργησε. Αυτό ήταν οπωσδήποτε ένας πονοκέφαλος για τους Σκοπιανούς. Ποια σχέση μπορούσε να έχει ένα σλαβικό ιδίωμα με τη γλώσσα των Μακεδόνων; Έπρεπε να μπαλώσουν κάπως τα πράγματα. Βασάνισαν λοιπόν το μυαλό τους και τελικά το βρήκαν! Ο Μαρξισμός ήταν ένα είδος πασπαρτού. Έδινε κλειδιά για όλες τις πόρτες. Διατύπωσαν έτσι μια θεωρία που ταίριαζε με την πάλη των τάξεων. Απλούστατα μας είπαν ελληνικά μιλούσε μόνο η άρχουσα τάξη. Ο λαός μιλούσε άλλη γλώσσα! Ποιά όμως ήταν αυτή; Άγνωστο! Στην πραγματικότητα βέβαια η εφαρμογή του Μαρξισμού στο θέμα δεν ήταν μόνο αυθαίρετη. Ήταν και βλακώδης και ανιστόριτη. Αν ο λαός μιλούσε μια άλλη γλώσσα απο τους αφέντες του έπρεπε οι τελευταίοι να την ξέρουν έστω για να δίνουν τις εντολές τους και ο λαός να τις καταλαβαίνει και να τις εκτελεί. Και εν πάση περιπτώσει εμείς δε θα έπρεπε να έχουμε κάποια ένδειξη την παραμικρή έστω για την ύπαρξή της; τόσοι αιώνες πέρασαν απο τότε. Έγινανα μυριάδες έρευνες και ανασκαφές. Ήρθαν στο φως πολυάριθμες ιστορικές μαρτυρίες, μνημεία, πλάκες, νομίσματα, τάφοι. Ούτε ένα δεν είχε απάνω του γράμματα που να φανέρωναν ότι υπήρχε καποια άλλη γλώσσα. Κάποια γλώσσα του λαού. Όλα ήταν ελληνικά. Αποκλειστικά και μόνο ελληνικά. Αλλά ας μην χάνουμε και την αίσθηση της πραγματικότητας. Οι Σκοπιανοί δεν εργάστηκαν ως επιστήμονες. Εργάστηκαν ως προπαγανδιστές και μάλιστα κομμουνιστές προπαγανδιστές. Δεν τους ενδιέφερε η ιστορική αλήθεια. Τους ενοχλούσε μάλιστα στην έκταση που δεν εξυπηρετούσε τις σκοπιμότητές τους. Μια εξήγηση ήθελαν να δώσουν οι άνθρωποι την καλύτερη που μπορούσαν να σκεφτούν. Και την έδωσαν βασιζόμενοι στη γνωστή πάγια αρχή τους ότι σημασία δεν έχουν οι λίγοι ή ελάχιστοι ενημερωμένοι που γνώριζαν το θέμα και μπορεί να γελάσουν με τις απλοικότητες ή τις ασυναρτησίες που ακούν. Σημασία έχουν οι πολλοί, ο ι απληροφόρητοι και οι ανύποπτοι, οι άκριτοι και εύπιστοι που μπορούν να επηρεαστούν ακόμη και απο το πιο σαθρό επιχείρημα.
Η εκκλησία
Ο Τίτο έκρινε επίσης ότι η Μακεδονία των Σκοπίων εκτός απο το έδαφος και τη γλώσσα είχε ανάγκη και απο μια δική της εκκλησία. Μια εκκλησία ι.χ. δεν της ήταν βέβαια καθόλου αναγκαία. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στις σχέσεις των ορθοδόξων χριστιανών του κράτους των Σκοπίων με το σερβικό πατριαρχείο. Ο άθεος Τίτο και οι επίσης άθεοι κομμουνιστές συνεργάτες του, ενδιφέρθηκαν ξαφνικά για τα εκκλησιαστικά ζητήματα της περιοχής και δημιούργησαν πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε. Έκαναν πολλές προσπάθειες, ώσπου κατάφεραν τελικά να ιδρυθεί αυτοκέφαλη “μακεδονική” εκκλησία, η οποία ούτε απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίστηκε, ούτε απο το Σερβικό Πατριαρχείο ούτε απο άλλη εκκλησία. Η ίδρυσή της ήταν αντικανονική και άχρηστη.
Φυσικά, στο κράτος των Σκοπίων, δεν άλλαξε τίποτα ούτε και ικανοποιήθηκε κάποια ανάγκη που έμενε ακάλυπτη πιο πριν. Αυτό όμως πολύ λίγο ενδιέφερε τους κατασκευαστές του “μακεδονικού”. Το θέμα που τους ενδιέφερε αποκλειστικά ήταν να γίνει πιο αισθητή η εντύπωση ότι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο δημιουργήθηκε. Και όχι τόσο για τον πλυθησμό των Σκοπίων όσο για τη διεθνή κοινή γνώμη και μάλιστα την πιο απληροφόρητη και την πιο ανύποπτη.
Όποιος μελέτησε πιο προσεκτικά και συστηματικά τις μεθόδους και τις τακτικές της κομμουνιστικής προπαγάνδας, πρέπει να κατάλαβε ότι αυτή δεν ήθελε καθόλου την προσεκτική έρευνα. Ήξερε πολύ καλά ότι αυτοί που δεν κατάπιναν εύκολα ό,τι τους σέρβιρε, που δυσπιστούσαν και έβγαιναν να βρούν την αλήθεια, ήταν πολύ πιθανό να ανακαλύψουν κάποιαν απο τις πολλές πολιτικές απάτες της. Κι αυτό που επιδίωκε ήταν να δημιουργεί γενικές και αόριστες εντυπώσεις. Όχι να ενθαρρύνει την ανάμνηση και την έρευνα.
Αν ο Τίτο μπορούσε, χωρίς συνέπειες να εξαφανίσει την εκκλησία και τους παπάδες, θα το έκανε χωρίς δισταγμό. Φάνηκε όμως κάτι διδάχθηκε απο τα λάθη του Στάλιν σ’αυτό τον τομέα. Συμμεριζόταν, προφανώς την αντίληψη – που είχε εκφράσει ένας δυτικός ηγέτης – ότι οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά. Όσο τις χτυπάς τόσο μπήγονται βαθύτερα. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιείς μιαν εκκλησίαν αντί να εξαπολύεις διωγμούς εναντίον της. Έτσι, ο άθεος Τίτο έγινε ιδρυτής μιας νέας εκκλησίας. Κι ενώ αυτό δεν άλλξε τίποτα στο εσωτερικό της χώρας του, καλλιέργησε πλάνες σε πληθυσμούς μακρινών χωρών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και την Αυστραλία, που δρούσαν πράκτορες του, οι άνθρωποι δεν ήξεραν καν που βρίσκεται η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα. Έμαθαν όμως ότι υπήρχε μια εκκλησία της Μακεδονίας. Κι αυτή ήταν η “Μακεδονία” των Σκοπίων, ενώ η Ελλάδα, ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει μια τέτοια διαφήμιση η να ενημερώσει έστω τα υποψήφια θύματα των Σκοπιανών πρακτόρων.
Η συμφωνία του Μπλεντ
Απο την Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσε να αποσπάσει τη “Μακεδονία του Αιγαίου”. Δηλαδή, την ελληνική Μακεδονία. Έπρεπε πρώτα να ξεκαθαριστεί αν η χώρα θα γινόταν κομμουνιστική. Μπορούσε όμως ν’αρπάξει απο τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν, εφόσον η χωρα αυτή είχε γίνει ήδη κομμουνιστική.
Στους Βούλγαρους δεν ήταν καθόλου ευχάριστη μια τέτοια προοπτική. Είχαν κάνει τόσους κόπους για να ενσωματώσουν την ελληνική Μακεδονία και τώρα έβλεπαν ότι κινδύνευαν να χάσουν και τη δική τους. Γι’αυτό και επιβράδυναν όσο μπορούσαν τις συζητήσεις που άρχισαν απο τα τέλη του 1944. όμως, το παιχνίδι ήταν γι’αυτούς χαμένο. Το γόητρο του Τίτο ήταν πολύ ανεβασμένο ενώ η Βουλγαρία ήταν μια ηττημένη χώρα. Τελικά, τους έγιναν κάποιες εδαφικές παραχωρήσεις σε άλλη περιοχή και υπέκυψαν στις γιουγκοσλβικές αξιώσεις.
Μια τελευταία προσπάθεια απελπισίας που έκαναν, ήταν η πρόταση τους να μην ανήκει σε καμμίαν απο τις δύο χώρες, η δημιουργούμενη Μακεδονία του Μπλεντ τον Ιούλιο του 1947. με την ίδια συμφωνία αναγνωρίστηκε ανεπιφύλακτα στη Γιουγκοσλαβία το δικαίωμα να προσαρτήσει και την ελληνική Μακεδονία όταν, φυσικά, οι συνθήκες θα το επέτρεπαν. Όταν δηλαδή, στην Ελλάδα θα επικρατούσε κομμουνιστικό καθεστώς.
Οι Βούλγαροι, ιδίως όσοι κατοικούσαν στη περιοχή του Πιρίν, δεν δέχθηκαν απαθείς τα γεγονότα. Παρά την πίεση του καθεστώτος, ξέσπασαν ταραχές και στις εκδηλώσεις που έγιναν κυριάρχησε το σύνθημα “είμαστε Βούλγαροι, δεν είμαστε Μακεδόνες”. Ακόμη και στη βουλγαρική βουλή – τη βουλή ενός ολόκληρωτικού κράτους – όπου δεν υπήρχε καμμία ελευθερία λόγου, ξεσηκώθηκεν βουλευτές της περιοχής του Πιρίν, αντέδρασαν στη συμφωνία του Μπλεντ και υποστήριξαν μάλιστα ότι ακόμη κι αυτοί που εμφανίζονται στα Σκόπια ως “Μακεδόνες” είναι στη πραγματικότητα Βούλγαροι!
Οι εκδηλώσεις αυτές, φαίνεται, έκαναν τους Γιουγκοσάβους κομμουνιστές να σκεφτούν ότι έπρεπε να προχωρήσουν σταδιακά στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Θα γινόταν πρώτα η σχετική πλύση εγκεφάλου στον πληθυσμό του Πιρίν. Θα ακολουθούσε κατόπιν η οικονομική ένωση τω δύο Μακεδονιών και τελικά θα πραγματοποιείτο η προσάρτηση της βουλγαρικής Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβία.
Μετανάστευσαν έτσι καθοδηγητές και δάσκαλοι απο τα Σκόπια που θα ανελάμβαναν να πείσουν τους κατοίκους του Πιρίν ότι πολύ κακώς επίστευαν ότι είναι Βούλγαροι. Ότι άνηκαν στο “έθνος των Μακεδόνων”. Ότι κατάγονταν απο τον Μέγα Αλέξανδρο. Και ότι τους περίμεναν μέρες δόξας και μεγαλείου. Τους ανάγκασαν να πετάξουν τις βουλγαρικές ταυτότητες και να εκδώσουν νέες που να επιβεβαιώνουν ότι είναι “Μακεδόνες”. Και να βάλουν καλά μέσα στο μυαλό τους τη νέα ιστορική σταδιοδρομία τους.
Όμως δεν ήταν γραφτό οι Βούλγαροι να γίνουν Μακεδόνες. Ούτε και το ήθελαν. Τον επόμενο χρόνο, ο Τίτο ήρθε σε σύγκρουση με τον Στάλιν. Η Κόμινφορμ τον διέγραψε. Και του κήρυξε άγριο πόλεμο, τόσο στη σφαίρα της πολιτικής και της προπαγάνδας όσο και στη σφαίρα των διακρατικών σχέσεων και της οικονομίας.
Ο Τίτο πέρασε πολύ δύσκολες μέρες. Κινδύνευσε με κατάρρευση. Η οικονομία του ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη απο τη σοβιετική. Και μόνο χάρη στη βοήθεια των Δυτικών, οι οποίοι, όπως ήταν επόμενο, έσπευσαν να επωφεληθούν απο τη σύκρουση Γιουγκοσλαβίας – ΕΣΣΔ, μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του. Κι αφού εκατοντάδες χιλιάδες Γιουγκοσλάβοι μετανάστευσαν όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε άλλες υπερπόντιες χώρες για να βρουν δουλειά.
Τα αποκαλυπτήρια
Τότε συνέβησαν γεγονότα τα οποία πρέπει να τα προσέξουμε ιδιαίτερα, γιατί ήταν πολύ διδακτικά. Πολύ εύγλωττα. Ουσιαστιά, επρόκειτο για τα πανηγυρικά αποκαλυπτήρια της πολιτικής απάτης του “μακεδονικού”. Μόλις ξέσπασε η διαμάχη Τίτο-Στάλιν, οι Βούλγαροι άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία. Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων την συμφωνία του Μπλεντ. Έδιωξαν απο την Βουλγαρία του Πιρίν τους Γιουγκοσλάβους πολιτικούς καθδηγητές και δασκάλους που επρόκειτο να διδάξουν στους Βούλγαρους της περιοχής, τον δήθεν ξεχασμένο εθνικό τους πολιτισμό. Και ξανάδωσαν στους συμπατριώτες τις βουλγάρικές τους ταυτότητες. Είναι πολύ χαρατηριστικό το γεγονός ότι δεν έγινε καμμία διαμαρτυρία απο τους κατοίκους του Πιρίν. Οι άνθρωποι ούτε αισθάνονταν ούτε ήθελαν να γίνουν κάτι άλλο απο αυτό που ήταν. Ούτε καν τα δυο τελευταία χρόνια που ήταν πια ελύθερη δεν άνοιξαν το στόμα τους να πουν το παραμικρό. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι βγήκαν οι Βούλγαροι και δήλωσαν χωρίς περιστροφές ότι δεν υπάρχουν Μακεδόνες ως χωριστό έθνος της περιοχής. Στη διαμάχη που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1948 οι Βούλγαροι όχι μόνο αρνήθηκεν το ψευδομακεδονικό κράτος των Σκοπίων, αλλά και πρόβαλαν αξιώσεις εις βάρος του δηλώνοντας ότι ένα μεγάλο μέρος απο του μακεδονοποιηθέντες κατοίκους του είναι Βούλγαροι. Ουσσιαστικά τίναξαν στον αέρα μισού σχεδόν αιώνα προπαγάνδα. Δεν μπορούσε να υπάρξει πιο συγκλονοστική ομολογία της πολιτικής απάτης του μακεδονικού που απτόητοι και θρασύτατοι οι σκοπιανοί συνεργάτες του Τίτο συνέχισαν για λογαριασμό τους. Και είναι κρίμα που το γεγονός πέρασε το 1948 σχεδόν απαρατήρητο. Δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε και μπορούσε να προβληθεί απο τα ελληνικά τουλάχιστον μέσα ενημέρωσης. Άλλα προβλήματα πολύ πιο άμεσα, πολύ πιο δραματικά και πειστικά μας απασχολούσαν τότε. Και έτσι η θεαματική όσο και αποκαλυπτική στροφή των Βουλγάρων δεν τιμήθηκε με την προσοχή που της άξιζε.
Ως το 1948
Το ΚΚΕ είχε μείνει για πολλά χρόνια στη γραμμή που είχε δώσει για το μακεδονικό μετά το 7ο συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς το 1935. Φρόντιζε μάλιστα να μην αναδαυλίζει το ενοχλητικό αυτό ζήτημα. Και όσες φορές προκλήθηκε να πάρει θέση το 1945 και 1946 στο μακεδονικό προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήταν κατηγορηματικά αντίθετο σε κάθε ιδέα απόσπασης από την Ελλάδα των βορείων περιοχών της. Την εποχή εκείνη ετοιμαζόταν να αρχίσει το νέο ένοπλο αγώνα του εναντίον του κράτους και δεν ‘ηθελε να υπάρχουνα αγκάθια στη πολιτική του. Έτσι όταν στις 23 Οκτωβρίου 1945 εξεταζόταν στο δικαστήριο και ρωτήθηκε απο τον συνήγορο των αντιδίκων του:
“Γνωρίζετε ότι το ΚΚΕ ηγωνίσθει άλλωτε για τη αυτονόμηση της Μακεδονίας” ; “το ΚΚ απο το 1931 που εγώ είμαι στην καθοδήγησή του αποκήρυξε το σύνθημα αυτό διακήρυξε και διακηρρύσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας” .
Η δήλωση του εκείνη είναι δημοσιευμένη στον Ριζοσπάστη στις 24-10-1945. Επίσης σε μια ολομέλεια των κομματικών στελεχών Μακεδονίας-Θράκης στις 15 Ιουνίου 1946, δηλαδή, τρεις μήνες μετά την έναρξη του εμφυλίου ξεκαθάρησε:
“Μίλησα με υπεύθυνους εκπροσώπους του ΝΟΦ της δημοκρατικής οργάνωσης που εκπροσωπεί στη χώρα μας τη μακεδονική μειονότητα. Και για ακόμη φορά δηλώνω κατηγορηματικά ότι ζήτημα αυτονομήσεως της Μακεδονίας για μας δεν υπάρχει. Για αυτό αγωνιζόμαστε αρμονικά με τον ΝΟΦ”. Το ΝΟΦ ήταν η μετονιμασία του ΣΝΟΦ που έγινε τον Απρίλιο του 1945 στην Αθήνα. Για λόγους ευνόητους το σλαβομακεδονικό ΕΑΜ έγινε μακεδονικό ΕΑΜ. Ακόμη και τον Δεκέμβρη του 1948 όλοι στο ΚΚΕ πίστευαν ότι ίσχυε η γραμμή που είχε δωθεί το 1935 και ότι τα αυτονομιστικά συνθήματα ανήκαν οριστικά στο παρελθόν. Όμως τότε ακριβώς έγινε ξαφνικά και απροειδοποίητα μια νέα ιλιγγιώδης στροφή στο μακεδονικό από τον ίδιο αρχηγό του κόμματος που είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι τέτοιο ζήτημα γι’αυτούς δεν υπήρχε.
Η Υποτροπή
Τον Οκτώβριο του 1948 στό φύλλο 10 του δημοκρατκού στρατού όργανο των κομμουνιστών ανταρτών δημοσιεύθηκε άρθρο του Παντελή Βαινά που βεβαίωνε:
“Στην Ελλάδα το πολιτικό κόμμα που είδε σωστά τα πράγματα, που ακολούθησε σωστή πολιτική κατά του σοβινισμού ήταν το κομμουνιστικό κόμμα. Τσεκουρώνοντας τη πολιτική της διαίρεσης που ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, διακήρυξε πως κάθε εθνική μειονότητα στην Ελλάδα έχει πλέρια τα δικαιώματα της ισοτιμίας, ισονομίας και ισοπολιτίας. Το γεγονός αυτό όχι μόνο αφυπνίζει την πραγματική εθνική συνείδηση των Σλαβομακεδόνων, όχι μόνο σταματάει την εθνική διαίρεση Ελλήνων-Σλαβομακεδόνων, μα το σοβαρότερο πετυχαίνει την ενότητα. Ο δημοκρατικός στρατός είναι το ένοπλο κομμάτι του δημοκρατικού στρατού που παλεύει για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία. Το ίδιο ο δημοκρατικός στρατός έχει μέσα του το κομμάτι του σλαβομακεδονικού λαού που πρωτοπόρα παλεύει για τα ίδια ιδανικά με τον Έλληνα μαχητη’η του Δ.Σ. με τη πάλη του ο σλαβομακεδονικός λαός έδειξε και στον τελευταίο Έλληνα και στον τελευταίο άνθρωπο του κόσμου ότι όπως ισότιμα πολεμάμε τον Έλληνα έτσι ισότιμα πρέπει να ζήσεις στην Ελλάδα της λαικής δημοκρατίας”.
Ούτε λέξη για ανεξάρτητη χωριστή ύπαρξη. Το άρθρο ήταν εναρμονισμένο με την ισχύουσα απο το 1935 πολιτική γραμμή. Αλλά τότε συνέβη το αναπάντεχο. Στο φύλλο 12 του δημοκρατικού στρατού τον Δεκέμβριο του 1948 δημοσιεύθηκε μια απαντητική επιστολή στο άρθρο του Βαινά. Δεν έφερε υπογραφή αλλά μόνο το γράμμα Κ στο τέλος. Ήταν όμως του ζαχαριάδη ο οποίος για μια ακόμη φορά έπειτα απο τόσα χρόναι γύριζε στη γραμμή της αυτονόμησης με αυτά τα λόγια. “Ο μακεδονικός λαός δεν αγωνίζεται στο ΔΣΕ για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα τη δικιά του εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα που την κατάκτησε με το αίμα του. Ο Μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογλένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια. Στην οικογένεια αυτή που αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη λαϊκή δημοκρατία. Για αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του η ψυχή με όλα τα μέσα το ΔΣΕ τόσο που ξεσηκώνει τον θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειας του”.
Αυτό ήταν το προανάκρουσμα. Η επίστολη ανώνυμη και ανυπόγραφη δεν μπορούσε να έχει το κύρος και τν ισχύ κομματικού ντοκουμέντου. Αλλά τον επόμενο μήνα Ιανουάριο του 1949 συνήλθε στο βουνό η 5η ολομέλεια, η οποία εξέδωσε την περίφημη αυτονιμιστική της απόφασης “στη βόρειο Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα έδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νικης του δημοκρατικού στρατού της Ελλαδας και της λαικής επανάστασης ο μακεδονικός λαός θα βρει τη πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για την απόκτηση.
Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονταν πάντα επικεφαλής στη πάλη του λαού του. Η λαική μας εξουσία για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας αναγνώρισε και έδωσε πραγματική ισοτιμία στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό). Στο καινούριο ένοπλο ξεσήκωμα του λαού μας ο μακεδονικός λαός τα ‘δωσε όλα. Έτσι με το αίμα του κατακτά τα δικαιώματά του για μια λεύτερη ανεξάρτητη ζωή και ανάπτυξη. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης της λαικής επανάστασης στην Ελλάδα, ο μακεδονικός λαός θα κατακτήσει το δικαίωμα στην Ελλάδα να καθορίσει την παραπέρα ανάπτυξη και τη μορφή και το περιεχόμενο της λεύτερης και ανεξάρτητης κρατικής ζωής και υπόστασής του όπως αυτός θέλει, όπως αυτός και μόνο αυτός αποφασίζει”.
Φυσικά όλοι αυτοί ισχυρισμοί ότι τάχα οι σλαβόφωνοι του ΚΚΕ εκπροσωπούσαν κάποιον λαό και ελεύθερα αποφάσιζαν για την τύχη του ήταν αερολογήματα χωρίς καμμία ουσία. Δεν εκπροσωπούσαν κανέναν απολύτως λαό και ποτέ τους δεν πήραν καμμία απόφαση. Ήταν σλαβόφωνοι στρατολογημένοι απο το ΚΚΕ που τους είχε γίνει πλύση εγκεφάλου και είχαν φαντιστεί. Ο φανατισμός είναι μια αθένεια του πνεύματος. Κάθε φορά που τα γεγονότα αντιστρατεύονται την πίστη ενός φανατικού, αυτός δε διστάζει να καταδικάσει τα γεγονότα. Αν καμμια μέρα το ΚΚΕ βεβαίωνε τους σλαβόφωνους ότι ήταν Κινέζοι θα το δέχονταν αβασάνιστα και θα παπαγάλιζαν ότι είναι Κινέζοι.
Οι λόγοι της στροφής
Πολλοί διερωτήθηκαν τι άκανε τον τότε αρχηγό του ΚΚΕ να αντικαταστήσει ξαφνικά το σύνθημα της ισοτιμίας των Σλαβομακεδόνων μέσα στα όρια της Ελλάδας με το σύνθημα της αυτονόμησης. Η απάντηση αναζητήθηκε φυσικά στις συνθήκες εσωτερικές και διεθνείς που επικρατούσαν εκείνη την αποχή. Η Γιουγκοσλαβία είχε έρθει σε ανοικτή ρήξη με την ΕΣΣΔ, είχε αποβληθεί απο τον ανατολικό συνασπισμό είχε στρέψει εναντίον του όλα τα άλλα ΚΚ. Άρχισε να προσεγγίζει τη δύση και ειδικότερα την Ελλάδα. Έκλεισε τα σύνορα της στους αντάρτες του ΚΚΕ και προσπάθησε να το αποσπάσει όσους περισσότερους σλαβόφωνους του ΝΟΦ μπορούσε. Το περίεργο με το ΚΚΕ ήταν ότι παρά την εκλογή που υπήρχε απο τη Μόσχα εβράδυνε περίπου έξι μήνες να επιτεθεί εναντίον του Τίτο. Το πρόβλημα που έκαιγε περισσότερο τους Ελληνες κομμουνιστές ήταν ότι οι στρατιωτική τους δύναμη κινδύνευε να ελαττωθεί, ενώ είχαν μεγάλα ανάγκη να αυξηθεί. Δεν ξέρουμε τι περίμενανα αρχικά απο την πλευρά του Τίτο. Και γι’αυτό απέφευγαν να συγκρουστούν μαζί του. Αλλά τελικά πρέπει να πείστηκαν ότι η Γιουγκσλαβία όχι μόνο τουε εγκατέλειψε, αλλά έγινε και ένας αυξανόμενος κίνδυνος για τ σχέδιά τους. Έτσι ο αρχηγός του ΚΚΕ αποφάσισε να πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις προς τους κομμουνιστές Σλαβόφωνους για να τους συγκρατήσει στις γραμμές του κόμματος να ξεσκεπάσει τα επεκτατικά σχέδια του Τίτο και να υποστηρίξει ότι η Μακεδονία έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί. Αλλά έξω από τα όρια της Γιουγκοσλαβίας. Σε άρθρο του στις 20-10-1949 έγραψε ότι:
“Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πρακτόρων του στην Ελλάδα, ανάγκασε την 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ να αντικαταστήσει το σ΄θνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν αναταποκρινόταν στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος. Σήμερα οι πράκτορες του Τίτο στην Ελλάδα ξεσκεπάστηκαν και συνεχίζεται τώρα το ξεσκαθάρισμα από το μίασμα αυτό και τα υπολείμματά του”.
Ένα στέλεχος του ΚΚΕ ο Μ. Παρτσαλίδης στην 7η ολομέλεια του 1950 επέκρινε τον Ζαχαριάδη για το αυτονομιστικό σύνθημα που έριξε και για την ολιγωρία του απέναντι στον Τίτο. Αναφερόμενος σε μια εμπριστική απόφαση του ΝΟΦ για ανεξάρτητη Μακεδονία κατήγγειλε:
“Είναι γεγονός ότι δόθηκε μια διάψευση, διόρθωση στην εμπρηστική αυτή περικοπή του ΝΟΦ. Αλλά ξέραμε με ποιούς είχαμε να κάνουμε, χρειαζόταν περισσότερο προσοχή και πιο άμεσος έλεγχος. Οι πράκτορες του Τίτο συνέχισαν και μετά τη διάψευση να δουλεύουν τον Μακεδονικό λαό με τα ίδια συνθήματα. Συζητούσαν για τα όρια του μακεδονικολυ κράτους που θα ξεκινούσε απο τον Όλυμπο για την πρωτεύουσα του που θα ήταν η Θεσσαλονίκη. Και εμείς αφήνοντας αναπάντητες τέτοιου είδους ερωτήσεις, ενισχύαμε τη σύγχιση”.
Υπάρχουν πολλά παρόμοια κείμενα, αλλά δεν χρειάζεται να τα μνημονεύσουμε. Αξίζει όμως να παρθέουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Παπαιωάνου με τίτλο η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη που δίνει μια πληρέστερη εξήγηση της τροφής. Όπως είναι γνωστό, ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε το 1956 από αρχηγός του ΚΚΕ και το 1957 διγράφηκε και απο μέλος του κόμματος. Αρχικά εξορίστηκε σε ένα δασικό σολχόζ μακριά απο τη Μόσχα όπου δούλεψε ως ξυλοκόπος. Έπειτα όμως τον έστειλαν για τιμωρία στην Γιακουντία, κοντά στο Βόρρειο Πόλο, όπου έζησε κάτω απο φρικτές συνθήκες. Και τελικά τον εξόρισαν στο Σουργούτ της Σιβηρίας. Στο καταραμμένο Σουργούτ, όπως έλεγε ο ίδιος, όπου πέθανε ή αυτοκτόνησε τον Αύγουστο του 1973 ολομόναχος, εγκαταλελειμένος και εξαθλιωμένος. Εκεί κατά το 1963 τον επισκέφθηκε ο Παπαιωάννου που κράτησε σε μικρές σημειώσεις κρυμμένες στο τακούνι του παπουτσιού του τις οποίες εξέδωσε σαν Διαθήκη του όταν γύρισε στην Ελλάδα. Σε αυτές τις εξομολογήσεις του ο Ζαχαριάδης είπε:
“Στα Σκόπια υπήρχε μια ομάδα Σλαβομακεδόνων στελεχών με τάσεις αυτονομιστικές, σοβινιστικές. Είχαν δημιουργήσει το ΝΟΦ. Το ΝΟΦ ζητούσε ανεξάρτητα νοφικά τμήματα. Επηρέαζαν το σλαβομακεδονικό λαό του Βίτσι και έκαναν μια υπονομευτική αυτονομιστική δουλειά ανάμεσα στο λαό και τους σλαβομακεδόνες αντάρτες. Ήταν δουλειά των Σκοπίων. Τα Σκόπια μας αρνήθηκαν τις εφεδρίες που είχαμε εκεί. Ξέραμε όλοι τη διαλυτική δουλειά που μας έκαναν. Στέλναν και ανθρώπους για κατασκοποία. Οργάνωναν και λιποταξίες απο το ΔΣΕ προς τη Γιουγκοσλαβία. Οι Γιουγκοσλάβοι τους δέχονταν τους λιποτάκτες. Το ΝΟΦ, η καθοδήγηση του ΝΟΦ, στην περιοχή ήταν ένα αναγκαίο κακό. Δεν μπορούσαμε να το απφύγουμε γιατί ήταν πολύ έντονη η αντίδραση των Σκοπίων. Γι’αυτό και η επίβλεψη του ΝΟΦ σαν ένα αρκετά λεπτό σημείο του αγώνα μας εκεί στην αλεύθερη περιοχή, μου είχε ανατεθεί σε μένα. Ξέραμε τη δουλειά όλων των στελεχών του ΝΟΦ. Κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε τι γίνετε. Δεν μπορούσαμε αλλιώς. Το μέτωπο μας, η ελεύθερη περιοχή, βρισκόταν σε μια σλαβομακεδονική περιοχή και εκεί ήταν το πιο στρατηγικό σημείο μαζί με το Γράμμο, κείνη τη περίοδο του 1949. στα τέλη του 1949 το κόμμα με δικιά μου πρωτοβουλία. Άλλαξε προσωρινά τη σωστή θέση της ισοτιμίας με το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Ήταν μια περίοδος που στο χώρο αυτό στις εστίες του λαού αυτού παιζόταν η τύχη της επανάστασης. Ο ΔΣΕ είχε ένα σεβαστό αριθμό σλαβομακεδόνων ανταρτών που έδειξαν δείγματα άφταστου ηρωισμού. Απο την άλλη μεριά τα Σκόπια, με τα όργανά τους έριχναν τα συνθήματά τους. Οι λιποταξίες παίρναν επικίνδυνο χαρακτήρα. Φεύγαν και μπαίναν στη Γιουγκισλαβία οι Σλαβομακεδόνες. Έπρεπε να καταπολεμήσουμε τα απατηλά ακι διαλυτικά συνθήματα των Σκοπίων. Γι’αυτό και προσωρινά ρίξαμε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Με προοπτική να επανέλθουμε στη σωστή θέση σύντομα, μετά την έκβαση της αποφασιστικής αναμέτρησης του 1949, είτε η αναμέτρηση αυτή είχε θετικά εότε αρνητικά αποτελέσματα. Αμέσως μετά την ήττα, επανήλθαμε στην ισοτιμία”.
Ήταν λοιπόν, όπως οι ίδιοι παραδέχτηκαν ένας ελιγμός απελπισίας η απόφαση της 5ης ολομέλειας του Ιανουαρίου 1949 που απέβλεπε στη συγκράτηση των Σλαβοφώνων στο ΚΚΕ. Ή ένα λάθος τακτικής όπως την χαρακτήρισε στις επόμενες ολομέλειές του το κόμμα.
Όπως μας δόθηκε, πάντως, η ευκαιρία να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά, δεν εμφανίστηκε ούτε σ’αυτή τη περίπτωση μια εθνότητα που διεκδικούσε τα δικαιώματά της. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής ανάμεσα στα Κ.Κ. της περιοχής. Τα τρία κόμματα έπαιξαν το μπαλάκι του “μακεδονικού” ανάλογα με τις περιστάσεις και τα κέφια τους.
Έθαψαν το “μακεδονικό”
Τελικά, το ΚΚΕ εγκατέλειψε το “μακεδονικό”. Δεν έκανε κριτική του παρελθόντος, ούτε το αναθεώρησε. Το άφησε απλώς να πεθάνει στη σιωπή και να ξεχαστεί. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1988 στη Θεσσαλονίκη, ρωτήθηκε για το θέμα, ο τότε Γενικός Γραμματέας του κόμματος Χαρ. Φλωράκης, απάντησε κατηγορηματικά ότι “μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει στην Ελλάδα”. Άρα δεν υπάρχει και ζήτημα μακεδονικό.
Αλλά και όταν φούντωσε η διαμάχη Αθηνών – Σκοπίων, το ΚΚΕ δεν μπορούσε βεβαια να μείνει άφωνο. Πήρε θέση, η οποία όμως δε θύμιζε καθόλου το παρελθόν του. Ο Ορέστης Κολοζώφ για παράδειγμα, μέλος του πολιτικού του γραφείου, επέκρινε την κυβέρνηση γιατί έδωσε τόση σημασία στο όνομα και ζήτησε να αλλάξει η εξωτερική πολιτική και να αποβλέψει κυρίως στην ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή. Και μέσω της φιλίας και της συνεργασίας να ανζητήσει μια κοινά αποδεκτή λύση με τα Σκόπια. Όμως, αναφερόμενος στο γειτονικό κρατίδιο είπε ότι δεν είναι κυρίως το όνομα που περιπλέκει το ζήτημα:
«Το Σύνταγμά τους, ουσιαστικά, βάζει θέμα διεύρυνσης αυτού Κράτους προς το Αιγαίο. Οι σωβινιστές αυτής της χώρας κάνουν το παν για να προβάλουν την εθνική τους ταυτότητα όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, δίνοντας στο όνομα «Μακεδονία» εθνική έννοια και όχι μόνο γεωγραφική. Όμως ο τρόπος αντιμετωπίσεως του θέματος από τους ηγέτες αυτής της χώρας αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της επεκτάσεώς τους τόσο προς την Ελλάδα όσο και προς τη Βουλγαρία. Αλλά η κυβέρνηση των Σκοπίων με μια προπαγάνδα που έχει έντονο εθνικιστικό στοιχείο και με τετελεσμένα γεγονότα προσπαθεί να οξύνει την αντιπαράθεση. Όπως συνέβη με την υιοθέτηση του ήλιου της Βεργίνας ως εμβλήματος της χώρας».
Δηλαδή, κατηγόρησε ανοικτά το κράτος των Σκοπίων - όπως το
ονόμασε - για επεκτατισμό και προκλητικότητα. (το άρθρο του δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 25-12-92).
Δεν υπάρχει, δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα κανένα πολιτικό κόμμα που να συνηγορεί υπέρ των Σκοπίων. Να δέχεται, δηλαδή, ότι έχουμε στη χώρα μας και καταπιέζουμε κάποια μακεδονική εθνική μειονότητα. Και είναι κόμματα ελεύθερα. Κανένας δεν μπορεί να τα υποχρεώσει τι να πουν και τι να μην πουν.
Εκμεταλλεύονται το ΚΚE
Οι Σκοπιανοί δεν θα άφηναν,βέβαια, την ευκαιρία να πάει χαμένη αν κάποιο κόμμα στην Ελλάδα συνηγορούσε υπέρ των απόψεών τους. Αλλά κι εδώ έδειξαν τις κακόβουλες προθέσεις τους και την κακοπιστία τους. Πρώτον, απέκρυψαν τους ιστορικούς λόγους για τους οποίους κάποτε το ΚΚΕ χωρίς να το θέλει, ακολουθούσε πολιτική που εξυπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδια του Τίτο εις βάρος της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Δεύτερον, παρουσίασαν το ΚΚΕ σαν να υποστήριζε τις ίδιες θέσεις και σήμερα. Και τρίτον, προσπάθησαν και προσπαθούν φυσικά και σήμερα ακόμη να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι κάποιοι στην Ελλάδα τους υποστηρίζουν. Ένα δείγμα αυτής της προπαγάνδας, μας έδωσε η εφημερίδα των Σκοπίων «Νόβα
Μακεντόνια» στο φύλλο της της 3-3-84 όπου βεβαίωνε:
«Στο όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν,ορισμένοι προοδευτικοί
κύκλοι,κινήματα και κόμματα στη χώρα αυτή (την Ελλάδα)
αναγνώρισαν δημόσια την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας
στη χώρα τους και στα πολιτικά τους προγράμματα και τις
διακηρύξεις τους υποστήριζαν μάλιστα ανοικτά την
αναγνώριση των δικαιωμάτων αυτής της μειονότητας, μέχρι
και το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεώς της».
Κι επειδή βέβαια η εφημερίδα έπρεπε να τεκμηριώσει όσα έλεγε για κύκλους στην Ελλάδα που πρόσφεραν στο κράτος των Σκοπίων την ελληνική Μακεδονία, έγραφε στη συνέχεια:
«Στο Τρίτο έκτακτο συνέδριό του το 1924 το ΚΚΕ έλαβε
θέση για την αναγνώριση της μακεδονικής εθνικής
μειονότητας,ως πλειονότητας του πληθυσμού στη Βόρεια
Ελλάδα,τονίζοντας και το δικαίωμά της για τη δημιουργία
ανεξάρτητου ενιαίου μακεδονικού κράτους σε μια
μελλοντική Βαλκανική Ομοσπονδία..................................
......Στις 28 Απριλίου του 1927,ο αρχηγός της
κοινοβουλευτικής ομάδας του ελληνικού ενιαίου μετώπου
εργατών και αγροτών,βουλευτής Σεραφείμ Μάξιμος
υπερασπίστηκε ενεγά τη θέση του ΚΚΕ για αναγνώριση των
δικαιωμάτων της μακεδονικής εθνικής μειονότητας.............
.......Ο εκπρόσωπος της ομάδας βουλευτών του Παλλαϊκού
Μετώπου της Ελλάδας,στη συζήτηση της Βουλής για τη
θέση των εθνικών μειονοτήτων της χώρας [27-4-36] είπε
μεταξύ άλλων: «Ένα από τα σοβαρά ζητήματα που
αφορούν την άμυνα της Ελλάδας και την προστασία της
ανεξαρτησίας της,είναι η χορήγηση πλήρους ισότητας στις
εθνικές που ζούν στην Ελλάδα. Αυτό αφορά ιδίως στη
μακεδονική μειονότητα».
Πρώτον, το ΚΚΕ, από δική του πρωτοβουλία δεν πήρε καμμιά θέση στο «μακεδονικό». Και αν ήταν στο χέρι του ασφαλώς δεν θα έθετε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Απλώς, εφάρμοσε το 1924 τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τις αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Και όπως είδαμε, αποτέλεσμα εκείνης της πολιτικής του, ήταν να ξεσπάσει σοβαρή κρίση στους κόλπους του,να απομακρυνθεί η Κεντρική Επιτροπή Κορδάτου και να φτάσει στα πρόθυρα της διάλυσης.
Δεύτερον, ο Μάξιμος δεν ήταν απλώς ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Ήταν κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΚ. Και ήταν αυτός που μαζί με τον Πουλιόπουλο μετέφεραν το 1924 από τη Μόσχα στην Αθήνα τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας για την αυτονόμηση της Μακεδονίας.
Τρίτον, ο αρχηγός της ομάδας των βουλευτών του Παλλαϊκου Μετώπου, που η «Νόβα Μακεντόνια» κρύβει το όνομά του, πρέπει να ήταν πάλι ο Μάξιμος. Αλλά κι αυτός να μην ήταν θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι βασικό στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος.
Και τέταρτον, η «μακεδονική εθνική μειονότητα» που αποτελεί τάχα την πλειονότητα του πληθυσμού στη Βόρεια Ελλάδα, πρέπει να βρίσκεται μόνο στη φαντασία του αρθρογράφου της «Νόβα Μακεντόνια». Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, δήλωσε κατηγορηματικά ότι τέτοια μειονότητα μειονότητα δδεν υπάρχει στη Μακεδονία.
Αλλά και πέρα απ΄αυτό, σύμφωνα με την απογραφή του 1940 ζούσαν τότε στη Μακεδονία 74.751 σλαβόφωνοι,που είχαν δηλώσει Έλληνες σ΄ένα πληθυσμό 1.759.130 ατόμων. Ένας αριθμός απ΄αυτούς, προσχώρησε κατά την κατοχή στο ΚΚΕ. Και όταν αυτό ηττήθηκε τον Αύγουστο του 1949, το ακολούθησαν στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού όπου είχε καταφύγει.
Που είδε, λοιπόν, η «Νόβα Μακεντόνια» τους «προοδευτικούς κύκλους», στα «κινήματα» και τα «κόμματα» που συνηγορούν με τα Σκόπια στο «μακεδονικό»; Και σε ποια γεγονότα και σε ποια τεκμήρια βασίστηκε για να βεβαιώνει ότι στη Μακεδονία ζει κάποιο έθνος Μακεδόνων που αντιπροσωπεύει μάλιστα την πλειονότητα των κατοίκων της; Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο έθνος στη διαδρομή των αιώνων. Ένας αδίστακτος Κροάτης κομμουνιστής, απ΄αυτούς που νόμιζαν ότι θα σώσουν τον κόσμο, το σκαρφίστηκε. Πού να φανταστεί τι μπελάδες θα κληροδοτούσαν στη Βαλκανική οι φαντασιοπληξίες του.
ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙA
Πραγματικά, η Γιουγκοσλαβία, ως το 1948, ζούσε μέσα στο πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα που είχαν εκθρέψει η ιδεοληψία και η μεγαλομανία του Τίτο. Ήδη, οι Γιουγκοσλάβοι,εκτός από τις 700.000 νεκρούς που τους εστοίχισε η γερμανική κατοχή, είχαν άλλο ένα εκατομμύριο νεκρούς από την προσπάθεια του Τίτο να τους σώσει οριστικά με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό του. Όταν η χώρα τους απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς, δεν βρέθηκε κανένας Γιουγκοσλάβος ζωντανός για να παλέψει για πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα. Έτσι, ανετώτατα επικράτησε ο Τίτο ελλείψει αντιπάλων. Αλλά κι αυτός την πλήρωσε τελικά από το σύστημα που τόσους ανθρώπους ξέκανε για να το επιβάλει στη χώρα του. Ο Στάλιν δεν του συγχώρησε ποτέ το γεγονός ότι είχε επιβάλει μόνος του τον κομμουνισμό στη Γιουγκοσλαβία και συνεπώς δεν ήταν του χεριού του. Έτσι, με κάποια πρόφαση τον πέταξε έξω από τον Ανατολικό Συνασπισμό το 1948. Ο Τίτο βρέθηκε μπροστά σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση. Η οικονομία της Γιουγκοσλαβίας ήταν ήδη εντελώς εξαρτημένη από τις κρατικοποιημένες οικονομίες των Ανατολικών χωρών. Και ο αναπροσανατολισμός της στον δυτικό καπιταλισμό φαινόταν σχεδόν αδύνατος.
Φυσικά, δεν είχε καμμιάν ασφάλεια. Όλοι θεωρούσαν ως πολύ πιθανή μια σοβιετική επίθεση εναντίον της. Οπωσδήποτε όμως ηταν συνεχής η εχθρότητα που της έδειχναν όλα τα ανατολικά κομμουνιστικά κράτη και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα που ήταν αφοσιωμένα στη Μόσχα. Δεν έχαναν ευκαιρία να βρίζουν τον αποστάτη Τίτο. Έφτασε στο σημείο αυτό το κομμουνιστικό κράτος να αναζητά αμυντικά στηρίγματα στους σντίπαλους του κομμουνιστικού συνασπισμού. Δηλαδή στους ταξικούς του εχθρούς, που τους είχε λιώσει στη Γιουγκοσλαβία. Θα πάθαινε μεγάλη λαχτάρα ο Μαρξ αν μπορούσε να δει από τον ουρανό το κατάντημα της πάλης των τάξεων, που τη θεωρούσε σιδερένιο νόμο της ιστορίας. Έτσι, ο κόσμος πληροφορήθηκε έκπληκτος το 1953 ότι η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία συμμάχησε με την Ελλάδα και την Τουρκία και μ΄αυτό τον τρόπο συνδέθηκε με το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ που είχε ιδρυθεί ως αμυντικός οργανισμός της Δύαεως τον Απρίλιο του 1949, ήταν ο πιο μισητός διεθνής οργανισμός για τους κομμουνιστές όλου το κόσμου.
‘Εχει λεχθεί ότι τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να τελειώνει με τα προβλήματα που της είχαν δημιουργήσει οι παλαβές φιλοδοξίες του Τίτο. Έπρεπε να του ξεκαθαρίσει ότι για να του συμπαρασταθεί στις δύσκολες στιγμές που περνούσε, ώφειλε κι εκείνος να εγκαταλείψει το παραμύθι που είχε κατασκευάσει για τους αλύτρωτους Μακεδόνες της Ελλάδας και της Βουλγαρίας που επρόκειτο ν΄απελευθερώσουν οι λυτρωμένοι Μακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά πού μυαλά για τέτοια πράγματα τότε. Οι μισοί Έλληνες προσπαθούσαν να κάνουν τους άλλους μισούς, ευτυχισμένους με το ζόρι. Κι επειδή αυτοί δεν το καταλάβαιναν τους έκοβαν τα κεφάλια. Όμως και οι άλλοι, μολονότι δεν ήταν προοδευτικοί, ήξεραν κι αυτοί να κόβουν κεφάλια.Έτσι,πάρα πολλοί, κάπου 170.000, δεν πρόλαβαν να δουν τι κράτος προέκυψε απ΄αυτό το μακελλειό. Σ΄αυτό όμως το διάστημα που εμείς δεν προσέχαμε τι γινόταν γύρω μας,από τα σχολεία της γιουγκοσλαβικής «Μακεδονίας» έβγαιναν γενιές παιδιών που τα είχαν μάθει ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έπρεπε ν΄απελευθερώσουν όλους τους αλύτρωτους Μακεδόνες της Βαλκανικής!
