Ο συγγραφέας των βιβλίων που ακολουθούν, Γιάννης Αθανασούλιας, γεννήθηκε το 1924 στη Φούστανη Αλμωπίας Πέλλης, κοντά στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία. Κανένας από τους γονείς του δεν καταγόταν από κει.
Ο πατέρας του, Ηλίας Αθανασούλιας,ήταν από την Πλατάνα της Σπάρτης .Πήρε μέρος στη μικρασιατική εκστρατεία ως έφεδρος ανθυπασπιστής . Μετά την ήττα και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Τουρκία, το 1922,κατέληξε στη Θεσσαλονίκη.
Η μητέρα του, Ιουλία Αναστασίου, ήταν από τη Σμύρνη. Κατά την καταστροφή του 1922, κατάφερε με την οικογένειά της να βρεθεί στην προκυμαία της πόλης. Εκεί, ο Βορειοηπειρώτης πατέρας της, θυμήθηκε κάτι που ειχε ξεχάσει στο σπίτι. Πήγε να το πάρει. Αλλά, εκεί τον έπιασαν οι Τούρκοι και τον έσφαξαν. Την οικογένεια που απόμεινε, την περιμάζεψε ένα πλοίο και την πήγε, μαζί με πολλούς άλλους, στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί φρόντισε η τύχη να γνωριστούν και να παντρευτούν. Αλλά, φρόντισε επίσης να βρει δουλειά ο Ηλίας . Διορίστηκε στη Δασική Υπηρεσία που τον έστειλε ως δασονόμο στη Φούστανη. Ήταν ένας καλοφτιαγμένος άντρας. Αλλά και η Ιουλία ήταν μια πολύ επιθυμητή γυναίκα, άριστα προετοιμασμένη για τη διαιώνιση του είδους. Ο Ηλίας εύρισκε συναρπαστική τη διαδικασία της αναπαραγωγής . Αλλά, την ήθελε χωρίς αναπαραγωγή. Προτιμούσε να παίρνει απ΄αυτήν μόνο την ηδονή,χωρίς να φορτώνεται παιδιά,που δεν τα άντεχε,άλλωστε,η τσέπη του. Δεν συμφωνούσε καθόλου με την επικρατούσα τότε αντίληψη ότι τα παιδιά «ο Θεός τα φέρνει,ο Θεός τα παίρνει» που είχε ως αποτέλεσμα να γεννοβολάνε οι γυναίκες ακατάσχετα.
Γι΄αυτό του ήρθε κεραμίδα όταν είδε να βγαίνει ένα παιδί από τις ευχάριστες κατά τα άλλα συζυγικές επιδόσεις του. Σάστισε τόσο που ξέχασε να το δηλώσει στην Κοινότητα Φουστάνης. Κι έτσι, ο Γιάννης για 12 ολόκληρα χρόνια ήταν ανύπαρκτος για το ελληνικό κράτος.
Μόνον όταν τελείωσε το Δημοτικό, στην Αθήνα πια και χρειάστηκε ένα πιστοποιητικό γεννήσεως για να μπει στο Γυμνάσιο, ζήτησε τηλεγραφικά από την Κοινότητα Φουστάνης να του το στείλει. Η απάντηση δεν άργησε νάρθει: « Ιωάννης αδήλωτος ». Τότε χρειάστηκε να γίνει δίκη και να κατάθέσουν δύο μάρτυρες ότι υπήρχε από τις 21 Ιουνίου του 1924.
Απανωτά ήρθε και το δεύτερο παιδί, ακριβώς, έπειτ΄από 14 μήνες. Ο Προκόπης. Ο δασονόμος είχε συνέλθη από το πρώτο σόκ. Πήγε και τον δήλωσε στην Κοινότητα. Αλλά, ξέχασε να ρωτήσει αν είχε δηλώσει και το πρώτο παιδί του.
Δεν ήταν καθόλου κακό, βέβαια, το γεγονός ότι τα δύο παιδιά ήταν καρπός της μικρασιατικής κατάστροφής. Αλλά, το πιο σημαντικό, που δεν μπορούσε να το γνωρίζει ο Γιάννης τότε, ήταν ότι προήλθαν από μια φυσιολογική ερωτική σχέση. Παρόλ΄αυτά, η μητέρα τους δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να κάνει κι άλλα. Γι΄αυτό κατέφυγε στις εκτρώσεις για να σταματήσει το….κακό
Η οικογένεια δεν έμεινε πολύ σ΄ένα μέρος. Όλο μεταθέσεις ήταν η δουλειά του δασονόμου. Από τη Φούστανη πήγαν στο Σούμποσκο που έγινε σε λίγο Αρδέα. Από κεί έκαναν ένα μεγάλο άλμα και βρέθηκαν στην Ανδρίτσαινα της Ηλείας. Κι από κει μετακόμισαν διαδοχικά στα Μέγαρα,στην Ελευσίνα και στη Μάνδρα.
