ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

Η πολιτική σκέψη δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι ακριβώς είναι η δημοκρατία. Τι ακριβώς είναι ο κομμουνισμός,ο σοσιαλισμός,ο καπιταλισμός. Και,κυρίως, τι σημασία έχουν για τη ζωή μας οι πολιτικές μας ελευθερίες και τα πολιτικά μας δικαιώματα. Δεν είναι βέβαια λίγα αυτά τα πράγματα. Και χρειάζεtαι πολύ διάβασμα για να τα μάθει κάποιος. Εμεις όμως δεν το κάναμε ποτέ αυτό. Ούτε κι ενδιαφερόμαστε να το κάνουμε. Εκτός από λίγους,βέβαια.Απελπιστικά λίγους. Πληρώσαμε όμως πολύ ακριβα την πολιτική αγραμματωσύνη μας Μετατρέψαμε σε αλληλοσφαγή την εθνική αντίσταση κατά την κατοχή. Συνεχίσαμε ν΄αλληλοσκοτωνόμαστε ως το το 1949,χωρίς να ξέρουμε για ποιόν ακριβώς λόγο βγάζαμε τα μάτια μας. Οι πιο πολλοί σκότωναν για μη σκοτωθούν.Και είχαμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς,τρομακτικές ζημιές και μεγάλη καθυστέρηση στη μεταπολεμική μας ανασυγκρότηση. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν διδαχθήκαμε τίποτα απ΄αυτή την εθνική τραγωδία. Κι ούτε ενδιαφερθήκαμε ποτέ να ψάξουμε συστηματικά να εξακριβώσουμε τα πραγματικά αίτια και τους πραγματικούς αίτιους ή απατημένους. Μιλάω για τους πολλούς φυσικά. Για το λαό.Κι έχει ενδιαφέρον να δούμε μερικά τουλάχιστον απ΄όσα ακολούθησαν για ν΄αυξήσουμε την αυτογνωσία μας.To ΠΑΣΟΚ,για παράδειγμα, εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της χώρας ως κόμμα μαρξιστικό αλλά μη δογματικό.Γιατί τώκανε αυτό; Γιατί πίστευε ο ιδρυτής του ότι ο μη δογματικός μαρξισμός,άγνωστος βέβαια στους πολλούς,ήταν το καλύτερο κοινωνικό σύστημα;Γιατί νόμιζε απλώς ότι μ΄αυτό θα κέρδιζε το λαό και θάπαιρνε την έξουσία; Οχι βέβαια. Ο λαός είχε μεσάνυχτα από μαρξισμό και δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον να τον γνωρίσει. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου που ίδρυσε το νέο κόμμα είχε ανάγκη από στελέχη για να το πλαισιώσουν και να το κινητοποιήσουν. Αυτοί που είχε από την Ένωση Κέντρου δεν του έφταναν και ίσως δεν του έκαναν. Μολονότι όμως ο ίδιος είχε παύσει προ πολλού να είναι μαρξιστής, έδειξε,περιέργως,μεγάλο ενδιαφέρον για τους μαρξιστές.Ο φυσικός τους χώρος, βέβαια ,ηταν το κομμουνιστικό κίνημα. Μέσα σ΄αυτό εκκολάφτηκαν αν δεν είχαν γίνει μαρξιστές μόνοι τους τους από προσωπικό ενδιαφέρον και πολύ διάβασμα. Πoλλούς απ΄αυτούς τους απέσπασε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το κομμουνιστικό κίνημα ή τους στρατολόγησε στις παρυφές του. Και δεν ήταν δύσκολο να τους πείσει ότι μαζί του θα έφταναν ταχύτερα στο σοσιαλισμό, χωρίς κυνηγητά, χωρις φυλακές,χωρίς εξορίες και εκτελέσεις. Έτσι πολλοί πήγαν μαζί του. Αλλά στο σοσιαλισμό δεν έφτασαν. Ούτε και επρόκειτο βέβαια να φτάσουν. Το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία και την κράτησε 20 χρόνια. Αλλά δεν έκανε τίποτα για το σοσιαλισμό. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ήταν ένας πιο ευαίσθητος καπιταλισμός που θα ευνοούσε ιδιαίτερα τις ψηφοθηρικες του επιδόσεις. Το ΚΚΕ παρουσίασε, αμέσως μόλις εμφανίστηκε, μια τραγική αντινομία. Δεν ξέρω αν την πήρε κανείς χαμπάρι. Καλούσε τους οπαδούς του να σκοτωθούν σ ένα αξικό αγώνα για να...ζήσουν καλύτερα. Κι αυτοί το έκαναν χωρίς να πιστεύουν σε κάποια μεταθανάτια ανταμοιβή. Αλλ΄αφαιρούσαν και από τους ταξικούς τους εχθρούς που σκότωναν,τη δυνατότητα να διαπιστώσουν πόσο είχαν παρεξηγήσει το σοσιαλισμό. Το κόμμα αυτό πάντως, μετά το στραπάτσο που έπαθε στη δεκαετία του 40 και την επαναφορά του στη νομιμότητα από τον Καραμανλή,το 1974 αρχισε σιγά σιγά να αναλαμβάνει. Επαναλήφθηκε όμως απλώς ένα πολύ γνωστό ελληνικό φαινόμενο. Αδιαφορία για το παρελθόν και αντιμετώπιση του παρόντος χωρίς πείρα χωρίς γνώσεις και χωρίς κριτήρια. Στις τελευταίες εκλογές το κόμμα αυτό συγκέντρωσε στην περιοχή της Αττικής,όπου έχει μαζευτει ο μισός πληθυσμός της χώρας το 9,2 τοις εκατό των ψήφων. Δηλαδή ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, νέων κυρίως, προφανώς δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν ποια υπήρξε η διαδρομή του κομμουνισμού στην Ευρώπη από το 1917 ως το 1990 και τι στοίχισε στη χώρα μας τη φοβερή δεκαετία του 40. Η σταθερή αύξηση της επιρροής του στη χώρα μας,σε συνδυασμό με όλα τ΄άλλα παλαβά,φαιδρά εως τραγικά που συμβαίνουν δεν προοιωνίζονται τίποτα το καλό για τον ταλαίπωρο αυτό τόπο. Ακόμη και η κυρία Κανέλλη προσχώρησε στο ΚΚΕ και έγινε και βουλευτής του. Η γυναίκα μου μου είπε ότι είναι πολύ μορφωμένη κοπέλλα. Αλλ΄αυτό αύξησε πιο πολύ την αμηχανία μου. Είναι δυνατόν μέσα σ΄αυτά που έμαθε να μην περιέχεται η γνώση του κομμουνισμού; Ή μήπως η βεβαιότητα ότι δεν θα πάρει την εξουσία την ενθάρρυνε να πειραματιστεί μαζί του εκ του ασφαλούς;