Αν, λοιπόν,οι Έλληνες κομμουνιστές αντάρτες τότε νικούσαν στον εμφύλιο κι έπαιρναν την εξουσία, το πιο πιθανό ήταν να κατέβουν τα σύνορα της χώρα μας στον Όλυμπο. Η Μακεδονία θα ανήκε στους «Μακεδόνες» κομμουνιστές του Τίτο, που είχε μεγάλη δύναμη εκείνη την εποχή στον Ανατολικό Συνασπισμό. Άλλο τι θα γινόταν όταν ο Στάλιν τον πέταξε αργότερα έξω από τον Συνασπισμό. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Αλλά, οι αδυσώπητες προτεραιότητες εκείνης της εποχής δεν μας άφησαν περιθώρια για να σκεφτούμε άλλα πράγματα πέρα από το να εξακολουθούμε να υπάρχουμε σαν έθνος.
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, πάντως, πιεζόμενη από τα δικά της προβλήματα, μας πρόσφερε αναγκαστικά μερικές υπηρεσίες που ήταν πολύτιμες για τη χώρα μας εκείνο τον καιρό. Δεν ήταν μικρό πράγμα που έκλεισε τα σύνορά της στους Έλληνες κομμουνιστές.Από την πείρα που έχουμε σήμερα, ξέρουμε πόσο σημαντικό ήταν για μας που τους στέρησε τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν στο έδαφός της. Ατυχώς όμως δεν καταλάβαμε εγκαίρως και δεν αντιδράσαμε αποτελεσματικά, στη δημιουργία από το τίποτα,του «μακεδονικού έθνους» των Σκοπίων, που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί, χωρίς λόγο.
Ο ΠΙΝΟΚΚΙΟ ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ
Πώς κατάφερε όμως η κυβέρνηση της Γουγκοσλαβίας να συμβιβάσει την ανάγκη της να έχει καλές σχέσεις με την Έλλάδα, με τις δυσάρεστες έως εξοργιστικές για τη χώρα μας δραστηριότητες της
Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας; Έκανε απλούστατα έναν υποκριτικό όσο και δόλιο διαχωρισμό ανάμεσα στην κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας και στην κυβέρνηση των Σκοπίων σαν να ήταν δύο διαφορετικές πολιτικές οντότητες, που η καθεμιά έκανε ό,τι της κατέβαινε χωρίς να δίνει λογαριασμό στην άλλη. Έτσι, ενώ το Βελιγράδι φρόντιζε να τα έχει καλά μαζί μας, τα Σκόπια μας διέσυραν διεθνώς και κυρίως στην Αυστραλία και τον Καναδά,με μία θορυβώδη προπαγανδιστική εκστρατεία, που μας εμφάνιζε ως καταπιεστές ανύπαρκτων ομοεθνών τους. Ήταν,δηλαδή, να τρελλαίνεται κανείς. Κι εμείς δεν ήταν δυνατόν να τρέχουμε στον κόσμο και να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν εδώ κι εκεί κάποιοι βαλτοί.
Αλλά και η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση δεν μπορούσε να παριστάνει συνεχώς τον Πόντιο Πιλάτο. Η «Μακεδονία» ήταν δικό της κατασκεύασμα και εξυπηρετούσε δικές της επιδιώξεις. Και ναι μεν είχε περάσει η εποχή των επεκτατικών σχεδίων του Τίτο, αλλά παρέμενε ζωντανό και ακμαίο το όργανο που είχε επινοήσει για την πραγματοποίησή τους. Ήταν ο λαός των Σκοπίων. Ένας ολόκληρος λαός, που η επίμονη και διεισδυτική προπαγάνδα ένός ολοκληρωτικού κράτους τον επεξεργαζόταν, χωρίς κανένα εμπόδιο, πολλά χρόνια, κάθε μέρα, από το πρωϊ ως το βράδυ,από την κούνια ως τον τάφο. Και δεν προσπαθούσε μόνο να σφηνώσει στο μυαλό του και στην ψυχή του την πεποίθηση ότι ήταν ένας ξεχωριστός λαός με λαμπρή ιστορία αλλά τον προίκισε και με μια συναρπαστική «μεγάλη ιδέα».΄Οτι επρόκειτο να απελευθερώσει και να ενώσει μαζί του όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής!
Κανονικά οι Γιουγκοσλάβοι αλλά και όσοι Σκοπιανοί είχαν καθαρό μυαλό και είχαν ενδιαφερθεί να μάθουν την ιστορία τους,έπρεπε να καταστρέψουν το τέρας που είχε φτιάσει ο Τίτο. Για λόγους όμως που δεν γνωρίζουμε,αλλά που μπορούμε να φανταστούμε το άφησαν να κάνει ό,τι θέλει. Ίσως σκέφτηκαν ότι κάτι θα μπορούσε να βγει απ΄αυτή την παλαβωμάρα μέσα στον παρανοϊκό κόσμο που ζούμε. Τα παραδείγματα άλλωστε αφθονούν.
Το μικρό κράτος των Σκοπίων, αν κατάφερνε ν΄απελευθερώσει τους «αλύτρωτους Μακεδόνες» που «καταπιέζονταν» στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να προσαρτήσει τις περιοχές τους,θα γινόταν ένα μεγάλο κράτος της Βαλκανικής. Μια τέτοια προοπτική δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα για ανθρώπους που δεν τους λογάριαζε κανένας και ήταν φτωχοί, εξαθλιωμένοι και άσημοι. Και ήταν φυσικό να τους πάρει τα μυαλά. Η «Δημοκρατία της Μακεδονίας», έπειτ΄από τόσα χρόνια πλύσεως εγκεφάλου,δεν ήταν πια ένας ξύλινος Πινόκκιο στα χέρια του Τίτο. Είχε ζωντανέψει. Είχε δικά του ενδιαφέροντα και φιλοδοξίες. Και απαιτούσε φορτικά από το Βελιγράδι να προωθήσει τα δικά του σχέδια στις επαφές που είχε με ξένους και ιδιαίτερα με Έλληνες.
Μπορεί κάποιοι λίγοι να ήταν μυημένοι στο παιχνίδι που παιζόταν. Να ήξεραν δηλαδή από τους δασκάλους τους του Βελιγραδίου ότι υπηρετούσαν ένα πολιτικό μύθο για βλάκες κι αγράμματους. Όπως κι αν έχει το πράγμα,όταν κάποιοι λένε χρόνια ολόκληρα ένα ψέμμα στο τέλος το πιστεύουν και οι ίδιοι. Εδώ, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν δυο χιλιάδες χρόνια ότι αναστήθηκε ο Χριστος στο Ισραήλ, χωρίς να το ψάχνουν. Δεν τους έβαλε καν σε σκέψη το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν το είχαν αποδεχθεί. Αν βέβαια ένδιαφέρθηκαν ποτέ τους να μάθουν τι πραγματικά συνέβη στο Ισραήλ. Δεν είναι απο τα πιο απίθανα πράγματα να πιστεύουν οι άνθρωποι σε ιστορίες για τις οποίες δεν έχουν καμμιάν απολύτως απόδειξη. Μόνον όταν πρόκειται για την τσέπη τους το προσέχουν αυτό. Αλλά το κακό στην περίπτωση των Σκοπίων δεν ήταν απλώς ότι κατασκευάστηκε ένα ακόμη πολιτικό παραμύθι. Είναι ότι οι άνθρωποι που το επινόησαν δεν φαντάστηκαν ποτέ τους ότι το επικίνδυνο παιχνίδι που είχαν φτιάσει μπορούσε να ξεφύγει κάποτε από τα χέρια τους και να χάσουν τον έλεγχό του. Κι αυτό τελικά έγινε.
Στις επαφές και τις συζητήσεις που είχαν ιθύνοντες του Βελιγραδίου με Έλληνες συναδέλφους τους, τους εξομολογούντο συχνά ότι πιέζονταν από τα Σκόπια να ανακινήσουν ορισμένα δυσάρεστα ζητήματα. Και είναι δύσκολο ν΄ απορρίψει κανείς όλες αυτές τις εξομολογήσεις ως ανειλικρινείς. Άλλωστε,όταν το 1991 άρχισε να καταρρέει το ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα του Τίτο, μπορούσε να αποδειχθεί ότι το κράτος των Σκοπίων ήταν εξ ίσου κίβδηλο με τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» της Γιουγκοσλαβίας που το γέννησε. Αλλά, ήδη, το τέρας αυτό είχε αποκτήσει τη δική του υπόσταση.
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ
Δεν ήταν πολλά, πάντως, τα επίμαχα θέματα που επιχειρούσαν να θέσουν οι Γιουγκοσλάβοι ιθύνοντες κατά τις συναντήσεις τους με τους Έλληνες ομολόγους τους. Ένα δύο ήταν. Πρώτο και μόνιμο ήταν η αναγνώριση του έθνους φαντάσματος που είχε ονειρευτεί ο Τίτο. Δηλαδή, της «εθνικής μειονότητος των Μακεδόνων» στην Ελλάδα. Και το δεύτερο που δεν έμπαινε όμως πολύ συχνά, ήταν παροχή ελληνικής βίζας και η απόδοση των περιουσιών τους στους Σλαβόφωνους που είχαν πολεμήσει στο αντάρτικο του ΚΚΕ και μετά την ήττα του έμειναν στα Σκόπια και πολιτογραφήθηκαν ως Μακεδόνες. Πρέπει, πάντως να λεχθεί ότι οι Γιουγκοσλάβοι, κάθε φορά που έθεταν τέτοια ζητήματα χρησιμοποιούσαν πάντοτε χαμηλούς τόνους. Δεν ήταν φορτικοί. Και μόλις οι Έλληνες συνομιλητές τους αντιδρούσαν – και αντιδρούσαν πάντοτε - εκείνοι σταματούσαν τη συζήτηση και περιορίζονταν σε θέματα κοινού ενδιαφέροντο.
Χαρακτηριστική ήταν η συνάντηση Καραμανλή-Τίτο στην Αθήνα τον Μάϊο του 1976. Όπως έγραψε ο τότε υπουργός των Εξωτερικών Μπίτσιος στις σημειώσεις του:
«Ο πρόεδρος Τίτο ανεφέρθη εις το θέμα της μειονότητος
κατα την συνομιλίαν του μετα του πρωθυπουργού. Ο κ.
Καραμανλής απήντησε ότι αι απόψεις μας είναι εντελώς
διαφορετικαί. Κατά την άποψίν μας υφίσταται ως
γεωγραφική έννοια,το δε μεγαλύτερον μέρος της ανήκει
εις την Ελλάδα. Μακεδονική εθνότης δεν υπάρχει και
συνεπώς δεν υπάρχει και μακεδονική μειονότης εις την
χώραν μας».
Και το θέμα έληξε εκεί. Αλλά σε πολλές άλλες συναντήσεις του Καραμανλή με τον Τίτο, όπως θυμάται ο Αβέρωφ, ως υπουργός Εξωτερικών τότε,ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης ούτε καν έθεσε πρός συζήτηση το μακεδονικό.
Οι Γιουγκοσλάβοι εμφάνιζαν πάντοτε ως αθώα και άδολη την αξίωσή τους ν΄αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μακεδνικής εθνότητας στην Ελλάδα. Και φρόντιζαν πάντοτε να μας καθησυχάζουν με τη διαβεβαίωση ότι δεν ήθελαν τίποτε άλλο από την αναγνώριση και ότι δεν είχαν καμμιάν εδαφική βλέψη εις βάρος μας. Αν όμως η Ελλάδα έκανε τη βλακεία ν΄αναγνωρίσει την ύπαρξη μιας ανύπαρκτης μειονότητας, έτσι για να κάνει τα κέφια κάποιων παλαβών γειτόνων της που είχαν καβαλίσει το καλάμι,αυτό θα ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Αμέσως κατόπιν οι Σκοπιανοί θα εκμεταλλεύονταν διεθνώς το θέμα και θα κοιτούσαν να βγάλουν όσο μπορούσαν περισσότερα από την ελληνική βλακεία. Ήταν πολύ σημαντικό γι αυτούς να μπορούν ν΄αποδείξουν ότι στην Ελλάδα ήταν σκλαβωμένοι αλύτρωτοι Μακεδόνες που περίμεναν από τους Σκοπιανούς αδελφούς να τους να τους σώσουν!
Δεν ήταν όμως μόνον αυτή η προοπτική που εξηγούσε την αρνητική στάση της Ελλάδας. Η χώρα μας δεν αναγώριζε την ύπαρξη μακεδονικής εθνικής μειονότητας, όχι γιατί φοβόταν μήπως εκμεταλλευτεί το θέμα η σκοπιανή προπαγάνδα, αλλά γιατί απλούστατα δεν υπήρχε καν τέτοια εθνότητα και ήταν γελοίο να γίνεται τόσο κακό για το τίποτα. Η Ελλάδα ποτέ δεν αρνήθηκε ότι υπήρχαν στο έδαφός της σλαβόφωνοι. Έδωσε μάλιστα κατά καιρούς και ακριβή στοιχεία για τον αριθμό τους. Αλλά τι σήμαινε αυτό; Ουσιαστικά τίποτα. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι αποτελούν χωριστή εθνότητα επειδή μιλάνε κάποιο γλωσσικό ιδίωμα. Στην Ελλάδα πολλοί μιλάνε αρβανίτικα. Για τόλμα όμως να τους πεις ότι δεν είναι Έλληνες. Κι εξ άλλου, αν είχε καθιερωθεί ως διεθνής πρακτική να χωρίζονται οι άνθρωποι ανάλογα με τις γλώσσες που μιλάνε θα ’πρεπε οι Ελβετοί να’ χουν γίνει τέσσερα κράτη.
Φαντάζομαι ότι οι Σκοπιανοί δεν περιμένουν από την Ελλάδα να τους βοηθήσει να την ακρωτηριάσουν. Αυτό είναι κάτι που πρέπει το πετύχουν μόνοι τους, αν μπορούν. Κανονικά, βέβαια, δεν έπρεπε να περάσει καθόλου από το μυαλό τους μια τέτοια σκέψη. Και σίγουρα δεν θα περνούσε, αν δεν κατέβαινε του Τίτο να τους μεταμορφώσει σε απογόνους και κληρονόμους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στον απίθανο κόσμο που ζούμε.
Όσο για την αξίωσή τους να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στη χώρα μας οι Έλληνες Σλαβόφωνοι, που ακολούθησαν το ΚΚΕ και στη συνέχεια πολιτογραφήθηκαν στα Σκόπια ως «Μακεδόνες», δεν χωράει συζήτηση. Δεν πρόκειται απλώς για τουρίστες ή νοσταλγούς αλλά για όργανα μιας εχθρικής προς την Ελλάδα προπαγάνδας, η οποία ξέρουμε πόσο επίμονα προσπαθεί και σε πόσα τεχνάσματα καταφεύγει για να μας δημιουργεί ζητήματα.
Πάντως, μετά το 1991, οι σχέσεις Βελιγραδίου–Σκοπίων άλλαξαν ριζικά. Ξέσπασαν άγρια τα μίση και οι αντιθέσεις που είχε καλύψει μ’ ένα στρώμα επιφανειακής ενότητας η ολοκληρωτική διακυβέρνηση της χώρας. Τα παλιά οράματα διαλύθηκαν. Και το Βελιγράδι δεν είχε πια καμμία διάθεση και καμμιάν υποχρέωση να φροντίζει το κράτος των Σκοπίων και να προωθεί τις επιδιώξεις του.
Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πρόεδρος της νέας «μικρής» Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας από το 1989, όχι μόνο δεν έδειξε καμμιά προθυμία να αναγνωρίσει τη «Μακεδονία» των Σκοπίων, αλλά ξεκαθάρισε ότι θα ακολουθήσει την πολιτική της ΕΟΚ στο θέμα. Κατά τα τέλη του 1992, άλλωστε, δήλωσε κατηγορηματικά ότι αναγνώριση του κρατιδίου, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ελληνικά συμφέροντα, μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο και ότι η Σερβία δεν θα δεχθεί ποτέ να αποκοπεί από την Ελλάδα. Τέτοιες δηλώσεις θα ήταν αδιανόητες πριν από δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί πια να γίνει λόγος για ενιαία πολιτική Βελιγραδίου-Σκοπίων.
«ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ» ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ
Η «Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», που αργότερα έγινε «Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και σήμερα λέγεται σκέτα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είναι το μόνο κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας, που αγωνίζεται και ξοδεύεται από την αρχή της ύπαρξής του, για να... διαφημίσει το όνομά του. Κανένα άλλο κράτος δεν αισθάνθηκε ποτέ μια τέτοιαν ανάγκη.
Και, φυσικά, δεν του περισσεύουν τα χρήματα για μια τέτοια δαπάνη, η οποία δεν φαίνεται να είναι μικρή. Το κράτος των Σκοπίων ήταν και παραμένει η πιο φτωχή περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Έχει στρέψει, εν τοούτοις, όλες τις προσπάθειές του στη διάδοση του πολιτικού μύθου που το γέννησε και το έθρεψε. Ούτε έκανε ούτε κάνει τίποτα στο εσωτερικό του για να βελτιώσει τη δεινή οικονομική του κατάσταση. Δίνει, αντίθετα, την εντύπωση ότι όλοι οι πολίτες του, που έχουν κάποιαν ικανότητα και εκπαίδευση, έμαθαν να κάνουν μόνο μια δουλειά: να πλαστογραφούν την ιστορία. Και μ’ αυτή τη δουλειά ζουν. Όταν, λοιπόν, τους ζητάς ν’ αφήσουν κατά μέρος το παραμύθι των «αλύτρωτων Μακεδόνων», που πρέπει να απελευθερωθούν, είναι το ίδιο σαν να αξιώνει ν’ αλλάξουν επάγγελμα. Και να κάνουν τι;
Μισόν αιώνα τώρα υπάρχουν και εργάζονται με ένα και μοναδικό σκοπό: Να δημιουργήσουν τις κατάλληλες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, που θα τους βοηθούσαν, εν καιρώ, ν’ αρπάξουν από την Ελλάδα τη «Μακεδονία του Αιγαίου» και από τη Βουλγαρική «Μακεδονάι του Πιρίν». Και στην προσπάθειά τους αυτή έδειξαν αξιοσημείωτο ζήλο, άξιο καλύτερης τύχης.
Το αμεσότερο και σοβαρότερο καθήκον τους ήταν να πείσουν τους συμπατριώτες τους ότι ήταν κάτι άλλο απ’ αυτό που φαντάζονταν ως τότε. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Δεν είχαν να κάνουν μ’ ένα συμπαγή εθνικά πληθυσμό, που να έκλινε κάπως προς τον τύπο ανθρώπου που ήθελαν να κατασκευάσουν. Ήταν σε χειρότερη μοίρα ακόμη και από τους Σοβιετικούς, που επιχείρησαν σοβαρά να δημιουργήσουν ένα «νέο τύπο ανθρώπου» - τον «σοβιετικό άνθρωπο» - με βάση τις θεωρίες του αγύρτη Λυσένκο, την εποχή του Στάλιν. Το κράτος των Σκοπίων ήταν ένα μωσαϊκό εθνοτήτων. Είχε 35 – 40% Βούλγαρους, Σέρβους, Κροάτες, Μαυροβούνιους, Σλοβένους κ.λπ.. Γύρω στο 30 – 35% Αλβανούς, οι οποίοι επιμένουν ότι είναι περισσότεροι. Κάπου 10 – 15% Έλληνες, οι πιο πολλοί δίγλωσσοι αντάρτες του ΚΚΕ, που είχαν υποστεί ήδη κάποια προπαγανδιστική επεξεργασία από το Κόμμα. Και είχαν ακόμη Τούρκους, Τσιγγάνους κ.α..
Τους Σκοπιανούς όμως δεν τους ενδιέφερε καθόλου η εθνική καταγωγή του πληθυσμού που διέθεταν. Ένα καλό ποσοστό «Μακεδόνων» ήθελαν να δημιουργήσουν. Και οι πολιτικές συνθήκες ήταν άκρως ευνοϊκές για τα σχέδιά τους. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κράτος ολοκληρωτικό. Όλες οι εξουσίες βρίσκονταν στα χέρια των κομμουνιστών. Είχαν τον πλήρη έλεγχο των πληροφοριών και των ειδήσεων. Και μπορούσαν να διαδίδουν στο εσωτερικό της χώρας τους μόνον ό,τι εξυπηρετούσε τις δικές τους επιδιώξεις.
Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου περίεργο ότι πολλοί πείστηκαν τελικά ότι ήταν «Μακεδόνες», χωρίς να το ξέρουν. Αφού δέχονταν καθημερινά και από μικρή ηλικία έναν καταιγισμό προπαγάνδας, χωρίς αντίλογο και χωρίς καμιά δυνατότητα ελέγχου και κριτικής, ήταν φυσικό ν’ αρχίσουν πολλοί από κάποια στιγμή να φαντάζονται ότι είναι μέλη ενός νέου διαφορετικού έθνους. Στο κάτω-κάτω δεν τους κόστιζε τίποτε. Και δεν ήταν και άσχημο να φαντάζονται ότι είναι οι μοναδικοί φυσικοί κληρονόμοι των αλεξανδρινών μεγαλείων.
Έτσι, στα αποτελέσματα της απογραφής που έγινε το 1953, από το Γιουγκοσλαβικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Στατιστικής, παρουσιάστηκαν 861.000 «Μακεδόνες» σ’ έναν πληθυσμό 1.305.000 ατόμων. Οι Βούλγαροι και οι Έλληνες είχαν κατέβει στους 1.000. Και «διάφοροι Γιουγκοσλάβοι» στις 2.000. Τι είχαν γίνει οι υπόλοιποι; Μεταμορφώθηκαν σε «Μακεδόνες».
Ας σημειωθεί ότι απογραφές είχαν γίνει πολλές πριν από την ίδρυση της «Μακεδονίας» των Σκοπίων, στην περιοχή. Μνημονεύουμε ενδεικτικά τις απογραφές του Χιλμή Πασά το 1904, της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Κοινωνίας των Εθνών το 1923, τις σερβικές απογραφές του 1913 και του 1940, τις στατιστικές πληθυσμού του Μουσσέ το 1940, την απογραφή των Γερμανών στην περιοχή των Σκοπίων το 1942. Κανένας από τους παραπάνω δεν είχε λόγους να κρύψει την ύπαρξη κάποιας εθνότητας. Και όμως σε όλες αυτές τις απογραφές και στατιστικές, δεν αναφέρονται Μακεδόνες. Ούτε λέξη.
Αλλά και οι εξόριστες κυβερνήσεις Ελλάδας – Σερβίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν συμφωνήσει να σεβαστούν το εδαφικό καθεστώς της Βαλκανικής. Και στις προθέσεις και τις σκέψεις των Σέρβων δεν υπήρχε ούτε ως υποψία η δημιουργία «Μακεδονικού έθνους».
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Μια επιτυχία της σκοπιανής προπαγάνδας ήταν ότι κατάφερε να διεισδύσει και στην Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις εθνικές ομάδες της Αμερικής και να πετύχει τη σύνταξη του λήμματος «Μακεδόνες» κατά την έκδοση του 1980, σύμφωνα με τις επιθυμίες της. Το άρθρο περιείχε πολλές χοντρές ανακρίβειες που επισημάνθηκαν από ελληνικής πλευράς. Αλλά, χωρίς αυτό να είναι προφανώς στις προθέσεις του, αποκαλύπτει με κάποιο τρόπο, πώς έγινε η μεταμόρφωση των Σλάβων και των Ελλήνων σε «Μακεδόνες». Μας πληροφορεί, λοιπόν, ότι:
«Τον 20ο αιώνα μερικοί διανοούμενοι, άρχισαν να συζητούν ότι η Σλαβική Μακεδονία δεν είναι ούτε Βουλγαρική, ούτε Σερβική, ούτε Ελληνική, αλλά ένας χωριστός λαός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξε την παραπάνω ιδέα και ίδρυσε το 1945 τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, οπότε εξελίχθηκε η «Μακεδονική γλώσσα» και ενισχύθηκε η ιδέα της «Μακεδονικής εθνότητας». Η μεγαλύτερη πρόοδος για την ανάπτυξη μιας ξεχωριστής Μακεδονικής Αμερικανικής Κοινότητας άρχισε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 όταν έφθασαν Γιουγκοσλάβοι μετανάστες, που από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν διδαχθεί να πιστεύουν ότι οι Μακεδόνες αποτελούν χωριστή γλωσσική και πολιτιστική εθνότητα. Επίσης, οι ίδιοι έγιναν τα όργανα μεταφοράς αυτών των αισθημάτων στους βουλγαρικής συνείδησης μετανάστες».
Απ’ ό,τι ξέρουμε, οι μετανάστες είναι φτωχοί άνθρωποι, που πηγαίνουν στο εξωτερικό και κατά προτίμηση στις υπερπόντιες χώρες, με μοναδική σκέψη να δουλέψουν και ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους. Φαίνεται όμως ότι αυτοί που έφυγαν από τη Γιουγκοσλαβία – αφού «διδάχτηκαν» ότι είναι «Μακεδόνες» - ήταν το κάτι άλλο. Αισθάνονταν μάλλον ως σταυροφόροι ενός νέου πολιτισμού, που μόλις ανακαλύφθηκε και έπρεπε να τον διαδώσουν με κάθε τρόπο εκεί που θα πήγαιναν. Έτσι, για παράδειγμα, ενώ οι Έλληνες μετανάστες έγιναν γνωστοί για την εργατικότητά τους και τις οικονομικές επιτυχίες τους, οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων έγιναν γνωστοί κυρίως για τις προπαγανδιστικές επιδόσεις τους.
Μέσα στη δεκαετία του ’80, είχαν καταφέρει, σε όλες τις χώρες που είχαν εγκατασταθεί, να ιδρύσουν 65 οργανώσεις, κάθε άλλο παρά επαγγελματικές και να εκδώσουν 14 εφημερίδες. Και ταυτόχρονα είχαν επιτύχει, καταφεύγοντας σε κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, να δημιουργήσουν την εντύπωση στους απληροφόρητους, ανύποπτους και συνήθως αδιάφορους ξένους ότι το κράτος των Σκοπίων ήταν η μόνη «Μακεδονία» που υπήρχε στον κόσμο και ότι αυτοί ήταν οι μόνοι γνήσιοι και αυθεντικοί «Μακεδόνες».
Θα έπρεπε να γράψει κανείς ένα βιβλίο μόνο για να απαριθμίσει τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να εξαπατήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη. Εντελώς πρόχειρα μπορούμε να αναφέρουμε τα παρακάτω:
- Μεγάλος όγκος έντυπου υλικού (βιβλία, φυλλάδια, ημερολόγια κ.λπ.) διοχετεύεται σε ξένες προσωπικότητες ή στο ξένο κοινό, με περιεχόμενο καθαρά προπαγανδιστικό.
- Σε πολλά ξένα Πανεπιστήμια καθιερώθηκαν προγράμματα «Μακεδονικών Σπουδών» ή ιδρύθηκαν έδρες για τη διδασκαλία του σλαβικού ιδιώματος, που εμφανίζεται ως «Μακεδονική γλώσσα».
- Επίμονα επιδιώχθηκε η συνεργασία ξένων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών για τη μετάδοση «Μακεδονικών» προγραμμάτων. Χαρακτηριστική η περίπτωση της «Ντόϋτσε Βέλλε».
- Οργανώνονται τακτικά σε ξένες χώρες και κυρίως στις ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία, πολιτιστικές εκδηλώσεις με λαϊκά χορευτικά συγκροτήματα, μόνο και μόνο για να διαδίδεται η ύπαρξη «Μακεδονικού κράτους».
- Τυπώνονται και μοιράζονται εκλαϊκευμένα κείμενα και κυρίως χάρτες που εμφανίζουν την Ελλάδα ακρωτηριασμένη και τη Μακεδονία σαν μια μεγάλη χώρα που περιλαμβάνει το κράτος των Σκοπίων, την Ελληνική «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Βουλγαρική «Μακεδονία του Πιρίν».
ΑΡΧΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ
Όσοι από τους Γιουγκοσλάβους μετανάστες είχαν επηρεαστεί από την κατήχηση των Σκοπίων και πίστευαν ότι ανήκουν στη νεότευκτη «εθνότητα», ήταν κατά κανόνα, πολύ φανατικοί άνθρωποι. Εκδήλωναν ζήλο νεοφώτιστου. Ήταν αψίκοροι και καυγατζήδες. Και ενεργούσαν πάντοτε, κατά τις συλλογικές εκδηλώσεις τους, με τρόπο που σου θύμιζε μαχητικό κομμουνιστικό συλλαλητήριο. Δεν υπάρχει άλλο παρόμοιο παράδειγμα στον κόσμο.
Όπου γινόταν κάποια επίσημη ελληνική μακεδονική εκδήλωση σε ξένη χώρα, οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων, κατά κανόνα, συγκεντρώνονταν έξω από το χώρο της εκδήλωσης με πανώ, φώναζαν συνθήματα και έδειχναν άγριες διαθέσεις που μπορούσαν να φτάσουν μέχρι ξυλοδαρμό και άλλες ασχήμιες. Κόντεψαν να ξυλοκοπήσουν και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη, όταν το 1988 στην Αυστραλία πήγε να παραστεί στα εγκαίνια μια ελληνικής έκθεσης με αρχαία ευρήματα. Η αστυνομία έφτασε να τον συμβουλέψει να μπει κρυφά στο κτίριο από την πίσω πόρτα για ν’ αποφευχθούν τα έκτροπα κι εκείνος αρνήθηκε και επιχείρησε να περάσει από την κυρία είσοδο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν επεισόδια.
Οι άνθρωποι είχαν γαλουχηθεί μέσα σ’ ένα σύστημα που πίστευε ότι αν θεωρείς κάτι σωστώ, έχεις δικαίωμα να το επιβάλεις με τη βία. Και ότι αν ένα κεφάλι είναι αγύριστο, δεν προσπαθείς να το μεταπείσεις. Το κόβεις και ησυχάζεις. Όμως πρέπει να εξοικειωθούν κάποτε με τη σκέψη ότι οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν μαζί τους. Και ότι δεν έχουν ανάγκη από γροθιές αλλα από επιχειρήματα.
Ουδέν έρπει ψεύδος εις χρόνου γήρας, είχε γράψει ο αρχαίος τραγικός. Και ναι μεν μπορεί αυτό να μην ισχύει για τα πολλά καθημερινά ψέματα, αλλά έχει απόλυτη, μπορούμε να πούμε, ισχύ για τα μεγάλα ζητήματα, που απασχολούν τους ανθρώπους.
Στον αιώνα που πέρασε, πολλοί θεοί πέθαναν. Πολλά είδωλα γκρεμίστηκαν. Πολλοί μύθοι διαψεύστηκαν. Αυτή θα είναι τελικά η τύχη της «Μακεδονίας» των Σκοπίων. Σιγά-σιγά καταρρέουν τα στηρίγματα πάνω στα οποία στηρίχτηκε. Και το πιο σημαντικό, το πιο αναγκαίο ανάμεσά τους ήταν η έλλειψη ελευθερίας λόγου. Η απουσία του αντίλογου.
Σήμερα έχει καταρρεύσει το ολοκληρωτικό σύστημα που αποτελούσε το θώρακα του ψεύδους. Και ναι μεν, δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη η αλήθεια. Οι μηχανισμοί που κατασκεύασαν και διέδωσαν τον πολιτικό μύθο των «Μακεδόνων» και των «αλύτρωτων αδελφών τους», εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν. Και οι άνθρωποι δεν είναι εύκολο να αποβάλουν από τη μια στιγμή στην άλλη συνήθειες και νοοτροπίες, που διαμορφώθηκαν μέσα σε μισό αιώνα καταπίεσης και μονοπωλιακής προπαγανδιστικής επεξεργασίας. Όμως έχουν αρχίσει να παρουσιάζονται αρκετά σαφώς φαινόμενα, που ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια.
Ο Πρόεδρος του μεγαλύτερου Σλαβόφωνου Κόμματος των Σκοπίων της «Δημοκρατικής Ευημερίας» Νεβζάτ Χαλίλι, κατάγγειλε στις 7/2/1993:
«Στη Δημοκρατία της «Μακεδονίας» ζει ένας μεγάλος αριθμός Αλβανών, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας είναι περίπου 40%. Επειδή εμείς οι Αλβανοί ποτέ δεν έχουμε πιστέψει στην επίσημη κρατική πολιτική της «Μακεδονίας», που ισχυρίζεται επανειλημμένα ότι οι Αλβανοί αποτελούν μόνο το 20% του πληθυσμού, δεν έχουμε συμμετάσχει στη γενική απογραφή του 1991, γιατί ο τρόπος που ενεργήθηκαν οι απογραφές ήταν πλαστός.
Ο αριθμός των Αλβανών, σύμφωνα με τις κρατικές επίσημες δηλώσεις είναι 20%, αλλά εγώ νομίζω ότι αυτός ο αριθμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν είναι αντικειμενικός. Αυτά τα λέω γιατί στις δημοσκοπήσεις που έγιναν στις 11-12 Ιανουαρίου 1992 είχαμε περίπου 400.000 δηλωμένους ψηφοφόρους. Είναι εκτός λογικής να δεχτεί κανείς ότι ο αλβανικός πληθυσμός αποτελείται από 400.000 άτομα και ταυτόχρονα από 400.000 ψηφοφόρους.
Και δεν είναι μόνο ο αλβανικός πληθυσμός που διαμαρτύρεται για τα πλαστά δεδομένα. Πλαστοί αριθμοί έχουν δοθεί και για τις άλλες εθνικότητες που ζουν στη «Μακεδονία». Προσωπικά πιστεύω (χωρίς να έχω επίσημες αποδείξεις) ότι οι «Μακεδόνες» δεν αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που εμείς την έχουμε δηλώσει και θα ενημερώνουμε τον κόσμο από εδώ και μπρος».
Υπάρχει επίσης η διακήρυξη Ελλήνων που ζουν στα Σκόπια και δημοσιεύθηκε στις 19/3/1993 στις εφημερίδες. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι Έλληνες της «Μακεδονικής Δημοκρατίας» είναι 250.000 και ζητούν την αναγνώρισή τους τόσο από την κυβέρνηση Γκλιγκόρωφ, όσο και από τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, ΕΟΚ, ΔΑΣΕ, Συμβούλιο Ευρώπης). Επίσης:
- Καταγγέλει καταπιέσεις εις βάρος των μελών της ελληνικής μειονότητας από το καθεστώς Γκλιγκόρωφ, το οποίο χαρακτηρίζει ως «σταλινικό» και απαιτεί τον τερματισμό των διωγμών.
- Ζητεί να αποδοθούν σε όλες τις ελληνικές οικογένειες τα ελληνικά επίθετα που είχαν και που το καθεστώς απαγόρευσε τη χρήση τους.
- Απαιτεί να επιτραπεί στους Έλληνες των Σκοπίων να μιλούν ελεύθερα τη μητρική τους γλώσσα και να επικοινωνούν με την πατρίδα τους.
- Απαιτεί επίσης την αναγνώριση του δικαιώματος συμμετοχής των Ελλήνων των Σκοπίων στα δημόσια πράγματα και ζητεί ίση μεταχείριση με τις άλλες μειονότητες κ.λπ., κ.λπ.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως ελπίζουμε ότι με την πάροδο του χρόνου, αν δεν σημειωθεί στο μεταξύ, κάποια υποτροπή της πολιτικής καταπίεσης, θα έρχονται στο φως διαρκώς περισσότερες μαρτυρίες και στοιχεία, που θα βοηθήσουν όλο τον κόσμο να δει καθαρότερα τα πράγματα. Πάντως, στο παραπάνω κείμενο, ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθεί ότι το καθεστώς των Σκοπίων υποχρέωσε τους Έλληνες να αλλάξουν τα επίθετά τους και τους απαγόρευσε να μιλούν τη γλώσσα τους. Είναι ένας τρόπος κι αυτός να εξαφανιστεί μια μειονότητα και να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ
Σήμερα πρέπει να έχουμε καταλάβει όλοι ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε και να αγνοούμε μια προπαγανδιστική δραστηριότητα, όσο εξωφρενική, παράλογη και γελοία κι αν είναι. Για πολλά χρόνια εμείς λέγαμε ότι «Μακεδονικό» δεν υπάρχει, ότι όσα λέγονται από τα Σκόπια είναι αυταπόδεικτα ψεύδη και άρα δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμεθα με το θέμα. Ήταν λάθος μας. Μεγάλο λάθος.
Η αρνητική αυτή στάση εξυπηρέτησε μόνο τα σχέδια εκείνων που επιβουλεύονταν τις βόρειες περιοχές της χώρας μας. Για μισό σχεδόν αιώνα, τους αφήσαμε χωρίς αντίλογο και χωρίς αντίδραση, να επηρεάσουν ανθρώπους που δεν ήξεραν τίποτα για τη Βαλκανική και να δημιουργήσουν καταστάσεις δυσάρεστες έως επικίνδυνες για την Ελλάδα. Και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι όσα εμείς θεωρούσαμε αυτονόητα δεν ήταν καθόλου αυτονόητα για τους άλλους. Ότι όχι μόνο απλοί άνθρωποι, αλλά και προσωπικότητες και πολιτικοί και κορυφαία στελέχη της διοίκησης και της οικονομίας ξένων χωρών, είχαν μείνει με την εντύπωση ότι Μακεδονία είναι μόνο το κράτος των Σκοπίων και ότι οι Μακεδόνες δεν έχουν σχέση με τους Έλληνες. Δεν βρέθηκε κανένας να τους εξηγήσει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Είδαμε ακόμη σε διεθνείς οργανισμούς, σε διεθνή σώματα και διασκέψεις, ξένους αντιπροσώπους, να μας βάζουν στο ίδιο σακί με τα Σκόπια και να μιλούν για διαφορές Αθηνών-Σκοπίων, που έπρεπε να τις λύσουν οι ενδιαφερόμενοι. Δεν ήξεραν και φυσικά δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι δεν επρόκειτο για μια διεθνή διαφορά αλλά για πολιτική απάτη του ενός σε βάρος του άλλου. Ότι η μόνη σχέση που υπήρχε ανάμεσα σ’ εμάς και τα Σκόπια ήταν σχέση θύματος και θύτη. Ήταν το ίδιο σαν να συνιστούσαν σ’ έναν κακοποιό... να τα βρει με εκείνον που πάει να ληστέψει.
Και είδαμε, τέλος, χωρίς όμως έκπληξη αυτή τη φορά, ότι οι Τούρκοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την πολιτική επίθεση των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδας, αδιαφορώντας εντελώς αν ήταν δίκαια ή άδικη. Αυτοί βοηθούν όποιον μπορεί να κάνει ζημιά στη χώρα μας. Και βέβαια, δεν ήταν δυνατό ν’ αφήσουν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που τους έδιναν οι βόρειοι γείτονές μας. Όχι μόνο έσπευσαν να τους αναγνωρίσουν ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αντίθετα απ’ ό,τι έκαναν οι χώρες της ΕΟΚ, αλλά και να τους βοηθήσουν, με κάθε τρόπο, να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε βάρος της Ελλάδας.
Πολλοί ξένοι απορούν σήμερα γιατί αφήσαμε ήσυχους 60 ολόκληρα χρόνια τους Σκοπιανούς να βυσσοδομούν εναντίον μας και ξυπνήσαμε μόλις τώρα για να δημιουργήσουμε ζήτημα με το όνομά τους. Ξεχνούν ότι όλο αυτό το διάστημα, το πιο άμεσο και σοβαρό καθήκον ήταν να αντιμετωπισθεί η απειλή της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της και ότι πολλοί από αυτούς που μας κατηγορούν σήμερα για αδράνεια, ήταν εκείνοι που μας ζητούσαν και μας πίεζαν να διατηρήσουμε καλές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία επειδή ήταν αντίπαλος του Συνασπισμού.
Ξεχνούν επίσης ότι την εποχή που δημιουργήθηκε η «Μακεδονία» των Σκοπίων, εμείς δίναμε αγώνα ζωής ή θανάτου και ότι όταν πια το 1950 εξουδετερώσαμε την κομμουνιστική απειλή, βρεθήκαμε μπροστά σε μια διαμορφωμένη κατάσταση. Και για να μη θιγούν οι καλές σχέσεις μας με τη Γιουγκοσλαβία, την ανεχθήκαμε, όπως ακριβώς ήθελαν οι απορούντες σήμερα σύμμαχοί μας. Δεν ήταν δυνατό όμως να εξακολουθήσουμε να είμαστε ανεκτικοί, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε και η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία διαλύθηκε.
Και όμως, τώρα που ξανασκεπτόμαστε το θέμα βλέπουμε ότι και τότε ακόμα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Αρκούσε να εφαρμόζαμε – από την ανάποδη – την πολιτική που είχε χαράξει η Γιουγκοσλαβία απέναντί μας.
ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΙ
Το Βελιγράδι – όπως είδαμε παραπάνω – είχε διαχωρίσει τη θέση του από την «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έπαιζε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Κάτι παρόμοιο μπορούσαμε να έχουμε κάνει κι εμείς. Να διατηρούμε καλές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βελιγραδίου, αλλά να έχουμε ανοίξει μέτωπο με την κυβέρνηση των Σκοπίων. Τι θα μπορούσαν να μας πουν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες; Εφ’ όσον οι ίδιοι εμφανίζονταν άσχετοι με την προπαγάνδα των Σκοπίων, εμείς μπορούσαμε να αντιδράσουμε στις προκλήσεις τους χωρίς να γίνουμε μαλλιά κουβάρια με το Βελιγράδι.
Πρώτον, μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε πιο δραστήρια και να βοηθήσουμε πιο αποτελεσματικά τις ομογενειακές οργανώσεις της Αυστραλίας, των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ευρώπης. Και έχουμε χρέος εδώ να αναγνωρίσουμε ότι οι οργανώσεις αυτές, δεν έμειναν ποτέ με σταυρωμένα τα χέρια. Όμως, χωρίς τη βοήθεια, τη συμπαράσταση και την ουσιαστική συνεργασία του ελληνικού κράτους, δεν μπορούσαν να είναι όσο έπρεπε και όσο μπορούσαν αποτελεσματικές.
Δεύτερον, μπορούσαν οι κεντρικές κρατικές υπηρεσίες να αναπτυχθούν και να πλαισιωθούν με περισσότερους καταρτισμένους ανθρώπους, ικανούς να γράψουν διαφωτιστικά κείμενα. Υπήρχαν και υπάρχουν σ’ αυτές ικανοί άνθρωποι, που γνωρίζουν άριστα το θέμα. Μπορούσαν και έπρεπε να είναι πολύ περισσότεροι και να προσφέρουν μεγαλύτερο όγκο διαφωτιστικού υλικού.
Και τρίτον, όπου εμφανιζόταν η προπαγάνδα των Σκοπίων, έπρεπε να υπάρχει η ελληνική αντίδραση. Να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατότητα και ευκαιρία για να ενημερώνουμε τον κόσμο για την πολιτική απάτη του «Μακεδονικού».
Όμως, δεν κάναμε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ακολουθήσαμε, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, την τακτική του Καραγκιόζη. Όταν τον έδερναν έλεγε, βαράτε, βαράτε, τι θα καταλάβετε; Θα κουραστείτε, θα ιδρώσετε, θα πουντιάσετε και θα πεθάνετε. Άλλωστε, πολύ λίγοι στη χώρα μας ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι ακριβώς συνέβαινε με το «Μακεδονικό» και ακόμη πιο λίγοι έγραψαν γι’ αυτό. Έτσι, το έδαφος έμεινε εντελώς ελεύθερο στους πλαστογράφους της ιστορίας, με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν διεθνώς πολλές πλάνες και παρεξηγήσεις και να ταυτιστεί από πολλούς ξένους η λέξη Μακεδονία με το κράτος των Σκοπίων.
Δεν ξέρουμε πότε και πώς θα τελειώσει αυτή η παρανοϊκή ιστορία που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και εξακολουθεί να μας ταλαιπωθεί ακόμη. Είναι εύκολο να φυτευτεί στα μυαλά των ανθρώπων μια πλάνη, αλλά πάρα πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να ξερριζωθεί. Κι εμείς δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι να κόψουμε τα κεφάλια όσων δεν συμφωνούν μαζί μας.
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
Φ Α Σ Τ Φ Ο Υ Ν Τ Σ Τ Η Σ Κ Ε Ψ Η
Αυτά που θα πω παρακάτω τα έχω γράψει στα βιβλία μου. Όμως τα βιβλία μου δεν είναι γνωστά. Δεν τα διαφήμισα. Ούτε και τα διέθεσα σε βιβλιοπωλεία για να πουληθούν. Τα τύπωσα σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και τα κράτησα στο σπίτι μου. Αυτό που μ΄ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να μην πεθάνουν και χαθούν μαζί μου όσα διάβασα κι έμαθα μιαν ολόκληρη ζωή. Σκέφτηκα, όμως, να τα παρουσιάσω μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ ώστε να τα διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται,χωρίς νά ψάχνουν να τα βρουν για να τ΄αγοράσουν. Όσο για τους βιαστικούς, που δεν έχουν πολύ αγαθές σχέσεις με το βιβλίο, είπα να εφαρμόσω τη μέθοδο του φαστ φούντ. Να κόψω, δηλαδή,σε μικρές μπουκιές το διάβασμα σημαντικών αλλά όχι γνωστών γεγονότων, ώστε να τα καταπιούν πιο εύκολα. Αν δεν τους κάτσουν στο λαιμό βέβαια.