Ο Ηλίας είχε κουραστεί απ΄αυτόν τον πλάνητα βίον που το πιο σταθερό χαρακτηριστικό του ήταν η φτώχεια. Παραιτήθηκε από το Δημόσιο. Πήρε κι ένα μικρό εφάπαξ που τώπαιξε στο Καζίνο του Λουτρακίου για να το αυγατίσει και τώχασε. Και τελικά, μετέφερε την οικογένεια στην Αθήνα, όπου την εγκατέστησε.
Είχε κάποιους συγγενείς εκεί, που πίστευε ότι θα τον βοηθούσαν να φτιάσει τη ζωή του. Αλλά γρήγορα βεβαιώθηκε ότι μόνον ο ίδιος μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Με ποιο τρόπο όμως; Εκτός από το σχολαρχείο που είχε βγάλει, δεν είχε μάθει τίποτε να κάνει για το οποίο θάξιζε να πάρει κάποιαν αμοιβή.
Με κάποιο μέσο ή γνωριμία κατάφερνε να πιάσει καμμιά δουλειά. Τελικά, έστρωσε στη δουλεια το Γιάννη. Ο ίδιος του έδωσε την αφορμή. Είχε καταφέρει να φτάσει στη Δευτέρα Γυμνασίου, αλλά εκεί σκάλωσε. Έμεινε στην ίδια τάξη.
Εσύ,του λέει ο πατέρας του, δεν τα παίρνεις τα γράμματα. Θα σε βάλω να μάθεις καμμιά δουλειά για να μην ψωμολυσσάξεις φουκαρά μου. Και, χωρίς να χάσει καιρό,τον έβαλε σ΄ένα εργοστάσιο χρωμολιθογραφείας και κυτιοποιείας, Έτσι, ο Γιάννης, έγινε στα 14 χρόνια του ένας σωστός προλετάριος, με τη μαρξιστική έννοια του όρου. Ήταν φτωχός,δεν είχε καμμιάν ιδιοκτησία και πούλαγε την έργατική του δύναμη για να ζήσει.
Αλλά, ο Γιάννης τάπαιρνε τα γράμματα, με το δικό του τρόπο βέβαια. Χωρίς να πει τίποτα στον πατέρα του, πήγε και γράφτηκε στο νυχτερινό Γυμνάσιο,που ήταν στο ίδιο κτίριο με το ημερήσιο, στην οδό Μέτωνος.
Ο πόλεμος με την Ιταλία τον βρήκε 16 ετών. Ο πατέρας του επιστρατεύτηκε ως έφεδρος αξιωματικός και προωθήθηκε στη στρατιά του Έβρου. Τη μέρα που έφυγε φαινόταν να έχει ξαναγεννηθεί. Ο πόλεμος ήταν γι΄αυτόν ο από μηχανής θεός που τον ξεκόλλησε από το τέλμα της κακομοιριάς και τούβαλε φτερά στα πόδια. Όταν στις 6 Απριλίου του 1941 επετέθη στη χώρα η Γερμανία και την κατέλαβε, ο πατέρας δεν γύρισε στο σπίτι. Μέσω Τουρκίας κατέφυ-γε στην Αίγυπτο και εντάχθηκε στις ελληνικές δυνάμεις του στρατηγείου της Μέσης Ανατολής. Γυρισε στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο.
Στην κατοχή, ο Γιάννης και ο Προκόπης μπήκαν στην αντίσταση,αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Όχι όμως την κομμουνιστική. Άλλωστε και να ήθελαν κάτι τέτοιο τότε, λόγω της προλεταριακής τους καταγωγής, δεν μπορούσε να γίνει. Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα,οι κομμουνιστές δεν έκαναν τίποτε εναντίον τους. Ούτε και σκόπευαν να κάνουν.
