ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΤΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Από σοσιαλιστικά κόμματα πάμε καλά. Τρία έχουμε. Το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κ.Κ.Ε. Σοσιαλισμό μόνο δεν βλέπουμε. Και φοβάμαι ότι δεν θα τον δούμε ποτέ μας. Γιατί, απλούστατα, ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση μερικών μόνον ιδεολόγων που τον διάβασαν, τον κατάλαβαν και τον αποδέχθηκαν. Είναι υπόθεση του λαού. Και αν ο λαός, στη μεγάλη έστω πλειονότητα του, δεν τον ξέρει, δεν ενδιαφέρεται να τον μάθει και δεν του καίγεται καρφάκι αν εφαρμοστεί, χανουν απλώς τον καιρό τους τα πολιτικά κόμματα που τον επικαλούνται, απλώς, για να μαζέψουν ψήφους. Όπως ίσως ξέρετε, άρχισε μία προσπάθεια από τον Λένιν τον Οκτώβρη του 1917, να επιβληθεί με τη βία ο σοσιαλισμός στη Ρωσία. Ο άνθρωπος αυτός είχε την αφελή βεβαιότητα ότι ήταν αρκετό ο λαός, με την πάλη των τάξεων, να εξουδετερώσει την πλουτοκρατία και να πάρει την εξουσία, για ν΄αρχίσει το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Πέθανε όμως το 1924 και δεν πρόλαβε να δει ότι ο σοσιαλισμός όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση δεν μπόρεσε να επικρατήσει, αλλά ούτε και στις χώρες που αυτή κατέλαβε κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Ακόμα καί οι κομμουνιστικές χώρες που έμειναν στην Ασία και την Αμερική συντηρούνται από ενέσεις που τους γίνονται από τον καπιταλισμό, που επρόκειτο να γίνουν οι νεκροθάφτες του. Αλλά και στη χώρα μας κυβερνηθήκαμε 20 χρόνια από κόμμα σοσιαλιστικό. Σοσιαλισμό όμως δεν είδαμε. Και ούτε πρόκειται βέβαια να δούμε ακόμη κι αν κυβερνηθούμε από σοσιαλιστές, όλο τον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Τόσο μας κόβει, τέτοια κάνουμε. Αν εμφανιστεί στον πλανήτη, έπειτα από πέντε δέκα χιλιάδες χρόνια ένα πιο εξελιγμένο βιολογικά είδος ανθώπων, ίσως αρχίσει να γίνεται κάτι. Με τους σημερινούς, αποκλείεται.

Ένας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Αβραάμ Λίνκολν αν δεν κάνω λάθος, είχε πει την περίφημη φράση:
«Μπορείς να εξαπατάς λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό.
Μπορείς να εξαπατάς πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό.
Αλλά δεν μπορείς να εξαπατάς όλους τους ανθρώπους για
όλο τον καιρό».
Μου άρεσε πολύ η φράση και την ασπάστηκα χωρίς ενδοιασμούς. Άργησα πολύ να καταλάβω ότι ο Λίκολν, επειδή ο ίδιος ήταν ευσεβής Χριστιανός, είχε εξαιρέσει από τον παραπάνω κανόνα τους θρησκευόμενους. Δεν επέτρεπε, φαίνεται, στον εαυτό του την παραμικρή αμφιβολία ότι η θεολογική ιστορία, που του είχαν μάθει να πιστεύει όταν ήταν μικρός, ανταποκρινόταν στα πράγματα. Και βέβαια δεν ήταν μόνον ο Λίνκολν που είχε ασπαστεί ένα θεολογικό παραμύθι. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που είχαν κάνει το ίδιο. Πόσοι Χριστιανοί για παράδειγμα, ενδιαφέρθηκαν ποτέ και μπόρεσαν να μάθουν με ποιον ακριβώς τρόπο ήρθε στον κόσμο ο Ιησούς καί ποιες ιστορικές μαρτυρίες υπάρχουν – όχι φυσικά των ευαγγελίων – ότι αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς; Εδώ ισχύει το έτσι είναι, εάν έτσι σας αρέσει. Όλοι όσοι γεννηθήκαμε σε χριστιανικές χώρες διδαχτήκαμε από παιδιά ορισμένα πράγματα. Και οι πιο πολλοί μείναμε μ΄αυτά. Ελάχιστοι τα έψαξαν και είδαν ότι δεν έστεκαν. Αλλά δεν κατάφεραν να επηρεάσουν και να μεταστρέψουν τους πιστούς, που έφτασαν τελικά τα δύο δισεκατομμύρια. Αν είχαμε γεννηθεί σε κάποια μουσουλμανική χώρα, θα μας είχαν μάθει να πιστεύουμε άλλα πράγματα. Και εκεί θα ήταν πολύ πιο δύσκολο και σίγουρα πολύ επικίνδυνο να βγει κανείς και να διατυπώσει κάποιους ενδοιασμούς για τα θεολογικά παραμύθια που πιστεύουν ακλόνητα οι πολλοί. Τα υπόλοιπα από τα εξήμισυ δισεκατομμύρια του πληθυσμού της γης, πιστεύουν ακλόνητα σε άλλα θεολογικά παραμύθια. Και άντε να τους πείς ότι δεν στέκουν αυτά που πιστεύουν. Αν καταφέρεις δηλαδή τελικά να βγεις ζωντανός από τα χέρια τους.

ΚΡΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ

Είναι πολύ σημαντικό το βιβλίο του επίτημου αρχηγού του πολεμικού ναυτικού κ. Αντ. Αντωνιάδη «ΚΡΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ». Εγώ, βέβαια, θα προτιμούσα ΤΗ ΣΤΟΛΗ χωρίς το Ν. Αλλ΄ας μη μείνουμε εκεί. Είναι εντελώς επουσιώδες. Το περιεχόμενο του βιβλίου έχει σημασία. Μεγάλη σημασία μάλιστα. Αλλά, το δυστύχημα είναι ότι θα πάει χαμένο, όπως πήγανε χαμένα και όλα τα προηγούμενα, που προσπάθησαν ν΄ανοίξουν τα μάτια του λαού. Οι Έλληνες, έχουν μυαλό μόνο για να ζούνε. Όχι για να σκέπτονται. Κάτι λίγοι παράξενοι το κάνουν αυτό. Αλλά ποιος τους ακούει. Γι΄αυτό δυο χιλιάδες χρόνια τώρα έχουμε ασπαστεί ένα θεολογικό μύθο. Μας άρεσε. Βολευτήκαμε ψυχικά μ΄αυτόν. Και τον κάναμε θεμέλιο της ζωής μας. Αλλά, όπως πολύ σωστά αναφέρει στο βιβλίο του ο Επίτημος Αρχηγός του Ναυτικού, δεν στέκουν όσα μας έμαθαν από μικρά παιδιά να πιστεύουμε ευλαβικά, ως θρησκεία μας. Ο Χριστιανισμός αποδείχτηκε ταφόπλακα του ελληνισμού. Όσο κι αν δεν θέλουν οι πολλοί να το πιστέψουν, επειδή η θρησκεία έγινε το αποκούμπι τους και η παρηγοριά τους, το ελληνικό πνεύμα φυλακίστηκε μέσα σ΄ένα θεολογικό δόγμα και έσβησε. Γιατί να αναζητήσει την αλήθεια αφού την είχε βρει; Ο κ. Αντωνιάδης χαρακτηρίστηκε από μερικούς ως άθεος. Μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος δεν τα έβαλε με κάποιο θεό. Τα έβαλε με τις βλακείες κάποιων ανθρώπων περί θεού, τις οποίες εμείς οι ατσίδες οι Έλληνες τις ασπαστήκαμε χωρίς ποτέ μας να τις σκεφτούμε

ΠΩΣ ΓΕΝΝΟΒΟΛΑΜΕ;