Θ Ε Μ Ε Λ Ι Α Μ Α Σ : Ο Ι Μ Υ Θ Ο Ι
Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο λαός του Θεού ήταν ο λαός του Ισραήλ. Κάποια πολύ μακρυνή εποχή ζούσε στην Αίγυπτο. Οι Φαραώ τον είχαν σκλάβο. Ενας Φαραώ μάλιστα είχε δώσει εντολή στους ανθρώπους του να θανατώνουν όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων. Μόνο τα θηλυκά μπορούσαν να ζήσουν. Αλλά, η μητέρα του Μωυσή, μόλις γεννήθηκε τον φάσκιωσε καλά και τον έκρυψε σε μιαν ακροπoταμιά. Εκεί τον βρήκε μια κόρη του Φαραώ. Το μωρό της άρεσε. Το πήρε,λοιπόν, το φρόντισε,το ανάθρεψε και όταν μεγάλωσε το έστειλε στους μεγάλους δασκάλους της Αιγύπτου που ήταν όλοι ιερείς ,βέβαια. Εκεί τον έμαθαν όλα τα κόλπα για να κοροϊδεύει τον κόσμο και να μπορεί έτσι να τον κουμαντάρει πιο εύκολα. Και το πιο αποτελεσματικό απ΄αυτά τα κόλπα, ήταν να εμφανίζεται ως κολλητός του Θεού. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πιστός εκτελεστής των εντολών του.
Ο Θεός, εν τω μεταξύ, δεν άντεχε να βλέπει το λαό του να υποφέρει κάτω από τη φαραωνική καταπίεση. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον πάρει από την Αίγυπτο και να τον μεταφέρει στη γη των Χαναναίων και των Χετταίων, όπου έρραιε μέλι και γάλα. Συμβούλεψε,όμως, τον Μωυσή να μη φυγαδεύσει λαθραία το λαό του από την Αίγυπτο. Να πάει και να ζητήσει από το Φαραώ να τον αφήσει να φύγει. Ο Μωυσής υπάκουσε. Αλλά ο Φαραώ ήταν ανένδοτος. Τους Εβραίους τους ήθελε εκεί, σκλάβους. Λες και οι δικοί του ήταν ελεύθεροι. Καθώς φαίνεται όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, πόσο ζόρικος ήταν ο Θεός τους.
Όταν ο Θεός των Εβραίων έμαθε την αρνητική απάντηση του Φαραώ έγινε έξω φρενών. Έβαλε το Μωυσή να χτυπήσει με τη ράβδο του τα νερά ενός ποταμού. Αυτά έγιναν αμέσως αίμα. Και έγιναν αίμα και τα νερά όλων των άλλων ποταμών. Αλλά το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Θανατώθηκαν όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Έπεσε χαλάζι και φωτιά. Τέτοιο κακό δεν το είχαν ξαναδεί οι Αιγύπτιοι από κτίσεως κόσμου. Πυκνά σμήνη ακρίδων εμφανίστηκαν σε όλη την Αίγυπτο και κατάστρεψαν ό,τι είχε μείνει από το χαλάζι. Τρεις μέρες έπεσε ψηλαφητό σκοτάδι. Ήταν τόσο πηχτό που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλο. Τα βατράχια βγήκαν από τις λίμνες και τα ποτάμια,χώθηκαν στα σπίτια των Αιγυπτίων και τα καταβρώμισαν. Και τα σώματα των Αιγυπτίων γέμισαν πληγές. Το ωραίο είναι ότι μετά από κάθε θεομηνία ο Φαραώ φόρτωνε ψέμματα τους Εβραίους και το Θεό τους. Τους έλεγε ότι αν σταματήσει το κακό θ΄αφήσει τους Εβραίους να φύγουν. Η θεομηνία σταματούσε αλλά ο Φαραώ έπαιρνε πίσω το λόγο του. Κι έτσι ο Θεός τούστελνε νέα θεομηνία.
Βέβαια, κάποια στιγμή οι Εβραίοι και ο Θεός τους εδέησε επιτέλους να καταλάβουν ότι αυτός ο θεομπαίχτης ο Φαραώ τους κορόιδευε. Και ναι μεν, για τον λαό δεν γίνεται λόγος. Όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής ήτανε «πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ατσίδες τους Έλληνες. Ισχύει για κάθε λαό . Αλλά τι να πούμε για το Θεό που μας έμαθαν να πιστεύουμε; Κάθε καλός Χριστιανός ξέρει ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και παντογνώστης. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Αλλά, πώς δεν μπόρεσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι ο Φαραώ τον κορόιδευε; Και γιατί έρριξε τόσα δεινά στον ταλαίπωρο λαό της Αιγύπτου, που δεν έφταιγε σε τίποτα και όχι στο Φαραώ που ήταν υπεύθυνος για τα πάντα; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του και ας πάμε παρακάτω.
Αποφάσισε, λοιπόν, ο Θεός των Εβραίων, μαζί με τον κολλητό του το Μωυσή να απομακρύνουν το λαό τους από την Αίγυπτο με το έτσι θέλω. Ο Φαραώ τους κυνήγησε. Έστειλε εναντίον τους 600 από τα καλύτερα άρματά του και όλο το ιππικό του. Τους έφτασε στην Ερυθρά Θαλασσα. Κι εκεί σίγουρα θα τους έπιανε και θα τους έστελνε πίσω. Αλλά εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή ο Θεός είπε στο Μωυσή να υψώσει το χέρι του και να δείξει προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Τότε, το νερό σχίστηκε στα δύο. Άνοιξε ένας φαρδύς διάδρομος. Κι από κει πέρασαν οι Εβραίοι απέναντι, αβρόχοις ποσί. Αλλά, όταν μπήκαν στο νερό τα άρματα και το ιππικό του Φαραώ, η θάλασσα έκλεισε πάλι από πάνω τους και τους έπνιξε.
Αυτά μας λέει η Παλαιά Διαθήκη. Και η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος,προλογίζοντας την έκδοσή της του 1981,μας βεβαιώνει με βαθειά ευλάβεια και χωρίς κανένα ενδοιασμό, ότι αυτό το ιερό βιβλίο:
«Παραμένει εσαεί πηγή της θείας αποκαλύψεως,θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας,ανεκτίμητος περιουσία της ανθρωπότητος, πνεύμων του παγκοσμίου πολιτισμού»
Μην ψάξετε όμως να βρήτε ιστορικές μαρτυρίες που να βεβαιώνουν ότι αυτά που λέει η Παλαιά Διαθήκη συνέβησαν πραγματικά. Θα είναι μάταιος κόπος. Ούτε η ιστορία του Ισραήλ ούτε η ιστορία της Αιγύπτου μιλάνε για τέτοια πράγματα. Πρόκειται για θεολογικούς μύθους που έπλασαν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι στο Ισραήλ για φοβερά καθυστερημένους και αμαθείς ανθρώπους. Κι εμείς οι πανέξυπνοι Έλληνες, πετάξαμε στα σκουπίδια τά δικά μας θεολογικά παραμύθια που, πάντως, δεν καταδυνάστευαν την ανθρώπινη νόηση, για να βάλουμε στη θέση τους τις ιουδαϊκές τερατολογίες. Aς μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό πνεύμα έλαμψε κά- ποτε ακριβώς γιατί ήταν πολύ πιο ανεξάρτητο από θρησκευτικά δεσμά, απ΄όσο είναι σήμερα.
Π Ω Σ «Ε Σ Ω Θ Η Κ Α Ν» Ο Ι Ε Β Ρ Α Ι Ο Ι
Στο ευαγγέλιό του, ο Ματθαίος γράφει ότι ο Θεός έστειλε στο Ισραήλ το γιό του για να σώσει και να ποιμάνει το λαό του. Δηλαδή, το λαό του Ισραήλ. Δεν είναι γνωστό πως είχε πληροφορηθεί τις προθέσεις του Θεού. Ένα είναι το βέβαιο πάντως. Από τότε που ο Θεός έστειλε το γιο του να τους σώσει, οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα. Από το κακό στο χειρότερο πήγαν.
Το 66 μ.Χ. επειδή, προφανώς δεν περίμεναν τίποτε από τον ουρανό, ξεσηκώθηκαν εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Ο Νέρων έστειλε εναντίον τους τον στρατηγό Βεσπασιανό. Αλλ΄αποδείχθηκε ότι το έργο του δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι Εβραίοι πρόβαλαν ισχυρή και πεισματώδη αντίσταση. Χρειάσθηκαν πάνω από δύο χρόνια στον Ρωμαίο στρατηγό για να καταλάβει τα κυριώτερα επαναστατικά κέντρα των Εβραίων.
Αλλά το 68 ο Νερων αυτοκτόνησε. Και το 69 ο Βεσπασιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και αναχώρησε για τη Ρώμη. Άφησε,λοιπόν,το γιο του τον Τίτο στο Ισραήλ για να ολοκληρώσει την καταστολή της επανάστασης των Εβραίων. Και φαίνεται ότι έκανε πολύ καλή δουλειά εις βάρος των επαναστατών φυσικά. ‘Εσφαξε πολλές χιλιάδες Εβραίους,που ο Θεός δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει. Ούτε έκανε τίποτα, φυσικά, για να εμποδίσει ή να τιμωρίσει τους ξένους κατακτητές. Έτσι, εντελώς ανενόχλητος ο Τιτο έκαψε τη συναγωγή τους, άρπαξε τα ιερά σκεύη της και με πολλούς επιφανείς Εβραίους που είχε αιχμαλωτίσει, πήγε στη Ρώμη όπου ακολούθησε η καθιερωμένη πορεία θριάμβου.
Έμειναν, πάντως, πολλοί Εβραίοι ακόμη στο Ισραήλ,που εξακολούθησαν να ζούν με το όνειρο της απαλλαγής τους από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτοί επαναστάτησαν για δεύτερη φορά το 132 εναντίον των Ρωμαίων. Τώρα, όμως, είχαν αποκτήσει και μεσσία. Ήταν ο Βάρ Κοχεβά μεσσία. Ήταν ο Βαρ Κοχεβά που ο ραβίνος Ακίβα τον παρουσίασε ως τον νέο σωτήρα που τον είχε στείλει ο Θεός για να σώσει το λαό του Ισραήλ. Ούτε λέξη για τον Ιησού. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για όσους έχουν μυαλό και το χρησιμοποιούν.
Στο Ισραήλ δεν αναστήθηκε ποτέ κανένας. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε βουήξει ο κόσμος, από την πρώτη στιγμή. Δεν θα χρειαζόταν να περάσει μισός αιώνας για ν΄αρχίσουν κάποιοι να ενδιαφέρονται για κάτι που τους είχε διαφύγει εντελώς όταν υποτίθεται ότι συνέβη. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι οι Εβραίοι κατά τον δεύτερο ξεσηκωμό τους, αγνοούσαν ότι ο Θεός τους είχε στείλει το γιο του για να σταυρωθεί και ν΄αναστηθεί για χάρη τους, χωρίς λόγο. Το πολύ να είχαν ακούσει μετά το 60 κάποιες διαδόσεις περί Ιησού στις οποίες δεν είχαν δώσει καμμιά σημασία. Είχαν βαρεθεί τις τερατολογίες. Γι΄αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο στο ραβίνο τους να τους βρει καινούργιο μεσσία. Σίγουρα ο Χριστός είχε πεθάνει και είχε ταφεί, άγνωστο πως και που, χωρίς να μάθει ότι ηταν γιος Θεού που επρόκειτο να αναστηθεί. Και για να μη σας μείνει καμμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Θεός που να χολοσκάει για τους Εβραίους, παρακολουθήστε τη συνέχεια.
Ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός,έστειλε έναντόν των απελπισμένων Εβραίων, το στρατηγό Σεβήρο. Αυτός κατέστειλε την επανάστασή τους και σκότωσε το μεσσία που επρόκειτο να τους σώσει. Και φυσικά σκό- τωσε πάρα πολλούς Εβραίους και πήρε σκληρά μέτρα κατά των επιζώντων. Τους απαγόρευσε να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Μετέβαλε την Ιερουσαλήμ σε ελληνορωμαϊκή πόλη και της άλλαξε όνομα. Τη βάφτισε Αιλία Καπιτωλίνα. Και έχτισε σ΄αυτήν ναό του Δία και της Αφροδίτης. Κυριολεκτικά, έσβησε το Ισραήλ από το χάρτη.
Από τότε,άρχισε η διασπορά των Εβραίων που είχαν απομείνει. Και το κράτος που είχε αγαπήσει τόσο πολύ ο Θεός ώστε να θυσιάσει γι΄αυτο τον μονογενή γιο του, εξαφανίστηκε για 1.816 χρόνια. Και οι προφήτες που είχαν κατά κόρον επικαλεσθεί οι ευαγγελιστές για να θεμελιώσουν τις φανταστικές τους θρησκευτικές ιστορίες,δεν κατάφεραν να προβλέψουν το σπουδαιότερο. Δηλαδή, τον αφανισμό του Ισραήλ.
Η Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α : ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΗ ΝΟΗΣΗ
Η θρησκεία είναι ένας δείκτης νοημοσύνης που δεν μας κολακεύει καθόλου. Προτιμώ να τη χαρακτηρίζω δείκτη βλακείας ή δείκτη διανοητικής ανεπάρκειας. Αλλά οι ευσεβείς πιστοί ενοχλούνται από τέτοιους χαρακηρισμούς. Πιστεύουν πως όταν λες τέτοια πράγματα θα σε κάψει ο Θεός. Τους διαφεύγει ότι για να σε κάψει κάποιος πρέπει να υπάρχει. Και Θεός,όπως αυτός που τους έμαθαν να πιστεύουν από μικρά παιδιά,δεν υπάρχει. Έίναι γνωστο ότι,κανένας από μας δεν τον βρήκε μόνος του. Και σχεδόν κανένας από μας δεν διάβασε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη για να δει αν αξίζει να πάρει στα σοβαρά αυτά που λενε.
Είναι πολύ εύκολο να γίνεις χριστιανός,αλλά τρομερά δύσκολο να ξεγίνεις.Μόλις γεννηθούμε, μας βουτάνε σε μια κολυμπήθρα. Και δεν μας δίνουν μόνον ένα όνομα. Μας δίνουν και μια θρησκεία. Μας τη δίνουν δηλαδή,σε μια στιγμή που είμαστε μόνο μαμ,κακά και νάνι. Αν γεννιώμαστε κάπου αλλού μπορεί να μας έδιναν μιαν άλλη θρησκεία. Κι αυτή η θρησκεία να μας δίδασκε ότι ο Χριστιανισμός μας εξαπατά. Ο Ιησούς δεν ήταν γιος του Θεού,ούτε και αναστήθηκε μετά τον θάνατό του που δεν ξέρουμε αν ήταν μαρτυρικός. Η βάπτιση,λοιπόν, είναι μια πανηγυρική ομολογία ότι δεν μας χρειάζεται καθόλου μυαλό για να γίνουμε Χριστιανοί. Μυαλό χρειάζεται και μάλιστα πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα για να πάψουμε να είμαστε Χριστιανοί. Ακριβέστερα, για να πάψουμε να είμαστε θρησκευόμενοι. Να πάψουμε,δηλαδή, να ασπαζόμαστε βλακωδώς, θεολογικά παραμύθια. Φυσικά,αν το μυαλό μας είναι τόσο λίγο ώστε να πιστεύουμε πράγματα που δεν υπάρχουν,επόμενο είναι να δεχόμαστε και τα θαύματα. Όταν συμβεί κάτι απροσδόκητο και ανεξήγητο, είναι πολύ πιο εύκολο να ξοφλάμε φωνάζοντας θαύμα θαύμα,παρά να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λιγάκι. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλάβεις ότι θαύματα δεν υπάρχουν. Αυτά πού λέμε θαύματα είναι η άγνοια των παραγόντων που προκαλούν ένα φαινόμενο ή ένα γεγονός. Αλλά χρειάζεται ικανό μυαλό και πολύ διάβασμα για να τα καταλάβεις αυτά τα πράγματα.
Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι δεν πειράζει αν μας φόρτωσαν ολόκληρη θρησκεία από τότε που είμαστε μωρά. Μεγαλώνοντας μπορούμε να το ξανασκεφτούμε το ζήτημα και να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε. Αυτό όμως δείχνει απλώς άγνοια της πραγματικότητας Η κοινωνία μέσα στην οποία βρεθήκαμε είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην αφήνει ούτε χαραμάδα για να περάσει το φως της αμφιβολίας και της έρευνας. Η ελεύθερη σκέψη στους μεγάλους τομείς των ανθρωπίνων αναζητήσεων είναι σχεδόν αδύνατη. Μέσα στην οικογένεια, όλοι προσπαθούν να βάλουν το νέο παιδί που γεννήθηκε,στο δρόμο του Θεού. Μόλις αρχίσει να συνεννοείται μαζί τους και να καταλαβαίνει τον κόσμο,αρχίζει η προπόνησή του ως Χριστιανού. Μαθαίνει να κάνει το σταυρό του,να προσεύχεται και να παρακαλάει το Θεό. Νηστεύει και συμμετέχει στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της οικογένειας όσο το επιτρέπει η ηλικία του και η κρίση,βέβαια,των δικών του. Κι έρχεται έπειτα το σχολείο να ολκληρώσει το έργο της οικογένειας,όσο θα μείνει,βέβαια, το παιδί σ΄αυτό. Τα θρησκευτικά δεν είναι μάθημα. Είναι κατήχηση. Και δεν μαθαίνουν το παιδί να σκέπτεται. Το μαθαίνουν να πιστεύει και μάλιστα απόλυτα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Και το προειδοποιούν ότι έτσι και ξεφύγει έστω και λίγο από το δρόμο που του δείχνουν,αλοίμονό του. Θα πέσει σίγουρα σε κάποια από τις πολυάριθμες παγίδες που έχει στήσει στο διάβα του ο διάβολος.
Αλλ΄αν και είναι καίριος ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου, δεν είναι βέβαια ο μοναδικός. Ολόκληρη η κοινωνία με τα όργανα που την εκπροσωπούν αναλαμβάνει στη συνέχεια να προστατεύει και μάλιστα με τρόπο πολύ αποτελεσματικό τα μυαλά των μελών της από κάθε ανευλαβή εκτροπή. Το δικαίωμα των Ελλήνων να κοροϊδεύουν τους εαυτους τους προστατεύεται από το Σύνταγμα. Αλλά δεν προστατεύεται καθόλου το δικαίωμά όσων έχουν το θράσος να σκέπτονται και να ζητούν την αλήθεια στην περίπτωση της θρησκείας. Το άρθρο 13 ορίζει ότι «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη». Αφήστε, δηλαδή, τον κόσμο να κοιμάται. Όποιος τολμήσει να διαταράξει τον ύπνο του,θα βρει το μπελά του. Δεν είναι καθόλου ελεύθερη,επομένως η καταπολέμηση της θεσμοθετημένης βλακείας. Το άρθρο 16 ορίζει ότι μία από τις κύριες φροντίδες του κράτους είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Καταλαβαίνετε τι λέει; Λέει ότι το κράτος,αντί να ενθαρρύνει τη φιλοσοφική και επιστημονική αναζήτηση της αλήθειας,αναλαμβάνει το ίδιο να διαδώσει το θρησκευτικό σκοταδισμό με τα τεράστια μεσα που διαθέτει και με την πολύ ουσιαστικ σύμπραξη φυσικά της Εκκλησίας.
Και τι μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί; Τίποτα. Απολύτως τίποτα! Ακόμη κι αν βλέπουν που πάει η κατάσταση, είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετούν. Αυτήν θέλει ο λαος . Και αν δεν πάνε με τα νερά του, θα βλέπουν τη Βουλή μόνον απέξω
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Δεν μπορέσαμε ποτέ μας να αυτοκυβερνηθούμε. Σαν λαός εννοώ. Γιατί άνθρώπους ικανούς να χειριστούν τις υποθέσεις μας,πάντοτε είχαμε. Κατά τύχην, όμως ,τους χρησιμοποιούσαμε. Και τη στιγμή που τους είχαμε πιο πολύ ανάγκη, τους διώχναμε για να βάλουμε στη θέση τους λοβιτουρατζήδες δημαγωγούς που μας χάιδευαν τ΄αυτιά.
Εξ αιτίας της αδυναμίας μας ν΄αυτοκυβερνηθούμε,μας επιβλήθηκε πολλές φορές δικτατορία. Σε καμμιάν απ ΄αυτές ο λαός δεν αισθάνθηκε ότι του αφαιρέθηκε κάτι το πολύτιμο για το οποίο θ΄άξιζε ν΄αγωνιστεί. Θα περιοριστώ στις δύο τελευταίες του 1936 και του1967. Καμμιάν απ΄αυτές δεν εμποδίσαμε και καμμιά δεν ανατρέψαμε. Η πρώτη έπαψε να υπάρχει όταν κατέλαβαν τη χώρα οι Γερμανοί. Και η δεύτερη εξαφανίστηκε το Νοέμβριο του 1974, όταν έπειτα από δικά της τραγικά λάθη εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο και κατέλαβαν μεγάλο μέρος του εδάφους της. Δεν χρειάστηκε ηρωισμός και από κανένα για να πέσει η χούντα του Ιωαννίδη. Το πώς βγήκε απ΄αυτή την αξιοθρήνητη ιστορία η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου είναι μια άλλη ιστορία. Σ΄αυτό τον τόπο,τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να γίνουν πιθανά. Και ο ηρωισμός μπορεί μια χαρά να πάει χέρι-χέρι με τη βλακεία.
Οι νεαροί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο στις 15 Νοεμβρίου του 1973,για να ρίξουν τη χούντα, έπαιξαν, χωρίς να το θέλουν, το παιχνίδι του ταξίαρχου Ιωαννίδη. Αυτός δεν ήθελε τις εκλογές που είχαν ήδη δρομολογήσει ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζινης Ήθελε την παράταση της δικτατορίας. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί είχε τις δυνάμεις ασφαλείας στα χέρια του. Δηλαδή,στρατό και αστυνομία. Αλλά,για να δράσει είχε ανάγκη κάποιαν αφορμή. Καποια δικαιολογία. Αυτή του την έδωσαν,χωρις να το καταλάβουν οι «ήρωες του Πολυτεχνείου». Ο Ιωαννίδης, μπορούσε να τους πετάξει έξω από το Πολυτεχνείο, την ίδια μέρα που μπήκαν σ΄αυτό χωρίς ν΄ανοίξει ρουθούνι. Τους άφησε όμως λιγες μέρες εκεί μέσα να το παίξουν επαναστάτες. Και ήταν πολύ καλοί σ΄αυτό το ρόλο. Οι πιο πολλοί, άλλωστε, δεν πάλευαν για την «αστική» δημοκρατία. Την ήθελαν «σοσιαλιστική» και μάλιστα μαρξιστικού τύπου. Δεν ήξεραν, βέβαια, τι ακριβώς ήταν αυτό το πράγμα. Και,ούτε πήγαινε το μυαλό τους στο ότι επρόκειτο για απλή αλλαγή χρώματος της δικτατορίας. Από μαύρη,δηλαδή, θα γινόταν κόκκινη.
Οι νεαροί του Πολυτεχνείου,λοιπόν, έφτιασαν ένα ραδιοπομπό που ήταν αρκετά ισχυρός για ν΄ακούγεται σ΄ολόκληρη σχεδόν την Αθήνα. Κα μ΄αυτόν άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο Η χούντα αντέδρασε.Βάρεσε στο ψαχνό. Οι νεκροί έφτασαν τους 16 κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 χρονώ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τους ανέβασε στους στους 400. Αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, έλεγε ότι ήταν όλοι τους φοιτητές. Αλλ΄αυτό δεν σημαίνει τιποτα. Ο Ιωαννίδης βρήκε αρκετά όσα έγιναν. Έστειλε ένα τάνκ στο Πολυτεχνείο και τους έβγαλε όλους έξω. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Και στη συνέχεια έστειλε στο σπίτι του τον Παπαδόπουλο και κράτησε για τον εαυτό του την εξουσία.
Στον ένα χρόνο που κυβέρνησε δεν κουνήθηκε φύλλο. Και ασφαλώς θα κρατούσε για πολλά χρόνια την εξουσία αν δεν έκανε το τραγικό λάθος να επέμβη στην Κύπρο για να εξοντώσει το Μακάριο. Οι Τούρκοι που καιροφυλακτούσαν,δεν έχασαν την ευκαιρία.
Επετέθησαν εναντίον του νησιού και κατέλαβαν το 38 τοις εκατό του εδάφους του. Η κυβέρνηση του Ιωαννίδη,κυριο- λεκτικά Δεν χρειάστηκε να τη ρίξει κανένας. Και ο στρατηγός Γκιζίκης κάλεσε αμέσως τους πολιτικούς και τους παρέδωσε την εξουσία. Ετσι, άνοιξε ο δρόμος στη δημοκρατία που ζούμε.
Η εικόνα που παρουσιάζουμε από τότε,είναι ,κατά την επιεικέστερη έκφραση, αξιοθρήνητη. Και η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας μας, είναι η λαμπρή επιτυχία του ΠΑΣΟΚ. Μας κυβέρνησε είκοσι ολόκληρα χρόνια κάνοντας τα αντίθετα απ΄αυτά που μας είχε υποσχεθεί. Εμφανίστηκε ως κόμμα μαρξιστικό. Ξέρετε τι είναι μαρξιστικό; Πρέπει να διαβάσετε πέντε χοντρά ακαταλαβίστικα βιβλία για να το καταλάβετε. Και το έκανε αυτό τις παραμονές της πολιτικής και ιδεολογικής χρεωκοπίας του μαρξιστικού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης που συντελέστηκε το 1989-90. Τελικά περιορίστηκε στην πολιτική του βολέμματος,που μας φόρτωσε ένα δημόσιο χρεος 70 τρισεκατομμυρίων δραχμών, από 350 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981. Το 2004 το ΠΑΣΟΚ αντικαταστάθηκε από τη Ν.Δ. Η Χώρα ξεκόλλησε από το τέλμα που την είχε ρίξει το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να κάνει προσπάθειες ν΄ανοίξει το δρόμο για την προσέγγιση των επιπέδων της Κοινότητας. Μάταιος κόπος. Η νέα κυβέρνηση δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το πιο σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια της να κουνήσει αυτό τον τοπο προς τα μπρος, είναι ο λαός της. Αλλά πως να το καταλάβει; Η ίδια έχει εγκωμιάσει πολλές φορές τις ανύπαρκτες αρετές του αντί να τον βοηθήσει να διορθώσει τα χάλια του. Και, φυσικά για να διορθωθούν τα χάλια του λαού – όσο γίνεται βέβαια - πρέπει να αναγνωριστούν. Όχι να εμφανίζονται σαν αρετές και να εγκωμιάζονται. Αλλά ποιο κόμμα τολμάει να κάνει κάτι τέτοιο ; Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει.
Πώς να προκόψει αυτός ο ταλαίπωρος τόπος,όταν ο καθένας από τους ατσίδες που τον κατοικούν προσπαθεί να βρει μια θέση στο Δημόσιο,να παίρνει ένα μισθό και να μην κάνει τίποτα. Και ο κάθε μπαμπάς που το αντέχει η τσέπη του, να προσπαθεί να απαλλάξει τον κανακάρη του από κάθε υποχρέωση προς την ελληνική κοινωνία.
ΟΙ ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα χρόνο πριν τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δηλαδή το 1917, άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη το φαινόμενο του ολοκληρωτισμού. Δεν επρόκειτο για απλή
επιβολή δικτατοριών. Επρόκειτο για επιβολή κοσμοθεωριών και μάλιστα με κάθε μέσο,θεμιτό ή αθέμιτο.
Στην ουσία του,βέβαια,τι φαινόμενο δεν ήταν καθόλου καινούργιο. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να εξουσιάζουν,να ποδηγετούν και να κατευθύνουν τους αλλους. Και πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ανάγκη ν΄ακολουθούν και να κάνουν
ό,τι τους λένε κάποιοι άλλοι. Βοσκοί και κοπάδια. Ηγέτες και οπαδοί. Απλώς, το φαινόμενο, έπαιρνε, την κάθε φορά, τη μορφή που επέτρεπαν,υπαγόρευαν ή ενθάρρυναν οι συνθήκες οι οποίες είχαν διαμορφωθεί σε κάθε χώρα. Και φαίνεται ότι κάποια περίοδο του εικοστού αιώνα, διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιήσει νέα λαμπρά κατορθώματα η παράνοια με την αθέλητη συνδρομή, βέβαια,της λαϊκής αμάθειας , άγνοιας και απερισκεψίας.
Το πρώτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε από το Λένιν στη Ρω- σία τον Οκτώβρη του 1917. Βρισκόταν ,ήδη, στον τρίτο του χρόνο ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος,στον οποίο είχε πάρει μέρος και η Ρωσία στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Λένιν δεν είχε διαμορφώσει μια δική του κοσμοθεωρία.Είχε ασπαστεί το μαρξισμό.
Το Φεβρουάριο εκείνου του έτους, μια φιλελεύθερη επανάσταση είχε ανατρέψει τον τσαρισμό στη Ρωσία και είχε ανοίξει το δρόμο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές δεν είχαν πάρει μέρος σ΄εκείνη την επανάσταση. Ο Λένιν βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία καί όλα τα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος ήταν κλειάσμένα στις τσαρικές φυλακές. Η δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση τους έβγαλ΄έ- ξω,μη γνωρίζοντας, φυσικά, ότι έτσι έσκαβε το λάκκο της. Και οι Γερμανοί έστειλαν το Λένιν πεσκέσι στη Ρωσία,κλεισμένον μέσα σ΄ένα βαγόνι. Ήξεραν τα σχέδιά του. Kαι υπολόγιζαν ότι αν κατόρθωνε να τα πραγματοποιήσει, η Ρωσία θα συνθηκολογούσε κι έτσι θα γλύτωναν από ένα σημαντικό πολεμικό μέτωπο. Κι όπως ξέρουμε, δεν έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους.
Ο Λένιν, μόλις γύρισε στην πατρίδα του και ανασυγκρότη- σε το κόμμα των μπολσεβίκων, επιδόθηκε δρατήρια στην επιβολή του κομμουνισμού με τη βία. Ο μαρξισμός δεν αναγνώριζε άλλο τρόπο επιβολής του. Αλλά, στην περίπτωση της Ρωσίας , δεν ήταν καθόλου ευνοϊκός για τα σχέδια του παρανοϊκού που ήθελε ν΄αλλάξει τη μοίρα της με το ζόρι. Σύμφωνα με το μαρξισμό, οι κοινωνίες περνάνε νομοτελειακά, με την πάλη των τάξεων, από το δουλοκτητικό σύστημα στη φεουδαρχία, από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι- σμό,όπου τερματίζεται πάλη των τάξεων,ελλείψει τάξεων και η γίνεται ονειρεμμένη. Για να περάσει όμως μια κοινωνία στο επόμενο στάδιο εξέλιξης πρέπει να ολοκληρώσει το προηγούμενο στάδιο. Η Ρωσία,επομένως, δεν μπορούσε ακόμη να γίνει σοσιαλιστική γιατί απλούστατα ή- ταν μια χώρα μισοφεουδαρχική. Η βιομηχανία τότε μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και,συνεπώς,δεν υπήρχε ακόμη το βιομηχανικό προλεταριάτο που, σύμφωνα με τη θεωρία,θα πρωτοστατούσε σε μια σοσιαλιστική επανάσταση.
Μεγάλο το πρόβλημα για το Λένιν. Τι θάκανε τώρα; Θ΄ άλλαζε τον εαυτό του ή θάλλαζε την ιστορία; Άν έκανε το πρώτο, θα έπρεπε ν΄αναβάλει επ΄αόριστον την προλεταριακή επανάσταση, ώσπου να φτιαχτεί το βιομηχανικό προλεταριάτο που θα την επιχειρούσε. Άν έκανε το δεύτερο, θα έπρεπε να επαναστατικοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που υπήρχε και ν΄αναλάβει στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα να δημιουργήσει τη
βιομηχανία που ήταν αναγκαία για να προχωρήσει η χώρα στο σοσιαλισμό. Ο Λένιν έκρινε ότι το δεύτερο ήταν καλύτερο από το πρώ- το. Και, βέβαια, του άρεσε και πιο πολύ. Σίγουρα, του ήταν αφόρητη η σκέψη ότι κάποιος άλλος κάποτε θάπαιρνε τη δόξα της εγκαθίδρυσης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο κι αυτός θάμενε στα αζήτητα της ιστορίας.
Κάθησε, λοιπόν κι έγραψε μια νέα θεωρία συμπληρωματική του μαρξισμού. Σ΄αυτήν υποστήριζε ότι ήταν δυνατή η επανάσταση και η επιβολή του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα και μάλιστα καθυστερημένη. Αυτή θα ήταν ένας αδύνατος κρίκος στην αλυσσίδα του καπιταλισμού που θα μπορούσε να σπάσει ευκολώτερα. Κι αφού συμπλήρωσε έτσι το ιδεολογικό ευαγγέλιο του μαρξισμού προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό στην αρπαγή της εξουσίας.
Δεν επρόκειτο για επανάσταση με την έννοια του ξεσηκωμού λαϊκών μαζών. Δεν υπήρχαν τότε στη Ρωσία οι συνθήκες για οποιουσδήποτε ξεσηκωμούς. Ο Λαός ,μετα την επανάσταση του Φεβρουαρίου, είχε πρωτοφανείς ελεθερίες. Κι εκτός από την Προσωρινή Κυβέρνηση που πήγαινε για εκλογές, είχαν αναπηδήσει αυθόρμητα από τους κόλπους του και τα περίφημα σοβιέτ .Δηλαδή, συμβούλια στρατιωτών, ναυτών,εργατων και αγροτών που δεν είχαν καμμιά εξάρτηση. Απλώς τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και το κομμουνιστικού, κατά τις αρχαιρεσίες που γίνονταν στα σοβιέτ, προσπαθούσαν ν΄αυξήσουν σ΄αυτά την επιρροή τους.
Το κόμμα του Λένιν είχε μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα κόμμα. Ήταν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που η δύναμή της υπολογίστηκε γύρω στις 40.000 μέλη. Ο Λένιν κυνηγήθηκε για την παράνομη δραστηριότητά του.
Πέρασε στην παρανομία. Και από κεί οργάνωσε και πραγματοποί- ησε το πραξικόιπημά του. Ένοπλοι κομμουνιστές εισέβαλαν στα Χειμερινά Ανάκτορα και συνέλαβαν όλα τα μέλη της κυβέρνησης που συνεδρίαζαν εκεί. Μόνον ο πρωθυπουργός Κερένσκυ κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή άλλες ομάδες ενόπλων κατέλαβαν όλα τα υπουργεία, τα ταχυδρομεία και τις άλλες καίριες κρατικές υπηρεσίες. Κι έτσι η εξουσία πέρασε στα χέρια του Λένιν. Αυτός ήταν ο « Μεγάλος Οκτώβρης » του 1917, που η σοβιετική προπαγάνδα παρουσίασε στη συνέχεια σαν επικό ξεσηκωμό του λαου.
Άκολούθησε ένας εμφύλιος πόλεμος που κράτησε δύο χρόνια.Ακό- μη κι εμείς στείλαμε στρατεύματα στην Κριμαία για να βοηθήσουμε στην
αποκατάσταση της νεογέννητης ρωσικής δημοκρατίας που είχε ανατρα- πεί με τη βία από μιαν ένοπλη μειοψηφία. Αλλά δεν έγινε τίποτα. Οι κομ- νιστές είχαν αρπάξει γερά την εξουσία και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν. Γι αυτό το λόγο , άλλωστε ,απέσυραν αμέσως τη Ρωσία από τον πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό αναγκά- στηκαν να υπογράψουν με τη Γερμανία στο Μπρεσκ Λιτόφσκ μιαν άκρως ταπεινωτική για τη Ρωσία, χωριστή συνθήκη ειρήνης.
Ο κομμουνισμός διέγραψε μια τροχιά 73 χρόνων στη χώρα που επιβλήθηκε. Αλλά, όπως γνωρίζουμε σήμερα, τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβως όπως τα είχε φανταστεί ο Λένιν.
Ο μαρξισμός δεν είχε πει πουθενά ότι ο κομμουνισμός θα επικρατούσε σε μία χώρα και μάλιστα καθυστερημένη και από κει θα βοηθούσε όλες τις άλλες να γίνουν κομμουνιστικές. Σ΄αυτό το ζήτημα ήταν σαφέστατος. Κάθε χώρα θα πήγαινε κάποια στιγμή νομοτελειακά στον κομμουνισμό,με την ακατανίκητη δύναμη φυσικού φαινομένου.Δεν της χρειαζόταν καμμιά βοήθεια απέξω. Αλλ΄ατυχώς, ατυχέστατα, οι άνθρωποι που είχαν επιβάλει τον κομμουνισμό στη Ρωσία είχαν κατακυριευτεί από μια πολύ επικίνδυνη φρεναπάτη. Είχαν πιστέψει ότι η νίκη τους στη χώρα τους – που αποδείχτηκε τελικά συμφορά – τους έδινε το δικαίωμα να υποκινήσουν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο,την επιβολή κομμουνιστικών δικτατοριών σε άλλες χώρες. Ο κομμουνισμός, κατ΄αυτούς,ήταν τόσο σημαντι- κος για το λαό, ώστε ήταν δκαιολογημένη η χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την επιτυχία των επιδιώξεών τους. Αποδέχοντα,δηλαδή,ανενδοίαστα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όπως είπε ο Πασκάλ, οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα, εκτός ίσως σε μιά πολύ μικρή κλίμακα. Σκοποί και μέσα συγχωνεύονται στα αποτελέσμα- τα. Αλλά, ο Λένιν ήταν τόσο φανατισμένος και τόσο παθιασμένος με τη μεγάλη υπόθεση που είχε αναλάβει να επιβάλει, δηλαδή, τον κομμουνισμό σε όλους με το έτσι ιθέλω, ώστε παρώτρυνε τους συντρόφους του να μη διστάζουν να καταφεύγουν ακόμη και σε ψέμματα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους
Αμέσως μετά το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε στην ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς. Η Πρώτη και η Δεύτερη Διεθνής είχαν ιδρυθεί από τους σοσια- lsλιστες το 1864 και το 1899. Αλλά ήταν εντελώς ανεπαρκείς για τους Ρώσους κομμουνιστές Αυτοί ήθελαν μια δική τους, αμιγώς κομμουνιστική Διεθνή που να υπηρετεί τυφλά τις δικές τους επιδιώξεις. Και ξεκαθάρισαν στο καταστατικό της ότι :
« Η Κομμουνιστική Διεθνής έχει ως σκοπό τον ένοπλον αγώ-
να για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξεως και την ί-
δρυση της διεθνούς δημοκρατίας των σοβιέτ, που είναι ο
πρώτος σταθμός στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταργή-
σεως κάθε κυβερνητικού συστήματος.
Η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί τη δικτατορία του
προλεταριάτου ως το μοναδικό μέσο για ν΄αποσπασθεί η
ανθρωπότης από τις φρικαλεότητες του καπιταλισμού. Και
η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί την εξουσία των σοβιέτ ως
τη μόνη της δικτατορίας του προλεταριάτου που επιβάλλει
η ιστορία»
Ξέρουμε,βέβαια, σήμερα ότι η δικατορία του προλεταριάτου δεν ήταν καθόλου προσωρινή. Κράτησε ως το τό τέλος του μαρξιστικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη [1989-90]. Και στοίχισε εκατομμύρια νεκρούς ,που εκτελέστηκαν ως ταξικοί εχθροί του προλε- ταριάτου ή πέθαναν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Όλα τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα, μπορούσαν να γίνουν μέλη της Γ΄Διενούς. Αλλά υπό έναν απαράβατο όρο. Να αποδεχθούν,χωρίς επιφυλάξεις, τους 21 όρους της. Από τη στιγμή όμως που τους αποδέχονταν, έχαναν κάθε ανεξαρτησία και αυτοτέλεια. Γίνονταν τμήματα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Αυτού του επιτελείου τις αποφάσεις και τις εντολές έπρεπε να εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία.
Η Κομμουνιστική Διεθνής ,τους ξεκαθάριζε με τους 21 όρους της, ότι δεν είχαν καμμιά σχέση με τα κοινοβουλευτικά κόμματα που αγωνίζονταν να κερδίσουν την πλειοψηφία και να κυβερνήσουν με τη συγκατάθεση όλων των άλλων. Τα κομμουνιστι- κα κόμματα έπρεπε να συγκεντρώσουν μόνο τη δύναμη που τους ήταν αρκετή για να καταλάβουν την εξουσία με επαναστατική βία και να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τη δικτατορία τους, δηλαδή.
Αν η χώρα ενός κομμουνιστικού κόμματος της Διεθνούς βρισκόταν σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση,τότε το κόμμα αυτό έπρεπε να κάνει ό,τι μπορούσε για να χάσει η χώρα του και να κερδίσει η Σοβιετική Ένωση.
Τέλος, τα κόμματα που ανήκαν στη Διεθνή, έπρεπε πλάϊ στο νόμιμο μηχανισμό τους να συγκροτήσουν και ένα μηχανισμό παράνομο. Και μ΄αυτόν να κάνουν κρυφή προπαγάνδα στο στρά- τευμα και να σχηματίζουν αφανείς πυρήνες στις συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις και να τις ρυμουλκούν με τρόπο στην κοίτη των δικών τους επιδιώξεων.
Πολύ όμως πιο αποτελεσματική και επικίνδυνη έγινε η Διεθνής μετά το 7Ο Συνέ- δριό της που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1935. Ο Γενικός Γραμματέας της Γκεόργκη Δημητρώφ εισηγήθηκε σ΄εκείνο το συνέδριο την περίφημη τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων,που ήταν υποχρεωτική για ολα τα κομμου-νιστικά κόμματα. Είχε καταλάβει, φαίνεται, η ηγεσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ότι μόνο με τη διάδοση της κομμουνινιστικής ιδεολογίας, δεν μπορούσαν τα Κ.Κ. να συγκεντρώ- σουν τις λαϊκές δυνάμεις που ήταν αναγκαίες για να πάρουν την εξουσία στις χώρες τους. Έπρεπε να μαζέψουν όσους περισσότερους μπορούσαν ανύποπτους και απληροφόρη- τους ανθρώπους σε οργανώσεις με αθώους παραπλανητικούς τίτλους. Μπορούσαν, για παράδειγμα, να φτιάσουν ένα «κίνημα ειρήνης» και να καλέσουν όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη να πυκνώσουν τις τάξεις του «ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις». Άλλο τώρα τί θα τους έκαναν μαντρωμένους εκεί μέσα οι κομμουνιστές που ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν.
Ο Δημητρώφ εξήγησε με πολύ γλαφυρό τρόπο και μ΄ένα παράδειγμα από την ελληνική μυθολογία στους συντρόφους του το νόημα της νέας τακτικής:
«Σύντροφοι –τους είπε- θυμάστε την παλιά ιστορία για
την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία ήταν οχυρωμένη
με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά
στρατεύματα που επιτίθεντο εναντίον της. Και τα επι-
τιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα,
δεν μπορούσαν να νικήσουν, ως τότε που με τη βοή-
θεια του Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν
μέσα στους κόλπους του εχθρού. Εμείς οι επαναστά-
τες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευό-
μαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική απέναντι στο
φασιστικό εχθρό μας».
Δεν ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονταν τα μυαλά των ανθρώπων που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν μια τέτοια διεθνή πρακτική. Οι ιστορικές συνέπειες, πάντως, της εφαρμογής της υπήρξαν ολέθριες.
Ελάχιστες αμφιβολίες έχω ότι τα προβλήματα μας, εσωτερικά και διεθνή δεν είναι οικονομικά,πολιτικά και ιδεολογικά. Είναι διανοητικά. Eξαρτώνται, κατά κύριο λόγο, από το μυαλό μας. Από το διανοητικό μας όργανο. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν περάσει απ΄αυτό το όργανο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Εκτός αν είμαστε υπνοβάτες ή τρελλοί .Και το ένα μυαλό σκέπτεται και κάνει για το ίδιο ζήτημα εντελώς διαφορετικά απ΄αυτά που σκέπτεται και κάνει ένα άλλο. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε.
--------------------------------
Το δεύτερο ολοκληρωτικό κρατος επιβλήθηκε το 1922 στην Ιταλία από το Μουσσολίνι. Και ήταν αντίδραση στο πρώτο. Η τα- κτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν πολύ αποτελεσματική και επικίνδυνη. Τα Κ.Κ. που ανήκαν στη δύναμή της, αν δρούσαν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είχαν μεγάλες δυνα- τότητες να στρατολογήσουν οπαδούς. Κι αυτούς τους χρησιμοποιούσαν για να διεισδύσουν παντού και να σχηματίσουν αφανείς κομμουνιστικούς πυρήνες στα συνδικάτα, στίς άλλες κοινωνικές ορανώσεις, στον κρατικό μηχανισμό και στο στρατό.
Βέβαια, το αποτέλεσμα θα κρινόταν από το είδος του λαού που μέσα του δρούσαν. Αν το διανοητικό, το μορφωτικό και το πολιτικό του επίπεδο ήταν υψηλό, οι
δυνατότητες των κομμουνιστών ήταν αντίστοιχα περιοσμένες. Και, πραγματικά, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα κόμματα της Διεθνούς δεν μπόρε- σαν να κάνουν τίποτα. Οι ίδιοι οι λαοί τους προστάτευσαν τις ε- λευθερίες τους. Γιατί γι΄αυτό πραγματικά επρόκειτο. Η πάλη των τάξεων ήταν ένας πολιτικός μύθος που τον σκαρφίστηκε ο Καρλ Μαρξ.