Η Σοβιετική Ένωση,είχε υπογράψει με τη χιτλερική Γερμανία στις 23 Αυγούστου του 1939, σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοηθείας. Αμέσως κατόπιν, οι δύο Δυνάμεις επετέθησαν εναντίον της Πολωνίας. Την κατέλαβαν και τη μοίρασαν μεταξύ τους. Οι Γερμανοί και οι Σοβιετικοί στρατιώτες, που συναντήθηκαν κάπου στη μέση της χώρας, γεμάτοι χαρά, έβγαλαν αγκαλιασμένοι αναμνηστικές φωτογραφίες για να θυμούντε την ημέρα του θριάμβου τους. Η Γαλλία και η Αγγλία αξίωσαν τελεσιγραφικά από τη Γερμανία να εγκαταλείψει την Πολωνία. Εκείνη αρνήθηκε. Κι έτσι άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Όταν, λοιπόν, οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα, δεν ήταν δυνατόν το ΚΚΕ να τους υποδεχθεί εχθρικά και να οργανώσει αντίσταση εναντίον τους. Το ΚΚΕ τότε δεν ήταν καν ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα. Είχε αποδεχθεί τους 21 όρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς και είχε ενταχθεί στη δύναμή της. Αποτελούσε, δηλαδή, τμήμα ενός διεθνούς επαναστατικού στρατού που το επιτελείο του βρισκόταν στη Μόσχα. Ό,τι του έλεγε, λοιπόν, το επιτελείο του,έκανε. Έτσι,το μόνο που βρήκε να πεί όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, ήταν ότι δεν έφταιγαν αυτοί που μας επετέθησαν. Η βασιλομεταξική δικτατορία έφταιγε,που πήγε με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές κι έτσι προκάλεσε την επίθεση της Ιταλίας και της Γερμανίας εναντίον της χώρας μας.
Πάντοτε, κατά το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, το μόνο που μπορούσαμε πια να κάνουμε εμείς οι Έλληνες για να διορθώσουμε το κακό που μας βρήκε, ήταν να απευθυνθούμε στη Σοβιετική Ένωση και να την παρακαλέσουμε να μεσολαβήσει στη φίλη της Γερμανία να μας αφήσει ελεύθερους. Για να γίνει μάλιστα πιο πειστικό και αποτελεσματικό το διάβημά μας στη Μόσχα,έπρεπε να προσχωρήσουμε στο Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας που είχε οργανώσει το ΚΚΕ γι΄αυτό το σκοπό.
Όταν η Γερμανία επετέθη εναντίον της … φίλης της Σοβιετικης Ενώσεως στις 22 Ιουνίου του 1941, το ΚΚΕ απαλλάχτηκε από την υποχρέωση να λέει ανοησίες. Έκανε στροφή 180 μοιρών. Δεχτηκε ότι καλά έκανε η Ελλάδα που αντιτάχθηκε στην Ιταλία και τη Γερμανία. Και ότι το γράμμα με το οποίο ο Ζαχαριάδης καλούσε το λαό στις 2 Νοεμβρίου 1940 να πάρει μέρος στον πόλεμο «που διεύ θυνε η κυβέρνηση Μεταξά» ήταν…γνήσιο! Δεν ηταν πλαστό,όπως ισχυριζόταν όταν η Σοβιετική Ένωση τα είχε καλά με τον γερμανι- κό και τον ιταλικό φασισμό. Και, φυσικά, άρχισε να οργανώνει την περίεργη αντίσταση του κατά των δυνάμεων κατοχής, που είχε τραγική εξέλιξη...
Πραγματικά, η κομμουνιστιική αντίσταση κατά την κατοχή, δεν εμφανίστηκε ποτέ και πουθενά ως κομμουνιστική. Το ΚΚΕ δεν βγήκε με τον πραγματικό του τίτλο, με τα σφυροδρέπανά του και με τις κόκκινες σημαίες του,να ζητήσει από το λαό να το ακολουθήσει όπως ήταν πραγματικά. Με τη σύμπραξη ή καλύτερα με τη συνενοχή κάποιων μη κομμουνιστών πολιτικών φίλων του, όπως ο Σωμερίτης,ο Χωμενίδης και ο Βογιατζής ίδρυσε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 το Ε.Α.Μ. [Εθνικό Απελευθερωτικό Μετωπο]. Ενώ ήταν δικό του κατασκεύασμα,το παρουσίασε ως μέτωπο στο οποίο το ΚΚΕ πήρε απλώς μέρος. Τον Ιανουάριο του 1942 ιδρύθηκε ο Ε.Λ.Α.Σ. [Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός]. Και ακολούθησαν η Ε.Π.Ο.Ν [Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων] η περιβόητη Ο.Π.Λ.Α,[Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα] και άλλες .