Καθώς παρακολουθούσα τις όμορφες κοπέλες που παρέλασαν από τα καλλιστεία του ΑΝΤΕΝΑ έκανα μερικές μελαγχολικές σκέψεις. Γιατί κάποια παιδιά γεννιώνται όμορφα και γερά και κάποια άλλα άσκημα και αρρωστιάρικα; Τυχαία βγήκαν οι κοπέλλες που είδαμε στα καλλιστεία; Και αν όχι, μήπως υπάρχει κάποια επιστημονική εξήγηση σ΄αυτό το φυσικό φαινόμενο, που καλά θα κάνουμε να τη βρούμε; Δεν είναι σωστό να χαζεύουμε μόνο μ΄αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Άς κοιτάξουμε μήπως έχουν και κάποια κοινωνική σημασία. Μήπως, απ΄αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον να μάθουμε και τί παιδιά θα γεννηθούν από τις κοπέλλες των καλλιστείων; Και μη μου πείτε τί μας νοιάζει εμάς. Μας νοιάζει και μας παρανοιάζει με τι τροπο πηδιώνται οι ελληνίδες και μάλιστα οι όμορφες που έχουν μεγάλη ζήτηση στην ερωτική αγορά. Έχουμε πήξει στους βλάκες. Μήπως αυτό οφείλεται στον τρόπο που πηδιώμαστε στην Ελλάδα και κυρίως στον τρόπο που πηδιώνται οι γυναίκες μας; Μη γελάτε. Δεν είναι καθόλου αστείο το θέμα. Ίσως εμείς οι ίδιοι και κυρίως οι γυναίκες μας, εκφυλίζουμε το γένος μας με τον τρόπο που το διαιωνίζουμε. Είδατε ποτέ καμμιά να προβληματίζεται με το τί παιδιά μπορεί να βγουν από το γάμο που πάει να κάνει; Μόνο το πώς θα περάσει η ιδια με τον άντρα που θα πάρει σκέπτεται. Αλλ΄αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό. Ίσως υπάρχουν πολλά επιστημονικά μυστικά στις σεξουαλικές συνευρέσεις μας, που δεν απασχολούν καθόλου τα μυαλά μας.

ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ;

Δεν μας τιμά καθόλου το τρισάθλιο φαινόμενο που παρουσιάζουμε καθημερινά στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Τη στιγμή που κάποιος παίρνει το λόγο καί μιλάει, κάποιος, χωρίς την άδεια κανενός και χωρις να σέβεται αυτόν που μιλάει και το κοινό που τον ακούει, αρχίζει να λέει τα δικά του. Κατόπιν επεμβαίνει κι ένας τρίτος ή κι ένας τέταρτος καί γίνεται χάβρα. Μιλάνε όλοι μαζί καί δεν τους καταλαβαίνει κανένας. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι συνομιλητές κάτι απλούστατο. Ότι διάλογος, κατά την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, είναι να αναπτύσσει ένας τις απόψεις του και μόνον όταν τελειώσει, να αναπτύσσει ο άλλος τις δικές του. Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία, απολύτως καμμία, που να επιτρέπει παρεμβάσεις. Αυτές δείχνουν μόνον παρορμητικότητα και έλλειψη αυτοελέγχου, αμυαλιά δηλαδή, αλλά και απουσία σεβασμού προς τον κόσμο που τους παρακολουθεί. Πώς είναι όμως δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που δεν μας σέβονται και το μυαλό τους δεν τους βοηθάει να καταλάβουν ούτε πώς πρέπει να συζητάνε;

ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΕΞΥΠΝΑΔΑ;

Τώχετε πάρει χαμπάρι ότι έχουμε κολλήσει σαν λαός; Είμαστε, βέβαια, έξυπνοι. Δεν συζητιεται. Κάνουμε πολλά πράγματα. Δεν είναι όμως πάντοτε καλά. Ιδιαίτερη μάλιστα εξυπνάδα δείχνουμε στις απάτες,τίς κλεψιές και τα εγκλήματά μας. Το πιο δύσκολο πράγμα στη χώρα μας είναι ν΄ανακαλυφθεί ποιος έκανε έκανε ένα φόνο ή πώς έκλεψε το Δημόσιο. Αλλ΄ας αφήσουμε τη διαφθορά που είναι το κυριώτερο εθνικό μας γνώρισμα. Δεν έχουμε ταίρι σ΄αυτό, άλλωστε. Κι ας δούμε τα θετικά μας. Τι περισσότερο κάναμε απ΄αυτά που βρήκαμε έτοιμα όταν γεννηθήκαμε; Ποιος κάθησε να σκεφτεί αν στέκουν αυτά που τον έμαθαν να πιστεύει και να προσκυνάει; Κι αν γεννήθηκαν μέσα του κάποιες αμφιβολίες, τί έκανε; Το έψαξε το ζήτημα; Διάβασε για να μάθει περισσότερα γι αυτό; Το συζήτησε με άλλους; Το πιθανότερο είναι να το παράτησε έτσι, όπως πολλά άλλα που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητά του και κυρίως με την τσέπη του. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι δεν κάνουμε τίποτε που να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου και να συζητηθεί. Ένας ενστικτώδης φόβος μας εμποδίζει ν΄ασχοληθούμε με την έρευνα της νημοσύνης μας. Ασχολούμεθα με τον αθλητισμό και με ότιδήποτε έχει σχέση με το σώμα μας, από το λαιμό μας και κάτω, αλλά όχι με το κεφάλι μας και το περιεχόμενό του. Ακόμη και σε μια τηλεοπτική εκπομπή, που έχει σχέσεις με τις γνώσεις των ανθρώπων και την ευστροφία του μυαλού τους υποχρεώνουν όσους παίρνουν μέρος σ΄αυτήν να δηλώσουν δημόσια ότι δεν έχουν περισσότερο μυαλό από ένα δεκάχρονο. Πρόκειται για αστείο βέβαια. Αλλά είναι ένα αστείο που μας εμποδίζει να δούμε μια θλιβερή πραγματικότητα. Ότι οι πανέξυπνοι μικροί και οι μη έξυπνοι μεγάλοι που παίρνουν μέρος στην εκπομπή, είναι μέλη μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο. Και δεν πρόκειται να βγεί τίποτε από τα πανέξυπνα παιδιά. Το πιθανότερο είναι να βγούν πανέξυπνοι καταφερτζήδες.