Το πρώτο μεγάλο υποψήφιο θύμα τους ήταν η Ιταλία. Ο λαός της δεν έδινε δεκαράκι για τα πολιτικά προβλήματα από τα οποία κρεμόταν η τύχη του. Δεν ήξερε αλλά ούτε κι ενδιαφερόταν να μάθει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα που ήταν αναγκαία για να προστατεύσει τον εαυτό του. Η χώρα του κινδύνευε να γίνει κομμουνιστική και γι΄αυτόν πέρα έβρεχε.
Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε ως σοσιαλιστής. Και μέσα στο σοσι- αλιστικό κίνημα μπόρεσε να καταλάβει που το πήγαιναν οι κατευ- θυνόμενοι από τη Μόσχα μαρξιστές σοσιαλιστές. Κι επειδή, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν περισσότερο εθνικιστής παρά σοσιαλιστής, ίδρυσε το φασιτικό του κόμμα με σαφείς ολοκληρωτικές τάσεις. Δέν επρόκειτο, βέβαια, απλώς για ένα πολιτικό κόμμα. Επρόκειτο για πολιτικό στρατό, που φορούσε στολές με μαύρα πουκάμισα και ήταν στρατιωτικά πειθαρχημένος στο Μουσσο- λίνι.
Αυτό, φαίνεται, εκτιμήθηκε από το βασιλιά, ο οποίος του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Απομακρύνθηκε έτσι ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Αλλ΄άνοιξε ο δρόμος στην παράνοια. Ο Μουσσολίνι πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και μην έχο- ντας κανένα ν΄αντιταχθεί στις παλαβομάρες του, άρχισε να μπλέ- κει τη χώρα του σε καταστρεπτικές περιπέτειες. Δεν ξέρω πόσες εκαντάδες χιλιάδες Ιταλών έχασαν άδικα τη ζωή τους. Ούτε αν πρόλαβε κανένας απ΄αυτούς να σκεφτεί, πριν πεθάνει, πόσο ακριβά μπορεί να στοιχίσει η αδιαφορία για τα κοινά
-----------------------------------
Το τρίτο ολοκληρωτικό κράτος επιβλήθηκε στη Γερμανία το 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ. Κι αυτό υπήρξε αντίδραση στον κομμουνισμό. Μεγάλο μέρος των Γερμανών είχε ανησυχήσει πο- λύ από την ραγδαία εξάπλωσή του που τον είχε φέρει στο κατώ- φλι της εξουσίας. Ο Χίτλερ είχε ξεκινήσει κι αυτός ως σοσιαλι- στης. Αλλά δεν άργησε ν΄αποδειχθεί άγριος και αποτρόπαιος ε- θνικιστής. Και, όπως έκανε ο Μουσσολίνι, μετέτρεψε κι αυτός το κόμμα του σε πολιτικό στρατό με στολές. Ο Μουσσολίνι είχε τους
μελανοχίτωνες και ο Χίτλερ τους φαιοχίτωνες
Τελικά, όμως, το που θα πήγαινε η κατάσταση εξαρτιώταν αποκλειστικά από το λαό. Μόνον οι Γερμανοί μπορούσαν να προ-στατεύσουν αποτελεσματικά τις πολιτικές
τους ελεθερίες και τα πολιτικά τους δικαιώματα και να μείνουν κυρίαρχοι στον τοπο τους. Αλλά, δυστυχώς γι΄αυτούς και δυστυχώς για όλο τον κό- σμο, τα μυαλά τους δεν τους βοήθησαν να διακρίνουν ποιος ήταν ο σωστός δρόμος και να τον ακολουθήσουν.
Κατ΄αρχήν δεν είχαν συμβιβασθεί ποτέ με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γιατί δεν ήταν δική τους επιλογή. Τους την είχαν επιβάλει οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Συνεπώς, δεν θα τους κόστιζε και πολύ αν κάποιοι τους την αφαιρούσαν. Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν ότι πάρα πολλοί Γερμανοί είχαν ασπα-στεί την κομμουνιστική ιδεολογία και χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν, αγωνίζονταν με πάθος να γίνουν τμήμα της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Προφανώς, αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος που δόθηκε το 1933 η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στο Χίτλερ. Ο ίδιος προκάλεσε την πυρκαγιά του Ράϊχσταγκ και την απέδωσε στους κομμουνιστές. Μετά απ΄αυτή την προβοκάτσια ζήτησε να
ανασταλούν τα άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν τα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών. Έτσι, πήρε στα χέρια του όλες τις εξουσίες. Και πολλά εκατομμύρια συμπατριωτών του – ίσως πάνω από δεκαοχτώ – τον ζητωκραύγαζαν τη στιγμή ακριβως
που τους αφαιρούσε κάθε δικαίωμα να τον ελέγχουν.
Βέβαια, ο κίνδυνος του κομμουνισμού απομακρύνθηκε α- πό τη Γερμανία. Αλλά ο κόσμος πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την ανεξέλεγκτη και αποχαλινωμένη παράνοια του ναζιστικού ολο- κληρωτισμού.
---------------------------------
Πολλές χώρες της Ευρώπης, που προφανώς οι λαοί τους δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, λόγω πολιτικης αγραμματωσύνης και αμάθειας, παρασύρθηκαν σε τραγικές αιματηρές περιπέτειες.
Πρώτοι πλήρωσαν οι Ισπανοί την παράνοια του εικοστού αιώνα. Οι κομμουνιστές, σε συνεργασία με άλλους αριστερούς κατάφεραν να πάρουν την εξουσία. Η κυβέρνηση που σχημάτι-σαν δεν φαινόταν καθόλου κομμουνιστική. Εμφανίστηκε ως κυ-βέρνηση λαϊκού μετώπου. Αλλά, οδηγούσε ραγδαία την Ισπανία στον κομμουνισμό. Για πρώτη φορά στη χώρα τους οι Ισπανοί κομμουνιστές εφάρμοσαν το 1936 τπν παραπλανητική τακτική των ενιαίων ή λαϊκών μετώπων, για την οποία έχω γράψει πιο πάνω. Eναντίον τους ο στρατηγός Φράνκο ξεσήκωσε τους εθνι- κιστές. Κι έτσι άρχισε στις 19 Ιουλίου του 1936 ένας άγριος εμ- φύλιος πόλεμος που κράτησε ως τις 28 Μαρτίου του 1939 και
στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς. Και τα τρία ολοκληρωτικά κράτη – Ιταλία, Γερμανία, Σοβιετική Ένωση –έστειλαν δυνάμεις για να βοηθήσουν την πλευρά που το καθένα τους υποστήριζε. Κανένας τους δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει την τραγική αντινο-μία που υπήρχε σ΄αυτό το μακελειό. Άνθρωποι πέθαιναν, για να ....ζήσουν καλύτερα σ΄ένα άλλο καθεστώς
Ο Χεμιγουέϊ εμπνεύστηκε από τον ισπανικό εφύλιο το βιβλίο του « Για ποιον χτυπά η καμπάνα »
Με μεγάλη επιτυχία εφάρμοσε την τακτική των ενιαίων μετώπων και το κομμουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Γιόσιπ Μρος Τίτο. Αλλά κι αυτό, όπως και το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, δεν άρχισε την αντίσταση κατά των Γερμανών, αμέσως μόλις κατέλαβαν τη χώρα του. Και ο λόγος ήταν ο ίδιος και για τα δύο κομματα. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοηθείας που είχε υπογραφεί τον Αύγουστο του 1939. Όταν όμως η Γερμανία επετέθη εναντίον της Σοβιετι - κής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, ξεσηκώθηκαν εναντίον της και οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές. Αλλά έκρυψαν τις πραγματι- κές προθέσεις τους, τις κόκκινες σημαίες τους και τα σφυροδρέ- πανά τους. Εμφανίσθηκαν απλώς ως απελευθερωτικό μέτωπο και δέχθηκαν σ΄αυτό κάθε καρυδιάς καρύδι. Συγκέντρωσαν έτσι μεγάλη δύναμη,που τη χρησιμοποίησαν με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν να κάνουν ισχυρή αντίσταση κατα των Γερμανών και ο άλλος να συντρίψουν κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης.
Σύνολο Γιουγκοσλάβων νεκρών από τις δύο αυτές δραστηριότητες 1.700.000 !
Σε μας τους Έλληνες εστοίχισε πολύ πιο φτηνά η αδυναμία μας να καταλάβουμε τι μας γινόταν. Μόλις 170.000 νεκρούς πληρώσαμε για την άγνοιά μας. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν σή- μερα που και πως σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρέπει όμως να αναφέρω τα συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία συνδέονται με όσα έγραψα παραπάνω
Το Κ.Κ.Ε., ως τμήμα τότε της Διεθνούς, εφάρμοσε στην Ελλάδα την τακτική των ενιαίων μετώπων, αμέσως μόλις εξαγγέλθηκε τον Αύγουστο του 1935. Επειδή όμως τότε το κυρίαρχο θέμα ήταν το θέμα της ειρήνης,τα μέτωπα εμφανίστηκαν ως φιλειρηνικά. Ενώθηκαν μάλιστα στη Φ.Ε.Ο.Ν. πρόεδρος της οποίας γινε η Λουκία Κουντουριώτη,μη κομμουνίστρια φυσικά που φανταζόταν ότι υπηρετούσε την υπόθεση της ειρ’ηνης.Το Κ.Κ.Ε.αύξησε τη δύναμή του και συγκέντρωσε πολλούς φιλειρηνιστές στις μετωπικές του οργανώσεις. Αλλά, η δραστηριότητά του ανακόπηκε από τη δικτατορία Μεταξά που επιβλήθηκε ατις 4 Αυγούστου του 1936. Οι κομμουνιστές κλείστηκαν στις φυλακές ή εξορίστηκαν στα ξερονήσια.
Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, το Κ.Κ.Ε., όπως άλλωστε και το Κ.Κ. Γιουγγκοσλαβίας, δεν ξεσηκώθηκε εναντίον τους Αντίθετα, δικαιολόγησε την εισβολή τους με το επιχείρημα ότι την προκάλεσε η βασιλομεταξική δικτατορία, πηγαίνοντας με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύφωνο του 1939. Μόνον όταν επετέθη η Γερμανία ενατίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941. Αλλά δεν εμφανίστηκε με το πραγματικό του πρόσωπο. Κρύφτηκε πίσω από ένα νέο μέτωπο. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο [ Ε.Α.Μ.] που το εμφάνισε μάλιστα ως
δημιούργημα τεσσάρων κομμάτων ενώ ήταν εντελώς δική του πολιτική παγίδα. Σ΄αυτό κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα πάνω από δύο εκατομμύρια ανυποψίαστους πατριώτες και να δημιουργήσει κι ένα κομματικό στρατό με πάνω από 50.000 καλά οπλισμένους μαχητές. Μ΄αυτούς άρχισε από τα μέσα της κατοχής να διαλύει με τη βία και να κατασυκοφαντεί ως προδοτικές τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις.
Δεν στάθηκε όμως τόσο τυχερό ή αποτελεσματικό όσο το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Έμειναν αρκετοί πατριώτες για ν΄αντισταθούν στα σχέδιά του. Και ήρθαν και βρεταννικές δυνάμεις με τεθωρακισμένα. Οι Έλληνες κομμουνιστές είχαν χάσει το παιχνίδι. Αλλά δεν τώβαλαν κάτω. Μολονότι δεν περίμεναν καμμιά βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση μετά τη συμφωνία της Γιάλτας, συνέχισαν μόνοι τους, με τις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. Αν είχαν σταματήσει εκεί, πολλες χιλιάδες Έλληνες θα γλύτωναν τη ζωή τους. Αλλά ήταν τόσο γοητευτικό το όραμα που τους είχε συνεπάρει, ώστε έστειλαν τη φρόνηση περίπατο. Ο αλληλοσκοτωμός, που είχε αρχίσει από την κατοχή, συνεχίστηκε άγριος, ανελέητος και καταστροφικός ως τον Αύγουστο του 1949. Έτσι συμπληρώθηκαν οι 170.000 νεκροί που δεν πρόκαναν να δουν αν σκοτώθηκαν τζάμπα.
Ο Ε.Λ.Α.Σ. μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Κι αυτός υποσχέθηκε στους μαχητές του ότι , αν νικήσουν, θα ζήσουν μέσα σ΄ένα καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Ήταν φυσικό να σκεφτούν οι άνθρωποι ότι η λαϊκή δημοκρατία ήταν κάτι πιο πολύ από τη σκέτη δημοκρατία. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά τι ήταν. Όλες οι χωρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες επιβλήθηκαν κομμουνιστικές δικτατορίες , ονομάστηκαν Λαϊκές Δημοκρατίες. Τέτοια θα ήταν και η δική μας αν μας επιβαλλόταν.
Τελικά, αυτό που στερεώθηκε για τα καλά μέσα μου, δεν ηταν η μια ή άλλη ιδεολογία. Δεν ήταν δεξιά,κέντρο ή αριστερά. Δεν ήταν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Ήταν το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα σε όλ΄αυτά. Δηλαδή, οι πολιτικές μου ελευθερίες και τα πολτικά μου δικαιώματα. Όσο θα τα έχει αυτά ένας λαός, θα είναι κυρίαρχος. Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα και αφήσει να του τ΄αρπάξουν, θα γίνει σκλάβος. Αλλά, ώσπου να γίνει σκλάβος , θα έχει αφήσει τη χώρα του να ρημάξει. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να ασκήσει τα δικαιώματα που του δί- νει το Σύνταγμα, αφήνει το έδαφος ελεύθερο για να ευδοκιμήσουν όλα τα άνθη του κακού στον τόπο του. Αν θέλουμε να μάθουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα άνθη, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τα έχουμε όλα μαζεμμένα εδώ.
---------------------------------
Ο Χ Ω Ρ Ο Σ Τ Η Σ Ν Ο Η Σ Η Σ
Δεν πάει άλλο. Όσοι το καταλαβαίνουν,το θέλουν και μπορούν πρέπει ν΄αρχίσουν να φωνάζουν δυνατά και σταθερά. Δεν μπορεί η θεσμοθετημένη βλακεία να μας καταδυναστεύει και να μας κατευθύνει ανενόχλητη,ενώ η σκέψη οριοθετείται και πνίγεται. Καμαρώνουμε για το αρχαίο ελλhνικό πνεύμα, επειδή όλος ο κόσμος το πενεύει. Αλλά δεν ξέρουμε, ούτε θέλουμε, ούτε προσπαθούμε να μάθουμε γιατί πραγματικά έλαμψε και επηρέασε την πορεία της ανθρωπότητας. Και δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μας η σκέψη ότι εμείς, όχι μόνον έχουμε αποβλακωθεί,αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να συντηρηθεί η πνευματική ξεραϊλα στη δύσμοιρη χώρα μας. Δίνουμε βραβεία και λεφτά σε όσους τρέχουν πιο γρήγορα,πηδάνε πιο ψηλά ή σηκώνουν μεγαλύτερα βάρη. Πληρώνουμε εισιτήρια για να τους καμαρώσουμε και να τους χειροκροτήσουμε. Αλλά δε δίνουμε δεκάρα για να δούμε πόσο μακρυά ή πόσο ψηλά πάει το μυαλό μας και τι προβλήματα μπορεί να λύσει. Ούτε αθλήματα,ούτε μετρήσεις,ούτε βραβεία,ούτε χειροκροτήματα. Αθόρυβα περνάνε τα επιτεύγματα του μυαλού. Σιγά τώρα μη χάνουμε την ώρα μας με τέτοια πράμματα! Κι ύστερα, ποιοι θα βραβεύουν τους έξυπνους; Οι βλάκες;
Με βαθειά κατάνυξη, παρακολουθούμε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου
την ανάσταση του Κυρίου.Όλοι είμαστε σίγουροι ότι αληθώς ανέστη. Δεν έχουμε την παραμικρη αμφιβολία. Αλλά πώς καταλήξαμε σ΄αυτή την ακλόνητη βεβαιότητα; Το ψάξαμε το θέμα; Ανοίξαμε ποτέ μας κανένα βιβλίο όχι κατήχηση βέβαια – να μάθουμε τι πραγματικά έγινε στο Ισραήλ πριν α- πό δυο χιλιάδες χρόνια; Όχι βέβαια! Απλώς, συνεχίσαμε αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν ήρθαμε στον κόσμο. Αυτά πίστευαν εκείνοι που μας γέννησαν. Αυτά πιστεύουμε κι εμείς. Και τα ίδια βάλαμε και τα παιδιά μας να πιστεύ- ουν. Και παίρνουμε μάλιστα και τα μέτρα μας να μην ξεστραβωθούν.
Ο κ. Αντωνιάδης έγινε αρχηγός του ΓΕΝ και αποστρατεύθηκε ως ναύαρχος επί τιμή.
Ξέρετε γιατί; Γιατί έκρυψε ότι είχε μυαλό και το χρησιμοποιούσε. Μόνον όταν αποστρατεύθηκε, φανέρωσε και την άκρως επιλήψημη μανία του να χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βεβαιωθεί αν έστεκαν τα θεολογικά παραμύθια με τα οποία τον μεγάλωσαν.Όπως καταλαβαίνετε,τα συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει, ήταν εντελώς αντισυμβατικά. Και τότε ξεσηκώθηκαν ενύαντίον του, λαύροι, πολλοί ευσεβείς χριστιανοί αλλά και κάποιοι βουλευτες να τον φάνε. Τους ήταν αδύνατο να δεχτούν το
θράσος του να σκέπτεται. Και δεν του συχώρεσαν ποτέ ότι για να γίνει αρχηγός του ναυτικού, έκρυψε τη γνώμη που είχε για τη θεολογική μυθολογία. Έπρεπε να τους είχε πει από την αρχή οτι είχε ένα μυαλό ερευνητικό,για να τον στείλουν να κόβει βρούβες. Πού ακούστηκε να γίνει κάποιος αχηγός του ΓΕΝ,χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο Χριστός είναι γιος του Θεού, σταυρώθηκε και αναστήθηκε; Και μάλιστα χωρίς να απορούν πως τα
τα κατάφεραν οι Έλληνες να νικήσουν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, χωρίς ακόμη να έχει γεννηθεί ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλοί και αξιόπιστοι δείκτες της διανοητικής μας ανεπάρκειας, που είναι γενική. Ποτέ δεν τους χρησιμοποιήσαμε για να δούμε πόσο ακριβώς μας κόβει. Φοβάμαι ότι είμαι ο μόνος Έλληνας που ξέρει ότι είναι βλάκας. Πως να το καταλάβει άλλωστε αυτό το πράγμα ό κόσμος, όταν ακούει κάθε μέρα τους πολιτικούς να παινεύουν την εξυπνάδα του και να τον βεβαιώνουν ότι έχει αλάνθαστο αισθητήριο. Και ούτε διαφαίνεται καποια πιθανότητα ν ΄αλλάξει κάτι στο μέλλον. Η θεσμοθετημένη βλακεία θα εξακολουθήσει να μας ρημάζει και στο μέλλον. Δεν μας σώζει τίποτα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όσοι τουλάχιστον βλέπουμε τα χάλια μας , είναι να φωνάζουμε για να μην καταποντιστούμε έντελώς στον ωκεανό της βλακείας που παραδέρνουμε. Χωρίς καμμιάν ελπίδα ότι θα βρούμε κάποτε κάποιο λιμάνι ν΄αράξουμε.
Τ Ο Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Κ Ο
Γ ι α τ ί δ ε ν λ ύ ν ε τ α ι
Υπάρχει μια πλευρά του ζητήματος που δεν το τιμήσαμε όσο θάπρεπε με την προσοχή μας. Ίσως μας εμπόδισαν και οι καλοί τρόποι να γίνουμε πιο ομιλητικοί. Αλλά,η ανάγκη να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο που βρεθήκαμε,είναι πολύ πιο σημαντική από τους καλούς τρόπους. Ας τους αφήσουμε, λοιπόν,κατά μέρος για να δούμε πιο καθαρά αυτό το ζήτημα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Οι Βούλγαροι το δημιούργησαν πρώτοι,πολύ πριν από τους βαλκανικούς πολέμους.Ήθελαν να πάρουν τη Μακεδονία και τη Θράκη για να βγουν στο Αγαίο. Απ΄αυτούς το πήρε ο δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπρος. Ο Τίτο δηλαδή, όπως ήταν γνωστός με το κομματικό του ψευδώνυμο. Ήταν ένας πολύ προικισμένος βλάκας. Έχουμε τέτοιους και στη χώρα μας. Ταλαντούχους, επιτήδειους, που έβγαλαν
όνομα και λεφτά. Αλλα καθόλου γνώση,ούτε σοφία Από το κεφάλι του Τίτο δεν μπορούσε να βγεί μια ιδεολογία. Βρήκε μια τέτοια του έκανε και την ασπάστηκε. Τον κομμουνισμό. Και,όπως συμβαίνει με όλους τους χοντροκέφαλους του κόσμου,δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό του η σκέψη ότι το πιο σπουδαίο πράγμα, για κάθε άνθρωπο, είναι οι πολιτικές του ελευθερίες και τα πολιτικά του δικαιώματα. Αφού αυτά μόνο τον κάνουν κυρίαρχο. Ο Τίτο έκρινε ότι αφού ο ίδιος είχε ασπαστεί τον κομμουνι- σμο, είχε αποκτήσει αυτόματα το δικαίωμα να τον επιβάλει με το ζόρι σε όλους τους άλλους. Αυτό το ζόρι οι Γιουγκοσλάβοι το πλήρωσαν με 1.000.000 νεκρούς. Εμάς μας ήρθε πιο φτηνά. Πληρώσαμε μόνο με 170.000 νεκρούς τις προσπάθειες που έκαναν οι ομόφρονές του στην Ελλάδα να μας σώσουν,από την κατοχή ως το 1949.Ευτυχώς γι΄αυτούς, δεν μας έσωσαν.
Ως τότε που ο Τίτο άρχισε να σπεκουλάρει με το μακεδονικό,οι Σκοπιανοί δεν ήξεραν ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και γιατί να το ξέρουν άλλωστε; Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε από το 356 ως το 323 π.χ. Οι Σλάβοι εμ-φανίστηκαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα μ.χ. Δεν είχαν καμμιά συγγένεια και καμμιά σχέση μαζί του. Ούτε και τους ενδιέφερε να έχουν. Ο Τίτο τους είπε το 1945 ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και που το ήξερε αυτός; Δεν το ήξερε. Ούτε χρειαζόταν να το ξέρει. Απλώς ήξερε τι ήθελε. Από το 1925 που ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κομμουνιστι- κού κόμματος της Σερβίας, είχε καταλάβει ότι το μακεδονικό που είχαν δημιουργήσει για νειδικούς τους λόγους οι Βούλγαροι,είχε πολύ ψαχνό. Και το 1945,όταν είχε ξεκάνει λαϊ- κοδημοκρατικά όλους τους πολιτικούς του αντίπαλους και είχε πάρει στα χέρια του όλες τις εξουσίες, του κατέβηκε μια λαμπρή ιδέα. Να χρησιμοποιήσει αυτό το ζήτημα για να επεκτείνει την κυριαρχία του στα Βαλκάνια και να βγει και στο Αιγαίο. Ένα παραμύθι μόνο του χρειαζόταν και η δημιουργία των αναγκαίων όρων για να μπεί σε εφαρμογή. Η ιστορική αλήθεια του ήταν εντελώς άχρηστη. Κι επειδή είχε τή δύναμη να κάνει ό,τι θέλει,έβαλε τους ανθρώπους του να του φτιάσουν μιαν άλλη ιστορική αλήθεια, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δικών του επιδιώξεων. Έτσι, ονόμασε την 6η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συνόρευε με την Ελλάδα, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και άλλαξε φυσικά και την ιστορία που διδασκόταν στα σκοπιανά σχολεία. Άρχισαν,λοιπόν,από τότε να μεγαλώνουν γενιές Σκοπιανών που μάθαιναν ότι ήταν αυθεντικοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και ότι, προορισμός τους ήταν
ν΄απελευθερώσουν τους Μακεδόνες που ζούσαν στη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν και στην ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου και να τους ενώσουν με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία του Βαρδάρη. Μ΄αυτό τον τρόπο,οι Σκοπιανοί που δεν είχαν ως τότε τίποτα,απόκτησαν ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν και μια μεγάλη ιδέα. Κι επειδή ζούσαν κάτω από μιαν αδυσώπητη δικτατορία που δεν άφηνε ούτε μια χαραμάδα για να περάσει το φως της ιστορικής αλήθειας, έχαψαν ό,τι τους δίδασκε η προπαγάνδα του Τίτο. Τι να την έκαναν άλλωστε και την ιστορική αλήθεια; Άχρηστη τους ήταν έτσι άχαρα που είχε
κυλήσει ως τότε. Οι άνθρωποι ασπάζονται ευκολότερα ένα ευχάριστο ψέμμα παρά μια δυσάρεστη αλήθεια.Άσε που η αναζήτηση της αλήθειας είναι μεγάλος μπελάς και απαιτεί και μυαλό που δεν είναι στο χέρι μας να το έχουμε στην αναγκαία ποσότητα.
Τελικά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε οΤίτο.Το μόνο που κατάφερε με το παραμύθι του μακεδονικού ήταν ν΄αρπάξει το 1947 από τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν.Έδωσε στους κατοίκους της νέες ταυτότητες με τις οποίες έπαψαν να είναι Βούλγαροι.Έγιναν Μακεδόνες. Αλλά,τον επόμενο χρόνο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας εκδιώχθηκε από τον Ανατολικό Συνασπισμό. Ο Στάλιν δεν ανεχόταν κομμουνιστές ηγέτες που δεν ήταν του χεριού του. Και ήταν τόσο προνοητικός που σκότωνε όποιον υποπτευόταν ότι μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα έπειτ΄από πέντε χρόνια. Οι Βούλγαροι δεν έχασαν την ευκαιρία. Πήραν πίσω τη Μακεδονία του Π-ρίν. Και οι κάτοικοί της έσκισαν τις μακεδονικές τους ταυτότητες και ξανάγιναν Βούλγα-ροι
Κι εμείς κινδυνέψαμε τότε. Αν οι κομμουνιστές είχαν πάρει την εξουσία στην Ελλάδα κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 ή τον εμφύλιο του 1946 – 49 και ο Τίτο δεν είχε εκδιωχθεί από τον Ανατολικό Συνασπισμό,η ελληνική Μακεδονία θα γινόταν τμήμα της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας. Και τα δικά μας σύνορα θα κατέβαιναν στον Όλυμπο. Γλυτώσαμε αυτή τη συμφορά. Αλλά μας κληροδότησε το μπελά των Μακεδόνων των Σκοπίων,από τους οποίους πολλά τραβήξαμε κι εξακολουθούμε να τραβάμε. Γύριζαν τον κόσμο και κυρίως τον Καναδά και την Αυστραλία και μας έκαναν ρεζίλι με τον αλυτρωτι-σμό των Μακεδόνων αδελφών τους που καταπιέζονταν στην ελληνική Μακεδονία. Κι εμείς δεν μπορούσαμε ν΄αφήνουμε τις δουλειές μας και να τρέχουμε να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν παντού όπου μπορούσαν. Έκαναν σαν παιδιά που κάποιος είχε βάλει στα χέρια τους ένα διαβολικό παιχνίδι και το έπαιζαν με πολλή φασαρία. Δεν πέρα- σε φαίνεται ποτέ από το μυαλό τους η σκέψη ότι συνέχιζαν απλώς μια χρεωκοπημέ- λοβιτούρα του Τίτο. Και φαίνεται ότι δεν θα γλυτώσουμε απ΄αυτούς τους μικρόμυαλους Γιατί το πρόβλημα δεν υπάρχει αντικειμενικά,οπότε και θα μπορούσε ν΄αντιμετωπισθεί. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό τους. Είναι ψυχοπαθολογικό,όπως η θρησκοληψία. Γι αυτό και δεν χρειάζεται διπλωμάτες. Ψυχίατρους χρειάζεται. Και είναι κρίμα που δεν υπάρχει πλάϊ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κι ένα Διεθνές Τρελλάδικο. Από ένα τέτοιο έπρεπε να περάσουν και οι παλαβοί του Ναζισμού και όχι από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργη σα να ήταν καλά στα μυαλά τους. Αυτό που φέρνει απελπισία στην περίπτωση των Σκοπιανών είναι ότι το πρόβλημά τους αφέθηκε και έγινε υπαρξιακό. Εδωσε νόημα στην ύπαρξή τους ο μύθος με τον οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν επί δεκαετίες,χωρίς κανέναν αντίλογο. Άντε τώρα να τους βγάλεις από το μυαλό ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου και έχουν το ιερό χρέος να ελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τους καλούς Χριστιανούς να δεχτούν ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Θεού και δεν αναστήθηκε. Μόνο μια άλλη ιδεο- ληψία πιο ελκυστική μπορεί να
διαλύσει μια ιδεοληψία που μας δυναστεύει. Eκτός κι αν έχουμε μυαλό που θα μας βοηθήσει να βρούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά το είδος αυτό ανήκει στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία.
---------------------------------------
Έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο για το μακεδονικό. Δεν τυπώθηκε για λόγους αστείους μάλλον. Λόγους ελληνικούς δηλαδή. Επειδή όμως μου πήρε πολύ κόπο, είπα να το βάλω στην ιστοσελίδα μου, μήπως θελήσει κανείς να το διαβάσει.
Ε Ν Α Ε Θ Ν Ο Σ Φ Α Ν Τ Α Σ Μ Α
Πως γεννήθηκε το μακεδονικό
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Η διένεξη Αθηνών-Σκοπίων γύρω από το μακεδονικό, βρίσκεται σήμερα (Μάρτιο του 1993) σε πλήρη εξέλιξη. Η ουσία του είναι ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας,που δημιουργήθηκε το 1945 ως ένα από τα 6 ομόσπονδα κράτη που αποτέλεσαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή ως εκπρόσωπος ενός ανύπαρκτου ως τότε έθνους και ως κέντρο ενός εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Ισχυρίστηκε και επιμένει μέχρι σήμερα ότι είναι το μόνο ελεύθερο τμήμα του «μακεδονικού έ- θνους», που μοιράστηκε από παλιά, ανάμεσα στην Ελλάδα,τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Και ότι ιστορική αποστολή του είναι να τα απελευθερώσει και να τα ενώσει εδαφικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η Ελλάδα,κατά τους ίδιους ισχυρισμούς, όχι μόνο καταπιέζει το «μακεδονικό έθνος» που ζει στο έδαφός της,αλλ΄αρνείται ακόμα και την ύπαρξή του. Το λιγότερο,λοιπόν,που της ζητούν οι Σκοπιανοί, είναι να αναγνωρίσει,τουλάχιστον,ότι υπάρχει μακεδονική εθνική μειονότητα στο έδαφός της και να σεβαστεί τα δικαιώματά της,κατά τα διεθνώς ισχύοντα. Η Ελλάδα δεν αρνείται ότι υπάρχει Μακεδονία. Ούτε ότι υπάρχουν Μακεδόνες. Η Μακεδονία όμως είναι γεωγραφικός όρος. Όχι εθνικός. Και Μακεδόνες είναι αυτοί που κατάγονται από τη Μακεδονία,όπως ακριβώς Ηπειρώτες είνα αυτοί που κατάγονται από την Ήπειρο,Κρήτες είναι αυτοί που κατάγονται από την Κρήτη,Πελοπονήσιοι αυτοί που κατάγονται από την Πελοπόνησο κ.ο.κ. Όλοι όμως αυτοί είναι Έλληνες. Δεν ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Κατοικούν σε διάφορετικές περιοχές που έχουν τις ονομασίες τους. Δεν υπάρχει στα Βαλκανια έθνος μακεδονικό. Υπάρχουν μόνο τα γνωστά έθνη που εμφανίστηκαν κατά τη διαδρομή των αιώνων. Δεν είναι μόνο εξωπραγματικό και παράλογο. Είναι και γελοίο να δεχτούμε ότι στη διάρκεια όλων αυτών των εθνικών περιπετειών κατα τις οποίες έδωσε το παρών του ακόμη και το μικρό Μαυροβούνιο, ένα πανάρχαιο έθνος το έκρυψαν ή το εμπόδισαν κάποιοι να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ως το 1945 που κατέβηκε στο κεφάλι του Τίτο να το ιδρύσει. Αλλά, πως ανανακάλυψε ο Τίτο αυτό το έθνος που δεν το ήξερε ως τότε κανένας; Γιατί έπρεπε οι Σκοπιανοί ν΄αποκτήσουν ιστορικές ρίζες που τις αγνοούσαν και που δεν τους έννοιαζε καθόλου να τις βρούν; Και γιατί έπρεπε ν’αγωνιστούν με κίνδυνο της ζωής τους ν΄απελευθερώσουν όλους τους Μακεδόνες που καταπιέζονταν στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν καθόλου ελεύθεροι στην κομμουνιστική δικτατορία που τους είχε ανακαλύψει; Η ιστορία παρουσίαζε πολύ ενδιαφέρον. Κι άρχισε κι εκείνος να την ψάχνει.
ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ
Ως τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, η Μακεδονία, ως γεωγραφική έκταση βέβαια, ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα κράτη της Βαλκανικής που είχαν ανακτήσει στο μεταξύ την ανεξαρτησία τους [Ελλάδα-Σερβία] ή αποτελούσαν αυτόνομες ηγεμονίες υπο την επικυριαρχία του Σουλτάνου [Βουλγαρία] την εποφθαλμιούσαν. Δεν ήθελαν όμως όλοι τη διανομή της για τον ίδιο λόγο. Άλλοι ενδιαφέρονταν κυρίως ή μόνον για την εθνική τους ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση δηλαδή ομοεθνών τους από την οθωμανική κυριαρχία. Άλλοι όμως ήθελαν την εδαφική τους επέκταση με σκοπό την έξοδό τους στο Αιγαίο. Στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το ελληνικό στοιχείο υπερίσχυε. Οι Έλληνες,άλλωστε, ήταν ίσως οι πρώτοι και οι μόνοι κάτοικοι της περιοχής πολλούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Και παρά τις πληθυσμιακές μεταβολές που συνελέστηκαν μετά τον 7ο αιώνα μ.χ. στην Οθωμανική Αυτοκρατορία,εξακολούθησαν να είναι η πολυαριθμότερη εθνότητα. Σ΄ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε το 1885 η βουλγαρική Εξαρχία, έλεγε:
«Τα μεγάλα και τα δευτερεύοντα κέντρα είναι εξελληνισμένα κάτω από την επιρροή των Γραικομάνων ή των Ελλήνων. Η ελληνική γλώσσα κατακτά έδαφος. Θα μπορούσαμε άραγε να κερδίσουμε τη Μακεδονία οι Βούλγαροι αν γινόταν σήμερα δημοψήφισμα; Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια περίπτωση,το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας θα έφευγε από τα χέρια μας, διότι οι πλείστοι των κατοίκων,αν και μιλούν την βουλγαρικήν θα δηλώσουν ότι είναι Έλληνες ».
Το πρόβλημα,λοιπόν, για την Ελλάδα ήταν να επεκταθεί εδαφικά μόνο στις περιοχές που κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί και δεινοπαθούσαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Δεν είχε βλέψεις εις βάρος των γειτόνων της. Ούτε και την πίεζε καμμιά ανάγκη ανάγκη να διεκδικεί εδάφη στα οποία δεν υπερτερούσαν πληθυσμιακά οι Έλληνες. Πρόβλημα εξόδου της στη θάλασσα δεν είχε. Καλώς ή κακώς βρισκόταν στο Αιγαίο. Διαφορετικές ήταν οι προθέσεις των Βουλγάρων. Τα μόνα παράλιά τους βρίσκονταν στον Εύξεινο Πόντο. Ήταν έτσι στο έλεος των Τούρκων,που κατείχαν τα Στενά των Δαρδανελίων, για να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα. Γι΄αυτό τους απασχολούσε πιο πολύ απ΄οτιδήποτε άλλο η κατάληψη περιοχών που θα τους έβγαζαν στο Αιγαίο. Διεκδικούσαν, λοιπόν, τη Μακεδονία και τη Θράκη όπου όμως οι Βούλγαροι ήταν πολύ λίγοι για να θεμελιωθούν εδαφικά δικαιώματα.
Ανάλογες ήταν και οι βλέψεις των Σέρβων. Είχαν βέβαια την Αδριατική. Άλλά, γιατί να μη βγουν και στο Αιγαίο; Κακό ήταν; Κάθε άλλο. Όμως δεν ήθελαν να χυμήξουν και ν΄αρπάξουν με τη βία ακτές αιγαιοπελαγίτικες. Έπρεπε να το κάνουν με τρόπο. Όχι τόσο άγαρμπα όσο οι Βούλγαροι. Kι έτσι η τουρκοκρατούμενη Μακεδονία έγινε από τα τέλη του 19ου αιώνα μήλο της έριδος ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία, που αποδύθηκαν σ΄έναν αγώνα να βρεθούν στην πλεονεκτικότερη δυνατή θέση, κατά την απελευθέρωση και τη διανομή της.
Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΞΑΡΧΙΑ
Εκείνη την εποχή η Βουλγαρία έτυχε να διαθέτει μιαν εξαιρετικά ευνοϊκή προϋπόθεση για την προώθηση των σχεδίων της. Η τσαρική Ρωσία,απόν τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης,φαινόταν να έχει βεβαιωθεί ότι η χώρα αυτή ήταν το πιο πρόθυμο και το πιο κατάλληλο έθνος για να τη βοηθήσει να πετύχει τους φιλόδοξους στοχους της εξωτερικής της πολιτικής. Πρωταρχικά έπρεπε να της εξασφαλίσει διέξοδο στο Αιγαίο. Είχε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα μ΄εκείνη. Η μόνη θάλασσα που διέθετε στο Νότο ήταν η Μαύρη Θάλασσα που την έκλειναν τα στενά των Δαρδανελίων. Έπρεπε να βγει στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Και η μόνη χώρα που μπορούσε να της ανοίξει αυτό το δρόμο ήταν ήταν η Βουλγαρία εφόσον φυσικά επεκτεινόταν ως το Αιγαίο. Ήταν, λοιπόν, συνεχείς, επίμονες και άοκνες οι προσπάθειες της Ρωσίας να εξασφαλίσει στη Βουλγαρία τους αναγκαίους όρους για να παίξει το ρόλο που της είχε αναθέσει στα Βαλκάνια. Μια πρώτη μεγάλη επιτυχία της ήταν να εξασφαλίσει το 1870 την ίδρυση μιας αυτόνομης εκκλησιαστικής βουλγαρικής Εξαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. Οι Ρώσοι ήξεραν τη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην αύξηση της επιρροής της ανάμεσα στους πληθυσμούς της περιοχής. Και οι συνθήκες για την εξασφάλιση μιας πιο καλής θέσης στη βουλγαρική Εκκλησία ήταν πολύ ευνοϊκές. To 1866 είχαν ξεσηκωθεί οι Κρήτες εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας. Ο Σουλτάνος είχε εξοργισθεί πολύ από την εξέγερσή τους. Οι Ρώσοι παρώτρυναν τους Βούλγαρους να βοηθήσουν στην καταστολή της επανάστασης. Και πολλοί απ΄αυτούς έκαναν αιτήσεις στην Υψηλή Πύλη να τους δοθούν όπλα και να σταλούν στην Κρήτη να πολεμήσουν κατά των επαναστατών. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Αλλά οι Βούλγαροι κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν πολύ καλές εντυπώσεις στους Τούρκους. Τότε ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, Ιγνάτιεφ,έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να πετύχει μια σημαντική εκκλησιαστική μεταρρύθμιση υπέρ των προστατευομένων του. Συνέταξε, μάλιστα, ένα σχέδιο σουλτανικού φιρμανίου και ο Σουλτάνος, για να τιμωρήσει τους Έλληνες, το υπέγραψε. Έτσι,το Μάρτη του 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία που θα υπαγόταν ονομαστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Σύνοδος,πάντως, του Πατριαρχείου τον Αύγουστο του 1872, καταδίκασε τη βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική. Οι Βούλγαροι όμως, αφού είχαν την οθωμανική συγκατάθεση, προχώρησαν απτόητοι στην εφαρμογή του. Το φιρμάνι όριζε ότι για να θεωρηθεί μια επαρχία εξαρχική,δηλαδή βουλγαρική, έπρεπε τα δύο τρίτα των κατοίκων της να ζητήσουν την εκκλησιαστική υπαγωγή τους στην Έξαρχία. Και από τότε,το βουλγαρικό κομιτάτο έκανε έναν από πιο σημαντικούς σκοπούς του, τον εξαναγκασμό των κατοίκων της Μακεδονίας με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, να δηλώσουν ότι είναι εξαρχικοί, για να φανεί ότι είναι μεγάλη η επιρροή της Βουλαρίας στην περιοχή.
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
To 1887 η Ρωσία έκρινε ότι ώρίμασε η στιγμή να καταφύγει σε πιο τολμηρά,δραστικά και αποτελεσματικά μέσα για να προωθήσει την εξωτερική πολιτική της στα Βακάνια. Κατηγόρησε την Τουρκία ότι αρνήθηκε να πάρει μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των Χριστιανών της χερσονήσου και στις 24 Απριλίου εκείνου του έτους,της εκήρυξε τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν για όλους τους Χριστιανούς. Για τους Βούλγαρους ένδιαρόταν και δευτερευόντως για τους Σέρβους. Οι προθέσεις της δεν άργησαν να εκδηλωθούν σαφέστερα όταν τον επόμενο χρόνο κατανίκησε τους Οθωμανούς και τα στρατεύμα- τά της έφτασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι υπέκυψαν και έπειτα από τρεις μήνες διαπργματεύσεων, δέχτηκαν να υπογράψουν την περίφημη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με την οποία εδημιουργείτο η Μεγάλη Βουλγαρία σε βάρος της Ελλάδας στις 3 Μαρτίου του 1878. Η εντολή του Τσάρου προς τον πεσβευτή Ιγνάτιεφ, που υπαγόρευσε τους όρους της συνθήκης ήταν «ούτε σπιθαμή εδάφους στην Ελλάδα». Με τους όρους της συνθήκης αναγνωρίζονταν ως πλήρως ανεξάρτητα κράτη η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμανία και τους παρεχωρούντο και κάποια εδάφη. Η Βουλγαρία όμως έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Σύμφωνα με το άθρο 6 της συνθήκης, εκτός από την περιοχή που κατείχε ως τότε, έπαιρνε τη Βόρεια Θράκη, το μελύτερο μέρος της Μακεδονίας ως τη Θεσσαλονίκη, τη χερσόνησο της Χαλκιδικής και κατέληγε στο Αιγαίο. Κέρδιζε, δηλαδή, περιοχές που δεν εκατοικούντο από Βούλγαρους και δεν της ανήκαν.
Οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς τις δυτικές και τις κεντρικές δυνάμεις. Κανένας όμως δεν τους πήρε σοβαρά. Δεν είχαν,άλλωστε, τη δύναμη να κάνουν σεβαστή τη θέλησή τους. Τα πράγματα άλλαξαν μόνον όταν αντέδρασαν ισχυρά η Αγγλία και η Αυστρουγγαρία. Οι δύο δυνάμεις δεν συμφώνησαν με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και άρχισαν να κινητοποιούνται στρατιωτικά. Η Ρωσία ανησύχησε. Δεν ήθελε να αναμετρηθεί μαζί τους. Και όταν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1878 συνήλθε το Συνέδριο του Βερολίνου, η Ρωσία δεν επέμεινε στις αξιώσεις της. Δέχτηκε να συρρικνωθούν τα σύνορα της Βουλγαρίας και να φτάσουν προς βορράν στο Δούναβη και προς νότον στον Αίμο. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ακυρώθηκε. Ελήφθη όμως μία απόφαση που άνοιξε άλλες ιστορίες. Η Ανατολική Ρωμυλία, όπου υπήρχε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός, ανακηρύχθηκε αυτόνομη περιοχή που θα εδιοικείτο από Χριστιανό διοικητή υπό την τουρκική επικυριαρχία, χωρίς όμως τουρκικό στρατό. Η ελληνική, τουρκική και βουλγαρική γλώσσα χαρακτηρίστηκαν ισότιμες. Αλλά δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι αυτή η κατάσταση μπορούσε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά, η Ανατολική Ρωμυλία αφηνόταν στην τύχη της. Και η Βουλγαρία δεν έχασε την ευκαιρία. Τον Σεπτέμβριο του 1885 επιτέθηκε στην αυτόνομη αυτή περιοχή και την προσάρτησε με τη βία.
Η Ελλάδα εξοργίστηκε. Αντέδρασε. Κήρυξε επιστράτευση. Αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανάγκασαν ν΄αποστρατευθεί και να συμμορφωθεί με τη δημιουργηθείσα κατάσταση. Και τον επόμενο χρόνο,σε μια συνδιάσκεψή τους στο Βουκουρέστι, αναγνώρισαν το βουλγαρικό πραξικόπημα και επιδίκασαν οριστικά την Ανατολική Ρωμυλία στη Βουλγαρία. Αυτή ήταν η αφετηρία μεγάλων διωγμών κατά του ελληνικού στοιχείου. Έπαψε να θεωρείται ισότιμο με το βουλγαρικό και άρχισε ο συστηματικός αφελληνισμός της περιοχής με όλα τα μέσα,θεμιτά ή αθέμιτα.
ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ
Η προπαγάνδα των Σέρβων για την αύξηση της επιρροής τους στις περιοχες της Μακεδονίας που τους ενδιέφεραν, αλλά και σε άλλες που είχαν γι΄αυτούς ζωτική σημασία, άρχισε το 1887. Την ανέλαβε το κομιτάτο «Αγιος Σάββας» που είχε την έδρα του στο Βελιγράδι. Αρχικά, περιορίστηκε στα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αργότερα,όμως, επεκτάθηκε στο Μοναστήρι,στην ίδια τη Θεσσαλονίκη,στις Σέρρες και στη Χαλκιδική.
