ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μας θυμίζει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να χαιρώμαστε και να είμαστε υπερήφανοι. Μόνο την εθνική μας βλακεία μας θυμίζει και την αμορφωσιά μας. Οπως ξέρουν οι λίγοι που διαβάζουν και γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους, τον Απρίλη του 1967 επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών. Δεν ήταν, βέβαια, κεραυνός εν αιθρία. Ήδη, από τα μέσα της κατοχής αρχίσαμε να αλληλοσκοτωνόμαστε, χωρίς να ξέρουμε για ποιον ακριβώς λόγο βγάζαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Έτσι, μεταβάλαμε την εθνική αντίσταση σε αλληλοσφαγή, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Ο λόγος ήταν ότι το ΚΚΕ, όταν η Γερμανία έπετέθη εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως τον Ιούνιο του 1941, μπήκε κι αυτό στην αντίσταση. Δεν εμφανίστηκε όμως με τον πραγματικό του τίτλο, με τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Αυτά τα έκρυψε. Και σε συνεργασία με τρία αριστερίζοντα μικρά κόμματα υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 1941 τη συμφωνία για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το ΕΑΜ επειδή εμφανίστηκε απλώς ως αντιστασιακή οργάνωση κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ γρήγορα στις γραμμές του κάπου δύο εκατομμύρια πατριώτες, που δεν είχαν καμμιά σχέση με τον κομμουνισμό. Ούτε καν τον ήξεραν. Όμως, με πενήντα χιλιάδες απ΄αυτούς, το ΚΚΕ έφτιασε κι ένα δικό του κομματικό στρατό. Τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Και όταν τον Σεπτέμβρη του 1943, κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες προτίμησαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους στους Έλληνες αντάρτες, παρά στους τέως συμμάχους τους, Κι έτσι ο ΕΛΑΣ έγινε μια σημαντική ένοπλη δύναμη. Να σκεφτείτε ότι οι Έλληνες στρατιώτες που κυνήγησαν τους Ιταλούς στην Αλβανία ήταν μόνο 39.000. Μ΄αυτή τη δύναμη το ΚΚΕ, προσπάθησε , κατά τη διάρκεια της κατοχής, να διαλύσει όλες τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Δεν τα κατάφερε, όμως, τόσο καλά όσο ο σύντροφος Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Του έμεινε πολλή δουλειά για μετά την κατοχή. Προσπάθησε έτσι, κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και κατά τον Εμφύλιο του 1946-1949 να πάρει με τη βία την εξουσία. Ηττήθηκε όμως και πάνω από 70.000 αντάρτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου διαπίστωσαν τι ήταν στην πραγματικότητα η σούπερ δημοκρατία για την οποία έβαλαν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Η χώρα μπήκε από τότε στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτής έστω της ελεεινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που ξέρουμε. Αλλά, δεν μας έμελλε να μείνουμε εκεί. Κάποιοι συνταγματάρχες έκριναν ότι ο λαός δεν ήταν σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του από τον κίνδυνο της κομμουνιστικής διτατορίας, που εμφανιζόταν ως λαϊκή δημοκρατία. Κι έτσι, την πρωταπριλιά του 1967 μας έβαλαν στο γύψο της δικτατορίας για να μας προστατεύσουν από τους εαυτούς μας. Έπειτα από έξι χρόνια, ο αρχηγός της δικτατορίας συνταγματάρχης Παπαδόπουλος, επηρεαζόμενος προφανώς και από τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη δικτατορία και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Οι πολιτικοί, αντί να βοηθήσουν τη χώρα να πάει το γρηγορότερο σε εκλογές και να τελειώνουμε έτσι κι αλλιώς με τη δικτατορία, άρχισαν να κάνουν αντίσταση. Αμφισβήτησαν την ειλικρίνεια των προθέσεων του Παπαδόπουλου και τάχθηκαν υπέρ της συνεχίσεως του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Η φοιτητική νεολαία πρωτοστάτησε σ΄αυτή την έξαλλη πολιτική, που είχε κόψει κάθε σχέση με τον ρεαλισμό. Και η φυσική κατάληξή της ήταν να κλειστούν πολλοί στο Πολυτεχνείο και να συνεχίσουν από κει την αντίσταση κατά της δικτατορίας. Μπορούσε, βέβαια, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που είχε τις δυνάμεις ασφαλείας να στείλει ένα τανκς και να τους βγάλει έξω την ίδια μέρα από τη σχολή. Αυτός, όμως, είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε εκεί τρεις μέρες να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά δεν έχασαν την ευκαιρία. Έφτιασαν ένα ραδιοπομπό κι άρχισαν να ξεσηκώνουν το λαό εναντίον της δικτατορίας. Πολλοί, χωρίς να το πολυσκεφτούν το ζήτημα, ξεσηκώθηκαν. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια. Ο Ιωαννίδης έβαλε την αστυνoμία να ρίξει στο ψαχνό.Σκοτώθηκαν 16 άτομα κι ανάμεσά τους ένα παιδί 15 ετών. Οι ενθουσιώδεις νεαροί του Πολυτεχνείου του ήταν πια άχρηστοι. Έστειλε ένα τανκς και τους έβγαλε έξω. Κανένας δεν σκοτώθηκε εκεί. Μια κοπέλλα μόνο τραυματίστηκε. Στη συνέχεια έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του και ματαίωσε τις εκλογές που ετοίμαζε. Συνέχισε ένα ακόμη χρόνο τη δικτατορία ακόμη πιο σκληρή και καταπιεστική απ΄οσο ήταν ήδη. Στη δικτατορία του Ιωαννίδη δεν έγινε καμμιά δημοκρατική εκδήλωση. Και ίσως κρατούσε πολύ περισσότερο απ΄όσο κράτησε αν ο Ιωαννίδης δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους το πρόσχημα να εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν μεγάλο μέρος του εδάφους του. Τότε η κυβέρνησή του κατέρρευσε και ο στρατηγός Γκιζίκης, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τους πολιτικούς να αναλάβουν την εξουσία.