ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Τι νομίζει ότι μας πρόσφερε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με το βιβλίο που μας μοίρασε για τα Δεκεμβριανά του 1944; Ενημέρωση; Ο Θεός να την κάνει. Ο κ. Ζεβελάκης, που έγραψε τον πρόλογο του βιβλίου και στη συνέχεια παρέθεσε όλες εκείνες τις φωτοτυπίες από τις πρώτες σελίδες εφημερίδων εκείνης της εποχής, κομμουνιστικών, μη κομμουνιστικών και αντικομμουνιστικών, συγκάλυψε μάλλον την ιστορική αλήθεια αντί να τη φανερώσει. Δεν πιστεύω ότι το έκανε από πρόθεση. Μάλλον δεν το ήξερε. Το ΚΚΕ, από τότε που ιδρύθηκε, έπαψε γρήγορα να είναι ένα ανεξάρτητο ελληνικό πολιτικό κόμμα. Δέχτηκε ανεπιφύλακτα τους 21 όρους της Κομιντέρν και έγινε μέλος της. Έγινε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού, που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Από κει μόνον έπαιρνε εντολές. Γι αυτό, όταν η Γερμανία του Χίτλερ κατέλαβε τη χώρα μας τον Απρίλη του 1941, το ΚΚΕ δεν ξεσηκώθηκε για να κάνει αντίσταση. Ίσχυε ακόμη το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο του 1939. Το κόμμα αυτό δεν μπορούσε να ενεργήσει με τρόπο αντίθετο ή διαφορετικό απ΄αυτόν που του υπαγόρευε η πολιτική της Κομιντέρν. Και πραγματικά, το μόνο που βρήκε να κάνει τότε, ήταν να ιδρύσει ένα Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και να καλεί τον κόσμο να προσχωρήσει σ΄αυτό και ν΄αρχίσει να ζητάει από τη Σοβιετικη Ένωση να μεσολαβήσει στη φίλη της ναζιστική Γερμανία να μας να μας αφήσει ελεύθερους! Μόνον όταν η λυκοφιλία εκείνη έληξε με την επίθεση του παρανοϊκού Χίτλερ εναντίον των σοβιετικών συμμάχων του, με τους οποίους είχε αρχίσει τον Β Παγκόμιο Πόλεμο, οι Έλληνες κομμουνιστές μπορούσαν πια να κάνουν αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών. Αυτό έγινε τον Ιούνιο του 1941. Αλλά προσέξτε με τι τρόπο έγινε, γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία για την εθνική τραγωδία που ακολούθησε, για πολύ καιρό έπειτα. Το ΚΚΕ δεν έμφανίστηκε στην αντίσταση με τον πραγματικό του τίτλο, τις κόκκινες σημαίες του και τα σφυροδρέπανά του. Τάκρυψε όλ΄αυτά και εφάρμοσε την τακτική των «ενιαίων μετώπων», που είχε εξαγγείλει ως υποχρεωτική για όλα τα Κ.Κ. η Κομμουνιστική Διεθνής, με τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της τον Ιούλιο του 1935, πράγμα βέβαια που δεν ήξερε ο λαός ούτε κι ενδιαφέρθηκε ποτέ του να μάθει. Κάλεσε, λοιπόν, τρεις μη κομμουνιστές μικροκομματάρχες, τον Σωμερίτη, τον Τσιριμώκο και τον Βογιατζή και άρχισε να συζητάει μαζί τους την ίδρυση ενός ενιαίου απελευθερωτικού μετώπου. Οι συζητήσεις κράτησαν ως τις 27 Σεπτεμβρίου, οπότε υπογράφηκε το σύμφωνο ίδρυσης του Ε.Α.Μ. Δηλαδή, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου,. Από την πλευρά του ΚΚΕ υπέγραψε ο Λευτέρης Αποστόλου. Έτσι, το ΚΚΕ, ενώ αυτό δημιούργησε το ΕΑΜ και το είχε έκτοτε υπό τον πλήρη έλεγχό του, εμφανίστηκε σαν να είχε μόνο το ένα τέταρτο της ευθύνης ίδρυσής του. Αμέσως κατόπιν το ΚΚΕ επιδόθηκε δραστήρια στη στρατολόγηση νέων μελών για το ΕΑΜ, πράγμα που δεν ήταν καθόλου δύσκολο εκείνη την εποχή. Έτσι αύξησε ραγδαία τη δύναμή του και πλησίασε γρήγορα τα δύο εκατομμύρια μέλη. Απ΄αυτή τη δύναμη συγκρότησε ένα κομματικό στρατό, τον ΕΛΑΣ, που έφτασε τις 50.000 μαχητές και ενισχύθηκε σημαντικά σε οπλισμό όταν κατέρρευσε η φασιστική Ιταλία το 1943. Μ΄αυτή τη δύναμη, όταν εφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, επιχείρησε να πάρει με τη βία την εξουσία κατά το Δεκεμβριανό κίνημα και κατά τον Εμφύλιο του 1946 – 1949, αλλά χωρίς επιτυχία.