Η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στο Βελιγράδι. Οι Σέρβοι τη διαβεβαίωσαν ότι ενδιαφέρονται μόνον για τα βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Αλλά,ο Σέρβος πρωθυπουργός Καρασιβίν δήλωσε το 1889 στη σερβική Βουλή:
«Η μητέρα πατρίδα οφείλει να κάνει αυτή την προπαρασκευή (δηλαδή τον προσηλυτισμό) με την ίδια αποφασιστικότητα, είτε ζουν εκεί μόνο Σέρβοι είτε καθαροί Βούλγαροι είτε Μογγόλοι ή Κινέζοι. Και πρέπει να την κάνει. Γιατί είναι χρέος μας».
Είπε με άλλα λόγια, αρκετά καθαρά, ότι η επέκταση στη Μακεδονία ήταν ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής. Δεν είχε καμμιά σχέση με την εθνολογική σύσταση της περιοχής. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ ότι ενώ μιλάει για Μογγόλους και Κινέζους, δεν λέει λέξη για Μακεδόνες. Δεν είχαν επινοηθεί ακόμη ως χωριστή εθνότητα ή φυλή. Πρέπει, όμως, να αναγνωρισθεί ότι οι Σέρβοι, αντίθετα απ΄ό,τι έκαναν οι Βούλγαροι, απέφυγαν το βίαιο προσηλυτισμό,τους διωγμούς και τις σφαγές. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι έγιναν τέτοια πράμματα. Οι Σέρβοι περιορίστηκαν στο διορισμό σλαβόφωνων ιερέων και διδασκάλων. Και παρώτρυναν απλώς να τελείται η λειτουργία των εκκλησιών στη σερβική. Υπήρξε μάλιστα και μία περίοδος προσέγγισης της Ελλάδας και της Σερβίας, για κοινή αντιμετώπιση των Βουλγάρων όταν η πίεσή τους, μετά το 1896 εναντίον των Σέρβων και των Ελλήνων της Μακεδονίας έγινε εντονώτερα αισθητή. Οι δύο χώρες όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Επενέβη η Ρωσία καί διέκοψε το ειδύλιό τους. Εφόσον στρεφόταν εναντίον της Βουλγαρίας, στρεφόταν και εναντίον αυτής της ίδιας. Και δεν περιορίστηκε μόνο σ΄αυτό. Έπεισε και τη Σερβία για ένα διάστημα να προσεγγίσει τη Βουλγαρία και ν΄αναλάβει μαζί της κοινή προσπάθεια για τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας. Γρήγορα όμως η συμφωνία των δύο χωρών ματαιώθηκε και άρχισε σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσά τους στις περιοχές κυρίως της Δίβρης, των Σκοπίων και των Βελεσσών.
Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Μακεδονικός αγώνας θεωρείται μόνον η ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία που άρχισε το 1904 και κράτησε ως το 1908. Οι Ελληνες δεν είχαν κανένα λόγο και επομένως καμμιά πρόθεση να επιδιώξουν με τη δύναμη των όπλων την προστασία της επιρροής τους στην περιοχή. Οι Βούλγαροι ήταν αυτοί που άρχισαν να καταφεύγουν στη βία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Ήδη, από τα τέλη του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα μετά το 1870 που ιδρύθηκε η εκκλησιαστική τους Εξαρχία, επιδόθηκαν επίμονα στην αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της περιοχής, με ένοπλα ανταρτικά σώματα. Υπήρξε, βέβαια, αντίδραση από τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής. Δημιουργήθηκαν και κάποια ανταρτικά σώματα για ν΄αναχαιτίσουν τη βουλγαρική επιδρομή. Αλλά,στερημένα από την κρατική βοήθεια και τη συμπαράσταση της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Στην Ελλάδα, πάντως έγινε συνείδηση κάποια στιγμή ότι αν η Μακεδονία εγκαταλειπόταν στο έλεος των Βουλγάρων κομιτατζήδων, θα εδημιουργούντο πολύ δυσμενείς συνθήκες για τη χώρα. Και δεν μπορούσε ν΄αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να παραπλανηθούν οι Μεγάλες Δυνάμεις και να κλείσουν τό ζήτημα με τρόπο που να ευνοεί τα βουλγαρικά συμφέροντα. Στην Αθήνα οργανώθηκε μακεδονικό κομιτάτο. Αναχώρησαν μυστικά Έλληνες αξιωματικοί για τη Μακεδονία. Πήγαν εκεί να μελετήσουν επί τόπου την κατάσταση και να προτείνουν τους κατάλληλους τρόπος ενέργειας. Και άρχισε τότε η γενικότερη κινητοποίηση του πληθυσμού. Ένα γεγονός που έδειξε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση και πόσο επιτακτική είχε γίνει η ανάγκη της άμεσης ελληνικής αντίδραση, ήταν η βουλγαρική ψευδοεπανάσταση «Ηλίν Ντεν». Ονο-μάστηκε έτσι γιατί εδηλώθηκε τα ξημερώματα της γιορτής του Προφήτη Ηλία στις 20 Μαρτίου του 1903. Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν οι φωτιές που άναψαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες στις κορυφές των βουνών, όπου χτίζονταν συ-νήθως εκκλησίες του Προφήτη Ηλία. Έγιναν όμως και δυναμιτιστικές ενέργειες ακόμη και μέσα στη Θεσσαλονίκη και πλήγηκαν προξενεία, τράπεζες, εκκλησίες, νοσοκομεία, ακόμη και μαγαζιά και σπίτια.
Η ψευδοεπανάσταση του «Ηλιν Ντεν» δεν είχε καμμιά συνέχεια και συνέπεια. Ήταν μια θεαματική ενέργεια που δεν οδήγησε σε συγκρούσεις με τους Τούρκους κατακτητές. Προφανώς, είχε σκοπό να επηρεαστεί η διεθνής κοινή γνώμη και να μείνει με την εντύπωση ότι η Μακεδονία ήταν βουλγαρική. Φρόντισαν όμως, επιτηδείως, οι Βούλγαροι να θεωρηθούν ένοχοι οι Έλληνες για τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει εναντίον των τελευταίων η μανία των Τούρκων και να γίνουν σκληρά αντίποινα εις βάρος τους. Τα γεγονότα αυτά επιτάχυναν τις προετοιμασίες στην Ελλάδα. Και το φθινόπωρο του 1904 μεταφέρθηκε κρυφά στη Μακεδονία το πρώτο σώμα ανταρτών. Επί κεφαλής του ήταν ο γαμπρός των Δραγούμηδων, μόνιμος αξιωματικός του στρατού Παύλος Μελάς. Ανέλαβε επίσημα τον αγώνα με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Δεν επρόκειτο όμως να ζήσει πολύ. Προδόθηκε στούς Τούρκους από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και εξοντώθηκε στο χωριό Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Το παράδειγμά του ξύπνησε και κινητοποίσε πολλούς ανθρώπους. Ο Παύλος Μελάς έγινε σύμβολο του ελληνισμού και θρηνήθηκε όσο λίγοι Έλληνες.
Μετά απ΄αυτόν, συνέχισαν άλλοι πολλοί τον αγώνα. Και η παρουσία των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων γινόταν όλο και πιο αισθητή με αποτέλεσμα να αναθαρρούν οι ντόπιοι ελληνικοί πληθυσμοί. Ήταν ενας πραγματικός συναγερμός της εθνικής συνείδησης. Όλοι ξεσηκώθηκαν να πάρουν μέρος στον αγώνα ή να τον βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Γρήγορα ανακτήθηκε το χαμένο έδαφος και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες έχασν κάθε δυνατότητα να επιτύχουν κάτι το ουσιαστικό.
Το θέρος του 1908 ήρθε το τέλος του αγώνα. Κηρύχθηκε τότε η επανάσταση των Νεοτούρκων, οι οποίοι έδωσαν γενική αμνησθίακαι υποσχέθηκαν - υποκριτικότατα, όπως όπως αποδείχθηκε αργότερα - να παραχωρήσουν ισοπολιτεία σε όλους τους κατοίκους της τουρκίας. Όλα τα ανταρτικά σώματα κατέθεσαν τα όπλα. Όλοι οι αγωνιστές, ακόμη και οι οπλαρχηγοί κατέβηκαν στις πόλεις και πήραν μέρος στις πανηγυρικές εκδηλώσεις. Τότε έγινε ολοφάνερο ότι οι Έλληνες είχαν κερδίσει το “παιχνίδι”.
Διανομή δια των όπλων
Τελικά, το ζήτημα της απελευθέρωσης της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας και της διανομής της ανάμεσα στις χώρες που την διεκδικούσαν λύθηκε με τα όπλα. Το 1912 η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο, συμμάχησαν εναντίον της Τουρκίας. Tης κήρυξαν τον πόλεμο και την έδιωξαν όχι μόνο από τη Μακεδονία αλλά και απο τη Δυτική Θράκη και από ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Θράκης, το οποίο όμως αργότερα ανακατέλαβε. Οι τρεις χώρες δεν είχαν αποφασίσει για την περιοχή που θα μοιράζονταν. Είχαν συμφωνήσει ότι η καθεμία θα κρατούσε για τον εαυτό της τα εδάφη που θα κατόρθωνε να αποσπάσει απο την Τουρκία. Όταν όμως η κατάληψη της περιοχής ολοκληρώθηκε και η Τουρκία απωθήθηκε πέρα απο τον Έβρο, η ουλγαρία παρασπόνδησε.
Είχε ουσιαστικά πραγματοποιήσει το ονειρό της να βγει στο Αιγαίο. Είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και της Θράκης και είχε φτάσει μόλις 14 χιλιόμετρα απο τη Θεσσαλονίκη. Όμως δεν θεώρησε αρκετά τα εδαφικά της κέρδη. Άρχισε να αξιώνει απο την Ελλάδα συγκυριρχία των περιοχών που η τελευταία είχε καταλάβει και να προβαίνει σε σοβαρές προκλήσεις ενατίον της Το Μάιο του 1913 η Ελλάδα και η Σερβία συμμάχησανγια ν’αντιμετωπίσουν τη Βουλγαρική απειλή. Δεν είχαν πρόθεση να επιτεθούν εναντίον της Βουλγαρίας. Αντίθετα έκαναν διαβήματα στη Σόφια και προσπάθησαν να την πείσουν να λύσει ειρηνικά τις διαφορές της μαζί τους. Όμως οι Βούλγαροι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Ήταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να νικήσουν τις ελληνικές και τις σερβικές δυνάμεις και να γίνουν κύριοι όλης της περιοχής, περιλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. Αλλά, τα γεγονότα εξελίχθηκαν αντίθετα απο τις προσδοκίες τους.
Οι ελληνικές δυνάμεις έπειτα απο θυελλώδεις επιθέσεις κατανίκησαν τους Βουλγάρους και τους απώθησαν προς βορραν. Δεν τους άφησαν πουθενά να σταματήσουν, να οχυρωθούν και να προβάλουν αντίσταση. Και θα έφταναν σίγουρα στη Σόφια, αν δεν εβράδυνε απελπιστικά η σερβική προέλαση. Πλήρωσαν, βέβαια, πολύ ακριβά τις νίκες τους. Σε 10.000 άνδρες υπολογίσθηκαν οι απώλειές τους. Κατόρθωσαν, όμως, να απομακρύνουν τον κίνδυνο που τους απειλούσε και να κερδίσουν εδάφη που είχαν καταλάβει αρχικά οι Βούλγαροι.
Μιαν ακόμη ευκαιρία νόμισαν οι Βούλγαροι ότι βρήκαν κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Συμμάχησσαν με τις κεντρικές δυνάμεις και ακολουθώντας τους Γερμανούς κατέλαβαν ένα τμήμα της Μακεδονίας και κατέβηκαν στο Αιγαίο. Ατύχησαν όμως και πάλι. Ηττήθηκαν μαζί με τους συμμάχους τους και έχασαν τις περιοχες που είχαν καταλάβει.
Η γέννηση του “μακεδονικού”.
Έφασε όμως η στιγμή να εξετάσουμε πως δημιουργήθηκε το “μακεδονικό”. Πως και γιατί κάποιοι είχαν την ιδέα να κατασκευάσουν το έθνος – φάντασμα που μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Πριν απο πολλά χρόνια, οι Βούλγαροι και όχι οι Σκοπιανοί, που αγνοούσαν τότε εντελώς το θέμα – επινόησαν το “μακεδονικό έθνος”. Ήδη απο τα τέλη του περασμένου αιώνα, είχαν σχηματίσει την αντίληψη ότι δεν ήταν έξυπνο γι’αυτούς, ούτε αποδοτικό, να παρουσιάζονται απροκάλυπτα ως διεκδικητές της Μακεδονίας. Δεν υπερτερούσαν πληθυσμιακά στην περιοχή και δεν μπορούσαν να προβάλουν νόμιμες ή λογικές έστω διεκδικήσεις. Είχαν διπιστώσει, εξάλλου, ότι οι ντόπιοι δεν τους συμπαθούσαν. Και ήταν σίγουροι ότι όχι μόνο δεν θα τους βοηθούσαν αλλά ούτε καν θα τους ανέχονταν αν διεκδικούσαν τη Μακεδονία για λογαριασμό της Βουλγαρίας. Έπρεπε, λοιπόν, να μεταμφιεσθούν σε κάτι άλλο απ’αυτό που ήταν και να προβάλουν επιδιώξεις απατηλές.
Προσπάθησε, έτσι, το κομιτάτο που είχαν δημιουργήσει, να μη γίνει γνωστό ως βουλγαρικό αλλά ως “μακεδονικό”. Και το κύριο προπαγανδιστικό σύνθημα που έρριξαν ήταν: «Oι Μακεδόνες για τη Μακεδονία». Γι’αυτό και καλούσαν τους ντόπιους να πυκνώσουν τις γραμμές του είτε Βούλγαροι ήσαν, είτε Έλληνες, είτε Σέρβοι, είτε Αλβανοί.
Τότε ακόμη, βέβαια, δεν υπήρχε ούτε ίχνος «Μακεδόνων». Οι Βούλγαροι ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να τους κατασκευάσουν. Κι έτσι, άρχισαν με μία απλοϊκή προπαγάνδα που προσπαθούσε να πείσει τους Μακεδόνες ότι αποτελούσαν χωριστό έθνος και έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι ακόμοι και οι Σλάβοι της περιοχής ήταν απόγονοι του...Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Έπαιρνε, δηλαδή, σιγά-σιγά η κίνηση τη μορφή του αγώνα μιας ανύπαρκτης ως τότε εθνότητας, που ξεφύτρωσε ξαφνικά και άρχισε να προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις. Το καθήκον αυτό ανέλαβε να το διεκπεραιώσει η ΕΜΕΟ. Την ίδρυσε το Κομιτάτο του 1893. Ήταν μια καθαρά βουλγαρική οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Εμφανίσθηκε όμως σαν Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, που θα αγωνιζόταν να απελευθερώσει τη Μακεδονία.
Το σχέδιο της οργάνωσης ήταν να αυτονομηθεί σε πρώτη φάση η περιοχή και στη συνέχεια να την προσαρτήσει πραξικοπιματικά η Βουλγαρία, κατά το προηγούμενο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Εκδηλώθηκαν όμως οξύτατες διαφωνίες στου κόλπους της. Οι πιο βιαστικοί και ανυπόμονοι υποστήριξαν ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί η φάση της αυτονόμησης και να αποβλέψει η οργάνωση στην άμεση προσάρτηση τη Μακεδονίας στη Βουλγαρία.
Στη συνέχεια οι δύο μερίδες δεν κατάφεραν να τα βρούν. Διασπάστηκαν και το 1895 οι οπαδοί της άμεσης προσάρτησης αποχώρησαν και δημιούργησαν την εξωτερική ΜΕΟ. Αλλά, τα πνεύματα δεν ηρέμησαν. Ξέσπασαν και άλλες αντιδικίες που κατέληξαν σε δολοφονίες, όπως του ιδρυτή της ΕΜΕΟ Αλεξαντρώφ, του Πρωτογέρωφ και άλλων στελεχών.
Η κατάσταση εκτραχύνθηκε επικύνδυνα. Αλλά, τελικά, έπειτα από επεμβάσεις που έγιναν επί των άνω, επιτεύχθηκε η επανένωσητων δύο οργανώσεων. Πώς ακριβώς έγινε αυτό, δεν το ξέρουμε. Η όλη δραστηριότητα ήταν αυστηρά συνωμοτική. Γεγονός, πάντως, ήταν ότι η ΕΜΕΟ που βγήκε απο την επανασυγκόληση εξελίχθηκε γρήγορα σε μια πολύ ισχυρή οργάνωση. Πλαισιώθηκε απο Βούλγαρους αξιωματικούς και δημοσίους υπαλλήλους και έγινε κυριολεκτικά, κράτος εν κράτει μέσα στους κόλπους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό, πάντως, που έχει σημασία για μας είναι ότι επιχειρήθηκε η αρπαγή της Μακεδονίας, εν ονόματι της... αυτοδιάθεσής της.
Η υποκρισία αποκαλύπτεται
Έχει λεχθεί ότι η υποκρισία είναι ο φόρος τιμής που καταβάλλει το ψέμα στην αλήθεια. Φαίνεται όμως ότι κι εδώ υπάρχουν... φοροφυ
γάδες. Δεν ήταν και τόσο εύκολο στους Βούλγαρους, ιδιαίτερα τους λιγότερο μυημένους στο πολιτικό παιχνίδι,να υποκρίνονται συνεχώς κάτι άλλο απ’αυτό που ήσαν. Συχνά, οι περιστάσεις τους υποχρέωναν να φανερώνονται. Το Κομιτάτο δεν περιοριζόταν στην πειθώ. Προχωρούσε σε βιαιότητες, πιέσεις, εκβιασμούς ακόμη και σε φόνους. Και όταν εδημιουργούντο οξύτητες, αντιδικίες και συγκρούσεις ήταν εύκολο στον καθένα να διακρίνει τις εθνικές ταυτότητες.
Αλλά, στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, η πολιτική απάτη ξεσκεπάστηκε εντελώς. Αφού η διανομή θα γινόταν πια μόνο με τα όπλα, δεν είχαν κανέναν λόγο οι Βούλγαροι να παίζουν θέατρο. Οι “Μακεδόνες” δεν τους χρειάζονταν πια. Έγιναν άφαντοι. Άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Το ίδιο φαινόμενο επαναλήφθηκε και κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αφού η λύση θα δινόταν με τα όπλα, το “μακεδονικό” δεν τους χρειαζόταν. Το έβαλαν πάλι στο ράφι. Και ενώ γινόταν πόλεμος και χάλαγε ο κόσμος γύρω τους, οι “Μακεδόνες” εξαφανίστηκαν.
Οι “Μακεδόνες” επανεμφανίζονται.
Μετά τον πόλεμο η αντιδικία πέρασε στη σφαίρα της πολιτικής. Οι Βούλγαροι θεώρησαν πάλι χρήσιμους τους “Μακεδόνες”. Τους έβγαλαν απο το ράφι, τους ξεσκόνισαν και τους τοποθέτησαν ανανεωμένους στο προσκήνιο.
Από το 1919 αρχίζει νέα προπαγανδιστική σταυροφορία για τα δίκαια των “καταπιεζόμενων Μακεδόνων” στη Ελλάδα και τη Σερβία. Για την εξωτερική ΜΕΟ δεν γίνεται πια λόγος. Εμφανίζεται μόνο η εσωτερική ΜΕΟ, αλλά εργάζεται τώρα πιο συστηματικά, πιο μελετημένα. Εγκαταλείπει τις παλιές χοντροκοπιές, όπως λόγου χάρη, τη θεωρία ότι οι Σλάβοι κατάγονται απο τον Μέγα Αλέξανδρο. Τώρα ο πολιτικός μύθος είναι ότι οι Μακεδόνες αποτελούν χωριστή εθνότητα που πρέπει να κερδίσει την εθνική της αυτονομία.
Ακόμη και οι οργανώσεις που δημιουργούνται αποφεύγουν να παρουσιαστούν ως πολιτικές. Οι μακεδνικής καταγωγής Βούλγαροι, που έχουν καταφύγει στη Βουλγαρία αλλά και οι Βούλγαροι της Ελλάδας και της Σερβίας, ενώνονται σε αδελφότητες με το μανδύα των φιλανθρωπικών συλλόγων. Στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά τμήματα της ΕΜΕΟ η οποία επεκτείνει την δραστηριότητά της και στο εξωτερικό για την εξαπάτηση της διεθνούς κοινής γνώμης.
Το νέο καταστατικό της οργάνωσηςόριζε, ανάμεσα σε άλλα, λέει τα εξής:
“Άρθρον 1. Η ΕΜΕΟ σκοπόν έχει την επίτευξη ελευθέρας και ανεξαρτήτου Μακεδονίας, εντός των ορίων των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων και την διαμόρφωσιν αυτής εις αυτοτελή πολιτικήν μονάδα, συμμετέχουσαν ως ισότιμον μέλος της μελλούσης Βαλκανικής Ομοσπονδίας.
Άρθρον 3. Προς επίτευξιν του σκοπού τούτου η ΕΜΕΟ θέτει εις εαυτήν τα κάτωθι προβλήματα:
α. Τον καταρτισμόν Γενικής Επαναστατικής Οργανώεως ήτις θα περιλαμβάνει τας λαικάς μάζας των τριών τμημάτων της Μακεδονίας, της κατανεμηθείσης μεταξύ Σερβίας, Ελλάδος και Βουλγαρίας, ως και σύμπασαν την μακεδονικήν μετανάστευσην, των ευρισκομένων εντός των ορίωντης Μακεδονίας.
Άρθρον 5. Την πραγματοποίησην των σκοπών της η ΕΜΕΟ θα επιδιώξει δια των εξής μέσων:
α. Δια προφορικής και δια του τύπου προπαγάνδας προς αφύπνισην της εθνικής και επαναστατικής συνειδήσεως των μακεδονικών μαζών και προς προπαίδευσην και προπαρασκευήν αυτών εις εθνικήν εξέγερσην. Η προπαγάνδα θα οργανωθεί υπό την μιαν ή την άλλην μορφήν, έννομον ή έκνομον, αναλόγως των πολιτικών συνθηκών υφ’ ας είναι υποχρεωμένη να δράσει η οργάνωσης.
β. Δι’ εξοπλισμού του μακεδονικού πληθυσμού προς επιτυχή διεξαγωγήν της εθνικής εξεγέρσεως”.
Η δραστηριότητα της ΕΜΕΟ συνεχίστηκε πολλά χρόνια αργότερα αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σχεδόν εντελώς τερματίστηκε το 1938. Αλλ’ αυτό δεν εσήμαινε καθόλου ότι η Ελλάδα γλύτωσε από το “μακεδονικό ζήτημα”. Στο μεταξύ είχαν εμφανισθεί άλλοι στο προσκήνιο της ιστορίας, οι οποίοι άρπαξαν με νέα όρεξη τη σκυτάλη και άρχισαν να προωθούν για λογαριασμό τους το θέμα.
Νέα εποχή
Τον Οκτώβριο του 1917επικράτησε κουμμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσία. Στις διεθνείς σχέσεις φαινόταν να πνέει ένας νέος εντελώς άνεμος. Τα έθνη, τα σύνορα, οι εθνικές διαφορές, οι διαπληκτισμοί, οι συγκρούσεις, ήταν εφευρήματα των αρχουσών τάξεων με τις ανπόφευκτες συνέπειες τους. Έτσι μας βεβαίωσε. Και μας υποσχέθηκε ρητά ότι η εργατική τάξη της Ρωσίας και των άλλων χωρών θα εργαζόταν για έναν κόσμο απο τον οποίο θα ξερριζώνονταν αυτές οι προκαταλήψεις και όλοι οι άνθρωποι θα συνεργάζονταν αδελφικά. Το ευαγγέλιο τους, το “Κουμμουνιστικό Μανιφέστο” βεβαίωνε ξεκάθαρα:
“Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμία περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης. Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, με την ελεθερία του εμπορίου, με την παγκόσμια αγορά, με την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ’αυτήν.
Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο γρήγορα. Η κοινή δράση του, τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες, αποτελεί έναν απο τους πρώτους όρους της απελευθέρωσης”.
Όμως στην πράξη τέτοια πράγματα δεν έγιναν. Ούτε καν άρχισαν να γίνονται στα 73 χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Αντίθετα, η τεράστια επικράτεια που οι “αναμορφωτές” δημιούργησαν, διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, μετά την κατάρρευση του κουμμουνισμού. Και πολλά έθνη από αυτά που την αποτέλεσαν ή αναγκάστηκαν να την αποτελέσουν, ρίχτηκαν το ένα στο άλλο με πρωτοφανή αγριότητα.
Αυτό δείχνει πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο κόσμος που δημιουργήθηκε ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα θεμελιωμένο στη βία και τον καταναγκασμό. Και αντί να εξαλείψει ή να αδυνατίσει έστω τις εθνικές διαφορές και αντιθέσεις, τις έκανε ακόμη οξύτερες και συσσώρευσε πολλή εκρηκτική ύλη στις σχέσεις των εθνών που τον αποτέλεσαν.
Στο προσκήνιο η Κομιντέρν
Στα Βαλκάνια η Σοβιετική Ρωσία ακολούθησε πολιτική, που δεν θα εύρισκε αντίθετους τους Τούρκους. Και το ΚΚ Βουλγαρίας ανέλαβε να πραγματοποιήσει τόσο τα ρωσικά όνειρα όσο και τα σχέδια των Βουλγάρων “αντιδραστικών” και μάλιστα υιοθετώντας και βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τις επεκτατικές τους μεθόδους.
Τώρα όμως, το ΚΚΣΕ και το ΚΚ Βουλγαρίας, μπορούσαν να υπολογίζουν στη βοήθεια και την συμπαράσταση ενός νέου ευνοϊκού για τα σχέδια τους παράγοντα. Ήταν ένα νέο πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1918. Αρχικά πήρε το όνομα Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και προσχώρησε στη 2η Σοσιαλιστική Διεθνή. Δηλαδή, στη Διεθνή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσεως. Έπειτα όμως απο δύο χρόνια εγκατέλειψε τη 2η Διεθνή. Πήρε οριστικό διαζύγιο απο τη Δυτική Σοσιαλδημοκρατία. Και προσχώρησε στην 3η Διεθνή ή Κουμμουνιστική Διεθνή. Κατόπιν άλλαξε και το όνομα και έγινε Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος – Ελληνικό Τμήμα της Κουμμουνιστικής Διεθνούς. Αυτός ήταν ο πλήρης τίτλος του.
Η μεταμόρφωση δεν ήταν εύκολη, ούτε και έγινε ομαλά. Ξέσπασε σοβαρή κρίση στις γραμμές του. Ένα μέρος των στελεχών του δεν ήθελαν την πρόσδεση του κόμματος σ’ένα ξένο διεθνή οργανισμό, που βρισκόταν στα χέρια μιας άλλης χώρας. Προτιμούσαν την ελευθερία και την άνεση της σοσιαλδημοκρατίας, που ταίριαζε πιο πολύ στην ελληνική τους ψυχοσύνθεση. Αλλά το πιο ισχυρό τμήμα του ΣΕΚΕ, που είχε ενθουσιαστεί απο τη νίκη του κουμμουνισμού στη Ρωσία και πίστευε φανατικά στη ανάγκη πρόσδεσης του στο άρμα του, πίεζε το κόμμα να προσχωρήσει στην Κουμμουνιστική Διεθνή.
Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις, καυγάδες, διαπληκτισμοί, αλλά τελικά οι οπαδοί της προσχώρησης κατάφεραν να ρυμουλκήσουν το 1920 το κόμμα στηην Κ.Δ. Δεν επρόκειτο, φυσικά, για μια απλή αλλαγή πολιτικού στρατοπέδου ή για μια απλή αλλαγή ονόματος. Το ΚΚΕ ήταν κάτι εντελώς άλλο απο το ΣΕΚΕ. Και η προσχώρηση στην Κ.Δ. εξαρτιόταν απο την ανεπιφύλακτη αποδοχή 21 όρων, που μετέτρεπαν το κόμμα σε απλό τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικ στρατού με σιδερένια πειθαρχία, που κατευθυνόταν απο το επιτελείο μιας ξένης Δύναμης.
Μερικοί από τους 21 όρους μιλούσαν πολύ εύγλωτα και έδιναν μια σαφή εικόνα του τί περίμενε όσους θα προσχωρούσαν στην Κ.Δ.
12. «Τα κόμματα που ανήκουν στην Κουμμουνιστική Διεθνή πρέπει να οργανώνονται επί τη βάσει της αρχής της δημοκρατικής συγκέντρωσης...Το κουμμουνιστικό κόμμα δε θα μπορέσει να εκπληρώσει το ρόλο του, αν δεν είναι οργανωμένο κατά τον πιο συγκεντρωτικό τρόπο, αν δεν δεχτεί μια σιδερένια πειθαρχία παρόμοια προς τη στρατιωτική πειθαρχία και αν ο κεντρικός οργανισμός του δεν έχει πλατιά δικαιοδοσία. Δεν θα ασκεί μιαν αναμφισβήτητη επιβολή αν δεν έχει την ομόθυμη εμπιστοσύνη των μελών».
14. «Τα κόμματα που θέλουν να ανήκουν στην Κουμμουνιστική διεθνή πρέπει χωρίς καμμιάν επιφύλαξη να υποστηρίζουν τις σοβιετικές δημοκρατίες, στους αγώνες που κάνουν εναντίον της αντεπαναστάσεως. Πρέπει ακούραστα να κηρύσσουν στους εργάτες την άρνηση να μεταφέρουν πολεμοφόδια και στρατεύματα προορισμένα για τους εχθρούς των σοβιετικών δημοκρατιών και να κάνουν προπαγάνδα μόνιμη ή παράνομη μέσα στα στρατεύματα που στέλνονται εναντίον των σοβιετικών δημοκρατιών».
16. «Όλες οι αποφάσεις των συνεδρίων της Κουμμουνιστικής Διεθνούς κθώς και της Εκτελεστικής Επιτροπής είναι υποχρεωτικές για όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κουμμουνιστική Διεθνή...»
Αποδεχόμενο το ΚΚΕ τόσο σοβαρές δεσμεύσεις, έχανε ουσιαστικά κάθε αυτοτέλεια και ανεξαρτησία. Ήταν υποχρεωμένο να ακολουθεί πολιτικές που άλλοι αποφάσιζαν για λογαριασμό του, ακόμη κι αν διαφωνούσε. Ακόμη κι αν του ήταν πολύ δυσάρεστες. Και δεν άργησαν να φανούν οι πικροί καρποί.
Η Βαλκανικά Κουμμουνιστική Ομοσπονδία
Ήδη κατά το συνέδριο της 2ας Διεθνούς το 1907 στη Στουτγάρδη, ρίχτηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας. Το ιδρυτικό της συνέδριο πραγματοποιήθηκε το 1909 στο Βελιγράδι.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα της Βαλκανικής συνέχισαν τη συνεργασία τους στο πλαίσιο της Ομοσπονδίας ως το 1920. Αυτά τα χρόνια συζητήθηκαν πολλά πράγματα αλλά κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να μιλήσει για κάποιο αλύτρωτο “μακεδονικό έθνος”. Ούτε καν υποπτεύονταν την ύπαρξή του.
Πολλοί από τους σοσιαλιστές της εποχής προσχώρησαν στη Κ.Δ. και το 1920 ιδρύθηκε στη Σόφια η Βαλκανική Κουμμουνιστική Ομοσπονδία, η οποία πήρε τη θέση της σοσιαλιστικής και προσχώρησε αμέσως στην Κ.Δ. Τότε ξαφνικά ανακαλύφθηκε ένα νέο “έθνος”, που ως τότε δεν είχαν αντιληφθεί οι σοσιαλιστές.
Ανάμεσα στους σκοπούς της σημαντικότεροι έγιναν η “απελευθέρωση των βαλκανικών εθνοτήτων” και η “αυτοδιάθεση των βαλκανικών λαών”.
Στην Β.Κ.Ο. κυριάρχησε απο τη πρώτη στιγμή το ΚΚ Βουλγαρίας είχε τρεις αντιπροσώπους στην Κεντρική Επιτροπή της Ομοσπονδίας και η Γιουγκοσλαβία και Ρουμανία απο ένα. Η Ελλάδα και η τουρκία δεν είχαν κανένα, επειδή τα κουμμουνιστικά τους κόμματα δεν συγκέντρωναν ακόμη τον αναγκαίο αριθμό μελών, που αποτελούσε το μέτρο για την εκπροσώπηση τους. Μπορούσαν μόνο να αντιπροσωπευθούν στα συνέδια της ΒΚΟ αλλά όχι και στην Κεντρική Επιτροπή της.
Έτσι, το ΚΚ Βουλγαρίας μπόρεσε εύκολα να περάσει την πολιτική του γραμμή, που είχε, εγκριθεί, βέβαια απο τη Μόσχα. Αν η Μόσχα άλλωστε, δεν συμφωνούσε, κανένας δεν θα μπορούσε να θέσει θέμα, που θα την έβρισκε ανίθετη.
Ύποπτη βιασύνη
Κατά τη 4η συνδιάσκεψη της ΒΚΟ στη Σόφια, το 1922, ο γραμματέας του ΚΚ Βουλγαρίας Βασίλη Κολάρωφ, έθεσε αιφνιδιαστικά εκτός ημερησίας διατάξεως, ζήτημα αυτονομήσεως όχι μόνο της Μακεδονίας αλλά και της Θράκης. Οι άλλοι σύνεδροι ξαφνιάστηκαν. Δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα, να τους θέτουν, χωρίς καμμία προειδοπποίηση, μπροστά σ’ένα τέτοιο ζήτημα. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τελικά, ο αντιπροσωπος του ΚΚΕ Γιάννης Πετσόπουλος προτίμησε την προσωρινή λύση της αναβολής, επικαλούμενος τον αιφνιδιαστικό τρόπο με τον οποίο ετέθη το ζήτημα και ζήτησε να παραπεμφθεί στην επόμενη συνδίσκεψη. Μαζί του συμφώνησαν οι εκπροσωποι της Σερβίας και της Ρουμανίας και έγινε δεκτή η αναβολή.
Πολύ αργότερα το 1946, ο ίδιος στο βιβλίο του «Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου απο το ΚΚΕ” εξομολογήθηκε:
«Στην ολομέλεια της Κ.Ε. της Βαλκανικής Ομοσπονδίας στη Σόφια, το Μάη του 1922 (λάθος έκανε, Ιούνιος ήταν) τέθηκε το ζήτημα της αυτονομίας της Μακεδονίας και της Θράκης, που έθεταν οι Βούλγαροι σύντροφοι απο σκοπιμότητες, που βέβαια γι’αυτούς ήταν σοβαρές. Εξηγούσαν, δηλαδή, ότι τα συνθήματα αυτά, δημιουργώντας ελπίδες για τους Βούλγαρους πρόσφυγες, επανόδου στα μέρη που εγκατέλειψαν, θα τους έφερναν προς το κόμμα και θα εμπόδιζαν να πάνε με τους κομιτατζήδες. Εγώ πιστεύοντας πως το κόμμα μας δε μπορούσε να υψώσει συνθήματα που είχαν ρίξει οι διάφορες βουλγαρικές αστικές κυβερνήσεις, μετά την ήττα της Βουλγαρίας το 1913, χωρίς να κινδυνεύσει να συντριβεί απο το βάρος της κατηγορίας, πως είχε μπει στην υπηρεσία τους και βρίσκοντας πως οι σκοπιμότητες της ύπαρξης του Ελληνικού και Σερβικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ανώτερες απο κείνες που έθεταν οι Βούλγαροι για το δικό τους τότε ισχυρότατο Κόμμα, ζήτησα, σαν εκπρόσωπος του κόμματος, αναβολή, για να φέρω το ζήτημα στην Ολομέλεια της ΚΕ στην Αθήνα, μόλις γυρίσω. (Η δική μου γνώμη την οποία και τους είπα, ήταν τότε, πως για το ζήτημα των μειονοτήτων της Μακεδονίας και Θράκης, θα έπρεπε να βρεθούν άλλες λύσεις, μέσα στο πλαίσιο της Βαλκανικής Ομοσπονδίας και να διατυπωθούν ανάλογα συνθήματα για όλα τα Κουμμουνιστιά Κόμματα της Βαλκανικής). Με την πρωτοβουλία μου συμφώνησαν ο Σέρβος αντιπρόσωπος και ο Ρουμάνος.
Το ζήτημα αναβλήθηκε για την άλλη διάσκεψη του γραφείου της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Εδώ στην Αθήνα, η ΚΕ ομόφωνα ενέκρινε τη στάση μου. Μα λίγο μετά, που έφυγα απο το κόμμα και όταν ήμουνα στη Γερμανία, η καινούργια διοίκηση του κόμματος υιοθέτησε το σύνθημα”.
Ήταν φανερή η προσπάθεια που έκανε ο Πετσόπουλος να υποβαθμίσει το θέμα και να το εμφανίσει σαν απλή συνθηματολογία για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά βέβαια, τόσο μόνο μπορούσε να κάνει, τόσο έκανε. Και βέβαια, έπρεπε να ξέρει ότι η αναβολή που ζήτησε δεν επρόκειτο ν’αλλάξει τίποτε.
Απρόθυμη ενδοτικότητα
Φαίνεται, πάντως, ότι υπήρχε γενικά κάποια απροθυμία από την πλευρά των Ελλήνων κουμμουνιστών, να ανταποκριθούν στις βουλγαρικές επιθυμίες. Και στην επόμενη συνδιάσκεψη της ΒΚΟ που έγινε τον επόμενο χρόνο στη Μόσχα, έδειξαν ότι δεν βιάζονται ιδιαίτερα να αδειάσουν το περιεχόμενο του πικρού ποτηριού που τους πρόσφερε ο Κολάρωφ. Βέβαια, οι Βούλγαροι τώρα ήταν πιο προσεκτικοί. Τήρησαν τους τύπους για να μη δώσουν άλλα προσχήματα στους συνομιλητές τους. Κι έτσι έγινε δεκτή η πρότασή τους που συντάχθηκε απο τον Κολάρωφ και είχε ως εξής:
“Τόσο η Μακεδονία (ελληνική, βουλγαρική, σερβική και αλβανική) όσο και η Θράκη (τουρκική, ελληνική και βουλγαρική) κατοικούνται από πληθυσμό, που ως προς την εθνότητα, δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι, ούτε Αλβανοί, αλλά Μακεδόνες με συνείδηση μακεδονική (μακεδονιτική φυλή) και Θράκες με συνείδηση θρακική (θρακική φυλή). Κατά συνέπεια, οι λαοί αυτοί, εφόσον έχουν ιδιαίτερη εθνική συνείδηση, έχουν απαράγραπτο δικαίωμα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτονομίας”.
Όμως, το ΚΚΕ, μόλις γύρισαν οι αντιπροσωποί του απο τη Μόσχα, ζήτησε κάποιες διευκρινίσεις απο την Κ.Δ. για το ζήτημα της αυτονομήσεως της Μακεδονίας. Και το ίδιο έκαναν οι Σέρβοι κουμμουνιστές. Φαίνεται ότι κι αυτοί δεν βιάζονταν καθόλου να πεισθούν. Και η ΚΔ δεχθηκε να επανεξετασθεί το ζήτημα στην 7η συνδιάσκεψη της Β.Κ.Ο.
Η απόφαση της Κ.Δ.
Η Κουμμουνιστική Διεθνής δεν συμμεριζόταν, βέβαια, καθόλου, τους ενδοιασμούς του ΚΚΕ. Ήξερε καλά που πήγαινε και είχε πάρει τις αποφάσεις της. Στο 5ο συνέδριο της, που πργματοποιήθηκε στη Μόσχα απο τις 17 Ιουνίου ως τις 8 Ιουλίου του 1924, όχι μόνον ενέκρινε αλλά και υπερθεμάτισε την απόφαση της 6ης συνδιασκέψεως της ΒΚΟ – για την οποία το ΚΚΕ είχε ζητήσει διευκρινίσεις – και έκανε έτσι υποχρεωτική την εφαρμογή της απο όλα τα ΚΚ της Βαλκανικής.
Αλλά και το ΚΚΕ κατάλαβε στο μεταξύ ότι δεν είχαν πια κανένα νόημα οι παρελκυστικές του δυστροπίες και συμμορφώθηκε με τις ρωσοβουλγαρικές επιθυμίες. Οι αντιπρόσωποί του στο συνέδριο Πουλιόπουλος και Μάξιμος παρέλαβαν τις αποφάσεις του, χωρίς να εκφράσουν κανένα ενδοιασμό και τις μετέφεραν στην Ελλάδα. Το κείμενο δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στο τεύχος 10 της Κουμμουνιστικής Επιθεώρησης. Στο μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο μέρος του, έλεγε:
“1.- To μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδας, προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη ενώνει και το θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχιστεί σε τρία μέρη απο την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία.
2.- Η κατάσταση αυτή κάνει ώστε το Μακεδονικό και το Θρακικό ζήτημα να αποτελούν ένα ενιαίο και σοβαρότατο πρόβλημα, το οποίο η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, πρέπει να αγωνιστεί να το λύσει, με το πνεύμα της αναπτύξεως της προλεταριανής επαναστάσεως στα Βαλκάνια.
Το συνέδριο διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι η 6η Βαλκανική Συνδιάσκεψη έδωσε για το ζήτημα αυτό μια ορθή στο σύνολο λύση, που έχει πρωτεύουσα σημασία.
3.- Το συνέδριο παραδέχεται ότι τα ζητήματα που διατύπωσε η Βαλκανική Ομοσπονδία: “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία”, “ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη” είναι τελείως ορθά και και αληθινά επαναστατικά...”
Έπειτα απο λίγες μέρες τον Ιούλιο του 1924, πραγματοποιήθηκε και η 7η Συνδιάσκεψη της ΒΚΟ. Ενέκρινε την απόφαση της Κ.Δ. και έβγαλε κι αυτή μιαν απόφαση, όμοια ουσιαστικά με την απόφαση της Κ.Δ. Και το ΚΚΕ τη δημοσίευσε κι αυτή στο μηνιαίο θεωρητικό του όργανο Κουμμουνιστική Επιθεώρηση, τεύχος 10, του Οκτωβρίου 1924.
Συμφωνεί ανεπιφύλακτα
Τέλος Νοεμβρίου αρχές Δεκεμβρίου του 1924 συνήλθε το 3ο έκτακτο Συνέδριο του ΚΚΕ στην Αθήνα. Αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα τις αποφάσεις της ΚΔ και της ΒΚΟ για το “Μακεδονικό” και το “Θρακικό” και δημοσίευσε και ένα μανιφέστο του στο οποίο υπερθεμάτιζε:
“Ανεξαρτησία στη Μακεδονία και στη Θράκη”:
“Η ντόπια κεφαλαιοκρατία... καταπιέζει τις εθνικές μειονότητες στη Μακεδονία και στη Θράκη... Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού, κρατώντας με το σίδερο και τη φωτιά τη μακεδονική και θρακική χώρα στην υποταγή της. Δίχως την καταπίεση του μακεδονικού και του θρακικού λαού και των ξένων εθνών, της είναι αδύνατο να δυναμώσει επάνώ μας τον κοινωνικό της ζυγό. Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού και συγχρόνως ο κοινωνικός δυνάστης της εργατικής τάξεως, και των φτωχών αγροτικών και προσφυγικών μαζών. Αν δεν συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας, που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη, δεν μπορούμε να τσακίσουμε τον κοινωνικό ζυγό της ίδιας μπουζουαρζίας που βαρύνει πάνω σε εμάς. Δεν μπορούμε αλλοιώτικα να γλυτώσουμε απο τους κατακτητικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ξεσπούν εις βάρος μας, εν όσω εξακολουθεί η σημερινή κατάσταση του διαμελισμού και της καταπιέσεως της Μακεδονίας και της Θράκης απο τη Βαλκανική και Τουρκική μπουρζουαζία.
Να γιατί αγωνιζόμαστε εναντίον των εξοπλισμών, εναντίον των πολέμων που προετοιμάζει η κεφαλαιοκρατία, εναντίον της εθνικής καταπιέσεως και του βίαιου εκπατρισμού. Να γιατί αγωνιζόμαστε για την ένωση των τριών τμημάτων της Μακεδονίας και Θράκης και για ενιαία και ανεξάρτητη κρατική τους ύπαρξη.
Αθήναι 3 Δεκεμβρίου 1924
Το προεδρείο”
Βέβαια, οι κουμμουνιστές των Βαλκανίων, που πάλευαν, με τόσο πάθος για τα δίκαια φανταστικών εθνοτήτων, είχαν κλείσει ερμητικά τα μάτια τους και τα αυτιά τους στο δράμα του συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Ρωμυλίας, που είχε απογυμνωθεί απο όλα του τα δικαιώματα. Και αντιμετώπιζε πραγματική γενοκτονία. Ούτε λέξη δεν βρήκαν να πουν γι’αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους, αφού μάλιστα ήταν η “αστική” κυβέρνηση της Βουλγαρίας, που τους καταπίεζε. Αλλά, βέβαια, αυτοί άλλα πράγματα είχαν στο μυαλό τους. Δεν τους ενδιέφερε πως θα ανακτούσαν τα δίκαια τους οι λαοί, αλλά πως θα κατέβουν οι Βούλγαροι και οι Ρώσοι στο Αιγαίο.
Επιβάλλεται, πάντως, να σημειώσουμε ότι οι Βούλγαροι κουμμουνιστές σημείωσαν μια σημαντική... πρόοδο σε σύγκριση με τους εθνικιστές συματριώτες τους. Εκτός απο το “μακεδονικό έθνος” ανακάλυψαν και το “Θρακικό έθνος” και ξεσηκώθηκαν λαύροι να το γλυτώσουν απο τα νύχια της ελληνικής μπουρζουαζίας με την ανεπιφύλακτη βοήθεια των Ελλήνων ομοφρόνων τους.
Πολύ αργότερα, κατάλαβαν φαίνεται ότι το είχαν παρατραβήξει με την παραγωγή “εθνοτήτων” και σιωπηρά εγκατέλειψαν τους “Θράκες” στην τύχη τους. Έπαυσαν απλώς να μιλούν γι’αυτούς και περιορίστηκαν στην “απελευθέρωση” των “Μακεδόνων”. Μετά το 1935 οι “καταπιεζόμενοι Θράκες” άρχισαν να λησμονούνται ώσπου ξεχάστηκαν εντελώς.