Πρέπει να σημειωθέι ότι αυτή η πολιτική τακτική δεν ήταν επιλογή του ΚΚΕ. Την παρουσίασε ολοκληρωμένη ως τακτική των ενιαίων μετώπων ή λαϊκών μετώπων στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς,που έγινε στη Μόσχα τον Αύγουστο του 1935,ο Γκεοργκη Δημητρώφ. Το ΚΚΕ πρόλαβε και την εφάρμοσε στην Ελλάδα , με τη μορφή των ενιαίων φιλειρηνικών μετώπων, ως την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά. Τώρα όμως τον κόσμο τον τρα- βούσε μόνον η αντίσταση κατά των κατακτητών. Τα μέτωπα επομένως, για να προσελκύσουν πατριώτες,έπρεπε να εμφανισθούν ως απελευθερωτιικά. Ο Δημητρώφ, είχε ονομάσει, αυτή την τακτική, τακτική Δουρείου Ίππου,που οι επαναστάτες εργάτες δεν έπρεπε να διστάζουν να έφαρμόσουν ενάντια στους ταξικούς εχθρούς τους. Δηλαδή, σκέτη απάτη.
Ο Γιάννης πληροφορήθηκε την ύπαρξη του Ε.Α.Μ. από τα συνθήματά του, που άρχισαν να εμφανίζονται στους τοίχους των σπιτιών, γραμμένα με πράσινο χρώμα. Ρώτησε στην οργάνωσή του τι είναι το Ε.Α.Μ.και πήρε την απάντηση: Μάθαμε ότι το ίδρυσε το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλά τι μας νοιάζει; Αντίσταση κάνουμ΄εμείς, αντίσταση κάνουν κι αυτοί.
Ηταν φανερό ότι από κανενός το μυαλό δεν περνούσε η σκέψη ότι μπορούσε να βγεί κάτι κακό από μια οργάνωση αντιστασιακή, έστω και κομμουνιστική. Γι΄αυτό κανένας δεν καταλάβαινε ότι οι «αχρωμάτιστες» αντιστασιακές οργανώσεις που έκανε το ΚΚΕ, ήταν πολιτικές παγίδες, που μέσα τους άρχισαν να πέφτουν σωρηδόν οι ανύποπτοι και απληροφόρητοι πατριώτες. Υπολογίστηκε ότι ο αριθμός τους ξεπέρασε τα 2.000.000. Κι εκτός απ΄αυτούς,το ΚΚΕ δημιούργησε έναν αξιόλογο κομματικό στρατό που ξεπέρασε τους 50.000 μαχητές. Να σκεφτείτε ότι ήταν μόλις 39.000 οι Έλληνες στρατιώτες που κυνήγησαν τους Ιταλούς στην Αλβανία και κοντεψαν να τους ρίξουν στη θάλασσα. Φαντάζεστε τι ζημιά μπορούσε να κάνει ο Ε.Λ.Α.Σ. στους κατακτητές. Όμως, το ΚΚΕ δεν τον χαράμισε σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον τους. Τον κράτησε για τους δικούς του σκοπούς.
Επρόκειτο για μια πράξη βαθύτατα αντιδημοκρατική,με όποιο πρόσχημα κι αν έγινε.
Μα, θα πείτε, αντίσταση γινόταν. Και αντίσταση χωρίς ‘οπλα ήταν αδύνατη. Καμμιά αντίρρηση. Τα όπλα όμως αυτά έπρεπε να βρίσκονται αποκλειστικά στα χέρια ανθρώπων που έκαναν αντίσταση και που θα τα παρέδιδαν στο κράτος αμέσως μόλις τελείωνε. Το ΚΚΕ όμως δεν είχε την πρόθεση να πολιτευθεί μέσα σ΄ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο. Ήθελε να επιβάλει το δικό του «δημοκρατικό» πιστεύω με τη βία. Γι αυτό και είχε σκαρώσει ένα εντελώς δικό του παραμύθι για τους πατριώτες που είχε παγιδεύσει στο Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ. Τους έλεγε ότι ο αγώνας δεν θα σταματούσε όταν θά φευγαν οι Γερμανοί. Θα συνεχιζόταν όσο θα χρειαζόταν για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Και πώς θα γινόταν αφέντης;
Το ΚΚΕ είχε έτοιμη την απάντηση. Απλούστατα, θα γινόταν όταν θα επικρατούσε στην Ελλάδα το πολίτευμα της Λαϊκής Δημοκρατίας. Και οι νοήμονες πατριώτες που είχαν παγιδευτεί στο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ καταλάβαιναν ότι η Λαϊκή Δημοκρατία ηταν πολύ ανώτερη από τη σκέτη Δημοκρατία. Για καλή τους τύχη, δεν την έζησαν. Την έζησαν όμως για πολλές δεκαετίες οι Γιουγκοσλάβοι, οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, οι Ρουμάνοι και οι άλλοι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης ως το 1989-90. Και κατάλαβαν πόσο. . . ανώτερη ήταν.