Ο ΓΑΜΟΣ

Άκουσα μια κυρία στην τηλεόραση να μιλάει για «χειρωνακτική» βία στο γάμο. Προφανώς εννοούσε τη βία που ασκείται μόνο με χαστούκια και κατακεφαλιές που γίνονται με τα χέρια. Αλλιως, θα έκανε λόγο για «ποδωνακτική» βία. Κοινώς κλωτσοπατινάδα. Την παρακολούθησα,τέλος πάντων την εκπομπή ολόκληρη. Αλλά δεν κατάλαβα γιατί έγινε. Για να μας δείξει πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο γάμος και πόσο ξύλο μπορεί να πέσει στη διάρκειά του; Ή απλώς για να εξασφαλίσει κάποια τηλεθέαση ο σταθμός, με ρεαλιστικές περιγραφές της καθημερινότητάς μας και να βγάλει κάποια λεφτά από διαφημίσεις; Μάλλον το τελευταίο ισχύει. Είναι τεράστιο το θέμα που άγγιξε η εκπομπή και απαιτεί πολύ μυαλό και πολύ διάβασμα μόνο για να μάθει κανείς πως φτάσαμε από την άγρια κατάσταση του θηλαστικού άνθρωπος στη θεσμοθέτηση των σεξουαλικών αναγκών του. Και είναι πραγματικά ένα βασικό και μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το πήδημα αφ΄ενός, η αναπαραγωγή του είδους δηλαδή και η συμβίωση αφ΄ετέρου δύο ανθρώπων κάτω από την ίδια στέγη. Μήπως πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα που εμείς οι ίδιοι τάχουμε μπερδέψει στη διαδρομή των αιώνων; Και αν ναι, πώς θα το ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι με τα μυαλά που κουβαλάμε;

ΖΙΒΑΓΚΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Είδα πάλι χτες στην τηλεόραση τον δόκτορα Ζιβάγκο. Αλλ΄αυτή τη φορά είπα να μην αφήσω ασχολίαστη αυτή την ταινία που τόσο άρεσε στον κόσμο και μας άφησε και τη μόδα του ζιβάγκο που φόραγε ο Αντρέας Παπανδρέου. Όχι όμως σαν κινηματογραφικό έργο αλλά σαν ιστορική αναφορά. Ο Μπόρις Πάστερνακ, ο συγγραφέας του έργου, γεννήθηκε στη Ρωσία το 1890 κι εκεί πέθανε το 1960. Δηλαδή, τριάντα χρόνια πριν καταρρεύσει το σοβιετικό καθεστώς. Είχε την τόλμη βέβαια και το κουράγιο να δώσει στο βιβλίο του Δόκτωρ Ζιβάγκο μερικές φοβερές εικόνες από τα πρώτα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας στη Ρωσία που κατέρρευσε τελικά το 1989-1990. Το βιβλίο του εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ιταλικά το 1957 αλλ΄απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του στη Σοβιετική Ένωση. Τον επόμενο χρόνο του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Αλλ΄ αρνήθηκε να το δεχτεί, έπειτα από υπόδειξη προφανώς της σοβιετικής κυβέρνησης. Το Χόλλυγουντ όμως το έκανε ταινία με τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι που παίχτηκε σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Για να ολοκληρωθεί,πάντως, η ιστορία που ένα μέρος της μόνον έδειξε το έργο του Πάστερνακ, πρέπει λεχθεί ότι δεν έγινε καμμιά επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβρη του 1917. Επανάσταση έγινε οχτώ μήνες νωρίτερα. Τον Φεβρουάριο του 1917 που ξεσηκώθηκαν οι φελεύθεροι δημοκράτες της Ρωσίας και ανάτρεψαν το τσαρικό καθεστώς. Τότε σχηματίστηκε μια προσωρινή κυβέρνηση που σκοπός της ηταν ν΄ανοίξει το δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στους Ρώσους. Ο Λένιν ζούσε εξόριστος στην Ελβετία και οι κομμουνιστές ήταν κλεισμένοι στις φυλακές. Έτσι, αν και πολύ θα το ήθελαν, δεν πήραν μέρος στην ανατροπή του τσαρισμού. Μετά απ΄αυτή την επανάσταση γύρισε ο Λένιν στη Ρωσία και βγήκαν και οι σύντροφοί του από τις φυλακές. Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να βοηθήσουν τη χώρα τους να μπεί στο δρόμο της Δημοκρατίας. Και στις εκλογές που θ΄ακολουθούσαν να ζητούσαν από τους συμπατριώτες τους να τους ψηφίσουν και να τους δώσουν τη δύναμη να κυβερνήσουν. Ή να μπορούν έστω να επηρεάσουν την πορεία της κατά τη δύναμη που θα τους έδινε η λαϊκή φήφος. Δεν το έκαναν. Δεν πολιτεύθηκαν σαν ένα πολιτικό κόμμα. Ο Λένιν, ενώ η χώρα του πολεμουσε ακόμα με τους Γερμανούς έφτιασε μια πολιτική οργάνωση 40.000 οπλισμένων μελών. Έφτιασε με άλλα λόγια ένα δικό του ισχυρό κομματικό στρατό. Και μ΄αυτή τη δύναμη κατέλαβε με τη βία την εξουσία. Εκτέλεσε όλα τα μέλη της τσαρικής οικογένειας που είχαν συλληφθεί από τους επαναστάτες του Φεβρουαρίου. Επεβαλε κομμουνιστική δικτατορία και εμπόδισε τη Ρωσία να προστεθεί στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης. Αυτό έγινε δυνατό έπειτα από 73 χρόνια, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ήταν πολύ δυσοίωνη και πολύ θλιβερή αυτή η κατάντια. Μπορεί οι Ρώσοι να βρέθηκαν με τη βία μέσα σ΄ένα σοσιαλιστικό καθετώς.Δυστυχώς όμως γι αυτούς, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν κατάλαβαν ποτέ τους ότι ανεξάρτητα από το πώς είχε συμβεί αυτό το πράγμα, ολόκληρος ό πλούτος της χώρας τους είχε περάσει στα χέρια τους και εξαρτιώταν απ΄αυτούς η αύξηση και η διανομή του. Όπως θα έκανε κάθε εργαζόμενος σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου, νοιάζονταν μόνο για το τί έμπαινε στην τσέπη τους και για το πώς θ΄αποφύγουν τη δουλειά που ήταν υποχρεωτική για όλους αλλά δεν έφερνε ατομικά κέρδη. Η λογική της σοσιαλιστικής οικονομίας τους ήταν ακατανόητη, όπως είναι ακατανόητη σε κάθε λαό άλλωστε.Έτσι αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων,ότι δεν ήταν αρκετό να περάσει ο πλούτος μιας χώρας από τα χέρια των καπιταλιστών στα χέρια των προλεταρίων για ν΄αρχίσει το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Προϋποθέτει μυαλά και γνώσεις που απουσιάζουν από τις μεγάλες λαϊκές μάζες. Καθώς φαίνεται,λοιπόν,δεν πρόκειται να έχουμε σοσιαλισμό στον πλανήτη μας,αν δεν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος που που θα μπορέσει να τον εφαρμόσει.Το ξέρουν άλλωστε,όσοι έχουν ενδιαφερθεί να το μάθουν, ότι πουθενά στον κόσμο δεν έγινε δυνατή η εφαρμογή αυτού του κοινωνικού συστήματος, ακόμη κι αν την εξουσία την είχαν για πολλά χρόνια σοσιαλιστικά κόμματα, έπειτα από εκλογές. Οι μεγάλες λαϊκές μάζες δεν τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μόνο να διαμαρτύρονται ξέρουν με διάφορους τροπους, δημοκρατικούς ή και μη δημοκρατικούς για τις κοινωνικές αντιθέσεις και τα άλλα δεινά, τα πολλά και μεγάλα δεινά, που φέρνει ο καπιταλισμός. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ξέρουν. Ούτε θέλησαν ούτε μπόρεσαν ποτέ τους να τον μάθουν.