Οι συνέπειες στο ΚΚΕ
Όπως ήταν επόμενο,οι αποφάσεις της ΚΔ και της ΒΚΟ για την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης, δεν έγιναν εύκολα δεκτές απο το ΚΚΕ. Πολλοί αντέδρασαν, ακόμη και ηγετικά στελέχη του, με αποτέλεσμα να διαγραφούν. Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, ηγέτης του κόμματος που ήταν ένα απο τα θύματα των εκκαθαρίστων, αποκάλυψε σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο “Ριζοσπάστη” στις 25 Φεβρουαρίου του 1927:
“Πράγματι, η Διεθνής εξάσκησε την επιρροή της και πίεσε στο έκτακτο συνέδριο του κόμματος, τον Νοέμβρη 1924, ν’αντικαταστήσει την Κεντρική Κορδάτου με την Κεντρική Πουλιοπούλου. Απο τότε το παν κατέρρευσε σε συντρίμμια. Οι νέοι αρχηγοί, πιπιλίζοντας την καραμέλα της μπολσεβικοποίησης ρίχτηκαν σε τρελλές επιχειρήσεις. Αντί να ενισχύσουν ολοένα περισσότερο την επιρροή του κόμματος πάνω στην εργατική τάξη, κατέστησαν απεναντίας το κόμμα αντιπαθητικό στην εργατική μάζα. Με τα εξτρεμιστικά τους συνθήματα δώσανε στο κράτος προσχήματα για μερικές διώξεις. Μα το άκρον άωτον του παραλογισμού ήταν το σύνθημα της αυτονομίας της Μακεδονίας. Χωρίς να υπάρχει το ελάχιστο εθνικιστικό κίνημα στην ελληνική Μακεδονία γιατί απο πολύ καιρό η ελληνική μπουρζουαγία είχε διώξει τους σλαβικούς πληθυσμούς και είχε κατοικήσει με πρόσφυγες Έλληνες την ελληνική Μακεδονία. Το ΚΚ δημιούργησε μετά ταύτα αυτό το ζήτημα. Η πολιτική αυτή έδωσε στο κόμμα το τελειωτικό κτύπημα. Διαλύθηκε όχι μόνο γιατί νικήθηκε απο το κράτος, μα και γιατί αποδοκιμάστικε απο τους εργάτες, γιατί ο κουμμουνισμός στην Ελλάδα παρουσιάστηκε σαν σύμμαχος του βουλγαρικού σωβινισμού. Για έναν αμερόληπτο κριτή, η πολιτική του ΚΚΕ στο εθνικό ζήτημα ήταν αδέξια, παιδαριώδικη, “αντικομμουνιστική”. Το ΚΚΕ παρασύρθηκε σε συμμαχία με τους Βούλγαρους υπερεθνικιστές, τους κομμιτατζήδες, ενώ ξέχασε να μιλήσει για τα Δωδεκάνησα που ανήκουν στην Ιταλία, αν και το 90% του πληθυσμού τους είναι Έλληνες και για την Κύπρο που ανήκει στην Αγγλία, αν και ο πληθυσμός της είναι κατά τα 85% ελληνικός. Δυστυχώς η Διεθνής άφησε τη Βαλκανική Ομοσπονδία να παρασύρει τα Κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων σε τυχοδιωκτισμό και στην οριστική τους διάλυση. Στη Βουλγαρία και στη Σερβία είναι λυσσασμένοι ενάντια στον Κολάρωφ και τον Δημητρώφ, τους κυριότερους υπεύθυνους, στην Ελλάδα ο Πουλιόπουλος και ο Μάξιμος, είναι τώρα μάλλον για οίκτο, γιατί αποδοκιμάστηκαν απο τη Διεθνή “αποστεριόρι” (εκ των υστέρων) και καταδικάστηκαν απο την εργατική τάξη εξ΄αιτίας των ερειπίων που συσσώρευσαν.Το άστρο τους έδυσε πολύ νωρίς, μα ο κουμμουνισμός
Πλήρωσε με μεγάλες θυσίες το καταστρεπτικό τους έργο”.
Αλλά και ο Πουλιόπουλος, που μαζί με τον Μάξιμο μετέφερε απο τη Μόσχα τις αποφάσεις της Κ.Δ. και της ΒΚΟ για το μακεδονικό, αργότερα μετάνιωσε. Και σε άρθρο του που δημοσίευσε στο Ριζοσπάστη στις 5-2-1927, διαπίστωνε ότι: “η πολιτική του ΚΚΕ στο εθνικό ζήτημα, στη Μακεδονία και Θράκη αποδείχτηκε ολοφάνερα απο τα πράγματα εσφαλμένη και έφερε ως ένα σημείο καταστρεπτικό μπορούμε να πούμε αποτέλεσμα για τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου”.
Θεαματική αλλαγή
Το σύνθημα της αυτονόμησης της Μακεδονίας και της Θράκης διατηρήθηκε 11 περίπου χρόνια. Και τότε ξαφνικά άλλαξε. Αντικαταστάθηκε απο το σύνθημα “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες”.
Δεν γινόταν πια λόγος για εδαφικό αποχωρισμό τους αλλά απλώς για σεβασμό των δικαιωμάτων τους μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους.
Το ΚΚΕ παρουσίασε τη θεαματική αυτή αλλαγή σαν αποτέλεσμα της μεταβολής της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού της Μακεδονίας. Στη σχετική απόφαση του 6ου Συνεδρίου του το Δεκέμβριο του 1935 έλεγε:
“Την αντικατάσταση του παλαιού συνθήματος “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη”, επιβάλλει αυτή η ίδια αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας σε στενή σύνδεση με την αλλαγή των συνθηκών, μέσα στις οποίες αναπτύσσεται σήμερα το επαναστατικό κίνημα γενικά στα Βαλκάνια και ειδικότερα στη χώρα μας, με βασικό καθήκον την αντιφασιστική και αντιπολεμική πάλη”.
Δεν έλεγε βέβαια, την αλήθεια. Η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης της Μακεδονίας είχε γίνει ήδη αμέσως μετά το 1922. Όμως αυτό δεν το εμπόδισε καθόλου να μεταφέρει μηχανικά στην Ελλάδα τα αυτονομιστικά συνθήματα της Μόσχας και να τα διαδίδει χρόνια ολόκληρα.
Η αλήθεια βρισκόταν στην τελευταία κάπως αόριστη παρατήρηση του ότι τώρα το επαναστατικό κίνημα αναπτυσσόταν με “βασικό καθήκον την αντιφασιστική πάλη”. Όντως το 1924, έτσι και τώρα, τις αποφάσεις τις πήρε η Κ.Δ. και το ΚΚΕ υποχρεώθηκε απλώς να τις εφαρμόσει.
Τα ενιαία μέτωπα
Το 1933 επικράτησε ο Ναζισμός στην Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση δεν τον πήρε στην αρχή πολύ σοβαρά. Πίστευε ότι το νέο καθεστώς ήταν θνησιγενές και μέσα σ’ένα χρόνο θα κατέρρε. Τα γεγονότα την διέψευσαν. Άρχισε τελικά να βεβαιώνεται ότι βρισκόταν μπροστά σε έναν κίνδυνο, που γινόταν διαρκώς σοβαρότερος και έπρεπε να αντιμετωπισθεί.
Έκρινε ότι η πιο αποτελεσματική αντίδραση ήταν να ρυμουλκήσει στην κοίτη των δικών της επιδιώξεων μή κομμουνιστικές μάζες, ακόμη και μη κομμουνιστικές οργανώσεις και να δημιουργήσει γύρω της ένα διαρκώς ισχυρότερο τείχος. Αλλά, με τι τρόπο θα κατόρθωνε να πείσει άλλους μη κομμουνιστές, να γίνουν δική της ασπίδα; Με την πολιτική απάτη φυσικά. Κι έτσι, αποφάσισε να εφαρμόσει την τακτική των μετώπων – που την είχε χρησιμοποιήσει κι ο Λένιν κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση – πολύ πιο συστηματική, πιο βελτιωμένη πιο ανοικτή σε σύγκριση με το παρελθόν.
Τα ενιαία μέτωπα βασίζονταν ουσιαστικά στην απόκρυψη και την παραπλάνηση. Οι κομμουνιστές θα πρόβαλλαν, όχι τις δικές τους βέβαια, αλλά προσχηματικές επιδιώξεις, θα χρησιμοποιούσαν συνοδοιπόρους και θα καλούσαν άλλους, ακόμη και αντίπαλους ιδεολογικά, να συνεργασθούν μαζί τους σ’ένα κοινό μέτωπο αντιφασιστικό, αντιπολεμικό, φιλειρηνικό, δημοκρατικό κ.ο.κ.
Τη νέα τακτική εισηγήθηκε στο 7ο συνέδριο της Κ.Δ. - που συνήλθε τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1935 – ο Βούλγαρος κουμμουνιστής Γκεόργκη Δημητρώφ. Και δεν εδίστασε να την χαρακτηρίσει τακτική πολιτικής απάτης, παρομοιάζοντας την με το Δούρειο Ίππο της Τροίας.
“Σύντροφοι – είπε – θυμάστε την παλιά ιστορία για την κατάληψη της Τροίας; Η Τροία ήταν οχυρωμένη με απόρθητα φρούρια για να αμύνεται στα εχθρικά στρατεύματα που επιτίθονταν εναντίον της. Και τα επιτιθέμενα στρατεύματα, προσφέροντας πολλά θύματα, δεν μπορούσαν να νικήσουν ως τότε, που με τη βοήθεια του περίφημου Δουρείου Ίππου, μπόρεσαν να εισχωρήσουν μέσα στους κόλπους του εχθρού.
Εμείς οι επαναστάτες εργάτες, μου φαίνεται, δεν πρέπει να δυσκολευόμαστε να εφαρμόσουμε την ίδια τακτική, απέναντι στο φασιστικό μας εχθρό, που αμύνεται ενάντια στο λαό με το ζωντανό τοίχο των δημίων του.
Εκείνος που δεν καταλαβαίνει την αναγκαιότητα της εφαρμογής μιας τέτοιας τακτικής, όποιος θεωρεί αυτή τη μέθοδο ως “ταπεινωτική”, αυτός μπορεί να είναι ο καλύτερος σύντροφος, αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως είναι φλύαρος και όχι επαναστάτης, αυτός δεν θα μπορέσει να οδηγήσει τις μάζες στην ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας.
Το μαζικό κίνημα του ενιαίου μετώπου, που γεννιέται έξω και μέσα στις οργανώσεις της Γερμανίας, Ιταλίας και άλλων χωρών, όπου ο φασισμός έχει μαζική βάση, ξεκινώντας απο την υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών ανγκών, αλλάζοντας τις μορφές και τα συνθήματα πάλης, ανάλογα με το πλάταιμα και το μεγάλωμα αυτού του αγώνα, θα γίνει το σαράκι που θα συντρίψει το φρούριο τηε φασιστικής δικτατορίας, που σε πολλούς σήμερα φαίνεται απόρθητο”.
Τα κείμενα του 7ου Συνεδρίου του 1935, δημοσιεύθηκαν απο το “Ριζοσπάστη” στις 2 Αυγούστου 1935.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διάφορα παραδείγματα επιτυχούς εφαρμογής της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Αρκεί όμως ένα το, πιο χαρακτηριστικό και γνωστό. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής το ΚΚΕ δεν κατέβηκε στο στίβο της αντίστασης με τον πραγματικό τίτλο του, το κόκκινο χρώμα του και το σφυροδρέπανό του. Αυτά όλα τα έκρυβε επιμελώς. Και χρησιμοποιώντας συνοδοιπόρους ίδρυσε ένα ενιαίο μέτωπο, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) καλώντας όλους, ανεξάρτητα απο πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις, να πυκνώσουν τις γραμμές του. Να παλέψουν ενάντια στον κατακτητή.
Στη πατρίδα έπεσαν χιλιάδες πατριώτες. Και είτε το ήθελαν είτε όχι εργάστηκαν για λογαριασμό του ΚΚΕ.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εξαπάτηση εφαρμοζόταν από τα υψηλότερα κλιμάκια, σαν γενική πολιτική, υποχρεωτική για όλα τα Κ.Κ. και συνεπώς δεν μπορούσαμε να περιμένουμε ειλικρίνεια και σεβασμό προς τα γεγονότα στα εθνικά θέματα. Ήταν αδίστακτοι.
Πάλι στο ράφι
Από τότε η αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης μπήκε στο ράφι. Οι “αλύτρωτοι” μπορούσαν να κάνουν υπομονή. Και την έκαναν πολλά χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθούν, χωρίς να εμφανιστούν πουθενά, χωρίς να επιχειρήσουν την παραμικρή εκδήλωση. Υπήρχαν μόνον και όσο χρειάζονταν στους εφευρέτες τους. Και χάνονταν μ’ένα χτύπημα της μπαγκέττας τους.
Σε όλες τις χώρες έγινε προσπάθεια να παραμερισθούν τα ζητήματα που δυσχέραιναν την προσέγγιση των κομμουνιστών με άλλες πολιτικές και ιδεολογικές κινήσεις για κοινό αγώνα εναντίον του αυξανόμενου ναζιστικού κινδύνου.
Στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για διάφορες συνεργασίες στη βάση και στη κορυφή, όπως ήταν το σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους κομμουνιστές. Και ταυτόχρονα, εφαρμόστηκε η τακτική του ενιαίου μετώπου με άλλες μορφές και προσχήματα. Κι έτσι, για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν, εκτός από τα “αντιφασιστικά” και “αντιπολεμικά” “φιλειρηνικά μέτωπα”, στα οποία πήραν μέρος ακόμη και νέοι της Δεξιάς. Ακόμη και η βασιλόφρονη νεολαία. Αγνοούσαν εντελώς τα πολιτικά τεχνάσματα της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα οποία άλλωστε ακόμη ήταν πολύ νέα. Και το ΚΚΕ κατάφερε να φέρει τους τελευταίους σε σύγκρουση με το... κράτος το οποίο εμφάνισε ως “πολεμοκαπηλικό”.
Όμως η δικτατορία που επιβλήθηκε τον Αύγουστο του 1936, έστειλε τα περισσότερα κομμουνιστικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού τους, καθώς και πολλά μέλη του κόμματος, σε φυλακές ή στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Και η δράση του κόμματος παρέλυσε ως το 1941.
Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο
Η αλλαγή της πολιτικής της Μόσχας, έγινε, φυσικά, για όλα τα ΚΚ. Και φυσικά και το ΚΚ Βουλγαρίας. Διαλύθηκε, αμέσως κατόπιν, η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, της οποίας ο κύριος ρόλος, αν όχι ο μοναδικός, ήταν να προωθήσει τα βουλγαροσοβιετικά σχέδια στη Βαλκανική.
Για τη Σοβιετική Ένωση, η έξοδος στο Αιγαίο έχασε τη σημασία που είχε παλαιότερα. Το ζήτημα πια γι’αυτήν δεν ήταν να επεκταθεί στα Βαλκάνια αλλά να επιβιώσει. Η αντιμετώπιση του ναζιστικού κινδύνου που όλο μεγάλωνε, έγινε το κύριο μέλημά της, γι’αυτό και έστρεψε σ’αυτό το άμεσο ζήτημα όλη της την προσοχή.
Τα επόμενα τρία χρόνια, οι Σοβιετικοί αντιμετωπίζοντας συνεχώς το φάσμα της χιτλερικής απειλής, συνέχισαν μετά μανίας την αντιναζιστική τους προπαγάνδα. Και προσπάθησαν να βοηθήσουν όσο μπορούσαν τους κομμουνιστές στον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην Ισπανία. Όμως το 1939 τα πράγματα άλλαξαν θεαματικά. Ο Χίτλερ έχοντας ετοιμαστεί να αναμετρηθεί με τους Αγγλογάλλους, έκρινε ότι ήταν σκόπιμο να καλύψει πρώτα τα νώτα του. Δεν ήθελε να ανοίξει ταυτόχρονα δύο μέτωπα στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη. Πλησίασε, λοιπόν, τη Σοβιετική Ένωση και κατάφερε, έπειτα απο έντονες διαπραγματεύσεις να υπογραφεί στη Μόσχα στις 23 Αυγούστου του 1939 το περίφημο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο που ήταν ουσιαστικά το εισιτήριο για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Σοβιετικοί δέχθηκαν αυτή την απροσδόκητη συμμαχία με προφανή ανακούφιση. Τα πλεονεκτήματα γι’αυτούς φαίνονταν μεγάλα εκείνη τη περίοδο. Απομάκρυναν πρώτα – πρώτα τον κίνδυνο ενός άμεσου πολέμου με τη Γερμανία. Κέρδιζαν χρόνο να προετοιμαστούν καλύτερα. Και αν μεν νικούσαν οι Αγγλογάλλοι, θα τους άφηναν ήσυχους αλλά αν νικούσαν οι Γερμανοί θα στρέφονταν εναντίον τους κάποια μέρα, όμως θα ήταν πολύ εξασθενημένοι απο τον πόλεμο με τους Αγγλογάλους.
Τα κέρδη των σοβιετικών από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, σε εδαφικά επέκταση, ήταν πολύ σημαντικά. Μοίρασαν με τους Γερμανούς την Πολώνία και κατέλαβαν τα τρία Βαλτικά κράτη. Κατέλαβαν, δηλαδή και υποδούλωσαν τόσους λαούς, οι άνθρωποι που λίγα χρόνια πριν κόπτονταν για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα ενός ανύπαρκτου “έθνους”. Και το παραμέρισαν αμέσως μόλις, άλλα θύματα, τράβηξαν την προσοχή τους.
Η ώρα της αλήθειας
Η Βουλγαρία ενθαρρύνθηκε απο το σοβιετικό παράδειγμα. Την 1η Μαρτίου 1941 συμμάχησε με τον Άξονα. Άνοιξε στους Γερμανούς τα σύνορά της και πρόσφερε όλες τις αναγκαίες διευκολύνσεις για να προωθηθούν στο Νότο και να επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας.
Ο λόγος που συμμάχησε ήταν παρόμοιος με τον λόγο για τον οποίο συμμάχησε με τις κεντρικές Δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χίτλερ της υποσχέθηκε την ικανιποίηση όλων των βλέψεών της και κυρίως την κατάληψη της Μακεδονίας και την εξοδό της στο Αιγαίο.
Όταν στις 6 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν εναντίον της Ελλάδας και στη συνέχεια εισέβαλαν στο εδαφός της, οι Βούλγαρι τους ακολούθησαν και εγκαταστάθηκαν σαν στρατός κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη.
Η Γιουγκοσλαβία είχε επίσης προσχωρήσει στον Άξονα, τον ίδιο καιρό με την Βουλγαρία και οι Γερμανοί της υποσχέθηκαν τη Θεσσαλονίκη και την ενδοχώρα της. Έγινε όμως ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Η φιλοναζιστική της κυβέρνηση ανατράπηκε και η συμφωνία με τους Γερμανούς ακυρώθηκε. Στις 6 Απριλίου ο Χίτλερ της επιτέθηκε και την κατέλαβε μέσα σε λίγες μέρες. Η δική της κατάρρευση έγινε και η αιτία να παραδοθούν και οι Έλληνες οι οποίοι μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Τα οχυρά είχαν αντέξει. Δεν είχαν καταληφθεί.
Για να την τιμωρήσουν οι Γερμανοί παρέδωσαν και τη Γιουγκοσλβική Μακεδονία στους Βουλγάρους και έτσι βουλγαρικά στρατεύματα εγκαταστάθηκαν και στα Σκόπια.
Έφτασε, δηλαδή, κάποια στιγμή που η Βουλγαρία είχε στα χέρια της και τα τρία τμήματα της Μακεδονίας. Δηλαδή, κατά τη σλαβική ορολογία, τη Μακεδονία του Πιρίν, τη σερβική Μακεδονία του Βαρδάρη και την ελληνική Μακεδονία του Αιγαίου. Έφτασε όμως και η στιγμή της αλήθειας. Όλοι τώρα θα μπορούσαν να διαπιστώσουν πόσο ειλικρινής ήταν η Βουλγαρία όταν, χρόνια ολόκληρα, επροσποιείτο ότι δεν την ενδιέφερε η δική της εδαφική επέκταση, αλλά η απελευθέρωση και η εδαφική αποκατάσταση του “μακεδονικού έθνους”, που είχε μοιραστεί ανάμεσα στις τρεις βαλκανικές χώρες.
Σ’αυτό το σκοπό – ας μη ξεχνάμε – είχε αφιερώσει όλες τις δυνάμεις της. Το ίδιο κομμουνιστικό κόμμα της είχε υιοθετήσει τα αλυτρωτικά συνθήματα των Βουλγαρικών κυβερνήσεων και είχε προσθέσει στο “μακεδονικό έθνος” και κάποιο, επισης ανύπαρκτο “θρακικό έθνος”. Και εξαπολύσει ολόκληρη προπαγανδιστική σταυροφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και την Αυστραλία.
Θα περίμενε, λοιπόν, τώρα ο καθένας, να πανηγυρίσουν οι Βούλγαροι την απελευθέρωση του “μακεδονικού έθνους” και να κάνουν κάτι, το παραμικρό έστω, που θα έδειχνε, ότι όλος αυτός ο διεθνής θόρυβος είχε κάποια πραγματική βάση. Όμως, δεν έκαναν τίποτα. Τους “Μακεδόνες” τους είχαν ξεχάσει εντελώς. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν γι’αυτούς ή για τα εθνικά τους δίκαια.
Και τι έκαναν; Εργάστηκαν αποκλειστικά για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Εκδήλωσαν έναν άγριο σωβινισμό. Και πιστεύοντας ότι θα είναι οι παντοτινοί κυρίαρχοι της Μακεδονίας, επιδόθηκαν αμέσως στον βίαιο εκβουλγαρισμό της. Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσε να γραφεί μόνο για την εξιστόρηση των θηριωδιών τους στις κατεχόμενες περιοχές, κατά την διάρκεια των τρισήμιση χρόνων που έμειναν εκεί. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στα τέλη του 1941 μόνο στη Δράμα εκτέλεσαν 1500 Μακεδόνες Έλληνες και στην κεντρική πλατεία της πόλεως οι Βούλγαροι έπαιξαν ποδόσφαιρο κλωτσώντας τα κεφάλια των εκτελεσμένων, υπό τους καγχασμούς του συνταγματάρχη Μιχαήλωφ και του Βούλγαρου Δήμαρχου Πατσιβόρωφ.
Σύμφωνα με βρετανικές πηγές, η βουλγαροποίηση της ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης πραγματοποιήθηκε με τη σφαγή 60.000 Ελλήνων και τον εκπατρισμό 350.000.
Αν αυτή η γενοκτονία εξυπηρετούσε κάποιο “μακεδονικό έθνος” μας το λέει ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα της βουλγαρικής εφημερίδας “Ζορά” τις 3-9-1942:
“Οι Έλληνες εκδιώχθηκαν τώρα απ’αυτές τις βουλγαρικές περιοχές και οι αδελφοί μας της Θράκης επανέρχονται μαζικά στις εστίες τους. Διά μέσου του επικισμού των περιοχών αυτών με Βουλγάρους, που εφαρμόζεται σε μεγάλη κλίμακα, με τη βουλγαροποίηση της Δυτικής Θράκης, τα εδάφη της Νοτίου Βουλγαρίας εποικίζονται για τέταρτη φορά”.
Η Θράκη λοιπόν βαπτίστηκε Νότια Βουλγαρία και ο ελληνικός πληθυσμός της, άρχισε να αντικαθιστάται μαζικά με βουλγαρικό. Εκεί κατέληξε το ενδιαφέρον της Βουλγαρίας για τη δημιουργία ενός “μακεδονικού έθνους”. Η προειδοποίηση για μας σήμερα είναι σαφής.
Το “μακεδονικό” μπούμεραγκ
Όμως, η ιστορία παίζει κάποτε πολύ άσκημα παιχνίδια σε εκείνους που την προεξοφλούν. Τα γεγονότα έπαψαν κάποια στιγμή να εξελίσσονται σύμφωνα με τις προσδοκίες της Σόφιας.
Τον Ιούνιο του 1941 η ναζιστική Γερμανία στράφηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Θεωρούσε τη νίκη της εύκολη και γρήγορη. Και σημείωσε, πραγματικά μερικές θεαματικές επιτυχίες τον πρώτο καιρό. Επρόκειτο όμως για επιτυχίες πολύ καθυστερημένες και όχι αποφασιστικές.
Η Ελλάδα είχε καθηλώσει απροσδόκητα το Χίτλερ στα Βαλκάνια. Και η καθυστέρηση εκείνη αποδείχθηκε μοιραία για τα μελλοντικά του σχέδια. Οι Σοβιετικοί το αναγνώρισαν. Οι ίδιοι εκείνοι, που λίγα χρόνια πριν αγωνίζονταν για να τν ακρωτηριάσουν εδαφικά, απηύθυναν απο το ραδιοσταθμό της Μόσχας στους Έλληνες, τον περίφημο εκείνο χαιρετισμό της 27ης Απριλίου 1942:
“Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατό να γίνει αλλιώς γιατί είσαστε Έλληνες. Κερδίσαμε χάρις στη θυσία σας χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε”.
Άλλο τώρα το πως μας το ανταπόδωσαν. Γεγονός πάντως είναι ότι τους Γερμανούς τους πρόλαβε ο φοβερός ρωσικός χειμώνας και τους κόλλησε στη λάσπη, το χιόνι και την παγωνιά. Στο μεταξύ ατελείωτες νηοπομπές απο τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με τανκς, αυτοκίνητα και άλλα εφόδια έφταναν συνεχώς στη Σοβιετική Ένωση.
Αλλά και ο Στάλιν κατάλαβε κάποια στιγμή ότι οι Ρώσοι δεν θα πολεμούσαν για τον κομμουνισμό. Τον άφησε, λοιπόν, κατά μέρος και, όπως είπε ο Αμάλρικ, “ίππευσε τον ρωσικό εθνικισμό”, που είχε καλυφθεί κάτω απο ένα λεπτό στρώμα κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης. Ονόμασε τον πόλεμο “πατριωτικό” και κάλεσε το λαό να αγωνισθεί, όχι για το σοσιαλισμό, αλλά για την πατρίδα. Τον επόμενο χρόνο διάλυσε τη Κομμουνιστική Διεθνή, που είχε ορκιστεί ότι θα διατηρούσε δια βίου και ανασύστησε το πατριαρχείο της Μόσχας.
Όταν επαναλήφθηκαν οι επιχειρήσεις στο μέτωπο, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει προς την πλευρά της Ρωσίας και των συμμάχων της. Όλα πια έδειχναν ότι η Βουλγαρία επρόκειτο, για μιαν ακόμη φορά να ατυχήσει στις επιλογές της. Όμως οι άνθρωποι επιμένουν σε μια χρεωκοπημένη πολιτική ακόμη κι όταν έχουν αρχίσει όλα γύρω τους να σωριάζονται σε συντρίμμια. Οι Βούλγαροι συνέχισαν απτόητοι τον εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας και της Θράκης. Δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι επρόκειτο για μια παράλογη, απάνθρωπη και μάταια επιχείρηση.
Ενώ όμως η Βουλγαρία πάθαινε καθίζηση και το κομμουνιστικό της κόμμα πέρναγε σε δεύτερη μοίρα, ανέβαινε το άστρο του Τίτο. Ο Σέρβος ηγέτης, άρπαξε την πεταμένη σκυτάλη του “μακεδονικού” και άρχισε να εκμεταλλεύεται τη βουλγαρική εφεύρεση για δικό του λογαρισμό.
Η Βουλγαρία δεν θ’αργούσε πολύ να διαπιστώσει ότι ένα όπλο μπορεί να γίνει μπούμεραγκ.
Η άνοδος του Τίτο
Ο Ιωσήφ Μπρος (ο αργότερα Τίτο) είχε απο πολύ νωρίς μυηθεί στις σοβιετοβουλγαρικές δολοπλοκίες για το “μακεδονικό”. Ήταν ακόμη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Σερβίας, όταν το 1925 ενδιαφέρθηκε για το θέμα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ οι περισσότεροι ομόφρονές του, είχαν αντιδράσει στις προσπάθειες των Βουλγάρων κομμουνιστών και σοβιετικών πατρώνων τους, να δημιουργήσουν ένα τέτοιο ζήτημα, ο Τίτο συμφώνησε με τις αποφάσεις της Β.Κ.Ο.
Ίσως από κείνη την εποχή είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι επρόκειτο για μιαν αποδοτική κομματική επένδυση, που θα μπορούσε να είναι χρήσιμη και στον ίδιο. Αλλά μόνον όταν – ηγέτης πια του κομμουνιστικού κόμματος – κυριάρχησε στο αντιστασιακό κίνημα της χώρας του, είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το θέμα ως ένα στοιχείο της πολιτικής του. Και ήταν φανερό ότι στόχευε πολύ μακριά.
Ο Τίτο ήταν ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος με μεγαλεπήβολα σχέδια. Κατάφερε να εκμηδενίσει κάθε μη κομμουνιστική οργάνωση αντίστασης και ν’ανοίξει τον δρόμο του προς την εξουσία. Και ήταν φυσικό εκείνη την εποχή των επιτυχιών του, να πιστεύει ότι ο χρόνος εργαζόταν για το πολιτικοϊδεολογικό του κίνημα και ότι η Ιστορία του άνοιγε μεγάλες προοπτικές.
Σαν καλός κομμουνιστής φρόντιζε για τη σταδιακή προώθηση των σκοπών του, χωρίς να αποκαλύπτει το επόμενο βήμα του. Έγινε όμως φανερό, ιδίως μετά την κατάρρευση της Β.Κ.Ο. το φθινόπωρο του 1943, ότι σκόπευε να κυριαρχήσει σ’ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα της Βαλκανικής, να βάλει κάτω απο τον δικό του έλεγχο τα ΚΚ της Βουλγαρίας και της Ελλάδας και να μεγαλώσει εδαφικά τη Γιουγκοσλαβία εις βάρος των δύο χωρών με την κατάλληλη εκμετάλλευση του “μακεδονικού”.
Μια πρώτη προσπάθειά του, πάντως, να δημιουργήσει ένα βαλκανικό αντάρτικο υπό την ηγεσία του, έπεσε στο κενό. Έστειλε μυστικά στην Ελλάδατον υπαρχηγό του Βουκμάνοβιτς Τέμπο, να πείσει τους Έλληνες κομμουνιστές να δημιουργήσουν ένα κοινό στρατηγείο για να κατευθύνουν μαζί την αντίσταση. Όμως το ΚΚΕ και ο ΕΛΛΑΣ αρνήθηκαν. Διέκριναν φαίνεται την ιδιοτέλεια που κρυβόταν στην πρόταση και δεν ήθελαν να καταντήσουν παρατρεχάμενοι του Τίτο.
Δεν μπόρεσαν πάντως, να αρνηθούν την συμμετοχή τους στην οργάνωση ΣΝΟΦ, μολονότι η ιδέα τους δεν τους ήταν και πολύ ευχάριστη. Αλλά, τι ήταν το ΣΝΟΦ;
Το ΣΝΟΦ
Ο Τίτο καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε ξαφνικά και ξεκάρφωτα να “λανσάρει” ένα ολόκληρο καινούργιο έθνος. Έπρεπε όπως – όπως να του φτιάξει κάποια σκαριά. Έπρεπε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κίνηση ξεκινούσε από τα κάτω. Και ποιός ήταν αυτός ο λαός που θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε εθνότητα; Δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι άλλος απο τους σλαβόφωνους ή σκλαβομακεδόνες όπως τους έλεγαν οι κομμουνιστές.
Η ανάμιξη των λαών στην τουρκοκρατούμενη Βαλκανική είχε δημιουργήσει απο παλιά, ανάγκες επικοινωνίας και συναλλαγών. Και οι ανάγκες αυτές, στο μάκρος του χρόνου διαμόρφωσαν ένα φτωχό άγραφο γλωσσικό ιδίωμα, κάτι σαν τα αρβανίτικα που μιλάνε ορισμένοι ακόμα στην Αττική και τη Βοιωτία. Το ιδίωμα αυτό έκλινε κυρίως προς τη βουλγαρική, αλλά κάθε άλλο παρά έδειχνε ότι υπήρχε και κάποιο άλλο έθνος, διαφορετικό απο αυτά που ξέραμε.
Όσοι το μιλούσαν ήταν απλώς Έλληνες, Βούλγαροι ή Σέρβοι. Οι Βούλγαροι σκλαβόφωνοι κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πήγαν στη Βουλγαρία. Στην Ελλάδα έμειναν οι Σλαβόφωνοι που είχαν ελληνική συνείδηση. Κι αυτοί υπολογίσθηκαν σε 80.000.
Αυτό ήταν το ανθρώπινο υλικό που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του “μακεδονικού έθνους”. Δηλαδή, άτομα σλαβικής κυρίως προελεύσεως ή και σλαβόφωνοι Έλληνες στρατολογημένοι από το ΚΚΕ, που υπέστησαν ορισμένη προπαγανδιστική επεξεργασία.Ήταν αστείο, που άτομα σαν κι αυτούς δέχθηκαν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο. Σλαβόφωνοι ζούσαν πάρα πολλά χρόνια, αιώνες ακριβέστερα, στην περιοχή και ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί, ότι ανήκαν σε κάποια άλλη εθνότητα, διαφορετική απο τις υπάρχουσες. Μόνον όταν στρατολογήθηκαν απο τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής άρχισαν ξαφνικά, κατάλληλα δασκαλεμένοι να παρουσιάζονται ως μέλη ενός... αλύτρωτου έθνους.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό έγινε αμέσως μετά την κατάρρευση της Ιταλίας. Πράγματι, στις 3 Σεπτεμβρίου 1943, ιδρύθηκε το ΣΝΟΦ. Τα αρχικά του αποτελέστηκαν απο τέσσερις σλαβικές λέξεις: “Σλάβια νομακεντονσκι Νατσιουνάλεν Οσλομποντίτελεν Φροντ”, που σήμαινε ΕΑΜ των Σλαβομακεδόνων.
Τι δουλειά τώρα μπορούσε να έχει ένα σλαβικό κατασκεύασμα με την αρχαία ελληνική φυλή των Μακεδόνων, που είχαν δημιουργήσει μια κοσμοκρατορία και είχαν διαδόσει σ’όλον τον κόσμο την ελληνική γλώσσα, είναι ένα άλυτο μυστήριο.
Γνωστό, πάντως, είναι ότι μετά την κατάρρευση της Ιταλίας, τα ΚΚ της Βαλκανικής και κυρίως το γιουγκοσλαβικό και το ελληνικό, είδαν ότι μπήκαν στην τελική ευθεία. Έπρεπε, λοιπόν, δραστήρια και χωρίς να πολυδίνουν σημασία στα παλαιότερα προσχήματα, να προετοιμαστούν για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας και τη μονοπώλησή της.
Άνοιξαν τα χαρτιά τους
Στο μυαλό του Τίτο είχε ωριμάσει η ιδέα ότι μπορούσε να προσθέσει στη Γιουγκοσλβία τμήματα της Βουλγαρίας και κυρίως της Ελλάδας, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης και της ενοποίησης των “Μακεδόνων”. Γι’αυτό και φρόντισε να περάσει γρήγορα στον δικό του έλγχο το ΣΝΟΦ, που αρχικά είχε εμφανιστεί σαν κοινό δημιούργημα των ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας.
Ας σημειωθεί στο μεταξύ, πολλοί Βούλγαροι που είχαν βασανίσει τους ελληνικούς πληθυσμούς, της Μακεδονίας, ως στρατός κατοχής,, βλέποντασ τη γερμανική ήττα να πλησιάζει, λιποτάκτησαν και προσχώρησαν στο ΣΝΟΦ. Έγιναν δεκτοί στην οργάνωση, με ενθουσιασμό και χωρίς κανέναν έλγχο. Αλλά μεγάλωσε η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία στον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχαν προσχωρήσει πολλοί Έλληνες πατριώτες, που δεν ήθελαν να δεχτούν ότι ήταν δημιούργημα και εξάρτημα του ΚΚΕ. Ακολούθησαν προστριβές ανάμεσα στην ελληνική ανταρτική οργάνωση και στους περίφημους “Mακεδόνες” του Τίτο, που λίγο έλειψε, δυο φορές τουλάχιστον, να εξελιχθεί σε σοβαρή ένοπλη σύγκρουση. Τελικά, με τη μεσολάβηση των σκοτεινών κομμουνιστικών παρασκηνίων της περιοχής Φλώρινας εμποδίστηκε ο ΕΛΑΣ να εξοντώσει το ΣΝΟΦ, αλλά το υποχρέωσε να εγκαταλείψει το ελληνικό έδαφος και να καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία.
Εκεί, το “μακεδονικό” ανταρτικό σώμα έφτασε τις 3.500 άνδρες και αποτέλεσε την “Πρώτη Ταξιαρχία Κρούσεως της Μακεδονίας του Αιγαίου”. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, η γιουγκοσλαβική κομμουνιστική οργάνως, έγινε αντάρτικο της... ελληνικής Μακεδονίας. Και σε μία μεγάλη τελετή, που έγινε στο Μοναστήρι με την ευκαιρία αυτή στις 18 Νοεμβρίου 1944, ο υπαρχηγός του Τίτο, Βουκμάνοβιτς Τέμπο, είπε μεταξύ άλλων στη “μακεδονική” ταξιαρχία:
“Σεις που είστε εδώ στη Γιουγκοσλαβία, στην ταξιαρχία αυτή είναι τιμή σας να βρίσκεστε κοντά στα αδέρφια σας και όταν θάρθει η ώρα θα κατεβείτε στη Ελλάδα και με τη βοήθεια τη δική μας, θα απελευθερώσετε τη Μακεδονία του Αιγαίου απο τους Έλληνες, για να την ενώσετε με την αδερφή της Μακεδονία του Βαρδάρη”.
Δεν χρειαζόταν πια να τηρούν τα προσχήματα. Μπορούσαν να μιλούν ανοικτά για τα σχεδιά τους. Και μιλούσαν σαν να επρόκειτο για μιαν αυταπόδεικτη αλήθεια.
Γεννιέται η “Μακεδονία”
Για πρώτη φορά κατασκευάστηκε ένα “έθνος” στα γραφεία ενός κομμουνιστικού κράτους. Η πρώτη ανακήρυξη της ίδρυσης της “Ομόσπονδης Λαικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας” – έτσι λεγόταν τότε – έγινε στις 8 Αυγούστου του 1944 στο Μοναστήρι Πολυχροτσίνκυ. Αλλά η επικύρωση της ίδρυσης της πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1945 απο τη “Δεύτερη Εθνοσυνέλευση του Νοτιουσλαβικού Κομμουνιστικού Κράτους”, ως 6ης ανάμεσα στις άλλες Ομόσπονδες Λαϊκές Δημοκρατίες της Νοτιοσλαβίας (αργότερα Γιουγκοσλβίας).
Στους πανηγυρισμούς που έγιναν στα Σκόπια στις 11 Οκτωβρίου 1945, με την ευκαιρία του γεγονότος παρέστη και ο Τίτο, ο οποίος εξήγησε αρκετά καθαρά τη σημασία του:
“Σήμερα – είπε – υπάρχουν Μακεδόνες έξω από τη Μακεδονία. Αυτοί είναι οι αδερφοί μας στη Μακεδονία του Αιγαίου (δηλ. στην ελληνική Μακεδονία). Εμείς πιστεύουμε ότι θα ενωθούν μ’εμάς στην Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία”.
Αλλά, υπήρχαν και θρασύτερες δηλώσεις. Ο Ντιμήτρη Βλάχωφ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ανδρεικέλλων, που είχε διορίσει ο Τίτο στα Σκόπια, είπε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1945:
“Δηλώνουμε απερίφραστα, ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα πάνω στη Μακεδονία του Αιγαίου”.
Δηλαδή, πάνω στην ελληνική Μακεδονία.
Βέβαια, η Νότια Γιουγκοσλαβία, που διάλεξε ο Τίτο για να εγκαταστήσει τη “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, δεν ήταν και τόσο κατάλληλη περιοχή. Όμως, δεν είχε άλλες καλύτερες επιλογές. Αυτή διέθετε, αυτή χρησιμοποίησε.
Ένα μικρό μόνο μέρος του κράτους τωνΣκοπίων 25.774 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βρισκόταν μέσα στα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας. Η Ελλάδα είχε 34.602,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η Βουλγαρία 6.789,2.
Αλλά και ο πληθυσμός του ήταν ένα μωσαϊκό λαών. Το ένα τρίτο του περίπου το αποτελούσαν Αλβανοί και τα υπόλοιπα δύο τρίτα Βούλγαροι, Σέρβοι και Έλληνες. Για “Μακεδόνες” δεν είχε γίνει ποτέ λόγος ως τη στιγμή που ο Τίτο σκέφτηκε να βάλει τη γνωστή βουλγαρική εφεύρεση να λειτουργήσει για λογαριασμό του.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι τα Σκόπια ποτέ δεν ήταν στους αιώνες που προηγήθηκαν, πρωτεύουσα η πόλη έστω κάποιου μακεδονικού έθνους. Ήταν πρωτεύουσα της παλαιάς Σερβίας, όπου το 1246, ο Στέφανος Δουσάν στέφθηκε “αυτοκράτορας των Σέρβων, των Ελλήνων, των Βουλγάρων και των Αλβανών. Ούτε λέξη για “Μακεδόνες”, οι οποίοι, βέβαια, ήταν ανύπαρκτοι ως έθνος. Η “αυτοκρατορία” του Δουσαν δεν είχα καμμιά σχέση με την Μακεδονία”.
Όταν στην εποχή μας πια εμφανίστηκε το βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, δεν έγινε ποτέ λόγος για “Μακεδόνες”. Ούτε εμφανίστηκε πουθενά έθνος ή κίνημα έστω μακεδονικό στη διάρκεια των πολέμων που πήραν μέρος οι έρβοι και οι άλλοι λαοί της βαλκανικής. Και είναι φυσικά αδιανόητο ένα έθνος και μάλιστα έθνος με μεγάλη ιστορία να εξαφανίζεται ακριβώς τις περιόδους που έπρεπε να δώσει το παρόν του όπως το έδωσαν ακόμη και οι Μαυροβούνιοι. Μπορεί σήμερα οι σκοπιανοί προπαγανδιστές να ισχυρίζονται ότι στον έναν ή στον άλλον πόλεμο πήραν μέρος ή και πρωτοστάτησαν οι Μακεδόνες. Αλλά αυτό που συνέβη πραγματικά και που έχει σημασία για κάθε καλόπιστο ερευνητή είναι το γεγονός ότι σε όλους αυτούς τους πολέμους οι Μακεδόνες όχι σαν κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής αλλά σαν έθνος ήταν άγνωστοι. Μήπως πρέπει Να δεχτούμε ότι όλοι στη βαλκανική και στο κόσμο ολόκληρο συνωμότησαν να κρύψουν ένα ολόκληρο έθνος και να αρνηθούν πραγματικότητες και γεγονότα που μόνο οι Σκοπιανοί γνώριζαν...