Ο Γιάννης και ο Προκόπης έμειναν στην αντίσταση που δεν είχε πολιτικοιδεολογικά όνειρα για το μέλλον. Αλλά κι αυτή δεν ήταν άμοιρη κινδύνων. Στις 24 Μαρτίου του 1943 τους έπιασαν οι Ιταλοί και τους έκλεισαν στις φυλακές Αβέρωφ. Ελευθερώθηκαν τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους όταν κατέρρευσε η Ιταλία . Στις 24 Μαρτίου του 1944 τους έπιασαν οι Γερμανοί και τους έκλεισαν στο φοβερό Νούμερο 15 του Χαϊδαρίου. Ηταν ανάμεσα στους τελευταίους 200 που ελευθερώθηκαν από κει στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να εγκαταλείπουν την Ελλαδα.
Ο ελληνικός λαός πλήρωσε πολύ ακριβά την πολιτική του αγραμματωσύνη, την αμάθεια και την άγνοιά του. Από τα μέσα της κατοχής μετέτρεψε την αντίσταση σε αλληλοσφαγή. Και με μια διακοπή, ανάμεσα στα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο, συνέχισε να βγάζει τα μάτια του ως τις 29 Αυγούστου του 1949.
Ο Γιάννης και ο Προκόπης υπηρέτησαν στον Εμφύλιο και αρκετά έπειτα απ΄αυτόν. Και όταν απολύθηκαν, πήρε ο καθένας το δρόμο του. Ο αδερφός του είχε σχηματίσει κάποιες βεβαιότητες, με τις οποίες μπορούσε πια να συνεχίσει τη ζωή του με αρκετή σιγουριά. Με το Γιάννη όμως τα πράγματα, ήταν πολύ διαφορετικά.
Από τα μέσα της κατοχής είχε αρχίσει να διαβάζει. Τον είχαν προβληματίσει πολύ όσα έζησε, έπαθε και έμαθε. Έβλεπε ότι η αγραμματωσύνη και η αμάθεια των συμπατριωτών του, τους έμπλεξαν σε τραγικές περιπέτειες και τους έφεραν μεγάλα δεινά. Ίσως τα απέφευγαν όλ΄αυτά και κυρίως τον βλακώδη αλληλοσκοτωμό τους, αν εγνώριζαν μερικά πράγματα. Αυτά και πολλά άλλα έβαλαν σε κίνηση το μυαλό του. Αλλά δεν προκαθόρισαν την κατεύθυνση που θάπαιρνε. Ούτε και τα συμπεράσματα στα οποία θα κατέληγε. Και το καλό μ΄αυτόν ήταν ότι δεν είχε σκαρώσει στο νου του ακλόνηνητες βεβαιότητες. Όταν πιστεύεις ότι έχεις βρει την αλήθεια, δεν ψάχνεις να τη βρεις. Δεν πάει κανένας στους Αγίους Τόπους για να ερευνήσει αν πραγματικά αναστήθηκε εκεί ο Χριστός. Παει για να προσκυνήσει. Το θεωρεί δεδομένο ότι αναστήθηκε και δεν διανοείται καν να το ψάξει.
Ο Γιάννης είχε πολλές απορίες κι ερωτηματικά. Ήθελε να μάθει τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στον παρανοϊκό κόσμο που βρέθηκε. Όχι αυτά που νόμιζε ο καθένας ότι συμβαίνουν. Δεν θεωρούσε τίποτα αυτονόητο. Όλα μπορούσαν και έπρεπε να ερευνηθούν. Όχι να στεκώμαστε σαν χαζοί μπροστά τους, διστακτικοί,άπραγοι ή και ευσεβείς επειδή κάποιοι ανόητοι ή ραδιούργοι πρόλαβαν και τα άγιασαν. Θεωρούσε ανόητο και γελοίο να μπορούν οι πολλοί που ασπάστηκαν ένα θεολογικό μύθο να διατυμπανίζουν καμαρώνοντας την πλάνη τους και οι λίγοι που δεν τον αποδέχθηκαν να σωπαίνουν. Γιατί, αν μιλούσαν, δεν θα αντιμετωπίζονταν απλώς σαν άνθρωποι που είχαν μιαν ‘άλλη άποψη από τη δική τους, αλλά σαν αμαρτωλοί που θα τους έκαιγε ο Θεός. Αντε να συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους ή με άλλους φανατικούς, που είχαν βρει κι αυτοί τις «αλήθειες» τους, όπως οι κομμουνιστές πού πέθαιναν για να....ζήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία!!
