Με πολλή απογοήτευση διάβασα στους ΒΑΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ MEDIA του κ. Πασαλάρη ότι:
«Το Πολυτεχνείο όμως ήρθε στις 17 Νοεμβρίου (1973) να δώσει ένα τέλος στην
οπερέτα και να τσαλακώσει το λιμπρέτο της «λύσης Μαρκεζίνη», που ποιος
ξέρει ποιοι το είχαν γράψει κι αυτό. Τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από τα
σενάρια. Συμβαίνει πολύ συχνά στη διεθνή σκηνή άλλα να σχεδιάζουν οι
αρχιτέκτονες και άλλα να βγαίνουν στην πράξη. Οι παίκτες, άλλωστε, στηνα
παγκόσμια σκακιέρα είναι παραπάνω από δύο και κάνουν τόσο περισσότερα
λάθη, όσο λιγότερο λογαριάζουν τον παράγοντα Λαό. Στην υπόθεση του
Πολυτεχνείου τον πήραν αψήφιστα, απ΄όλες τις πλευρές, αφού ούτε κι οι ίδιοι οι
ηγέτες της εξέγερσης περίμεναν να γίνει αυτό που έγινε. Ξεπεράστηκαν κι αυτοί
από τα κάτω, αν και πολύ σπάνια το ομολογούν».
Φοβάμαι ότι κάποιο λάθος κάνει ο συγγραφέας του αξιόλογου,κατά τα άλλα βιβλίου του.
Τον Νοέμβριο του 1973 δεν δόθηκε τέλος σε κάποιαν οπερέτα. Ούτε και τσαλακώθηκε
κάποιο λιμπρέτο.Ήταν η αρχή μιας τραγωδίας που κατέληξε στην παράταση της
δικτατορίας και στην αρπαγή της μισής σχεδόν Κύπρου, από τους Τούρκους , με τις
ευλογίες των «συμμάχων» μας. Το 1973, ο αρχηγός της χούντας Γ. Παπαδόπουλος,
επηρεαζόμενος προφανώς και από τον Σπύρο Μαρκεζίνη αποφάσισε να γίνουν εκλογές
και να τερματιστεί η δικτατορία. Ο πολιτικός κόσμος, αντί ν΄αρπάξει την ευκαιρία και να
ενεργήσει έτσι ώστε να απαλλαγούμε το γρηγορότερο από τη δικτατορία, αντέδρασε με
μεγάλη δυσπιστία στην πολιτική του δικτάτορα. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πως όποιες
πονηρές και ιδιοτελείς σκέψεις κι αν έκανε ο δικτάτορας, θα σαρώνονταν, όταν θα
επαναλαμβανόταν το πολιτικό παιχνίδι και θα άνοιγαν οι κάλπες. Η Ελλάδα δεν ήταν
Τουρκία. Και δεν υπήρχαν εδώ οι συνθήκες δημιουργίας βαθέος κράτους στρατιωτικών
ενώ θα λειτουργούσε ο κοινοβουλευτισμός. Στενοκεφαλιά έδειχνε η αδυναμία των
πολιτικών να καταλάβουν τι πραγματικά συνέβαινε και τι έπρεπε και μπορούσαν να
κάνουν. Δυστυχώς, με την άκαιρη και επικίνδυνη επαναστατικότητά τους, που δεν την
έδειξαν όταν έπρεπε, έξι ολόκληρα χρόνια, πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς φοιτητές,
που ήταν ήδη επηρεασμένοι σε μεγάλο ποσοστό από την προπαγάνδα του ΚΚΕ.Βέβαια,
πολλούς απ΄αυτούς,έπειτα από δυο χρόνια, τους στροτολόγησε ο Ανδρέας Παπανδρέου
και τους έκανε στελέχη του μαρξιστικού αλλά μη δογματικού ΠΑΣΟΚ του, μειώνοντας
δραστικά την κομμουνιστική επιρροή στην Ελλάδα. Αλλά, τον Νοέμβριο του 1973
πρόλαβε και εκμεταλλεύτηκε τον νεανικό ιδεαλισμό τους ο ταξίαρχος Ιωαννίδης. Ο
μοιραίος άνθρωπος που εκείνο τον καιρό είχε στα χέρια του τις δυνάμεις ασφαλείας της
χούντας. Αυτός, όταν οι νεαροί κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, μπορούσε να τους πετάξει
την ίδια μέρα έξω απ΄αυτό. Δεν το έκανε όμως γιατί είχε τα σχέδιά του. Τους άφησε τρεις
μέρες εκεί να το παίξουν επαναστάτες. Και τα παιδιά, χωρίς να πάρουν χαμπάρι και
χωρίς να το θέλουν, βέβαια,έπαιξαν, πολύ καλά μάλιστα, το παιχνίδι του. Έφτιαξαν ένα
ραδιοπομπό, που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα. Και μ΄αυτόν, καλούσαν το λαό να
ξεσηκωθεί και να ρίξει με το ζόρι,τη δικτατορία που ήθελε να πέσει μόνη της. Ένα
μέρος ων δημοτών, ανταποκρίθηκε. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια στην Αθήνα. Η
αστυνομία του Ιωαννίδη επενέβη και έριξε στο ψαχνό. Έπεσαν 16 νεκροί κι ανάμεσά
τους ένα παιδί 15 ετών. Τότε μόνον ο ταξίαρχος έστειλε ένα τανκς στο Πολυτεχνείο κι
έβγαλε έξω αυτούς που είχαν κλειστεί σ΄αυτό. Εκεί δεν σκοτώθηκε κανένας. Μόνο μια
κοπέλλα τραυματίστηκε. Κι αφού έτσι ο Ιωαννίδης εξασφάλισε τα αναγκαία προσχήματα,
έστειλε τον Παπαδόπουλο στο σπίτι του, πήρε αυτός την εξουσία, έκανε τη δικτατορία
σκληρότερη και τη συνέχισε ένα χρόνο ακόμη. Και ποιος ξέρει πόσο καιρό θα την
κρατούσε, αν δεν επενέβαινε στην Κύπρο και δεν έδινε στους Τούρκους την αφορμή να
εισβάλουν στο νησί και να καταλάβουν το μισό σχεδόν του εδάφους του. Ι.Αθανασούλιας