Η γλώσσα
Ο Τίτο έκρινε ότι ένα έθνος της προκοπής έπρεπε να έχει και τη δική του γλώσσα. Δεν ήταν βέβαια καθόλου απαραίτητο κάτι τέτοιο. Τα έθνη δεν τα κάνουν οι γλώσσες. Όλοι ξέρουν σήμερα και μόνο οι Σκοπιανοί φαίνονται να αγνοούν ότι οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, οι Καναδοί μιλάνε αγγλικά. Είναι όμως πέντε διαφορετικά έθνη. Οι Ελβετοί δεν έχουν μία δική τους γλώσσα που να διφέρει απο τις άλλες Ευρωπαικές γλώσσες. Μιλάνε γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ρουμανικά. Αποτελούν όμως ένα διαφορετικό έθνος. Και καμμία απο τις γειτονικές τους χώρες δεν διανοήθηκε να προβάλλει εδαφικές αξιώσεις σε βάρος τους με επιχειρήματα γλωσσικά. Πολλοί Έλληνες της διασποράς τέλος ξέχασαν μετά τη δεύτερη και Τρίτη γεννιά τα ελληνικά τους. Αισθάνονται όμως και βεβαιώνουν ότι είναι Έλληνες. Ο Τίτο και συνεργάτες του θα μπορούσαν να μην δώσουν υπερβολική προσοχή στη γλώσσα όπως δεν έδωσαν πριν απ’αυούς οι Βούλγαροι. Δυναστεύονταν όμως απο το σύνδρομο της υποκρισίας. Είχαν κατασκευάσει έναν πολιτικό μύθο και προσπαθούσαν να τον πλουτίσουν με όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τον έκαναν πιο πιστευτό. Θεώρησαν τη γλώσσα απαραίτητη και έκριναν ότι το σλαβιμακεδονικό ιιδίωμα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Ήταν άλλωστε το μόνο που διέθεταν και τα κομμουνιστικά κόμματα της εποχής το είχαν χρησιμοποιήσει πριν απ’αυτούς για τον ίδιο λόγο. Το άγραφο αυτό ιδίωμα δεν εμφανίστηκε στη βαλκανική απο τη μία μέρα στην άλλη. Διαμορφώθηκε στη διαδρομή των αιώνων στις περιοχές που ζούσαν ανακατεμένοι Σλάβοι και Έλληνες. Ήταν ένας τρόπος να συνενοηθούν και να διευκολυθούν στις συναλλαγές τους. Όπως απέδειξαν ο καθηγητής Ν. Ανδριώτης και ο εκπαιδευτκός Κ. Τσιούλκας αναλύοντας μια προς μια χιλάδς λέξεις του ιδώματος έχει κατά το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικές ρίζες, αλλά παρεφθαρμένες απο τους Βούλγαρους κυρίως. Δεν έχει πάντως νόημα να ασχοληθούμε με τη μελέτη αυτού του ιδώματος με το οποίο ασχολήθηκαν άλλοι με άριστα αποτελέσματα. Αρκεί να ξέρουμε ότι ο Τίτο είχε ανάγκη απο τη κατασκευή μιας εθνικής γλώσσας. Μάζεψε λοιπόν πολλούς εκαπιδευτικούς και ειδικούς και τους έβαλε να του τη φτάξουν μετατρέποντας το άγραφο ιδίωμα σε γραπτό και εμπλουτίζοντάς το με όσες περισσότερες μπορούσαν σερβικές λέξεις γιατί φαινόταν να παραείναι βουλγαρικό. Βέβαια ένα τέτοιο κατσκεύασμα σλάβικο στη μορφή τουλάχιστον δεν μπορούσε να επηρεάσει όσους είχαν κάποια γνώση του θέματος ή ειδικότερα της έννοιας μιας γλώσσας. Οι Μακεδόνες ζούσαν στην περιοχή πολλούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι Σλάβοι. Ήταν ελληνικό φύλλο και μιλούσε ελληνικά. Αυτή τη γλώσσα διέδωσε στη κοσμοκρατορία που δημιούργησε. Αυτό ήταν οπωσδήποτε ένας πονοκέφαλος για τους Σκοπιανούς. Ποια σχέση μπορούσε να έχει ένα σλαβικό ιδίωμα με τη γλώσσα των Μακεδόνων; Έπρεπε να μπαλώσουν κάπως τα πράγματα. Βασάνισαν λοιπόν το μυαλό τους και τελικά το βρήκαν! Ο Μαρξισμός ήταν ένα είδος πασπαρτού. Έδινε κλειδιά για όλες τις πόρτες. Διατύπωσαν έτσι μια θεωρία που ταίριαζε με την πάλη των τάξεων. Απλούστατα μας είπαν ελληνικά μιλούσε μόνο η άρχουσα τάξη. Ο λαός μιλούσε άλλη γλώσσα! Ποιά όμως ήταν αυτή; Άγνωστο! Στην πραγματικότητα βέβαια η εφαρμογή του Μαρξισμού στο θέμα δεν ήταν μόνο αυθαίρετη. Ήταν και βλακώδης και ανιστόριτη. Αν ο λαός μιλούσε μια άλλη γλώσσα απο τους αφέντες του έπρεπε οι τελευταίοι να την ξέρουν έστω για να δίνουν τις εντολές τους και ο λαός να τις καταλαβαίνει και να τις εκτελεί. Και εν πάση περιπτώσει εμείς δε θα έπρεπε να έχουμε κάποια ένδειξη την παραμικρή έστω για την ύπαρξή της; τόσοι αιώνες πέρασαν απο τότε. Έγινανα μυριάδες έρευνες και ανασκαφές. Ήρθαν στο φως πολυάριθμες ιστορικές μαρτυρίες, μνημεία, πλάκες, νομίσματα, τάφοι. Ούτε ένα δεν είχε απάνω του γράμματα που να φανέρωναν ότι υπήρχε καποια άλλη γλώσσα. Κάποια γλώσσα του λαού. Όλα ήταν ελληνικά. Αποκλειστικά και μόνο ελληνικά. Αλλά ας μην χάνουμε και την αίσθηση της πραγματικότητας. Οι Σκοπιανοί δεν εργάστηκαν ως επιστήμονες. Εργάστηκαν ως προπαγανδιστές και μάλιστα κομμουνιστές προπαγανδιστές. Δεν τους ενδιέφερε η ιστορική αλήθεια. Τους ενοχλούσε μάλιστα στην έκταση που δεν εξυπηρετούσε τις σκοπιμότητές τους. Μια εξήγηση ήθελαν να δώσουν οι άνθρωποι την καλύτερη που μπορούσαν να σκεφτούν. Και την έδωσαν βασιζόμενοι στη γνωστή πάγια αρχή τους ότι σημασία δεν έχουν οι λίγοι ή ελάχιστοι ενημερωμένοι που γνώριζαν το θέμα και μπορεί να γελάσουν με τις απλοικότητες ή τις ασυναρτησίες που ακούν. Σημασία έχουν οι πολλοί, ο ι απληροφόρητοι και οι ανύποπτοι, οι άκριτοι και εύπιστοι που μπορούν να επηρεαστούν ακόμη και απο το πιο σαθρό επιχείρημα.
Η εκκλησία
Ο Τίτο έκρινε επίσης ότι η Μακεδονία των Σκοπίων εκτός απο το έδαφος και τη γλώσσα είχε ανάγκη και απο μια δική της εκκλησία. Μια εκκλησία ι.χ. δεν της ήταν βέβαια καθόλου αναγκαία. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στις σχέσεις των ορθοδόξων χριστιανών του κράτους των Σκοπίων με το σερβικό πατριαρχείο. Ο άθεος Τίτο και οι επίσης άθεοι κομμουνιστές συνεργάτες του, ενδιφέρθηκαν ξαφνικά για τα εκκλησιαστικά ζητήματα της περιοχής και δημιούργησαν πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε. Έκαναν πολλές προσπάθειες, ώσπου κατάφεραν τελικά να ιδρυθεί αυτοκέφαλη “μακεδονική” εκκλησία, η οποία ούτε απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίστηκε, ούτε απο το Σερβικό Πατριαρχείο ούτε απο άλλη εκκλησία. Η ίδρυσή της ήταν αντικανονική και άχρηστη.
Φυσικά, στο κράτος των Σκοπίων, δεν άλλαξε τίποτα ούτε και ικανοποιήθηκε κάποια ανάγκη που έμενε ακάλυπτη πιο πριν. Αυτό όμως πολύ λίγο ενδιέφερε τους κατασκευαστές του “μακεδονικού”. Το θέμα που τους ενδιέφερε αποκλειστικά ήταν να γίνει πιο αισθητή η εντύπωση ότι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο δημιουργήθηκε. Και όχι τόσο για τον πλυθησμό των Σκοπίων όσο για τη διεθνή κοινή γνώμη και μάλιστα την πιο απληροφόρητη και την πιο ανύποπτη.
Όποιος μελέτησε πιο προσεκτικά και συστηματικά τις μεθόδους και τις τακτικές της κομμουνιστικής προπαγάνδας, πρέπει να κατάλαβε ότι αυτή δεν ήθελε καθόλου την προσεκτική έρευνα. Ήξερε πολύ καλά ότι αυτοί που δεν κατάπιναν εύκολα ό,τι τους σέρβιρε, που δυσπιστούσαν και έβγαιναν να βρούν την αλήθεια, ήταν πολύ πιθανό να ανακαλύψουν κάποιαν απο τις πολλές πολιτικές απάτες της. Κι αυτό που επιδίωκε ήταν να δημιουργεί γενικές και αόριστες εντυπώσεις. Όχι να ενθαρρύνει την ανάμνηση και την έρευνα.
Αν ο Τίτο μπορούσε, χωρίς συνέπειες να εξαφανίσει την εκκλησία και τους παπάδες, θα το έκανε χωρίς δισταγμό. Φάνηκε όμως κάτι διδάχθηκε απο τα λάθη του Στάλιν σ’αυτό τον τομέα. Συμμεριζόταν, προφανώς την αντίληψη – που είχε εκφράσει ένας δυτικός ηγέτης – ότι οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά. Όσο τις χτυπάς τόσο μπήγονται βαθύτερα. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιείς μιαν εκκλησίαν αντί να εξαπολύεις διωγμούς εναντίον της. Έτσι, ο άθεος Τίτο έγινε ιδρυτής μιας νέας εκκλησίας. Κι ενώ αυτό δεν άλλξε τίποτα στο εσωτερικό της χώρας του, καλλιέργησε πλάνες σε πληθυσμούς μακρινών χωρών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και την Αυστραλία, που δρούσαν πράκτορες του, οι άνθρωποι δεν ήξεραν καν που βρίσκεται η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα. Έμαθαν όμως ότι υπήρχε μια εκκλησία της Μακεδονίας. Κι αυτή ήταν η “Μακεδονία” των Σκοπίων, ενώ η Ελλάδα, ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει μια τέτοια διαφήμιση η να ενημερώσει έστω τα υποψήφια θύματα των Σκοπιανών πρακτόρων.
Η συμφωνία του Μπλεντ
Απο την Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσε να αποσπάσει τη “Μακεδονία του Αιγαίου”. Δηλαδή, την ελληνική Μακεδονία. Έπρεπε πρώτα να ξεκαθαριστεί αν η χώρα θα γινόταν κομμουνιστική. Μπορούσε όμως ν’αρπάξει απο τη Βουλγαρία τη Μακεδονία του Πιρίν, εφόσον η χωρα αυτή είχε γίνει ήδη κομμουνιστική.
Στους Βούλγαρους δεν ήταν καθόλου ευχάριστη μια τέτοια προοπτική. Είχαν κάνει τόσους κόπους για να ενσωματώσουν την ελληνική Μακεδονία και τώρα έβλεπαν ότι κινδύνευαν να χάσουν και τη δική τους. Γι’αυτό και επιβράδυναν όσο μπορούσαν τις συζητήσεις που άρχισαν απο τα τέλη του 1944. όμως, το παιχνίδι ήταν γι’αυτούς χαμένο. Το γόητρο του Τίτο ήταν πολύ ανεβασμένο ενώ η Βουλγαρία ήταν μια ηττημένη χώρα. Τελικά, τους έγιναν κάποιες εδαφικές παραχωρήσεις σε άλλη περιοχή και υπέκυψαν στις γιουγκοσλβικές αξιώσεις.
Μια τελευταία προσπάθεια απελπισίας που έκαναν, ήταν η πρόταση τους να μην ανήκει σε καμμίαν απο τις δύο χώρες, η δημιουργούμενη Μακεδονία του Μπλεντ τον Ιούλιο του 1947. με την ίδια συμφωνία αναγνωρίστηκε ανεπιφύλακτα στη Γιουγκοσλαβία το δικαίωμα να προσαρτήσει και την ελληνική Μακεδονία όταν, φυσικά, οι συνθήκες θα το επέτρεπαν. Όταν δηλαδή, στην Ελλάδα θα επικρατούσε κομμουνιστικό καθεστώς.
Οι Βούλγαροι, ιδίως όσοι κατοικούσαν στη περιοχή του Πιρίν, δεν δέχθηκαν απαθείς τα γεγονότα. Παρά την πίεση του καθεστώτος, ξέσπασαν ταραχές και στις εκδηλώσεις που έγιναν κυριάρχησε το σύνθημα “είμαστε Βούλγαροι, δεν είμαστε Μακεδόνες”. Ακόμη και στη βουλγαρική βουλή – τη βουλή ενός ολόκληρωτικού κράτους – όπου δεν υπήρχε καμμία ελευθερία λόγου, ξεσηκώθηκεν βουλευτές της περιοχής του Πιρίν, αντέδρασαν στη συμφωνία του Μπλεντ και υποστήριξαν μάλιστα ότι ακόμη κι αυτοί που εμφανίζονται στα Σκόπια ως “Μακεδόνες” είναι στη πραγματικότητα Βούλγαροι!
Οι εκδηλώσεις αυτές, φαίνεται, έκαναν τους Γιουγκοσάβους κομμουνιστές να σκεφτούν ότι έπρεπε να προχωρήσουν σταδιακά στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Θα γινόταν πρώτα η σχετική πλύση εγκεφάλου στον πληθυσμό του Πιρίν. Θα ακολουθούσε κατόπιν η οικονομική ένωση τω δύο Μακεδονιών και τελικά θα πραγματοποιείτο η προσάρτηση της βουλγαρικής Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβία.
Μετανάστευσαν έτσι καθοδηγητές και δάσκαλοι απο τα Σκόπια που θα ανελάμβαναν να πείσουν τους κατοίκους του Πιρίν ότι πολύ κακώς επίστευαν ότι είναι Βούλγαροι. Ότι άνηκαν στο “έθνος των Μακεδόνων”. Ότι κατάγονταν απο τον Μέγα Αλέξανδρο. Και ότι τους περίμεναν μέρες δόξας και μεγαλείου. Τους ανάγκασαν να πετάξουν τις βουλγαρικές ταυτότητες και να εκδώσουν νέες που να επιβεβαιώνουν ότι είναι “Μακεδόνες”. Και να βάλουν καλά μέσα στο μυαλό τους τη νέα ιστορική σταδιοδρομία τους.
Όμως δεν ήταν γραφτό οι Βούλγαροι να γίνουν Μακεδόνες. Ούτε και το ήθελαν. Τον επόμενο χρόνο, ο Τίτο ήρθε σε σύγκρουση με τον Στάλιν. Η Κόμινφορμ τον διέγραψε. Και του κήρυξε άγριο πόλεμο, τόσο στη σφαίρα της πολιτικής και της προπαγάνδας όσο και στη σφαίρα των διακρατικών σχέσεων και της οικονομίας.
Ο Τίτο πέρασε πολύ δύσκολες μέρες. Κινδύνευσε με κατάρρευση. Η οικονομία του ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη απο τη σοβιετική. Και μόνο χάρη στη βοήθεια των Δυτικών, οι οποίοι, όπως ήταν επόμενο, έσπευσαν να επωφεληθούν απο τη σύκρουση Γιουγκοσλαβίας – ΕΣΣΔ, μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του. Κι αφού εκατοντάδες χιλιάδες Γιουγκοσλάβοι μετανάστευσαν όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε άλλες υπερπόντιες χώρες για να βρουν δουλειά.
Τα αποκαλυπτήρια
Τότε συνέβησαν γεγονότα τα οποία πρέπει να τα προσέξουμε ιδιαίτερα, γιατί ήταν πολύ διδακτικά. Πολύ εύγλωττα. Ουσιαστιά, επρόκειτο για τα πανηγυρικά αποκαλυπτήρια της πολιτικής απάτης του “μακεδονικού”. Μόλις ξέσπασε η διαμάχη Τίτο-Στάλιν, οι Βούλγαροι άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία. Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων την συμφωνία του Μπλεντ. Έδιωξαν απο την Βουλγαρία του Πιρίν τους Γιουγκοσλάβους πολιτικούς καθδηγητές και δασκάλους που επρόκειτο να διδάξουν στους Βούλγαρους της περιοχής, τον δήθεν ξεχασμένο εθνικό τους πολιτισμό. Και ξανάδωσαν στους συμπατριώτες τις βουλγάρικές τους ταυτότητες. Είναι πολύ χαρατηριστικό το γεγονός ότι δεν έγινε καμμία διαμαρτυρία απο τους κατοίκους του Πιρίν. Οι άνθρωποι ούτε αισθάνονταν ούτε ήθελαν να γίνουν κάτι άλλο απο αυτό που ήταν. Ούτε καν τα δυο τελευταία χρόνια που ήταν πια ελύθερη δεν άνοιξαν το στόμα τους να πουν το παραμικρό. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι βγήκαν οι Βούλγαροι και δήλωσαν χωρίς περιστροφές ότι δεν υπάρχουν Μακεδόνες ως χωριστό έθνος της περιοχής. Στη διαμάχη που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1948 οι Βούλγαροι όχι μόνο αρνήθηκεν το ψευδομακεδονικό κράτος των Σκοπίων, αλλά και πρόβαλαν αξιώσεις εις βάρος του δηλώνοντας ότι ένα μεγάλο μέρος απο του μακεδονοποιηθέντες κατοίκους του είναι Βούλγαροι. Ουσσιαστικά τίναξαν στον αέρα μισού σχεδόν αιώνα προπαγάνδα. Δεν μπορούσε να υπάρξει πιο συγκλονοστική ομολογία της πολιτικής απάτης του μακεδονικού που απτόητοι και θρασύτατοι οι σκοπιανοί συνεργάτες του Τίτο συνέχισαν για λογαριασμό τους. Και είναι κρίμα που το γεγονός πέρασε το 1948 σχεδόν απαρατήρητο. Δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε και μπορούσε να προβληθεί απο τα ελληνικά τουλάχιστον μέσα ενημέρωσης. Άλλα προβλήματα πολύ πιο άμεσα, πολύ πιο δραματικά και πειστικά μας απασχολούσαν τότε. Και έτσι η θεαματική όσο και αποκαλυπτική στροφή των Βουλγάρων δεν τιμήθηκε με την προσοχή που της άξιζε.
Ως το 1948
Το ΚΚΕ είχε μείνει για πολλά χρόνια στη γραμμή που είχε δώσει για το μακεδονικό μετά το 7ο συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς το 1935. Φρόντιζε μάλιστα να μην αναδαυλίζει το ενοχλητικό αυτό ζήτημα. Και όσες φορές προκλήθηκε να πάρει θέση το 1945 και 1946 στο μακεδονικό προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήταν κατηγορηματικά αντίθετο σε κάθε ιδέα απόσπασης από την Ελλάδα των βορείων περιοχών της. Την εποχή εκείνη ετοιμαζόταν να αρχίσει το νέο ένοπλο αγώνα του εναντίον του κράτους και δεν ‘ηθελε να υπάρχουνα αγκάθια στη πολιτική του. Έτσι όταν στις 23 Οκτωβρίου 1945 εξεταζόταν στο δικαστήριο και ρωτήθηκε απο τον συνήγορο των αντιδίκων του:
“Γνωρίζετε ότι το ΚΚΕ ηγωνίσθει άλλωτε για τη αυτονόμηση της Μακεδονίας” ; “το ΚΚ απο το 1931 που εγώ είμαι στην καθοδήγησή του αποκήρυξε το σύνθημα αυτό διακήρυξε και διακηρρύσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας” .
Η δήλωση του εκείνη είναι δημοσιευμένη στον Ριζοσπάστη στις 24-10-1945. Επίσης σε μια ολομέλεια των κομματικών στελεχών Μακεδονίας-Θράκης στις 15 Ιουνίου 1946, δηλαδή, τρεις μήνες μετά την έναρξη του εμφυλίου ξεκαθάρησε:
“Μίλησα με υπεύθυνους εκπροσώπους του ΝΟΦ της δημοκρατικής οργάνωσης που εκπροσωπεί στη χώρα μας τη μακεδονική μειονότητα. Και για ακόμη φορά δηλώνω κατηγορηματικά ότι ζήτημα αυτονομήσεως της Μακεδονίας για μας δεν υπάρχει. Για αυτό αγωνιζόμαστε αρμονικά με τον ΝΟΦ”. Το ΝΟΦ ήταν η μετονιμασία του ΣΝΟΦ που έγινε τον Απρίλιο του 1945 στην Αθήνα. Για λόγους ευνόητους το σλαβομακεδονικό ΕΑΜ έγινε μακεδονικό ΕΑΜ. Ακόμη και τον Δεκέμβρη του 1948 όλοι στο ΚΚΕ πίστευαν ότι ίσχυε η γραμμή που είχε δωθεί το 1935 και ότι τα αυτονομιστικά συνθήματα ανήκαν οριστικά στο παρελθόν. Όμως τότε ακριβώς έγινε ξαφνικά και απροειδοποίητα μια νέα ιλιγγιώδης στροφή στο μακεδονικό από τον ίδιο αρχηγό του κόμματος που είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι τέτοιο ζήτημα γι’αυτούς δεν υπήρχε.
Η Υποτροπή
Τον Οκτώβριο του 1948 στό φύλλο 10 του δημοκρατκού στρατού όργανο των κομμουνιστών ανταρτών δημοσιεύθηκε άρθρο του Παντελή Βαινά που βεβαίωνε:
“Στην Ελλάδα το πολιτικό κόμμα που είδε σωστά τα πράγματα, που ακολούθησε σωστή πολιτική κατά του σοβινισμού ήταν το κομμουνιστικό κόμμα. Τσεκουρώνοντας τη πολιτική της διαίρεσης που ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, διακήρυξε πως κάθε εθνική μειονότητα στην Ελλάδα έχει πλέρια τα δικαιώματα της ισοτιμίας, ισονομίας και ισοπολιτίας. Το γεγονός αυτό όχι μόνο αφυπνίζει την πραγματική εθνική συνείδηση των Σλαβομακεδόνων, όχι μόνο σταματάει την εθνική διαίρεση Ελλήνων-Σλαβομακεδόνων, μα το σοβαρότερο πετυχαίνει την ενότητα. Ο δημοκρατικός στρατός είναι το ένοπλο κομμάτι του δημοκρατικού στρατού που παλεύει για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία. Το ίδιο ο δημοκρατικός στρατός έχει μέσα του το κομμάτι του σλαβομακεδονικού λαού που πρωτοπόρα παλεύει για τα ίδια ιδανικά με τον Έλληνα μαχητη’η του Δ.Σ. με τη πάλη του ο σλαβομακεδονικός λαός έδειξε και στον τελευταίο Έλληνα και στον τελευταίο άνθρωπο του κόσμου ότι όπως ισότιμα πολεμάμε τον Έλληνα έτσι ισότιμα πρέπει να ζήσεις στην Ελλάδα της λαικής δημοκρατίας”.
Ούτε λέξη για ανεξάρτητη χωριστή ύπαρξη. Το άρθρο ήταν εναρμονισμένο με την ισχύουσα απο το 1935 πολιτική γραμμή. Αλλά τότε συνέβη το αναπάντεχο. Στο φύλλο 12 του δημοκρατικού στρατού τον Δεκέμβριο του 1948 δημοσιεύθηκε μια απαντητική επιστολή στο άρθρο του Βαινά. Δεν έφερε υπογραφή αλλά μόνο το γράμμα Κ στο τέλος. Ήταν όμως του ζαχαριάδη ο οποίος για μια ακόμη φορά έπειτα απο τόσα χρόναι γύριζε στη γραμμή της αυτονόμησης με αυτά τα λόγια. “Ο μακεδονικός λαός δεν αγωνίζεται στο ΔΣΕ για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα τη δικιά του εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα που την κατάκτησε με το αίμα του. Ο Μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογλένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια. Στην οικογένεια αυτή που αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη λαϊκή δημοκρατία. Για αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του η ψυχή με όλα τα μέσα το ΔΣΕ τόσο που ξεσηκώνει τον θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειας του”.
Αυτό ήταν το προανάκρουσμα. Η επίστολη ανώνυμη και ανυπόγραφη δεν μπορούσε να έχει το κύρος και τν ισχύ κομματικού ντοκουμέντου. Αλλά τον επόμενο μήνα Ιανουάριο του 1949 συνήλθε στο βουνό η 5η ολομέλεια, η οποία εξέδωσε την περίφημη αυτονιμιστική της απόφασης “στη βόρειο Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα έδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νικης του δημοκρατικού στρατού της Ελλαδας και της λαικής επανάστασης ο μακεδονικός λαός θα βρει τη πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για την απόκτηση.
Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονταν πάντα επικεφαλής στη πάλη του λαού του. Η λαική μας εξουσία για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας αναγνώρισε και έδωσε πραγματική ισοτιμία στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό). Στο καινούριο ένοπλο ξεσήκωμα του λαού μας ο μακεδονικός λαός τα ‘δωσε όλα. Έτσι με το αίμα του κατακτά τα δικαιώματά του για μια λεύτερη ανεξάρτητη ζωή και ανάπτυξη. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης της λαικής επανάστασης στην Ελλάδα, ο μακεδονικός λαός θα κατακτήσει το δικαίωμα στην Ελλάδα να καθορίσει την παραπέρα ανάπτυξη και τη μορφή και το περιεχόμενο της λεύτερης και ανεξάρτητης κρατικής ζωής και υπόστασής του όπως αυτός θέλει, όπως αυτός και μόνο αυτός αποφασίζει”.
Φυσικά όλοι αυτοί ισχυρισμοί ότι τάχα οι σλαβόφωνοι του ΚΚΕ εκπροσωπούσαν κάποιον λαό και ελεύθερα αποφάσιζαν για την τύχη του ήταν αερολογήματα χωρίς καμμία ουσία. Δεν εκπροσωπούσαν κανέναν απολύτως λαό και ποτέ τους δεν πήραν καμμία απόφαση. Ήταν σλαβόφωνοι στρατολογημένοι απο το ΚΚΕ που τους είχε γίνει πλύση εγκεφάλου και είχαν φαντιστεί. Ο φανατισμός είναι μια αθένεια του πνεύματος. Κάθε φορά που τα γεγονότα αντιστρατεύονται την πίστη ενός φανατικού, αυτός δε διστάζει να καταδικάσει τα γεγονότα. Αν καμμια μέρα το ΚΚΕ βεβαίωνε τους σλαβόφωνους ότι ήταν Κινέζοι θα το δέχονταν αβασάνιστα και θα παπαγάλιζαν ότι είναι Κινέζοι.
Οι λόγοι της στροφής
Πολλοί διερωτήθηκαν τι άκανε τον τότε αρχηγό του ΚΚΕ να αντικαταστήσει ξαφνικά το σύνθημα της ισοτιμίας των Σλαβομακεδόνων μέσα στα όρια της Ελλάδας με το σύνθημα της αυτονόμησης. Η απάντηση αναζητήθηκε φυσικά στις συνθήκες εσωτερικές και διεθνείς που επικρατούσαν εκείνη την αποχή. Η Γιουγκοσλαβία είχε έρθει σε ανοικτή ρήξη με την ΕΣΣΔ, είχε αποβληθεί απο τον ανατολικό συνασπισμό είχε στρέψει εναντίον του όλα τα άλλα ΚΚ. Άρχισε να προσεγγίζει τη δύση και ειδικότερα την Ελλάδα. Έκλεισε τα σύνορα της στους αντάρτες του ΚΚΕ και προσπάθησε να το αποσπάσει όσους περισσότερους σλαβόφωνους του ΝΟΦ μπορούσε. Το περίεργο με το ΚΚΕ ήταν ότι παρά την εκλογή που υπήρχε απο τη Μόσχα εβράδυνε περίπου έξι μήνες να επιτεθεί εναντίον του Τίτο. Το πρόβλημα που έκαιγε περισσότερο τους Ελληνες κομμουνιστές ήταν ότι οι στρατιωτική τους δύναμη κινδύνευε να ελαττωθεί, ενώ είχαν μεγάλα ανάγκη να αυξηθεί. Δεν ξέρουμε τι περίμενανα αρχικά απο την πλευρά του Τίτο. Και γι’αυτό απέφευγαν να συγκρουστούν μαζί του. Αλλά τελικά πρέπει να πείστηκαν ότι η Γιουγκσλαβία όχι μόνο τουε εγκατέλειψε, αλλά έγινε και ένας αυξανόμενος κίνδυνος για τ σχέδιά τους. Έτσι ο αρχηγός του ΚΚΕ αποφάσισε να πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις προς τους κομμουνιστές Σλαβόφωνους για να τους συγκρατήσει στις γραμμές του κόμματος να ξεσκεπάσει τα επεκτατικά σχέδια του Τίτο και να υποστηρίξει ότι η Μακεδονία έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί. Αλλά έξω από τα όρια της Γιουγκοσλαβίας. Σε άρθρο του στις 20-10-1949 έγραψε ότι:
“Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πρακτόρων του στην Ελλάδα, ανάγκασε την 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ να αντικαταστήσει το σ΄θνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν αναταποκρινόταν στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος. Σήμερα οι πράκτορες του Τίτο στην Ελλάδα ξεσκεπάστηκαν και συνεχίζεται τώρα το ξεσκαθάρισμα από το μίασμα αυτό και τα υπολείμματά του”.
Ένα στέλεχος του ΚΚΕ ο Μ. Παρτσαλίδης στην 7η ολομέλεια του 1950 επέκρινε τον Ζαχαριάδη για το αυτονομιστικό σύνθημα που έριξε και για την ολιγωρία του απέναντι στον Τίτο. Αναφερόμενος σε μια εμπριστική απόφαση του ΝΟΦ για ανεξάρτητη Μακεδονία κατήγγειλε:
“Είναι γεγονός ότι δόθηκε μια διάψευση, διόρθωση στην εμπρηστική αυτή περικοπή του ΝΟΦ. Αλλά ξέραμε με ποιούς είχαμε να κάνουμε, χρειαζόταν περισσότερο προσοχή και πιο άμεσος έλεγχος. Οι πράκτορες του Τίτο συνέχισαν και μετά τη διάψευση να δουλεύουν τον Μακεδονικό λαό με τα ίδια συνθήματα. Συζητούσαν για τα όρια του μακεδονικολυ κράτους που θα ξεκινούσε απο τον Όλυμπο για την πρωτεύουσα του που θα ήταν η Θεσσαλονίκη. Και εμείς αφήνοντας αναπάντητες τέτοιου είδους ερωτήσεις, ενισχύαμε τη σύγχιση”.
Υπάρχουν πολλά παρόμοια κείμενα, αλλά δεν χρειάζεται να τα μνημονεύσουμε. Αξίζει όμως να παρθέουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Παπαιωάνου με τίτλο η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη που δίνει μια πληρέστερη εξήγηση της τροφής. Όπως είναι γνωστό, ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε το 1956 από αρχηγός του ΚΚΕ και το 1957 διγράφηκε και απο μέλος του κόμματος. Αρχικά εξορίστηκε σε ένα δασικό σολχόζ μακριά απο τη Μόσχα όπου δούλεψε ως ξυλοκόπος. Έπειτα όμως τον έστειλαν για τιμωρία στην Γιακουντία, κοντά στο Βόρρειο Πόλο, όπου έζησε κάτω απο φρικτές συνθήκες. Και τελικά τον εξόρισαν στο Σουργούτ της Σιβηρίας. Στο καταραμμένο Σουργούτ, όπως έλεγε ο ίδιος, όπου πέθανε ή αυτοκτόνησε τον Αύγουστο του 1973 ολομόναχος, εγκαταλελειμένος και εξαθλιωμένος. Εκεί κατά το 1963 τον επισκέφθηκε ο Παπαιωάννου που κράτησε σε μικρές σημειώσεις κρυμμένες στο τακούνι του παπουτσιού του τις οποίες εξέδωσε σαν Διαθήκη του όταν γύρισε στην Ελλάδα. Σε αυτές τις εξομολογήσεις του ο Ζαχαριάδης είπε:
“Στα Σκόπια υπήρχε μια ομάδα Σλαβομακεδόνων στελεχών με τάσεις αυτονομιστικές, σοβινιστικές. Είχαν δημιουργήσει το ΝΟΦ. Το ΝΟΦ ζητούσε ανεξάρτητα νοφικά τμήματα. Επηρέαζαν το σλαβομακεδονικό λαό του Βίτσι και έκαναν μια υπονομευτική αυτονομιστική δουλειά ανάμεσα στο λαό και τους σλαβομακεδόνες αντάρτες. Ήταν δουλειά των Σκοπίων. Τα Σκόπια μας αρνήθηκαν τις εφεδρίες που είχαμε εκεί. Ξέραμε όλοι τη διαλυτική δουλειά που μας έκαναν. Στέλναν και ανθρώπους για κατασκοποία. Οργάνωναν και λιποταξίες απο το ΔΣΕ προς τη Γιουγκοσλαβία. Οι Γιουγκοσλάβοι τους δέχονταν τους λιποτάκτες. Το ΝΟΦ, η καθοδήγηση του ΝΟΦ, στην περιοχή ήταν ένα αναγκαίο κακό. Δεν μπορούσαμε να το απφύγουμε γιατί ήταν πολύ έντονη η αντίδραση των Σκοπίων. Γι’αυτό και η επίβλεψη του ΝΟΦ σαν ένα αρκετά λεπτό σημείο του αγώνα μας εκεί στην αλεύθερη περιοχή, μου είχε ανατεθεί σε μένα. Ξέραμε τη δουλειά όλων των στελεχών του ΝΟΦ. Κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε τι γίνετε. Δεν μπορούσαμε αλλιώς. Το μέτωπο μας, η ελεύθερη περιοχή, βρισκόταν σε μια σλαβομακεδονική περιοχή και εκεί ήταν το πιο στρατηγικό σημείο μαζί με το Γράμμο, κείνη τη περίοδο του 1949. στα τέλη του 1949 το κόμμα με δικιά μου πρωτοβουλία. Άλλαξε προσωρινά τη σωστή θέση της ισοτιμίας με το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Ήταν μια περίοδος που στο χώρο αυτό στις εστίες του λαού αυτού παιζόταν η τύχη της επανάστασης. Ο ΔΣΕ είχε ένα σεβαστό αριθμό σλαβομακεδόνων ανταρτών που έδειξαν δείγματα άφταστου ηρωισμού. Απο την άλλη μεριά τα Σκόπια, με τα όργανά τους έριχναν τα συνθήματά τους. Οι λιποταξίες παίρναν επικίνδυνο χαρακτήρα. Φεύγαν και μπαίναν στη Γιουγκισλαβία οι Σλαβομακεδόνες. Έπρεπε να καταπολεμήσουμε τα απατηλά ακι διαλυτικά συνθήματα των Σκοπίων. Γι’αυτό και προσωρινά ρίξαμε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Με προοπτική να επανέλθουμε στη σωστή θέση σύντομα, μετά την έκβαση της αποφασιστικής αναμέτρησης του 1949, είτε η αναμέτρηση αυτή είχε θετικά εότε αρνητικά αποτελέσματα. Αμέσως μετά την ήττα, επανήλθαμε στην ισοτιμία”.
Ήταν λοιπόν, όπως οι ίδιοι παραδέχτηκαν ένας ελιγμός απελπισίας η απόφαση της 5ης ολομέλειας του Ιανουαρίου 1949 που απέβλεπε στη συγκράτηση των Σλαβοφώνων στο ΚΚΕ. Ή ένα λάθος τακτικής όπως την χαρακτήρισε στις επόμενες ολομέλειές του το κόμμα.
Όπως μας δόθηκε, πάντως, η ευκαιρία να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά, δεν εμφανίστηκε ούτε σ’αυτή τη περίπτωση μια εθνότητα που διεκδικούσε τα δικαιώματά της. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής ανάμεσα στα Κ.Κ. της περιοχής. Τα τρία κόμματα έπαιξαν το μπαλάκι του “μακεδονικού” ανάλογα με τις περιστάσεις και τα κέφια τους.
Έθαψαν το “μακεδονικό”
Τελικά, το ΚΚΕ εγκατέλειψε το “μακεδονικό”. Δεν έκανε κριτική του παρελθόντος, ούτε το αναθεώρησε. Το άφησε απλώς να πεθάνει στη σιωπή και να ξεχαστεί. Όταν τον Σεπτέμβριο του 1988 στη Θεσσαλονίκη, ρωτήθηκε για το θέμα, ο τότε Γενικός Γραμματέας του κόμματος Χαρ. Φλωράκης, απάντησε κατηγορηματικά ότι “μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει στην Ελλάδα”. Άρα δεν υπάρχει και ζήτημα μακεδονικό.
Αλλά και όταν φούντωσε η διαμάχη Αθηνών – Σκοπίων, το ΚΚΕ δεν μπορούσε βεβαια να μείνει άφωνο. Πήρε θέση, η οποία όμως δε θύμιζε καθόλου το παρελθόν του. Ο Ορέστης Κολοζώφ για παράδειγμα, μέλος του πολιτικού του γραφείου, επέκρινε την κυβέρνηση γιατί έδωσε τόση σημασία στο όνομα και ζήτησε να αλλάξει η εξωτερική πολιτική και να αποβλέψει κυρίως στην ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή. Και μέσω της φιλίας και της συνεργασίας να ανζητήσει μια κοινά αποδεκτή λύση με τα Σκόπια. Όμως, αναφερόμενος στο γειτονικό κρατίδιο είπε ότι δεν είναι κυρίως το όνομα που περιπλέκει το ζήτημα:
«Το Σύνταγμά τους, ουσιαστικά, βάζει θέμα διεύρυνσης αυτού Κράτους προς το Αιγαίο. Οι σωβινιστές αυτής της χώρας κάνουν το παν για να προβάλουν την εθνική τους ταυτότητα όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, δίνοντας στο όνομα «Μακεδονία» εθνική έννοια και όχι μόνο γεωγραφική. Όμως ο τρόπος αντιμετωπίσεως του θέματος από τους ηγέτες αυτής της χώρας αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της επεκτάσεώς τους τόσο προς την Ελλάδα όσο και προς τη Βουλγαρία. Αλλά η κυβέρνηση των Σκοπίων με μια προπαγάνδα που έχει έντονο εθνικιστικό στοιχείο και με τετελεσμένα γεγονότα προσπαθεί να οξύνει την αντιπαράθεση. Όπως συνέβη με την υιοθέτηση του ήλιου της Βεργίνας ως εμβλήματος της χώρας».
Δηλαδή, κατηγόρησε ανοικτά το κράτος των Σκοπίων - όπως το
ονόμασε - για επεκτατισμό και προκλητικότητα. (το άρθρο του δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 25-12-92).
Δεν υπάρχει, δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα κανένα πολιτικό κόμμα που να συνηγορεί υπέρ των Σκοπίων. Να δέχεται, δηλαδή, ότι έχουμε στη χώρα μας και καταπιέζουμε κάποια μακεδονική εθνική μειονότητα. Και είναι κόμματα ελεύθερα. Κανένας δεν μπορεί να τα υποχρεώσει τι να πουν και τι να μην πουν.
Εκμεταλλεύονται το ΚΚE
Οι Σκοπιανοί δεν θα άφηναν,βέβαια, την ευκαιρία να πάει χαμένη αν κάποιο κόμμα στην Ελλάδα συνηγορούσε υπέρ των απόψεών τους. Αλλά κι εδώ έδειξαν τις κακόβουλες προθέσεις τους και την κακοπιστία τους. Πρώτον, απέκρυψαν τους ιστορικούς λόγους για τους οποίους κάποτε το ΚΚΕ χωρίς να το θέλει, ακολουθούσε πολιτική που εξυπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδια του Τίτο εις βάρος της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Δεύτερον, παρουσίασαν το ΚΚΕ σαν να υποστήριζε τις ίδιες θέσεις και σήμερα. Και τρίτον, προσπάθησαν και προσπαθούν φυσικά και σήμερα ακόμη να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι κάποιοι στην Ελλάδα τους υποστηρίζουν. Ένα δείγμα αυτής της προπαγάνδας, μας έδωσε η εφημερίδα των Σκοπίων «Νόβα
Μακεντόνια» στο φύλλο της της 3-3-84 όπου βεβαίωνε:
«Στο όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν,ορισμένοι προοδευτικοί
κύκλοι,κινήματα και κόμματα στη χώρα αυτή (την Ελλάδα)
αναγνώρισαν δημόσια την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας
στη χώρα τους και στα πολιτικά τους προγράμματα και τις
διακηρύξεις τους υποστήριζαν μάλιστα ανοικτά την
αναγνώριση των δικαιωμάτων αυτής της μειονότητας, μέχρι
και το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεώς της».
Κι επειδή βέβαια η εφημερίδα έπρεπε να τεκμηριώσει όσα έλεγε για κύκλους στην Ελλάδα που πρόσφεραν στο κράτος των Σκοπίων την ελληνική Μακεδονία, έγραφε στη συνέχεια:
«Στο Τρίτο έκτακτο συνέδριό του το 1924 το ΚΚΕ έλαβε
θέση για την αναγνώριση της μακεδονικής εθνικής
μειονότητας,ως πλειονότητας του πληθυσμού στη Βόρεια
Ελλάδα,τονίζοντας και το δικαίωμά της για τη δημιουργία
ανεξάρτητου ενιαίου μακεδονικού κράτους σε μια
μελλοντική Βαλκανική Ομοσπονδία..................................
......Στις 28 Απριλίου του 1927,ο αρχηγός της
κοινοβουλευτικής ομάδας του ελληνικού ενιαίου μετώπου
εργατών και αγροτών,βουλευτής Σεραφείμ Μάξιμος
υπερασπίστηκε ενεγά τη θέση του ΚΚΕ για αναγνώριση των
δικαιωμάτων της μακεδονικής εθνικής μειονότητας.............
.......Ο εκπρόσωπος της ομάδας βουλευτών του Παλλαϊκού
Μετώπου της Ελλάδας,στη συζήτηση της Βουλής για τη
θέση των εθνικών μειονοτήτων της χώρας [27-4-36] είπε
μεταξύ άλλων: «Ένα από τα σοβαρά ζητήματα που
αφορούν την άμυνα της Ελλάδας και την προστασία της
ανεξαρτησίας της,είναι η χορήγηση πλήρους ισότητας στις
εθνικές που ζούν στην Ελλάδα. Αυτό αφορά ιδίως στη
μακεδονική μειονότητα».
Πρώτον, το ΚΚΕ, από δική του πρωτοβουλία δεν πήρε καμμιά θέση στο «μακεδονικό». Και αν ήταν στο χέρι του ασφαλώς δεν θα έθετε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Απλώς, εφάρμοσε το 1924 τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τις αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Και όπως είδαμε, αποτέλεσμα εκείνης της πολιτικής του, ήταν να ξεσπάσει σοβαρή κρίση στους κόλπους του,να απομακρυνθεί η Κεντρική Επιτροπή Κορδάτου και να φτάσει στα πρόθυρα της διάλυσης.
Δεύτερον, ο Μάξιμος δεν ήταν απλώς ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Ήταν κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΚ. Και ήταν αυτός που μαζί με τον Πουλιόπουλο μετέφεραν το 1924 από τη Μόσχα στην Αθήνα τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας για την αυτονόμηση της Μακεδονίας.
Τρίτον, ο αρχηγός της ομάδας των βουλευτών του Παλλαϊκου Μετώπου, που η «Νόβα Μακεντόνια» κρύβει το όνομά του, πρέπει να ήταν πάλι ο Μάξιμος. Αλλά κι αυτός να μην ήταν θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι βασικό στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος.
Και τέταρτον, η «μακεδονική εθνική μειονότητα» που αποτελεί τάχα την πλειονότητα του πληθυσμού στη Βόρεια Ελλάδα, πρέπει να βρίσκεται μόνο στη φαντασία του αρθρογράφου της «Νόβα Μακεντόνια». Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, δήλωσε κατηγορηματικά ότι τέτοια μειονότητα μειονότητα δδεν υπάρχει στη Μακεδονία.
Αλλά και πέρα απ΄αυτό, σύμφωνα με την απογραφή του 1940 ζούσαν τότε στη Μακεδονία 74.751 σλαβόφωνοι,που είχαν δηλώσει Έλληνες σ΄ένα πληθυσμό 1.759.130 ατόμων. Ένας αριθμός απ΄αυτούς, προσχώρησε κατά την κατοχή στο ΚΚΕ. Και όταν αυτό ηττήθηκε τον Αύγουστο του 1949, το ακολούθησαν στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού όπου είχε καταφύγει.
Που είδε, λοιπόν, η «Νόβα Μακεντόνια» τους «προοδευτικούς κύκλους», στα «κινήματα» και τα «κόμματα» που συνηγορούν με τα Σκόπια στο «μακεδονικό»; Και σε ποια γεγονότα και σε ποια τεκμήρια βασίστηκε για να βεβαιώνει ότι στη Μακεδονία ζει κάποιο έθνος Μακεδόνων που αντιπροσωπεύει μάλιστα την πλειονότητα των κατοίκων της; Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο έθνος στη διαδρομή των αιώνων. Ένας αδίστακτος Κροάτης κομμουνιστής, απ΄αυτούς που νόμιζαν ότι θα σώσουν τον κόσμο, το σκαρφίστηκε. Πού να φανταστεί τι μπελάδες θα κληροδοτούσαν στη Βαλκανική οι φαντασιοπληξίες του.
ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙA
Πραγματικά, η Γιουγκοσλαβία, ως το 1948, ζούσε μέσα στο πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα που είχαν εκθρέψει η ιδεοληψία και η μεγαλομανία του Τίτο. Ήδη, οι Γιουγκοσλάβοι,εκτός από τις 700.000 νεκρούς που τους εστοίχισε η γερμανική κατοχή, είχαν άλλο ένα εκατομμύριο νεκρούς από την προσπάθεια του Τίτο να τους σώσει οριστικά με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό του. Όταν η χώρα τους απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς, δεν βρέθηκε κανένας Γιουγκοσλάβος ζωντανός για να παλέψει για πολιτικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα. Έτσι, ανετώτατα επικράτησε ο Τίτο ελλείψει αντιπάλων. Αλλά κι αυτός την πλήρωσε τελικά από το σύστημα που τόσους ανθρώπους ξέκανε για να το επιβάλει στη χώρα του. Ο Στάλιν δεν του συγχώρησε ποτέ το γεγονός ότι είχε επιβάλει μόνος του τον κομμουνισμό στη Γιουγκοσλαβία και συνεπώς δεν ήταν του χεριού του. Έτσι, με κάποια πρόφαση τον πέταξε έξω από τον Ανατολικό Συνασπισμό το 1948. Ο Τίτο βρέθηκε μπροστά σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση. Η οικονομία της Γιουγκοσλαβίας ήταν ήδη εντελώς εξαρτημένη από τις κρατικοποιημένες οικονομίες των Ανατολικών χωρών. Και ο αναπροσανατολισμός της στον δυτικό καπιταλισμό φαινόταν σχεδόν αδύνατος.
Φυσικά, δεν είχε καμμιάν ασφάλεια. Όλοι θεωρούσαν ως πολύ πιθανή μια σοβιετική επίθεση εναντίον της. Οπωσδήποτε όμως ηταν συνεχής η εχθρότητα που της έδειχναν όλα τα ανατολικά κομμουνιστικά κράτη και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα που ήταν αφοσιωμένα στη Μόσχα. Δεν έχαναν ευκαιρία να βρίζουν τον αποστάτη Τίτο. Έφτασε στο σημείο αυτό το κομμουνιστικό κράτος να αναζητά αμυντικά στηρίγματα στους σντίπαλους του κομμουνιστικού συνασπισμού. Δηλαδή στους ταξικούς του εχθρούς, που τους είχε λιώσει στη Γιουγκοσλαβία. Θα πάθαινε μεγάλη λαχτάρα ο Μαρξ αν μπορούσε να δει από τον ουρανό το κατάντημα της πάλης των τάξεων, που τη θεωρούσε σιδερένιο νόμο της ιστορίας. Έτσι, ο κόσμος πληροφορήθηκε έκπληκτος το 1953 ότι η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία συμμάχησε με την Ελλάδα και την Τουρκία και μ΄αυτό τον τρόπο συνδέθηκε με το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ που είχε ιδρυθεί ως αμυντικός οργανισμός της Δύαεως τον Απρίλιο του 1949, ήταν ο πιο μισητός διεθνής οργανισμός για τους κομμουνιστές όλου το κόσμου.