Όσο διάβαζε μάλιστα, τόσο πιο πολύ βεβαιωνόταν ότι κάθε πιστεύω σε κάποιαν ιερή υπόθεση, πολιτική ή θρησκευτική ήταν μια φυλακή για το μυαλο. Το κλείδωνε εκεί μέσα και το έκανε αντιδραστικό. Δεν ηταν πια ένα ζήτημα διανοητικό. Γινόταν ζήτημα υπαρξικό,που ήταν αδύνατο ν΄αντιμετωσθεί με λογικά επιχειρήματα. Είχε πολύ δίκιο ο Έρικ Χόφφερ όταν έλεγε στον « Φανατικό » ότι « η πίστη σε μιαν ιερή υπόθεση,είναι σε μεγάλο βαθμό υποκατάστατο μιας χαμένης αυτοπεποίθησης»
Αναπόδραστα έγινε δημοσιογράφος το 1961. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ του να βάλει κάποιο μέσο για να εργαστεί σε εφημερίδα. Ήρθε μόνο του. Διάβασε μια μέρα σε κάποιαν απογευματινή εφημερίδα για ένα μαραθώνειο της ειρήνης που είχε πραγματοποιήσει η Ελληνική Επιτροπή Δια Την Διεθνή Υφεσιν Και Την Ειρήνην.
Ο χρονογράφος είχε θεωρήσει χρέος του να πλέξει το εγκώμιο των μαραθωνοδρόμων της ειρήνης. Οι ανθρωποι είχαν διανύσει με τα πόδια 42 χιλιόμετρα για χάρη της ειρήνης. Να μην τους έλεγε δυο καλά λόγια; Ο Γιάννης εξοργίστηκε. Ηταν φανερό ότι ο καλός δημοσιογράφος είχε μαυρα μεσάνυχτα για το θέμα. Σίγουρα δεν είχε καν ακούσει την παροιμία « όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια». Του έγραψε,λοιπόν, ένα γράμμα όπου του εξηγούσε ότι επρόκειτο για διεθνή πολιτική απάτη που την κατηύθυνε η Μόσχα μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Και του θύμιζε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες στην παγκόσμια ιστορία. Ο Δούρειος Ιππος ήταν το δώρο της ειρήνης των Ελλήνων προς τους Τρώες. Αλλά ενώ εξωτερικά έτσι φαινόταν,στο εσωτερικό του εκρυβε την καταστροφή τους . Ο Γιάννης, τέλος, ανέλυε στον χρονογράφο με ποιον ακριβώς τρόπο το καμουφλαρισμένο σοβιετικό κίνημα ειρήνης εξυπηρετούσε πολεμικούς σκοπούς.
Η επιστολή του, φυσικά, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Αλλά, ο Γιάννης δεν επρόκειτο να το αφήσει εκεί το θέμα. Πήρε ένα αντίγραφο της επιστολής του και το έδωσε στην ΑΚΡΟΠΟΛΗ. Η εφημερίδα τη δημοσίευσε αμέσως. Και ο διευθυντής της ζήτησε από το Γιάννη να αναλάβει αν θέλει τα σχόλια της ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ. Ετσι άρχισε η δημοσιογαφική του σταδιοδρομία, που κράτησε 40 χρόνια. Εργάστηκε ως σχολιαστής και αρθρογράφος ή μόνον ως σχολιαστής και στις εφημερίδες ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, ΒΗΜΑ, ΕΣΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ, ΒΡΑΔΥΝΗ και σε διάφορα άλλα έντυπα.
Όταν τελείωσε με τις εφημερίδες, κάθησε κι έγραψε μερικά βιβλία για μην πεθάνουν μαζί του όσα είχε μαζέψει τόσα χρόνια στο κεφάλι του.Δ εν είναι μικρό πράγμα να μαθαίνεις μ΄ένα διάβασμα πράγματα που ο άλλος έκανε μια ζωή να τα μάθει.
Βιβλία του συγγραφέα...
Αποθηκεύστε το βιβλίο στον Η/Υ σας