‘Εχει λεχθεί ότι τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να τελειώνει με τα προβλήματα που της είχαν δημιουργήσει οι παλαβές φιλοδοξίες του Τίτο. Έπρεπε να του ξεκαθαρίσει ότι για να του συμπαρασταθεί στις δύσκολες στιγμές που περνούσε, ώφειλε κι εκείνος να εγκαταλείψει το παραμύθι που είχε κατασκευάσει για τους αλύτρωτους Μακεδόνες της Ελλάδας και της Βουλγαρίας που επρόκειτο ν΄απελευθερώσουν οι λυτρωμένοι Μακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά πού μυαλά για τέτοια πράγματα τότε. Οι μισοί Έλληνες προσπαθούσαν να κάνουν τους άλλους μισούς, ευτυχισμένους με το ζόρι. Κι επειδή αυτοί δεν το καταλάβαιναν τους έκοβαν τα κεφάλια. Όμως και οι άλλοι, μολονότι δεν ήταν προοδευτικοί, ήξεραν κι αυτοί να κόβουν κεφάλια.Έτσι,πάρα πολλοί, κάπου 170.000, δεν πρόλαβαν να δουν τι κράτος προέκυψε απ΄αυτό το μακελλειό. Σ΄αυτό όμως το διάστημα που εμείς δεν προσέχαμε τι γινόταν γύρω μας,από τα σχολεία της γιουγκοσλαβικής «Μακεδονίας» έβγαιναν γενιές παιδιών που τα είχαν μάθει ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έπρεπε ν΄απελευθερώσουν όλους τους αλύτρωτους Μακεδόνες της Βαλκανικής!
Αν, λοιπόν,οι Έλληνες κομμουνιστές αντάρτες τότε νικούσαν στον εμφύλιο κι έπαιρναν την εξουσία, το πιο πιθανό ήταν να κατέβουν τα σύνορα της χώρα μας στον Όλυμπο. Η Μακεδονία θα ανήκε στους «Μακεδόνες» κομμουνιστές του Τίτο, που είχε μεγάλη δύναμη εκείνη την εποχή στον Ανατολικό Συνασπισμό. Άλλο τι θα γινόταν όταν ο Στάλιν τον πέταξε αργότερα έξω από τον Συνασπισμό. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Αλλά, οι αδυσώπητες προτεραιότητες εκείνης της εποχής δεν μας άφησαν περιθώρια για να σκεφτούμε άλλα πράγματα πέρα από το να εξακολουθούμε να υπάρχουμε σαν έθνος.
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, πάντως, πιεζόμενη από τα δικά της προβλήματα, μας πρόσφερε αναγκαστικά μερικές υπηρεσίες που ήταν πολύτιμες για τη χώρα μας εκείνο τον καιρό. Δεν ήταν μικρό πράγμα που έκλεισε τα σύνορά της στους Έλληνες κομμουνιστές.Από την πείρα που έχουμε σήμερα, ξέρουμε πόσο σημαντικό ήταν για μας που τους στέρησε τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν στο έδαφός της. Ατυχώς όμως δεν καταλάβαμε εγκαίρως και δεν αντιδράσαμε αποτελεσματικά, στη δημιουργία από το τίποτα,του «μακεδονικού έθνους» των Σκοπίων, που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί, χωρίς λόγο.
Ο ΠΙΝΟΚΚΙΟ ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ
Πώς κατάφερε όμως η κυβέρνηση της Γουγκοσλαβίας να συμβιβάσει την ανάγκη της να έχει καλές σχέσεις με την Έλλάδα, με τις δυσάρεστες έως εξοργιστικές για τη χώρα μας δραστηριότητες της
Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας; Έκανε απλούστατα έναν υποκριτικό όσο και δόλιο διαχωρισμό ανάμεσα στην κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας και στην κυβέρνηση των Σκοπίων σαν να ήταν δύο διαφορετικές πολιτικές οντότητες, που η καθεμιά έκανε ό,τι της κατέβαινε χωρίς να δίνει λογαριασμό στην άλλη. Έτσι, ενώ το Βελιγράδι φρόντιζε να τα έχει καλά μαζί μας, τα Σκόπια μας διέσυραν διεθνώς και κυρίως στην Αυστραλία και τον Καναδά,με μία θορυβώδη προπαγανδιστική εκστρατεία, που μας εμφάνιζε ως καταπιεστές ανύπαρκτων ομοεθνών τους. Ήταν,δηλαδή, να τρελλαίνεται κανείς. Κι εμείς δεν ήταν δυνατόν να τρέχουμε στον κόσμο και να σβήνουμε τις φωτιές που μας άναβαν εδώ κι εκεί κάποιοι βαλτοί.
Αλλά και η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση δεν μπορούσε να παριστάνει συνεχώς τον Πόντιο Πιλάτο. Η «Μακεδονία» ήταν δικό της κατασκεύασμα και εξυπηρετούσε δικές της επιδιώξεις. Και ναι μεν είχε περάσει η εποχή των επεκτατικών σχεδίων του Τίτο, αλλά παρέμενε ζωντανό και ακμαίο το όργανο που είχε επινοήσει για την πραγματοποίησή τους. Ήταν ο λαός των Σκοπίων. Ένας ολόκληρος λαός, που η επίμονη και διεισδυτική προπαγάνδα ένός ολοκληρωτικού κράτους τον επεξεργαζόταν, χωρίς κανένα εμπόδιο, πολλά χρόνια, κάθε μέρα, από το πρωϊ ως το βράδυ,από την κούνια ως τον τάφο. Και δεν προσπαθούσε μόνο να σφηνώσει στο μυαλό του και στην ψυχή του την πεποίθηση ότι ήταν ένας ξεχωριστός λαός με λαμπρή ιστορία αλλά τον προίκισε και με μια συναρπαστική «μεγάλη ιδέα».΄Οτι επρόκειτο να απελευθερώσει και να ενώσει μαζί του όλους τους Μακεδόνες της Βαλκανικής!
Κανονικά οι Γιουγκοσλάβοι αλλά και όσοι Σκοπιανοί είχαν καθαρό μυαλό και είχαν ενδιαφερθεί να μάθουν την ιστορία τους,έπρεπε να καταστρέψουν το τέρας που είχε φτιάσει ο Τίτο. Για λόγους όμως που δεν γνωρίζουμε,αλλά που μπορούμε να φανταστούμε το άφησαν να κάνει ό,τι θέλει. Ίσως σκέφτηκαν ότι κάτι θα μπορούσε να βγει απ΄αυτή την παλαβωμάρα μέσα στον παρανοϊκό κόσμο που ζούμε. Τα παραδείγματα άλλωστε αφθονούν.
Το μικρό κράτος των Σκοπίων, αν κατάφερνε ν΄απελευθερώσει τους «αλύτρωτους Μακεδόνες» που «καταπιέζονταν» στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία και να προσαρτήσει τις περιοχές τους,θα γινόταν ένα μεγάλο κράτος της Βαλκανικής. Μια τέτοια προοπτική δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα για ανθρώπους που δεν τους λογάριαζε κανένας και ήταν φτωχοί, εξαθλιωμένοι και άσημοι. Και ήταν φυσικό να τους πάρει τα μυαλά. Η «Δημοκρατία της Μακεδονίας», έπειτ΄από τόσα χρόνια πλύσεως εγκεφάλου,δεν ήταν πια ένας ξύλινος Πινόκκιο στα χέρια του Τίτο. Είχε ζωντανέψει. Είχε δικά του ενδιαφέροντα και φιλοδοξίες. Και απαιτούσε φορτικά από το Βελιγράδι να προωθήσει τα δικά του σχέδια στις επαφές που είχε με ξένους και ιδιαίτερα με Έλληνες.
Μπορεί κάποιοι λίγοι να ήταν μυημένοι στο παιχνίδι που παιζόταν. Να ήξεραν δηλαδή από τους δασκάλους τους του Βελιγραδίου ότι υπηρετούσαν ένα πολιτικό μύθο για βλάκες κι αγράμματους. Όπως κι αν έχει το πράγμα,όταν κάποιοι λένε χρόνια ολόκληρα ένα ψέμμα στο τέλος το πιστεύουν και οι ίδιοι. Εδώ, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν δυο χιλιάδες χρόνια ότι αναστήθηκε ο Χριστος στο Ισραήλ, χωρίς να το ψάχνουν. Δεν τους έβαλε καν σε σκέψη το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι δεν το είχαν αποδεχθεί. Αν βέβαια ένδιαφέρθηκαν ποτέ τους να μάθουν τι πραγματικά συνέβη στο Ισραήλ. Δεν είναι απο τα πιο απίθανα πράγματα να πιστεύουν οι άνθρωποι σε ιστορίες για τις οποίες δεν έχουν καμμιάν απολύτως απόδειξη. Μόνον όταν πρόκειται για την τσέπη τους το προσέχουν αυτό. Αλλά το κακό στην περίπτωση των Σκοπίων δεν ήταν απλώς ότι κατασκευάστηκε ένα ακόμη πολιτικό παραμύθι. Είναι ότι οι άνθρωποι που το επινόησαν δεν φαντάστηκαν ποτέ τους ότι το επικίνδυνο παιχνίδι που είχαν φτιάσει μπορούσε να ξεφύγει κάποτε από τα χέρια τους και να χάσουν τον έλεγχό του. Κι αυτό τελικά έγινε.
Στις επαφές και τις συζητήσεις που είχαν ιθύνοντες του Βελιγραδίου με Έλληνες συναδέλφους τους, τους εξομολογούντο συχνά ότι πιέζονταν από τα Σκόπια να ανακινήσουν ορισμένα δυσάρεστα ζητήματα. Και είναι δύσκολο ν΄ απορρίψει κανείς όλες αυτές τις εξομολογήσεις ως ανειλικρινείς. Άλλωστε,όταν το 1991 άρχισε να καταρρέει το ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα του Τίτο, μπορούσε να αποδειχθεί ότι το κράτος των Σκοπίων ήταν εξ ίσου κίβδηλο με τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» της Γιουγκοσλαβίας που το γέννησε. Αλλά, ήδη, το τέρας αυτό είχε αποκτήσει τη δική του υπόσταση.
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ
Δεν ήταν πολλά, πάντως, τα επίμαχα θέματα που επιχειρούσαν να θέσουν οι Γιουγκοσλάβοι ιθύνοντες κατά τις συναντήσεις τους με τους Έλληνες ομολόγους τους. Ένα δύο ήταν. Πρώτο και μόνιμο ήταν η αναγνώριση του έθνους φαντάσματος που είχε ονειρευτεί ο Τίτο. Δηλαδή, της «εθνικής μειονότητος των Μακεδόνων» στην Ελλάδα. Και το δεύτερο που δεν έμπαινε όμως πολύ συχνά, ήταν παροχή ελληνικής βίζας και η απόδοση των περιουσιών τους στους Σλαβόφωνους που είχαν πολεμήσει στο αντάρτικο του ΚΚΕ και μετά την ήττα του έμειναν στα Σκόπια και πολιτογραφήθηκαν ως Μακεδόνες. Πρέπει, πάντως να λεχθεί ότι οι Γιουγκοσλάβοι, κάθε φορά που έθεταν τέτοια ζητήματα χρησιμοποιούσαν πάντοτε χαμηλούς τόνους. Δεν ήταν φορτικοί. Και μόλις οι Έλληνες συνομιλητές τους αντιδρούσαν – και αντιδρούσαν πάντοτε - εκείνοι σταματούσαν τη συζήτηση και περιορίζονταν σε θέματα κοινού ενδιαφέροντο.
Χαρακτηριστική ήταν η συνάντηση Καραμανλή-Τίτο στην Αθήνα τον Μάϊο του 1976. Όπως έγραψε ο τότε υπουργός των Εξωτερικών Μπίτσιος στις σημειώσεις του:
«Ο πρόεδρος Τίτο ανεφέρθη εις το θέμα της μειονότητος
κατα την συνομιλίαν του μετα του πρωθυπουργού. Ο κ.
Καραμανλής απήντησε ότι αι απόψεις μας είναι εντελώς
διαφορετικαί. Κατά την άποψίν μας υφίσταται ως
γεωγραφική έννοια,το δε μεγαλύτερον μέρος της ανήκει
εις την Ελλάδα. Μακεδονική εθνότης δεν υπάρχει και
συνεπώς δεν υπάρχει και μακεδονική μειονότης εις την
χώραν μας».
Και το θέμα έληξε εκεί. Αλλά σε πολλές άλλες συναντήσεις του Καραμανλή με τον Τίτο, όπως θυμάται ο Αβέρωφ, ως υπουργός Εξωτερικών τότε,ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης ούτε καν έθεσε πρός συζήτηση το μακεδονικό.
Οι Γιουγκοσλάβοι εμφάνιζαν πάντοτε ως αθώα και άδολη την αξίωσή τους ν΄αναγνωρίσουμε την ύπαρξη μακεδνικής εθνότητας στην Ελλάδα. Και φρόντιζαν πάντοτε να μας καθησυχάζουν με τη διαβεβαίωση ότι δεν ήθελαν τίποτε άλλο από την αναγνώριση και ότι δεν είχαν καμμιάν εδαφική βλέψη εις βάρος μας. Αν όμως η Ελλάδα έκανε τη βλακεία ν΄αναγνωρίσει την ύπαρξη μιας ανύπαρκτης μειονότητας, έτσι για να κάνει τα κέφια κάποιων παλαβών γειτόνων της που είχαν καβαλίσει το καλάμι,αυτό θα ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Αμέσως κατόπιν οι Σκοπιανοί θα εκμεταλλεύονταν διεθνώς το θέμα και θα κοιτούσαν να βγάλουν όσο μπορούσαν περισσότερα από την ελληνική βλακεία. Ήταν πολύ σημαντικό γι αυτούς να μπορούν ν΄αποδείξουν ότι στην Ελλάδα ήταν σκλαβωμένοι αλύτρωτοι Μακεδόνες που περίμεναν από τους Σκοπιανούς αδελφούς να τους να τους σώσουν!
Δεν ήταν όμως μόνον αυτή η προοπτική που εξηγούσε την αρνητική στάση της Ελλάδας. Η χώρα μας δεν αναγώριζε την ύπαρξη μακεδονικής εθνικής μειονότητας, όχι γιατί φοβόταν μήπως εκμεταλλευτεί το θέμα η σκοπιανή προπαγάνδα, αλλά γιατί απλούστατα δεν υπήρχε καν τέτοια εθνότητα και ήταν γελοίο να γίνεται τόσο κακό για το τίποτα. Η Ελλάδα ποτέ δεν αρνήθηκε ότι υπήρχαν στο έδαφός της σλαβόφωνοι. Έδωσε μάλιστα κατά καιρούς και ακριβή στοιχεία για τον αριθμό τους. Αλλά τι σήμαινε αυτό; Ουσιαστικά τίποτα. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι αποτελούν χωριστή εθνότητα επειδή μιλάνε κάποιο γλωσσικό ιδίωμα. Στην Ελλάδα πολλοί μιλάνε αρβανίτικα. Για τόλμα όμως να τους πεις ότι δεν είναι Έλληνες. Κι εξ άλλου, αν είχε καθιερωθεί ως διεθνής πρακτική να χωρίζονται οι άνθρωποι ανάλογα με τις γλώσσες που μιλάνε θα ’πρεπε οι Ελβετοί να’ χουν γίνει τέσσερα κράτη.
Φαντάζομαι ότι οι Σκοπιανοί δεν περιμένουν από την Ελλάδα να τους βοηθήσει να την ακρωτηριάσουν. Αυτό είναι κάτι που πρέπει το πετύχουν μόνοι τους, αν μπορούν. Κανονικά, βέβαια, δεν έπρεπε να περάσει καθόλου από το μυαλό τους μια τέτοια σκέψη. Και σίγουρα δεν θα περνούσε, αν δεν κατέβαινε του Τίτο να τους μεταμορφώσει σε απογόνους και κληρονόμους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στον απίθανο κόσμο που ζούμε.
Όσο για την αξίωσή τους να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στη χώρα μας οι Έλληνες Σλαβόφωνοι, που ακολούθησαν το ΚΚΕ και στη συνέχεια πολιτογραφήθηκαν στα Σκόπια ως «Μακεδόνες», δεν χωράει συζήτηση. Δεν πρόκειται απλώς για τουρίστες ή νοσταλγούς αλλά για όργανα μιας εχθρικής προς την Ελλάδα προπαγάνδας, η οποία ξέρουμε πόσο επίμονα προσπαθεί και σε πόσα τεχνάσματα καταφεύγει για να μας δημιουργεί ζητήματα.
Πάντως, μετά το 1991, οι σχέσεις Βελιγραδίου–Σκοπίων άλλαξαν ριζικά. Ξέσπασαν άγρια τα μίση και οι αντιθέσεις που είχε καλύψει μ’ ένα στρώμα επιφανειακής ενότητας η ολοκληρωτική διακυβέρνηση της χώρας. Τα παλιά οράματα διαλύθηκαν. Και το Βελιγράδι δεν είχε πια καμμία διάθεση και καμμιάν υποχρέωση να φροντίζει το κράτος των Σκοπίων και να προωθεί τις επιδιώξεις του.
Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πρόεδρος της νέας «μικρής» Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας από το 1989, όχι μόνο δεν έδειξε καμμιά προθυμία να αναγνωρίσει τη «Μακεδονία» των Σκοπίων, αλλά ξεκαθάρισε ότι θα ακολουθήσει την πολιτική της ΕΟΚ στο θέμα. Κατά τα τέλη του 1992, άλλωστε, δήλωσε κατηγορηματικά ότι αναγνώριση του κρατιδίου, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ελληνικά συμφέροντα, μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο και ότι η Σερβία δεν θα δεχθεί ποτέ να αποκοπεί από την Ελλάδα. Τέτοιες δηλώσεις θα ήταν αδιανόητες πριν από δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί πια να γίνει λόγος για ενιαία πολιτική Βελιγραδίου-Σκοπίων.
«ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ» ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ
Η «Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», που αργότερα έγινε «Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και σήμερα λέγεται σκέτα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είναι το μόνο κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας, που αγωνίζεται και ξοδεύεται από την αρχή της ύπαρξής του, για να... διαφημίσει το όνομά του. Κανένα άλλο κράτος δεν αισθάνθηκε ποτέ μια τέτοιαν ανάγκη.
Και, φυσικά, δεν του περισσεύουν τα χρήματα για μια τέτοια δαπάνη, η οποία δεν φαίνεται να είναι μικρή. Το κράτος των Σκοπίων ήταν και παραμένει η πιο φτωχή περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Έχει στρέψει, εν τοούτοις, όλες τις προσπάθειές του στη διάδοση του πολιτικού μύθου που το γέννησε και το έθρεψε. Ούτε έκανε ούτε κάνει τίποτα στο εσωτερικό του για να βελτιώσει τη δεινή οικονομική του κατάσταση. Δίνει, αντίθετα, την εντύπωση ότι όλοι οι πολίτες του, που έχουν κάποιαν ικανότητα και εκπαίδευση, έμαθαν να κάνουν μόνο μια δουλειά: να πλαστογραφούν την ιστορία. Και μ’ αυτή τη δουλειά ζουν. Όταν, λοιπόν, τους ζητάς ν’ αφήσουν κατά μέρος το παραμύθι των «αλύτρωτων Μακεδόνων», που πρέπει να απελευθερωθούν, είναι το ίδιο σαν να αξιώνει ν’ αλλάξουν επάγγελμα. Και να κάνουν τι;
Μισόν αιώνα τώρα υπάρχουν και εργάζονται με ένα και μοναδικό σκοπό: Να δημιουργήσουν τις κατάλληλες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, που θα τους βοηθούσαν, εν καιρώ, ν’ αρπάξουν από την Ελλάδα τη «Μακεδονία του Αιγαίου» και από τη Βουλγαρική «Μακεδονάι του Πιρίν». Και στην προσπάθειά τους αυτή έδειξαν αξιοσημείωτο ζήλο, άξιο καλύτερης τύχης.
Το αμεσότερο και σοβαρότερο καθήκον τους ήταν να πείσουν τους συμπατριώτες τους ότι ήταν κάτι άλλο απ’ αυτό που φαντάζονταν ως τότε. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Δεν είχαν να κάνουν μ’ ένα συμπαγή εθνικά πληθυσμό, που να έκλινε κάπως προς τον τύπο ανθρώπου που ήθελαν να κατασκευάσουν. Ήταν σε χειρότερη μοίρα ακόμη και από τους Σοβιετικούς, που επιχείρησαν σοβαρά να δημιουργήσουν ένα «νέο τύπο ανθρώπου» - τον «σοβιετικό άνθρωπο» - με βάση τις θεωρίες του αγύρτη Λυσένκο, την εποχή του Στάλιν. Το κράτος των Σκοπίων ήταν ένα μωσαϊκό εθνοτήτων. Είχε 35 – 40% Βούλγαρους, Σέρβους, Κροάτες, Μαυροβούνιους, Σλοβένους κ.λπ.. Γύρω στο 30 – 35% Αλβανούς, οι οποίοι επιμένουν ότι είναι περισσότεροι. Κάπου 10 – 15% Έλληνες, οι πιο πολλοί δίγλωσσοι αντάρτες του ΚΚΕ, που είχαν υποστεί ήδη κάποια προπαγανδιστική επεξεργασία από το Κόμμα. Και είχαν ακόμη Τούρκους, Τσιγγάνους κ.α..
Τους Σκοπιανούς όμως δεν τους ενδιέφερε καθόλου η εθνική καταγωγή του πληθυσμού που διέθεταν. Ένα καλό ποσοστό «Μακεδόνων» ήθελαν να δημιουργήσουν. Και οι πολιτικές συνθήκες ήταν άκρως ευνοϊκές για τα σχέδιά τους. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κράτος ολοκληρωτικό. Όλες οι εξουσίες βρίσκονταν στα χέρια των κομμουνιστών. Είχαν τον πλήρη έλεγχο των πληροφοριών και των ειδήσεων. Και μπορούσαν να διαδίδουν στο εσωτερικό της χώρας τους μόνον ό,τι εξυπηρετούσε τις δικές τους επιδιώξεις.
Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου περίεργο ότι πολλοί πείστηκαν τελικά ότι ήταν «Μακεδόνες», χωρίς να το ξέρουν. Αφού δέχονταν καθημερινά και από μικρή ηλικία έναν καταιγισμό προπαγάνδας, χωρίς αντίλογο και χωρίς καμιά δυνατότητα ελέγχου και κριτικής, ήταν φυσικό ν’ αρχίσουν πολλοί από κάποια στιγμή να φαντάζονται ότι είναι μέλη ενός νέου διαφορετικού έθνους. Στο κάτω-κάτω δεν τους κόστιζε τίποτε. Και δεν ήταν και άσχημο να φαντάζονται ότι είναι οι μοναδικοί φυσικοί κληρονόμοι των αλεξανδρινών μεγαλείων.
Έτσι, στα αποτελέσματα της απογραφής που έγινε το 1953, από το Γιουγκοσλαβικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Στατιστικής, παρουσιάστηκαν 861.000 «Μακεδόνες» σ’ έναν πληθυσμό 1.305.000 ατόμων. Οι Βούλγαροι και οι Έλληνες είχαν κατέβει στους 1.000. Και «διάφοροι Γιουγκοσλάβοι» στις 2.000. Τι είχαν γίνει οι υπόλοιποι; Μεταμορφώθηκαν σε «Μακεδόνες».
Ας σημειωθεί ότι απογραφές είχαν γίνει πολλές πριν από την ίδρυση της «Μακεδονίας» των Σκοπίων, στην περιοχή. Μνημονεύουμε ενδεικτικά τις απογραφές του Χιλμή Πασά το 1904, της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Κοινωνίας των Εθνών το 1923, τις σερβικές απογραφές του 1913 και του 1940, τις στατιστικές πληθυσμού του Μουσσέ το 1940, την απογραφή των Γερμανών στην περιοχή των Σκοπίων το 1942. Κανένας από τους παραπάνω δεν είχε λόγους να κρύψει την ύπαρξη κάποιας εθνότητας. Και όμως σε όλες αυτές τις απογραφές και στατιστικές, δεν αναφέρονται Μακεδόνες. Ούτε λέξη.
Αλλά και οι εξόριστες κυβερνήσεις Ελλάδας – Σερβίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν συμφωνήσει να σεβαστούν το εδαφικό καθεστώς της Βαλκανικής. Και στις προθέσεις και τις σκέψεις των Σέρβων δεν υπήρχε ούτε ως υποψία η δημιουργία «Μακεδονικού έθνους».
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Μια επιτυχία της σκοπιανής προπαγάνδας ήταν ότι κατάφερε να διεισδύσει και στην Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις εθνικές ομάδες της Αμερικής και να πετύχει τη σύνταξη του λήμματος «Μακεδόνες» κατά την έκδοση του 1980, σύμφωνα με τις επιθυμίες της. Το άρθρο περιείχε πολλές χοντρές ανακρίβειες που επισημάνθηκαν από ελληνικής πλευράς. Αλλά, χωρίς αυτό να είναι προφανώς στις προθέσεις του, αποκαλύπτει με κάποιο τρόπο, πώς έγινε η μεταμόρφωση των Σλάβων και των Ελλήνων σε «Μακεδόνες». Μας πληροφορεί, λοιπόν, ότι:
«Τον 20ο αιώνα μερικοί διανοούμενοι, άρχισαν να συζητούν ότι η Σλαβική Μακεδονία δεν είναι ούτε Βουλγαρική, ούτε Σερβική, ούτε Ελληνική, αλλά ένας χωριστός λαός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξε την παραπάνω ιδέα και ίδρυσε το 1945 τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, οπότε εξελίχθηκε η «Μακεδονική γλώσσα» και ενισχύθηκε η ιδέα της «Μακεδονικής εθνότητας». Η μεγαλύτερη πρόοδος για την ανάπτυξη μιας ξεχωριστής Μακεδονικής Αμερικανικής Κοινότητας άρχισε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 όταν έφθασαν Γιουγκοσλάβοι μετανάστες, που από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν διδαχθεί να πιστεύουν ότι οι Μακεδόνες αποτελούν χωριστή γλωσσική και πολιτιστική εθνότητα. Επίσης, οι ίδιοι έγιναν τα όργανα μεταφοράς αυτών των αισθημάτων στους βουλγαρικής συνείδησης μετανάστες».
Απ’ ό,τι ξέρουμε, οι μετανάστες είναι φτωχοί άνθρωποι, που πηγαίνουν στο εξωτερικό και κατά προτίμηση στις υπερπόντιες χώρες, με μοναδική σκέψη να δουλέψουν και ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους. Φαίνεται όμως ότι αυτοί που έφυγαν από τη Γιουγκοσλαβία – αφού «διδάχτηκαν» ότι είναι «Μακεδόνες» - ήταν το κάτι άλλο. Αισθάνονταν μάλλον ως σταυροφόροι ενός νέου πολιτισμού, που μόλις ανακαλύφθηκε και έπρεπε να τον διαδώσουν με κάθε τρόπο εκεί που θα πήγαιναν. Έτσι, για παράδειγμα, ενώ οι Έλληνες μετανάστες έγιναν γνωστοί για την εργατικότητά τους και τις οικονομικές επιτυχίες τους, οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων έγιναν γνωστοί κυρίως για τις προπαγανδιστικές επιδόσεις τους.
Μέσα στη δεκαετία του ’80, είχαν καταφέρει, σε όλες τις χώρες που είχαν εγκατασταθεί, να ιδρύσουν 65 οργανώσεις, κάθε άλλο παρά επαγγελματικές και να εκδώσουν 14 εφημερίδες. Και ταυτόχρονα είχαν επιτύχει, καταφεύγοντας σε κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, να δημιουργήσουν την εντύπωση στους απληροφόρητους, ανύποπτους και συνήθως αδιάφορους ξένους ότι το κράτος των Σκοπίων ήταν η μόνη «Μακεδονία» που υπήρχε στον κόσμο και ότι αυτοί ήταν οι μόνοι γνήσιοι και αυθεντικοί «Μακεδόνες».
Θα έπρεπε να γράψει κανείς ένα βιβλίο μόνο για να απαριθμίσει τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να εξαπατήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη. Εντελώς πρόχειρα μπορούμε να αναφέρουμε τα παρακάτω:
- Μεγάλος όγκος έντυπου υλικού (βιβλία, φυλλάδια, ημερολόγια κ.λπ.) διοχετεύεται σε ξένες προσωπικότητες ή στο ξένο κοινό, με περιεχόμενο καθαρά προπαγανδιστικό.
- Σε πολλά ξένα Πανεπιστήμια καθιερώθηκαν προγράμματα «Μακεδονικών Σπουδών» ή ιδρύθηκαν έδρες για τη διδασκαλία του σλαβικού ιδιώματος, που εμφανίζεται ως «Μακεδονική γλώσσα».
- Επίμονα επιδιώχθηκε η συνεργασία ξένων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών για τη μετάδοση «Μακεδονικών» προγραμμάτων. Χαρακτηριστική η περίπτωση της «Ντόϋτσε Βέλλε».
- Οργανώνονται τακτικά σε ξένες χώρες και κυρίως στις ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία, πολιτιστικές εκδηλώσεις με λαϊκά χορευτικά συγκροτήματα, μόνο και μόνο για να διαδίδεται η ύπαρξη «Μακεδονικού κράτους».
- Τυπώνονται και μοιράζονται εκλαϊκευμένα κείμενα και κυρίως χάρτες που εμφανίζουν την Ελλάδα ακρωτηριασμένη και τη Μακεδονία σαν μια μεγάλη χώρα που περιλαμβάνει το κράτος των Σκοπίων, την Ελληνική «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Βουλγαρική «Μακεδονία του Πιρίν».
ΑΡΧΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ
Όσοι από τους Γιουγκοσλάβους μετανάστες είχαν επηρεαστεί από την κατήχηση των Σκοπίων και πίστευαν ότι ανήκουν στη νεότευκτη «εθνότητα», ήταν κατά κανόνα, πολύ φανατικοί άνθρωποι. Εκδήλωναν ζήλο νεοφώτιστου. Ήταν αψίκοροι και καυγατζήδες. Και ενεργούσαν πάντοτε, κατά τις συλλογικές εκδηλώσεις τους, με τρόπο που σου θύμιζε μαχητικό κομμουνιστικό συλλαλητήριο. Δεν υπάρχει άλλο παρόμοιο παράδειγμα στον κόσμο.
Όπου γινόταν κάποια επίσημη ελληνική μακεδονική εκδήλωση σε ξένη χώρα, οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων, κατά κανόνα, συγκεντρώνονταν έξω από το χώρο της εκδήλωσης με πανώ, φώναζαν συνθήματα και έδειχναν άγριες διαθέσεις που μπορούσαν να φτάσουν μέχρι ξυλοδαρμό και άλλες ασχήμιες. Κόντεψαν να ξυλοκοπήσουν και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη, όταν το 1988 στην Αυστραλία πήγε να παραστεί στα εγκαίνια μια ελληνικής έκθεσης με αρχαία ευρήματα. Η αστυνομία έφτασε να τον συμβουλέψει να μπει κρυφά στο κτίριο από την πίσω πόρτα για ν’ αποφευχθούν τα έκτροπα κι εκείνος αρνήθηκε και επιχείρησε να περάσει από την κυρία είσοδο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν επεισόδια.
Οι άνθρωποι είχαν γαλουχηθεί μέσα σ’ ένα σύστημα που πίστευε ότι αν θεωρείς κάτι σωστώ, έχεις δικαίωμα να το επιβάλεις με τη βία. Και ότι αν ένα κεφάλι είναι αγύριστο, δεν προσπαθείς να το μεταπείσεις. Το κόβεις και ησυχάζεις. Όμως πρέπει να εξοικειωθούν κάποτε με τη σκέψη ότι οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν μαζί τους. Και ότι δεν έχουν ανάγκη από γροθιές αλλα από επιχειρήματα.
Ουδέν έρπει ψεύδος εις χρόνου γήρας, είχε γράψει ο αρχαίος τραγικός. Και ναι μεν μπορεί αυτό να μην ισχύει για τα πολλά καθημερινά ψέματα, αλλά έχει απόλυτη, μπορούμε να πούμε, ισχύ για τα μεγάλα ζητήματα, που απασχολούν τους ανθρώπους.
Στον αιώνα που πέρασε, πολλοί θεοί πέθαναν. Πολλά είδωλα γκρεμίστηκαν. Πολλοί μύθοι διαψεύστηκαν. Αυτή θα είναι τελικά η τύχη της «Μακεδονίας» των Σκοπίων. Σιγά-σιγά καταρρέουν τα στηρίγματα πάνω στα οποία στηρίχτηκε. Και το πιο σημαντικό, το πιο αναγκαίο ανάμεσά τους ήταν η έλλειψη ελευθερίας λόγου. Η απουσία του αντίλογου.
Σήμερα έχει καταρρεύσει το ολοκληρωτικό σύστημα που αποτελούσε το θώρακα του ψεύδους. Και ναι μεν, δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη η αλήθεια. Οι μηχανισμοί που κατασκεύασαν και διέδωσαν τον πολιτικό μύθο των «Μακεδόνων» και των «αλύτρωτων αδελφών τους», εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν. Και οι άνθρωποι δεν είναι εύκολο να αποβάλουν από τη μια στιγμή στην άλλη συνήθειες και νοοτροπίες, που διαμορφώθηκαν μέσα σε μισό αιώνα καταπίεσης και μονοπωλιακής προπαγανδιστικής επεξεργασίας. Όμως έχουν αρχίσει να παρουσιάζονται αρκετά σαφώς φαινόμενα, που ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια.
Ο Πρόεδρος του μεγαλύτερου Σλαβόφωνου Κόμματος των Σκοπίων της «Δημοκρατικής Ευημερίας» Νεβζάτ Χαλίλι, κατάγγειλε στις 7/2/1993:
«Στη Δημοκρατία της «Μακεδονίας» ζει ένας μεγάλος αριθμός Αλβανών, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας είναι περίπου 40%. Επειδή εμείς οι Αλβανοί ποτέ δεν έχουμε πιστέψει στην επίσημη κρατική πολιτική της «Μακεδονίας», που ισχυρίζεται επανειλημμένα ότι οι Αλβανοί αποτελούν μόνο το 20% του πληθυσμού, δεν έχουμε συμμετάσχει στη γενική απογραφή του 1991, γιατί ο τρόπος που ενεργήθηκαν οι απογραφές ήταν πλαστός.
Ο αριθμός των Αλβανών, σύμφωνα με τις κρατικές επίσημες δηλώσεις είναι 20%, αλλά εγώ νομίζω ότι αυτός ο αριθμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν είναι αντικειμενικός. Αυτά τα λέω γιατί στις δημοσκοπήσεις που έγιναν στις 11-12 Ιανουαρίου 1992 είχαμε περίπου 400.000 δηλωμένους ψηφοφόρους. Είναι εκτός λογικής να δεχτεί κανείς ότι ο αλβανικός πληθυσμός αποτελείται από 400.000 άτομα και ταυτόχρονα από 400.000 ψηφοφόρους.
Και δεν είναι μόνο ο αλβανικός πληθυσμός που διαμαρτύρεται για τα πλαστά δεδομένα. Πλαστοί αριθμοί έχουν δοθεί και για τις άλλες εθνικότητες που ζουν στη «Μακεδονία». Προσωπικά πιστεύω (χωρίς να έχω επίσημες αποδείξεις) ότι οι «Μακεδόνες» δεν αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που εμείς την έχουμε δηλώσει και θα ενημερώνουμε τον κόσμο από εδώ και μπρος».
Υπάρχει επίσης η διακήρυξη Ελλήνων που ζουν στα Σκόπια και δημοσιεύθηκε στις 19/3/1993 στις εφημερίδες. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι Έλληνες της «Μακεδονικής Δημοκρατίας» είναι 250.000 και ζητούν την αναγνώρισή τους τόσο από την κυβέρνηση Γκλιγκόρωφ, όσο και από τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, ΕΟΚ, ΔΑΣΕ, Συμβούλιο Ευρώπης). Επίσης:
- Καταγγέλει καταπιέσεις εις βάρος των μελών της ελληνικής μειονότητας από το καθεστώς Γκλιγκόρωφ, το οποίο χαρακτηρίζει ως «σταλινικό» και απαιτεί τον τερματισμό των διωγμών.
- Ζητεί να αποδοθούν σε όλες τις ελληνικές οικογένειες τα ελληνικά επίθετα που είχαν και που το καθεστώς απαγόρευσε τη χρήση τους.
- Απαιτεί να επιτραπεί στους Έλληνες των Σκοπίων να μιλούν ελεύθερα τη μητρική τους γλώσσα και να επικοινωνούν με την πατρίδα τους.
- Απαιτεί επίσης την αναγνώριση του δικαιώματος συμμετοχής των Ελλήνων των Σκοπίων στα δημόσια πράγματα και ζητεί ίση μεταχείριση με τις άλλες μειονότητες κ.λπ., κ.λπ.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως ελπίζουμε ότι με την πάροδο του χρόνου, αν δεν σημειωθεί στο μεταξύ, κάποια υποτροπή της πολιτικής καταπίεσης, θα έρχονται στο φως διαρκώς περισσότερες μαρτυρίες και στοιχεία, που θα βοηθήσουν όλο τον κόσμο να δει καθαρότερα τα πράγματα. Πάντως, στο παραπάνω κείμενο, ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθεί ότι το καθεστώς των Σκοπίων υποχρέωσε τους Έλληνες να αλλάξουν τα επίθετά τους και τους απαγόρευσε να μιλούν τη γλώσσα τους. Είναι ένας τρόπος κι αυτός να εξαφανιστεί μια μειονότητα και να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ
Σήμερα πρέπει να έχουμε καταλάβει όλοι ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε και να αγνοούμε μια προπαγανδιστική δραστηριότητα, όσο εξωφρενική, παράλογη και γελοία κι αν είναι. Για πολλά χρόνια εμείς λέγαμε ότι «Μακεδονικό» δεν υπάρχει, ότι όσα λέγονται από τα Σκόπια είναι αυταπόδεικτα ψεύδη και άρα δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμεθα με το θέμα. Ήταν λάθος μας. Μεγάλο λάθος.
Η αρνητική αυτή στάση εξυπηρέτησε μόνο τα σχέδια εκείνων που επιβουλεύονταν τις βόρειες περιοχές της χώρας μας. Για μισό σχεδόν αιώνα, τους αφήσαμε χωρίς αντίλογο και χωρίς αντίδραση, να επηρεάσουν ανθρώπους που δεν ήξεραν τίποτα για τη Βαλκανική και να δημιουργήσουν καταστάσεις δυσάρεστες έως επικίνδυνες για την Ελλάδα. Και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι όσα εμείς θεωρούσαμε αυτονόητα δεν ήταν καθόλου αυτονόητα για τους άλλους. Ότι όχι μόνο απλοί άνθρωποι, αλλά και προσωπικότητες και πολιτικοί και κορυφαία στελέχη της διοίκησης και της οικονομίας ξένων χωρών, είχαν μείνει με την εντύπωση ότι Μακεδονία είναι μόνο το κράτος των Σκοπίων και ότι οι Μακεδόνες δεν έχουν σχέση με τους Έλληνες. Δεν βρέθηκε κανένας να τους εξηγήσει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Είδαμε ακόμη σε διεθνείς οργανισμούς, σε διεθνή σώματα και διασκέψεις, ξένους αντιπροσώπους, να μας βάζουν στο ίδιο σακί με τα Σκόπια και να μιλούν για διαφορές Αθηνών-Σκοπίων, που έπρεπε να τις λύσουν οι ενδιαφερόμενοι. Δεν ήξεραν και φυσικά δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι δεν επρόκειτο για μια διεθνή διαφορά αλλά για πολιτική απάτη του ενός σε βάρος του άλλου. Ότι η μόνη σχέση που υπήρχε ανάμεσα σ’ εμάς και τα Σκόπια ήταν σχέση θύματος και θύτη. Ήταν το ίδιο σαν να συνιστούσαν σ’ έναν κακοποιό... να τα βρει με εκείνον που πάει να ληστέψει.
Και είδαμε, τέλος, χωρίς όμως έκπληξη αυτή τη φορά, ότι οι Τούρκοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την πολιτική επίθεση των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδας, αδιαφορώντας εντελώς αν ήταν δίκαια ή άδικη. Αυτοί βοηθούν όποιον μπορεί να κάνει ζημιά στη χώρα μας. Και βέβαια, δεν ήταν δυνατό ν’ αφήσουν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που τους έδιναν οι βόρειοι γείτονές μας. Όχι μόνο έσπευσαν να τους αναγνωρίσουν ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αντίθετα απ’ ό,τι έκαναν οι χώρες της ΕΟΚ, αλλά και να τους βοηθήσουν, με κάθε τρόπο, να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε βάρος της Ελλάδας.
Πολλοί ξένοι απορούν σήμερα γιατί αφήσαμε ήσυχους 60 ολόκληρα χρόνια τους Σκοπιανούς να βυσσοδομούν εναντίον μας και ξυπνήσαμε μόλις τώρα για να δημιουργήσουμε ζήτημα με το όνομά τους. Ξεχνούν ότι όλο αυτό το διάστημα, το πιο άμεσο και σοβαρό καθήκον ήταν να αντιμετωπισθεί η απειλή της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της και ότι πολλοί από αυτούς που μας κατηγορούν σήμερα για αδράνεια, ήταν εκείνοι που μας ζητούσαν και μας πίεζαν να διατηρήσουμε καλές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία επειδή ήταν αντίπαλος του Συνασπισμού.
Ξεχνούν επίσης ότι την εποχή που δημιουργήθηκε η «Μακεδονία» των Σκοπίων, εμείς δίναμε αγώνα ζωής ή θανάτου και ότι όταν πια το 1950 εξουδετερώσαμε την κομμουνιστική απειλή, βρεθήκαμε μπροστά σε μια διαμορφωμένη κατάσταση. Και για να μη θιγούν οι καλές σχέσεις μας με τη Γιουγκοσλαβία, την ανεχθήκαμε, όπως ακριβώς ήθελαν οι απορούντες σήμερα σύμμαχοί μας. Δεν ήταν δυνατό όμως να εξακολουθήσουμε να είμαστε ανεκτικοί, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε και η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία διαλύθηκε.
Και όμως, τώρα που ξανασκεπτόμαστε το θέμα βλέπουμε ότι και τότε ακόμα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Αρκούσε να εφαρμόζαμε – από την ανάποδη – την πολιτική που είχε χαράξει η Γιουγκοσλαβία απέναντί μας.
ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΙ
Το Βελιγράδι – όπως είδαμε παραπάνω – είχε διαχωρίσει τη θέση του από την «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έπαιζε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Κάτι παρόμοιο μπορούσαμε να έχουμε κάνει κι εμείς. Να διατηρούμε καλές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βελιγραδίου, αλλά να έχουμε ανοίξει μέτωπο με την κυβέρνηση των Σκοπίων. Τι θα μπορούσαν να μας πουν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες; Εφ’ όσον οι ίδιοι εμφανίζονταν άσχετοι με την προπαγάνδα των Σκοπίων, εμείς μπορούσαμε να αντιδράσουμε στις προκλήσεις τους χωρίς να γίνουμε μαλλιά κουβάρια με το Βελιγράδι.
Πρώτον, μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε πιο δραστήρια και να βοηθήσουμε πιο αποτελεσματικά τις ομογενειακές οργανώσεις της Αυστραλίας, των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ευρώπης. Και έχουμε χρέος εδώ να αναγνωρίσουμε ότι οι οργανώσεις αυτές, δεν έμειναν ποτέ με σταυρωμένα τα χέρια. Όμως, χωρίς τη βοήθεια, τη συμπαράσταση και την ουσιαστική συνεργασία του ελληνικού κράτους, δεν μπορούσαν να είναι όσο έπρεπε και όσο μπορούσαν αποτελεσματικές.
Δεύτερον, μπορούσαν οι κεντρικές κρατικές υπηρεσίες να αναπτυχθούν και να πλαισιωθούν με περισσότερους καταρτισμένους ανθρώπους, ικανούς να γράψουν διαφωτιστικά κείμενα. Υπήρχαν και υπάρχουν σ’ αυτές ικανοί άνθρωποι, που γνωρίζουν άριστα το θέμα. Μπορούσαν και έπρεπε να είναι πολύ περισσότεροι και να προσφέρουν μεγαλύτερο όγκο διαφωτιστικού υλικού.
Και τρίτον, όπου εμφανιζόταν η προπαγάνδα των Σκοπίων, έπρεπε να υπάρχει η ελληνική αντίδραση. Να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατότητα και ευκαιρία για να ενημερώνουμε τον κόσμο για την πολιτική απάτη του «Μακεδονικού».
Όμως, δεν κάναμε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ακολουθήσαμε, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, την τακτική του Καραγκιόζη. Όταν τον έδερναν έλεγε, βαράτε, βαράτε, τι θα καταλάβετε; Θα κουραστείτε, θα ιδρώσετε, θα πουντιάσετε και θα πεθάνετε. Άλλωστε, πολύ λίγοι στη χώρα μας ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι ακριβώς συνέβαινε με το «Μακεδονικό» και ακόμη πιο λίγοι έγραψαν γι’ αυτό. Έτσι, το έδαφος έμεινε εντελώς ελεύθερο στους πλαστογράφους της ιστορίας, με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν διεθνώς πολλές πλάνες και παρεξηγήσεις και να ταυτιστεί από πολλούς ξένους η λέξη Μακεδονία με το κράτος των Σκοπίων.
Δεν ξέρουμε πότε και πώς θα τελειώσει αυτή η παρανοϊκή ιστορία που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και εξακολουθεί να μας ταλαιπωθεί ακόμη. Είναι εύκολο να φυτευτεί στα μυαλά των ανθρώπων μια πλάνη, αλλά πάρα πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να ξερριζωθεί. Κι εμείς δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι να κόψουμε τα κεφάλια όσων δεν συμφωνούν μαζί μας.
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)